Nooit vermoed maar wel grappig, deel 01

Nooit vermoed maar wel grappig, deel 01

Dit verhaal past in verschillende categorieën : overspel, rijpe vrouwen/milf, zelfs anaal. Gezien het verhaal evenwel in elk detail echt gebeurd is, plaats ik het bij ‘waar gebeurde verhalen’. Enkel namen en locaties zijn wat gewijzigd omwille van privacy. In dit verhaal, dat geen aaneenschakeling is van geschreven porno, komt de seks zoals het echt gebeurd is. Dus soms veel en dan weer niet.

Eerst de situatie wat uitleggen.

Ik ben Rick, ondertussen gepensioneerd, maar het verhaal vond plaats toen ik ongeveer vijftig, vijfenvijftig was. Op dat moment bijna dertig jaar getrouwd met Marianne, vier kinderen, twee jongens en twee meisjes, alle vier al het huis uit.
Wij wonen sinds de kinderen het huis uit zijn, in een gerenoveerde appartementenblok op Antwerpen Zuid. We huren daar een ruim appartement met drie slaapkamers. Voor de duidelijkheid, het betreft een appartement op het derde verdiep, in een grote blok van acht en veertig appartementen, telkens zes hoog, daarnaast zes in spiegel en zo verder. In totaal dus vier keer twaalf met telkens een centrale ingang per twaalf en een kleine maar moderne lift. Naast ons op de derde verdieping woont een bejaard echtpaar, allebei ergens in de tachtig.
Ik heb sinds ikzelf van de universiteit kwam, een job in de Antwerpse haven bij een expeditiebedrijf. Mijn vrouw had een part time job bij een immobiliën kantoor waar zij de administratie deed. Zij werkte alle voormiddagen van negen tot één, inclusief de zaterdag.
Na de geboorte van de kinderen was ons seksleven gereduceerd tot een wekelijks kwartiertje missionarishouding en verder niets.
Het kabbelend leventje dat we toen hadden, ging zijn gangetje. Het voor mij heel grote tekort aan passie en seksualiteit werd meer en meer gecompenseerd door mezelf voor mijn pc in mijn werkkamer af te trekken. Ik betaalde nooit voor enig abonnement, maar er waren genoeg gratis korte filmpjes te vinden die me toen konden opwinden. Alle mogelijke categorieën kwamen aan bod. Velen mannen boven de veertig zullen zich hier wel herkennen in de situatie. Ik was evenwel niet van plan om mijn vrouw te gaan bedriegen en al zeker niet om geld te gaan uitgeven aan betaalde liefde. Alhoewel de situatie voor mij nogal ontgoochelend was, bleek er toch terug een zekere harmonie ontstaan te zijn.
Tot hier de situatie uitleg, nu het verhaal.

Jules en Jeanne, onze gepensioneerde geburen zagen we maar zelden. Jeanne was moeilijk te been en af en toe kwamen we het koppel in de buurt tegen en knikten we goeie dag. Meer niet, tot op een bepaalde dag, een ambulance voor de deur stond. Iets later vernamen we dat Jules een hartinfarct had gekregen en het niet overleefd had. We stelden vast dat Jeanne na de begrafenis ook niet meer naar het appartement kwam en een paar weken later vernamen we van hun zoon dat die het appartement kwam leeghalen en dat Jeanne in een verzorgingstehuis opgenomen was.
Enkele weken later hing er een bordje ‘te huur’ aan de ruit langs de voorgevel. In onze buurt duurt het meestal niet lang vooraleer zo’n appartement verhuurd is. Alles is in de nabijheid. Twee blokken verder is een Carrefour supermarkt, achter de hoek in de andere richting een bakker, daarnaast een beenhouwer. Op het gelijkvloers van onze blok een kapper voor vrouwen en aan de overkant een kapper voor mannen. Op geen tien minuten lopen is er een Gamma en daarnaast een groot plantencentrum. Kortom alles bij de hand in een propere en nette buurt.

