Mevrouw Vercammen

Chantage

Een waargebeurd verhaal, alleen de namen van de personages en locaties zijn veranderd.

Ik ben Rick en woon in de Antwerpse rand. Getrouwd met Marianne, vier kinderen, in volgorde van leeftijd van oud naar jong : Maarten, Mieke, Jonas en Julie. Dit verhaal speelt zich af toen mijn oudste zoon ongeveer zeventien was en het laatste jaar van zijn middelbaar deed. Ik werkte toen in een havenbedrijf in Antwerpen en wij woonden toen in het ouderlijke huis van mijn vrouw, Marianne. Wij, dat zijn ikzelf, mijn vrouw, mijn vier kinderen en mijn schoonmoeder. Mijn vrouw werkte toen ook, alle voormiddagen, inclusief de zaterdagvoormiddag. Gewoon om de bijkomende kosten van de studies van onze kinderen te kunnen bekostigen.

Wij wonen op Antwerpen Zuid in een straat met allemaal statige burgerijwoningen. Allemaal op rij, maar met enorm veel plaats binnenin. De twee jongens hadden elk hun kamer in een halve kelderverdieping en ze hadden daar een eigen badkamer. Ik noemde dat het jongenskwartier. De meisjes sliepen allebei op het tweede in een aparte kamer en hadden daar ook een eigen doucheruimte. Op het gelijkvloers was er natuurlijk de inkom, een woonruimte, een grote open keuken en koertje er achter.

Op het eerste waren vooraan twee kamers, in de eerste sliep ik, daarnaast was mijn bureau en achteraan was de slaapkamer van mijn schoonmoeder en een ruime badkamer.

In de straat waar wij toen woonden, werd er elk jaar een buurtfeest georganiseerd. De stadsdiensten sloten dan de straat af voor alle verkeer en er mocht niet geparkeerd worden. Er werden dan kraampjes gezet, een springkasteel voor de kinderen en een grote tent vooraan in de straat met drankvoorziening.

Op zo’n buurtfeest was het altijd leuk vertoeven. Volop drank beschikbaar en iedereen taterde met iedereen. Mijn kinderen waren in de wolken, want in de straat woonden van zowat elk van mijn kinderen wel één klasgenoot. Die van Maarten was Jochen en die woonde zowat aan het einde van de straat, waar meestal die grote tent gezet werd.

Dat jaar stond ik achteraan in de grote tent, te babbelen met een buurvrouw en haar man van drie huizen voorbij het onze. Niks speciaals, maar gewoon oppervlakkig lullen over banale dingen.

Ik zie over de schouders van mijn gesprekspartners, mijnheer en mevrouw Vercammen binnenwandelen in de tent. Mijnheer Vercammen is kantoordirecteur van een bank en mevrouw Vercammen is lerares wiskunde op de school waar mijn oudste gaat. Zelf hebben zij geen kinderen. Mijnheer Vercammen is nogal wat hooghartig van zijn en afstandelijk, speelt elke zaterdag en zondag golf, een sport die passend is voor kantoordirecteuren van banken, blijkbaar. Het contact tussen ons was eerder sporadisch, beleefd en beperkte zich tot goeie morgen of goede avond als we mekaar in de straat zagen.

Mijnheer en mevrouw Vercammen bewogen zich in de richting van de toog. Mijnheer eerst en zijn vrouw er vlak achter. Daarachter zag ik Jochen hen volgen. Ik wist dat zowel Jochen als Maarten van mevrouw Vercammen les wiskunde kregen. Tot mijn verbazing zag ik Jochen met één hand een aai geven over de kont van mevrouw Vercammen. Dat leek me heel merkwaardig. Ik zag mevrouw schichtig en geïrriteerd omkijken, iets zeggen tegen Jochen en dan gewoon verder wandelen. Ze had evenwel niet gezien dat ik zag dat Jochen haar kont beroerd had. Toch een niet zo alledaagse handeling voor een leerling van haar school bij zijn lerares wiskunde.

Ik concentreerde me op het gesprek met mijn buren, maar had die beweging weldegelijk geregistreerd.

De zaterdag die volgde, sliep ik uit. Mijn vrouw ging toch werken en ik had enkel wat boodschappen te doen, tegen haar thuiskomst. Al de tijd van de wereld dus om rustig uit te slapen, uitgebreid een bad te nemen en dan die boodschappen te doen. Rond negen uur, draai ik me toch uit bed, zet mijn voeten op de grond en rek me uit.

