Dit verhaal had ik al eerder moeten plaatsen. Ik zit een beetje in de knoop met mijn tijdlijn, want onderstaand verhaal gaat over gebeurtenissen die Ralf beleefde, nog voor de gebeurtenissen die ik beschreef in ‘Ralf, 1 t.em. 3 van 2 december 2024. Dit is een waargebeurd verhaal, alleen de namen van de personages en de locaties zijn veranderd.
Voorwoord
Onderstaand verhaal is me verteld door Ralf, een vroegere schoolkameraad van me.
Ralf groeide op in de Hoogstraat in Antwerpen. Dat is zowat de omgeving waar alle brocante- en antiekwinkels van de stad zich bevinden. De pa van Ralf had daar een antiekwinkel en zijn vriendin Magda, deed de winkel, terwijl pa zelf kleine restauraties of het oppoetsen van antieke dingen, deed. Ralf Peters leverde de antieke spullen aan. Hij vond die bij particulieren of meestal op brocante marktjes die hij bezocht. Dat deed hij in heel België, Nederland en vooral Frankrijk.
Ralf had na het overlijden van zijn vrouw Mia aan kanker, toen hij twee- of drieëndertig was, een oude loods van een voormalige steenbakkerij gekocht in de buurt van Boom. Daar had hij aan de voorzijde een mooi appartement met groot terras voor zichzelf op het eerste gemaakt. Op gelijkvloers waren nog wat kantoren die hij als dusdanig gebruikte.
Die loods, lag in een doodlopende straat. Aan het einde van die straat, voorbij de loods, stond nog één huis. Het laatste van een hele serie waarschijnlijk. Maar die waren allemaal afgebroken. Dat éne huis, was op het eerste zicht een sprookjeshuis, met een heel mooie, kleine tuin, erg verzorgd en met veel bloemen. Aan het huis zelf groeide een blauwe wingerd. Als die in bloei stond, was het huis prachtig. Daar woonde een jonge vrouw, ergens begin dertig, slank, asblond haar, meestal in een paardenstaart en redelijk groot voor een vrouw. Ralf schatte ze rond een meter achtenzeventig, net zoals hijzelf, trouwens.
Een aantal jaar na het gebeuren, kreeg ik dit verhaal van Ralf zelf te horen. Ik schrijf het in de ik-vorm omdat zulks makkelijker leest.
Verhaal
Door mijn fascinatie voor kunst en antiek, was ik veel weg, op zoek naar antiek, dat mij pa zou kunnen verkopen in zijn zaak in Antwerpen. Toen had ik een lange Mercedes Sprinter, waarmee ik alle antiek- en brocante- of zelfs gewoon rommelmarktjes afschuimde.
Initieel schuimde ik die marktjes af, om voldoende spullen voor de winkel van mijn pa te kunnen aanleveren. Mijn loods, van toch zo’n tienduizend vierkante meter, geraakte evenwel als maar voller. Dus besloot in een website te maken en daar antieke spullen op te zetten. In de weekends liep ik altijd wel over één of ander marktje, maar in de week zat ik in mijn loods, spullen klaar te zetten om naar de winkel te vervoeren, of om te leveren aan klanten die iets via de webshop gekocht hadden. Dat was, eerlijkheidshalve eerder een halftijdse job. De maandag, dinsdag en woensdag spookte ik niet veel uit. Wel veel lezen en kennis opdoen over antiek, door naslagwerken uit te pluizen, maar echt werken deed ik die dagen niet.
Van op mijn terras, had ik een ruim zicht op de weiden aan de overkant van de straat. Daar was geen bebouwing. Elke ochtend, stond ik om zeven uur op, nam me een koffie en zette me op mijn terras. Daar rookte ik dan een sigaretje of twee, drie, vooraleer ik me ging douchen. In het appartement roken, wou ik niet, omwille van de geur. Telkens, rond een uur of acht, zag ik mijn buurvrouw van de mooie arbeiderswoning, met haar Fiat 500 vertrekken. Vermoedelijk naar haar werk, dacht ik.
Het zal al meer dan een jaar nadat ik daar kwam wonen, later geweest zijn, dat ik haar voor het eerst ontmoette. Ik had mijn Mercedes Sprinter, op een woensdagmiddag, dwars over de weg gezet, met de kont tegen de inrijpoort, om te kunnen uitladen. Normaal reed ik die binnen in de loods, maar het was schitterend weer en dus stond de bestelwagen op open achterdeuren gewoon voor de geopende poort. Ikzelf was bezig met het uitladen van spullen die ik het weekend ervoor gekocht had.
