Burlesque

Een waar gebeurd verhaal, alleen de namen van de personages zijn veranderd.

Ik ben Rick en woon in de Antwerpse zuidrand.

Dit verhaal speelt zich af, toen ik ongeveer vijfenvijftig jaar oud was. Met mijn vrouw, Marianne, klikt het wel goed en na bijna 30 jaar huwelijk hebben we bijzonder weinig ruzie. Alleen is alle passie verdwenen, wat normaal is voor sommigen, maar mij stoort dat enorm. Het is altijd wel zo geweest dat mijn vrouw eerder aan de koele kant was en dat zij veel minder behoefte aan seks had. Het resultaat was dat de wekelijkse stoeipartij veranderde in een maandelijkse en sinds een jaar of 10 in een gewone broer-zus relatie. Met andere woorden : geen echtelijke seksactiviteiten meer.

We waren sinds een jaar of twee verhuisd naar appartement op Antwerpen Zuid. Tot dan hadden we met onze vier opgroeiende kinderen in het huis van mijn schoonmoeder, een weduwe gewoond. Nu waren de kinderen uitgevlogen, ze woonden elk met hun respectievelijke partner ergens in Vlaanderen. Nogal wat tegen mijn zin, had Marianne aangedrongen om ergens een appartement te kopen, want ze wou weg uit het huis van haar moeder. Van jongs af aan had zijn bij haar moeder in dat huis gewoond. Haar band met haar moeder was niet zo denderend, terwijl de mijne met Bea, mijn schoonmoeder, uitstekend was. Maar een vrouw kan erg irritant worden als ze haar zin niet krijgt, dus uiteindelijk zwichtte ik en gaf mijn vrouw haar zin.

We vonden een pracht van een appartement op de 3e verdieping, op een hoek. Drie slaapkamers, net gemoderniseerd, dus alle comfort aanwezig, veel lichtinval, een ondergrondse garage, kortom gewoon ideaal. Door mijn gesnurk, althans volgens mijn vrouw, kreeg ik één aparte slaapkamer, zij een andere en de derde werd mijn bureel omdat ik soms van thuis uit kon werken.

Alles wat we nodig hadden, was vlak in de buurt, bakker, beenhouwer, kapper voor mannen en voor vrouwen en zelfs een redelijk grote supermarkt, zo’n drie blokken verder.

Bovendien was het appartement op nog geen twintig minuten wandelen van het huis van mijn schoonmoeder.

Ik werkte toen nog, vier van de vijf werkdagen voor een expeditiebedrijf in de haven als commercieel verantwoordelijke en ik kon nogal vrij beschikken over mijn tijd.

Het was voor ons wat wennen, om van een huis met een schoonmoeder en vier studerende kinderen om over te schakelen op een appartement waar wij twee, gewoon op mekaar lip zaten.

Om daaraan toch eventjes te ontsnappen, ging ik meestal de boodschappen doen en dat was maar best ook. Soms ging mijn vrouw mee en de getrouwde lezers zullen dat wel herkennen, dan kwamen we met veel meer dan nodig thuis en met de bijbehorende veel duurdere rekening.

Op zo’n keer, lopen we samen door de inkomhal van het warenhuis en daar hangt meestal een prikbord met kleine boodschappen op. Iemand die een tweedehands salon of wasmachine wou verkopen of iemand die zijn diensten als klusjesman of tuinman aanbood. Meestal hing er onder zo’n boodschap, verticaal gedrukt en reeds grotendeels uitgeknipt een telefoonnummer. Je hoefde maar zo’n reepje papier met het nummer erop. af te scheuren.

Mijn Marianne bleef staan en zei : “precies wat ik nodig heb” en ze scheurde een reepje papier af. Erboven stond : Charlène De Volder, naaister voor al uw verstelwerk en een adres. Dat leek me vlak in de buurt van waar wij wonen, maar ik gaf er geen aandacht meer aan.

Tot een week of vier, vijf later, op een zaterdagnamiddag, ik ineens een luide kreet vanuit de slaapkamer van mijn vrouw hoor. “Oohhhhhhhhhhhh, nnnnnnnnnnnnnnnnnneeeeeeeeeeeeeeeeeeee !” riep ze. Een tikkeltje ongerust liep ik vanuit mijn bureel naar haar kamer.

