Gezien het verhaal in elk detail echt gebeurd is, plaats ik het bij ‘waargebeurde verhalen’. Enkel namen en locaties zijn wat gewijzigd omwille van privacy. Het gedeelte waarin seks voorkomt, komt zoals het echt gebeurd is. Soms veel, soms weinig.
Eerst de situatie waarin ik belandde wat uitleggen.
Ik ben Rick, op het moment dat dit verhaal begon was ik ongeveer vijfenveertig jaar oud. Getrouwd met Marianne, vier kinderen, in volgorde van leeftijd van oud naar jong : Maarten, Mieke, Jonas en Julie. Ondertussen ben ik helaas een heel stuk ouder.
Ondanks dat ik Marianne heel graag zie en zij mij ook, waren wij toch geleidelijk aan in een soort broer-zus relatie beland. Niks passie meer, heel af en toe nog eens een missionaris wat dan nog dik tegen de zin van mijn vrouw was. Maar ja, Marianne was een schitterende moeder, goed voor de kinderen, dus mijn verzuchtingen naar passie bleven op de achtergrond.
Nummer vier van de kinderen, de jongste, is een speciaal geval. Julie, is niet zo groot, nogal stevig gebouwd, blond rossig haar, rebels, avontuurlijk, kortom een echte spring in ’t veld. Als we ergens lawaai of gedonder in het huis hoorden, was het meestal Julie die ergens afgedonderd was of iets gebroken had, door te enthousiast met sommige gebruiksvoorwerpen om te gaan. Zij kwam ook regelmatig met schaafwonden, builen of blauwe plekken thuis. Haar taalgebruik is altijd nogal direct geweest wat ons ouders, soms met verstomming sloeg. Ze was doodeerlijk, spontaan en enorm levendig. Niets aan haar was monotoon of saai. Altijd was er wel iets dat Julie uitgespookt had. Als kleuter, als we ze vijf minuten niet in het oog hielden, had ze een hele woonkamermuur met haar persoonlijke graffiti gedecoreerd of een hele kleerkast uitgeladen en verknipt tot afgrijzen van mijn vrouw en ga zo maar door. Regelmatig moest ik op de school opdraven en haar ophalen omdat de jonge dame weer eens gevochten had, meestal met jongens. Mijn vrouw wou al helemaal niet meer naar die school gaan voor, zelfs niet voor de oudercontacten.
Ikzelf werkte vanaf het moment dat ik van de universiteit kwam, voor een expeditiebedrijf in de haven van Antwerpen. Toen ik daar begon, waren er twee bazen, de eigenaars van het bedrijf en één personeelslid, ik dus. Rond mijn vijfenveertigste werkte er bijna honderd man in het bedrijf, was ikzelf leidinggevende van de commerciële afdeling met een heel goed loon en nogal wat privileges.
Voor mij begon het leven er echt saai uit te zien. Geen mogelijkheid op promotie, want boven mij, in de hiërarchie stonden gewoon de twee eigenaars van het bedrijf. Het werk dat ik, bij wijze van spreken ‘op één been’ kon uitvoeren, kortom niets spannend in mijn leven. Fréderick, mijn rechtstreekse overste had al ééns aangeraden om een hobby te nemen. Dat mocht ik zelfs tijdens de werkuren doen.
Als het heel druk was, meestal bij het laden of lossen van een schip, dan werkte is soms lang door of zelfs op zaterdag en zondag. Fréderick zei : “ga vissen man of ga met ons golf spelen op vrijdag.” Beide heb ik geprobeerd, maar beide konden mij niet boeien. Op de duur kon hij het niet meer aanzien en zei : “luister Rick, wij willen je echt niet kwijt, jij hebt het bedrijf mee opgebouwd, maar in godsnaam, zoek iets dat je leuk vindt, doe dat gewoon op vrijdag, dat is de kalmste dag van de week, leer terug te genieten van het leven, anders ga je nog in een depressie schieten.” “Je werkt dan als het ware vier vijfde, maar wij betalen je gewoon door alsof je heel de week werkt, beschouwd dat maar als een soort van promotie”. De twee eigenaars waren trouwens nooit op vrijdag present, want dan gingen de heren golf spelen.”
