Togo – Vervolg
Vervolg van Bert 5
Iets later, liggen ze beiden in mekaar verstrengeld onder het dekbed. “In hemelsnaam, hoe deed je dat ?” fluistert Bert. “Och, mama heeft me dat aangeleerd.” “De belangrijkste spieren van een Afrikaanse vrouw zijn haar kutspieren, zei mama altijd.” “Van kleins af aan, heeft ze mij die spieren doen trainen.” “Vele Afrikaanse meisjes doen van jongs af aan dagelijkse oefeningen met hun kutspieren.” Even later hoort Bert Amélia zachtjes snorren. Ze slaapt. Bert denkt bij zichzelf, ik heb met meerdere Vlaamse of beter gezegd West Europese vrouwen de liefde bedreven in heel zijn leven tot op dat moment, maar geen enkele had enige, of bijna geen, controle over haar kutspieren. Aan de opvoeding van jonge meisjes in de Westerse cultuur tot jonge vrouwen is blijkbaar nog veel werk. De desastreuse impact van de nonnen en de rest van de katholieke kerk op de jeugd en hun relationele mogelijkheden, is blijkbaar nog steeds niet uitgegomd. Bij deze gedachte valt Bert ook in slaap.
De volgende morgen, door zijn biologische klok, wordt Bert wakker om half zeven. Hij draait zijn benen uit bed en zit even voorovergebogen. Hij probeert zich de gebeurtenis van de vorige avond voor de geest te halen. Hij glimlacht gelukzalig. Die avond na hun bezoek aan Abou Kassem was ongelofelijk voldoening gevend. De hele vorige dag was een dag die hij nooit meer kan vergeten. Een dag vol passie, uitzonderlijke seksuele ervaringen staat voor altijd in zijn geheugen gegrift. Bert draait zich om, kijkt naar de naakte Amélie die nog half onder het dekbed ligt. Ze ligt op haar zij in zijn richting. Eén been een beetje opgetrokken. Ze slaapt nog.
Bert buigt zich over haar, heel stilletjes, duwt hij haar één been wat opzij, zachtjes rolt hij haar op de rug. Amélia ligt met de benen een beetje gespreid. Ze heeft één duim in haar mond zitten zoals een baby. Ze spint als een poes, maar slaapt gewoon verder. Bert kruipt op het bed, heel voorzichtig, legt hij zijn hoofd tussen de benen van Amélie en hij drukt zijn neus op haar vagina. Hij snuift de geur op van haar kutje. Hij ruikt haar sappen vermengd met de geur van zijn sperma. Bert haalt zijn tong door de vagina van Amélie, van onder naar boven, dan plaatst hij zijn lippen over het klitje van Amélie en begint zachtjes te zuigen. Zijn tong draait cirkeltjes over het klitje van Amélie. Amélie kreunt in haar slaap. Na enige minuten opent ze slaperig haar ogen. Zodra ze door heeft, dat Bert haar klitje likt, glimlacht ze. Ze spint, legt haar handen op haar borsten en kneed ze langzaam. “Normalerwijze is het mijn taak om jou ’s morgens een pijpbeurt te geven Bert, maar je bent mij voor.” Bert likt en zuigt rustig door en een paar minuten later, komt Amélia kreunend klaar.
Beiden gaan samen naar beneden om uitgebreid te ontbijten. Na nog wat tanden gepoetst hebben terug op hun kamer, gaan ze tegen tien uur naar de lobby. Dan zou Louis hen komen oppikken.
Stipt om tien uur wandelt Louis de lobby binnen. “Waar naartoe ?” vraagt hij. “CFAO” zegt Bert. “We gaan een auto huren Louis, ik heb op hun website gezien dat zij ook auto’s verhuren en ik kan moeilijk aan jou vragen om mij veertien dagen lang rond te rijden.” Louis wil protesteren, maar Bert geeft niet toe. Bert zegt nog, “Louis, wees niet in je trots gekrenkt, maar jou auto is niet meer van de nieuwste, ik wil niet dat jij die kapot rijdt gewoon om mij rond te rijden in Lomé. Bij zichzelf denkt Bert ‘Louis rijdt met een aftands-, compleet versleten wrak, ik ga daar geen twee weken in rondhotsen.’ Een uur later rijden Bert en Amélie in een redelijk nieuwe Toyota Rav4 uit de garage buiten. Bert is blij dat de Rav over airco beschikt. Nog een reden trouwens waarom hij niet in de Cruiser van Louis wou meerijden, want die had dat niet.