Opeens staat mijn buurvrouw in de loods. Ik keek haar verbaasd aan en zei : “welkom, kan ik iets voor je doen ?” “Ja” zegt ze laconiek, “je bestelwagen verzetten, want ik kan er niet voorbij”. “Oei,” verontschuldigde ik me. “Ik zie je ’s morgens wel vertrekken naar je werk, maar ik had je nu niet terug verwacht”. “Mijn excuses” zei ik nog. De vrouw zei : “ik ben lerares mijnheer, ik geef les Frans, op twee scholen in Boom en in Vlaanderen is er op woensdagnamiddag, geen school”. “Tja, ik wist niet dat u lerares bent, mevrouw” zei ik beleefd, “nogmaals mijn excuses, ik verzet mijn bestelwagen onmiddellijk”. “Maar, gezien we buren zijn, mag ik me voorstellen, ik ben Ralf Peters, maar zeg maar Ralf”. De vrouw gaf me een hand en zei : “Ik ben Mireille, Mireille Donckers”. “Aangenaam mevrouw Donckers” zei ik, waarop zij reageerde met : “zeg maar Mireille”. Ik verzette mijn bestelwagen en Mireille reed met haar Fiat 500 naar haar woning.
Die vrouw was echt wel heel mooi om naar te kijken, slank, asblond, knalblauwe ogen, geen al te dikke boezem, maar toch zo’n 85C, schatte ik en ze was heel fleurig gekleed. Ze had een gebloemd jurkje aan tot op de knie. Zedig, maar vrolijk, met daaronder best mooie benen, die voor reclame van nylons konden gebruikt worden. Zo’n type vrouw trok me erg aan, maar Mireille, om één of ander onverklaarbare reden, leek me onbereikbaar. Ik besloot dan maar erg vriendelijk te zijn en behulpzaam, maar zonder pogingen te doen om haar te versieren.
In de maanden die volgden, zag ik haar soms een supermarkt of bakker buiten komen, soms kruiste ik ze in het dorp en dan zei ik beleefd ‘goeie dag’. Verder gebeurde er niets.
Haar huisje was op het einde van een doodlopende straat, dus, mits ik thuis was, kon ik vanzelfsprekend zien wie naar haar toe reed. Nooit zag ik evenwel een man, naar het huisje rijden. Soms, meestal op de fiets, op woensdag na de middag één of ander jong ding, altijd meisjes, die dan een aantal uren bij haar op bezoek waren en dan weer met de fiets vertrokken. Niets speciaals dus.
Het zal ergens midden december op een vrijdagavond geweest zijn, dat jaar, dat ik op een avond, rond een uur of zes, toen het al ferm donker was, Mireille bij mij aanbelde. Ik keek verbaasd. “Hoi Ralf” zei ze, “ik denk dat mijn verwarming stuk is, want het is ijskoud in mijn woning”. Ik liep achter haar aan, om naar haar verwarming te kijken. De brander kreeg ik niet aan de praat. Dus liep ik terug naar mijn loods. Daar had ik een paar elektrische vuurtjes liggen, die ik soms in de loods gebruikte. Zo kon ik er eentje in haar woonkamer zetten, eentje in haar keuken en eentje in haar badkamer.
Ik zei : “die elektrische dingen verbruiken veel stroom, dus laat ik iemand komen om naar je verwarming te kijken”. Ik belde prompt Gaston, een vriend van mij die zelf een installatiebedrijfje in sanitair heeft en vroeg hem om morgen zaterdag, eerste werk, naar de verwarming van Mireille te komen kijken. Die beloofde dat te doen.
De temperatuur buiten, was heel wat onder nul, dus die drie verwarmingstoestelletjes, kregen het hele huis, niet zo direct op temperatuur. Ik zei haar: “Mireille, bij mij is het lekker warm, kom maar tot bij mij, daar kan je je opwarmen en binnen een uur of twee, drie, zal het wel warm genoeg in je woning zijn”. Ze knikte en we liepen terug naar mijn appartement.
