Bert 7

Togo – Epiloog

Vervolg van Bert 6

De dag erop, maandag, hij had zich duidelijk overslapen door de vermoeiende zondag en wat echt niet zijn gewoonte was ; wordt hij wakker gepijpt door Amélie en op het moment dat hij zijn sperma in haar mondje schiet en het sperma door zijn pik naar buiten voelt spuiten, prevelt hij in zichzelf : ben dan nog geen zestig, maar leeftijd speelt toch een rol. Hopelijk houdt mij dit jong.

Om tien uur stipt wandelt Louis de ontbijtruimte van de Sarakawa binnen en zegt zich bij hun aan tafel. Hij pakt nog een croissant en kijkt naar Bert. Bert vraagt hem : “succes gehad ?” Louis knikt. Dan zegt Bert : “Amélie, zo dadelijk voert Louis jou naar huis, ik rij mee dan kan ik Sefu, Kibo en je mama nog even groeten en daarna rijden Louis en ik naar CFAO om een huurauto op te halen”. “Dan gaan we beiden naar iets kijken en tegen de avond kom ik je ophalen, oké ?” Amélie brandt natuurlijk van nieuwsgierigheid, maar zowel Louis als Bert verklappen niets, ook niet tijdens de hele rit naar het ouderlijke huis. Amélie kijkt een beetje sip als ze afgezet wordt.

Bij CFAO staat de huurauto van Bert al klaar, maar er ontstaat een vinnig gesprek tussen Louis en een paar van de technici. “Wat is het probleem ?” vraagt Bert. Louis vertelt dat de hoofdmecanicien aangaf dat er een nieuwe waterpomp in de auto van Louis moet, want dat hij al een paar keer de radiator heeft moeten vullen. Dat kost nogal wat en Louis kan dat niet betalen. Bert zegt tegen de hoofdmecanicien, roep de baas er even bij aub. Na een kort gesprek met die man, mag Louis gratis een andere RAV4 huren tot de nieuwe mini bus er is. Per slot van rekening zijn er al twee nieuwe auto’s bij hen besteld, werd het voorschot al betaald en Bert zegt hem dat hij de oude cruiser van Louis er gratis bovenop krijgt, al was het maar voor onderdelen. Het mini probleem dat er nog was, was dat de andere huurauto maar de dinsdag ter beschikking zou zijn. Dat vond Bert helemaal geen probleem en hij zegt tegen Louis, dan zet ik jou straks thuis af en kom ik je morgenvroeg voor de verandering een keer tegen tien, zelf oppikken.

Bert en Louis vertrekken en Louis heeft vijf verschillende panden die te bezichtigen zijn. Het eerste is een oud flatgebouw dat leeg staat, daarin zou op het gelijkvloers een taverne en restaurant kunnen en de vier verdiepingen erboven zouden zelfs een twintigtal kamers kunnen opleveren. Dat gebouw stond nogal in het centrum van Lomé, goedkoop maar nogal wat werk aan gezien die kamers vroeger kantoorruimten waren.

Het tweede was in Togoville, één prachtig groot gebouw waar een tiental kamers in konden, vlak aan het Togo meer. Weinig werk aan, maar naar Togolese normen redelijk duur.

Het derde was een gebouw aan de zee, niet groot, geen hotel mogelijkheden, enkel geschikt voor een bar of restaurant.

Het vierde was een wat groter gebouw, ook aan zee, maar in erbarmelijke staat, volgens Europese normen toch en als laatste, Louis wou het eigenlijk niet laten ziet, maar dat was een groot terrein aan de zee aan de éné kant en aan de andere kant de Boulevard du Mono, redelijk met rommel vervuilt strand, één hoofdgebouw, groot in slechte staat en al lang onbewoond, een kleiner gebouw in goede staat waar de eigenaars nog in woonden, nog twee kleinere gebouwtjes maar in slechte staat en een vijftiental kleine gebouwtjes, vergelijkbaar met het huisje waar Louis en zijn familie in woonde. Het hele terrein was erg onverzorgd en een halve wildernis. Dat terrein lag op zo’n tien minuten rijden van Lomé centrum, niet ver van het Sarakawa. Tot onbegrip van Louis, was Bert hier direct enthousiast.

