Op pensioen – Herbert Deel 1 van 11

Dit verhaal is wat traag in opbouw, maar waar gebeurd. Enkel namen en locaties zijn wat gewijzigd omwille van privacy.

Hallo, ik ben Rick en woon in de Antwerpse rand.
Het is november en sinds de eerste mei van dit jaar ben ik met pensioen. Mijn vrouw Marianne is als sinds een jaar of drie met pensioen, maar beide pensioenen samengeteld, stelt dat in België niet zo veel voor. Dus had ik besloten om hier en daar wat bij te klussen. Meestal was dat wat tuinonderhoud. Daar had ik me de voorbije maanden hoofdzakelijk mee bezig gehouden, maar helaas zijn de wintermaanden wat minder.

Zoals gezegd, ergens midden november, bijna winter, niets te doen. Mijn vrouw die met een vriendin in Wijnegem naar de shopping is en ik alleen op mijn appartement, drie hoog, kijk naar buiten en zie niets dan wat motregen in de quasi verlaten natte straat. Als ik niets te doen had, ging ik meestal ‘s morgens naar het plein, zo’n vier straten verder. Daar is de ‘Gouden Tulp’ gesitueerd, een brasserie met nogal groot terras. Daar ging ik dan ‘s morgens rond een uur of negen, de krant lezen en een paar koffies drinken en heel uitzonderlijk nam ik er een ontbijt. Dikwijls kwam de uitbater, Gerard, een babbeltje doen als hij wat tijd had. En meestal begon hij te klagen over de jongste van zijn beide dochters. Hij was alleen omdat zijn ex het een jaar of tien geleden, afgestapt was met zijn hoofd ober en hij dus voor de opvoeding van beide dochters alleen kon opdraaien. De oudste, nu ergens in de twintig, woonde ondertussen samen met haar vriend, zij had een goeie job en was blijkbaar gelukkig.

De jongste, Eva, dat was evenwel zijn probleemkind. Die liep nog middelbare school, was zestien of zeventien, deed het belabberd op school, moest dan van haar vader maar meehelpen in de taverne maar veelal liep de service direct mank als zij achter de toog de drankjes voor de klanten moest klaarmaken. Eva gedroeg zich als een verwend, bijzonder lui en tegendraadse puber. Bovendien was ze zo arrogant als de pest. Als ze al eens in de taverne was op het moment dat ik er ook was, dan bekeek ze me alsof ik het vuil van de straat was. Gerard, die wist dat ik vier kinderen heb, waarvan twee zonen en twee dochters en die alle vier het huis al uit zijn, vroeg me soms al ééns hoe heb je dat voor mekaar gekregen ? Vier kinderen, alle vier, goed gestudeerd, alle vier een goeie job, een relatie en ondertussen alle vier bezig om Marianne en mij van kleinkinderen te voorzien. Gerard vroeg me, “is één van jouw dochters tijdens hun puberteit ook zo tegendraads geweest als mijn Eva ?” Ik kon dat niet bevestigen en ik had natuurlijk ook geen mirakel oplossing voor het gedrag van Eva. Voor mijn zonen of dochters was ik nooit bij de politie moeten gaan en hen ophalen omdat ze ergens en winkeldiefstal gepleegd hadden. Gerard had Eva al zeker een keer of drie op het politiekantoor moeten gaan oppikken.

Eva zelf, is een niet al te grote meid, een meter vijfenzestig, schat ik, met dik zwart haar vol krullen. Meestal droeg ze een slobbertrui en jeans. Ze had nog wat jeugdpuistjes op haar smoeltje maar had eigenlijk wel een mooi gezichtje en voor zover ik dat kon beoordelen een mooi figuurtje. Helaas kwam haar figuur door die slobbertrui en de ‘skinny’ jeans ze droeg, niet echt haar recht. Gezien ze zich hautain en arrogant naar mij toe gedroeg, gaf ik haar geen aandacht en hoewel ik vriendelijk was, als ik dan al eens iets aan de toog bij haar bestelde, ik had ze nog nooit zien glimlachen.
Terug naar mijn appartement. Ik loop wat doelloos rond met een mok koffie in mijn éne hand en in mijn andere de nieuwe Samsung die ik mij van de opbrengst van mijn bijklussen, de dag ervoor had aangeschaft. Mijn vorige Samsung, een S4 model viel meer met een platte batterij dan wat anders.