Daar was ik in de keuken begonnen om mij een warme maaltijd te bereiden, dus zei ik : “eet je mee ?” “Ik heb genoeg voor twee”. “Met een glas rode wijn erbij, zaten we rustig van een zelf gemaakte tagliatelle met zeevruchten. De rode wijn was een Lalande Pomerol, mijn lievelingswijn. Normalerwijze zou ik daar twee dagen van eten, maar ik had voor de zaterdag toch geen rommelmarktje gepland, dus kon ik voor zaterdagavond nog wel iets anders verzinnen om te koken.
Tijdens het eten, vertelde Mireille, dat ze de dochter van een Belgische vader en een Franse moeder was en in het Frans opgevoed was. Ze bleek lerares Frans geworden te zijn aan twee verschillende scholen in Boom. Als ik dan vertelde dat ik een groot deel van mijn tijd in Frankrijk doorbracht op zoek naar antieke spullen, was er een connectie. Haar voorliefde voor Frankrijk en de Franse taal was duidelijk. Mijn voorliefde voor Franse antiek ook en we babbelen tot laat in de avond.
Gezien het buiten nog steeds ‘stenen dik’ vroor en haar woning vermoedelijk nog niet helemaal opgewarmd was, stelde ik voor om haar in mijn appartement te laten slapen. Eerst wou ze niet, maar gezien ze toch wat teveel Pomerol gedronken had, gaf ze toe. Ze mocht in mijn bed slapen en ik zou wel op de sofa slapen. Ik wees haar de badkamer, gaf haar een kamerjas van mij en wat later lag ik in mijn sofa te ronken.
De dag daarna, stond Gaston al om zeven uur aan mijn deur. Ik was net opgestaan. Ik liep naar mijn slaapkamer. Daar lag Mireille nog te slapen. Ze lag drie kwart bloot, een heel mooi beeld van een ‘schone slaapster’, maar ik trok het dekbed over haar en maakte haar wakker om de sleutel van haar woning te vragen. Die zat in haar handtas, dus liep ik terug en gaf Gaston de sleutel. Zelf nam ik een koffie en ging op mijn terras een sigaretje roken. Een kwartier later, kwam Mireille me vervoegen. Ze had mijn kamerjas aan en gezien het buiten nog erg koud was, ging ik binnen voor haar nog een dekentje halen en gooide dat over haar schouder. Ze keek dankbaar.
Beiden zaten we daar in een dikke kamerjas van onze warme koffie te genieten. Dan vroeg Mireille ineens : “heb jij me daarnet bloot gezien ?” Ik knikte. “Waarom heb je me niet aangeraakt ?” Ik bekeek haar verbaasd en zei : “Gaston stond beneden te wachten en jij had me niet uitgenodigd”. Ze leek mijn gedrag te waarderen.
Ik ging douchen en mezelf aankleden in afwachting van de terugkeer van Gaston. Mireille kroop binnen op een sofazetel gekrold in mekaar en genoot verder van haar koffie.
Eens aangekleed, zei ik haar, dat ze ook kon gaan douchen en dat ik voor haar een propere kleine en grote handdoek klaar gelegd had. Ze ging douchen. Gaston belde, ik liep naar beneden. Hij zei : “alles ok, gewoon een onderdeel dat defect was, ik heb het vervangen”. Ik wou hem vergoeden, maar hij wou van niets weten, ik had hem vroeger een keer uit de nood geholpen en hij wou daarom geen geld. Hij had de elektrische vuurtjes terug bij , hij wist dat die van mij waren, want hij had ze me zelf ooit verkocht. Hij zei nog wel, dat het gemakkelijk een halve dag kon duren, eer het huis volledig terug op temperatuur zou zijn.
Gaston ging weg en ik ging naar het eerste. Mireille was ondertussen gedoucht en aangekleed. Ik vertelde haar wat Gaston mij verteld had. “Oei”, zei ze, ”ik heb om tien uur een studente die ik bijles Frans geef”. “Dat kan je hier in één van de kantoortjes doen, of hierboven” zei ik. Ze knikte, liep nog even over huis, om wat boeken i.v.m. de bijles te gaan halen en om een uur of tien, verscheen er een jong ding van een jaar of achttien in mijn woonkamer. Mireille had die buiten staan opwachten. Ik liet beiden in de woonkamer en ging zelf wat prutsen in mijn magazijn. Toen dat jong wicht vertrok, tegen een uur of twaalf, voelde ik dat er iets niet klopte, maar ik gaf er geen aandacht aan.