Bert, niet praktisch van aard, had wel ruimtelijk inzicht. Het grote gebouw kon perfect dienen om en grote keuken, een receptie, een bar-taverne-restaurant van te maken en op de twee verdiepingen erboven konden gemakkelijk twintig hotelkamers gemaakt worden. Eén van de drie kleinere gebouwen konden voor Louis, Abeo, Sefu en Morova dienen, het tweede voor het oudere echtpaar dat er woonde, want die zouden er gratis mogen blijven wonen, mits af en toe mee te helpen, eens alles veranderd was en het andere voor Amélie, Kibo en Bert zelf en van de vijftien kleine gebouwtjes kon gemakkelijk een soort vakantiehuisjes gemaakt worden met één grote living annex open keuken, een badkamer en een grote en kleine slaapkamer. De structuur was ongeveer dezelfde als de woning van Morowa. De prijs van het geheel viel reuze mee want als Bert zijn penthouse in Tervuren verkocht dan kon hij hier gemakkelijk het viervoudige betalen en nog over hebben. Zakelijk als hij is evenwel, laat hij hiervan niets merken, klaagt dat de vraagprijs toch heel hoog is en na wat gepalaver komen ze een lagere prijs overeen. De bijdrage van Louis, die zei dat het terrein en de huisjes al een hele tijd te koop stonden, dat het een echte wildernis was en bijna alle gebouwen af te breken waren, deed de eigenaars toegeven. Uiteindelijk zal Bert amper vijftien procent van de verkoopprijs van zijn appartement moeten betalen, maar behalve Bert zelf, weet niemand daarvan.

In de rest van die week, sliep Bert elke nacht met Amélié in het Sarakawa. Elke morgen en elke avond werd er passioneel de liefde bedreven, maar in de loop van de voormiddag werd Amélie bij het huisje van Morowa afgezet en in de loop van de avond, werd ze er door Bert terug opgehaald, behalve de vrijdagavond. Dan zou Bert niet langs komen om haar op te halen. Hij zweeg in alle talen van wat hij de hele dag uitspookte. Louis zweeg ook, en dat maakte Amélie bijna gek van nieuwsgierigheid. Noch Louis, noch Bert losten één woord van hun activiteiten.

De verkoopovereenkomst werd die week nog ondertekend. Nadien zou die nog door een notaris moeten bekrachtigd worden, maar dat leek niet echt een probleem te zijn. Bert betaalde ineens het voorschot voor zijn aankoop, van zijn spaargeld. Een plan van het stuk grond met de inplanting van de verschillende gebouwtjes werd door Bert naar ondergetekende gestuurd met de bedoeling om door een landschapsarchitect een plan te laten tekenen van het hele domein.

De zondag zou Bert terug naar België vertrekken. Louis, had, op vraag van Bert, alle klasgenootjes van Kibo, het zoontje van Amélie, elk tienduizend West Afrikaanse Franken beloofd, als ze zaterdag naar het nieuw aangekochte domein zouden komen. Kibo had, zonder iets aan zijn mama te vertellen, zich perfect van zijn taak gekweten en een honderdtal van zijn schoolgenootjes waren op zaterdagmorgen present. Louis en Bert zetten die kereltjes in een lange rij, van aan de zee tot aan de Boulevard du Mono met de bedoeling van alles wat niet op het terrein thuis hoorde, afval, brokstukken van steen, stukken aangespoeld hout en dergelijke in de tonnen te deponeren die beide heren daar her en der geplaatst hadden. Dat waren gewoon lege olietonnen van bij CFAO. De kereltjes verdienden elk tienduizend West Afrikaanse Franken, wat in werkelijkheid zo’n vijftien Euro was en ze waren dolgelukkig dat ze Kibo konden helpen.

