Culturele Integratie 1

Kennismaking met Elif

Een waargebeurd verhaal, alleen de namen van de personages en locaties zijn veranderd.

Ik ben Rick, woon in de zuidrand van Antwerpen, ben al een jaar of 3 op pensioen, ben dus een eind in de zestig en ik probeer van het leven zo passioneel mogelijk te genieten.

Thuis, met mijn echtgenote Marianne, lukt het niet zo goed meer, wij hebben al zeker een jaar of tien een soort broer/zus-relatie. Ik weet dat mijn echtgenote regelmatig achter mijn rug regelmatig met een andere vrouw rotzooit. Maar dat is niet echt een probleem voor mij, want dat geeft mij ook nogal grote bewegingsvrijheid. Wij hebben wel vier kinderen. Twee jongens, Maarten en Jonas en twee meisjes, Mieke en Julie. Die zijn ondertussen alle vier het huis uit en hebben allen zelf een gezinnetje gesticht. Maarten woont in de Brusselse rand, en heeft een dochtertje Evy, Jonas woont hier twee blokken vandaan en heeft een zoontje Kasper, Mieke woont ook binnen een straal van één kilometer en heeft twee dochtertjes, een tweeling : Amanda en Alexandra. Julie woont halverwege Antwerpen en Mechelen en heeft vier kinderen, maar die gaan daar naar school. Zoals het elke opa betaamt, neem ik samen met mijn vrouw het babysitten heel ernstig. Evy zien we enkel in het weekend, maar Kasper, Amanda en Alexandra breng ik of mijn vrouw naar de crèche. Kasper, Amanda en Alexandra zijn even oud.

Toen ze alle drie, twee jaar en een beetje waren, mochten de kleinkinderen naar de kleuterschool. Die ligt op een kleine twee kilometer van onze woning. Door de drukke dagelijkse bezigheden van Jonas en Mieke, hadden we een regeling getroffen, ik zou ‘s morgens de kinderen gaan ophalen en naar de school brengen, Marianne, zou ze ‘s avonds van de school afhalen. Marianne is niet echt iemand die graag vroeg opstaat en op die manier kon zij rustig elke morgen uitslapen. Ik sta elke dag om half zeven op, douche me en tegen iets voor acht ga ik de drie kleinkinderen oppikken bij hen thuis. De respectievelijke dochter of de zoon of hun wederhelften zouden hun kroost na hun werk bij ons ophalen, wij zouden dan ondertussen voor een vier uurtje voor de drie kleine pagadders zorgen. Beter en leuker konden we het niet treffen. Een ander tof element was, dat zo’n vijftig meter van de schoolpoort er een gezellige taverne was, die al om acht uur ‘s morgen open was. Voor mij ideaal, om de krant te gaan lezen en een koffie te nuttigen, vlak nadat ik om iets voor half negen de drie kleinkinderen de schoolpoort zag binnenwandelen.

Soms als mijn Marianne geen zin heeft of iets anders op de agenda heeft staan, ontferm ik me ook over het ophalen van de kleinkinderen. Echt leuk vind ik dat niet, omdat je dan in een hele troep mensen aan die schoolpoort staat te wachten tot ze buiten komen. De meeste van de wachtenden zijn jonge moeders en hier een daar een collega opa of oma. De meeste van die jonge mama’s staan met mekaar te kwetteren over hun kindjes. Ik hou me meestal afzijdig van hun getater. In de hele hoop mensen, op de stoep voor de schoolpoort, zie ik ook ietwat afgezonderd een nogal jonge Moslima staan. Sjaaltje op het hoofd, lange mantel en voor zich uitstarend. Wel een heel mooi gezichtje. Als onze blikken zich kruisen, knik ik mijn hoofd vriendelijk en glimlach ik voorzichtig, maar zij blijft stoïcijns voor zich kijken. Glimlachen was er helemaal niet bij. Ik ben helemaal geen racist, maar hier dacht ik toch even : ‘kutwijf’. Zij haalt haar drie kinderen op en vertrekt zonder één woord met iemand gesproken te hebben. Zodra ik mijn drie kleinkinderen bij de hand heb, vertrek ik ook huiswaarts.