Daar stond ze driftig in haar handtas te rommelen. “Wat scheelt er ?” vraag ik. Mijn vrouw, duidelijk in een staat van hevige irritatie, foetert : “waar heb ik dat papiertje gelaten ?” “Wij moeten straks gaan eten met onze oudste zoon en zijn vrouw en ik kan niet gaan”.

“Hoezo ? ” vraag ik onnozel. Ze wijst op haar azuur blauwe rok die op het bed lag : “die is gescheurd op de naad, die kan ik zo niet dragen, dus ik kan niet gaan”. Ze had op het bed een witte bloeze gelegd en die rok. Nu bleek er een scheurtje te zitten, net onder één van de zakken op de zijkant. Aan beide kanten op de naad had die rok een steekzak, en aan één kant was die naad wat ingescheurd.

Ik zeg daarop : “heb je dat papiertje nog van die naaister dat je in het warenhuis meenam ?” “Dat zoek ik net” zegt ze kwaad, “maar ik kan het niet vinden”.

Als een man zoiets voor heeft, die pakt gewoon iets anders uit de kleerkast, maar een vrouw, en dat weten ook alle getrouwde mannen, had haar keuze gemaakt en dus zou ze, koste wat kost, dat aandoen wat ze gekozen had en buiten dat was haar kleerkast in haar geest volledig leeg. Geen vent die dat snapt, maar het is zo en mijn vrouw is niet anders.

Om als reddende engel tevoorschijn te komen zeg ik : “stop die rok in een tasje, ik loop langs de supermarkt, hopelijk hangt dat berichtje er nog, ik bel met mijn GSM ter plaatse, en met wat geluk kan ik nog bij die vrouw langsgaan, voor we naar het etentje moeten vertrekken”.

Ik stond ineens op een goed blaadje en Marianne zei : “zou je dat willen doen ?” Dat is zo lief”.

Ze haalt een tasje en een minuut later loop ik naar de voordeur van het appartement, dan zeg ik : “zodra ik haar gebeld heb en het lukt, laat ik je iets weten”. En weg was ik.

In de supermarkt hangt inderdaad nog dat berichtje. Er waren al verschillende telefoonnummers afgescheurd. Ik bel haar en vraag of ik met een kledingstuk mag langskomen voor ‘een noodgeval’, zei ik erbij. Dat mocht.

Het adres van mevrouw De Volder, bleek inderdaad nog geen drie blokken van het onze verwijderd. Daar bleek ze in een groot appartementenblok van 12 hoog op de tiende verdieping te wonen.

Aan haar appartementsdeur aangekomen, bel ik. En vrouw van tussen de veertig en vijftig doet op. Ik ben heel slecht in het schatten van leeftijd. Zoals elke man bekijk ik haar. Ze heeft een leuk gezichtje, omkranst met zwart/bruin krullend haar tot op de schouders, een slobbertrui met rolkraag waarin de heuvels van haar borsten zie. Geen dikke pompoenen vermoed ik, maar toch goed gevuld. Ze heeft een wijde rok aan tot op haar enkels en pantoffels. Op haar arm droeg ze een speldenkussen met vele speldjes er op. Op het topje van haar neus droeg ze een klein leesbrilletje.

“Mevrouw Charlène De Volder ?” Ze knikt en zegt : “zeg maar Leen, want Charlène hoor ik niet graag”. “Volg me maar en we zullen eens naar je ‘noodgeval’ kijken”. Ze liep links in de hal weg. Ik keek even rond, zag rechts een dubbele, gesloten glazen deur met gelig glas erin waar je deels een woonkamer zag, vlak voor mij een deur met WC erop, links daarvan een andere deur die half open staat met een wasmachine en droogkast er in en verder links een openstaande deur met daarachter een slaapkamer en een opgemaakt bed. Ik de hoek van die hal stond een mannequinpop zoals je ze in etalages van modewinkels ziet.

Op die pop hing een pracht van een kleed. Een combinatie van zwarte satijn, met borduursel er op en stroken glimmende zijde in fel turquoise kleur. Om daar een beeld van te schetsen, denk aan de Franse can-can danseressen uit de Moulin Rouge. Het kleed raakte achteraan net de grond niet, voorlaan liep het omhoog tot net boven de knie en in de taille zag je een soort corset, dat strak toegesnoerd was. De boezem was nogal breed open. Een beetje zoals je ziet bij de klederdracht van de dames die bier serveren op de Münchener Oktoberfesten. De randen van het kleed waren afgeboord met krullend, zwarte kant. Zoiets moois had ik nog nooit gezien.