Louis blijft nog wat hangen in de garage om met zijn kameraden te babbelen en Amélie en Bert rijden via Ayadema tot aan het rond punt, dan linksaf Lomé noord westelijk uit, richting de wijk Sanguèra, waar de ouderlijke woning van Amélie zich bevindt. Ze komen voorbij Café Paris en Bert besluit eerst even iets te eten. Amélie preutelt wat tegen en zegt : “dat is hier veel te duur.” Maar Bert laat zich niet vermurwen. Ze installeren zich op het terras en bestellen allebei een koffie en een croque monsieur. Drie euro voor een croque is niet zo bijzonder duur, maar eens het gerecht komt, stelt Bert vast dat die Togolezen de overtuiging toe gedaan zijn, dat een gerecht op een bord altijd het volledige bord moet bedekken en daarbij nog in het midden in bergvorm. In Vlaanderen kost een croque uit het vuistje al vier of vijf euro en krijg je twee geroosterde boterhammen met een stukje kaas en hesp. In Lomé, ligt het bord overvol met een dubbele croque en een hele boel groenten voor drie euro. Bert bestudeert de menukaart terwijl ze eten. Een grote dubbele geplastificeerde A4. Voor een gegrilde steak, met champignons, veel groenten en frietjes vragen ze hier nog geen acht euro. In Vlaanderen of Nederland, meer dan twintig en je krijgt minder. Ik kan het hier wel gewoon worden, denkt Bert.
Ondertussen begint Amélie toch wat te draaien op haar stoel. Ze is blijkbaar nerveus. Bert vraagt half lachend : “wat scheelt er, teveel goesting ?” “Ook goesting” zegt Amélie, maar we gaan zo dadelijk verder naar het huis waar ik woon en ik ben natuurlijk dolblij Kibo terug te zien, maar ik ben ook verlegen, beschaamd eigenlijk.” “Ik denk dat jij mij na dat bezoek en het zien van ons armzalig huis, niet meer gaat willen.” Bert bekijkt haar met een nogal geïrriteerde blik. “Begin je nu weer Amélie ?” “Al woon jij in een put van slijk, nooit laat ik je los.” “Ik heb het hier zowel met jou als Morowa, jouw moeder al over gehad.” “Voel je in hemels naam niet minder of zo.” “Jij maakt mij gelukkig en ik ga er alles aan doen om jou en jouw familie ook gelukkig te maken, al kost dat mij, mijn laatste cent.” “En ik wil het er niet meer over hebben, ik snap je beschaamdheid wel, maar laat dat aub geen hindernis voor ons geluk zijn.” Bert had op een iets hardere toon gesproken en Amélie is mede daardoor toch iets rustiger geworden. Bert rekent af en al lijkt het bedrag hoog, bijna tien duizend CEF (Centraal Afrikaanse Frank) en al hebben ze allebei een croque monsieur en een drietal koffies op, hij heeft amper veertien euro uitgegeven. Bij zichzelf denkt hij, met twee, of drie honderd euro per maand kan ik hier in Lomé rijkelijk leven.
Een half uur later parkeert Bert zijn gehuurde RAV op aanwijzing van Amélie in een zanderige kleine straat voor een klein lemen huisje. De laatste vijf minuten had Bert, traag tussen een wirwar van tientallen kris, kras door mekaar gebouwde lemen hutten gelaveerd. De meeste waren voorzien van verroeste golfplaten als dak. Als hij voor het aangeduide huisje parkeert, ziet hij Kibo zitten spelen in het zand, samen met een vriendje met een ongeveer twintig centimeter grote versie van een Toyota Landcruiser, het vriendje was aan het spelen met een mini versie van een grijpkraan van Caterpillar en een mini bulldozertje. Ze kijken vreemd op naar de RAV. Zodra Amélie uitstapt, verschijnt een glimlach op het gelaat van Kibo, hij gilt “Mamaaaaaaaa!!!” en rent met open armen naar Amélie die hem direct half dood knuffelt.