De avond ervoor had ik met het ding aan het experimenteren geweest. In de winkel hadden ze wel al mijn contacten overgezet, maar hadden een aantal apps zoals bijvoorbeeld Waze niet geïnstalleerd. Ik was daar dus de dag ervoor heel de avond mee zoet geweest. De S9 die ik me aangeschaft had, was volgens de verkoper zowat het beste op de markt met bijzonder goeie camera’s zowel aan de voorkant als de achterkant. Ik had hem maar geloofd, die vent had natuurlijk net hetzelfde gezegd mocht ik voor een Apple of een ander merk gekozen hebben.
Gezien ik toch alleen was, mijn vrouw zou zeker niet voor een uur of zes, het sluitingsuur van de winkels, terug verschijnen. Besloot ik dan maar om wat met die camera’s te spelen. Ik film eerst mezelf gedurende een paar minuten om dan het filmpje af te spelen en inderdaad, de kwaliteit van het opgenomen filmpje is schitterend. Ik doe dat nog een paar keer en wis dan gewoon wat ik opgenomen had, kwestie van met het toestel wat vertrouwd te geraken. Dan film ik de bijna lege straat voor mij, door het hoekvenster van mijn appartement. Het is redelijk donker buiten, ook al is het rond drie uur in de namiddag. Niets te zien, hier en daar een geparkeerde auto, kleddernatte straatstenen en motregen.

Ik moet nog vertellen dat ik op een hoekappartement woon, drie hoog, de zijstraat is een kleine, smalle straat en aan de overkant, zo’n meter of tien verder is ook een kleine steeg.
Terwijl ik zo aan het filmen ben, zie ik in de verte in de hoofdstraat Hebert aankomen. Herbert is een oudere man, alleen, rond de tachtig schat ik, die alle dagen door mijn straat wandelt naar ‘De Gouden Tulp’ om daar een stuk of vier Duvel’s achterover te slaan, waarna hij een uur of twee later terug naar huis sloft. Meestal draagt Herbert een lederen tas met een lange riem over zijn schouder. Daarin zit zijn portefeuille en de sigaartjes die hij rookt tijdens het Duvel drinken. Ik had hem al wel een paar keer op het terras van ‘De Gouden Tulp’ zien zitten, en hij knikt altijd wel vriendelijk een ‘goeie dag’, maar verder wil die blijkbaar met rust gelaten worden en leest hij een boek tijdens de paar uur dat hij daar zit.

Nu zag ik hem met opgetrokken kraag door de motregen aan de overkant van de straat richting ‘De Gouden Tulp’ slenteren. Ik film hem rustig verder terwijl hij nadert. Mijn plan was om het filmpje nadien toch te verwijderen, het heeft geen zin om een filmpje bij te houden van een oude man in de motregen. Ik wou evenwel even zien hoe lang ik kon blijven door filmen. Dus blijf ik hem op het scherm van mijn smartphone volgen terwijl ik film. Als Hebert half voorbij het steegje aan de overkant is, springen ineens twee, redelijk tengere figuren uit die steeg. Beiden dragen een jeans en een hoodie, de ene een zwarte en de andere een licht grijze. Die met de zwarte hoodie heeft een stuk hout, een balkje van zowat en halve meter of zo vast en geeft Herbert, langs achter een slag op zijn hoofd, ze schampt af en raakt vol zijn rechter schouder. Herbert gaat door de knieën en valt pardoes languit op zijn gezicht. De licht grijze hoodie loopt om hem heen en grijpt naar de lederen tas van Herbert. Ze trekt en sleurt aan die tas, maar gezien die met een lange riem rond de schouder van Herbert hangt, krijgt ze die tas niet losgetrokken. De zwarte hoodie had het stuk hout laten vallen en staat wat bedremmeld naar Herbert, die op zijn buik op de natte plaveien ligt, te kijken. Herbert probeert terug recht te krabbelen. De lichte grijze, kijkt rond, ik zie via mijn camera heel even haar gelaat, ik zie rooie krullen onder de kap van de hoodie verschijnen, een rond gezichtje met sproeten. Dan grijpt ze het stuk hout en slaat er keihard mee op het achterhoofd van Herbert. De zwarte hoodie grijpt naar de tas en kan die nu moeiteloos van de schouder van Hebert trekken, ze kijkt even schichtig rond en ik herken haar, het is Eva, de dochter van de eigenaar van ‘De Gouden Tulp’. De rosse en Eva, snellen met de tas het steegje in. Die rosse had ik al een paar keer in ‘De Gouden Tulp’ met Eva zien praten. Ik staar nog een paar seconden naar Herbert die op het trottoir ligt. Dan stop ik met filmen en bel direct de honderd. Ik geef mijn gegevens aan de operator door en zeg haar dat een oude man overvallen werd aan het begin van het Begijnensteegje in de Louisastraat. Nog geen tien minuten later staat de ambulance Herbert in te laden en een paar minuten later komt er een politiecombi de straat ingereden.

