Marleen – Fouad, een besneden eikel en kennismaking met Rick
Dit ietwat trieste verhaal past in verschillende categorieën : overspel, rijpe vrouwen/milf en zelfs extreem.. Gezien het verhaal evenwel in elk detail echt gebeurd is, plaats ik het bij ‘waar gebeurde verhalen’. Enkel namen en locaties zijn wat gewijzigd omwille van privacy.
Hij had haar ‘lieverd’ genoemd. Met dat éné woordje had Fouad het hart van Marleen veroverd. Marleen kon wel dansen van geluk.
Toch minimaal om de twee dagen liet Marleen zich naar een orgasme neuken. Fouad van zijn kant stak ongeveer voor de helft van zijn penetraties, zijn lul in haar kont en voor de andere helft in haar kut. Marleen had het liever iets anders gezien en toch wat meer aandacht voor haar kutje, maar ze durfde daarover toch geen commentaar te geven. Pijpen deed ze ondertussen als de beste en de meeste neukbeurten met Fouad werden vooraf gegaan door een paar stevige tongkussen en een paar minuten grondig pijpen en keelneuken.
Eén keer had Marleen een keer gevraagd of Fouad haar kutje wou likken, maar die had daarop geantwoord dat zoiets niet mocht van zijn godsdienst. Fouad was Moslim en daar wist Marleen niets van. Dus of het waar was, dat een kutje likken voor een Moslim niet mocht, daar had ze het raden naar. Ze had er zich dus maar bij neergelegd.
Telkens Fouad een woordje zoals ‘lieveke’, ‘schatje’, ‘lieverd’ of zelfs gewoon ‘meisje’ tegen haar zei, danste Marleen van geluk. Ze was in de overtuiging de liefde van haar leven gevonden te hebben. Telkens Fouad haar neukte, kwam ze één keer intens klaar. Dat was toch veel meer dan wat Robert ooit presteerde. Zo gingen er een aantal jaren voorbij.
Marleen was relatief gelukkig. Wat haar stoorde was dat Fouad nooit met haar ergens naartoe ging, hij neukte haar om de twee dagen, dat was zowat alles. In het begin enkel op het werk in één of andere linnenkamer of in een lege hospitaalkamer. Na een maand of twee, kwam hij bij haar thuis als de kinderen niet thuis waren. Dat was meestal in het weekend want dan gingen de kinderen meestal naar de ouders van Robert of naar haar vader.
Een ander ding dat haar stoorde, was dat Fouad meer en meer interesse in haar kontje begon te vertonen en minder in haar kutje. Van de vijf keer dat ze neukten, waren er toch minstens twee keer bij dat hij haar enkel in haar kontje neukte. Als hij enkel haar kontje neukte, dan kon Marleen daarbij niet tot een hoogtepunt komen en dat was teleurstellend. Ze durfde daarover evenwel geen opmerking te maken.
Nog iets dat haar stoorde, was dat een echt gesprek met Fouad niet mogelijk leek. Hij kwam, neukte haar, zei een paar lieve woordjes en vertrok terug. Ze had er zich na een tijd bij neergelegd.
Een eerste donderslag bij heldere hemel, was, toen Marleen van een andere Marokkaanse dame, Nadia genaamd, die eveneens in het hospitaal werkte, vernam dat Fouad al jaren getrouwd was met éne Fatima en dat hij bij haar drie kinderen had. Marleens hele wereld stortte in. Ze was woest. Meer dan een week wou ze Fouad niet meer zien. Die had ondertussen al een paar keer aan haar deur geweest, maar ze had hem niet binnen gelaten.
Op een bepaald moment, kwam ze hem samen met zijn vrouw en kinderen tegen op een plein, een paar straten van haar appartement verwijderd. Ze had hem aangesproken, maar die had enkel geglimlacht. Tot haar verbazing, was het Fatima, de vrouw van Fouad die zich tegen haar keerde. Ze had Marleen voor vuile, ongelovige hoer uitgescholden en Marleen was zo geschrokken van haar uitval, dat ze niets kon zeggen. Fouad was gewoon met zijn vrouw en kinderen verder gewandeld. Veel erger voor Marleen was, dat de vrouw van Fouad duidelijk zwanger was. Dat betekende dat hij, terwijl hij met haar was, nog steeds met zijn vrouw neukte en bij haar dus een kind verwekt had. Met tranen in de ogen liep ze verder naar huis.