Bert stapt uit en op dat moment komt Morowa, getriggerd door het lawaai, buiten. Ze veegt haar handen af aan een beduimeld short dat ze draagt. Ze kijkt vertederd naar Amélie en haar zoon, dan naar de auto en dan naar Bert die er naast staat. Ze heeft een mengeling van gevoelens, vertedering omwille van Amélie en Kibo, wat angstig, ook verbazing om Bert daar te zien. Die ziet direct aan Morowa dat bij haar gevoelens van beschaamdheid en angst de bovenhand halen. Bert loopt op haar af en voor ze de kans krijgt iets te zeggen, omarmt hij haar en geeft haar een heel stevige knuffel. In haar oor fluistert Bert : “ik moest Amélie haar zoon laten zien.” “En van jou wil ik niks horen over hoe armzalig jullie hier wonen, of enige andere vorm van beschaamdheid.” “Afgesproken ?” vraagt hij stilletjes. Ze lossen mekaar en Morowa knikt. Ze heeft tranen in de ogen. Amélie heeft ondertussen haar zoontje losgelaten, stapt op Morowa af en zegt : “mama, ik kon hem niet tegen houden.” Met haar hoofd wijst ze naar Bert.
“Komt binnen” zegt Morowa. Bert betreed hand in hand met Amélie een ruimte van ongeveer vier bij vier. Er staat één kast, een houten tafel met een aantal krukken er rond, een laag bankje tegen de muur waarop Sefu een gerold sigaretje zit te roken. Abeo de vrouw van Louis is op een soort aanrecht tegen een andere muur, wat verlepte groenten aan het kuisen. Verder staat in het lokaal nog een soort stoof waar drie potten op staan. In het lokaal zijn nog drie deuropeningen zonder deur waar een gordijn in hangt. Amélie ziet dat Bert ernaar kijkt en zegt : “die eerste kamer links is de slaapkamer van Louis en Abeo, de middelste van mijn mama en de rechtste van mij en Kibo. “Waar slaapt Sefu”, vraagt Bert. “Meestal bij mama” fluistert Amélie verlegen. Bert gaat naar de slaapkamer van Amélie, trekt het gordijn open en ziet in een klein kamertje van twee op drie ongeveer een soort beddenbak op de grond staan, met daarin een zak vol stro en een deken erover. Aan de muur hangen een paar jurken, wat t-shirts, broeken en wat ondergoed met een wasknijper aan een koord die tussen twee nagels gespannen is. De kleerkast blijkbaar, zowel voor Amélie als Kibo. Een piep klein gat in de muur van zo’n twintig bij twintig centimeter, vlak onder het plafond geeft een beetje licht in de ruimte. Het is drukkend warm in die slaapkamer. In het hele gebouw is het erg warm trouwens. Geen airco, geen stromend water, geen verlichting, denkt Bert bij zichzelf. Hij wist wel dat Togo één van de armste landen ter wereld is, maar dat heel wat mensen in zo’n omstandigheden dienen te leven, overtrof toch wel zijn originele gedachten.
Buiten op een bankje voor het huis van Morowa en Amélie, zitten ze alle drie een beetje in de schaduw elk met hun eigen gedachten, zwijgzaam van een nogal zoet glas thee te genieten. Amélie geeft haar aandacht aan Kibo die van alles tegen haar zit te vertellen. Na een paar minuten zegt Bert tegen Morowa : “mama, ik wil Amélie nooit meer kwijt.” “Maar ik wil ook niet dat zij en Kibo de rest van hun leven in de huidige omstandigheden moeten doorbrengen.” “De luxe van het hotel waar ik nu zit, is leuk, maar duur en tijdelijk.” “En ik wil Amélie en Kibo niet van jou weg trekken, want jij ziet hen allebei graag.” “Ik moet hier eens grondig over nadenken.” “Bert” zegt Morowa, “ik heb mijn oudste dochter al moeten afgeven en ik weet dat ze het heel goed heeft in België, maar als ik nu Amélie ook nog kwijt geraakt, samen met Kibo, dat overleef ik niet.” “Geef me wat tijd Morowa, ik denk hier over na en zoek naar een oplossing.” “Niks hiervan tegen Amélie alstublieft.” Morowa knikt.
Wat later nemen Bert en Amélie afscheid van Morowa, Kibo, Sefu en Abeo en rijden ze terug naar het centrum van Lomé. Amélie laat Bert verschillende plaatsen zien in de stad. Alles wat zowat bezienswaardig is, komt aan de beurt. Bert is er evenwel niet echt met zijn gedachten bij. In gedachten weet hij dat hij Amélia nooit meer kwijt wil, ze mee naar België nemen, lijkt evenwel ook geen optie. Hij ziet niet echt een oplossing.