Vijf minuten later staan er twee flikken in mijn appartement. “U heeft de honderd gebeld mijnheer ?” “Klopt” zeg ik. “Ik stond toevallig met een tas koffie in de beregende straat te kijken als ik die man zag overvallen worden door twee figuren, nogal jong denk ik, ééntje met een zwarte en ééntje met een licht grijze hoodie.” “Verder hadden ze een blauwe jeans aan en basketsloefjes.” “Hebt u hun gelaat gezien ?” vraagt één van de politieagenten ?” Ik weet nu nog steeds niet waarom, maar ik zei simpelweg : “neen, ik weet zelfs niet of het jongens of meisjes waren of een combinatie, ik heb enkel hun kleding gezien.” Van het opgenomen filmpje zweeg ik in alle talen. Wel gaf ik aan dat ik Herbert kende, van zien en dat die in mijn straat, de Louisastraat woonde, enkele honderden meters verder, aan de overkant in een gelig appartementenblok. Tevens gaf ik mee dat die twee overvallers een donkerbruine schoudertas van Herbert mee geritst hadden. De agenten krabbelen wat in hun notitieboekje en gaan daarna weg. Ze vroegen me of ik reisplannen had, want ze zouden willen dat ik binnen een paar dagen een verklaring op het kantoor zou komen afleggen. Dat vond ik geen probleem en weg waren ze.

Gedurende een week gebeurde er niet veel behalve dan dat het weer wat opklaarde en de zon zelfs af en toe een beetje door de wolken brak.
Ik zat zowat half in een depressie van niets te doen. Het fameuze zwarte gat waarin men terecht komt in de beginperiode van iemands pensioen. Op een maandag zowat veertien dagen later, werd ik uitgenodigd op het politiekantoor om mijn verklaring te komen ondertekenen. De agenten hadden alles wat die bewuste dag gezegd was netjes uitgeprint, ik onderteken het nadat ik aangaf niets meer te willen toevoegen. Dan informeer ik naar Herbert en volgens de agenten heeft die veel geluk gehad, een gebroken sleutelbeen, een zware hersenschudding, een schedelbreuk en wat schaafwonden. Hij lag nog wel in het hospitaal, maar zou één van de volgende dagen naar huis mogen. Dat stelde me toch enigszins gerust. Tussen de dag van het gebeuren heb ik meermaals getwijfeld of ik het filmpje aan de politie zou bezorgen of niet. Ergens voelde ik me schuldig, maar nu ik wist dat het met Herbert goed zou komen, viel dat schuldgevoel grotendeels weg.
De dag erna, dinsdag morgen, (De Gouden Tulp is op maandag gesloten) loop ik om vijf voor negen het terras op van de brasserie. Ik ben vijf minuten te vroeg, want ze gaan slechts om negen uur open. Eén minuut voor negen, komt Eva aangelopen, in een zwarte hoodie die nu wel open hangt. De kap heeft ze niet op haar hoofd. Op het moment dat ze de sleutel in de deur steekt, zeg ik : “die zwarte hoodie zou ik wegsmijten als ik jou was.” Ze draait zich half om en zegt : “waar bemoei jij je mee, ouwe zak,” en ze loopt de taverne binnen. “Voor mij een koffie en de krant graag” kan ik nog net op tijd zeggen. Eva draait zich om en zegt : “de koffie kan nog even duren, want ik moet de machine nog opzetten en de krant kan je zelf uit de houder nemen aan de muur binnen.” Ze draait zich terug om en verdwijnt naar binnen.
Ik wist dat ze grof gebekt was, maar zo grof, dat wist ik dan weer niet. Ik loop zelf naar binnen, pak de krant en ga terug naar buiten op het terras zitten. Daar laat ik de krant voor wat ze is, steek een sigaretje op en neem mijn nieuwe Samsung vast. Ik klik het filmpje open, laat het doorspoelen tot net voor Eva en die rosse uit het steegje springen en zet op pauze.