Een paar dagen later op haar werk, had Fouad haar naar de linnenkamer op het vierde gevraagd. Marleen was nog wel woest op hem, maar ze was toch naar die kamer gegaan. Daar wou ze een gesprek met Fouad aangaan, maar die had haar direct de mond gesnoerd en zijn pik in haar kont geboord. Het was gewoon een anale verkrachting zonder dat zij een woord had kunnen uitbrengen. Zonder één lief woordje was hij gewoon nadien vertrokken.
Dat was de allerlaatste keer dat ze zich door Fouad had laten neuken. Ondertussen meer dat vijf jaar geleden. Later zou ze van een andere Marokkaanse vernemen dat zolang een Marokkaanse man zijn vrouw niet verwaarloosde en voor een degelijk inkomen zorgde, hij met ‘ongelovige’ vrouwen mocht doen wat hij wou. Meestal wisten de Marokkaanse vrouwen wel dat hun echtgenoot één of andere ongelovige neukte, maar daar konden ze meestal niets tegen inbrengen of aan veranderen.
Zeker een maand of twee na de laatste neukbeurt, stond Fouad ineens voor haar appartementsdeur. Hij was zonder aan te bellen aan de voordeur beneden, toch binnen geraakt. Marleen dacht dat de buurvrouw aanbelde. Maar ineens stond Fouad in haar appartement. Hij wou ineens neuken. Marleen weigerde en prees zich gelukkig, eerder toevallig een jeans aan te hebben in plaats van een rok. Fouad werd razend en sloeg de boel kort en klein. Zowat alle meubeltjes sneuvelden. Marleen had geluk dat haar zoon op dat moment thuis kwam. Die was toen vooraan in de twintig, Volgde een opleiding kinesitherapie en sportte nogal veel. Die heeft Fouad hardhandig buiten gezet en hem gezegd dat hij haar moeder voor altijd gerust moest laten of dat hij hem zou weten te vinden.
Haar zoon studeerde nog en zat op kot in Leuven, maar haar dochter die toen rond de vijfentwintig was, was verliefd geworden op een neger, correctie een Afro-Amerikaan. Bobby was professioneel basketbalspeler, tegen de twee meter groot maar bijzonder lief voor haar dochter. Het contract van Bobby met zijn basketbalploeg in Antwerpen, was evenwel afgelopen en hij had een aanbieding van een ploeg uit Californië. De dochter en Bobby vertrokken dus naar de Verenigde Staten, vlak na hun huwelijk.
Marleen was er het hart van in. Tot haar eigen verbazing werd ze op een paar weken na het vertrek van haar dochter, helemaal grijs. Ze besloot haar haren niet te verven en gewoon te kortwieken tot een page kopje en de haren zelf grijs te laten. Die haren wilde evenwel zelden mooi, strak blijven liggen.
Nog een ander gegeven was dat haar zoon blijkbaar homo was, want die was gaan samenwonen met zijn vriend. Niet dat Marleen anti-homo was of zo, maar dat betekende dat die vermoedelijk nooit kinderen zou hebben en dat eventuele kleinkinderen via haar dochter op de wereld zouden gezet worden. Die woonde evenwel in Californië. Het besef dat ze daardoor, mochten er kleinkinderen komen, zij die hoogstens één of twee keer per jaar zou zien, maakte haar bijzonder triest.
Op haar werk, de kuisploeg van het hospitaal, werd het ook allemaal kommer en kwel. De heren van de directie hadden beslist het aantal kamers dat gedaan diende te worden op één shift, te verdubbelen. Voordien kon ze gemakkelijk het aantal ‘kamers te doen’ op haar shift afwerken. Nu werd het een race tegen de klok om op tijd alles gedaan te hebben, stress alom dus.
Na een maand of zes op die manier gewerkt te hebben, sukkelde Marleen in een burn-out. Ze ging op ziekteverlof en bracht bijna elke vierentwintig uur door ofwel op haar salonzetel ofwel op bed. Ze leefde als een zombie. Haar maandelijks inkomen ging evenwel sterk naar beneden en ze kon nog amper de huur, water, gas en elektriciteit betalen. Soms sloeg ze een dag over met eten, gewoon door acuut gebrek aan centen.