Het is al later op de namiddag als ze met de RAV4 op de Boulevard du Mono rijden en aan het restaurant van Abou Kassem aankomen. Beiden installeren zich op het met golfplaten overdekt terras. En niet veel later zitten ze samen smakelijk te eten. Amélie tatert er vrolijk op los. Je ziet echt dat ze blij en vrolijk is. Bert laat betijen. Als Bert nadien aan de koffie zit met een sigaretje en Amélie met een dampende thee voor haar neus, vraagt Bert opeens : “Chouchou (schatje), wat zou jij het allerliefste van alles wat je kunt bedenken, willen ?” Amélie fronst haar wenkbrauwen en denk schijnbaar heel diep na.
Na een minuutje of zo, zegt ze : “Bert, eigenlijk is het simpel, ik zou heel veel willen, maar voor mij het belangrijkste van al, dat is dat ik je nooit meer kwijt speel, dat jij voor altijd bij mij blijft.” Dan valt er weer een stilte.
Iets later zegt Amélie : “Bert…. ik volg je naar het einde van de wereld als het moet, maar eigenlijk wil ik hier niet weg.” “Ik heb vandaag wel gezien dat je een beetje ontgoocheld bent over de manier dat wij hier leven, de armoede die hier in Togo heerst, maar toch wil ik hier blijven leven met Kibo en ook voor mama en Louis.” “Ik weet dat ik een heel luxe leventje met jou in België zou kunnen hebben met Kibo erbij, maar ik ben niet zoals mijn zus in België, die heeft geen kinderen.” “Ik wil het Kibo, mijn zoontje niet aandoen dat hij zijn oma, zijn nonkel Louis en tante Aboe en zijn vriendjes hier, nooit of misschien maar één maal per jaar zou kunnen zien.” “Ik zou het verschrikkelijk vinden om mijn mama en mijn broer hier te moeten achterlaten.” “Je hebt zelf gezien, toen in bij jou in België was, dat ik al verschrikkelijk veel heimwee naar hier had.” “Jij hebt me dan met Kibo laten bellen, dat was fantastisch, maar ik had toen ook heel veel heimwee naar mijn familie hier.” “Het liefst van al, zou ik met jou hier in Lomé blijven wonen.” Ondertussen streelt ze Bert zijn onderarm. Bert knikt dat hij het begrijpt, gaat even met zijn hand door haar haren en geeft haar een kus op haar voorhoofd.
Iets later betaald Bert de rekening, nemen ze de auto voor een paar honderd meter tot op de parking van hotel Sarakawa, lopen naar hun kamer, nemen een gezamenlijke douche om het zweet en het stof van zich af te spoelen en kruipen in hun bed. Heel lief en zachtjes overladen Amélie Bert elkaar met kleine kusjes en in de aloude missionaris houding bedrijven ze heel teder met mekaar de liefde.
De resterende dagen van zijn eerste periode van twee weken in Togo, laat Amélie, soms samen met haar zoontje, soms samen met haar broer Louis, de hele stad zien. Bert krijgt alle bezienswaardigheden van de stad Lomé te zien, ze rijden naar Togoville, naar de watervallen van Kpalime en naar een paar natuurparken. Ze hangen gewoon samen de toerist uit in Togo. Op een bepaald moment huurt Bert zelfs een vliegtuigje met piloot en samen met Amélie en Kibo vliegen ze naar het noorden van Togo om het stuwmeer van Dapaong en het nationale park daar te bezoeken. Kibo heeft de tijd van zijn leven. En Bert is verbaasd over de schoonheid en gevarieerdheid van het landschap. Bij zichzelf denkt Bert, geen kat in Europa die weet hoe mooi het hier is.
Bert en Amélie vrijen de pannen van het dak, tenzij ze slapen of eten en als rustpauze nog wat de toerist uithangen. Op het einde van de veertien dagen, de zaterdag, heel vroeg staat heel de familie op de luchthaven. Bert was uitgecheckt uit de Sarakawa. Louis had heel de familie naar de luchthaven gebracht. Iedereen staat met tranen in de ogen en ze wuiven Bert uit. Bert had iedereen een knuffel gegeven en als laatste Amélie al knuffelend half dood genepen. “Over veertien dagen ben ik terug” fluistert hij in haar oor. Ze kunnen zich moeilijk los van mekaar maken. Beide met tranen in de ogen wuiven nog naar mekaar als Bert achter de schuifdeuren verdwijnt naar het vliegtuig dat hem naar Brussel zou terugvliegen.