In het begin ging ik elke vrijdag gewoon stad Antwerpen in, ging daar iets eten wat rondwandelen, maar ook dat begon mij te vervelen. Via een jeugdvriend van me, Bert, die over een buitenverblijf tussen Bastogne en Luik op de N30 beschikt, kon ik daar de vrijdag terecht. Ik deed daar dan, bijna wekelijks lange wandelingen in de bossen rondom het huisje. En zo kabbelde mijn leven verder.
Nu het verhaal.
Ik krijg telefoon op mijn werk van de school van Julie, mijn jongste dochter, toen een jaar of twaalf. Of ik haar wou komen halen, want er was wat aan de hand. Ik zeg mijn secretaresse dat ik weg moet voor een noodgeval en rij naar haar school. Daar vind ik mijn dochter in het EHBO-lokaal. Beide knieën geschaafd met een grote pleister erop, een verband rond haar linker onderarm en een pleister op haar kaak. Ze kijkt heel sip naar de grond voor haar voeten. Aan de overkant in het lokaal, zaten drie jongens van ongeveer haar leeftijd. Alle drie erg toegetakeld. Overal waar ik bij hen naar keek, zat ofwel verband ofwel een dikke pleister.
Dan komt er een mooie jonge vrouw ergens in de dertig, blond, nogal tenger, met een paardenstaartje in haar haren uit het ernaast gelegen lokaal. Ik stel me voor als de vader van Julie en zij zegt, “ik ben haar lerares Frans, Anouk Martens, mijnheer D’Anvers”. “Aangenaam” zeg ik. Dan richt ik me tot Julie en vraag : “awel jonge dame, heb jij die ravage aangericht ?” Julie begint te wenen.
Mevrouw Martens antwoordt in haar plaats : “ik vrees van wel mijnheer D’Anvers”. “Weet je wat er precies gebeurd is ?” vraag ik haar, waarop zij ontkennend met haar hoofd schud en zegt : “ik denk dat ik ze net op tijd uit mekaar heb kunnen halen, samen met een andere leerkracht of het had nog veel erger kunnen zijn”. “Jouw dochter heeft nogal een hevig temperament en kan nogal fel uit de hoek komen”. Julie was gewoon blijven wenen. Maar ik ken haar en zeg op een iets hardere toon :”Julie, stop maar met huilen, dat zijn krokodillentranen en vertel me precies wat er gebeurt is”. Julie begint gewoon harder te huilen.
“Julie” zeg ik tegen mijn twaalfjarige dochter uit het eerste jaar middelbaar, “wij hebben met mekaar een afspraak gemaakt : nooit liegen en altijd eerlijk en volledig op vragen aan mekaar antwoorden”. “Ik heb nog nooit tegen jou gelogen en ga dat ook nooit doen, dus vertel mij nu precies wat er aan de hand is”.
Alsof er niets aan de hand is, stopt Julie met wenen en begint hakkelt te vertellen : “ik was met Claudia en Petra van mijn klas op de speelplaats aan het spelen toen zij daar rond ons kwamen staan en met drieën begonnen te zingen”. “Wat zongen ze dan ?” vroeg ik.
Julie kijkt nu heel beteuterd en aarzelt. “Vooruit” zeg ik, “precies zeggen wat er gezongen werd”. Mevrouw Martens staat met gekruiste armen naar het vader-dochter onderonsje te kijken”. “Wat zongen ze ?” vraag ik nogmaals.
Aarzelend zegt Julie : “Julie is een vuile, lelijke rosse, die is enkel goed om mee te vossen ! (Vlaams dialect voor neuken)”. De drie kereltjes aan de andere kant van de ruimte bestuderen heel grondig hun schoenen en durven niet opkijken. “En daarna, wat is er door jou terug gezegd ?” vraag ik streng. Julie aarzelt. “Vooruit, eerlijk zijn” zeg ik nog en bijna fluisterend hoor ik mijn dochter zeggen : “geen van jullie drie gaat ooit met mij mogen ‘vossen’ want jullie piemeltjes zijn daarvoor veel te petieterig klein”.
Ik beet bijna een stuk van mijn tong af om mijn lach te kunnen in houden, de drie kereltjes zakken figuurlijk door de grond en ik zie mevrouw Martens zich wegdraaien om de lach op haar gelaat voor de aanwezigen te verbergen. Met moeite breng ik uit :”en dan, wat is er dan gebeurt ?” “Dan heeft Kareltje aan mijn haar getrokken, papa” en ze wijst naar de middelste van de drie die een verband rond heel zijn hoofd had en er uitzag als een paasei. Julie heeft een ferme bos, blond rossig haar tot op haar schouders. “En dan” wat is er dan gebeurd ?” “Claudia en Petra zijn weggelopen papa en wij zijn beginnen vechten en dan is mevrouw Martens en mevrouw Delhaye, mijn klastitularis er tussen gekomen en die hebben ons uit elkaar gehaald”. Ik laat alles even tot me doordringen.