Iets anders dat jullie dienen te weten is dat ik, als mijn vrouw geen zin in koken heeft ‘s avonds of als ze weer eens op stap is met één van haar vriendinnen, ik me meestal op een kebab trakteer. Mijn vrouw is daar niet zo gek op, maar af en toe, vind ik dat wel lekker en je hebt voor nog geen tien euro een hele maaltijd binnen. Dat doe ik ondertussen regelmatig sinds een jaar of twee. Veelal ga ik in de kebab zaak van Mesut, een jonge Turk die een paar blokken van mijn appartement gevestigd is. Mesut is een ongeveer dertigjarige, dynamische Turk. Hij opent zijn zaak rond negen uur ‘s morgens en is dikwijls tot middernacht geopend. Bij Mesut, werkt nog een jonge Turk, Galip genaamd die zowat manusje van alles in de zaak is. Galip is de neef van Mesut. Dikwijls valt het voor dat als ik ‘s avonds een kebabje wil eten, onze Galip er alleen voor staat en dat Mesut nergens te bespeuren is. Ik stel me daar geen vragen bij en eet op mijn ééntje rustig mijn kebab en drink daar een colaatje bij.

Een paar maand geleden, loop ik weer de kebab zaak van Mesut binnen, plaats mijn bestelling en ga aan een tafeltje zitten. Weer staat Galip er alleen voor. Wij zijn ondertussen geen vrienden geworden, maar hij is wel altijd heel vriendelijk en behulpzaam. Ik moet nogal lang wachten, want Galip bedient ondertussen een hele boel andere klanten die gewoon iets komen afhalen. Nadien zit ik rustig te eten, en Galip komt zich, als het wat rustiger is in de zaak, bij mij aan het tafeltje verontschuldigen omdat ik zo lang op mijn eten moest wachten. Ik zeg : “trek je dat niet aan man.” “Ik moet nergens dringend zijn, dus maak je niet druk.” Galip zucht van opluchting. Ik vraag : “is Mesut ziek of zo ?” “Belange niet” zegt hij, “die zit hiernaast bij de bakker.” Zonder nadenken zeg ik : “wat gaat een Turk bij een Vlaamse bakker doen ?” “Jullie eten toch van dat Turks brood van bij een Turkse bakker ?” “Tja,” zegt Galip, “hij gaat er ook geen brood kopen.” Ik kijk hem onbegrijpend aan, maar Galip zegt er niets verder over en ik laat het voor wat het is.

Een week of twee later zit ik weer in de kebab zaak aan mijn vast tafeltje rustig een kebab te verorberen als ik een jonge vrouw met hoofddoek uit de achterkeuken zie komen. Daar worden de meeste dingen die Mesut verkoopt voorbereid en vooraan in zijn zaak worden die dan klaargemaakt. De vrouw komt mij bekent voor, maar ik eet rustig verder. Zowel Galip als Mesut bedienen de vele klanten die iets komen afhalen of die binnen in de zaak zitten en daar iets willen eten. Ik hoor Mesut tegen de vrouw met sjaaltje vanalles in het Turks zeggen en het klonk niet bepaald vriendelijk, maar ik verstond er geen fluit van.

De vrouw loopt met betraande ogen terug naar de achterkeuken. Ik kijk naar haar en herken haar van aan de schoolpoort. Het is dezelfde die daar met een alles verhullende mantel en sjaaltje stond en die mij toen straal negeerde. Ik eet mijn kebab verder op. Als het wat rustiger in de zaak geworden is, zie ik Mesut zijn schort afdoen en aanstalten maken om de zaak te verlaten. De vrouw uit de achterkeuken, komt naar voor en beiden beginnen duidelijk in het Turks ruzie te maken. Met barse stem zegt Mesut iets hard blijkbaar want de vrouw loopt huilend terug naar de achterkeuken en Mesut verlaat de zaak.