Mijn vrouw had, zoals gebruikelijk de gordijnen al open getrokken toen zij, rond iets na acht vertrok naar haar werk. Dat gaf me dan ruim een uur de tijd om langzaam wakker te worden. In de week moest ik er immers elke dag tegen half zeven uit om op tijd op mijn werk te geraken.

Ik kijk vanop het eerste, in de lege straat. Die was nog steeds afgesloten en die avond vanaf zestien uur, zou het buurtfeest zijn vervolg kennen. Voor de zondag was dat vanaf veertien uur.

Vlak voor negen, zie ik Jochen bij het huis van Vercammen, schuin over het onze, aanbellen. De deur gaat open en hij gaat naar binnen. Opvallend was wel, dat de gordijnen van hun slaapkamer op de eerste verdieping zo’n twee minuten later, dicht getrokken worden door mevrouw Vercammen. Ook dat feit registreer ik.

Die middag, aan tafel, zeg ik terloops tegen Maarten, mijn oudste dat ik eerder toevallig Jochen bij mevrouw Vercammen had zien binnengaan. Maarten zei daarop dat zulks logisch was, want dat Jochen na zijn middelbaar naar de universiteit wou en voor Burgerlijk Ingenieur wou studeren, maar dat zijn wiskunde, toch een heel zwaar vak bij die studies, onvoldoende was en dat hij van mevrouw Vercammen op zaterdag bijles kreeg. Ik dacht er het mijne van, maar zei verder niets.

De zaterdagen die volgden, zag ik Jochen wel elke keer tegen negen uur aan de voordeur van de familie Vercammen verschijnen en binnen gaan en een uurtje later terug buiten gaan, maar ik gaf er geen echte aandacht aan.

Het zal zeker een maand of twee later geweest zijn, dat ik zag, nadat Jochen weer binnen ging bij mevrouw Vercammen, dat zij de gordijnen niet zorgvuldig toegetrokken had. Ik dus snel uit mijn bed, naar mijn werkkamer en daar mijn fototoestel opgepikt. Dat is, gezien in zowat amateur fotograaf ben, een heel duur toestel tot ergernis van mijn vrouw.

Het toestel is een Nikon Z6 II systeemcamera met een Nikkor Z 24-200 lens. In werkelijkheid is dat een professionele camera die nogal veel door journalisten gebruikt wordt en zoals gewoonlijk had ik overdreven door die te kopen, want dat ding had meer dan drieduizend euro gekost.

In de slaapkamer zoom ik in, terwijl ik op mijn bed zit en kijk in hun slaapkamer. Daar zag ik door het stuk waar het gordijn niet voor hing, dat Jochen zijn wiskundelerares in een missionarispositie aan het neuken was. Een paar beeldjes daarvan nemen, al spelend met de zoemlens, voor mijn plezier, was vanzelfsprekend. Haar daarmee chanteren, was niet echt mijn bedoeling, maar je weet nooit.

Weer gaan er een aantal weken voorbij en elke zaterdag verscheen Jochen op het toneel. Het was mijn zaak niet omdat ik de overtuiging toegedaan ben, dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen daden. Dus die twee konden van mijn part gerust hun gang gaan.

Nu is mevrouw Vercammen best een leuke dame om naar te kijken. Ze is altijd tip, top verzorgd als ze buiten komt, meestal in mantelpak, schoentjes met een niet al te hoge hak en een bloeze die met de nodige zedigheid dichtgeknoopt is. Ze was een brunette met dik golvend haar, een mooi gezichtje, ranke benen, een redelijk volumineuze boezem, ook al is die moeilijk in te schatten door het vestje van het mantelpak. Ik schatte haar tussen de vijfendertig en veertig jaar oud. Haar man moet toch een tiental jaar ouder zijn dan zijzelf.

Zeker nog een week of vier, vijf later, loop ik boodschappen te doen in een zeer grote supermarkt aan de rand van Antwerpen. Eens per maand ging ik uitgebreide boodschappen doen in de hypermarkt aan de Krijgsbaan in Borsbeek. In Schoten is er zo ook één, maar die van Borsbeek, iets voorbij het vliegveld van Deurne is voor mij dichterbij. In één van de gangen zie ik, tot mijn verbazing, mevrouw Vercammen hetzelfde doen. Het was toen op een zaterdag namiddag. Ongeveer gelijktijdig rekenen we af aan de kassa. Die supermarkt had zo’n zes of zeven kassa’s in gebruik op dat moment, ik stond aan nummer drie en zij aan nummer vijf. Bijna op hetzelfde moment willen we buiten langs de uitgangsdeur. Ik groet haar en laat haar voorgaan. Ze kijkt bijzonder serieus en er kan nauwelijks een glimlach af.