Het duurt zeker een kwartier vooraleer Eva met een koffie voor mij naar buiten komt. Ze zet de koffie nogal hard neer op mijn tafeltje en sneert : “hier jouw koffie.” Ze wil zich omdraaien en terug naar binnen lopen als haar pols vastgrijp en zeg : “stomme kut, nu moet jij eens even goed naar mij luisteren.” “Ik zou niet weten waarom en laat mij godverdomme los, ouwe zak.” Eva probeert zich los te rukken. Ik verstevig mijn greep op haar pols en zeg : “wil jij in de gevangenis geraken of zo ?” Ze kijkt me kwaad aan, maar ik zie toch enige vertwijfeling. “Als ik zeg dat je die zwarte hoodie moet weg doen, dan is dat omdat de politie op zoek is naar een jong iemand met zo’n zwarte hoodie, en nog naar een licht grijze ook.” Ze trekt niet meer om haar pols los te krijgen en ik zie toch wat angst in haar ogen verschijnen. “Kijk dan trut” zeg ik en ik druk op de play knop van mijn gsm. Met grote ogen bekijkt ze zichzelf op het moment dat ze samen met een rosse vriendin Herbert overvallen. Zowel van de roodharige als van Eva zelf komt het gelaat goed herkenbaar in beeld. In mezelf feliciteer ik me met de keuze van die nieuwe smartphone en vooral met de beeldkwaliteit van de camera’s in dat ding. Op het moment dat de twee dames op het filmpje terug de steeg inschieten, druk ik op pauze. Ik laat Eva los. Zij blijft voor mijn tafeltje staan, weet niet goed wat zeggen, ze is bleek uitgeslagen en staart met angstige ogen naar mij. Ik geniet een paar momenten van haar totale verslagenheid.

Bij mezelf denk ik, morgen, woensdag, vertrekt mijn echtgenote voor een dikke week naar Center Parcs bij Emmen in Nederland. Zij gaat daar een weekje fietsen en relaxen met een vriendin. Dat geeft mij een week om te doen en laten waar ik zin in heb. Tegen Eva zeg ik : “als je niet wil dat ik hiermee” en ik wijs naar het gsm toestel, “naar de politie ga, dan ben je morgen om twee uur bij mij.” “Je weet waar ik woon, het appartementenblok, schuin over de plaats waar je dat uitgespookt hebt.” En ik wijs weer naar de gsm. “Drie hoog” zeg ik nog. Ik neem mijn gsm, gooi drie euro op de tafel voor de koffie. Net als ik wegloop, komt Gerard, de vader van Eva aan. Ik groet hem en wandel dan terug naar huis. Eva laat ik vertwijfeld achter. De krant en de koffie heb ik niet aangeraakt.

