Evenwicht 6

Evi – Julia, extremer

De dag erna, maandag, was Gert stipt om vijf voor zeven op kantoor. Alle mannen van het bedrijf kwamen toe. Alle bestelwagens vertrokken, maar die van de jongste ploeg, die met Jan en Juul, hield hij even staande. Jan en Juul waren de twee jongste medewerkers, allebei nog single en feestnummers die het hele weekend het Antwerpse nachtleven onveilig maakten.

Gert vroeg aan beide jonge mannen of ze iets voor hem wilden doen. Hij gaf hen de naam van de disco waar zijn Katja de volgende zaterdag naartoe zou trekken. Hij vroeg hen gewoon om daar ook uit te gaan, per uitzondering en als gunst naar hem toe. Katja had die twee kerels nog nooit gezien en zij, haar ook niet, dus stuurde hij een foto via zijn gsm van zowel Katja, Kelly, Barbara en Christina. Wat de heren zelf met de dames wilden uitspoken, moesten ze zelf weten. Gert gaf hen carte blanche. Hij vroeg hen wel om hem de maandag daarop verslag te doen van alle activiteiten van de vier dames tijdens hun avondje uit op zaterdag. Zowel Juul als Jan voelden zich ineens professionele detectives en beloofden Gert dat hij alle eventueel compromitterende feiten van de vier dames, met foto’s gedocumenteerd zou bekomen. Ze vertrokken naar hun klus.

Evi, het nichtje van Marcel, was nog niet gearriveerd. Gert maakte zich daar geen zorgen over en begon aan zijn normale taken. Tegen kwart voor negen, arriveerde een BMW X5 die de parking opgereden kwam. Gert keek door het venster van het kantoor, zag de zus van Marcel, Carole wat zeggen tegen iemand op de passagiersstoel, dat leek een ferme discussie en na een paar minuten kwam er een jong ding, het evenbeeld van Carole uit de BMW tevoorschijn. Ze liep naar de hoofdingang. Carole reed weg.

De bel van de hoofdingang ging en Gert duwde op een toets aan zijn bureau. Een minuut later stond er een pracht van een blondine in zijn bureau. Een erg slanke jong dame, stond daar wat te drentelen. “Jij bent Evi ?” vroeg Gert. Het kind, ze was zeventien, knikte terwijl ze op een kauwgom kauwde en met een lege blik rondkeek.

Gert bekeek haar. Dan zei hij : “Evi, jij zit met deze oude zak opgescheept voor de hele maand augustus”. “Dat zal je ongetwijfeld erg vervelend vinden, dat zag ik al aan de discussie daarnet met je moeder, maar ik ga niet jouw papa of jouw baas spelen”. “Ik kan het werk hier perfect alleen af, ik heb jou daar dus niet voor nodig”. “Dus als jij de hele maand, elke dag tot je naar huis kunt, hier ergens op het bedrijf wil slapen, mij niet gelaten”. “Je kunt ook het kantoor van je nonkel Marcel hiernaast gebruiken om te telefoneren, of op de pc games te spelen of te chatten als je wilt”. “Het zal mij een zorg wezen, alleen zou het wel verstandig zijn, hier morgenvroeg om zeven uur stipt aanwezig te zijn”. “Je was vandaag bijna twee uur te laat, dat is een bewijs van heel weinig respect voor je nonkel, die zijn zus een dienst probeert te bewijzen”. “Ter info ik doe hier al de aankopen, de boekhouding, magazijnbeheer, de planning en de werfvoorbereiding in het magazijn”. “Dat moet allemaal vlotjes verlopen of de vijf ploegen kunnen morgenvroeg niet naar hun klus vertrekken”. “Voilà, ik heb genoeg gezaagd”. “Als je vragen hebt, stel ze maar, maar laat mij ondertussen mijn job doen”. Gert draaide zich naar zijn pc-scherm en overliep de aan de gang zijnde klussen. Evi draaide nog even rond, smeet haar handtas op een stoel voor het bureau en ging op verkenning uit.