Ik laad mijn boodschappen in de koffer van mijn groene Volvo en zij staat een parkeervak of vijf verder hetzelfde te doen in een Volkswagen Tiguan. Ik rij mijn winkelkar naar de overdekte stallingsplaats en zij doet hetzelfde. Weer laat ik haar voor gaan en dan zeg ik haar : “mevrouw Vercammen, mag ik u een koffie aanbieden ?” Ze aarzelt en ik zeg : “daar is een Lunchgarden, daar kunnen we even een koffie drinken, ik denk dat jij en ik dat best kunnen gebruiken”. Ze knikt.

Eens aan een tafeltje gezeten en ik had twee koffie op een kleine plateau aangedragen, zet ik me tegenover haar. Ik merk toch enige spanning bij haar en echt vrolijk gezelschap is ze niet. Ik nip van mijn veel te hete koffie en overdenk hoe ik het hier ga aanpakken. Zoals gebruikelijk, kies ik voor een directe en misschien zelfs harde aanpak.

Dus zeg ik : “mevrouw, ik zou u dolgraag een vraag willen stellen, u hoeft er niet op te antwoorden als u niet wilt, daar kan u vanzelfsprekend, vrij voor kiezen”. Ze kijkt me nieuwsgierig aan.

Dan zeg ik nogal grofweg : “mevrouw, u bent wiskunde lerares op het college waar mijn zoon ook school loopt, kunt u mij uitleggen, waarom een volwassen vrouw zoals u en duidelijk een vrouw van de wereld met enige klasse, zich elke zaterdagvoormiddag door één van haar leerlingen laat neuken, van zodra haar man naar de golf vertrokken is ?”

Ik zie op haar gelaat ineens verschillende reacties verschijnen. Woede, verbazing, verontwaardiging en even dacht ik zelfs dat ze me een klap voor de kop wou verkopen. Ik zwijg en wacht geduldig op een antwoord. Ze begint stotterend : “dat is niet zo..” Daarop onderbreek ik haar en zeg : “mevrouw, alstublieft, wij zijn twee volwassen mensen, maar ik hou er niet van als men tegen mij liegt”. “U hoeft niet te antwoorden op mijn vraag, maar ik weet met zekerheid dat wat ik zei, waar is, dus zou ik graag een eerlijk antwoord op mijn vraag willen of helemaal geen antwoord en dan zegt u gewoon dat ik er geen zaken mee heb, maar alstublieft, lieg niet tegen mij, dat vind ik erg irritant”.

Ik zie tranen in haar ogen verschijnen en dan vraagt ze hakkelend : “wilt u mij chanteren ?” Ik kijk haar verbaasd aan en zeg : “mevrouw Vercammen, ook al heb ik hard bewijs dat u, uw man, elke zaterdag bedriegt en dat al geruime tijd, het is niet mijn bedoeling om u te chanteren, dat is niet mijn stijl”. “Het simpele feit dat u zulks doet, is voor mij een raadsel”. “U bent een mooie volwassen vrouw en als u, uw man wilt bedriegen, is dat uw zaak, dat gaat mij niet aan, maar wat mij erg verbaasd, is dat u zulks doet met een puber van nog geen achttien, dat snap ik niet”. “Mocht u dat doen met een volwassen man, dat zou ik kunnen begrijpen, maar met zo’n snotjong, dat gaat mijn petje te boven, vandaar mijn vraag”.

Ik zag even een flits van opluchting over haar gelaat trekken, maar dan staart ze somber naar haar koffie. Ik drink dan maar even van de mijne en hoor haar na enige ogenblikken al fluisterend zeggen : “Jochen chanteert mij en ik zie geen uitweg”. Ze grijpt naar haar handtas om er een tissue uit te nemen en ze dept daarmee haar tranen.