Louis had alles achter de rug van Amélie met Kibo geregeld. Al om acht uur ’s morgens, die zaterdag liep het terrein vol met schoolkameraadjes van Kibo. Die ontpopte zich tot de leider van de hele bende.

Louis had ook een twintigtal van zijn kameraden uitgenodigd, die kregen dezelfde vergoeding beloofd en die zouden alle gebouwen op het terrein leegmaken. Prompt had Bert, Louis gepromoveerd tot ‘werfleider’. Iedereen begon om acht uur en Bert reed naar het huisje van Morowa.

Bij Abou Kassem had Bert samen met Louis, de dag ervoor vijfhonderd broodjes besteld en voldoende thermossen koffie en thee. Dat zou de zaterdag tegen de middag geleverd worden.

Bert reed naar Morowa en kon na enige discussie, haar, Séfu, Abeo, de vrouw van Louis, en Amélie oppikken en ze meenemen naar het aangekochte pand. Daar aangekomen rond half twaalf, stapte iedereen uit en zagen ze de bijna hectische bedrijvigheid van al die jonge kereltjes met Kibo die als een kleine generaal ertussen liep en Louis die samen met zijn makkers de klein huisjes en het grote pand leeg haalden.

Bert zei tegen Amélie : “schat, kort geleden vroeg ik aan jou wat je het allerliefste zou willen”. “Toen zei je : jou en dat je me naar het einde van de wereld zou volgen, maar je zei ook dat je het allerliefste hier in Togo zou willen blijven, samen met Kibo, jou mama, Séfu en Abeo”. “Apart heeft jouw mama mij ook niet zo lang geleden verteld dat ze het zou besterven, mocht ik jou en Kibo hier wegrukken”. “Ze is haar andere dochter al kwijt aan een Belg, jouw daarbij ook nog eens verliezen, zou haar erg ongelukkig maken”.

“Ik heb in België, met een goeie vriend, Rick gesproken en die heeft mij doen inzien dat mijn geluk hier bij jou ligt, dus dames” en Bert kijkt naar de drie vrouwen voor hem, “ik heb beslist van hier in Lomé te komen wonen”. “Daarom heb ik dit terrein hier gekocht, met alles erop en er aan”. “Mijn bedoeling is, dat ik met Kibo en jou, hier in één van die drie huisjes daar ga wonen, dat Louis, Abeo, Séfu en Morowa in het tweede huisje gaan wonen, dat het derde bezet blijft door de voormalige eigenaars en dat de rest van de gebouwen, ingericht wordt als hotel, bar, café, restaurant en een beetje als vakantiepark”.

“Er is nog veel werk, dat weet ik, maar zoals jullie kunnen zien, zijn Kibo en Louis al bezig”. Bert lachte.

“Dames, toen mijn vriend Rick me zei, dat ik hier moest komen wonen, om de liefde van mijn leven niet kwijt te spelen” en hij keek naar Amélie, “dan zei hij ook dat ik een activiteit moest bedenken om me bezig te houden, want de hele dag gewoon op mijn kont zitten, is niet echt mijn ding”. “Dus, heb ik Louis gevraagd om tijdens mijn afwezigheid rond te kijken naar geschikte panden”. “Dit hier leek me het meest geschikt, maar ik kan daar niets mee, zonder jullie”. “Daarom wil ik vragen dat jullie allemaal hier komen wonen, eens alles af is, dat jullie hier de boel draaiende houden”. Daarbij had ik gedacht dat Morowa zich zou bezig houden met alles wat voeding en drank betreft en het eten voor ontbijt en restaurant, dat Abeo zich met alle kamers van het hotel en de huisjes zou bezig houden”. “Zelf poetsen, mag je niet meer, maar jij kent voldoende mensen die je daarvoor kunt aanwerven, gezien je nu, net als Amélie in de poetsdienst van het ziekenhuis van Lomé werkt en dat Amélie zich met boekingen bezig houdt”. “Séfu kan, als hij wil, samen met het oudere koppel, Safia en Antoine het terrein in perfecte staat houden en Louis doet luchthaventransport, toeristische uitstappen met de klanten en dergelijke”.