In de maanden die volgden, kwam Mireille regelmatig even buurten. Meestal op vrijdagavond, nodigde ik haar uit om te eten bij mij of zij nodigde me uit om bij haar te komen eten. Ze was aangenaam gezelschap en soms babbelden we gewoon in het Frans, over de dorpen in Frankrijk waar ik marktjes bezocht. Ze lachte veel en ik genoot van haar aanwezigheid. Ook al was ze een pracht van een vrouw, om één of andere mysterieuze reden, ging ik niet over tot flirten of andere verkapte pogingen om haar tussen de lakens te krijgen. Ik was hierover, zelfs verbaasd van mezelf. Ik begreep het gewoon niet, maar ik voelde echt geen behoefte om intieme toenadering te zoeken. Ik bleef gewoon genieten van haar gezelschap.
Na een hele tijd, vertelde ze dat ze een relatie van een jaar of tien gehad had, zo ongeveer gelijklopend met mijn huwelijk. Mijn relatie was gestopt omdat mijn vrouw aan kanker overleed, zij was haar partner kwijtgespeeld aan een jongere versie van zichzelf. Toen ze dat vertelde, zei ze er niet bij, dat die partner een vrouw was en dat ze dus lesbisch was. Dat kwam ik maar veel later te weten.
Het zal zo’n vier, vijf maanden later geweest zijn. Eerder per toeval, zat ik op een zaterdagmiddag op mijn terras koffie te drinken, als ik de jonge studente, die Mireille bijles Frans gaf, van bij het huisje van Mireille zag vertrekken. Mireille, stond daar in haar deuropening, op blote voeten, in een peignoir. Die had ze zedig toe getrokken. Het meisje zat al op haar fiets om weg te rijden, toen Mireille, twee stappen naar voren deed. Ze babbelen tegen mekaar, maar ik kon uiteraard niet horen waarover het ging. Dan zag ik plots Mireille ietwat voorover buigen en het meisje een tongkus geven. Tijdens die kus, zag ik de hand van dat jonge wicht, bovenop de kamerjas van Mireille, over een borst van Mireille strelen en zelfs kneden. Het duurde maar even en het meisje reed weg op haar fiets. De bijlessen Frans waren blijkbaar, inhoudelijk toch anders, dan wat we ons normalerwijze daarbij voorstellen. Ik weet zeker dat noch dat wicht, noch Mireille gezien hadden dat ik hun afscheid op dat moment, gezien had.
In de maanden die volgden, zag ik Mireille, regelmatig. Meestal op vrijdagavond kwam ze langs en kookte ik voor haar. Soms kookte zij en ging ik bij haar langs. Dat werd zo een gewoonte, niets moest, alles mocht en in werkelijkheid werden we zowat boezemvrienden. Van het thema, relatie en seks, werd evenwel nooit gebabbeld.
Op zo’n vrijdagavond, vroeg Mireille ineens, na het dessert, crème brûlée, als ik me goed herinner, “Ralf, vind je dat ik een mooie vrouw ben ?” Ik keek haar aan, over mijn glas Chateau Petrus en voelde plots toch enig spanningsveld. Ik zei : “Mireille, voor mij ben jij een buitengewoon mooie vrouw, puur natuur en dan nog erg sympathiek ook”. “Waarom zoek jij nooit intiemere toenadering ?” vroeg ze. Ik nam een slok van mijn verrukkelijke rode wijn en zei : “Mireille, ik wist het in het begin dat we mekaar leerden kennen, ook niet goed”. “Na een tijdje begon ik een vermoeden te krijgen dat je lesbisch zou kunnen zijn”. “Zeker wist ik dat niet, maar jij gaf ook geen enkel signaal dat je toenadering zou wensen”. “Dus besloot ik je als een goeie vriendin te behandelen, maar niet als een mogelijke geliefde”. “Gewoon omdat ik geen blauwtje wou lopen en vooral omdat ik je niet wil kwetsen”. Mireille zweeg.