Bij het landen in Zaventem, zodra hij buiten staat aan de taxi’s die daar staan te belt hij ondergetekende op. “Rick” zegt hij, “ik moet je zien”. “Morgen, kan dat ?” Ik denk even na, Marianne, mijn vrouw en ik verwachten geen bezoek van kinderen of kleinkinderen en dus zeg ik “ja, tegen een uur of twee in ‘De Gouden Tulp’ ?” (Dat is een paar blokken verwijdert van waar ik een appartement heb)
De dag erna zitten we beiden met een koffie voor onze neus op het terras van ‘De Gouden Tulp’. Bert verteld me heel zijn belevenis, zijn werkregeling bij de bank, kortom zijn gedeelte van wat ik hier neerschreef in ‘Bert 1 t.e.m. 5’. Na het aanhoren van de lange monoloog van Bert over zijn belevenissen met Amélie, zijn werk en dergelijke vraagt hij gewoon op de man af aan mij : “Rick, wat moet ik nu doen jong ?” “Ik weet het niet meer, ik wil Amélie niet kwijt en als ik niet naar daar ga op permanente basis, dan gebeurt dat toch”. “Ik kan toch niet alle veertien dagen van de rest van mijn leven naar ginder vliegen”. “Ik heb wel wat geld, maar nu betaald de bank alles, als ik het allemaal zelf moet betalen, dat gaat niet blijven duren”. “Ginder is de armoede zo immens, dat is niet te doen”. “Ik weet het niet meer”.
Ondergetekende en schrijver van dit verhaal is nogal pragmatisch ingesteld en dus zeg ik : “Bert, het is nogal eenvoudig”. “De regeling die jouw baas gemaakt heeft tot aan jouw pensioen, is bijzonder goed voor jou, dus tot dan zit je op rozen”. “Ga die periodes van telkens veertien dagen naar ginder, neuk met Amélie de pannen van het dak en geniet er van”. “Het probleem stelt zich voor daarna”. “Dan zie ik twee mogelijkheden, ofwel blijf je hier en ga je slechts af en toe naar ginder, ofwel ga je naar ginder en kom je eventueel af en toe terug naar hier”.
“De eerste optie Bert, is een heel dure, dat zei je net zelf al en je gaf al aan dat jullie relatie vermoedelijk wel eens daardoor zou kunnen doodbloeden”. “Dat betekent dat je een oude zak hier in België wordt, waar je financieel wel kunt rondkomen, maar zonder de liefde van je leven”. “Vroeg of laat val je dan dood als een chagrijnige ouwe vent met heel veel spijt van wat je hebt laten aan je voorbij gaan”.
“De tweede optie Bert, en dat is slechts mijn mening, dus m.a.w. wat ik zou doen, is dat je hier ergens in België voor een paar honderd euro een klein studiootje huurt, waar je altijd terug kunt op vallen in geval van nood, waar jij je domicilie zet, waar je bijvoorbeeld eens per jaar naar toe komt voor eventueel papierwerk, het dringende papierwerk kan ik altijd inscannen en jou ginder bezorgen of zelf hier regelen, daar kunnen we dan voor bellen”. “En wat ginder betreft Bert, wat jou stoort is de grote armoede, wel doe er dan iets aan”. “Koop ginder iets, zet het op jouw naam, laat de hele familie er werken, een restaurant of een hotelletje of zo, of doe iets met toerisme en met jouw centen ben je daar gewoon een koning”. “Je leeft er goedkoop, in de zaak dat je er eventueel start, je hebt er ervaring mee (waarmee ik zijn twee exen bedoelde), kan je zowel Louis, Morowa, Abeo en misschien zelfs Sefu tewerk stellen”. “Die zaak hoeft zelfs niet rendabel ze zijn, gewoon geen verlies maken is genoeg en vooral de familie ginder een gevoel geven dat ze een wezenlijke bijdrage leveren aan het succes”. “Meer moet dat niet zijn en jij controleert toch het hele financiële gebeuren”. “Iedereen werkt er voor jou en jij bent de koning en hun ‘trots’ is niet meer van toepassing”.