En inderdaad, binnen de week werd het bordje ‘te huur’ al weggehaald en nog geen twee weken later stond er een verhuislift tegen de voorgevel. Toen die er stond kwamen wij net thuis met boodschappen van de Carrefour en stappen in de lift. Nog voor we op het knopje ‘drie’ konden drukken, gaat de deur terug open en stapt een dame in de lift. Die lift was ruim genoeg voor twee personen, maar voor drie nogal krap. De dame in kwestie kijkt naar de knopjes van de lift, zie de drie verlicht en doet niets. Stilzwijgend staan we in de lift die zich in beweging zet. We staan bijna buik tegen buik. Mijn Marianne iets kleiner dan ik en de dame net even groot als ik, net geen meter tachtig dus, mager, met grijs haar tot op de schouder en een streng brilletje op de neus. Op de derde verdieping stappen we alle drie uit en doen onze eigen voordeur open. Na het wegruimen van onze boodschappen, zegt mijn Marianne : “ik denk dat die vrouw van zonet onze nieuwe buurvrouw is, Rick, ga even vragen of je met iets kunt helpen want verhuizen is nu éénmaal niet een echt leuke bezigheid”.
Met veel tegenzin ga ik naar onze voordeur, open die en zie in de deuropening aan de overkant de grijze dame staan. “Dag mevrouw” zeg ik beleefdheidshalve en dan “ik neem aan dat u onze nieuwe buurvrouw bent, kan ik met iets helpen bij uw verhuis ?” Ze bekijkt me onderzoekend en zegt dan : “neen jonge man, alles is al netjes geregeld” om dat te vervolgen “ik ben mevrouw Judith Anthierens”. Midden vijftig ‘jonge man’ genoemd worden is leuk, maar ja, die dame moet zeker eind zestig, begin zeventig zijn. Ik glimlach en zeg : “ik ben Rick, Rick Danvers en mijn vrouw noemt Marianne”. “Aangenaam” zegt mevrouw Anthierens, draait zich om en loopt haar appartement binnen. Niks vriendelijkheid, gewoon hoffelijk en beleefd was ze, maar meer niet. Tegen Marianne zeg ik : “ze wenst geen hulp” en voor mij was de kous af.

In de maanden volgden, zagen we mevrouw Anthierens af en toe als we haar kruisten op straat en werd er wederzijds een wellevendheids knikje gegeven en heel af en toe gingen de woorden ‘goeie morgen’, ‘goeie middag’ of ‘goeie avond’ over en weer. Verder werd er nooit wat gezegd.
Na een goeie zes maanden was mijn vrouw toevallig met mevrouw Anthierens samen in de lift gestapt naar het derde en had mijn vrouw haar uitgenodigd voor een kopje koffie. Dat had ze beleefd aanvaardt. Op een namiddag, als ze wist dat ik toch niet thuis zou zijn, hadden beide dames een halve dag met mekaar zitten tateren. Zo kwam ik van mijn vrouw te weten dat mevrouw Anthierens weduwe was, dat haar man gestorven was een tweetal jaar voor ze naast ons kwam wonen, dat ze dan maar haar veel te grote villa in Schilde verkocht had en omwille van de buurt naast ons gehuurd had. Ze wou niets kopen, want als het haar niet beviel, kon ze steeds makkelijk terug ergens anders naar toe. Ze was directrice lager onderwijs geweest in een katholieke school en haar man deed tot zijn dood iets in het verzekeringswezen. In werkelijkheid interesseerde mij dat helemaal niet.
In de daarop volgende maanden, werden de beleefdheidsgroeten bij het kruisen in de straat iets vriendelijker in de stijl van ‘goeie middag mevrouw en mijnheer Danvers’ en ‘goeie middag mevrouw Anthierens’. Dat bleek al een hele stap te zijn. De koffieklets van mijn vrouw met mevrouw Anthierens herhaalde zich evenwel niet.
Seksuele gedachten van mijn kant betreffende ‘mevrouw Anthierens’ waren er gewoon niet. Ik vond haar een lelijke, strenge, ouderwetse tante met een typische ‘schooljuffrouwen-mentaliteit’. Ze was voor mij gewoon een magere, knokige dame met iets fragiel over zich. Niks opwindend als je het mij vraagt.