Een kwartier later was ze terug. Dat is nogal logisch, want in een magazijn vol rekken met buizen, draad en andere elektronicaspullen, was er niets interessant te vinden voor een jong meisje. Ze wou naar het appartement van haar nonkel op de eerste verdieping, maar zoals gebruikelijk had Marcel zijn privé gedeelte afgesloten.

Dus nestelde Evi zich maar aan het bureau van haar nonkel. Ze vroeg het paswoord voor de pc van haar nonkel. Dat gaf Gert haar, wetende dat hij op elk moment op zijn pc kon zien op welk scherm of welke site Evi zich zou begeven. Gert kon op elk moment van de dag, op zijn pc, de server-pc van het netwerk, alle schermen bekijken van elke laptop, tablet of pc van het hele netwerk, zonder dat de gebruiker dat kon merken. Marcel wist dat natuurlijk, en die wou dat ook zo. Evi wist dat natuurlijk niet.

Tussen zijn werkzaamheden door, keek Gert even in een tabblad waar hij het scherm van Evi kon zien. De éne keer was ze op Messenger met een vriendin aan het chatten. De andere keer, was ze gewoon een spelletje patience aan het spelen. Gert gaf er weinig of geen aandacht aan. Rond de middag kwam Evi in zijn kantoor en vroeg of er iets te eten was. Dat was niet het geval, maar Gert zei gewoon : “bel het nummer dat daar op het white board staat, dat is een snackbar in de buurt, die brengen wat je wilt, je hoeft maar op de menukaart te kijken die er ook hangt en kies”. “Laat ze voor mij maar een broodje tonijn meebrengen”. Gert ging gewoon voort met zijn werk.

Een kwartier later, werden de broodjes gebracht en stilzwijgend aten ze samen een hun broodje op, aan de vergadertafel die in het bureel van Gert stond. Evi dronk er een cola bij en Gert een koffie. Dan zei ze : “ik ga mij hier een hele maand steendood vervelen”.

Gert keek haar aan en zei : “dat is jouw keuze Evi, je kunt op de divan in het bureel van je nonkel de hele dag slapen als je wilt”. “Ik hou je niet tegen”. “Morgenvroeg ben ik hier om zeven uur en doe de hele dag het nodige om deze firma, zo goed mogelijk te laten draaien”. “Dat geeft voor mij voldoening en zin aan mijn leven”. “Hoe jij zin aan jouw leven geeft, zul je zelf moeten uitzoeken”. Gert ging verder met zijn werk en stelde vast dat Evi de rest van de dag, tot haar moeder haar kwam oppikken tegen vier uur, inderdaad op de sofa in het kantoor van zijn baas had liggen slapen.

De dinsdag, woensdag en donderdag kwam Evi steeds, gebracht door haar moeder tegen negen uur op het bedrijf aan. Af en toe prutste ze wat op de pc van Marcel, maar meestal lag ze te slapen op de divan. De opmerking van Gert dat ze er om zeven uur ’s morgens diende te zijn, negeerde Evi compleet. Gert zei er niets meer van en deed gewoon zijn werk. De enige communicatie die dagen, was haar vraag, zo tegen elf uur : “welke sandwich bestel ik voor jou ?”. Gert trok het zich niet aan.

De vrijdag van die eerste week, rond een uur of negen, was er een probleemsituatie bij één van de teams, bij een klus in Schoten. Gert zou bij een fabrikant in Mechelen een speciaal onderdeel moeten oppikken, het naar Schoten brengen opdat de het team daar verder kon werken. Zijzelf konden ondertussen aan andere dingen daar verder werken.

Even dacht Gert er aan om Evi de binnenkomende telefoongesprekken te laten opnemen, maar hij activeerde dan toch maar de doorschakeling van de vaste lijnen naar zijn gsm.
Hij vertelde aan Evi dat hij weg moest, dat hij de telefoons doorgeschakeld had en dat hij tegen de middag dacht terug te zijn. Gert nam zijn Berlingo en vertrok. Tien na twaalf, kwam hij terug op kantoor.

Tot zijn verbazing zat Evi haar middagbroodje op te smikkelen in zijn bureel, samen met een andere vrouw. Die zat met haar rug naar de ingang gekeerd. Ze draaide zich om en hij zag dat het Chloé was. Die sprong recht, riep : “papa”, vloog Gert in de armen en gaf hem een dikke knuffel en een kus op de kaak. Evi bekeek het gebeuren met verbazing.