De vrouw had ik even goed kunnen bekijken terwijl ze daar stond ruzie te maken. Ze is klein van stuk, dat wist ik al, nogal tenger, maar heeft toch nogal joekels van borsten onder haar trui zitten. Je zou het niet verwachten van zo een magere vrouw, maar ze heeft zeker een D-cup. Een beetje zoals Pamela in de televisie serie Dallas uit de jaren tachtig. Ik bestel bij Galip nog een koffie. Als hij die brengt vraag ik hem : “wie is die dame uit de achterkeuken ?” “Oh, wist je dat niet ?” vraagt Galip, “dat is Elif, de vrouw van Mesut.” “Volgens mij hadden die twee dan duidelijk ruzie “ zeg ik tegen Galip. “Dat zal wel zijn” zegt die, “Mesut heeft bij Elif drie kinderen en als het donderdag is zoals vandaag dan moet zij komen helpen, nadat ze de kinderen bij haar ouders gedropt heeft, in de zaak, want donderdag is de drukste dag.” “Ja” zeg ik, “ik versta wel geen Turks, maar volgens mij waren ze daarnet wel stevig ruzie aan het maken.” “Nogal logisch” zegt Galip, “hoe zou je zelf zijn, als je je vrouw in de zaak doet komen werken en dat je dan zelf ondertussen naar de buurvrouw gaat om haar te neuken en haar niet alleen trouwens ?” Ik kijk hem verbaasd aan. “Och,” zegt Galip, “heel de buurt weet het.” “Het duurt al meer dan twee jaar.” “Mesut neukt de buurvrouw en haar dochter, apart of tezamen, dat weet ik niet.”

“Tot voor twee jaar was dat hiernaast een warme bakker, maar twee jaar geleden is de bakker zelf door een hartstilstand gestorven, sindsdien laat de bakkerin haar brood en dergelijke door een andere bakker uit de stad ‘s morgens vroeg aanleveren en doet zij of haar dochter de winkel.” “Mesut neukt de bakkerin al van voor de dood van haar man en ondertussen neukt hij de dochter ook.” “Elif is daar al een tijdje van op de hoogte.” “Ze had mij informatie gevraagd, maar ik heb niets gezegd.” “Ze had sterke vermoedens dat Mesut vreemd ging.” “Dus heeft ze op een keer de kindjes bij haar ouders gedropt, en heeft de de bakkerij en deze zaak een tijdlang geobserveerd.” “In de namiddag zag ze Mesut de bakkerij binnengaan en zag dat ik de kebab zaak alleen moest doen.” “Ze ging zelf een taartje kopen en werd door de dochter bediend, een uur later ging ze nog een taartje kopen en dan werd ze door de moeder bediend en die had toen een nogal rood hoofd alsof ze een marathon gelopen had.” “Mesut was heel de tijd niet buitengekomen, dus die had eerst de moeder en daarna de dochter geneukt.” Ik kijk Galip ongelovig aan. “Ja” zegt hij, “Elif heeft Mesut met zijn vreemdgaan geconfronteerd, maar die heeft haar een paar kletsen rond de oren verkocht en gezegd dat zij, zijn vrouw is en dat zij hem dient te gehoorzamen en zich vooral niet dient te bemoeien met de dingen die hij doet met ‘ongelovigen’, want dat hij daarmee mag doen wat hij wil.” “Voor hem was de zaak afgehandeld en dus neukt hij elke dag ofwel de moeder, ofwel de dochter ofwel allebei en Elif moet dat accepteren.” “En doet ze dat ?” vraag ik. “Tja,” zegt Galip, “ze vindt dat natuurlijk niet geestig, maar feitelijk heeft ze geen keuze.” Ik verwonder mij over deze situatie, maar mijn kebab en koffie erna zijn genuttigd, ik reken af en verlaat de zaak.

De dag erna ga ik de kleinkindjes naar de school brengen, maar zie geen Elif. Tegen mijn vrouw zeg ik ‘s middags dat ik ze, gezien het vrijdag is, ook wel zal gaan halen in de namiddag. Die kan daar best mee leven. Zeker een kwartier op voorhand sta ik aan de schoolpoort in de hoop Elif te zien. Een paar minuten later arriveert zij. Ik kijk haar aan en knik vriendelijk goeie dag. Ze herkent mij van in de kebab zaak en knikt bijna onmerkbaar terug, maar gaat wel op een meter of tien afstand van mij staan. Zodra de kinderen buiten komen, vertrekt ze met haar drie kinderen en ik er vlak achter, met mijn drie kleinkinderen. Die van mij tateren aan één stuk tegen mij, maar ook tegen de kindjes voor mij, die met Elif aan de hand lopen. Nu zie ik Elif toch even glimlachen naar mijn kleinkinderen, als ze achterom kijkt. We lopen zo als het ware in stoet, zij met drie kleuters een meter of vijf voor mij uit en ik met mijn drie kleuters er achter. Na ongeveer een goeie vijfhonderd meter slaat zij links af, en moet ik rechtdoor. De kindjes roepen naar mekaar als afscheid en Elif blijft even staan om haar kinderen de kans te geven om ook afscheid te roepen. Met een flauwe glimlach knikt ze mij toe, draait zich om en vervolgt haar weg. Ik doe hetzelfde.