Leen kwam terug de hal ingelopen omdat ze zag dat ik niet gevolgd was. Ze zag me kijken naar het prachtige kleed en glimlachte. Ik zei haar : “amaai, dat is prachtig”. “Och” zegt ze, “dat zijn dingen die ik ook maak en dat doet me denken aan vervlogen tijden”. Ik meende een snik van melancholie in haar stem te horen. “Dat is een burlesque-kleed”, zei ze nog.

Op dat moment had ik daar nog nooit van gehoord. Dus ik volgde haar maar om het hoekje van de gang, waar rechts een badkamerdeur open stond en links, naast haar slaapkamer dus, een soort van naaiatelier ingericht was. Vlak voor de venster stond een Singer-naaimachine. Ik gaf haar het tasje, ze kieperde dat om op een tafel die er stond en bekeek het probleem. “Och” zei ze, “dat is maar een kleinigheid, als je even wilt wachten, dan fix ik dat zo”. Ik zei : “dat zou bijzonder lief zijn, want anders heb ik een gigantisch probleem met mijn vrouw, die wil dat ding per sé deze avond dragen”. Ze grinnikte van begrip.

Ik stond wat te drentelen. Leen had me geen stoel aangeboden, de enige stoel in het lokaal was trouwens degene waarop ze zat. Ik keek wat rond. Aan de muur hingen talloze kadertjes met foto’s. De meeste waren van een jonge vrouw in schaatspak, op een ijspiste, die blijkbaar allerlei bewegingen uitvoerde. Een paar foto’s waren van een vrouw, waarin ik Leen meende te herkennen, met een beker in de hand. Sommige waren van een koppel op een ijspiste. Ik had wel gezien, dat ze over haar brilletje heen even gekeken had wat ik deed en waar ik naar keek. Maar dan concentreerde ze zich op haar werk en na een minuut of tien zei ze : “ziezo, klaar”.

Ze vroeg tien euro voor het werk, wat ik weinig vond. Dat zei ik haar ook en ik voegde eraan toe : “door die tien euro, heb je me bespaard van een heel zure vrouw, voor de rest van de dag”. Ik nam het tasje aan en vertrok.

Thuis inspecteerde mijn vrouw het geleverde werk en zei verheugd : “dat heeft die prima gedaan”. “Als jij nog eens een broek moet verkorten, dan ga je daar ook maar naartoe”. Mijn vrouw vloekte altijd als ik ergens een jeans kocht, door mijn postuur, ik ben maar een meter achtenzeventig groot en nogal geblokt, moesten de meeste van mijn nieuw gekochte jeans een stukje ingekort worden. Je kunt het ook anders zeggen, mijn benen zijn wat te kort.

In elk geval, mijn vrouw tevreden, een gezellig etentje die avond, en ik was, naast de kostprijs van het diner, slechts tien euro armer. Het enigste vervelende was nog, dat mijn schoondochter toen wij in het restaurant toekwamen zei : “mama, je ziet er prachtig uit met die rok”. Mijn vrouw zwol van tevredenheid en zei : “spijtig, dat jouw schoonvader (ik dus) zoiets niet opmerkt”. ‘Shit’ dacht ik bij mezelf, ‘ik ben vergeten haar een compliment te geven, weeral slechte punten op mijn palmares’.

De dag erna, de zondag, ging ik, na een wandeling in de namiddag met mijn vrouw, in mijn bureel thuis even opzoeken op internet wat burlesque zoal wou zeggen. Dat bleek een hele leefstijl te zijn met burlesque dansen, burlesque kleding en accessoires.

Die kleding was precies wat ik op de pop bij Leen thuis gezien had. Alleen hadden de modellen op internet meestal ‘fuck-me botjes’ aan, zo’n enkellaarzen in het zwart, en daarboven bijna altijd netkousen, vastgemaakt aan een jarretelgordeltje. Dat leek me allemaal erg mooi en opwindend.

In de weken die volgden, hadden we geen contact. Behalve dan op een dag dat ik weer met mijn vrouw boodschappen deed en we in gangen van het warenhuis, een vrouw met een wandelstok zagen gaan. Ik zag dat het Leen was en groette haar, tegelijk stelde ik haar voor aan mijn vrouw als de reddende engel voor haar blauwe rok, een paar weken ervoor. Die twee leken het goed met mekaar te kunnen vinden en toen ik alle boodschappen gedaan had en afgerekend aan de kassa, kwamen die twee, arm in arm een minuut of tien later buiten.