Bleek dat Peter haar afgezet had, want die had een afspraak ergens in de buurt om tien uur en , Chloé, had een dag verlof en wou Gert een bezoekje brengen tijdens de afspraak van Peter met zijn klant. Mocht de afspraak uitlopen, dan kon Gert haar naar huis brengen.

Chloé taterde aan één stuk door. Ze zat al van iets voor tienen bij Evi. Had met Evi lang gebabbeld en uitgelegd dat zij de stiefdochter van Gert was, dat ze Gert de tofste vent na haar partner Peter vond, dat ze het vermoeden had dat er wel iets mis was tussen ‘haar papa’ en haar mama en dat ze wou weten hoe de vork aan de steel zat.

Na een hele boel getater van Chloé, terwijl Gert zijn broodje op at, vroeg ze, toen ze zag dat het broodje verorberd was : “paps, wat is er aan de hand tussen mama en jou ?”

Gert verslikte zich bijna in zijn koffie. Hij kreeg een krop in de keel en zei met moeite : “meisje, jouw moeder en ik, dat loopt momenteel niet goed en ik voel me klote, want ik heb het gevoel dat ik machteloos sta en het niet meer in goede banen kan leiden”. Gert kreeg zowaar tranen in de ogen, hij stond op en liep weg, het magazijn in. Nu was Chloé even sprakeloos, ze keek naar Evi, die stilzwijgend naar Chloé geluisterd had en zei ongelovig : “verdomme, die Gert is het beste dat mij en mijn mama ooit overkomen is en dat zou nu naar de kloten zijn ?” “Dat kan toch niet waar zijn, hoe kan mijn moeder zo stom zijn ?” “Godverdomme toch” brieste ze verder. Evi zei niets.

Chloé stond recht, liep Gert achterna. Evi zag haar door het venster naar het magazijn lopen en ze zag daar Gert aan één of ander rek staan, om zogenaamd wat te controleren. Evi zag Chloé naar Gert gaan en hem omarmen. Ze bleven minutenlang in een knuffel staan. Evi zag dat, maar snapte het niet goed. Chloé en Gert stonden dan minutenlang in het magazijn met mekaar te babbelen en dan gaven ze mekaar terug een langdurige knuffel.

Er werd aan de voorkant van het gebouw geclaxoneerd. Peter stond daar met hun oude RAV4. Chloé liet Gert los, liep naar het bureel waar Evi zat, ze had ook tranen in de ogen, greep haar handtas en zei tegen Evi : “Evi, zorg alsjeblieft goed voor mijn stiefvader, dat is een vent uit de duizend, ik moet nu weg, want mijn Peter wacht, maar mocht je de kans zien om te weten te komen, wat er precies allemaal mis is tussen mijn moeder en Gert, laat het me weten”. “Je zou me er een enorme dienst mee bewijzen”. Ze stak een visitekaartje naar Evi toe. Dan holde ze weg al roepende : “als je iets weet, bel me !” Evi zat enigszins verbouwereerd met het visitekaartje in haar hand, nog steeds aan de vergadertafel.

Gert kwam terug in zijn bureel en ging aan zijn bureau zitten. Hij had rood omrande ogen.

“Scheelt er iets ?” vroeg Evi, maar Gert zei : “het gaat wel meisje, laat maar zitten” en hij keek geconcentreerd naar het scherm van zijn PC.

Evi liep naar het bureel van haar nonkel, ze ging in de sofa zitten, maar dit keer niet om te slapen. In haar gedachten overliep ze het aangename gesprek dat ze met Chloé had, voor Gert terug kwam en daarna het gedeelte met Gert erbij. Iets voor vieren, de tijd dat ze haar moeder verwachtte om haar te komen ophalen, schreef ze iets op een post-itje en liep naar het bureel van Gert.

Ze reikte hem het papiertje aan en vroeg : “Gert, kan je mij maandag daar op mijn adres komen oppikken, iets voor zeven ?” “Ik krijg mijn moeder nooit gemotiveerd om mij hier voor zeven uur ’s morgens af te zetten. Gert keek haar verbaasd aan, maar hoorde de BMW van Carole, de moeder van Evi, komen aanrijden. Evi holde weg.