Dan keer ik me tot de drie ‘jeugddelinquenten’ en vraag : “zo heren, jullie vinden dus dat mijn dochter lelijk en vuil is ?” Alle drie kijken ze verschrikt omhoog en schudden met hun hoofd van ‘neen’. Kareltje zegt zelfs “neen mijnheer, integendeel” en hij kijkt direct daarna met een rood hoofd terug naar de grond. Ik kan mijn lach moeilijk onderdrukken. Dan draai ik mijn terug naar mijn dochter en vraag : “Julie, hoe weet jij dat deze drie heren over een klein piemeltje beschikken ?” “Heb je die dan al eens gezien ?” Julie kijkt schichtig even op om dan ook met een rood hoofd naar beneden te kijken en te fluisteren : “neen papa”. “Ik hoor je niet, spreek eens wat luider”. Mijn dochter raapt haar moed bij mekaar en zegt : “neen papa, ik heb hun piemel nog nooit gezien”. “Dus je weet niet of deze heren een grote of een kleine piemel hebben ?” Ik begon de situatie geestig te vinden. “Neen papa” zegt Julie nu duidelijk.
Ik zeg tegen Julie : “Julie, over het formaat van de piemel van een jongen iets zeggen is voor een jongen iets heel gevoelig en in dit geval kwetsend, dus sta recht, ga naar elke jongen apart toe, spreek ze aan met hun voornaam, geef een hand en zeg : sorry dat ik jou beledigd heb, ik zal dat nooit meer doen”. Gedwee doet ze dat eerst met Kareltje en daarna met de twee anderen en gaat terug op haar stoel zitten. Dan zeg ik “heren : tegen een meisje zeggen dat ze vuil is of lelijk is, is eigenlijk net zo beledigend, dus ga één voor één naar Julie toe, zeg dat ze niet vuil is en dat ze niet lelijk is en zeg sorry en dat je ze nooit meer zult beledigen”. Eén voor één doen de drie kereltjes wat ik vraag. Ik wend me tot mevrouw Martens en zeg : “mevrouw, is dat voldoende voor u of verdienen zij nog een straf ?”
Mevrouw Martens knikt goedkeurend naar mij, knipoogt en zegt : “voor mij is dit voldoende, maar ik ga dit voorval wel moeten melden aan hun klastitularis”. “Vanzelfsprekend” antwoord ik daarop en geef haar een hand. “U mag uw dochter mee naar huis nemen mijnheer D’Anvers” zegt ze nog, waarop Julie en ik ons naar de auto begeven.
In de auto zeg ik tegen haar :”Julie, heb jij echt in je ééntje die drie jongens zo toegetakeld ?” “Ja papa” zeg ze mak. “Proficiat” zeg ik, dat is een hele prestatie voor een meisje, eigenlijk ben ik bijzonder trots op jou, maar doe mij een plezier en vertel nooit tegen éénder wie, dat ik je dat gezegd heb”. Ze knikt met een blik van verstandhouding. “Ah, ja”, zeg ik nog, “je zult in je leven heel waarschijnlijk wel één of meerdere piemels van jongens zien, doe jezelf een plezier en wat je ook van die piemel vindt, zeg altijd dat hij heel mooi en groot is want dat ligt heel gevoelig bij jongens”. Ze knikt weer, maar zegt dan : “is dat niet een beetje liegen papa”. Het snotjong had me liggen natuurlijk. Dus zeg ik maar : “ja, in feite wel, maar als je zegt dat je hem lelijk vindt of niet goed ruiken of nogal klein, dan moet je nooit nog iets van die jongen verwachten, en dat is misschien niet slim”. Ik zie mijn dochter nadenken over wat ik zei.
Terwijl ik de auto parkeerde, zeg ik nog tegen haar : “zeg tegen mama maar dat je tijdens een spelletje zwaar gevallen bent op je knieën en je met je gelaat op de grond beland bent en dat je met je linker arm geprobeerd heb om de val te breken”. “Dat is dan toch ook weer liegen papa” zegt mijn lepe dochter. Daarop antwoord ik : “wij hebben tegen mekaar beloofd om nooit te liegen, meid, maar als jij tegen je mama zegt dat je met drie jongens gevochten hebt, dan gaat ze uit haar dak, krijg jij een zware straf en heb ik weken aan één stuk, gezeur aan mijn hoofd”. “Maar jij kiest” zeg ik nog. Ze knikt begrijpend.