In het naar huis rijden, zei mijn vrouw, “die Leen is een toffe, van nu af aan, gaat al ons verstelwerk naar haar”. “Dus als je broeken hebt die moeten korter gemaakt worden, breng ze maar naar haar”. Ze zei nog : “ik wist niet dat die gehandicapt was”. “Dat wist ik ook niet” zei ik.

Een aantal maanden, zag ik Leen niet. Je koopt ook niet elke maand een nieuwe broek.

Een paar maand later was het zo ver. Bij de C&A twee nieuwe jeans gekocht en een ‘geklede’ broek. Van mijn vrouw moest ik die dingen thuis één voor één aandoen, ermee op een stoel gaan staan zodat zij met een speldje de juiste afmeting kon vastleggen. Dik tegen mijn zin, onderga ik het hele gebeuren en doe wat ze vraagt.

Na een kwartiertje op en af die stoel stappen, is ze klaar, kiepert die broeken in een draagtasje en zegt : “breng die maar naar Leen”. Dat was op een vrijdag in de latere namiddag.

Tien minuten later bel ik aan de voordeur van het appartement van Leen. Nog een minuut later sta ik bij haar binnen. Ze neemt me weer mee naar haar naaikamer en schudt het tasje leeg. Ik had gezien dat er een heel ander kleed op de pop in de hal hing. Ditmaal een combinatie, zwart en rood. Op haar naaimachine lag een ander kleed, waar ze duidelijk mee aan de slag was. Om maar iets te zeggen, zeg ik : “dat mooie kleed in turquoise en zwart is weg”. “Verkocht” zeg ze. “Ik heb maar een povere invaliditeitsuitkering, dus ik moet bijverdienen om rond te komen”.

Dan zegt ze : “ik werk vandaag dit kleed nog af” en ze wijst naar het ding op haar naaimachine, “maar jouw broeken doe ik morgenvroeg, eerste werk”. Ik knik en ze laat me uit.

De zaterdagmorgen sta ik goedgemutst op en ben van plan om redelijk vroeg naar Leen te gaan om die broeken op te halen. Misschien heb ik geluk, is ze er nog aan bezig en kan ik zo wat meer tijd bij haar doorbrengen. Mijn vrouw werkt toch alle dagen van half negen tot één, inclusief de zaterdag op een immobiliënkantoor als administratieve kracht.

Kwart na acht is ze weg en ik loop richting het appartement van Leen, iets na negen. Ze lacht als ze me binnen laat en zegt : “ik ben net aan de laatste broek begonnen, dus nog even geduld alsjeblieft”.

Om wat conversatie te maken zeg ik : “Leen, doe jij ook aan burlesque dansen ?” Een halve minuut stilte valt en dan zegt koud, maar met een snik : “deed”. Ik kon me niet van het idee ontdoen dat ze het er erg moeilijk mee had.

Dus zei ik gewoon : “deed ?” Ze draaide zich op haar stoeltje wat naar mij en zei : “ja, deed, je hebt me toch in het warenhuis gezien en daar zag je me met een kruk”. “Hier binnen heb ik die niet nodig omdat ik me overal kan vastgrijpen, maar buiten wel”. Ze wou duidelijk niet verder over het thema praten en ze overhandigde mij mijn drie broeken. Dit keer vroeg ze vijftien euro, wat slechts vijf euro per broek was. Ik vond dat weer erg goedkoop. Vlak voor ik in de hal de voordeur open trok, keek ik naar haar, ze was me gevolgd en ik zei, wijzende op het mooie burlesque kleed : “als je me ooit een echt plezier wilt doen, dan zou ik je dolgraag in dat kleed eens zien”. “Ik vind dat wondermooi” en verliet haar appartement vooraleer ze kon reageren.

Thuis gekomen deed ik die voormiddag niet veel tot mijn vrouw thuis kwam. Dan zei ik haar dat Leen me mijn drie broeken ingekort had voor belachelijk weinig geld en dat ik vermoedelijk een dikke stommiteit begaan had.