De dag erna, rond een uur of tien, wuif ik mijn vrouw en haar vriendin uit wanneer die zich op weg zetten naar Emmen in Nederland. Eens ze vertrokken zijn, neem ik me een uitgebreid ontbijt, lunch eigenlijk en amuseer me wat op mijn laptop. Ik surf naar een paar porno sites. Bekijk wat filmpjes, maar al dat bloot kan me deze keer niet boeien. Ik besluit dan maar een dutje op mijn sofa te doen tot het twee uur is.
Om kwart na twee schiet ik wakker omdat er iemand aan de deur belt. Ik kijk op het schermpje van de parlofoon en zie Eva beneden voor de deur staan. Ik druk op de deuropener en zet mijn appartementsdeur op een kier. Snel ga ik een plasje doen en als ik uit het toilet kom staat Eva in mijn inkom. Ik doe de deur van het appartement toe en wil haar voorbij lopen naar de woonkamer als ze zegt : “wat wil je van mij ouwe vent ?” Blijkbaar heeft ze sinds ons laatste gesprekje, haar arrogante zelf teruggevonden. Ik draai me om, mijn rechter hand schiet uit, ik grijp haar bij de keel, duw haar hard tegen de ondertussen gesloten appartementsdeur en zeg : “vandaag wil ik niks van jou, stom kalf, jij gaat gewoon luisteren naar wat ik je te zeggen heb en verder niets, daarna maak jij zelf je eigen keuzes en dan zien we wel.” “Gesnapt ?” Haar ogen waren zo groot als schoteltjes van de schrik. “Vooruit, naar de living,” beveel ik haar.

“Zet je maar op die zetel” en ik wijs één van de drie tweezitsbanken aan. Ze gaat aarzelend zitten. Dan vraag ik vriendelijk of ze iets wil drinken. Ze knikt van ‘neen’. Ik ga mezelf een koffie halen in de keuken en zet me daarna in één van de andere twee zetels. Eva zit op de rand van de zetel, ze heeft een wit sweat shirt aan en een op verschillende plekken gescheurde jeans. Lelijk, maar dat is nog steeds mode blijkbaar. Ze heeft haar knieën netjes tegen mekaar en kijkt me boos aan.
Ik leun wat achteruit in mijn zetel en kijk haar licht spottend aan. Ik zie Eva naar mijn gsm loeren die op de salontafel ligt. “Maak je geen zorgen Eva,” zeg ik, “ik heb het filmpje ook op mijn pc en in de cloud gesaved.” Ze kijkt me zo mogelijk nog bozer aan. “Klootzak” mompelt ze.
“Hoe oud ben je ?” vraag ik. Na enige aarzeling zeg ze : “net zeventien geworden.” “Mooi” zeg ik.
“Alles wat jij vandaag moet doen, is als zeventienjarige snotneus naar deze ouwe klootzak luisteren, daarna mag je beschikken” zeg ik. Ze kijkt me verbaasd aan en lijkt zelfs opgelucht.

Dan steek ik een hele tirade af. “Ten eerste Eva, jij was een kwartier te laat” zeg ik nog steeds rustig en vriendelijk. “Daar heb je zelf voor gekozen maar dat is een bewijs van totaal gebrek aan respect.” “Ten tweede, jij gedraagt je naar mij toe, naar je vader toe en naar de hele wereld toe als een verwende, arrogante en degoutante stomme kut, maar dat is weerom jouw keuze.” Ze wil reageren maar ik zeg direct : “hou je wafel maar toe en luister.” Ze kijkt terug boos. “Ten derde, je hebt een oude vent zoals Hebert half dood geslagen voor hoogstens een paar honderd euro en je liep een gigantisch risico om daarvoor opgepakt te worden.” “Dat is uitermate stom, omdat die vent nu ongeveer twintig dagen in het hospitaal ligt en dus geen Duvel’s meer kan komen drinken gedurende die tijd en bovendien per week nam die op zaterdag altijd een uitgebreide maaltijd bij jullie.” “Dat geld loopt je pa nu volledig mis, dus je hebt eigenlijk je eigen vader opgelicht voor een paar honderd euro, maar dat was weer jouw keuze.” “Ten vierde, je hebt dat overvalletje gepleegd samen met een vriendin, daarvan weet je nooit of die haar smoel toe kan houden, dus ook dat is jouw keuze en tegelijk een gigantisch risico, nu zal je misschien denken, dat is mijn beste vriendin, die verraad mij nooit en dat is misschien zelfs waar op dit moment, maar wie zegt dat zij dat binnen een jaar, of twee jaar of zeven jaar nog is ?” “Ten vijfde, jij noch je vriendin hebben, vooraleer jullie die arme Hebert neersloegen, eerst rondgekeken of er geen ‘ouwe klootzak’ uit zijn venster stond te kijken.” “M.a.w. jullie deden maar iets zonder rekening te houden met eventuele getuigen.” “Dat is uitermate dom en weerom jouw keuze.” “Dus Eva” zeg ik, “ik heb net vijf van jouw keuzes opgesomd die alle vijf extreem idioot waren om te maken en die alle vijf gigantisch negatieve gevolgen voor jou hadden kunnen geven.” “Het lijkt me dat jij dringend hulp nodig hebt om te leren de juiste keuzes te maken.” Ik klink nu echt als een ouwe zak die een jongeling berispt. Eva kijkt me verbaasd aan.