Een week of vier later. Op een dinsdag is er een ouderavond voor Julie. Om het half uur kon één van de ouders een praatje maken met haar klastitularis. Ik had Julie gevraagd om dat gesprek zo laat mogelijk te zetten omdat die dag een schip toekwam in de haven en ik dus vermoedelijk tot laat moest werken.
Iets voor tienen ’s avonds kom ik in de school binnen gehold en loop naar het klaslokaal van Julie. Als ik lokaal wil betreden, rond de klastitularis haar gesprek met een mama van een andere leerling af. “Tot ziens mevrouw Peters” zegt ze en dan tegen mij : “komt u gerust verder mijnheer D’Anvers, u bent mijn laatste ‘klant’ voor vandaag”. Ik zet me op de stoel die ze aanwijst.
“Ik ben mevrouw Delhaye, Caroline Delhaye” zegt ze. “Zozo” zegt ze, “u bent dus de papa van Julie”. Ik knik terwijl ik haar even bestudeer. Een frisse dertiger, kort haarkapsel, brunette, eerder sportief, slank maar zeker niet tenger en met een open, vriendelijke blik, kijkt Caroline Delhaye mij aan. “Schuldig” zeg ik en glimlach, zij glimlacht ook. Ik vind haar direct een sympathieke dame. We babbelen samen over de resultaten van mijn dochter. Die zijn eerder middelmatig tot goed. Als ik haar vraag waarom ze gedeeltelijk maar middelmatige resultaten heeft, hoor ik ineens achter me “schat bij jij klaar ?” Ik had de deur van het klaslokaal niet gesloten na mijn binnenkomen en ik kijk om. Daar staat Anouk Martens. Ze schrikt als ze mij ziet en ik draai me om naar Caroline Delhaye. Die weet ook niet zo direct wat zeggen en bekijkt me nogal angstig.
“Zijn jullie een koppel ?” vraag ik en Caroline knikt. Anouk was ondertussen dichterbij gekomen en zegt : “Mijnheer D’Anvers” zegt Anouk, “wil jij in hemelsnaam aan niemand vertellen dat wij een koppel zijn”. “Niemand op de school weet hiervan en mocht het bekend geraken, dat gaat minstens één van ons twee zijn job verliezen” zegt ze nog angstig. Ik zeg direct : “maak jullie geen zorgen, van mij komt niemand dat te weten, trouwens ik discrimineer niemand”. Ik zie bij beiden enige opluchting.
We babbelen nog even over Julie en Anouk weet me nog te vertellen dat de cijfers van mijn dochter ongetwijfeld tijdelijk wat lager zijn omdat ze een vriendje heeft. “Toch niet Kareltje” vraag ik haar. Ze lacht “hoe kon je dat raden ?” “Jouw dochter is een echte wildebras, maar met een heel goed hart”. “Ze is precies jouw evenbeeld Caroline” lacht Anouk Martens, alleen veel jonger en voor de jongens en niet voor de meisjes zoals jij”. We ronden het gesprek af met mijn belofte om met mijn dochter een grondig gesprek te hebben.
Dat doe ik dan ook de dag erna. Na de thuiskomst van mijn werk, loop ik naar boven en klop op haar kamerdeur. Ik hoor wat gestommel en Julie opent haar deur. “Mag ik even binnenkomen lieverd ?” Ze knikt en ik zet me op haar bed. Zij zet zich op het stoeltje aan haar studeertafeltje.
“Julie” begin ik, “ik heb gisteren met jouw klastitularis gesproken en met jouw lerares Frans”. “Je weet wel, mevrouw Anouk Martens, die erbij was toen jij die drie schelmen een pak slaag gegeven hebt”. Julie kijkt me aan. “Lieverd” zeg ik, “jij bent een heel slimme dame, maar jouw cijfers zijn echt middelmatig geworden en dat vind ik bijzonder spijtig”. “Dat stelt me teleur”. Ik laat moedwillig even een stilte. Ze kijkt me beteuterd aan.