Ik zei aan Marianne, mijn vrouw dat ik Leen gevraagd had of ze nog danste, omdat er overal foto’s van haar aan de wanden hingen, ofwel van stijldansen ofwel van kunstschaatsen, sommige zelfs waarop ze een beker vasthield. Maar dat de reactie van Leen erg afstandelijk en koud was geweest en dat ik door mijn vraag iets pijnlijk in haar herinnering gebracht had.

Mijn vrouw zei : “schat trek het je niet aan, Leen was vanaf ze klein was een echt dansmarieke, die danste de pannen van het dak”. “Ze zat in een dansschool en deed daarnaast aan kunstschaatsen op muziek”. “Dat was haar leven en ze was er zelfs heel goed in, zowel in het dansen als in het schaatsen en heeft met beide meerdere prijzen behaald”. “Helaas heeft ze op haar vijfentwintigste een zwaar ongeval gehad, knie kapot, dijbeen gebroken en heup gebroken”. “Er zit een titanium bout in haar heup en een plaatje in haar dij”. “Alle vormen van dansen of schaatsen was in één klap voorbij”. “Ze heeft meer dan een jaar moeten revalideren alvorens ze terug kon stappen en dat kan ze eigenlijk alleen met een kruk”.

Ik stond perplex en vroeg : “hoe weet jij dat allemaal ?” Marianne lachte en zei : “soms ga ik in de namiddag bij haar een koffie drinken en terwijl zij werkt aan kleding, babbelt ze veel met mij”. Ik liet het thema dan maar rusten en dacht bij mezelf : ‘die vrouw van mij weet perfect wat er speelt, die weet dat ik dat burlesque gedoe erg mooi en opwindend vind en die weet ook wel, dat ik het type vrouw zoals Charlène De Volder wel aantrekkelijk vind’. Ik moet dus erg oppassen want Leen en mijn vrouw zijn me wat te close, waardoor ik zo’n beetje het gras voor mijn voeten weggemaaid zag. Als ik iets bij Leen zou proberen, dan gaat die dat gegarandeerd aan mijn vrouw doorvertellen en dan krijg ik de wind van voren. Ik besluit dus, dat het veel verstandiger is om Leen gewoon links te laten liggen.

Het was ook mijn vrouw, die mij hier saboteerde, want na een week of twee, vroeg ze me om met twee lange broeken van haar, naar Leen te gaan omdat zij wat afgevallen was en die dingen dus ingenomen dienden te worden. Op een avond, bracht ik die broeken naar Leen. Die was nogal kortaf en zei : “tegen zaterdagmorgen, zijn ze klaar”. Dat vertelde ik tien minuten later aan mijn vrouw en die zei : “ga ze dan zaterdagmorgen maar halen”.

Ik had een naar gevoel bij die uitspraak, maar kon het niet plaatsen.

Die volgende zaterdag sta ik bij Leen om negen uur voor haar appartement. Tot mijn verbazing was ze erg vriendelijk en zei : “zin in een tas koffie ?” Ik had toch niets te doen en knikte van ‘ja’. “Zet je maar in mijn woonkamer” zei ze, “daar komen nooit klanten, maar voor jou maak ik een uitzondering”. Ik had weer dat gevoel dat ik op één of andere manier gemanipuleerd werd, maar ik ging in haar sofa zitten. Een minuut later bracht ze een koffie vanuit haar keuken. Dan ging ze in de sofa tegenover diegene waarin ik zat, zitten met haar tas koffie.

Leen zei : “sorry dat ik de vorige keer zo kortaf was, maar mijn hele leven bestond uit dansen en schaatsen, geen tijd voor wat anders”. “Helaas heb ik een zwaar ongeval gehad met lange revalidatie achteraf en ik kan dus niet meer schaatsen of dansen en door jouw vraag moest ik terug aan die heugelijke tijden terugdenken toen ik nog wel kon dansen”. “Toen jij die vraag stelde of ik nog aan dansen deed, was ik zo in triest, dat ik, toen je weg was, langdurig heb zitten huilen”.

Ik was verbouwereerd en zei : “sorry, ik wou je echt niet kwetsen, ik zag hier zoveel foto’s van jou als schaatsster en danseres hangen, dat ik zonder nadenken dat vroeg”. “Mijn excuses daarvoor”. Ik kon moeilijk zeggen dat mijn vrouw mij al verteld had van haar problematiek.