Ik begon de tafel af te ruimen en op het moment dat ik met mijn rug naar haar voor mijn aanrecht sta om daar de vuile borden op te deponeren, zei ze : “Ralf, die tienjarige relatie waarvan ik je ooit vertelde, dat was inderdaad met een vrouw”. Ik zette de borden neer en kwam met twee espresso’s terug naar de eetkamertafel. Ik zei : “tja, dan had ik misschien gelijk en ben je lesbisch of op z’n minst fel bi”. Ze knikte. Dan zei ze : “ik heb me nooit tot jongens aangetrokken gevoeld”. “Steeds als ik verliefdheidsgevoelens kreeg, was dat voor een vrouw”. “De eerste keer dat ik verliefd werd, was op mijn lerares wiskunde”. “Ik was toen veertien of zo”. “Met haar is nooit iets gebeurd, helaas”. “Ik ging toen naar een katholieke school”. “’Voor de vrouwen zijn’, als meisje, kon niet”. “Aan de universiteit in Leuven, toen ik Romaanse daar volgde, ben ik gigantisch verliefd geworden op Evelyne, een medestudente”. “We kropen samen in één studentenkot, hadden de tijd van ons leven en na onze studies zijn we getrouwd”. “Evelyne is ook lerares Frans, maar in een andere school”.
Een paar jaar later, tijdens het winkelen met Evelyne, in Wijnegem Shopping, kwam ik mijn voormalige lerares wiskunde tegen, gearmd met een andere vrouw”. “Met z’n vieren zijn we een koffie gaan drinken”. “Toen zei mijn lerares : Mireille, ik wist al van toen je in mijn klas zat, dat jij voor de meisjes was, ik was er zelfs van overtuigd, dat jij op mij verliefd was”. “Met grote verlegenheid heb ik dat bevestigd”. “Die lerares vertelde me nog, dat ze toen al een relatie met de vrouw had, waarmee ze gearmd liep, maar wel apart woonden, om de katholieke fanatiekelingen op school niet te choqueren en om haar job niet te verliezen”. “Ze wou haar vriendin niet bedriegen en ik was nog veel te jong voor haar”. “Wel gaf ze aan dat ze erg blij was, dat ik mezelf gevonden had, zoals ze zei en ze keek daarbij naar Evelyne”.
Ik was met Mireille in een nogal intiem, vertrouwelijk gesprek gesukkeld.
Op een bepaald moment zei ze : “Ralf, ik ben je bijzonder erkentelijk dat jij nooit geprobeerd hebt om mij te verleiden”. “Ik heb een gigantische hekel aan opdringerige mannen”. Daarop zei ik : “Mireille, als ik naar jou kijk, dan zie ik een heel mooie, verstandige en sensuele vrouw voor mij”. “Dus begrijp ik wel, alle mannen die zich aan jou opdringen, gewoon omdat een man nogal visueel ingesteld is”. “Voor elke man, ben jij een heel begerenswaardige vrouw, dat is een feit”. “Je zou het mij ook geen twee keer moeten vragen, maar binnenin mij, was er iets dat me altijd weerhield van intiemere toenadering te zoeken”. “Heel eerlijk, ik snapte dat van mezelf ook niet”. “Nu weet ik waarom”.
Gezien we toch heel open met mekaar aan het praten waren, vroeg ik haar dan maar : “Mireille, heb jij dan, tot vandaag nooit behoefte gevoeld om jouw kutje door een piemel te laten vullen ?” Heel even keek ze me verontwaardigd aan, maar dan zei ze doodleuk : “neen, nog nooit”. Ik zei daarop : “dan ben je volgens mij niks bi, maar gewoon een echte lesbienne”. Ze knikte.
Na een tijdje, vervolgde ze door te zeggen : “mijn grootste trauma in mijn leven, is toen Evelyne mij meedeelde dat ze na een relatie van tien jaar met mij, verliefd geworden was op een jongere versie van mij”. “Ik heb toen, weken aan één stuk liggen huilen van verdriet”. Daarop zei ik : “dat is dan ongeveer hetzelfde wat ik meemaakte toen mijn Mia, overleed aan kanker”. “Toen ze dood ging, waren wij zo’n kleine tien jaar samen”. “Voor mij was zij de liefde van mijn leven”. “Wij hebben prachtige jaren gekend, maar kanker hakt ferm in op de levenskwaliteit”. “De laatste drie jaar van haar leven, met chemo en daarna bestralingen, waren verschrikkelijk”. “Haar overlijden, was voor mij een mengeling van verdriet en pijn omwille van haar heengaan, maar ook opluchting omdat haar pijn daardoor voorbij was”. “Sinds haar overlijden, heb ik nooit geen liefdesgevoelens meer voor een vrouw gehad”. “Seks wel, na een paar jaar, maar steeds waren dat eerder fysieke oefeningen”. Mijn ogen stonden waterig, toen ik dat vertelde. Ik staarde ergens naar een punt voor mij op de muur van de keuken. Ik besefte dat toen, niet, maar Mireille zat me op dat moment zijdelings te bekijken. Ik ging dan maar twee nieuwe espresso’s voor ons beiden halen.