Gedurende een aantal weken, loop ik ‘s morgens als we de kindjes weggebracht hebben naast haar tot aan de zijstraat waar zij moet afslaan. We babbelen nauwelijks en als er al iets gezegd wordt, dan is het meestal over de kinderen. De keren dat ik in de namiddag de kindjes afhaal, gebeurt hetzelfde. We lopen samen met zes peuters over het voetpad tot de straat waar onze wegen scheiden. Tijdens verschillende van onze wandelingen zowel ‘s ochtends als in de namiddag, zie ik regelmatig dat Elif geweend heeft of althans toch een erg droevig gezicht trekt. Ze praat er evenwel niet over. Na een paar weken op een vrijdag haal ik de kindjes terug op en weer zie ik een erg droevig gezicht bij Elif. Vlak voor we afscheid nemen, zegt ik, “Elif, ik denk dat wij eens ernstig met mekaar moeten babbelen.” Ze kijkt me met triestige ogen aan en knikt ter bevestiging. Dan vervolgt ze haar weg.

Gedurende heel het weekend moet ik regelmatig aan Elif denken. De maandag breng ik de kleinkinderen terug naar school en treuzel wat aan de schoolpoort. Na een paar minuten komt ze met haar kinderen aangewandeld. Ik kijk haar aan terwijl ze de kindjes de schoolpoort door laat gaan. Ze draait zich om en ziet mijn blik. Even aarzelt ze en draait zich dan verder om, om terug naar huis te wandelen. Ik ga achter haar aan, versnel mijn stappen tot ik naast haar loop. Ze kijkt me verschrikt aan, zegt niets, draait haar hoofd terug van mij weg en kijkt naar beneden. Ik zeg Elif : “kunnen we eens praten met mekaar ?” “ik zou niet weten waarom,” zegt ze. “Ik weet van je situatie met Mesut” zeg ik. “Galip moet zijn bek dicht houden” reageert ze kwaad. “Ik wil gewoon eens met je praten Elif.” “Vandaag niet” zegt ze, “de kebab zaak heeft sluitingsdag, dus Mesut is thuis en die verwacht me binnen het kwartier nadat ik thuis wegging, terug.” Ik loop nog een aantal meters stilzwijgend naast haar en net voor het moment dat zij links naar haar rijwoning wil afslaan, zegt ze stilletjes “morgen misschien.”

Dinsdag ben ik weer vroeg aan de schoolpoort. Elif komt toe, dropt haar kindjes af en kijkt naar mij. Ik doe teken met mijn hoofd dat ze me moet volgen. Ze loopt achter me aan. Een kleine vijftig meter verder is de taverne waar ik al dikwijls een koffie dronk. Ik loop naar binnen en zet me achteraan aan een tafeltje. Een paar seconden na mij, komt Elif aan mijn tafeltje zitten. De cafébaas bekijkt me verbaasd naar mij en dan naar haar. Een Moslima met sjaaltje en lange mantel die bij mij aan de tafel komt zitten is inderdaad niet alledaags. Ik bestel een koffie en voor Elif een thee. Ik wacht tot de drankjes gebracht zijn en kijk Elif aan. Die kijkt met neergebogen hoofd naar haar thee. Ik laat haar wat tot rust komen en drink rustig van mijn koffie. Elif nipt aan haar thee. Na een paar minuten kijkt ze omhoog en murmelt : “ik mag hier niet zijn.” “Het is verkeerd wat ik doe.” “Het zal nog niet zijn” zeg ik tegen haar, “een Moslima die met een vreemde vent op café zit, dat mag niet en dat kan niet.” Ze kijkt me recht in de ogen en knikt. “Waarom ben je me dan dit café in gevolgd ?” zeg ik. Elif zwijgt. “Elif” zeg ik, “ik doe niets wat jij niet wilt, ik vroeg je alleen om hier even iets te drinken, meer niet.” “Als ik iets van je wil, dan zal ik het vooraf vragen en als jij iets van me wilt, dan hoef je het maar gewoonweg te vragen en als het enigszins mogelijk is, dan doe ik wat je vraagt, ook al is dat enkel maar luisteren naar wat je kwelt.” Elif kijkt me weer aan.