“Mag ik weten waarmee u gechanteerd wordt ?” Mevrouw Vercammen zwijgt. Ik zwijg dus ook. Dat duurt toch een aantal minuten. Ik verwachtte al geen antwoord meer, als ze zegt : “Jochen heeft me op school gezien, na mijn laatste les op een vrijdag”. “De leraar lichamelijke opvoeding, nogal een macho, was na zijn laatste les, naar mijn klaslokaal gekomen, die flirtte toen al geruime tijd met mij, maar ik ging daar nooit op in”. “Die dag, kwam hij mijn lokaal binnen toen ik aan het opruimen was, hij greep me vast en probeerde me te kussen”. “Ik weerde hem wel af, maar blijkbaar had Jochen met zijn gsm een foto genomen”. “Ook al had ik niets verkeerd gedaan, nooit trouwens en al zeker niet met Pieter Tuerlinckx. De houding die ik had op de foto, kon evenwel erg verkeerd geïnterpreteerd worden en Jochen heeft me dat de dag erna erg duidelijk gemaakt, hij dreigde om diezelfde avond bij mijn man langs te komen, dat kon ik niet laten gebeuren en de zaterdag erna is het voor de eerste keer gebeurd tussen ons”. “Ik vond het verschrikkelijk, maar ik zie mijn man graag en wou dat niet zien kapot gaan”.

Ik zei daarop : “mevrouw Vercammen, dat is niet tof, zo’n situatie, maar die duurt nu toch al maanden, waarom gaat u ermee door ?” “Ik zie geen uitweg” fluistert ze, “Jochen dreigt telkens weer met die foto en ik geef telkens toe uit angst voor de gevolgen als ik het niet doe”. Ze snikt.
Ik zeg : “je hebt het deze voormiddag weer met Jochen gedaan en ik veronderstel dat u volgende zaterdag weer hetzelfde zal ondergaan”. Ze knikt. Dan zeg ik : “wilt u dat het stopt ?” Ze knikt weer en fluistert : “ik word gek van die situatie, maar ik zie geen uitweg”. Ik zeg daarop : “mevrouw, als u mij toestaat, dan ga ik zien wat ik kan doen, zonder dat zulks negatieve gevolgen voor u heeft”. “Ik moet daar even over nadenken en kan nog niet beloven dat u volgende zaterdag niet hetzelfde zal beleven, maar ik vermoed het wel te kunnen oplossen”. “Ik laat u nog iets weten, mag ik uw gsmnummer ?”. Ik bel even naar haar nummer, haak direct terug in en zo kan ik haar nummer opslaan en heeft zij mijn nummer. Dan vraag ik : “heeft u die foto zelf ook in bezit ?” Ze knikt en laat hem op haar gsm zien. Al wat ik zie, is twee mensen die mekaar omhelzen, wel helemaal aangekleed en je ziet duidelijk zowel het gelaat van mevrouw Vercammen als dat van één of andere vent. Ik laat haar die foto naar mij doorsturen. “Ik laat u iets weten” zeg ik en we nemen afscheid.

In het naar huis rijden, overdacht ik hoe ik ‘dit varkentje zou moeten wassen’. De oplossing kwam nogal gemakkelijk die avond, tijdens het eten. Maarten, mijn oudste zei : “mag ik deze avond naar de sporthal pa ?”. “Daar is een match van het zaalvoetbalteam en nogal wat klasgenoten van mij doen daar aan mee”. Ik bekijk Maarten en zeg : “tof dat je mij informeert, maar je bent al bijna achttien, dus je hoeft wel geen toestemming meer te vragen”. Mijn jongste, Julie, zegt daarop met een sip gelaat : “ik moet wel voor alles toestemming vragen, dat is niet eerlijk”. Mijn schoonmoeder zegt daarop : “Julie, jij bent nogal een rebelse schavuit, het is maar best ook dat jouw ouders weten wat je uitspookt, jij zou half Antwerpen kunnen afbreken, mochten zij niet weten waar je naartoe gaat”. Iedereen lacht aan tafel, en Julie zie ik nadenken, maar aan haar blik zie ik dat ze mijn schoonmoeder in werkelijkheid gelijk geeft.

Dan zeg ik : “wel Maarten, natuurlijk kan jij gaan, maar als je er niets op tegen hebt, zou ik willen meegaan”. “Zaalvoetbal is nogal spannend en intens en voor mij is dat een verzetje, bovendien kan je dan mee met de auto als je wilt”. Maarten was direct akkoord en ik kon in de cafetaria van de sporthal een trappist of twee drinken, zonder dat ik mijn vrouw het gevoel gaf, ‘op café te gaan’.

Maarten en ik vertrokken rond een uur of zeven, de match stond voor acht uur gepland. Er was nogal wat volk in de cafetaria en ik zag aan de toog Pieter Tuerlinckx staan. Aan Maarten vroeg ik : “is dat niet jouw leraar lichamelijke opvoeding ?” Maarten knikte, “klopt” zei hij, “die is ook coach van het volleybalteam dat hier speelt in een andere zaal”. Ik bestel me een trappist en zet me aan een tafeltje waardoor ik in de zaal kan kijken waar de zaalvoetbalmatch zou plaatsvinden. Daar waren beide ploegen zich aan het opwarmen.