Het enige waar Marleen niet van afweek, was haar dagelijkse masturbatiebeurt. Ze begon steeds heel zachtjes, maar al snel stelde ze vast dat, hoe heviger en harder ze haar borsten bewerkte en hoe feller ze op haar klit wreef, hoe intenser haar orgasme werd. Haar roze vibrator had al een hele tijd geleden, de geest gegeven en een nieuwe kopen, zat er niet in. Dus kon ze niet anders dan haar vingers gebruiken.
Het noodlot sloeg evenwel toe en er werd baarmoederhalskanker bij haar vastgesteld bij een routineonderzoek. Een operatie volgde, baarmoeder en een deel van de eileiders werd weggenomen, slechts een deel, om de hormonenhuishouding niet te verstoren. Voor Marleen was die operatie een verschrikking. Ze had nadien het gevoel geen vrouw meer te zijn en bovenop de burn-out kwam er een depressie bij. Ze voelde zich ellendig en niets meer waard. Ze stond verschillende keren met een groot keukenmes in haar badkamer om haar polsen door te snijden. Op het allerlaatste moment, deed ze het dan toch maar niet en ze vervloekte zichzelf voor haar gebrek aan moed.
De rekeningen van het hospitaal bleven evenwel niet uit. Ze was wel aangesloten bij een mutualiteit, maar het gedeelte van de kosten die zij diende te betalen, bovenop haar normale vaste kosten was te groot geworden. Ze stelde betalingen uit en een paar keer kon ze zelfs haar huur niet betalen. Deurwaarders kwamen regelmatig op bezoek met alle bijkomende kosten van dien. Gevolg : ze werd uit haar appartement gezet.
Haar zoon en zijn vriend kwamen ter hulp. Ze zochten en vonden een goedkope studio een paar blokken verwijderd van haar appartement. Alle spullen en dat waren er niet zo veel, werden in grote zwarte plastiek zakken van de Action gestoken. Drie zakken met kleding, eentje met huisgerei, eentje met kleine spulletjes, haar tv-toestel, een wekkerradio, een laptop en een grote, staande spiegel was alles wat verhuisd diende te worden. Al de rest was aangeslagen door één of andere deurwaarder. Nog een geluk dat de tv op factuur, op naam stond van haar zoon en idem voor de radio en de laptop.
Al haar spullen werden in één keer in de stationwagen van de vriend van haar zoon naar het studiootje verhuisd. Eens die vertrokken waren, stond ze daar alleen. Ze sliep op haar matras of soms in de grotendeels versleten salonzetel die haar zoon in de kringloop voor haar gekocht had.
De studio was zo’n driehonderd euro goedkoper dan haar appartement. Dat verschil was net genoeg om niet opnieuw te verzuipen in de schulden. Het bleef evenwel ‘armoede troef’. Ze kon net haar rekeningen en huur betalen en van wat dan overbleef kon ze eten kopen en af en toe een pakje sigaretten. Van miserie was ze al meer dan een jaar gaan roken, wel goedkope sigaretten van den Aldi, maar dat kon haar niet schelen. Ze woonde op een boogscheut van zo’n Aldi en dat was buiten haar studio, zowat de enige plek waar ze kwam.
Haar depressie en burn-out deden haar als zombie leven, bijna uitsluitend in haar kleine studio. Ze verwaarloosde haar gezondheid, at weinig, nam nog slechts ééns per week een douche en kwam er zelfs niet toe haar kleding uit de zwarte zakken van den Action te halen. Meer dan een jaar na haar verhuis stond ze zo tussen haar spullen, naakt, na een douche in de staande spiegel naar zichzelf te kijken, zoals beschreven in het begin van deel één van dit verhaal.
Marleen droogde haar tranen. Tegen zichzelf zei ze : “Marleen, je zit in een vicieuze cirkel van zelfmedelijden en futloosheid, doorbreek dat verdomme, zo kan het niet verder”. Ze besloot zich aan te kleden.
Dan liep ze naar haar keukentje, keek in haar portefeuille en zag dat er nog zes euro in zat. Op haar bankrekening stond nog precies vijftig euro ‘voor noodgevallen’, daar wou ze niet onder gaan. Haar uitkering voor ziekte, zou op de achtentwintigste op haar rekening komen, dat was overmorgen. Ze had nog een klein beetje eten in huis, net genoeg om het tot de achtentwintigste vol te houden. Ze keek naar de drie stukken van twee euro in haar portefeuille, net genoeg om twee koffies te gaan drinken. Haar Senseo was al maanden stuk en ze had echt zin in koffie. “Vooruit stomme geit, gun jezelf die twee koffies en ga naar buiten” sprak ze zichzelf toe.