Gert zette in het magazijn nog wat spullen klaar voor een paar van de ploegen die ze de maandag ochtend wel zouden komen oppikken.

Toen de bestelwagen van Marcel arriveerde, vroeg die voorzichtig : “hoe was de week met Evi ?” waarop Gert zei : “dat komt wel goed”. Marcel zag wel dat er iets niet pluis was, maar vroeg niet verder. Hij ging een douche pakken, Gert sloot de zaak af en reed naar huis.

Katja kwam steeds na Gert thuis want ze begon ’s morgens ook maar om half negen. Gert ging koken, hij trok een flesje droge, witte bordeaux open, bakte een paar kalfslapjes met champignonroomsaus, daar wat puree bij en hij maakte een slaatje van ajuin, tomaat, sla, komkommer, wat look gesnipperd, een paar stukjes paprika en een lepeltje of twee maïs er doorheen. Alles was net klaar toen Katja arriveerde. Hij had de tafel voor twee gedekt, een glas wijn ingeschonken en ze konden ineens eten. Alsof er geen vuiltje aan de lucht was, werd er over ‘koetjes en kalfjes’ gebabbeld, vertelde Gert dat Chloé op bezoek geweest was op het bedrijf en dat de eerste werkweek, goed verlopen was. Ze gingen wel apart slapen. Katja vroeg niets en Gert ging, ondertussen uit gewoonte met een dekentje over zich heen getrokken, slapen op de sofa.

De zaterdag gingen ze samen boodschappen doen en werd er door Gert wat in de tuin gewerkt tot een uur of vijf in de namiddag. Dan zei Katja, dat ze ging douchen en zich klaarmaken voor de avond. Zij zou met Barbara, Kelly en Christina ergens iets gaan eten tegen zevenen en daarna naar een bekende discotheek gaan in de streek. Toen Katja dat aan Gert vertelde, wat hij al wist trouwens, zag Katja wel, dat het gezicht van Gert verdonkerde, maar dat hij duidelijk niet wou laten blijken, dat die info hem pijn deed. Katja liep naar binnen en binnensmonds vervloekte ze zichzelf, maar ze kon en wou niet anders. Dus zette ze die sombere gedachte en het beetje medelijden ten overstaan van Gert, dat bij haar opdook, opzij.

Stipt op kwart voor zeven stapte Katja in de SUV van Christina deze keer. Ze reden weg. Vanuit de verte in de tuin, wuifde Gert naar hen. Bij zichzelf zei hij tegen zichzelf : ‘idioot !’ en hij liep naar binnen. Een half uur later, na een grondige douche, met Max, de labrador voor zich uit en met een rugzak met verschillende spullen erin, zette hij zich op weg naar het boerderijtje van Julia. Gert had ook twee stokken bij. Dat waren gewoon twee borstelstelen, op drie kwart afgezaagd en met een gaatje erdoor geboord aan beide kanten, op zo’n tien centimeter van elk uiteinde.

Op de boerderij van Henk en Julia, stond die laatste hem, in rok en bloeze, deze keer op te wachten op het erf. De emmer met het blauwe doekje stond naast haar op de grond. Toen Gert het erf opwandelde, glimlachte Julia. Gert ging naar haar toe, gaf haar een ferme knuffel, hij omarmde haar en streelde haar haren. Dat duurde toch wel even, dan nam hij Julia op armslengte en zei : “lieverd, ben je klaar voor een tikkeltje meer ?” Julia keek bijna verlegen en zei : “ja, graag Gert en het mag meer als een tikkeltje zijn”. Gert lachte. Hij gaf haar een kus op de mond, zonder zijn tong te gebruiken dit keer en zei dan : “je bent voor mij een godsgeschenk lieve Julia”. Hij bukte zich, nam de emmer en liep met haar naar de schuur.

Gert sloot de grote deur, legde de balk aan de binnenkant in de haken en liep naar de werkbank. Julia stond zowat in het midden van de schuur wat te drentelen. Gert zei haar : “zou je al jouw kleding willen uitdoen en daar op die baal hooi leggen alsjeblieft”. Dat deed ze en zag tegelijk dat Gert, zonder naar haar te kijken, van alles uit zijn rugzak haalde.