Maarten was in gesprek met andere studenten. Bij het begin van de match komt hij aan mijn tafeltje zitten om samen naar de match te kijken. Bij de spelers van het gele team, zie ik Jochen meedoen. Ik vraag aan Maarten waarom hij geen zaalvoetbal speelt en die zegt : “dat vind ik niet leuk, ik heb geen techniek genoeg en ben niet sportief genoeg daarvoor, dat meer iets voor Jonas”. Zijn jongere broer dus. “Waarom kom je dan hier kijken ?” vraag ik. Maarten zegt : “gewoon, Richard, Jochen en Davy spelen mee met het gele team en die zitten alle drie bij mij in de klas”. Ik zeg nog : “Maarten, als je liever in de zaal gaat supporteren, mij niet gelaten, je hoeft me geen gezelschap te houden”. Maarten knikt en twee minuten later staat hij in de zaal te joelen, want de match was begonnen.

De uitslag van de match weet ik niet meer, maar toen ik aan mijn derde trappist begon, kwam Maarten vragen of Jochen, met ons mee naar huis mocht rijden, gezien we in dezelfde straat wonen. Dat mocht uiteraard, anders moest die kerel zeker een dik kwartier stappen om thuis te geraken, want zijn moeder had hem afgezet voor de match, maar kon hem niet komen halen.

In de auto op weg naar huis, kwam ik te weten dat Jochen elke woensdag om vijf uur training zaalvoetbal had omdat dan de zaal vrij was. Dat was een beetje lastig voor het avondeten, maar tot vijf uur werd die zaal door de volleybalploeg ingenomen vanaf twee uur in de namiddag. Dat vond ik leuke informatie. Er rijpte zich een plannetje in mijn hoofd.

De maandag erna, belde ik wat rond vanop mijn werk om bijkomende informatie te verzamelen en die woensdag zat ik tegen vijf uur terug in de taverne van de sporthal.

Ik zag het einde van de volleybaltraining en één voor één kwamen de spelers vanuit de kleedkamers naar de cafetaria. Ondertussen werd het terrein al ingenomen door de jongens van de zaalvoetbal.

Toen de jongens van de volleybal daarna één voor één naar huis gingen, bleef als één van de laatste de trainer, Pieter Tuerlinckx nog aan de toog staan. Ik zat, zoals de zaterdag ervoor aan een tafeltje ietwat van de toog verwijdert en aan een venster waardoor je in de sportzaal kon kijken.

Ik wenkte Tuerlinckx tot aan mijn tafeltje. Hij komt nieuwsgierig voor mij zitten. Ik zeg heel beleefd : “Mijnheer Tuerlinckx, u heeft een probleem en daardoor ikzelf ook”. Hij kijkt me onbegrijpend aan en ik verduidelijk : “u heeft een poging ondernomen om mevrouw Vercammen, een wiskundelerares bij u op dezelfde school te versieren, ik denk niet dat zulks gelukt is, maar dat is niet belangrijk”. “Dit wel” en ik laat hem de foto zien van de omhelzing van hem met mevrouw Vercammen, die ze me zelf doorgestuurd had. Hij kijkt er naar en zegt ietwat spottend : “tja, daar is niets op te zien”. “Dat klopt” zeg ik, “behalve dan dat u duidelijk op de foto herkenbaar bent en dat diezelfde foto door toedoen van een student van bij jullie op school, gebruikt wordt om mevrouw Vercammen te chanteren om betere punten te behalen (van het seksuele aspect zweeg ik)”. “Die is in alle staten, want, ook al is er niets te zien op die foto, hij zou kunnen geïnterpreteerd worden alsof er meer dan dat alleen gebeurt is”. “Nu zijn mijnheer en mevrouw Vercammen goeie vrienden van mij en mijn vrouw (dat was half gelogen), maar mijnheer Vercammen kennende, gaat die met die foto helemaal niet kunnen lachen en mevrouw Vercammen is doodsbang dat mocht mijnheer Vercammen die foto onder ogen krijgen, hij zeker in een Franse colère zal schieten en zijn nogal brede kennissenkring daarvoor zal aanspreken”. “Hij is per slot van rekening, bankdirecteur en hij heeft ongetwijfeld de mogelijkheid om u als zogenaamde dader, per direct te laten ontslaan, zelfs al bent u mogelijks totaal onschuldig”. Zijn ietwat spottende gelaat was plots erg ernstig geworden.