Een paar minuten later liep ze naar buiten, richting ‘De Zwaan’, een taverne op een pleintje, zowat een blok of vier van haar studio verwijderd. Die hadden een redelijk groot terras en daar zou ze genieten van het voorjaarszonnetje en de twee aan zichzelf beloofde koffies.
Het was nog vroeg, iets na negen en het hele terras was leeg, op één vroege vogel na. Die zat aan een tafeltje net naast de ingangsdeur met een koffie, de krant te lezen. Een jonge dienster kwam aangelopen, ze bestelde een koffie die haar iets later gebracht werd. Marleen was de man die de krant las voorbij gelopen en had zich niet aan het tafeltje naast hem, maar eentje verder neergezet. De man in kwestie keek niet op. Die bleef rustig zijn krant lezen.
Marleen, keek rond, niets te zien, gewoon een leeg pleintje. Zodra de koffie gebracht was, nipte er aan. Die was veel te heet natuurlijk. Dus ze liet die wat afkoelen. De krant lezende man, stak een sigaretje op.
Marleen keek weer rond. Niets te zien op dat plein, bijna geen passage enkel een krant lezende vent aan het tweede tafeltje van haar weg. Ze had al spijt van haar beslissing om buiten te komen. Nog maar eens aan haar koffie nippen en ja, ze kon ook een sigaretje roken. Dus ze rommelde in haar handtas, vond het pakje, zag daar nog één sigaret in zitten, nam die en zocht naar haar aansteker. Verdomme, op de studio gelaten, er zat niets anders op dan een vuurtje aan de man te vragen. Dat deed ze, die knikte en wees naar zijn aansteker op zijn tafeltje. Hij stond niet op, dat vond Marleen toch redelijk boers. Ze ging naar zijn tafeltje toe, nam de aansteker, stak haar sigaret aan en zei netjes : “dank u”.
Hij reageerde niet. Die vent begon haar te irriteren. Hij keek niet naar haar, las gewoon verder in zijn krant en Marleen vond dat ze straal genegeerd werd. Zo stiekem mogelijk begon ze hem te observeren. Wit, grijs haar, zeker twintig jaar of meer ouder dan zij, niet heel groot, hij zat, dus dat kon ze moeilijk inschatten, nogal geblokt, iets verdikt in de buikstreek, maar geen dikke pens, wel heel netjes gekleed, ook al was het maar een jeans, een dikke pull met daaronder een hemd, mooie cognackleurige schoenen, toch wel stijlvol, vond Marleen.
De man, draaide zich half, tikte tegen de ruit achter zich en een minuut later werd hem een tweede koffie gebracht. De krant was blijkbaar uit gelezen, want hij plooide ze netjes op en gaf ze mee aan de dienster. Dan stak hij opnieuw een sigaret op. Marleen kon dat niet, want de haar laatste was op en ze had het lege pakje plat genepen en op haar tafeltje gelegd.
Die vent had dat natuurlijk gezien en zei : “niks zo erg als zonder sigaretten vallen, kan ik u plezieren met eentje van die van mij ?” Marleen vond dat nogal bekakt klinken, maar knikte. Hij hield zijn pakje open, nam de aansteker en Marleen liep op hem toe. Zij viste een sigaret uit het pakje, hij stak die aan en Marleen ging terug op haar plaats zitten. De man, dronk van zijn koffie en zodra de sigaret op was, liep hij met zijn lege koffietas naar binnen om te betalen. In het voorbij gaan van Marleen, zei hij : “een goeie dag nog” en hij wandelde rustig weg.
Marleen dacht : wat een hansworst, beleefd, bekakt en nogal afstandelijk. Niks voor haar, trouwens veel te oud voor haar en ze probeerde hem te vergeten. Na haar tweede koffie liep ze ook terug naar haar studio.