“Eva” zeg ik “ik ga je zo dadelijk een aantal mogelijkheden aanreiken om een keuze te maken.” “Je hoef die niet direct te maken, je kunt daar grondig over nadenken, ik weet dat je elke dag van negen tot één in de taverne werkt, morgen hoef ik je niet te zien, maar ik wil dat je me overmorgen, vrijdag hier om twee uur jouw verschillende keuzes komt uitleggen.” Ze kijkt me vragend aan.
“Ik zal je eerst mijn keuze voor vandaag uitleggen” zeg ik. “Ik had je vandaag kunnen dwingen om een aantal seksuele handelingen voor mij te verrichten, gewoon omdat ik jou in mijn macht heb met dat filmpje.” “Dik tegen jouw zin had je dat misschien gedaan, maar dat zou pure chantage geweest zijn en daar heb ik dan weer niet zoveel zin in.” “Ik ga je een aantal dingen vragen en jij gaat daar dan grondig over nadenken, vooral over de gevolgen van elke keuze die ik vraag dat je maakt.” “Je bent vrij om eender welke keuze te maken, alles wat ik je vraag is heel goed na te denken over die keuze en mij die dan overmorgen te komen toelichten.” “Gesnapt ?” “Ik denk het wel,” zegt ze.
“Goed” zeg ik, “maar eerst ga ik je voor een onmiddellijk te nemen keuze stellen.” Ze kijkt me terug angstig aan. “Maak je zo geen zorgen” zeg ik “ik ga je eerst een paar vragen stellen en jij moet nu vooraf de keuze maken of je die oprecht, volledig en naar waarheid gaat beantwoorden, meer niet.” Ze kijkt even opgelucht, dan lijkt ze weer te aarzelen, maar ze zegt dan toch, “ok, ik zal je eerlijk antwoorden.” “Goed” zeg ik weer.

Ik steek van wal. “Hoe heet je rosse vriendin ?” “Lindsey, Lindsey Martens” zegt Eva. “Ok.” “Hoe komt het dat jij en je vriendin die ouwe Herbert overvallen hebben ?” Ze aarzelt “het was een moment van verveling” zegt ze, “gewoon een ingeving van het moment, we zagen die vent aankomen, we wisten dat die redelijk bemiddeld is en we zagen dat stuk hout op de grond liggen.” “We hebben er niet bij nagedacht en vonden het wel spannend om zo iets te doen.” “Ok” zeg ik weer. “Vind je dat er niet genoeg spanning in je leven is ?” “Helemaal niets, heb ik in mijn leven” zegt ze. “Mijn moeder is er met een kelner vandoor en die woont nu ergens in Spanje”. “Ik werk bij mijn vader op leercontract, de school boeit mij helemaal niet, eten doen we nauwelijks samen, behalve de voormiddagen ben ik meestal alleen en verveel ik me stierlijk.” “Ben jij gelukkig ?” vraag ik. “Neen” zegt ze bijna bars. “Hoe komt het dat jij je ongelukkig voelt ?” Eva aarzelt, dan plots barst ze uit : “ik moet elke morgen in die stomme taverne werken, zes van de zeven dagen, voor een habbekrats, ik krijg nauwelijks zakgeld, ik heb verder in niets plezier in het leven.” Ze hijgt. Ze gaat verder : “die paar uur dat ik nog per week naar school ga, word ik daar gepest omdat ik pukkels in mijn gezicht heb en er ‘niet echt bij hoor’.” “Ik heb geen lief, want niemand wil mij en zelf durf ik niet iemand te benaderen.” “Tja” zeg ik grof, “dat je pukkels in je gelaat hebt, dat is gewoon omdat je te weinig aan seks doet, je ziet er nog uit als een puber van twaalf, dertien jaar die nog nooit gesekst heeft.” Ik had dat uitgesproken vooraleer ik het zelf besefte. Ze kijkt me met grote ogen aan, dan barst ze in snikken uit. Ik laat haar uithuilen en ga ondertussen mijn mok voor koffie in de keuken terug vullen en breng voor haar een blikje ice tea mee. Ik geef Eva het blikje en zet me terug in mijn sofa. Ik neem een slok koffie en laat haar uitsnikken. Dan vraag ik : “ben je nog maagd ?” Ze schrikt, wordt rood en na enige aarzeling knikt ze. “En hoeveel keer per week masturbeer je ?” Ze wordt zo mogelijk nog roder in haar gelaat en stotterend zegt ze “één keer per maand, soms twee en heel af en toe drie keer per maand.” “Echt ?” vraag ik ongelovig. Ze durft me niet meer aan te kijken en knikt. Dan neemt ze een gulzige slok van haar ice tea.