“Mevrouw Vercammen, heeft mijn hulp ingeroepen om, gezien het nogal kolerieke karakter van mijnheer Vercammen, te vermijden dat er stommiteiten gebeuren”. “Ik pak de schuldige student wel aan en stop de chantage, daar kan u vanop aan”. “Voorlopig rest mij enkel om ervoor te zorgen dat u en mevrouw zelf niet in de problemen komen, daarom heb ik volgend briefje opgesteld”. Ik leg hem twee exemplaren voor ter ondertekening. Daarop staat het volgende :

Geachte,
Tot mijn verbazing zijn er studenten van onze school bezig met een foto van mezelf in omhelzing met mevrouw Vercammen, lerares wiskunde. Deze omhelzing is gebeurt ter gelegenheid van felicitaties voor een verjaardag van mezelf en niets meer dan dat. Mogelijke suggesties dat er meer aan de hand zou zijn dan een gewone vriendelijke omhelzing, ontken ik ten stelligste. Het is niet mijn bedoeling geweest, toen, nu of in de toekomst, noch van mevrouw Vercammen, noch van mezelf om enige vorm van relatie buiten het professionele contact aan te gaan. Ik heb ook nooit enige poging daartoe gedaan of ben dat ook niet van plan. Ik heb het grootste respect voor mevrouw Vercammen en ik wens op geen enkel manier een bedreiging te vormen voor haar huwelijk. Met de meest hoogachting en respect, gelezen en goedgekeurd, Pieter Tuerlinckx.

Ik vroeg hem dat document te ondertekenen en zei hem ook dat er op de foto geen datum of uur van opname stond, dus dat het fantasietje met die verjaardag, wel een kleine leugen was, maar dat die niet te achterhalen was. Voor de zekerheid vroeg ik naar zijn verjaardag. Tuerlinckx ondertekende prompt het papier, ik gaf hem zijn kopie en stak het getekende exemplaar in mijn binnenzak.

Dan zei ik : “maak maar dat je weg komt, want diegene die chanteert, loop hier in de zaal te zaalvoetballen en ik wil geen confrontatie tussen jullie beiden”. Pieter Tuerlinckx vertrok onmiddellijk. Ik bestelde nog een trappist.

Een dik uur later was het trainen van de zaalvoetballers afgelopen en ik wachtte op de komst van Jochen. Iets later kwam die de cafetaria binnen. Ik liet hem eerst iets te drinken bestellen en wenkte hem dan aan mijn tafeltje.

Hij kwam bij me zitten en ik zei : “hoe gaan de bijlessen bij mevrouw Vercammen, lukt dat zo’n beetje ?”. Heel even zag ik een flits van wantrouwen in zijn ogen en dan knikte hij en zei dat die lessen wel meevielen. Ik besloot dan maar ‘met de deur in huis te vallen’ en zei : “Jochen, ik ken de familie Vercammen erg goed, die bijlessen die je zogenaamd krijgt op zaterdag voormiddag, nadat mijnheer Vercammen naar de golf vertrokken is, zijn onzin”. Hij wou protesteren maar ik snoerde hem direct de mond door te zeggen : “Jochen, jij gaat gewoon mevrouw Vercammen elke zaterdag morgen neuken en dat al gedurende maanden”. “Ik heb daar zelfs bewijs van en ik liet hem drie foto’s zien die ik genomen had, met telkens datum en uur op de foto vermeld. Op de eerste foto, stond zijn toekomen om precies negen uur, op de tweede, tien minuten later genomen op dezelfde dag, zag je hem in missionaris op mevrouw Vercammen liggen pompen, dat was die dag dat de gordijnen niet helemaal gesloten waren en op de derde foto, zo’n dertig minuten later genomen, zag je hem het huis van de Vercammens verlaten.

Dan zei ik : “jij chanteert mevrouw Vercammen met deze foto”. Ik liet hem de foto van haar met Pieter Tuerlinckx zien, die hij genomen had. “Die foto zegt eigenlijk niets, maar mevrouw Vercammen is doodsbang dat haar man die te zien krijgt en heeft mij gevraagd om het probleem op te lossen”. “Dus Jochen, vraag ik jou heel vriendelijk om mevrouw Vercammen vanaf nu gerust te laten en nooit meer buiten school te benaderen”. Jochen kijkt me spottend aan en zegt : “haha, waarom zou ik dat doen”.