De eerste merkwaardige gebeurtenis speelde zich af in het voorjaar van het jaar na haar verhuis. Mijn vrouw was met een vriendin er even tussenuit en voor een weekje ergens in Nederland een Center Parcs bungalow onveilig aan het maken en ik had een gewone werkweek. Thuis gekomen van mijn werk, wou ik in de keuken iets voor te eten klaarmaken, maar één en ander ontbrak in de keuken, dus ik nog snel voor sluitingsuur op pad naar de dichtstbijzijnde supermarkt. Eens terug met de boodschappen, wil ik de voordeur van mijn appartement openen, tast in mijn zakken naar mijn voordeursleutel, maar niks. ‘Shit’, die sleutel ligt nog binnen. Geen nood, in de auto, in de garage ligt een reservesleutel, dus ik even naar de ondergrondse garage, sleutel gepakt, lift in, en proberen de deur te openen. Dat ging niet. Viel mijn kwartje, mijn normaal gebruikte sleutel zat op de binnenkant van de voordeur, dus ik kon proberen wat ik wou, met de reservesleutel kreeg ik die rot deur niet open. Even grondig vloeken.

Normalerwijze zou ik een slotenmaker moeten bellen, maar het is ondertussen kwart na zes, dus dat gaat ofwel niet lukken ofwel heel duur zijn voor zo’n onmiddellijke interventie. Mijn boodschappen even neergezet en proberen een oplossing te bedenken.
Ons appartement ligt links op een hoek van twee straten. Vooraan ligt de woonruimte annex open keuken, in het midden links een badkamer en rechts een berging met wasmachine, droogkast en dergelijke en achteraan drie slaapkamers, links een grote, daar sliep mijn vrouw, in het midden een kleinere, daar sliep ik omwille van ‘snurkproblemen’ en rechts nog een grote slaapkamer die ik evenwel als mijn bureau ingericht had. Daar speelden zich trouwens mijn meeste ‘rukscenes’ zich af, van achter mijn pc. De drie slaapkamers geven alle drie uit op een terras dat zuid west gericht is. Alle drie hebben ze ramen tot op de grond en die doen wij nooit vast. Het moet al een straffe inbreker zijn die op ons terras geraakt, drie hoog. Tenzij….. dacht ik, vanop het terras van onze buurvrouw. Van het terras boven of onder ons is dat bijna niet te doen zonder een heel hoog ‘Tarzan-gehalte’. Het appartement van mevrouw Anthierens is gewoon een spiegelbeeld van het onze en als ik op haar terras zou geraken, dan kon ik gemakkelijk via de afscheiding tussen de twee op ons terras geraken. Die afscheiding is gewoon twee meter hoog met dik mat glas in een metalen geraamte en om toch geen inkijk te hebben had ik daar ooit een gevlochten rieten mat tegen bevestigd. Privacy gegarandeerd dus. Van het daaropvolgend appartement op het derde niveau was het trouwens onmogelijk om bij mevrouw Anthierens op het terras te komen, want die afscheiding was een gewoon volle, gemetste muur.