Dan vroeg Leen ineens : “jij vroeg ook of ik zo’n kleed als dat in de hal hangt, voor jou eens wil showen”. “Wel als je dat echt wilt, dan wil ik dat wel doen, je zult wel even moeten wachten, want dat omkleden duurt even”. Ik viel van de éne verbazing in de andere.

Ze stond recht, liep een beetje onvast naar haar hal, maar sloot de deur van haar woonkamer achter zich. Ze droeg op dat moment een jeans, een slobbertrui en pantoffels.

Zeker een kwartier later, ging de deur van de woonkamer open. Voorzichtig kwam Leen binnen, voetje voor voetje. Ze had niet het kleed van de hal aan, maar een zwart zijden kleed, met veel licht geel, zijden stiksel er op. Mijn mond viel open van bewondering.

Leen had haar haar ietwat opgestoken, liet zo een ranke hals zien, dan daaronder opbollende borsten in een brede décolleté, een wespentaille door de bijeen geregen veters op haar rug, een zwart satijnen kleed dat op de heupen wat breder viel en ze liep op blote voeten. Het is te zeggen, haar benen zaten in een soort netkousen en ik kon die tot net boven de knieën zien. Dat was wat je noemt een prachtige verschijning en voor mij bijzonder sexy.

Ik was sprakeloos. Ze schreed traag naar mij toe, haar handen op haar bovenbenen, waardoor ze het kleed licht optilde. Dat was adembenemend en ze bleef op een meter voor mij staan. “Bevalt het je wat je ziet ?” Ik hakkelde en zei : “Leen, dat is fenomenaal prachtig, je bent ongelofelijk mooi in dat kleed”. Ze glimlachte flauwtjes.

Dan zei ze : “dat is de allereerste keer sinds mijn ongeval, dat ik opnieuw zo’n kleed aandoe en geloof me, het kost me enorm veel moeite om hier niet als een klein kind te beginnen snotteren”.

“Leen” zei ik : “ik voel me enorm vereerd en ik ben je ontzettend dankbaar dat je dit voor mij doet”.

Traag draaide Leen rond haar as, tot ze terug frontaal naar mij gericht stond. Tijdens het draaien, knisperde haar kleed een beetje en zag ik talloze lintjes en strikken die op die rok van dat kleed geborduurd waren. Dat kleed was echt een kunstwerk op zich.

Eens ze terug naar mij gedraaid stond, zei ik : “Leen, nog eens bedankt, maar ga maar snel terug je jeans en trui aandoen, ik moet mij hier tot het uiterste beheersen om jou niet te bespringen”. Ze lachte weer flauwtjes, negeerde mijn opmerking volledig en zei : “wil je nog wat meer zien ?” “Natuurlijk” zei ik snel.

Met haar beide handen had ze haar kleed ter hoogte van haar dijen vast en tilde de voorkant van het kleed heel traag omhoog. Centimeter na centimeter kwam de boord hoger en hoger.

Ik denk dat mijn ogen uitpuilden van opwinding. Zelf kon ik dat niet zien natuurlijk, maar wat ik wel zag, was die benen, gehuld ik netkousen die meer en meer tevoorschijn kwamen. Dan zag ik een iets bredere band aan de bovenkant van die kousen en een houdertje dat de kous per been ophield en verbonden was aan een lintje dat hoger onder het kleed liep. Net boven de kousen zag ik wit bloot vlees verschijnen, ook traag, centimeter per centimeter.

Traag trok ze haar kleed hoger. Ik zag meer en meer bloot dijbeenvlees. Daar waar ik verwachte de onderkant van een slipje te zien, zag ik geen kleding, in tegendeel, ik zag de onderkant van haar kutje. Leen trok haar kleed nog hoger en ik zag haar buitenste kutlipjes verschijnen. Het kutje was nog gesloten, de boord van het kleed ging hoger en ik zag meer en meer van haar kutje verschijnen, dan zag ik bovenop haar kutje een smal landingsbaantje zitten. Leen trok haar kleed nog hoger, boven haar venusheuvel en dan zag ik de jarretellengordel waaraan die kousen bevestigd waren. Net boven haar gordeltje, stopte Leen met het omhoogtrekken van haar kleed.

Ik kreeg het erg warm en stamelde : “Leen, dat mag je echt niet doen, ik krijg het veel te warm, ik ga me niet kunnen beheersen, ik zou je zo willen omarmen en half dood knuffelen”.