Met verstomming hadden Séfu en de drie dames naar hem geluisterd. Op dat moment komen Abou Kassem en vier van zijn medewerksters met de vijfhonderd broodjes en verschillende thermossen toe. “Nu eerst eten” zei Bert en hij greep een broodje. Dan riep hij Kibo, zwaaide met zijn broodje en het kereltje had direct door dat er gegeten kon worden. Twee minuten later was iedereen aan een broodje aan het smikkelen. In kleine kartonnen bekertjes schonk Abou Kassem, thee en koffie voor iedereen uit. Louis kwam ook aangelopen, maar die ging direct naar Amélie. Zij was de enige die niet at, maar met tranen in haar ogen alles bekeek, een klein beetje vanop afstand.

Louis gaf Amélie een kus op haar voorhoofd en omarmde haar, dan zei hij : “die Bert van jou moet jou wel heel graag zien, dat hij zijn leven in België voor jou helemaal laat schieten en hier voor ons allemaal iets uit de grond probeert te stampen”. “Ik denk dat je hem deze avond maar eens heel speciaal moet bedanken”. Met betraande ogen keek Amélie omhoog. Louis was zeker twee hoofden groter dan zij. Haar kwartje viel en ze liep naar Bert toe, die legde zijn broodje opzij en Amélie pakte hem met twee handen bij het hoofd en gaf hem een kus, pal op de mond. Iedereen keek discreet een andere richting uit. Morowa, die met Safia aan het tateren was en het er blijkbaar direct goed mee kon vinden, glimlachte. Amélie fluisterde : “dit hier is zo overweldigend dat ik niet weet wat ik moet zeggen Bert, maar ik zie je graag”. Bert antwoordde : “ik wil jou nooit meer kwijt lieverd, dus laat me maar doen, dit alles doe ik enkel maar om voor altijd bij jou te zijn”. Bij Amélie schoten de tranen opnieuw in haar ogen en ze omarmde hem.

Die avond in het Sarakawa, bij het binnenkomen van hun kamer, kon Bert geen drie stappen in de kamer zetten, of Amélie had zijn piemel uit zijn broek gehaald en ze zoog hem vakkundig, de ballen leeg vooraleer hij iets kon zeggen. Dan namen ze samen een douche en na enige likwerk op zijn familiejuweel, om dat terug stijf te krijgen, zette ze zich met haar natte kutje boven op hem. Ze reed zich zo in geen tijd klaar, al dansend bovenop Bert, maar ze bleef doorgaan, met haar kutspieren nijpend in zijn piemel, tot hij voor een tweede keer spoot. Na een kleine pauze, die ze met een drankje op het terras van de kamer namen, allebei gekleed in een badjas, pijpte ze hem terug tot maximale stijfheid. Dan vroeg ze hem om haar in haar kontje te neuken, op z’n hondjes en te blijven doorgaan tot hij een derde keer spoot. Dat was al wel na middernacht. Daarna gingen ze slapen. De zondagochtend pijpte ze hem wakker, weer tot hij in haar mondje klaarkwam. En met een kinderlijke ernst zei ze : “Bert lieverd, Louis komt je tegen een uur of vijf halen, om je naar het vliegveld te brengen, tot dan ga ik je doen spuiten, tot er echt niets meer uit je piemel komt”. Dat is Bert toch nog drie keer gelukt, die zondag.

De vlucht op zondagavond naar Brussel, daar weet Bert niets meer van, hij was gewoon uitgeput.

De maandag is ‘De Gouden Tulp’ gesloten, maar de dinsdagavond, na z’n werk, zit Bert voor me, op het terras met een trappist voor zijn neus en voor de mijne.
Tot tegen middernacht werd besproken wat er zoal van werkzaamheden diende te gebeuren in Lomé. Bert had veel foto’s genomen met zijn gsm, zodat ik een idee kreeg van de uit te voeren werkzaamheden.