Opeens zegt ze : “ik wil hier weg.” “Oké” zeg ik, ik sta recht loop naar de toog en betaal de koffie en de thee aan de cafébaas en loop vervolgens naar de voordeur van het café die ik open hou. Ik kijk achterom naar het tafeltje, zie Elif nogal ongelovig naar mij kijken terwijl ik met de geopende deur in mijn hand naar haar kijk. Ze staat recht en komt in mijn richting, beiden verlaten we het café. We gaan huiswaarts, los van mekaar. “Ben je boos ?” fluistert ze. “Nee, helemaal niet, je wou daar weg, dus ben ik daar weggegaan en jij ook, zo simpel is het.” Elif kijkt me even aan. Ze draait haar hoofd terug naar beneden en bestudeert de tegels van het voetpad terwijl we stilzwijgend voortwandelen. Als we aan de straat komen waar zij normaal links afslaat zegt ze opeens : “volg me naar mijn thuis, maar wel een meter of vier achter mij.” Ik blijf perplex staan en laat tot mij doordringen wat ze net zei. Elif is ondertussen gewoon de linker straat ingeslagen. Ik volg haar, ze loopt een meter of tien voor mij uit. Ze loop nog een heel eind de straat in, slaat dan weer links af en ik zie haar even niet. Als ik diezelfde hoek omga, zie ik haar de sleutel in de deur van een rijwoning steken, heel even naar mij kijken en de woning binnengaan. Ik kom aan dezelfde voordeur en zie dat die een centimeter of twee open staat. Ik duw tegen de deur en ga naar binnen. Achter mij sluit ik de voordeur. “Schoenen uitdoen” hoor ik haar vanuit de woonkamer zeggen. Ik doe braafjes mijn schoenen uit en loop op mijn sokken de woonkamer binnen.

“Zet je maar ergens” hoor ik haar vanuit de keuken roepen. Ik kijk rond, voor een rijwoning heeft ze een heel grote woonkamer, met een piepklein salontafeltje en een heel lange sofa in L-vorm die tegen de muur van de voorgevel en de zijmuur staat. Ik zet me op het langste stuk van de sofa en wacht af. Na een paar minuten komt Elif op pantoffels de woonkamer binnen met een dienblad waarop een keteltje, een potje met suiker en twee glazen voor thee staan. Dat zet ze op de kleine salontafel en ze gaat zelf schuin over mij op het kortste stuk van de sofa zitten. Ze heeft nog steeds haar sjaaltje om. Maar de lange mantel is verdwenen. Ze heeft een perfect figuurtje, is redelijk klein, mager maar zoals reeds aangegeven met nogal dikke borsten en daarboven een mooi gezichtje. Elif doet haar sjaaltje af en legt het naast zich op de sofa. Een massa zwart krullend haar omkranst haar gelaat. Ik zeg gewoonweg : “waouw, jij bent mooi.” Elif glimlacht ietwat verlegen. Ze schenkt gloeiende thee in de theeglaasjes, ze neemt één koffielepeltje suiker uit het potje en roert in haar thee. Ik neem drie lepeltjes, kieper die in het andere theeglaasje en begin eveneens te roeren. Die thee is toch niet drinkbaar, want veel te heet. Ik zwijg.