Leen fluisterde : “Rick, niets of niemand houd je tegen en heel eerlijk, wacht er niet te lang mee, ik zou niets liever willen”. Het duurde een paar seconden vooraleer het tot me doordrong wat ze zei.

Ik stond snel recht, hoefde maar een kleine stap in haar richting te zetten en omarmde haar. Leen bleef stokstijf staan, nog steeds met haar kleed in haar handen. Ik legde mijn beide handen, links en rechts van haar hals en vroeg :”mag ik je kussen meisje ?” Ze knikte bijna onmerkbaar en ik zette mijn lippen op haar mond. Zachtjes streelde ik haar lippen met mijn tong, maar dat duurde slechts even, haar mond opende zich en haar tong schoot naar buiten, recht in mijn mond. We begonnen een zwoele tongkus.

Meerder minuten stonden we zo tegen mekaar en tongden alsof het onze allerlaatste keer was. Bij een adempauze vroeg ik : “Leentje, mag ik verder gaan ?” Nu zei ze : “graag”. Ik begon haar weer te tongen en tegelijk liet ik mijn handen op haar rug naar beneden dalen. Doorheen de stof van haar kleed, voelde ik haar rug en daarna haar stevige kontkaken.
Dan trok ik haar onderkant tegen de mijne aan. Zo moet ze mijn stijve lul duidelijk gevoeld hebben. Die drukte tegen haar venusheuvel. Leen liet haar kleed los, dat bleef opgerold tussen ons hangen en ze legde haar handen op mijn schouderbladen als het ware om mij dichter te trekken. We kusten beiden hevig verder en ik kneedde tegelijk haar kont.

Dan liet ik mijn hoofd zakken en daalde met mijn lippen af naar haar hals en dan naar haar décolleté, waar ik de bovenkant van haar borsten begon te kussen en te likken. Leen streelde door mijn haren.

Leen kreunde, en dan vroeg ze : “lieve Rick, wil je alsjeblieft een beetje voorzichtig met me zijn, ik heb al meer dan twintig jaar geen man meer aangeraakt”. Ik fluisterde, “natuurlijk zal ik voorzichtig zijn en als ik iets doe dat je niet wilt, geef het me dan tijdig aan alsjeblieft”. Leen kreunde verder.

Eén hand, liet ik naar de voorkant van Leen komen en schoof die tussen onze onderlijven in. Zo kon ik de buitenkant van haar kutje strelen. Ik kneedde het zachte kutvlees. Met de andere hand trok ik de strik bovenaan het kleed op haar rug los, zo kwamen de borsten wat losser te zitten en met een beetje moeite, duwde ik mijn snuit tussen haar borsten, op zoek naar een tepel. Die vond ik en ik begon er direct aan te zuigen. Tegelijk gleed ik met één vinger in haar kutje. Dat was al redelijk nat, dus na even, schoof ik er een tweede bij. Die twee vingers liet ik redelijk traag in en uit haar kutje glijden. Leen kreunde nog harder.

Door mijn wroeten met mijn hoofd tussen haar borsten, waren die twee bloot bovenop haar kleed komen te liggen. Met mijn mond ging ik van tepel naar tepel en terug. Ze had dikkere borsten dan ik eerst dacht en daarop stonden kanjers van tepels. Zalig om aan te zuigen en op te knabbelen. Haar kutje werd als maar natter.

Dan fluisterde ze : “lieve Rick, doe je kleren uit, ik wil je bloot voelen en dan zou ik willen dat je jouw piemel in mijn kutje steekt, terwijl ik dit kleed draag, dat heb ik nog nooit gedaan”.

In heel mijn leven heb ik me nog nooit zo snel in mijn nakie gezet. Leen was gaan zitten in het midden van de sofa, haar kleed opgetrokken, haar dikke borsten bovenop de bovenkant van haar kleed. “Steek hem er ineens in alsjeblieft” vroeg ze.

Ik deed dat zo snel mogelijk, of ik zou al alleen van de aanblik spontaan hebben kunnen klaarkomen. Ik plantte mijn vuisten op de zitting van de sofa, net onder haar oksels, duwde mijn pik in één beweging in haar kleddernatte kut en liet hem daar even zitten. Dan boog ik me voorover, gaf haar opnieuw een tongkus en begon tegelijk met mijn lul in en uit haar te bewegen. Leen kreunde, het tongen was mij te geil, dus ik ging terug voor haar borsten en vooral haar tepels. Zodra ik er ééntje tussen mijn lippen kreeg, begon ik er aan te knabbelen. Het kreunen werd luider en luider. Ik hield mijn tempo van neuken zo laag mogelijk, maar Leen had één hand in mijn hals gelegd en de andere op mijn kont. Met die laatste duwde ze als maar harder om mij een sneller tempo op te dringen. Haar zalig kutje neep in mijn dikke lul.