Na nog even overdenken, besluit ik maar bij haar aan te bellen en te vragen of ik even door haar appartement, via haar terras tot op het mijne mocht klauteren. Met nogal wat tegenzin, druk ik op de bel aan haar voordeur. Ik laat de bel twee maal gaan en wacht. Geen gehoor, verdomme, dat mens zal toch wel thuis zijn hoop ik. Ik wacht nog even, maar hoor geen beweging aan de andere kant. Verdomme toch, hier sta ik nu. In wanhoop druk ik nog een keer of vijf op haar belletje. Niks, geen reactie, ik wou me al omkeren en gewoon voor de nacht ergens een hotel boeken als ik wat gestommel in haar appartement hoor. Oef, die is toch thuis, misschien sliep ze gewoon, het mens is toch al vooraan in de zeventig.
Nu mijn vriendelijkste en meest beleefde gezicht opzetten Rick want als dat mens mij niet via haar terras laat klauteren naar het mijne, dan ben ik ferm de sigaar.
Iets later doet mevrouw Anthierens haar deur open. Ze is gekleed in een donker purperen peignoir die van hals tot aan haar enkels reikt en die ze met één hand ter hoogte van net boven haar borsten gesloten houdt. Haar haren hangen los, wat ik tot op heden nog nooit gezien had bij haar. Ze kijkt me bars aan en zegt : “u stoort mijnheer Danvers”.
In mijn beleefdste Nederlands zeg ik : “mijn excuses mevrouw Anthierens, maar dit is een geval van overmacht” en ik leg haar uit dat mijn sleutel op de binnenkant van mijn deur zit en dat de enige oplossing is dat ik via haar terras even naar het mijne klauter om zo via het raam van mijn bureau bij mij naar binnen te kunnen. Ze kijkt me taxerend aan en al morrend zegt ze : “als het echt niet anders kan, voorruit dan maar…..” Ik laat mijn boodschappen voor mijn voordeur staan en hol haar appartement in. In het kleine gangetje naar de slaapkamers wil ik de linker deur nemen naar de kamer die het dichtst bij mijn appartement ligt. Maar ik hoor direct haar schelle stem, “niet langs daar, dat is privé, dat is mijn slaapkamer, neem de middelste kamer.

Net voor ik die deur open, zie ik dat zij net als ik, rechts haar bureau geïnstalleerd heeft waarvan de deur volledig open staat, links haar slaapkamer heeft, die deur staat half open en in de middelste kamer heeft zij een soort van grote gaderobe gemaakt. Via de terrasdeur in die kamer, beland ik op haar terras en wil me naar mijn terras begeven. Ik kan het niet laten en werp een blik in haar slaapkamer. De terrasdeuren van haar slaapkamer zijn gesloten, maar er zijn geen rolluiken of gordijnen. Wij hebben achteraan geen inkijk. Ik aarzel even en kijk naar haar bed. Ik zie er azur blauwe, satijnen lakens op liggen. Het bed ligt open en midden op dat bed ligt een gigantisch dikke, vleeskleurige tarzan en twintig centimeter verder een kleine zilveren vibrator. Beide zien er nogal glimmend en vochtig uit. Ik kijk vol ongeloof, maar zie dan dat zij gevolgd is en de deur van haar slaapkamer open duwt. Ik haast me direct naar de afscheiding tussen onze twee terrassen, klim erover en beland op mijn terras met een zucht.
Zou ze gezien hebben dat ik haar speelgoed had zien liggen ? Vermoedelijk had ik haar gestoord tijdens een persoonlijk verwenbeurt van mevrouw Anthierens aan haarzelf. Geen wonder dat zij vond dat ik haar stoorde.

Terwijl ik mijn boodschappen van de voordeur naar binnen droeg moest ik nog even aan die tarzan denken die op haar bed lag. Zo’n formaat had ik nog nooit gezien. Zelfs de best uitgeruste neger uit de pornofilmpjes die ik af en toe bekeek, kon daar langs geen kanten aan tippen. Dat ding was zo lang als mijn hele onderarm en minstens even dik. Niet ter hoogte van de pols maar qua doorsnee ter hoogte van het dikste punt van mijn onderarm. Gemakkelijk acht à tien centimeter doorsnee.
Ik weet van mezelf dat ik niet de allergrootste of dikste pik heb die er is, maar ik moet zeker niet klagen en zit qua lengte en dikte zelfs iets over het Europese gemiddelde. Ik heb lang voetbal gespeeld en tijdens de gemeenschappelijke douchebeurt erna, konden we gemakkelijk vergelijken. Vandaar kwam mijn fysische zelfkennis dus.
De weken die volgden op het gebeuren kwam ik mevrouw Anthierens niet tegen, via mijn schoonmoeder waar ik een heel goed contact mee heb en waarmee ik regelmatig babbel over van alles en nog wat en die zelfs iets ouder was dan mevrouw Anthierens, wist ik dat sommige vrouwen van een stuk in de zeventig, nog best seksuele verlangens hebben.
Nog een aantal weken verder, op een zaterdag, kort na de middag, zat ik op mijn terras een sigaretje te roken (ik rook dus), om vast te stellen dat ik mijn allerlaatste sigaret uit het pakje gevist had. ‘Fuck’, na het sigaretje loop ik naar binnen en zeg tegen mijn vrouw dat ik snel even naar de krantenwinkel, drie blokken verder zou lopen wegens acuut gebrek aan sigaretten. “Breng mij de ‘Elle mode’ eens mee aub”. En weg was ik.