Na een minuut of twee begint Elif te praten. “Jij bent vaste klant in de zaak van mijn man,” zegt ze. “Galip vertelde me dat.” “Mijn man zorgt goed voor mij, wij hebben financieel niets te kort.” “Hij werkt hard, vertrekt hier om kwart voor negen en is meestal slechts iets na middernacht terug.” “Ik zou dus niet mogen klagen.” “Wij hebben drie prachtige kinderen waar ik als goede Moslima voor zorg.” “Jou hier binnenlaten, zonder dat mijn man aanwezig is, mag niet volgens ons geloof.” “Je hebt gezegd dat je naar mij wou luisteren, heb je dat echt gemeend ?” “Natuurlijk” zeg ik, “anders zou ik het niet gezegd hebben.” Elif denkt na. Een minuutje of zo later heeft ze blijkbaar een beslissing genomen en ze begint te babbelen. “Mesut is een goeie man, hij zorgt voor zijn gezin” begint ze, “maar hij is nooit thuis en hij bedriegt me met de bakkerin en haar dochter van naast de zaak.” “Hij neukt hen bijna elke dag.” “Volgens ons geloof mag dat en is dat geen echt bedrog, maar het gebruiken van een ongelovige als een seksobject, dus technisch gezien bedriegt hij me niet.” “Althans volgens ons geloof.” “Maar er is meer dan dat.” “Hij gebruikt mij ook, hij geeft me nooit knuffels of warmte en neukt me bijna niet meer sinds hij met die twee dikke sloeries van naast zijn zaak begonnen is.” “Wij hebben nooit een goeie seks relatie gehad.” “Mesut zijn manier om seks te hebben is, mij hier op mijn knieën doen zitten met mijn bovenlijf op de zitting van de sofa, hij gaat dan achter mij op zijn knieën zitten, duwt met één hand mijn hoofd in de zitting van de sofa, trekt mijn rok omhoog, stroopt mijn slip naar beneden, ramt zijn lul in mijn kut en ramt er een paar minuten op los, dan komt hij klaar en trekt zijn broek terug op.” “Naar mij kijkt hij dan niet meer om.” “Zo zijn onze kinderen gemaakt, zo gebeurde het vanaf het begin van ons huwelijk en nu soms nog.” “Dankzij die twee bakker-trutten nu wel veel minder, god zij dank, maar af en toe gebeurt het nog.”

Ik was een beetje verbaasd over het ‘directe taalgebruik’ van Elif. “Eigenlijk ben ik tot nu toe enkel verkracht geweest binnen mijn huwelijk.” “Telkens je mij met een verdrietig gezicht zag aan de school, had hij me weer eens gebruikt.” “Ik word gek van die situatie en tegen mijn Moslimavriendinnen of vrouwelijke familieleden moet ik er niet over beginnen, die zeggen gewoon, je moet je schikken naar de wil van je man, punt uit, einde discussie.” Ik wist natuurlijk van het ‘vreemdgaan’ van Mesut, maar dat hij zijn vrouw zo behandelde, dat wist ik niet. Ik roer ondertussen driftig verder in mijn thee. “Ik hou dit soort leven niet langer vol, Rick (ik was verbaasd dat ze mijn voornaam wist), ik ben een jonge vrouw en ik word zelf als een soort condoom gebruikt waar af en toe zaad in gedeponeerd wordt.” “Echtscheiding en mijn man verlaten is onmogelijk, het leven dat ik dan als gescheiden Moslima zou hebben, is een echte hel en daarenboven ben ik dan mijn kinderen kwijt.” “De hele situatie is uitzichtloos.” Ik ben even sprakeloos en nip van mijn nog veel te hete thee. De tranen stromen over het gelaat van Elif.

“Wat zou je dan willen Elif ?” vraag ik na een paar minuten waarin ik haar liet uitsnikken. Elif antwoordt al snikkend : “leven Rick, als een echte vrouw, ik wil geen onderdanige slaafse trut zijn die als een dweil gebruikt wordt.” Elif is nogal direct in haar manier van uitleggen, dus met een gelijkaardige directheid vraag ik : “wil je dat ik met jou de liefde bedrijf Elif ?” Ik zie haar schrikken. Na een aarzeling zegt ze nog steeds snikkend, “ja, maar…. “ ze treuzelt wat, “niet zoals Mesut, ik wil jou gebruiken,” zegt ze stilletjes. Ik kijk haar ongelovig aan. Zoals jullie in andere verhalen van mijn hand reeds konden vaststellen, ben ik nogal dominant van nature en ik zit hier voor een Moslima die mij vraagt om dominant ten opzichte van mij te mogen zijn en die wil dat ik mij onderdanig naar haar opstel. Ik twijfel. Ik zeg dan ook tegen Elif dat ik zelf nogal een dominante natuur heb en dat wat zij vraagt er nogal tegenin gaat. De toestand is mij niet geheel duidelijk. Dus vraag ik haar wat zij precies bedoelt met ‘ik wil jou gebruiken’.