“Ok” zeg ik, “ik ga je nu een aantal keuzes geven waarover je dient na te denken en waarvan je me vrijdag jouw keuze dient te verduidelijken.”
“Ten eerste, kan je er al dan niet voor kiezen om het geld en zo mogelijk alles wat je van Herbert gestolen hebt, aan hem terug te geven, liefst zo discreet mogelijk zonder je identiteit prijs te geven.”
“Ten tweede, ga je vanaf nu, gewoon vriendelijk zijn tegen iedereen en in het bijzonder jouw vader, de klanten in de taverne en tegen mij, zonder te overdrijven of flirterig over te komen, gewoon vriendelijk.” “Je laat je arrogantie en grofgebekt zijn, gewoon varen en je gedraagt je hulpvaardig en vriendelijk.” “Je kiest maar.”
“Ten derde, draag je vanaf overmorgen, geen jeans meer, (ik vind skinny jeans verschrikkelijk lelijk voor een vrouw, ze lijken daardoor gewoon op kikkers) maar enkel nog rokken met een bloes erboven of een jurk.” “Niks mini of zo, maar gewoon elegant” “Geen basketsloefkes meer, maar elegante schoenen, laarsjes of iets dergelijks.” “Kortom, je bent ondertussen zeventien, dus al een jonge vrouw en geen puber meer, dus je kleedt je als een jonge elegante vrouw.” “Je doet vanaf overmorgen ook make up op, niet teveel of opzichtig, maar discreet en verfijnt.” Eva kijkt me ongelovig aan. “Jij kiest” zeg ik weer.
“Ten vierde, ga je vanaf nu minstens twee keer per maand naar de zonnebank, je laat jezelf een gelaatsverzorging geven in het schoonheidsinstituut, vier huizen voorbij de taverne van je vader, die doen ook manicure en pedicure en dat doe je in de toekomst minimaal alle acht weken.” “Nogmaals” jij kiest. Ik pak ondertussen en post-itje van de salontafel en schrijf : één : geld terug, twee : vriendelijk, drie : kleding, vier : schoonheidsinstituut.
“Ten vijfde,” vraag ik “is jouw kutje geschoren ?” Ze wordt weerom knalrood en schudt van ‘neen’. “Goed” zeg ik, “jij scheert vanaf nu, jouw kutje alle drie dagen, ofwel volledig ofwel met een klein verticaal streepje.” Ik voeg op de post-it punt vier : scheren toe. Eva bekijkt me weer ongelovig als ik zeg : “jij kiest en ik wil je keuze vrijdag horen.”
“Ten zesde, gezien jij je slechts maximaal drie keer per maand jezelf bevredigd, ga je vanaf nu, te beginnen deze avond, minimaal om de twee dagen en liefst elke dag masturberen en klaarkomen.” Eva kijkt me zo mogelijk nog ongeloviger aan met een knalrood hoofd. “Jij kiest” zeg ik weer terwijl ik op de post-it zes schrijf en daarachter de letters ZB.
“Ten zevende, jij komt vrijdag tegen twee naar hier, in een bloes met rok of in een jurk, maar je draagt geen slipje en geen BH.” Stoïcijns schrijf ik op de post-it : zeven : BH+S. Eva zit me sprakeloos aan te gapen.
“Ziezo” zeg ik, dat was het voor vandaag en ik overhandig haar het gele post-itje. Eva weet niet wat zeggen, drink nog snel even van haar ice tea en vertrekt dan.
Ik hou me de rest van de dag bezig met wat administratie en ‘s avonds onder het bekijken van een paar leuke filmpjes op youporn, sla ik de hand aan mezelf.