Net als ik de krantenwinkel verlaat, wil mevrouw Anthierens er naar binnen, we lopen mekaar bijna omver. Ze ziet mij, kijkt heel verschrikt, wordt zo rood als een tomaat en schiet de winkel binnen zonder één woord te zeggen. Ik kijk haar verbaasd na. Verdorie, denk ik, die heeft gezien dat ik haar ‘speelgoed’ had zien liggen. Tot mijn eigen verbazing begint er zich iets te roeren in mijn onderlichaam. De hele situatie liet me niet onbewogen.
In de maanden die volgden, dacht ik met regelmatige tussenpozen aan haar. Telkens als ik mijn bureau zat, kon ik het niet laten te denken dat ‘mevrouw Anthierens’ met haar machtige tarzan in haar kut aan het spelen was aan de andere kant van de muur achter mij. Meestal volgde dan wel een snelle aftrekbeurt en ik prijsde me gelukkig dat ik zelfs als mijn vrouw niet thuis was, tijdens zo’n aftrekbeurt, altijd oortjes in had zodat het gekreun en gehijg van de pornosterren voor anderen niet te horen was.
Midden in de zomer van dat jaar, het was broeiend heet, ging mijn vrouw weer voor een paar dagen weg naar één van de kinderen. Ik had ze met de auto weggebracht en ik had gemerkt dat mevrouw Anthierens ons beide had zien vertrekken met nogal wat bagage. Vermoedelijk had zij mij niet zien terugkomen. Ik zat op de middag met mijn terrasdeur open te puffen in mijn bureau. Het liep buiten op tot boven de dertig graden en zelfs binnen was het zeker meer dan vierentwintig Celsius. Ondanks het feit dat de blok toch redelijk goed geïsoleerd is.
Ik zit wat doelloos op Facebook rond te kijken als ik heel zachtjes wat hoor. Het komt van buiten. Bij dit bloedheet weer is er geen kat op straat. Iets later hoor ik weer zachtjes geluid. Ik loop geluidloos naar mijn terras. Het geluid blijkt van bij mevrouw Anthierens te komen. Heel zacht hoor ik gezucht. Zo stil als mogelijk loop naar de afscheiding tussen ons beider terrassen en ja, het geluid wordt duidelijker. Een mengeling van gezucht en zacht gekreun. Ik blijf even besluiteloos staan. Het geluid blijft aanhouden.
Ik wil niet als gluurder bestempeld worden, maar ik kan het toch niet laten om even voorbij de afsluiting van ons beider terrassen te kijken. Ik kan zo schuin in haar slaapkamer kijken, ik merk dat haar slaapkamer venster een centimeter of vijf open staat en op het bed kan ik één bloot opgetrokken onderbeen en een stuk van een bloot bovenbeen zien. Blijkbaar is mevrouw Anthierens met haar speelgoed zichzelf een mooi moment aan het bezorgen.