Dat vergeten van die vent lukte niet zo goed. In haar geest, gedurende de rest van de dag, zag ze hem daar rustig zitten lezen en genieten van zijn koffie en zijn sigaretje. Hij straalde rust en sereniteit uit. Vermoedelijk was die vent gepensioneerd en had hij heel de dag niets te doen. Zelf kon ze niet veel doen, overmorgen kwam haar geld op de rekening, dus morgen kon ze geen koffie gaan drinken en was ze gedwongen om op haar studio te blijven. Toch liep de dag erna het terras van De Zwaan voorbij om iets na negen, zag hem zitten lezen, maar bij gebrek aan geld, liep ze gewoon voort en liep via een andere weg terug naar haar studio.
De dag erna, trok ze een strakke jeans aan, donker bruine botjes, een T-shirt zonder een beha er onder, haar tietjes hadden die niet nodig, dan een wollen vest over haar shirt en ze liep om kwart voor negen de krantenwinkel binnen voor een pakje sigaretten. Vijf na negen begaf ze zich naar het terras van De Zwaan. De man van de twee dagen ervoor zat weer zijn krant te lezen in het voorjaarszonnetje.
Er werd niet gesproken. Beiden dronken, twee tafeltjes van mekaar verwijderd, elk twee koffies, rookten twee sigaretjes en hij las de krant van de zaak zonder op te kijken, daarna wandelde hij weg. Die negeert mij gewoon, dacht Marleen en dat irriteerde haar op onverklaarbare wijze.
In de dagen die volgden, gebeurde hetzelfde ritueel en behalve op vrijdag, dan was het markt en toen daagde die vent niet op en maandag was de taverne gesloten, alle andere dagen wel.
Na zo’n dag of vijf, telkens twee koffies en twee sigaretten geconsumeerd te hebben, begon Marleen er genoeg van te krijgen.
De zesde dag, toen zijn krant uitgelezen was ; Marleen weet nog steeds niet waar ze het lef vandaan haalde en waarom ze dat deed ; zei ze : “Mijnheer, mag ik u iets vragen ?” De vent knikte. “Waarom negeert u mij mijnheer ?” De vraag was er uit, voor ze zich kon bedenken en ze had al direct spijt van haar impulsiviteit.
De man keer haar aan en zei rustig : “omdat u mij niet stoort mevrouw en omdat ik een man ben en u niet”. Marleen bekeek hem verbaasd. “Bedoeld u ‘omdat ik een vrouw ben’ ?” Hij knikte. Ze keek nog verbaasder.
“Mevrouw” zei hij “ik heb eigenlijk geen zin om dit uit te leggen, maar voor de duidelijkheid, ik ben geen homo, ik ben gewoon niet geïnteresseerd in vrouwen omdat ik er niks mee kan aanvangen”. Hij liet een zucht horen.
“Hoezo ?” “Dat kan toch niet” zei Marleen. De man bekeek haar en zei : “toch wel, ik ben helemaal niet geïnteresseerd in vrouwen, mevrouw”. “Kijk” zei hij “ik ben getrouwd, al meer dan dertig jaar, heb vier kinderen die alle vier het huis uit zijn en ik ga mijn vrouw nooit verlaten voor wie of wat dan ook”. “Mijn grote probleem is, dat ik een nogal grote seksuele honger heb”. “Helaas volgt mijn vrouw me daar niet in, die heeft, laat ons zeggen veel minder honger naar seks, dan ik”. “Het is wat het is”. “Ik heb door de broer, zus relatie waar we in gesukkeld zijn, nogal wat frustraties opgelopen, dus ben ik een paar keer, drie om precies te zijn, een buitenechtelijke relatie aangegaan”. “Betaalde seks heb ik principieel nooit gedaan”. “Op voorhand had ik gezegd dat ik nooit van mijn vrouw zou weg gaan en de seksuele passie was telkens zeer intens”. “Alle drie die relaties zijn evenwel afgebroken, de eerste omdat die met haar man naar het buitenland emigreerden na vijf jaar, de twee andere, telkens na een jaar of zeven, omdat ondanks voorafgaande beloften, zij toch aan mij begonnen te ‘trekken’, ik bedoel, mij probeerden te overhalen om van mijn vrouw weg te gaan en de rest van mijn leven met hen samen te leven”. “Dat wou ik niet, nu nog niet trouwens, dus u ziet mijn dilemma”. “Het enige dat mij interesse in een vrouw doet geven, is mijn interesse in passionele seks”. “Voor iets anders, moet ik geen vrouw hebben”. “Dat is nogal moeilijk bij quasi alle vrouwen, want die willen allemaal liefde, huisje, tuintje, boompje en dergelijke en dat wil ik allemaal niet”. “Ik wil enkel veel, intense en heel passionele en grenzeloze seks”. “Meer niet” zei hij. “Dat kan ik moeilijk zo direct aan u vragen mevrouw want dat komt zeer grof over, dus doe ik dat maar niet”.