Elif aarzelt weer en dan zegt ze : “ik wil jou zeggen waar en hoe ik gekust wil worden, waar en hoe ik gelikt wil worden, dat soort dingen.” “Ik wil gewoon dat jij je lichaam voor mij en mijn genot beschikbaar stelt.” Ik zeg : “ben je zeker dat je dat met mij wilt Elif, ik ben op een zekere leeftijd, je zou mijn dochter, zelfs mijn kleindochter kunnen zijn.” “Ja, jij Rick, jij bent de enige die enige vorm van begrip naar mij toe toont, die gewoon wou luisteren, die zich niet aan mij opdrong, ja Rick, jij bent het waarmee ik een gigantisch risico wil lopen, maar ik hou het niet vol zoals ik nu leef, dus ik hoop echt dat je me terwille wilt zijn, al was het maar voor even.” Als ik haar zo bezig hoor opent dit mooie perspectieven. Ik glimlach en ik zeg : “geen pijn toestanden, mij niet vastbinden of blinddoeken en verder zou ik zeggen : ga je gang.” “Zeg me maar wat je van mij wilt en liefst langer dan ‘voor even’.” Ik zie de mooie ogen van Elif beginnen glinsteren. Ze streelt even met haar tong over haar lippen.

“Kleed je maar uit” zegt Elif. Ik sta gehoorzaam op, doe mijn vest uit, mijn hemd en onderhemdje, open mijn jeans, schuif die samen met mijn boxer naar beneden, doe mijn sokken uit, plooi het geheel mooi op en leg die kleding netjes wat verder op de sofa. Ik neem nog een slokje van mijn thee, zet het glaasje terug en sta op een halve meter volledig in mijn blootje voor Elif. Die bekijkt mijn lichaam. Gezien mijn leeftijd, heb ik niet meer zo’n strak afgetraind lichaam, maar het mag er best nog wezen. Dat staart Elif naar mijn half harde lul. Ze kijkt verbaasd. “Jij bent niet besneden,” zegt ze. “Natuurlijk niet” zeg ik, “dat is beschadiging van je lichaam en zou moeten verboden zijn, behalve voor medische redenen.” Elif heeft nooit een andere pik als die van Mesut gezien en die is vanzelfsprekend besneden. Elif pakt met twee vingers mijn lul vast en schuift de voorhuid ervan een paar keer over en weer. Het resultaat is dat mijn pik zienderogen opzwelt en de voorhuid niet meer over mijn eikel gaat. In volle glorie verheft mijn ‘vitaal onderdeel’ zich en priemt schuin omhoog. Normalerwijze zou ik verwachten dat ze mijn pik in haar mond zou nemen, maar in plaats daarvan, kriebelt ze gewoon onder mijn bakzak met haar andere hand. Ik besluit te laten gebeuren. Elif is zo nog enige tijd bezig met mijn pik en balzak. Ze heeft blijkbaar nog nooit een mannenlul van dichtbij gezien en bestudeert dus de mijne met enige verbazing. Na een paar momenten had ik door dat ze me zeker niet ging pijpen en het gefriemel leek me lang genoeg geduurd te hebben. Dus zei ik : “Elif, als je wilt dat ik iets meer kus dan enkel je gelaat of je handen, dat zal je zelf toch ook wat kledingstukken moeten verwijderen.” Ze kijkt me aan, staat stilzwijgend recht, en in een paar tellen staat zij ook in haar blootje. Nog nooit iemand zo snel zich van haar kleding zien ontdoen. Weerom ben ik verbaasd want een Moslima mag zich nooit naakt aan een andere man, dan de hare laten zien.