Ik ga stilletjes terug in mijn bureau maar blijf heel zachtjes haar geluiden horen. Dat mens denkt echt dat wij beiden niet thuis zijn.
Mijn slecht karakter komt boven en ik vind er niet beter op dan met mijn vuist een paar keer hard op de muur tussen haar slaapkamer en mijn bureau te bonken. Direct valt alle geluid van haar kant weg. Ik ga nog even op mijn terras maar hoor niets meer. Ik piep nog heel even over de afsluiting en zie haar venster nog steeds open staan. Het blote been van daarnet was verdwenen. Met nogal wat binnenpret omwille van mijn gemeenheid loop ik grinnikend terug naar binnen.
De dag erna open ik mijn keukenvenster aan de voorkant rond half negen en kijk over de straat uit. Het was mij al opgevallen dat mevrouw Anthierens meestal ’s morgens tegen negen, de opening, naar de supermarkt ging. En inderdaad een minuut of vijf voor negen zie ik ze de woonblok verlaten. Ik had mijn caddy al klaar staan om zelf ook naar dezelfde supermarkt te gaan. Als de weerlicht verlaat ik mijn appartement. Ik heb eigenlijk niets nodig, ik had immers de dag ervoor inkopen gedaan, maar ik laad toch een paar dingen in.
Vanuit de verte hou ik de kassa in het oog. Er schuiven zo drie mensen aan terwijl de eerste geholpen wordt. Dan verschijnt mevrouw Anthierens die mij nog niet gezien had en die in de rij gaat aanschuiven. Als de bliksem loop ik naar de kassa en ga achter haar staan. Dan zeg ik heel beleefd : “dag mevrouw Anthierens”. Ze draait zich om, ziet mij staan, ze wordt weerom zo rood als een tomaat en mompelt “….eeeuuh dag” en ze draait zich snel terug om richting kassa.
Als het haar beurt is om haar aankopen op de band te zetten, zeg ik zo nonchalant mogelijk : “geen last gehad van de warmte gisteren mevrouw ?” “Het was wel heel heet zo op de middag, gisteren”. In een schrikreactie laat ze de krop sla die ze op de band wou leggen, uit haar handen vallen. Ze mompelt wat onverstaanbaars. Galant als ik ben, buk ik me, raap de krop sla op en geef die haar. Daarbij zeg ik : “met het weer zoals gisteren, kan een fris slaatje bijzonder lekker zijn”. Hierbij bedoelde ik niet echt iets schunnigs, maar het klonk goed.
Nog nooit heb ik iemand zo snel zien afrekenen, de koopwaar in een tas gooien en de supermarkt zien verlaten. Dat alles met een knalrood hoofd. De statige, licht arrogante houding was helemaal zoek.

In het naar huis wandelen dacht ik bij mezelf. ‘Rick, eigenlijk ben je een klootzak’. ‘Je hebt dat mens nu al twee keer tijdens een intieme oefening gestoord, wat wil je nu eigenlijk ?’ ‘Wil je die vrouw neuken of wil je gewoon een paar rondjes pesten met haar ?’ Ik moest mezelf het antwoord op mijn eigen vragen schuldig blijven.
Een antwoord op mijn vragen moest ik echt niet zoeken, want het toeval speelt soms een gemeen spelletje met mensen.
De week erna, mijn vrouw zat nog steeds zich te vermaken met de kleinkinderen van de oudste zoon, ergens ten zuiden van Brussel ; hoor ik om een uur of zeven ’s avonds ineens de bel van mijn appartement. Ik had net het journaal op tv opgezet.
Ik doe open en voor de lift, met haar rug naar haar voordeur, voor de mijne staat mevrouw Anthierens. Weerom heeft ze een hoofd als een tomaat wat kleur betreft. “Mijnheer Danvers” zegt ze ; ik kijk haar verbaasd aan, dan stottert ze van zenuwachtigheid en mompelt : “kan u mij een dienst bewijzen ?” “Natuurlijk” zeg ik met een stralende glimlach. Ze wordt zo mogelijk nog zenuwachtiger en probeert zich toch nog een houding te geven.