Ik zeg daarop : “och, Jochen, dat is gewoon een kwestie van motivatie”. “Het staat je vrij om te kiezen voor wat ik vraag of niet, alleen jouw eigen motivatie bepaald jouw keuze”. Hij kijkt me onbegrijpend aan.

Ik zeg : “denk na vooraleer je kiest, maar, laat ons zeggen dat ik je vooraleer je jouw keuze maakt een aantal motiverende elementen wil voorschotelen.

“Ten eerste” zeg ik : “lees even wat hierop staat” en ik laat hem het ondertekende briefje van Peter Tuerlinckx zien. Hij leest met verbazing wat er op staat en ik steek het briefje terug weg.

“Ten tweede” zeg ik “werkt jouw vader op de administratie van een bedrijf dat voor mijn bedrijf, regelmatig werken uitvoert”. “Hem op staande voet laten ontslaan, kost mij morgenvroeg één telefoontje”. “Hij is al vijftig, dus zo direct gaat hij geen ander werk vinden en al zeker niet in de Antwerpse haven”.

“Ten derde werkt jouw mama in het Middelheim ziekenhuis als administratieve kracht”. “De personeelsdirecteur daar noemt Didier Lemmens en een goeie vriend van mij, ook naar hem hoef ik maar één telefoontje te plegen en jouw mama staat vijf minuten later op straat, zonder werk”.

“Ten vierde, hebben jouw ouders een hypotheek bij de bank met een oranje leeuw als logo, de kantoordirecteur van jullie bank is Peter Verelst, eveneens een heel goeie bekende van mij”. “Met één telefoontje laat ik hem er voor zorgen dat jouw ouders, vervroegd de volledige hypotheek dienen terug te betalen”. “Jouw toekomstige studies voor burgerlijk ingenieur worden dan erg onwaarschijnlijk, want studeren kost geld”.

“Deze vier dingetjes, Jochen, zijn de zowat bravere mogelijkheden die ik ter motivatie aanbied”. “Mocht je alsnog, ondanks deze vier dingetjes, toch volharden en mevrouw Vercammen blijven lastig vallen, dan moet je nog weten dat ik commercieel directeur in een nogal groot havenbedrijf ben en dat ik dus met nogal wat havenarbeiders werk”. “Dat zijn over het algemeen bonken van venten, gehard en fysiek in erg goede conditie”. “Zo’n stuk of vijf van die kerels jou ergens laten opwachten en hen de opdracht geven jou het hospitaal in te kloppen, kost mij hoogstens één telefoontje en een paar pinten voor hen, nadien”. “Ik kan zelfs kiezen of ik hen, jou dusdanig laat bewerken dat je kort, middellang, laat ons zeggen een paar weken, of lang, een paar maanden dus, in het ziekenhuis dient te verblijven, maar dat is een detail”. “Nadien nog zaalvoetbal spelen, gaat wel eerder problematisch zijn”.

“Zo” zei ik ter conclusie, “ik woon schuin tegenover de familie Vercammen en ik zie wel welke keuze je maakt”.

Jochen was erg bleek geworden en stamelt dan : “dat is godverdomme chantage, klootzak”. “Ola, mijnheer de klootzak alsjeblieft en ja, je hebt gelijk, nu weet je zelf wat je mevrouw Vercammen al maanden aandoet, maar zoals ik zei, het is en blijft jouw persoonlijke, vrije keuze”. Hij staat onzeker recht, draait zich om en loopt naar buiten. De uitbater van de cafetaria, roept nog : “hé Jochen, je moet nog betalen !” maar ik wenk hem en zeg dat het colaatje van Jochen, voor mijn rekening is en ik bestel gelijk nog een trappist voor mezelf. Het was een vruchtbare woensdag voor mij, vond ik.

De zaterdag erna, zowat vanaf half negen, zit ik in mijn werkkamer met uitzicht op het huis van Vercammen en zelfs om tien uur, was Jochen niet opgedaagd. Rond één uur krijg ik een smsje van mevrouw Vercammen. ‘Vandaag hier geen J. gezien’. Ik antwoord : ‘vermoedelijk nooit meer’. Ze antwoordt met : ‘thx’. Meer dan een half uur later nog een smsje van haar met : ‘15u Lunchgarden Borsbeek ?’ Ik antwoord met : ‘yep’.

Toen ik toekwam zat mevrouw Vercammen al met een koffie voor haar, helemaal achteraan in een hoekje van de zaak. Ik haal mezelf ook een koffie en een spie rijsttaart aan het buffet en zet me voor haar.