Bert had mij met verbazing aanhoort. Hij roept de patron van De Gouden Tulp en vraagt prompt om twee nieuwe trappisten. Ik ga verder met mijn betoog en zeg nog : “wat je ook doet ginder, zorg dat de gewone Togolees ook bij jou terecht kan en dat jouw zaak niet enkel voor bekakte toeristen is”. Ik zie Bert nadenken alsof hij een moeilijk quizvraag dient te beantwoorden. Hij neemt een gulzige slok van zijn nieuwe trappist en zegt dan : “Rick, je hebt gelijk, ofwel een ouwe rijke zak hier zonder liefde en seks, ofwel een ouwe rijke zak met alle liefde en passie van de wereld ginder, eigenlijk is de keuze simpel, ik doe het, ik ga naar ginder en wel voor goed”. Het viel mij op dat hij het woord seks verving door passie.
“Ja, maar hoe pak ik dat allemaal aan Rick ?” Ik kijk verwonderd (in mijn binnenste denk ik : hoe is het mogelijk dat bankdirecteuren zo onpraktisch in hun denken zijn, maar die overtuiging zal wel aan mij liggen en zeg : “simpel Bert, je verkoop hier alles, je houdt een gedeelte van je geld hier, met de rest koop je ginder wat je wilt en kunt vinden, wat je niet kunt vinden en toch nodig hebt, koop ik voor jou hier, smijt dat in een zeecontainer en verscheep de boel naar Lomé, ik zit niet voor niks in een expeditiebedrijf”. Trouwens mijn specialiteit in mijn beroep was precies Zuid Europa, Midden Oosten en vooral Afrika. Bert bekeek me alsof ik Chinees sprak. Ik deed er nog een schepje bovenop door te zeggen : “het eerste dat ik zou doen als ik jou was, is ginder voor die Louis een nieuwe Landcruiser kopen, of beter zo’n mini busje met een tiental zitplaatsen mocht je iets in de toeristische sector gaan doen en koop voor jezelf ook iets, het liefst met airco”, voeg ik er lachend aan toe. Bert gaapt me aan. Ik lach en zeg : “Bert, goed personeel moet je soigneren”. Dan vervolg ik en zeg : “het allereerste dat ik zou doen, is die Louis bellen en zeggen dat je hem nog eens duizend euro stuurt om een job voor hem te doen”. “Ah, ja ?” vraagt Bert. “Yep” zeg ik, “stuur hem duizend euro en zeg hem dat je hem inhuurt tot de tijd dat je terug in Lomé bent en dat hij dat dan in de wijde omgeving en in Lomé zelf moet rondrijden en kijken wat er allemaal te koop is en dat hij dat niet aan Amélie moet vertellen, maar dat hij jou alles wat eventueel in aanmerking komt, aan jou moet laten zien zodra je terug daar bent”. Bert knikt peinzend. “Laat maar weten als je van mij iets nodig hebt, Bert” zeg ik nog en iets later nemen we afscheid. Hij was met de taxi gekomen, dus ik voer hem naar Tervuren, waar hij woont.
Het laatste stukje van dit verhaal heeft Bert me verteld als ik bij hem, op zijn uitnodiging een dik half jaar later op zijn terras in Lomé zit.
De hele zondag heeft Bert zitten nadenken over wat ik hem verteld had. De maandag had hij op zijn werk een heel aangename dag met Olivier Rommens, zijn opvolger. De maandag avond belt Bert via Skype naar Louis. Louis wil eerst van die duizend euro niet weten, maar als Bert zegt dat dat een vergoeding is voor veertien dagen van zijn tijd om rond te rijden en naar potentieel koopbare panden te zoeken, waar een taverne, een restaurant of zelf eventueel een hotelletje zou kunnen in onder gebracht worden, gaat Louis overstag. Tevens vraagt hij Louis om bij CFAO een Toyota Proace VIP te bestellen (zowat het duurste model van mini busjes van Toyota) en een Toyota Landcruiser. Zodra hij bij CFAO is, vraagt hij Louis om hem te bellen met hun juiste mailadres en Bert zou de configuratie dan wel doormailen. Bert kiest voor zowat de duurste en meest complete versie van beide modellen. Tevens legt Bert uit dat de Landcruiser voor hemzelf is en het busje voor Louis, dat hij zinnens is om zich in Lomé te vestigen, dat hij dat vooral niet aan Amélie mocht zeggen en ook niet aan Morowa of zijn vrouw Abeo, want vrouwen kunnen niet zwijgen. Louis schatert. Bert geeft aan Louis ook nog mee, dat hij bij CFAO ook hun rekeningnummer dient te vragen en de voorschotten die betaald moeten worden, want hij wil de boel laten vooruit gaan.