Hij liep naar het balkje dat verticaal tegen de muur gevezen zat, en draaide daar middenin op een hoogte van bijna twee meter, een oog in die hij meegebracht had. Dat is gewoon een houtschroef met een oog aan de andere kant, meestal gebruikt om met een haakje een schilderij zo aan te hangen. Dan liep Gert op Julia toe, knielde voor haar en wikkelde net boven haar enkel een stuk klittenband of beter gekend onder de naam velcro. Dan de andere enkel en daarna kwamen de polsen aan de beurt. Daarna stak hij een centimeter brede en twintig centimeter lange, tie-wrap oftewel spanbandje tussen haar vel en de vier velcro’s.

“Zou je zo lief willen zijn om voor jouw paaltje te gaan staan ?” vroeg Gert. Julia gehoorzaamde prompt. “Armen horizontaal strekken alsjeblieft”. Gert had één borstelsteel vast, stak die tussen het paaltje en Julia horizontaal door en schoof één spanbandje door het gaatje uit het uiteinde van de borstelsteel. Dan trok hij het bandje aan en daarna deed hij hetzelfde met de andere pols door het gaatje aan de andere kant van de borstelsteel. Zo liep de borstelsteel van pols naar pols aan de achterkant van de hals van Julia, die nu haar armen niet meer kon laten zakken.

“Spreid je benen alsjeblieft” vroeg Gert. Met de spanbandjes trok hij achter elke enkel het uiteinde van de andere borstelsteel. Die drukte tegen haar achillespees van elke voet. Haar benen waren zo maximaal gespreid. Julia stond zo’n tien centimeter voor het aan de muur bevestigde paaltje. Gert nam nog een spanbandje, maar dit keer een veel langer, stak dat door het oog dat hij in het paaltje bevestigd had, dan rond de bezemsteel net achter haar hals en hij trok het bandje aan. Het resultaat was dat de bezemsteel een heel stuk in de hoogte getrokken werd. De armen van Julia dienden te volgen waardoor ze zo als het ware aan een soort Andreaskruis hing. Haar armen, mocht ze voor een grote horloge staan, wezen tien uur en twee uur aan. Haar hoofd was tegen het balkje gedrukt.

Gert liep naar de werktafel en nam vlak er naast een stuk balk van zo’n twintig bij twintig dik en ongeveer een meter lang. Julia bekeek zijn activiteiten woordeloos. Gert knielde voor Julia neer, legde het gevonden balkje tegen het balkje aan de muur, zodat dat als het ware over de grond verder richting het midden van de schuur verlengd werd. Hij nam met beide handen de borstelsteel tussen de enkels vast en trok die voorwaarts. Het resultaat was, dat het hele onderlichaam en de gestrekte en gespreide benen van Julia voorwaarts kwamen en Gert haakte de bezemsteel over het op de grond liggend balkje.

Het resultaat was, dat Julia met haar hoofd tegen de muur en met omhooggetrokken armen tegen die muur hing en dat haar torso en haar benen, schuin in een hoek van vijfenveertig graden van de muur weggetrokken waren. Julia probeerde wat te bewegen, maar ze kon zich niet recht zetten of naar links of rechts bewegen. Heel haar gewicht hing aan haar polsen. Ze hing als het ware gepresenteerd, naakt schuin tegen die muur van de schuur en kon geen kant uit. Gert feliciteerde zichzelf met de keuze van materialen en wat hij van plan was met Julia. Alle materialen kwamen trouwens uit het magazijn van zijn werkgever.

Gert ontdeed zich van zijn kleding en legde die bij de kleding van Julia op het baal hooi. Enkel zijn sokken hield hij aan, want de vloer van de schuur was niet echt proper.