In de weken die volgden, ging Bert nog een aantal keer naar Togo en ikzelf, Rick, schoot in gang wat betreft verscheping van alles. Gezien ik bij een expeditiebedrijf voor de scheepvaart werkte, liet ik een aantal containers volladen met spullen voor Bert. Zo verscheepte ik in totaal meer dan driehonderd zonnepanelen, van één meter bij één meter tachtig met convertoren en batterijen, veertig dubbele bedden, met boxspringmatrassen, veertig flat screen tv’s van het merk LG, een Kubota minigraver, veertig volledige badkamers, een volledige professionele keuken, een twintigtal keukenblokken met apparaten, een heleboel aircotoestellen en nog meer van dat fraais.

Een vriend van mij, Johan en zijn twee vrouwen, Nellie en Els (zie een vorig verhaal van mijn hand) hadden een fraai plan uitgetekend, inclusief een zwembad van olympische afmetingen, een pergola, een strandbar en een hele boel tuinmeubelen die ik eveneens via container naar Lomé verscheepte. Voor het hotel en de vakantiehuisjes verscheepte ik nog de nodige deuren en ramen in gecoat aluminium en dan nog een heleboel binnenhuis meubilair. Het appartement van Bert in Tervuren had ik op een maand of vier, verkocht en dat had een heel mooie prijs opgebracht. De rest van dat jaar, werden alle werkzaamheden onder de leiding van Bert en Louis volbracht.

Een half jaar later, op uitnodiging en na lang gezaag bij mijn vrouw, vloog ik voor veertien dagen naar Lomé. Mijn vrouw wou niet mee.

In de luchthaven stond Bert op mij te wachten. We stapten in zijn Landcruiser en reden naar de boulevard du Mono. Daar reden we een redelijk grote parking op en gingen naar de ingang van het gebouw dat aan de parking stond. In grote purperen neonletters stond er bovenaan geschreven, net onder de dakrand : Ferdos en over de volledige lengte van het gebouw tussen het gelijkvloers en de eerste verdieping : Bar – Hotel – Restaurant.

Bert zei : “Ferdos is het Arabisch voor paradijs”. Ik had natuurlijk het grondplan en een boel foto’s gezien van voor de werken, maar dit was echt prachtig. Op de eerste verdieping had je een balkon met bloembakken vol kleurrijke bloemen. Op het gelijkvloers was uiterst rechts de bar met een aparte buiteningang, uiterst links het restaurant en in het midden een centrale ingang met receptie. Links en rechts van de ingang stonden struiken met veel bloemen in en over de hele lengte tussen de boulevard en de parking stond een serieuze afsluiting en vlak daarachter dezelfde soort struiken met veel bloemen.

Aan de receptie stond Amélie. Die kwam eerst Bert een knuffel geven en dan gaf ze mij vier kussen. “C’est toi, Rick ?” vroeg ze. “Bert heeft al veel van jou verteld” zei ze. “Hopelijk enkel goeie dingen ?” vroeg ik, waarop ze begon te schateren. “Ook” zei ze daarop. “Ik heb voor jou een huisje gereserveerd, Rick” zei Bert, vermoedelijk om zo snel mogelijk van onderwerp te veranderen. Hij greep mijn koffer vast en we liepen door de inkom naar de achterkant van het gebouw. Daar opende zich echt een waar paradijs voor mijn ogen. Wat verderop een hagelwit strand, een pier met een motorbootje aan, een heleboel palmbomen, een gigantisch zwembad in een grillige vorm van drie nieren, die tegen mekaar gehaakt waren.

Bert zei : “het eerste stuk is voor kinderen, vlak tegen het terras hier, in het tweede stuk kan je nog staan en in het derde stuk, is het drie meter diep”. Aan dat derde stuk was ook een afspringplank. Over de hele lengte van de achterkant van het was er een terras met parasols.

Tussen de palmbomen lag een gazon over het hele terrein en daarop liepen verschillende wegeltjes in verschillende richtingen. Het huisje het dichtst bij de zee, was voor mij gereserveerd, aan de overkant, eveneens het dichts bij de zee, maar op een goeie honderd meter afstand, was het huisje van Amélie, Bert en Kibo. Daarnaast dat van Safia en Antoine en daarnaast, het dichtst bij het hoofdgebouw, dat van Morowa, Séfu, Louis en Abeo.