“Julie, dat jij een vriendje hebt, daar heb ik geen probleem mee, maar dat mag geen invloed op je schoolresultaten hebben”. Dat had ik beter niet gezegd. Ik zie bij haar de kwaadheid boven water komen en ze ontploft : “hebben die twee lesbische trutten jou verteld dat ik een vriendje heb ?” “Dat kan toch niet, dat is privé, wacht maar ik pak ze wel terug, die stomme kutten, dat pik ik niet….” Julie raast zo nog even door.
Ik laat rustig begaan en zodra ze stil valt met fulmineren, zeg ik haar : “Julie, ik had zelf wel door dat jij een vriendje moest hebben en ik had wel zo’n klein vermoeden dat het Kareltje zou worden”. “Mevrouw Delhaye en mevrouw Martens hebben dat gewoon bevestigd”. “Bovendien zou ik willen dat je met wat meer respect over die twee dames babbelt, want die hebben het beste met je voor, begrepen ?” “Of die twee dames al dan niet lesbisch zijn en in een liefdesrelatie met mekaar zitten, dat is niet jouw of mijn probleem, daar hebben wij geen zaken mee, dat is hun privé”. Haar ogen worden groot. Ze wil wat zeggen, maar ik kap haar af en zeg : “Julie, of mevrouw Martens en mevrouw Delhaye, lesbisch of bi zijn, dat doet niet ter zake, trouwens dat wist ik ook al en dat ga ik zeker nooit aan iemand vertellen en dat doe jij beter ook niet”. “Beloofd ?” vraag ik haar met iets hardere stem. Ze schrikt een beetje van mijn bozere stem en ze knikt. “Hardop beloven” zeg ik nog. Ze knikt en zegt dan gedwee : “ja papa”.
“Belangrijker zijn jouw schoolresultaten meisje” vervolg ik nog. “Die mogen onder geen enkel beding beïnvloed worden door het al dan niet hebben van een vriendje”. Ze kijkt me beteuterd aan. “Dat jij een vriendje hebt, daar heb ik echt geen probleem mee, je bent een heel mooie jonge vrouw aan het worden, nogal logisch dat je daardoor jongens aantrekt”. “Wel een beetje te vroeg naar mijn zin, maar je bent met alles altijd nogal een snelle geweest, dus ja, ik had het moeten zien aankomen”. “Maar vertel me nu eens hoe het komt dat jouw resultaten daaronder lijden ?”
Julie vertelt dat ze enkel nog aan Kareltje kan denken, ook als ze thuis is, dat Kareltje haar niet mee naar zijn huis durft te nemen uit angst voor zijn ouders en dat zij dat ook niet durft uit angst voor haar mama en mij. En dat ze dus enkel Kareltje op school kan zien en dan nog liefst stiekem, om geen rare reacties van andere leerlingen of vriendinnen te krijgen.
“Haha” zeg ik, “als dat het probleem is, dan valt dat toch op te lossen”. Julie kijkt me onbegrijpend aan. Ik zeg haar : “bezorg me het telefoonnummer van de ouders van Kareltje en van mevrouw Delhaye, als je wilt, en ik regel wel iets”. Julie bekijkt me met verbazing.
Twee dagen later heb ik de telefoonnummers en de eerste die ik ’s avonds bel, is mevrouw Delhaye. “Mevrouw” zeg ik, “mag ik iets vragen ?” En ik vraag haar gewoon of de schoolresultaten van Kareltje ook zo’n duik naar beneden genomen hadden. Die bevestigt dat. Dan bel ik naar de ouders van Kareltje en ik krijg de mama van hem aan de lijn. Haar vertel ik dat ik op de ouderavond van mevrouw Delhaye vernomen had, dat zowel van Kareltje als van mijn dochter de schoolresultaten slechter geworden waren en dat zonder inspanning van beiden, het resultaat voor het hele schooljaar wel eens dramatisch zou kunnen worden. Dus vroeg ik haar of zij haar zoon op woensdag na de middag na school, bij mij thuis twee uur samen met mijn dochter, mocht studeren en dat ik daar persoonlijk wou op toezien dat ze dat ook effectief goed deden. De moeder van Kareltje was onmiddellijk akkoord. Dus ik roep mijn dochter naar mijn werkkamer.