Naakt, nam hij zijn broeksriem uit zijn jeans en hing die rond zijn hals. Hij ging tussen de gespreide benen van Julia staan, streelde een paar keer die prachtige dikke borsten en gaf zelfs een kleine zuigende kus op elke tepel. Dan zei hij : “Julia, jij wou een tikkeltje meer, dat kan ik je dus onmogelijk weigeren”. “Vertel me straks of het tikkeltje meer van vandaag, voldoende was of dat je later nog meer wilt, maar vergeet alsjeblieft niet het woord ‘rood’, mocht je het nodig vinden om dat te gebruiken”. “Ik ga door, altijd maar meer, tot je ooit dat woord gebruikt, is het niet vandaag, dan is het volgende week of volgende maand, dat zien we wel”. Gert zag toch wel een beetje angst in haar ogen.

Dan ging Gert met drie vingers tegelijk door het kutje van Julia, krolde die vingers even naar binnen, waardoor hij toch een goeie mate van vochtigheid kon vaststellen en trok zijn vingers terug. Hij verving die gewoon door zijn lul en duwde die in haar kutje, zo ver hij kon. Na een dertigtal bewegingen trok hij zijn pik uit haar en ging naast haar staan.

Hij nam zijn riem van de schouders, plooide die dubbel en greep de twee uiteinden bij mekaar vast. Zo zat zijn hand vlak achter de gesp. De riem was zo’n drie en een halve centimeter breed. “Ben je er klaar voor ?” vroeg Gert. Julia wou knikken ter bevestiging, maar dat lukte niet zo goed, door de stok in haar hals en haar hoofd tegen het paaltje gedrukt, dus zei ze maar : “maak voort Gert, ik word ongeduldig”. Gert glimlachte en zei nogmaals : “vergeet het woord ‘rood’ niet”.

De eerste slag van de riem, kwam keihard, dwars over haar buik neer. Die slag liet direct een dubbele, parallelle, donker rode streep achter. Julia gilde. In een hels tempo volgde een regen van keiharde slagen, over haar buik, haal dijen, tot aan de knie, over haar borsten, zowel de onderkant, er pal over, als de bovenkant. Zelfs haar schouders en haar bovenarmen moesten er aan geloven. Gert sloeg uit alle macht. Eens hij de volledige kant vanaf haar knie tot haar ellenboog gedaan had, liep hij naar de andere kant. Hij keek even naar het gelaat van Julia en zag tranen over haar kaken naar beneden lopen. De andere kant kreeg dezelfde bewerking van knie tot ellenboog. Heel het lichaam van Julia van knieën tot onder haar kin inclusief de armen waren een bloedrode oppervlakte, gevuld met strepen. Bijna elke vierkante centimeter was meermaals door die riem geraakt. Hier en daar verscheen zelfs een druppeltje bloed op haar huid. Julia had aan één stuk door, luidkeels gegild. Enkel bij het wisselen van kant, had ze een paar seconden respijt gehad.

Gert hing zijn riem terug rond zijn hals, ging opnieuw tussen haar benen staan en stak zijn lul met kracht in haar. Door de tranen in haar ogen, zag ze wazig maar ze voelde wel de harde piemel van Gert heftig op en neer gaan in haar zeiknatte kut. Weer deed Gert een dertigtal in en uit bewegingen en trok zich dan terug.

Hij zette een stap achteruit en zei : “Julia, lieveling, je hebt niet ‘rood’ gezegd, wil je dat nu alsnog doen, of ga ik nog een tikkeltje verder”. Julia zei niets en probeerde gewoon de massaal zinderende pijn te verwerken. Ze hijgde alsof ze vijf marathons gelopen had.

“Ok” zei Gert, “dan gaan we verder”. Opeens voelde Julia een gloeiende pijn op haar kutje. Gert had met zijn riem, midden tussen haar maximaal gespreide benen opwaarts geslagen en zo midden op haar kutje. De riem was pal op haar reeds openstaande natte kutlippen terecht gekomen en had zelfs haar priemende klit geraakt. De pijn was onvoorstelbaar intens. De volgende slag kwam van boven, neerwaarts en landde precies tussen haar borsten, op haar buik en venusheuvel, de daaropvolgende kwam van onderen uit en ging opwaarts tegen haar kutje en de onderkant van haar kont. Die neerwaartse slag was nog te doen, maar Julia had nog nooit zoveel pijn gevoeld als bij die opwaartse tegen haar kut.