Ik liet mijn koffer in het huisje achter en we liepen naar het terras. Bert ging bij twee mannen zitten, de éne was duidelijk Louis en de andere een blanke. Hij stelde zich voor als Patrick en hij was piloot, had een eigen vliegtuigje, een Cessna 208 Caravan en hij deed bijna dagelijks toeristische vluchten met zijn vliegtuigje. Daar konden trouwens twaalf passagiers in. Die vent was een Fransman, die nog in het vreemdelingenlegioen gediend had. Hij zei direct al lachend : “ha, jij bent Rick, de man die mij zo hard doet werken”.

Ik moest even nadenken en dan viel mijn kwartje. Bert had me uitgebreid verteld over de natuurlijke pracht van Togo, de watervallen, de natuurparken en ik had voor hem een drietal formules uitgewerkt die aan mogelijke klanten konden aangeboden worden. Zo kon je voor een redelijke prijs een week vakantie boeken, vlucht via Accra, verblijf in Ferdos, een paar toeristische uitstappen in Lomé, naar Togoville, naar Sokodé, een andere stad en een vlucht met het vliegtuig van Patrick naar het noorden van Togo. De twee andere formules waren variaties daarop met een langer verblijf en meer vliegen met Patrick doorheen Togo.

De drie formules had ik in Nederland, België, Frankrijk en Duitsland aan reisbureaus aangeboden en die bleken erg in trek. Bert had daarvoor een fotoreportage van zijn domein en een aantal bezienswaardigheden in Togo moeten aanleveren. Hij fluisterde mij toe dat dank zij die drie formules, hij een bezettingsgraad van zijn hotel, annexe vakantiehuisjes van meer dan vijfentachtig procent had en hij was nog maar een paar maanden bezig.

Na het nuttigen van een trappist in gezelschap van Bert, Patrick en Louis, bracht Amélie me naar mijn vakantiehuisje voor de volgende veertien dagen. In het naar het huisje lopen, zei Amélie me : “Rick, Bert heeft me alles verteld over jullie jeugd, over zijn eerste vrouw en jouw vrouw, over zijn tweede vrouw en hoe het daar allemaal mee verlopen is, ik weet dus ook hoe jouw relatie met jouw vrouw er aan toe is, niet echt schitterend op seksueel vlak, maar je wilt nooit van haar weg”. “Ik weet ook dat je vier kinderen hebt en dat je hen dolgraag ziet, net als ik mijn zoontje”. “Maar Bert heeft me gevraagd om speciaal voor jou, dat deden we nog nooit, jou het gevoel te geven, zoals Bert dat hier met mij heeft”. “Er werken hier ondertussen vier kamermeisjes”. “Dat zijn allemaal ex-collega’s van mij, maar ééntje daarvan, Aicha, is net als ik moeder van een zoontje, een vriendje van mijn Kibo en ze is helemaal alleen, heeft geen man, want die liet haar in de steek net zoals bij mij ook gebeurd is”. “Ze is mijn enige en echte boezemvriendin, die alles van mij weet”. “Dankzij haar werk hier, kan ze goed voor haar zoontje zorgen, komt ze financieel rond en ze is me daar ontzettend dankbaar voor”. “Ze wil geen nieuwe man voor zichzelf, maar ik heb haar gevraagd om voor jou te zorgen, zolang je hier bent”. “Ze zal niet proberen om jou van jouw vrouw weg te trekken of zo, of geen geld van je verlangen, maar ze is ook maar van vlees en bloed en heeft verlangens zoals elke vrouw”. “De veertien dagen dat jij hier bent, wil zij, met veel plezier, jouw tijdelijke vrouw zijn, als je dat tenminste wilt”. “Ze is kern gezond, Bert heeft dat in het hospitaal hier grondig laten onderzoeken, toen hij wist dat jij naar hier kwam”. “Aicha, is mijn, het is te zeggen, ons geschenk aan jou, voor de tijd dat jij hier bent”. “Nu en in de toekomst, telkens jij naar hier komt, zal zij er voor jou zijn”.