Marleen zat tijdens zijn betoog verbaasd te luisteren. Ze voelde zich inderdaad wat beledigd. “Ben ik dan niet mooi genoeg of zo” vroeg ze nog en onmiddellijk vervloekte ze zichzelf voor die vraag.
Hij bekeek haar en schudde zijn hoofd. Hij lachte ietwat cynisch.
“Dat heeft niets met schoonheid te maken”. “Dat is iets uit de opvoeding en de reclame wereld, waardoor we een schoonheidsideaal voorgeschoteld kregen”. “Je kent die clichés wel : blond, blauwe ogen, lange benen, dikke borsten en dergelijke”. “Het kan ook wat met testosteron of oestrogeen te maken hebben, dat weet ik niet en ik kan natuurlijk niet voor elke man spreken, maar ik heb die valkuilen in mijn jeugd ook meegemaakt en ja, ik heb heel mooie vrouwen geneukt, dat is waar, maar heel lelijke ook”. “En voor mij is het heel merkwaardig, maar soms lijkt het of een heel lelijke vrouw, veel passioneler, bereidwilliger, ongeremder is dan de barbie-modellen”. “Daar zal wel geen verband tussen zijn, maar met de leeftijd heb ik geleerd dat schoonheid er geen fluit toe doet, enkel passie, gedrevenheid of motivatie, is wat voor een man belangrijk is”. “Al de rest is bijzaak”. “Gewoon een vrouw die je levend wil opvreten, bij wijze van spreken en die zonder frustraties en geremdheid, wil dat jij haar levend opvreet”. “Dat is wat een man wil, althans ik toch”. “Samengevat, ik wil enkel met een vrouw, gepassioneerd neuken, liefst een hele dag aan één stuk of toch tenminste een halve dag, geen tien minuten gepruts”.
Stomverbaasd had Marleen hem aanhoort. Hij had nog gezegd : “vanzelfsprekend kan ik zoiets van een wildvreemde vrouw zoals u niet verlangen, dus ik hoop dat je mijn grove uitspraken vergeeft en ik u niet beledigd heb”, hij stond op en ging betalen, waarna hij beleefd knikkend, wegging.
Marleen zat perplex aan haar tafeltje. Haar half lege koffie was ondertussen koud geworden. Ze kon gewoon niet vatten wat ze gehoord had. Na een paar minuten dacht ze : ‘wat een arrogante, egocentrische eikel’. ‘Dat is gewoon een zak van een vent’.
De dag erna ging ze geen koffie drinken. Maar de woorden van die kerel galmden permanent door haar hoofd. ‘Passie’, ‘opvreten’, ‘ongeremd’ en dan weer de uitspraken dat schoonheid er helemaal niet toe deed onder haar hersenpan ontstond er een soort kortsluiting. Ze wou de dingen die hij gezegd had ook, maar aan de andere kant, verafschuwde ze zijn arrogantie.
De dag erna, ging ze weer geen koffie drinken. De dag daarna, was de taverne gesloten. De volgende dag stond ze weer in tweestrijd voor de spiegel, fris gedoucht, naakt. Tegenstrijdige gedachten klutsten door haar hoofd. Die vent is een arrogante klootzak, die wil mij alleen gebruiken, die is veel te oud voor mij, die heeft geen interesse in mij als mens of vrouw, die wil enkel neuken en aan de andere kant zinderde het woord ‘opvreten’ door haar hoofd. Marleen associeerde dat woord direct aan ‘kutje likken’ en hoe lang was dat al niet geleden dat haar kutje gelikt werd. Tien minuten later was ze op weg naar De Zwaan.
De man in kwestie zat weer de krant te lezen. Toen ze toekwam, keek hij heel even op, knikte en las verder. Maar hij deed geen enkele inspanning om met haar te praten. Marleen voelde zich weer genegeerd. Ze zei dan ook maar niets.