Al hakkelend verteld ze dat zij nu haar sleutel binnen op het kastje in haar hall had laten liggen, dat ze wel een reserve sleutel heeft, maar dat die bij haar zoon is. (Ze had aan haar huwelijk een ondertussen volwassen zoon en een dochter overgehouden). En het bleek dat die zoon met sleutel en al in Spanje op vakantie was. Zij was dus al snel tot de conclusie gekomen dat de snelste en eenvoudigste oplossing was dat iemand langs mijn terras naar haar terras zou kruipen en langs de vensterdeur van haar bureau dat open stond, naar binnen zou gaan om langs binnen de voordeur te openen. In feite hetzelfde van wat mij een paar maanden eerder was overkomen.
Als ik, terwijl ik dit schrijf er aan terugdenk, was dat best een heel potsierlijke situatie die voor haar een heel bijzonder gênante bijklank had. Toen al, kon ik nauwelijks mijn lach inhouden.
Iets later klauter ik van mijn terras naar haar terras, loop door haar bureau, kan het niet laten om even binnen te kijken in haar slaapkamer, waar het bed heel netjes opgedekt was en geen enkel seksspeeltje te bespeuren was om dan vervolgens haar voordeur te openen en met een heel brede glimlach en een heel licht sarcastische ondertoon te zeggen : “komt u binnen mevrouw Anthierens”. De licht spottende ondertoon ontgaat mevrouw Anthierens niet.
Ze sluit haar voordeur en zegt : “Rick, ik denk dat het minste dat ik kan doen is, dat ik jou een kop koffie aanbied”.
“Graag” zeg ik daar op. Ik pik haar boodschappen op en draag ze naar de keuken. Daar zet ik die op het aanrecht. Mevrouw Anthierens duwt op een knopje op haar espresso machine en een mok vult zich met heerlijk ruikende koffie. Ze neemt zichzelf ook een tas en ze zet zich recht over mij op een kruk aan een soort hoge keukentafel die deel uitmaakt van haar keukenaanbouw.
Ze lijkt wat te drentelen en te treuzelen, dan lijkt ze een beslissing te nemen.

“Rick” zegt ze (dat is de tweede keer in onze gemeenschappelijke geschiedenis dat ze me met de voornaam noemde), “Rick, jij brengt me in een moeilijk parket”. “Dat is voor mij helemaal niet aangenaam”. “Hoezo?” vraag ik een beetje onnozel. Ze kijkt me weer even nors aan en lijkt weer even te aarzelen.
Dan herpakt ze zich en zegt : “die keer dat jij via mijn terras naar jou appartement wou, heb jij ongetwijfeld mijn speeltjes op mijn bed zien liggen, dat vond ik heel gênant”. “En vorige week” gaat zij verder heb je mij ongetwijfeld bezig gehoord met mijn speeltjes, want jij bonkte op de tussenmuur”. “Twee keer dus, heb je mij gestoord, toen ik met mezelf bezig was en dat vind ik helemaal niet prettig”. Ze is terug de nette schooldirectrice die mij in verdediging probeert te duwen door mij een soort berisping te geven.
Om het gesprek wat luchtiger te maken zeg ik : “ik pleit schuldig mevrouw, maar met bijkomende verzachtende omstandigheden”. Ze kijkt me vragend aan. Ik zeg zo luchtig mogelijk en daarbij gebruik ik moedwillig ook haar voornaam : “Judith, de eerste keer was een gelijkaardige situatie zoals jij nu voor hebt, gewoon overmacht, maar toch mijn excuses daarvoor”. “Vorige week dacht jij ten onrechte dat ik niet thuis was, maar ik kon je horen tot in mijn bureau”. “Als ik dat kon horen, dan konden de buren aan jouw andere kant dat op hun terras ook horen (dat verzon ik ter plekke)”. “Dat is de reden waarom ik op de gemeenschappelijke muur klopte”. Alsof ik haar een dienst bewezen had, wat nauwelijks waar was, maar ‘het doel heiligt de middelen’ heeft ooit iemand beweerd.