We waren ondertussen aan de voordeur van het huisje aangekomen en ik vroeg : “weet je zeker dat ze dat volledig uit vrije wil doet Amélie ?” “Zeker weten” zei die, “we weten al meer dan een maand dat jij zou komen en we hebben het haar toen gevraagd, het was eigenlijk een idee van Bert, maar ik heb het voor hem gevraagd en ze zit echt op hete kolen”. “Ze wacht hier binnen op jou en ik zou zeggen : geniet van je verblijf en wees lief voor Aicha, ze verdient dat”. Amélie opende de deur, ik ging binnen en Amélie sloot de deur achter me. Naast de flatscreen tv stond een prachtig mooie, ranke, pikzwarte, jonge vrouw. Ze had een wit schortje aan over een zwart jurkje en ze keek schuchter naar mij.

Ik stond met mijn mond vol tanden naar haar te kijken. Dan vroeg ze : “hallo Rick, ik ben Aicha, mag ik voor de volgende twee weken, jouw vrouw zijn ?” Ik was overweldigd, staarde haar aan en na even, vroeg ik haar : “wil je dat echt ?” Ze knikte en zei : “Rick, ik doe al wat je wilt deze veertien dagen, met heel veel plezier zelfs, Amélie heeft het me gevraagd en zij en Bert hebben me uit de armoede gehaald, volgens Amélie heb ik dat zelfs voor een heel groot stuk aan jou te danken, wijs me alsjeblieft niet af, maar geef me de kans om tenminste gedurende deze veertien dagen te laten zien, hoe ongelofelijk dankbaar ik jou ben”.

Ze zette een stap dichter en ikzelf deed dat ook. Ik moet haar als een idioot aangestaard hebben, niet echt goed begrijpende wat er gebeurde. Ik was sprakeloos, Aicha kwam nog een stap dichter naar mij toe, ze was iets kleiner dan ikzelf, ze stak haar handen uit, legde aan die aan beide kanten van mijn hoofd, trok me zachtjes dichter en ik voelde haar lippen op de mijne. Haar tong schoot mijn mond binnen en geen seconde later waren we op een gulzige, maar rustige manier aan het tongen.

Geen twee minuten later, lagen we beiden op het grote bed, volledig naakt en zonder schroom of terughoudendheid, zoog Aicha, mijn piemel helemaal in haar mond. Haar tong dartelde als gek rond mijn pik. Die was in geen tijd tot maximale proporties gezwollen. Haar gulzigheid was zo intens dat alle bijgedachten van zelfbeheersing, of zo lang mogelijk uitstellen, als schijn voor de zon, verdwenen. Ik denk dat het geen drie minuten geduurd heeft, vooraleer ik mijn ballen in haar mondje leegspoot. Dan kwam ze glimlachend recht, zette zich op haar knieën en zei : “bedankt Rick”. Ik zei : “jij bedankt mij ?”. “Ik moet jou bedanken lieverd”. “Neen, nee” protesteerde ze, “ik moet jou bedanken, want door jouw zaad zo snel aan mij te geven, weet ik dat ik je als vrouw beval”. “Dat is zeker zo” zei ik en bij mezelf dacht ik : ‘die Afrikaanse vrouwen hebben toch een andere logica dan de Europese, maar lang niet slecht’.

Aicha, vlijde zich naast mij. Haar puntige borsten wezen omhoog, ik boog me voorover en ook al had ik op dat moment een klein, verslapt piemeltje door haar gezuig van net ervoor, ik stortte me met gulzigheid op haar borsten en zoog één voor één haar tepels in mijn mond. Tegelijk, vingerde ik haar met één hand. Dat deed ik langdurig en Aicha begon meer en meer te kreunen. Dan besloot ik haar kutje te likken en van zodra ik mijn mond over de bovenkant ervan zette en haar klitje naar binnen zoog, begon ze te gillen. Haar ongeremdheid deed haar ook binnen de vijf minuten gillend klaarkomen. Dan ging ik naast haar liggen.