Deze keer zette ik die op de salontafel en ik ging in één van de drie sofa’s zitten. Mireille kwam naast mij zitten, kroop dicht tegen me aan en ik sloeg één arm over haar heen. Er werd niet meer gesproken en zo lagen we, innig verstrengeld tegen mekaar. Ik genoot er van om haar tegen mij te voelen, maar mijn piemel gaf geen enkele verharding weer.
Een hele tijd, vele tientallen minuten lagen we zo. Mireille met één arm tussen onze lichamen, de andere hand op mijn borstkas en haar hoofd op mijn schouder. Zo lag ze gekruld tegen me aan. De koffies stonden koud te worden.
Na een tijdje, bewoog ze de hand van mijn borstkas, naar lager. Ze liet die over mijn buik, over de riem in mijn jeans glijden tot op gulp van mijn jeans. Mijn piemel wou reageren. Ik gaf haar een kus op haar kruin, greep met mijn vrije hand naar die van haar en trok die hand terug op mijn borstkas. Ik zei : “Mireille, niet doen alsjeblieft, tot nu bleef mijn piemeltje in rusttoestand, maar of je nou lesbisch bent of niet, als een vrouwenhand bovenop mijn piemel komt, dan ga die sowieso reageren, dan staat die binnen de kortste keren stijf en zit ik met een broek vol goesting”. “Dat mag je me nu niet aandoen”. “Mijn zelfbeheersing zal wel voldoende zijn om jou niet aan te randen, maar ik heb geen mogelijkheid om me van mijn geilheid te ontdoen, dus blijf met je handen van mijn edele delen, alsjeblieft”. Vele minuten bleven we dan maar, stilzwijgend, gekruld in een soort langdurige knuffel tegen mekaar liggen.
Weer na een hele tijd, zei ze : “ik wil gaan slapen”. Ik zei : “blijf maar hier slapen, kruip in mijn bed, ik blijf hier wel op de sofa slapen, nu nog in het donker naar jouw woning gaan is niet echt aangenaam”. Het duurde even, maar dan zei ze : “kom je niet naast mij, in je eigen bed liggen ?” Ik zei daarop : “Mireille lieverd, dat doe ik niet, want met zo’n mooie vrouw in één bed liggen, dat gaat mijn zelfbeheersing tot het uiterste op de proef stellen en heel eerlijk, ik denk dat die dan begeeft”. “Dan doe ik dingen, die jij niet wilt en dat wil ik niet”. Ze bleef nog een hele tijd innig tegen mij liggen en doezelde wat weg. Het gevoel van zo samen te liggen, was zo zalig dat geen van ons twee, uit die sofa weg wou.
Zeker een uur later, voelde ik dat ze ingedommeld was. Heel voorzichtig, kroop ik recht, pakte haar op, met één arm onder de knieën en een andere achter haar rug en ik droeg haar naar mijn bed. Daar legde ik ze neer, met alle kleding nog aan en trok het dekbed over haar. Dan ging ik slapen op mijn sofa. Mireille was tijdens het transport niet wakker geworden.
De dag erna, tegen zeven stond ik onder de douche, ging naar mijn slaapkamer om me aan te kleden. Mireille lag nog te slapen. Ik smeet mijn badjas op een stoel en kleedde me aan, met spullen uit de grote kast met kleding die tegenover mijn bed staat. Wat ik op dat moment niet wist, is dat Mireille wakker geworden was en met haar ogen op spleetjes, naar mijn activiteiten keek. Ze zag eerst mijn blote torso, dan, mijn lijf met een boxershort en daarna helemaal aangekleed. Ongetwijfeld moet ze mijn slappe piemel gezien hebben. Ik voelde dat ze naar me keek, wist het niet zeker, maar deed gewoon alsof zij slapende was.