Bij elke opwaartse stoot die ik gaf met mijn gezwollen pik, zag ik haar borsten heen en weer schommelen. Ik had het kussen en knabbelen op de tepels opgegeven door de moeilijke houding daarvoor. Door haar dwingende hand op mijn kont ging ik toch sneller en sneller in haar kutje beuken. Ze kreunde als maar luider en harder. Tussen het kreunen door zei ze : “lieve Rick, laat je gaan, hou je niet in, spuit diep in mij alsjeblieft”. Haar vraag was als muziek in mijn oren. Ik ging als maar sneller en voelde de geile opbouw van sperma in mijn ballen. Enigszins tot mijn verbazing begon Leen heel hard te kreunen, dat maakte de drang bij mij om klaar te komen alleen maar groter, tot het onhoudbare toe en na nog een minuut of twee, was het hek van de dam en trokken mijn ballen samen, de genotskrampen schoten doorheen mijn hele lichaam en ik hield mijn pik zo diep mogelijk in haar stil terwijl die de éne straal na de andere tegen haar baarmoeder spoot.

Zeker weet je het nooit als man, maar ik vermoedde, aan de hevig gillende geluiden die ze maakte, dat Leen ook klaar kwam. Hijgend hing ik boven haar en keek naar haar van genot verkrampte gelaat dat dan langzaamaan overging naar sereniteit.

Na een tijdje opende ze haar ogen en keek omhoog naar mij, dan zei ze : “dankjewel Rick, ik hoop dat je dit nog dikwijls wilt herhalen”. Mijn ego zwol tot ongekende proporties en ik zei : “lieverd, hoe meer hoe liever”.

Van die dag af, ging ik elke zaterdagvoormiddag, bij Leen langs, we hebben mekaar op alle mogelijke en onmogelijke plaatsen van mekaars lichaam gelikt, gestreeld en gekust. Leen beffen was een zaligheid, want ik kon ze zo in minder dan vijf minuten laten klaarkomen. Pijpen deed Leen als de beste, we genoten telkens gedurende de hele voormiddag van mekaar en beiden kwamen we telkens minimaal twee keer klaar per voormiddag. Op één zaterdag is het mij zelfs gelukt om haar zes keer te laten klaarkomen, en na elke keer smeekte ze me om te stoppen, wat ik niet deed en waarna ze me telkens bedankte om dan weer te protesteren als ik mijn mond over haar klit zette.

Na een aantal jaren, vertelde ze me, nadat ik beloofd had, van het nooit aan mijn vrouw te vertellen, dat zij aan mijn vrouw verteld had, nog voor we onze eerste keer seks hadden, dat ze hoge nood aan seks had, meer dan twintig jaar ‘droog’ stond, maar geen relatie wou, enkel grondig en uitgebreid vrijen met een leuke man. Marianne, mijn vrouw had haar gezegd, dat ik ook hoge nood daaraan had, veel meer dan zijzelf en dat Leen dan maar moest proberen om mij te verleiden. Haar zegen kreeg Leen, op voorwaarde dat ze haar erewoord gaf, om mij nooit tot een echtscheiding te bewegen.

Door die bekentenis, voelde ik me zwaar gemanipuleerd, dat is waar, maar de goddelijke seks maakte dat goed. Ik bleef heel discreet en sprak nooit over Leen tegen mijn vrouw en Marianne wist donders goed dat ik elke week mijn noodzakelijke en heerlijke portie seks bij Leen ging halen, maar repte daar nooit met één woord over.

Nu vele jaren later, ben ik nog steeds bij mijn vrouw en ga ik nog steeds elke zaterdagvoormiddag dat hemels wezen van een Leen, vertroetelen en wees gerust zij vertroetelt mij elke zaterdag weer, met enorm veel passie.

Voor commentaar op dit verhaal, stuur een berichtje naar rickdanvers@yahoo.com of hier op de site.

Sensuele groeten, Rick