Ze leek verlegen en zei aarzelend : “het was voor mij zo verschrikkelijk lang geleden” alsof ze zich wou verontschuldigen. Ik zei daarop : “bedankt voor jouw klaarkomen, Aicha”. Ze keek me aan alsof ik Chinees brabbelde en ze zal wel gedacht hebben, toch rare venten, die Europeanen.
Dit verhaal loopt op zijn einde. In werkelijkheid gaat het nog steeds door. Die veertien dagen, neukte ik met Aicha elke morgen, meestal nog eens voor het middageten, dan in de latere namiddag en ’s avonds als we gingen slapen. Haar gepijp was weergaloos. Haar kutspieren, net zoals Bert me van Amélie verteld had, gaven een geweldig zalige pikmassage. Iets wat ik nooit bij een Europese vrouw ervaren had.

Die veertien dagen vlogen voorbij. Naast ontbijt, lunch en diner ’s avonds en het gebruikelijke borreltje voor het slapengaan met de hele bende op het terras onder de palmbomen in de koelte van de avond, deed ik niets anders dan neuken met Aicha. In werkelijkheid eerder zij die mij neukte. En gezien ik niet wou achterblijven, neukte ik haar op alle mogelijke en onmogelijke standjes. Een paar keer ging ik op uitstap met Bert en Louis om bezienswaardige dingen te bekijken en een keer of vier vloog ik met Patrick mee doorheen Togo. Dat waren momenten van seksuele rust. Mijn vakantie vloog voorbij.

Ik at me te pletter aan de uitzonderlijke gerechten van Morowa, waarmee ik het goed kon vinden. Zeker een kilo of vijf was ik bijgekomen toen ik vertrok en dat ondanks de veelvuldige seksoefeningen met Aicha.

Toen het moment van terugkeer aangebroken was, zei ze : “kom zo snel mogelijk terug Rick, ik blijf eeuwig voor jou beschikbaar”. Dat was op het moment dat ik mijn net leeggespoten piemel uit haar kontje trok. De dag erna zou ik terugvliegen naar België.
Bert, Amélie, Louis en Aicha brachten me naar de luchthaven. Daar namen we innig afscheid van mekaar en net voor ik door het douanepoortje ging, hoorde ik Amélie tegen Aicha zeggen : “merci d’avoir pris soin de Rick” (bedankt om voor Rick te zorgen). Waarop Aicha zei : “ik moet jou bedanken omdat ik dat mocht doen” en ze gaven mekaar een dikke knuffel terwijl ze naar mij wuifden.

Sindsdien ga ik elk jaar voor veertien dagen op vakantie naar Lomé in Togo, ik hoef enkel mijn vliegticket te betalen. Mijn vrouw wil nooit mee en ik neuk me in die veertien dagen te pletter met Aicha. Bert komt elk jaar iets voor Kerstmis naar België voor wat papierwerk. Meestal gaan we dan ergens iets drinken en babbelen over het leven, over Amélie of Aicha. Bert is mij eeuwig dankbaar, vooral omdat ik hem ertoe bewogen had om zijn leven ginder verder te zetten. Hij leeft daar als ‘God in Frankrijk’. En volgens mij, gezien zijn voorgeschiedenis, heeft hij dat leven meer dan verdient. En ik, ik kijk uit naar mijn volgende vakantie in Togo.

Einde verhaal.
Voor commentaar op dit waargebeurde verhaal, enkel namen en locaties zijn aangepast ; stuur een berichtje naar rickdanvers@yahoo.com of hier op de site. Alle eventueel crimineel interpreteerbare feiten zijn vanzelfsprekend compleet verzonnen. Tevens is dit verhaal enkel bedoeld voor de Gertibaldi site, enkel te kopiëren of te vertalen, mits voorafgaande, schriftelijke toestemming van de auteur.

Sensuele groeten, Rick

Graag commentaar op dit verhaal.