Bij zichzelf dacht ze, ‘ik ga moeten ‘rood’ zeggen, want die rotzak gaat door’. En inderdaad, bleef Gert zowel de neerwaartse slagen als de opwaartse met mekaar afwisselen en met alle kracht in zich aan een hels tempo toedienen. Julia had niet geteld, maar ze vermoedde dat Gert dat wel deed. Hij bleef gewoon doorslaan.

Gert was inderdaad zij zichzelf aan tellen en wou vijftig neerwaartse en vijftig opwaartse slagen geven. Bij zichzelf zei Julia : ‘en toch ga ik geen ‘rood’ zeggen’, hij mag me dood slaan, maar ik ga geen ‘rood’ zeggen.

Bij vijftig van elk stopte Gert, legde zijn riem weer rond zijn hals, ging tussen haar benen staan en stootte zijn lul met geweld in haar kutje. Julia was in een soort roes of trance beland, bij sommigen bekend als ‘sub-space’. Gert ging gewoon door met in haar te rammen. Bij zichzelf telde hij, hij wou een dertigtal bewegingen, maar bij twintig ongeveer, begon het kutje van Julia te spuiten. Ze kwam klaar zoals ze nog nooit was klaargekomen. Gert gaf nog een stoot of vijf en om zelf niet klaar te komen trok hij zich terug. ‘Rotzak’ prevelde Julia sidderend.

Gert ging naast haar staan en gaf haar en zacht kus op de kaak. “Je doet het heel goed, meisje’ zei hij en vlak na de uitspraak landde zijn riem terug dwars over haar lichaam. Dit keer had hij de riem niet dubbel geplooid vast, maar enkel net achter de gesp. Doordat hij met een grote zwaai uithaalde, landde een deel van de riem op haar buik, maar zwiepte de recht over haar zijkant en krolde dan tegen haar rug. Als het uiterste punt van de riem haar rug raakte, begon ze te huilen van de pijn. Gert wachtte even en vroeg : “wil je iets zeggen lieverd ?” Bijna onhoorbaar, snikte Julie en zei : “ga door”. Gert ging door, van aan haar hals, over haar borsten, buik, venusheuvel, heupen tot op de bovenbenen. Een hele serie van slagen landden op het reeds getormenteerde lijf van Julia en bij elke slag krolde die ‘klote-riem’ om haar lichaam, wat nog voor veel meer pijn zorgde.

Julia huilde schrijnend hard.

Gert liep naar de andere kant en zette de’ behandeling’ verder. De andere kant van haar rug werd nu erg geteisterd. Na ongeveer evenveel slagen aan beide kanten, hing Gert zijn riem terug rond zijn hals, ging tussen haar benen staan en ramde zijn lul terug omhoog. Hij begon direct aan maximaal vermogen en snelheid te rammen. Het kutje was erg vochtig en Gert genoot. Weer was zijn plan om bij dertig bewegingen te stoppen en weer kwam Julia spuitend klaar rond de twintigste beweging. Gert bleef even stil staan tijdens dat gespuit en gaf nog een vijftal bewegingen in en uit. Dan trok hij zijn keiharde piemel terug.

Nog geen tien seconden later, kwam de riem in volle lengte neerwaarts tussen haar borsten en net daarna opwaarts op haar beurse kut. Daar krolde het uiteinde van de riem omhoog en raakte haar op de rug, net boven haar staartbeentje. Weer ging Gert voor vijftig opwaarts en vijftig neerwaarts. Weer jankte Julia dat horen en zien verging, maar weer vertikte ze om het woord ‘rood’ te gebruiken.

Gert smeet nu na die twee maal vijftig slagen, zijn riem opzij, stak zijn lul terug in het sappige en bloedrode kutje van Julia en begon te rammen. Nu was hij niet van plan om te stoppen vooraleer hij klaar zou komen. Dus hij ramde op topsnelheid en met alle geweld dat hij in zich had door. Tot zijn verbazing kwam Julia weer spuitend klaar, maar Gert ramde verder, hij stopte niet en bij het einde van haar gespuit, schoot alle beschikbaar sperma vanuit zijn dikke kloten opwaarts in het kutje van Julia. Die voelde hem met geweld in haar spuiten en op dat moment ging ze buiten westen. Gert bleef stil staan tijdens zijn klaarkomen en zag de gillende Julia, ineens als een slap vaatdoek ‘in de touwen’ hangen met zijn leeggespoten pik in haar. Gert bleef staan.