Twee koffies en twee sigaretten verder, ging hij weer betalen en weg was hij.
Marleen was kwaad op zichzelf omdat ze toch was gaan koffie drinken en kwaad op hem omdat hij haar weer negeerde.
De dag erna ging ze weer niet, maar de hele dag zat ze na te denken over die vent en wat hij gezegd had.
De volgende dag zat ze stipt om negen uur op het terras. Een minuut later kwam hij aangewandeld. Hij knikte weer, ging naar binnen en kwam iets later met de krant naar buiten. Koffie werd door beiden besteld. Marleen was nu aan het tweede tafeltje naast deur gaan zitten en hij zette zich zoals gebruikelijk aan het eerste. Maar zaten ze dus vlak naast mekaar. Hij glimlachte. Zij vond het spottend.
Marleen was vastbesloten om ‘hem een keer goed haar gedacht te zeggen’. Maar hij zei niets. Bij Marleen begon het te borrelen. Dan ineens zei ze : “dus jij vindt dat een vrouw enkel dient om je zak in leeg te schudden”. Dat kwam er grover uit dan ze wou, maar het was gezegd.
Hij keek op van zijn krant en keek haar aan. Dan zei hij : “ik denk dat jij mij compleet verkeerd begrepen hebt, mevrouw,… hoe heet jij trouwens ?” “Marleen, Marleen Slootmaekers” zei ze. Hij zei : “ik ben Rick, Rick D’Anvers”.
“Leg het mij dan nog eens uit” zei Marleen ietwat agressief. Rick bekeek haar weer en plooide de krant toe.
“Wel” zei hij “elke vrouw is vanzelfsprekend verschillend”. “Ik ken een koppel dat al meer dan dertig jaar, één keer per maand, telkens op de eerste zondag van de maand, gedurende een kwartiertje een missionaris doen”. “Die zijn daar perfect mee gelukkig en ik weet zeker dat ze mekaar nog nooit bedrogen hebben”. “Zo ben ik niet”. “Ik ken een ander koppel, die vrijen elke twee dagen met mekaar”. “Tussen twee neukbeurten in, hebben ze bij wijze van spreken, één verlofdag”. “De dag daarna is het weer van dat”. “Die rammen zich gewoon te pletter in een missionarishouding of op z’n hondjes, meer niet”. “Ik ben zo ook niet”. “En zo kan ik doorgaan”. “Elke vrouw is verschillend en in werkelijkheid, elke man ook”. “Naar mijn bescheiden mening duurt het gemakkelijk een jaar of twee vooraleer een man en een vrouw op seksueel vlak mooi ‘gesynchroniseerd’ zijn”. “Dat kan misschien veel sneller, maar dat vraagt open en ongedwongen communicatie van beiden”. “Daar wringt dikwijls het schoentje”.
Marleen liet wat hij zei, inzinken.
Dan vroeg ze : “hoe ben jij dan wel” en ze had weer direct spijt van haar vraag. Rick glimlachte.
“Tja” zei die “hoe ben ik dan wel”. Hij zweeg een moment. Dan zei hij : “ik denk dat ik wel elke dag zou willen vrijen, maar dat het aantal keren er eigenlijk niet echt toe doet”. “Eens per week of per maand, eigenlijk maakt dat allemaal niet uit, zolang de kwaliteit maar goed is”. “Wat versta jij onder ‘goeie kwaliteit’ ?” vroeg Marleen.
“Dat is een heel moeilijke vraag, vind ik” zei Rick. “Voor mij als man, is het nogal éénvoudig, ik zie liefst een vrouw minimaal één keer klaarkomen en als het even kan nog liever tien keer op één sekssessie”. “Zelf wil ik natuurlijk ook zoveel als mogelijk klaarkomen, dat is nogal evident, maar ook weer geen ‘must’”. “Zolang de vrouw in kwestie in staat is om mijn familiejuweel in stijve toestand te krijgen door haar motivatietechnieken, genieten we er van”. “Natuurlijk speelt leeftijd een rol en ga ik het ook zeker geen tien keer meer op één dag kunnen”. “Maar in werkelijkheid is dat allemaal niet belangrijk, kwestie is van zoveel en met zoveel mogelijk plezier erin scheppend, eender wat te doen, wat de vrouw in kwestie graag heeft en de reden daarvoor is simpel, als je als man eender wat doet, om een vrouw maximaal te laten genieten, dan doet die dat voor jou ook en dan geniet je als man ook maximaal”. Hij zweeg.