“Julie” zeg ik redelijk bars, “ga zitten”. Ze kijkt verschrikt. “Vanaf volgende week komt Kareltje elke woensdag na school mee naar hier”. “Jullie krijgen dan twee uur de tijd om samen huiswerk te maken en mekaar te overhoren wat de lessen betreft”. “Op die manier wil ik dat de schoolresultaten tegen de volgende ouderavond merkelijk beter zijn”. Ze bekijkt me met verbazing. “Ik heb dat geregeld met de mama van Kareltje”. “Jullie hebben dan twee uur, het eerste uur raken jullie mekaar niet aan, onder geen beding en jullie studeren echt en grondig en overhoren mekaar”. “Het tweede uur, doen jullie met mekaar wat jullie willen, dat is privé en dat hoef je mij niet te komen vertellen als je dat niet wilt”. “Begrepen ?”
Julie die dacht dat ze een serieuze uitbrander ging krijgen, bekijkt me sprakeloos. Ik had nog niet veel gezien dat ze niet wist wat zeggen. “Ik regel wel met mama dat jij met Kareltje elke woensdag telkens twee uur op jouw kamer verblijft om te studeren”. “Dat het dan in werkelijkheid één uur studeren en één uur knuffelen of wat anders wordt, hoeft mama niet te weten en ik eigenlijk ook niet.
Haar kwartje was gevallen, ze springt recht en vlieg me rond de hals. “Dank je wel papa” en ze huppelt dan mijn werkkamer uit.
Mijn vrouw overtuigen dat de schoolresultaten van Julie beter moesten en dat ze samen met een andere leerling, wiens resultaten ook niet fameus waren, er elke woensdag twee uur moest aan gewerkt worden, op voorstel (klein leugentje) van haar klastitularis, ging er in als zoete koek. Mijn vrouw stelde zelfs voor, dat de andere leerling op woensdag middag bij ons mocht blijven eten en dat ze daarna konden gaan studeren.
De boel was zo geregeld, Julie was in de wolken, Kareltje niet minder, mijn vrouw gerustgesteld en ik was tevreden met mezelf en met een dochter die duidelijk haar geluk niet op kon.
De ouderavond die daarop volgde kreeg ik van mevrouw Delhaye te horen dat de studieresultaten van mijn dochter fel verbeterd waren en fijntjes lachend voegt ze er aan toe “en die van Kareltje Vleminckx ook, mijnheer D’Anvers”. Als een gelukkige papa keer ik huiswaarts.
Ondertussen had ik gezien mijn praktijkervaring, een aantal weken al, een bijkomende job aangenomen als docent ‘expeditie’ aan een hogeschool. Elke vrijdag van half negen tot twaalf uur tien, gaf ik vier lesuren (telkens vijftig minuten per ‘lesuur’) aan de twee klassen laatstejaars van de hogeschool. Om tien na twaalf had ik gedaan en meestal ging ik na het lesgeven naar huis maar nu holde ik naar een taverne in de buurt om iets te nuttigen. Ik loop naar binnen, loop recht naar de toog en bestel ineens een koffie en een uitsmijter. “Waar gaat u zitten ?” vraagt de dame achter de toog en ik kijk rond in de gelagzaal. Dan zie ik mevrouw Delhaye en mevrouw Martens aan een tafeltje voor vier in een hoek zitten en mevrouw Delhaye wenkt me. “Bij die twee dames” zeg ik de toogdame en loop naar hen.
“Stoort het niet dat ik bij jullie kom zitten ?” “Absoluut niet mijnheer D’Anvers” zegt Caroline Delhaye, die duidelijk in de relatie tussen die twee de plak zwaait. “Als wij zo onder ons zijn, dan hebben we liefst dat je Caroline en Anouk zegt”. “Ik ben Rick” zeg ik daarop en zet me naast Caroline op de bank. Blijkbaar kwamen beide dames elke week op vrijdag daar lunchen omdat ze nadien geen les meer moesten geven.
“Rick vertel eens hoe je het voor mekaar gekregen hebt om je dochter en Karel Vleminckx zo drastisch te laten verbeteren” vraagt Caroline. Ik vertel hen wat mijn interventie bij mijn dochter opgeleverd had en hoe het ‘probleem’ van de baan geraakt was. Beide vrouwen kijken me verbaasd aan.