“Het is u blijkbaar gelukt” zegt ze. Ik knik. “Hoe ?” vraagt ze aarzelend waarop ik zeg : “mevrouw, mij is geleerd dat je vuur met vuur moet bestrijden, dus heb ik Jochen maar een ‘koekje van eigen deeg’ gegeven.

Ik laat haar het briefje van Tuerlinckx zien, dan de drie foto’s die ik zelf gemaakt had die éne zaterdag ochtend met vermelding van datum en uur, waardoor ze natuurlijk ook wel besefte dat ik haar ook kon chanteren, mocht ik dat willen en dan vertel ik wat jullie eerde konden lezen en wat ik Jochen verteld had. Mevrouw Vercammen slaakt een zucht van opluchting.

“Ik vermoed dat je van hem geen last meer gaat hebben mevrouw” zeg ik nog vormelijk. Zij fluistert aarzelend : “zeg maar Linda, ik heet Linda”. “Rick” zeg ik daarop. Dan zeg ik : “mocht Jochen nog opdagen, laat me dan prompt iets weten alsjeblieft, dan kan ik onmiddellijk ingrijpen”. Ze knikt en fluistert : “bedankt Rick”. Ik zeg : “graag gedaan”. “Gechanteerd worden is helemaal niet leuk”. We babbelen nog wat over ‘koetjes en kalfjes’ en nemen afscheid van mekaar.

Zeker drie maanden verder was het, vooraleer ik nog iets van haar vernam. Jochen had ik geen enkele keer meer zien verschijnen aan het huis van Vercammen. Dan plots op een zaterdagmiddag krijg ik een sms van Linda Vercammen. ‘15u Lunchgarden Borsbeek ?’ Ik antwoord weer met : ‘yep’.

Bij het binnenkomen zat ze aan hetzelfde tafeltje met een koffie voor haar. Ik koop ook een koffie en zet me voor haar. Kwestie van de conversatie te starten zeg ik : “nog last gehad van Jochen ?” Ze schudt van ‘neen’.

We babbelen wat over andere dingen, alsof ze zichzelf wat moet wil inpraten en bij een volgende korte stilte, vraagt ze ineens : “Rick, waarom chanteer jij mij niet, je hebt daarvoor de perfecte mogelijkheden of ben ik niet begerenswaardig genoeg ?”. Ik kijk haar licht verbaasd aan en zeg : “dat is mijn stijl niet Linda, dat zou ik nooit doen en maak je geen zorgen, je bent meer dan begerenswaardig genoeg”.

Ze bekijkt me, duidelijk zenuwachtig en zegt dan : “Rick, die chantage van Jochen, dat gedwongen worden, was het enige dat mij opwond”. “De seks op zich was waardeloos, altijd hetzelfde, hij kwam binnen, in missionarishouding deed hij zijn ding tot hij klaarkwam, dan rolde hij op zijn rug, een paar minuten later moest ik hem terug stijf maken met mijn mond en deed hij het nog een keer, dan ging hij weg”. “Ik had er niets aan”. Ze had schichtig rondgekeken, terwijl ze dat vertelde, om maar zeker te zijn dat niemand haar gehoord had.

Ik bekijk haar en zeg : “Linda, dat soort seks, interesseert mij helemaal niet”. “Jou, of iemand anders dwingen om iets te ondergaan, is niet mijn ding, in tegendeel zelfs”. “Wat dan wel ?” vraagt ze.

Ik zeg daarop : “eigenlijk het tegenovergestelde”. “Ik wil een vrouw die met passie, enthousiasme en heel ongeremd, mij vraagt om dingen met haar te doen of dingen te mogen doen”. Linda kijkt onbegrijpend. Ik verduidelijk door te zeggen : “ik ga jou nooit tot iets dwingen Linda, maar als jij mij zou vragen om iets bij jou te doen, wat dan ook, van zodra ik weet dat je er van opgewonden geraakt, doe ik eender wat, maar ik verlang net hetzelfde, omgekeerd”.

Voor commentaar op dit waargebeurde verhaal, enkel namen en locaties zijn aangepast ; stuur een berichtje naar rickdanvers@yahoo.com of hier op de site. Alle eventueel crimineel interpreteerbare feiten zijn vanzelfsprekend compleet verzonnen. Elke gelijkenis met personen of gebeurtenissen in dit verhaal, berusten louter op toeval. Tevens is dit verhaal enkel bedoeld voor de Gertibaldi site, enkel te kopiëren of te vertalen, mits voorafgaande, schriftelijke toestemming van de auteur.

Sensuele groeten,
Rick