Heel even flitste de gedachte door zijn hoofd : ‘ik zal die toch niet dood geslagen en geneukt hebben ?’ Dus trok hij zijn lekkende lul uit haar en ontdeed haar van de klittenband rond polsen en enkels.

Heel voorzichtig droeg hij haar naar twee pakken hooi waar hij voordien een doek over gelegd had. Hij legde haar voorzichtig neer, nam uit zijn rugzak een grote fles body lotion en begon heel zachtjes met een ontschminkingswatje en een ferme scheut lotion erop, heel haar lichaam in te deppen. Zowat de hele inhoud van de fles moest er aan geloven. Eens ze helemaal, zowel voor- en achterkant behandeld was, legde Gert een tweede fliesdekentje over haar. Gert ging op zijn knieën naast haar op de grond zitten en begon met één hand door haar haren te strelen. Langzaamaan kwam Julia bij. Gert gaf haar een kus op het voorhoofd en zei : “ben je terug ?” Julia knipperde met haar ogen en vroeg :”wat is er gebeurd ?” Gert zei laconiek : toen ik klaar kwam, nadat jij voor de derde keer, klaar kwam, ben je buiten westen gesukkeld”. “Oh” zei ze en ze zweeg.

Julia wou wat bewegen, maar dat leek te pijnlijk. Dus bleef ze maar liggen. Haar handen lagen onder het dekentje op haar naakte lichaam en voelde de body lotion. “Heb jij dat gedaan, mij ingesmeerd ?” Gert knikte en zei : “yep, het was nodig”.

Ze deed nog een poging om recht te komen, maar staakte die onmiddellijk. Heel haar lichaam deed teveel pijn. Dan zei ze : “in de keuken staat een thermos met koffie klaar en twee mokken, wil jij die gaan halen ?”

Gert liep in zijn blootje naar buiten en stond twee minuten later terug in de schuur. Hij vulde één mok voor haar en één voor hemzelf en zette zich op zijn kont naast haar op het baal hooi. “Jij hebt geen ‘rood’ gezegd” zei Gert en hij nipte van zijn koffie. Julia antwoordde : “al had je me dood geslagen, ik zou nooit dat woord uitgesproken hebben”. “Maar had ik vooraf geweten wat jij onder ‘een tikkeltje’ verstaat, dan had ik het misschien wel gezegd”. Gert grinnikte.

Julia zei : “ik denk niet dat ik kan gaan, dus zou je me in mijn bed willen leggen, alleen ga ik daar niet geraken”. Gert droeg haar, na het opdrinken van de koffie, naar haar slaapkamer, daar sliep ze toch alleen, haar man sliep in een andere kamer. Dan ruimde hij alle sporen in de schuur op, bezorgde Julia de emmer met haar wasknijpers en dildo’s, gaf haar een zwoele tongzoen en ging naar huis met de hond. Het leven kan mooi zijn, dacht hij bij zichzelf, en maandag ga ik Evi ophalen. Dat ophalen was ook een positieve, een kleine misschien, maar toch een positieve wending.

Rond een uur of vijf in de morgen, werd Katja weer straalbezopen afgeleverd. Gert smeet ze in bed en nam zelfs de moeite niet om te kontrolleren of ze al dan niet geneukt had. Hij zou het maandag wel van Jan en Juul vernemen, die waren immers naar dezelfde disco geweest op zijn vraag. De zondag ging hij twee keer met de hond wandelen, maar niet langs de boerderij van Julia.

Voor commentaar op dit waargebeurde verhaal, enkel namen en locaties zijn aangepast ; stuur een berichtje naar rickdanvers@yahoo.com of hier op de site. Alle eventueel crimineel interpreteerbare feiten zijn vanzelfsprekend compleet verzonnen. Tevens is dit verhaal enkel bedoeld voor de Gertibaldi site, enkel te kopiëren mits voorafgaande, schriftelijke toestemming van de auteur.

Sensuele groeten,
Rick