Zowel Anouk als Caroline uiten hun bewondering voor de heel open communicatie tussen mijn dochter en mezelf en dat ze zelfs een beetje jaloers waren omdat zulks niet in hun eigen jeugd mogelijk was. “Ahja” zeg ik nog “mijn lieftallige dochter wist al lang dat jullie een relatie met mekaar hebben”. Beiden keken ineens angstig. “Maak jullie geen zorgen, ze heeft me beloofd om nooit tegen wie dan ook, zonder uitzondering daarvan iets te vertellen en als ze iets beloofd dan kan je daarvan op aan”. Blijkbaar was mijn dochter maanden daarvoor ooit in haar jeugdig enthousiasme bij het einde van een schooldag naar buiten gerend om dan bij de schoolpoort vast te stellen dat ze haar tas in de klas vergeten was, ze was terug gelopen, heeft jullie beiden in een omhelzing in het klaslokaal zien staan, heeft dan de tas maar gelaten waar ze was en is toen heel stilletjes terug naar buiten gegaan. Ze heeft er nooit iets van tegen iemand gezegd, maar toen ze kwaad was in ons gesprek na de voorlaatste ouderavond, heeft ze het er tegen mij uitgeflapt, maar ze heeft toen ook plechtig beloofd om tegen niemand daarover iets te zeggen.
Caroline vraagt dan nog of Julie het niet moeilijk heeft om een uur lang te studeren zonder dat ze Kareltje mocht aanraken. Daarop geef ik als antwoord dat ik Julie diezelfde vraag gesteld had en dat haar antwoord daarop éénvoudig was : “ja pa, maar tegelijk, vinden Kareltje en ik dat spannend, we blijven van mekaar af tot er exact een uur voorbij is en dan is de eerste aanraking zoveel plezanter”. Ik had bij dat antwoord ook met trots, haar gefeliciteerd voor die houding en zowel Anouk en Caroline vonden dat antwoord gewoonweg prachtig.
Een aantal maanden gingen zo voorbij en elke vrijdagmiddag lunchte ik met beide dames. De gesprekken waren meestal open en aangenaam. Ik respecteerde hun privacy en deed geen enkele poging om met één van hen te flirten. Ze wisten ondertussen dat mijn relatie met Marianne, mijn vrouw op een niveau van broer-zus beland was, maar daar werd verder niet over gesproken. In feite werden beide dames langzaamaan mijn vriendinnen geworden, zonder ook maar enige onderliggende seksuele betekenis. Soms als één van beide dames niet kon komen lunchen, zat ik alleen met de andere en telkens waren de gesprekken best leuk en ongedwongen.
Op een bepaalde vrijdag zat ik alleen met Caroline in de taverne. Na gegeten te hebben, zie ik haar stilzwijgend in gedachten verzonken zitten en ik vraag : “scheelt er iets Caro ?” Ik zie ze nadenken, maar ze reageert niet. Ik zeg dan maar ook niets en bestel nog twee koffies. Na enige tijd zegt ze : “Rick mag ik jou in vertrouwen iets vragen ?” “Je moet me beloven niets aan je dochter of aan Anouk te vertellen”. “Natuurlijk” zeg ik. Nog een paar minuten later begint Caroline te vertellen.
“Rick ik maak me zorgen”. Ik zwijg en ze vervolgt : “ik maak me zorgen om Anouk”. “Zelf ben ik honderd procent lesbisch Rick, nooit heb ik me aangetrokken gevoeld naar een man”. “Jij bent zowat de enige man waar ik open en ongedwongen mee kan praten zonder dat ik moet angst hebben dat jij me probeert te versieren of zo”. “Ik vind jou een sympathieke man, maar ik ben niet, en zal nooit op jou verliefd kunnen worden of zo, maar ik vertrouw je wel”. “Jij deed nog nooit een poging om mij of Anouk te verleiden en dat waarderen we alle twee enorm”. “De eerste keer dat je hier alleen met Anouk zat, wist ik dat en was ik erg benauwd dat er tussen jullie twee iets zou ontstaan”. “Je moet weten Rick, ik zie Anouk doodgraag, maar zij is niet zo helemaal lesbisch als ik”. “Hoezo ?” vraag ik. “Anouk heeft in haar jeugd een aantal relaties gehad met jongens die dan wel compleet fout afliepen maar nadien slechts, is ze verliefd geworden op mij en ik weet zeker dat zij mij heel graag ziet”. “Ik, van mijn kant heb nooit iets met jongens gehad, gewoon omdat ik het idee dat een jongen aan mijn lijf zou zitten, mij verafschuwde”. “Bij Anouk is dat niet zo, die heeft zelfs al een keer aangegeven dat ze jou wel een toffe man vindt en ik ben bang dat zij gevoelens voor jou zou krijgen”.