Voor mij staat evenwel ineens een prachtige vrouw, met een licht bruin getinte huid, donker bruine tepels op nogal zware borsten, een getrimd kutje, golvend zwart haar op haar schouders, ik kon niet zeggen dat de aanblik me onberoerd laat. Mijn lul wordt nog harder voor zover mogelijk door de aanblik van de kleine maar heel mooie Moslima. Ik wil haar in mijn armen nemen, kussen, haar borsten aanraken, maar helaas weert ze me direct af. “Niets doen” zegt ze, “laat me mijn gang maar gaan, maar je mag me zelfs niet aanraken.” Ik kijk haar onbegrijpend aan. “Voor Mesut ben ik een gebruiksvoorwerp, maar dat wil ik niet meer.” “Nu wil ik jou gebruiken en ik wil dat jij dat toelaat.” “Elif” zeg ik, “van nature ben ik zelf een heel dominant persoon en het is tegen mijn natuur om mij onderdanig op te stellen (zie andere verhalen die ik schreef), maar voor jou maak ik één uitzondering, maar dan wel op één voorwaarde.” Elif kijkt me aan. “Ik laat jou je gang gaan met mij, of beter gezegd mijn lichaam en enkel voor vandaag ; daarna laat jij me een dag mijn gang gaan met jou.” “Een hele dag lang, en maak je geen zorgen, je zult je niet zoals met Mesut, gebruikt voelen.” “Wat er daarna nog gebeurt, dat kies jij.” “Kan je daarmee leven ?” “Neen” zegt ze, dat kan ik niet beloven, het enige dat ik wil is dat jij je door mij laat doen, ik kan je niet beloven dat jij daarna hetzelfde met mij mag doen.” “Je accepteert dat of we kleden ons gewoon terug aan en we vergeten alles.” Ik sta in vertwijfeling. Zou ik haar laten doen en mezelf laten ‘gebruiken’ ? “Elif” zeg ik na een moment van overpeinzing en het tegelijk bekijken van haar toch wel heel mooi lichaam, “je gaat je gang maar en ik laat je doen, tenminste als je respecteert dat wanneer ik het woord ‘rood’ zeg, jij onmiddellijk stopt met wat je op dat moment aan het doen bent en ik wil in geen geval vastgebonden of geblinddoekt worden of zo.” “Daarna zien we wel verder of er op enige manier een vervolg komt of niet, ik wil alleen dat ik nadien met jou erover kan praten.” “Ok” zegt Elif, “daar kan ik mee leven.”

Ik sta nog steeds een halve meter voor haar, recht en in mijn blootje. Ik ben dan wel bijna zeventig en weeg tachtig kilo, wat niet echt mager is voor mijn lengte van één meter achtenzeventig, maar ik ben ook geen dikkertje. Eerder geblokt zou ik zeggen en gezien is elke dag toch een uurtje fitness doe, kan ik over mijn figuur niet echt klagen. Toegegeven, ik zie er niet uit als een jonge body builder, maar voor mijn leeftijd ben ik best met mezelf tevreden. Ze komt dichter en als een hondje snuffelt ze. Eerst aan mijn armen, dan mijn borstkas, dan gaat ze rond me en zonder mij ergens aan te raken ruikt ze verder. Ik voel haar adem over mijn huid gaan. Ik krijg er kippenvel van. Ze komt terug voor mij staan op minder dan een halve meter. Ik kijk haar aan. Deze prachtige Moslima bekijkt me alsof ik een studie object ben. Ik wacht af en ik moet toegeven dat het me moeite kost om mijn armen gewoon naast mijn lichaam te laten hangen. Mijn half harde pik wordt harder als ik naar haar kijk, dus ik besluit dat niet meer te doen en naar een punt achter haar op het behang te kijken.

Einde deel 1 van 5

Voor commentaar op dit waargebeurde verhaal, enkel namen en locaties zijn aangepast ; stuur een berichtje naar rickdanvers@yahoo.com of hier op de site. Alle eventueel crimineel interpreteerbare feiten zijn vanzelfsprekend compleet verzonnen. Elke gelijkenis met personen of gebeurtenissen in dit verhaal, berusten louter op toeval. Tevens is dit verhaal enkel bedoeld voor de Gertibaldi site, enkel te kopiëren of te vertalen, mits voorafgaande, schriftelijke toestemming van de auteur.

Sensuele groeten,
Rick