Judith wordt weer zo rood als een pioen. Al grappend voeg ik er aan toe : “als jij me voorafgaand een week- of maandschema bezorgt van je ‘leuke activiteiten’, dan kan ik daar natuurlijk rekening mee houden. Ze kijkt me aan alsof ze water ziet branden, dan valt haar kwartje dat ik mijn opmerking lollig bedoelde en dan zegt ze : “grapjas” met een flauwe glimlach op haar gezicht.
Ik vervolg en zeg : “toen ik die dingen zag liggen, dan was ik verbaasd dat jij zo’n speeltjes gebruikt, maar ik moet toegeven dat de gedachte daaraan mij wel opwond”. “Net zoals ik je vorige week hoorde kreunen”. “Maar ja, ondanks die opwinding heb en had ik niet de intentie om mij aan jou op te dringen”. “Ik vond het wel leuk te weten dat een vrouw zoals jij nog heel actief is op dat gebied”. “Je bedoelt “zo’n oude feeks, Rick” zegt ze half uitdagend.
Nu kijk ik ineens boos en zeg : “Judith, jouw leeftijd heeft hier niets mee te maken, ik weet van mijn schoonmoeder en die is een stuk ouder dan jij, dat zij nog steeds seksuele behoeften heeft”. “Ik kan heel goed met haar praten ook al hebben wij nooit iets met mekaar gehad” (dat was half gelogen maar dat is voor een ander verhaal). “Je hebt haar toch niets over mij verteld ?” vraagt Judith verschrikt. “Natuurlijk niet, zelfs mijn vrouw weet niets van mijn eeuuh… ervaringen met jou”. Judith kijkt opgelucht.
In mezelf denk ik ‘ik moet het ijzer smeden terwijl het heet is’ en ik vraag haar : “Judith, mag ik jou iets vragen ?” ze knikt. “Die eerste keer, toen ik niet in mijn appartement kon, zag ik op jouw bed een gigantische tarzan liggen, meer dan polsdik en zo lang als mijn onderarm”. Ik pauzeer even terwijl Judith opnieuw met een heel rood hoofd me vragend aankijkt en zeg dan : “krijg jij dat ding in jouw vagina ingestopt ?” “Dat lijkt me onmogelijk”. Mijn nogal directe vraag had haar de adem benomen. Ik zie haar weer aarzelen en dan toch lichtjes met haar knal rood hoofd ja knikken.

Opeens lijkt Judith heel verlegen. Prompt zeg ik : “daar geloof ik niks van, dat kan gewoon niet”.
Ze kijkt me aan een lijkt haar verlegenheid plots te overwinnen. “Het lukt me zeker wel”. “Ik heb die al jaren en ik heb die van mijn overleden echtgenoot cadeau gekregen.” Ze ratelt verder : “ik heb met mijn man een heel mooi en intens seksleven gehad” (die vent was ondertussen een dikke drie jaar geleden gestorven). “Toen we mekaar pas kenden hadden we elke dag seks, soms meermaals op één dag”. “Na de geboorte van de kinderen werd het wat minder en op een bepaald moment hebben we ons samen aan tafel gezet nadat de kinderen in bed lagen en een goed gesprek gehad”. Toon, zo heette haar man, zei haar dat hij haar nooit kwijt wou en geen enkele behoefte had om haar te bedriegen, maar dat de seks met haar op niets meer trok. Dat hij haar nooit zou bedriegen en nooit kwijt wou, had haar gerust gesteld, maar dat de seks met haar op niets meer trok had haar toch gekwetst. Wat was er dan mis. Toon had daarop geantwoord, met jou zelf niets meisje, jij pijpt als de beste, we laten mekaar klaarkomen zoveel we willen, maar als ik mijn lul in jouw kut steek dan voel ik bijna niks meer. Dat zal wel door de geboorte van de kinderen komen en waarschijnlijk ook een stuk door de leeftijd, maar in jouw kut kan je als het ware ‘met paard en kar in ronddraaien’. Graag commentaar op dit verhaal via de site of rechtstreeks via rickdanvers@yahoo.com.

Tot hier deel 1 van 3

Sensuele groeten, Rick Danvers