Donderdagmorgen ga ik op het terras van ‘De Gouden Tulp’ een koffie drinken en de krant lezen. Eva doet de bediening, brengt me de koffie en zegt daarbij netjes alsjeblieft mijnheer Rick. Ik bekijk haar, ze glimlacht flauwtjes en vraagt dan “ik mag toch mijnheer Rick tegen je zeggen ?” Ik knik en ze verdwijnt naar binnen. Ik kijk nu zelf verbaasd, want ze draagt een jurk tot net onder de knie. Iets later arriveert Gerard, de vader van Eva, die ziet mij zitten en komt op mij af. “Wat heb jij met Eva uitgespookt” vraagt hij op de man af. Blijkbaar had Eva toch aan haar vader verteld dat ze bij mij op bezoek geweest was. Ik kijk wat verveelt en zeg : “niks, gewoon een babbeltje gedaan.” Gerard gelooft me nauwelijks. “Nu ik je toch hier heb, Gerard” zeg ik, “doe mij een plezier en jezelf ook, jouw dochter is erg onzeker, dus ga hier een paar huizen verder en koop bij Carinne, de schoonheidsspecialiste een cadeaubon voor een gelaatsbehandeling, een manicure en een pedicure.” Gerard kijkt me schaapachtig aan. Ik vervolg “en ga ineens, in de Beverlostraat in het zonnebankcentrum een twintig beurten kaart kopen op naam van je dochter.” “Je gaat jezelf daarmee, zonder dat je het weet een gigantisch cadeau doen en je krijgt er een nieuwe dochter voor in de plaats.”

Gerard weet niet wat zeggen, draai zich om en ik zie hem iets later het schoonheidsinstituut van Carinne binnengaan. Een klein half uur later, ik zit ondertussen aan mijn derde koffie, is hij terug, loopt naar binnen en ik hoor plots een gil van achter de toog. Vijf seconden later staat Eva naast mijn tafeltje op het terras en geeft me drie kussen. “Bedankt Rick” zegt ze. Ik kijk haar vriendelijk aan en zeg “Eva tot nader order blijft het voor jou ‘mijnheer Rick’.” “Toch bedankt mijnheer Rick” zegt ze en ze huppelt terug naar binnen. Iets later komt Gerard terug buiten en zegt : “ik gaf Eva die cadeaubonnen en zei dat het idee van jou kwam” alsof hij zich voor de onstuimigheid van zijn dochter wou verontschuldigen. “Tja,” zeg ik “ik word ook graag bediend door iemand die vriendelijk is en per slot van rekening heb jij die bonnen betaald voor je dochter, dat is win-win zowel voor jou als voor mij.” Dan reken ik af en ga naar huis. De rest van de donderdag spook ik niet veel uit. De vrijdag ga ik inkopen doen in een warenhuis, tegen de middag loop ik een andere taverne binnen om een kleine lunch te nemen en tegen énen ben ik terug thuis. Ik berg al mijn aankopen op en installeer me in mijn sofa wachtend op Eva.

Voor commentaar op dit verhaal, stuur een berichtje naar rickdanvers@yahoo.com of hier op de site. Tevens is dit verhaal enkel bedoeld voor de Gertibaldi site, enkel te kopiëren mits voorafgaande, schriftelijke toestemming van de auteur.

Sensuele groeten,
Rick