“Caroline” zeg ik. “Maak je geen zorgen, ik weet best dat jij Anouk enorm graag ziet en ik weet ook dat Anouk jou ontzettend graag ziet”. “Ik ga nooit tussen jullie beiden willen komen, gewoon omwille van een paar uur seksueel genot voor mezelf”. “Jullie zijn alle twee heel verschillend, alle twee mooi en aantrekkelijk als vrouw, maar jullie relatie is voor mij heilig, dus van mijn kant blijf ik voor altijd met mijn vingers van jullie twee af”. “Anouk heeft ook nog nooit geprobeerd om mij te verleiden, net zoals jij”. “Ik vind jullie alle twee enorm sympathiek en ik ben ontzettend blij dat ik zo vrij en ongedwongen met jullie over éénder wat kan praten en dat wil ik zo houden”. “En als voor mij de nood te hoog wordt, dan masturbeer ik wel zelf”. “Seksueel gaan jullie twee nooit van mij ‘last’ hebben, ik wil onze vriendschapsrelatie nooit kapot maken”. Caroline lijkt opgelucht. Iets later nemen we afscheid van mekaar.
Op het gesprek met haar komen we niet meer terug. Een aantal weken later evenwel, zit ik terug alleen met Caroline te eten als ze plotseling zegt : “Rick ik ben bang dat Anouk vroeg of laat naar een piemel gaat verlangen”. Ik kijk haar met verbazing aan en zeg : “Caro, volgens mij, gaat Anouk jou nooit bedriegen want ik weet van haar dat zij jou ontzettend graag ziet”. Verder gaat gesprek niet op dat thema door. Nog enkele maanden later als we weer op een vrijdag alle drie bij mekaar zitten en babbelen zegt Anouk : “weet je Rick dat wij volgende maand tien jaar samen zijn en dat ik Caroline nog steeds even graag zie ?” “Proficiat alle twee” zeg ik daarop. “In deze tijden van internet en dergelijke, is het niet éénvoudig om iemand graag te zien en trouw aan mekaar te blijven”. “En ik denk dat het voor jullie nog vele malen moeilijker is dan voor een gewoon hetero-koppel”. Ook hier wordt niet verder op doorgegaan.
Een week of twee later krijg ik telefoon van Caroline. Ik zat op dat moment op mijn werk en we spreken af in dezelfde taverne waar we anders op vrijdag steeds zitten.
Nu was dat op een zaterdagvoormiddag. Mijn vrouw moest werken en Anouk was naar haar ouders. Caroline komt binnen en loopt recht naar het tafeltje waar ik al zat. We bestellen iets en zij neemt een grote slok van haar cola, alsof ze zichzelf moed wil indrinken. Ze aarzelt, maar dan steekt ze van wal. “Rick, ik zou je iets willen vragen, ook al durf ik bijna niet, maar ik ga het toch doen”. Ze overvalt me een beetje als ze direct vraagt : “Rick zou jij met Anouk willen vrijen ?” Ik verslik me bijna in mijn koffie en vraag : “meen je dat nu, ik seks hebben met Anouk ?” Ze knikt “dat is precies wat ik bedoel”.
Ik kijk haar stilzwijgend en verbaasd aan. Dan zegt Caroline : “ik heb het er zelf heel moeilijk mee Rick, maar ik denk dat ik jou nodig heb”. “Van Anouk weet ik dat zij jou echt graag mag”. “Ik weet ook Rick, dat Anouk met momenten naar een echte piemel verlangt”. “Ik ben doodsbang om haar kwijt te geraken aan één of andere klojo”. “Ik heb hier lang over nagedacht”. “Het kost me echt moeite om jou dit te vragen, maar luister even naar mij aub”.
Einde deel 1, 2 volgt
Voor commentaar op dit waargebeurde verhaal, enkel namen en locaties zijn aangepast ; stuur een berichtje naar rickdanvers@yahoo.com of hier op de site. Alle eventueel crimineel interpreteerbare feiten zijn vanzelfsprekend compleet verzonnen. Elke gelijkenis met personen of gebeurtenissen in dit verhaal, berusten louter op toeval. Tevens is dit verhaal enkel bedoeld voor de Gertibaldi site, enkel te kopiëren of te vertalen, mits voorafgaande, schriftelijke toestemming van de auteur.
Sensuele groeten,
Rick