Uit het archief van het kasteel van mijn vader 10.

Het verweer van Germaine Delacroix. In het eerste verhaal van deze reeks heb ik verteld dat mijn vader jaren geleden een kasteeltje in de Auvergne heeft gekocht. Mijn moeder vond een processtuk in het archief van het kasteel uit 1844. Het gaat over een vrouw die een tehuis voor jonge meisjes beheerde. Het waren meisjes van 14 tot 16 jaar die daar waren geplaatst vanwege landloperij, van huis weggelopen, prostitutie, misdragingen etc. Nadat ze 17 jaar geworden zijn worden ze geplaatst als meid bij een boer of een ambachtsman. De vrouw werd verdacht van het plegen van ontucht met meerdere van deze meisjes. Zij verdedigde zich te vuur en te zwaard. Mijn vader heeft een gedeelte van het verweer vrij vertaald. *** Ik, Germaine Delacroix 48 jaar oud en geboren 17 oktober 1796 verweer me tegen wat in de aanklacht staat vermeld. Vijf jaar geleden ben ik benoemd als leider bij heropvoedingsgesticht “Notre-Dame-des-Douleurs” in Saint-Clément-de-Régnat. Het was en is bestemd voor meisjes van 14 tot 16 jaar die daar worden geplaatst vanwege landloperij, misdragingen etc. Het doel is om ze door een middel van een streng regime hun gedrag dusdanig aan te passen zodat als zij 17 jaar zijn geplaatst kunnen als meid op een boerderij, bij een ambachtsman etc. Na een jaar kwamen er klachten van boeren etc. Over het gedrag van de meiden die bij ons internaat vandaan kwamen. Volgens de toezichthouders was ik veel te lankmoedig en moest ik harder optreden. Ik voerde dan ook een streng regime in en voor de minste overtreding volgde straf. Mij was het vanaf het begin duidelijk dat alleen stokslagen niet afdoende zijn om hen te weerhouden om weer in de fout te gaan. Alleen door hen, die stelselmatig de regels overtraden, te vernederen en te ontluisteren kon voorkomen worden dat als zij 17 jaar werden niet als meid konden worden geplaatst een vrijgelaten moesten worden. In elk geval zonder problemen op te leveren. Alleen voor meisjes van 16 jaar werd dit regime ingevoerd en de resultaten waren onvoorstelbaar. 95% van de meisjes hielden zich daarna aan het regime. Ik geef hier als voorbeeld hoe dit in zijn werk ging. De straf werd door mij persoonlijk uitgevoerd. Het betrof Maeline een Bretons meisje dat vanwege landloperij bij ons was terecht gekomen en weigerde de bevelen op te volgen en een slechte invloed had op de andere meisjes. Ze moest “˜s avonds op mijn kamer komen. Tevens moesten twee meisjes, Soléne en Élodie die geen van beide de straf ondergaan hadden hierbij aanwezig zijn, zodat het meteen een afschrikkende werking had. Zij namen plaats naast mijn werktafel terwijl ik daar achter zat. Voor het uitvoeren van de straf, een aantal stokslagen op haar billen, vond ik het nodig dat Maeline zich helemaal uitkleedde. Eerst weigerde zij maar toen ik de twee meisjes opdracht gaf haar uit te kleden ging ze overstag. De blouse en rok gingen redelijk snel uit maar kwam weer de aarzeling. Door opnieuw te dreigen dat Soléne en Élodie het zouden gaan doen begon ze haar borsten te ontbloten. Ik zag hoe Maeline zich schaamde om haar borsten aan mij en de andere meisjes te tonen en draaide zich om. Ik gaf haar opdracht om zich weer om te draaien en zich verder uit te kleden. Ze gehoorzaamde en deed met een rood hoofd haar directoire uit en stond even later naakt voor ons. Ze hield een hand voor haar kut en een ellenboog voor haar borsten. Ik maakte haar duidelijk dat ze haar handen op haar hoofd moesten leggen, zodat Soléne, Élodie en ik op ons gemak haar borsten en kut bekijken konden wat de vernedering voor haar des te groter maakte. Ik gaf haar opdracht zich langzaam rond te draaien zodat we haar van alle kanten bekijken konden. Daarna moest Maeline zich bukken, de benen spreiden en met haar handen haar enkels beet pakken. Zo konden we ook haar kut van achteren bekijken. Alles met het doel haar zoveel mogelijk te vernederen. Nu ze zo stond werd het tijd om haar de straf, twintig slagen, toe te dienen welke zij verdiende met het overtreden van de regels van het regime. Ik pakte een Spaans rietje, een lange dunne bamboe stok. Om te voorkomen dat zij voorover zou vallen gaf ik Soléne en Élodie opdracht haar vast te houden. Waar ze zo te zien geen bezwaar tegen hadden. Ik gaf Maeline de opdracht om na elke slag beleefd om de volgende te vragen. Meteen na de eerste slag al gilde ze het uit en smeekte om genade en vergat prompt om de volgende slag. Ik maakte haar duidelijk dat als ze dat verzuimde de volgende slag niet mee geteld werd. Beleefd vroeg ze snel om de volgende slag. Na elke slag met de stok voelde ik haar billen en vroeg de meisjes hetzelfde te doen. Soms schoten onze handen wel eens uit en raakte haar kut aan. Het aanraken van haar kut voelde extra vernederend. Na tien slagen vroeg ik aan Soléne en Élodie of zij het van mij wilden overnemen. Gretig namen zij mijn aanbod aan en Soléne gaf Maeline de eerste slag. Zij sloeg nog harder dan ik op de billen van Maeline sloeg en die nog harder begon te gillen. De laatste 7 slagen waren voor Élodie die ook geen enkele medelijden met haar had. Het resultaat was dat de billen van Maeline helemaal rood waren en de striemen duidelijk te zien waren. Ze mocht rechtop gaan staan en even bij komen alvorens ik haar dwong voor me knielen en spijt betuigen en beloven zich voortaan aan de regels te houden. Nog was het hiermede niet gedaan. Ze moest nu voor mijn werktafel gaan staan met weer de handen op haar hoofd. Afhankelijk van de ernst van de overtreding kon dat 1 uur tot 2 uur duren voor dat ze terug mocht naar de slaapzaal. In haar geval 1 uur. Deze afstraffing werd ongeveer 5 keer per jaar gegeven en was bekend bij de kasteelheer en de pastoor. Zeker mijnheer pastoor die elke keer ongevraagd binnenstapte om het slachtoffer geestelijk bij te staan en de biecht af te nemen, maar het meisje van alle kanten bekeek. Ook de boeren of ambachtslieden etc. waar een meisje ging werken waren hiervan op de hoogte en hadden geen klachten meer. Dat zij de bestraffing ook toepasten en hen ook misbruiken kunt Uedele mij niet aanrekenen. *** Tot zover het verweer van Germaine Delacroix. Uiteindelijk werd zij vrij gesproken omdat de toezichthouders, de kasteelheer en de pastoor, op de hoogte waren van haar aanpak en haar daarin gesteund hadden. N.B. Mijn moeder laat weten dat mijn vader dit keer wel erg vrij heeft vertaald. Desalniettemin zijn de feiten overeenkomstig de waarheid weergegeven.