Ik ging ontbijt maken. Een paar eieren in de pan, wat broodjes afbakken en ik was net klaar met het dekken van de tafel als Mireille uit de slaapkamer kwam met verkreukte kleding aan. Ik zei : “pak eerst ontbijt, daarna kan je best een douche nemen”. We ontbeten tezamen, compleet woordeloos.
Ik gaf haar dan een jeans van mij en een sweater. Wij hebben ongeveer dezelfde grootte, maar zij is gewoon iets magerder dan ikzelf. Een half uur later kwam ze uit de badkamer, mijn woonkamer binnen. Ze keek me aan en zei : “mijn leerling voor bijscholing komt zo”. “Bedankt voor de heel toffe babbel van gisterenavond”. En weg was ze. Iets voor tien zag ik een tiener, op een fiets voorbijrijden naar het huis van Mireille. Iets na twaalf reed ze in de andere richting. In het voorbijrijden, wierp ze een blik op mijn appartement.
Diezelfde zaterdag, na een uur of zes in de namiddag, stond Mireille terug voor mijn neus. Ze bracht mijn jeans en sweater terug. Dan zei ze doodleuk : “Ralf, je bent dan wel een hetero en ik niet, maar ik geraak wel aan je gehecht”. Ik glimlachte en zei : “ik vrees dat ik ziek ben in hetzelfde bedje”. Daarna hadden we een gezellige avond, met een lamskroontje, wat krielaardappeltjes en natuurlijk weer een Pomerol er bij.
We gingen opnieuw met een espresso in het salon zitten en babbelden over vele verschillende dingen. Bij de derde espresso, vroeg Mireille ineens : “Ralf, mag ik je iets delicaats vragen ?” Blijkbaar zat ze met die vraag al de hele avond en had ze het gepaste moment afgewacht. Ik zei : “vanzelfsprekend”.
Ze aarzelde nog even en zei dan : “Ralf, zou jij het zien zitten om met een mooie jonge dame, samen met mij te vrijen ?” “Maar dan wel, zonder dat jij mij aanraakt, enkel de dame in kwestie”. Ik keek haar aan met verwondering want ik vond dat een nogal bizarre vraag. Dan zei ik : “ik denk dat zoiets moet kunnen, mits de jonge dame daarvoor gemotiveerd is”. Ze zweeg een hele tijd, terwijl we weer knus tegen mekaar in de zetel lagen.
Dan zei ze : “Ralf ik ga heel open en eerlijk met je zijn”. “Ik geef bijles aan drie leerlingen”. “Eentje op woensdagnamiddag om twee uur, ééntje op woensdag om zeven uur ’s avonds en ééntje op zaterdag voormiddag om tien uur, zoals vandaag”. Weer zweeg ze, dus zei ik maar : “die van zaterdagvoormiddag, geef je meer dan alleen bijles Frans, is zij het waar je het over hebt ?” Ze keek omhoog van mijn schouder naar mij en zei : “hoe weet jij dat ?” Ik zei daarop : “eerder toevallig heb ik je een keer zien afscheid nemen van mekaar op een zaterdagmiddag en toen snapte ik dat je meer dan alleen Franse bijles geeft aan die jonge dame”. “Verdomme” zei Mireille.
Dan zei ik : “geef je aan die twee dames van woensdag ook meer les dan alleen voor Frans ?” Mireille zweeg een hele tijd. Dan fluisterde ze : “ja”. Daarop zei ik : “dan ben jij een heel gezonde dame, drie keer per week met drie verschillende jonge vrouwen vrijen, ik wou dat ik dat ook kon zeggen” en ik grinnikte. Ze zweeg weer.