Marleen zweeg ook en dacht na. Dan ineens vroeg ze : “en wat is dat dan, dat ‘eender wat’ ?”
“Och” zei Rick, “dat kan van alles zijn, dat kun je best vooraf bespreken, maar je gaat ook evolueren en dan leer je onderweg ook bij”. “Bijvoorbeeld, als een vrouw graag haar kutje gelikt heeft, en welke vrouw wil dat niet, dan doe je dat als man”. “Wel met dien verstande, dat je dat op verschillende manieren probeert”. “Zo kan je haar kort en krachtig, direct naar een orgasme likken, maar je kunt ook heel langdurig een traag haar likken, of je kunt haar kort en krachtig likken, maar als je voelt dat ze gaat komen, dan stop je en dan ga je iets anders likken om ze niet te laten komen en als je dan voelt dat de geilheid wat weg ebt, dan ga je er weer voor, maar net niet, je stopt voor het orgasme effectief doorkomt en dat kan je zo herhalen tot je als man geen controle meer hebt en ze bij de minste aanraking toch ontploft”. “Dat hangt allemaal van de vrouw af”. “Ze zijn allemaal verschillend”. “Sommigen willen heel zacht en teder gestreeld worden, sommigen willen dat enkel in het begin en daarna als maar wilder en sommigen willen enkel heel wild en hard”. “Sommige vrouwen willen dat er zachtjes aan hun tepels gezogen wordt en vooral niet gebeten wordt, sommigen willen dan weer dat je er heel hard aan trekt en als je als man denkt, nu trek ik ze der af, dan roepen ze nog : ‘harder’”. “Sommigen willen harde kletsen op hun kont, sommigen zachte kletsen en bij sommigen moet je daar helemaal niet mee afkomen”. “Zoals ik zei, ze zijn allemaal verschillend, ik ben er nog geen twee dezelfde tegengekomen”. “Dat maakt het moeilijk voor een man, maar ook fascinerend”. “Je kunt als man of als vrouw, vooraf aangeven wat je graag hebt en wat niet, maar dat is, zoals ik zei, aan evolutie onderhevig, dat kan dus veranderen doorheen de tijd”. “Het is gewoon een kwestie van bereid zijn, om er vooraf over te praten en tegelijk, gedurende de relatie er over te babbelen en onvoorwaardelijk alles te proberen, waarvan je vermoed dat de partner het mogelijks opwindend en geil gaat vinden”. “Vanzelfsprekend sla je de bal af en toe mis en dat is niet erg, zolang de andere partij erin meegaat”.
Marleen had sprakeloos naar Rick geluisterd. Voor haar was dit eigenlijk onbegrijpelijk. Al haar vorige partners hadden gewoon hun ‘ding’ gedaan en zij had dat ondergaan. Daar was nooit over gesproken geweest. Fouad, had gewoon ‘neen’ gezegd toen ze hem vroeg om haar kutje te likken en haar ex, Robert, had haar kutje enkel willen likken als Marleen hem pijpte. Deze man, Rick, had het over ‘onvoorwaardelijk’, ‘alles’ en ‘vooraf erover praten’ en over ‘evolutie’, dat was allemaal nieuw voor Marleen.
De koffies waren op, de twee sigaretjes gerookt en ze gingen elk hun eigen weg. Onderweg was Marleen binnensmonds tegen zichzelf bezig. ‘Kind toch, laat die vent voor wat hij is, die is meer dan twintig jaar ouder dan jij, die is getrouwd, die gaat nooit van zijn vrouw weg, daar kun je toch niets mee aanvangen.
Voor commentaar op dit waargebeurde verhaal, enkel namen en locaties zijn aangepast ; stuur een berichtje naar rickdanvers@yahoo.com of hier op de site. Alle eventueel crimineel interpreteerbare feiten zijn vanzelfsprekend compleet verzonnen. Elke gelijkenis met personen of gebeurtenissen in dit verhaal, berusten louter op toeval. Tevens is dit verhaal enkel bedoeld voor de Gertibaldi site, enkel te kopiëren of te vertalen, mits voorafgaande, schriftelijke toestemming van de auteur.
Sensuele groeten,
Rick
Vervolg in deel 3