Dan, na een hele tijd zei ze : “Els van woensdag om twee uur, is helemaal lesbisch, daar twijfel ik niet aan”. “Bij Maaike van woensdagavond, vermoed ik dat ze bi is en af en toe wel iets doet met een jongen, maar ze is zo gesloten als een oester en wij verwennen mekaar elke woensdagavond weer, op een zalige manier”. “Die heeft mij nog nooit aangegeven dat ze naar een piemel verlangt”. “Ilse daarentegen is een geval apart, die heeft wel wat geprutst met jongens, maar die ziet mij doodgraag”. “Elke ervaring die ze met jongens had, was voor haar erg teleurstellend”. “Toch weet ik, dat zij niet echt lesbisch is, maar eerder bi”. “Wij genieten heel hard van mekaar, maar vroeg of laat speel ik haar wel kwijt aan één of andere macho”. “Ik weet dat zij wel naar een piemel verlangt en heel eerlijk, ik zie Ilse echt graag, net zoals de twee anderen trouwens, maar met Ilse is dat iets speciaals”. “Ze verjaart binnenkort en ik wou haar een heel origineel verjaardagscadeau geven”. “Ik zou haar verwennen en zo wat ‘opwarmen’ maar tegelijk zou ik haar een zalige vrijpartij met een man willen schenken”. “Niet met iemand die haar dan als ‘de zijne’ claimt, maar iemand die haar op een mannelijke manier wil verwennen, terwijl ik hetzelfde doe, maar dan op mijn, vrouwelijke manier”. “Het probleem is, dat ik niet wil dat er een vent aan mijn lijf zit en dat die moet doen wat ik vraag”. “Als zo’n jonge testosteronkerel haar bespringt dan gaat de ervaring voor haar eerder een herhaling zijn, van wat ze al meemaakte”. Ik liet haar woorden goed tot me doordringen en dus zweeg ik.
Na een tijdje vroeg ik : “hoe zie je dat dan ?” Mireille zei simpelweg : “volgende zaterdag niet, maar de zaterdag erna is ze jarig, dan wordt Ilse achttien”. “Ze komt dan zoals altijd naar mij en wij doen dan wat we altijd doen, maar ik zou willen dat je dan naar mijn huisje komt, zo tegen half elf”. “Voor Ilse is dat een vertrouwde omgeving”. “Je kunt langs de achterdeur binnen, die laat ik los, jij kleedt je uit in de keuken beneden en zorgt ervoor dat je met een stijve piemel mijn slaapkamer binnen komt op het eerste”. “Je zet je gewoon in het zeteltje achter mijn bed en wacht”. “Ik zal dan wel bezig zijn met Ilse, maar jij doet niets, tot ik je iets vraag”. “Op een bepaald moment zorg ik er voor dat Ilse jou opmerkt en ik zeg dan dat jij mijn verjaardagscadeau voor haar bent”. “Het kan zijn, dat ze schrikt en er niet wilt van weten en dan heb je pech en dan zou je zonder morren of tegenspraak, mijn slaapkamer terug moeten verlaten”. “Protesteert ze niet en kijkt ze verlekkerd naar jouw ding, dan zou je precies moeten doen wat ik je vraag, niets meer, maar ook niets minder”. “Maar ik vraag je nu al, wat er ook gebeurd, mij niet aan te raken of te bespringen”. “Zou je dat zien zitten ?” Ik had met stijgende verbazing naar haar uitleg geluisterd. Ik vond haar vraag echt bizar.
Bij mezelf dacht ik : stel dat ik met een stijve lul, die kamer moet verlaten, dat gaat een ferme inspanning kosten, maar haar niet aanraken en die jonge dame mogen neuken, leek me een fantastisch vooruitzicht. Dus vond ik dat ik het risico maar moest lopen. Dus zei ik aan Mireille : “wat je vraagt moet lukken, Mireille”. “Dus ik doe het, op risico dat ik met een broek vol goesting jouw huisje moet verlaten, zonder enige actie”. “Als ik jou daar een plezier mee doe, dan doe ik dat”.
“Goed, dat is dan afgesproken” zei Mireille en ze kroop nog wat inniger tegen mij. Ik streelde zachtjes door haar haren en we genoten van zo tegen mekaar te liggen.
Einde deel 1, vervolg in deel 2
Voor commentaar op dit waargebeurde verhaal, enkel namen en locaties zijn aangepast ; stuur een berichtje naar rickdanvers@yahoo.com of hier op de site. Alle eventueel crimineel interpreteerbare feiten zijn vanzelfsprekend compleet verzonnen. Elke gelijkenis met personen of gebeurtenissen in dit verhaal, berusten louter op toeval. Tevens is dit verhaal enkel bedoeld voor de Gertibaldi site, enkel te kopiëren of te vertalen, mits voorafgaande, schriftelijke toestemming van de auteur.
Sensuele groeten,