De veertien dagen die volgen gaan redelijk snel voorbij, vooral om Olivier zijn opvolger echt een toffe pippo is en ze babbelen nogal wat af. Af en toe Skypt hij met Amélie, een enkele keer doen ze aan telefoonseks door te masturberen voor de camera van hun telefoontoestellen, maar dat gaf niet echt voldoening.
De zondag dat hij in Lomé landt, staan Louis, Morowa, Kibo en Amélie hem op te wachten. De ontvangst gebeurt met veel tranen van blijdschap. Louis zet Bert en Amélie af in het Sarakawa hotel en beloofd de dag erna tegen tienen hen terug op te pikken. Zodra de kamerdeur van de suite in slot valt, draait Amélie zich om, duwt Bert met zijn rug tegen de muur, grijpt naar zijn kruis, en zegt : “prends moi”, ze tilt haar rok op met één hand, pakt een hand van Bert vast drukt die onder haar rok, en hij voelt haar bloot kutje. Ze had geen slip aan. Alsof er een elektrische vonk van zijn hand rechtstreeks door zijn lijf naar zijn piemel schiet, begint die ineens te groeien. Amélie voelt dat, glimlacht, prutst onhandig en ongeduldig aan zijn aan zijn riem, Bert helpt haar even met zijn vrije hand, een seconde later ligt zijn broek en boxer op zijn enkels, Amélie heeft zijn lid in volle lengte met één hand vast, gaat even op en neer met die hand en trekt dan aan de piemel om hem naar haar kutje te krijgen. Bert legt zijn handen onder haar kont, tilt Amélie op, stoot zijn lid ineens diep in haar kutje, duwt haar met haar rug tegen de andere muur in het gangetje en plaatst een staccato van opwaartse stoten met zijn lul in haar kledder natte kut. Hij voelt haar weer nijpen met haar kutspieren. Grommend en kreunend neukt hij haar wild. Amélie heeft haar benen rond zijn lenden geslagen en houdt haar enkels op zijn kont gekruist. Ze hijgt van geilheid en overgave. Bert ramt als een bezetene en geen minuut later brult hij zijn sperma in haar. Het komt als het ware vanuit zijn tenen. Vier, vijf hete stralen schieten omhoog. Eens uitgespoten, blijven ze hijgend hangen tegen de muur. Amélie met haar armen om zijn hoofd en haar benen rond zijn lenden. Iets later fluistert ze : “welkom terug in Togo”. Bert grinnikt en zegt, zo’n welkom wil ik meer, alle dagen eigenlijk”. Dan maken ze zich los van mekaar, Amélie pakt de omgevallen rolkoffer en trekt die met één hand de kamer in terwijl ze haar andere hand onder haar lekkend kutje houdt. Bert strompelt de kamer in, met in één hand zijn lekkende piemel en in de andere zijn iets omhoog getrokken boxer en broek.
Dan vliegt de kleding in het rond en luttele seconden later liggen ze beiden naakt op het bed. Bert likt haar rozig kutje en proeft zijn eigen sperma en haar kutvocht, Amélie ligt bovenop hem in negenenzestig houding en likt zijn piemel en heel zijn lendenstreek proper van alle sappen. Wat later, kantelen ze beiden wat en blijven in die houding verstrengeld liggen. Ze hebben mekaar innig vast en willen schijnbaar mekaar nooit meer loslaten.
Na een half uur of zo, frissen ze zich wat op in de badkamer, kleden zich luchtig en gaan bij Abou Kassem eten, tijdens het eten vraagt Amélie : “Bert wat wil je als dessert ?” Hij bekijkt haar onbegrijpend. De hele tafel stond vol met schoteltjes eten en ineens vraagt ze naar dessert, merkwaardig. Dan zegt Amélie : “het dessert is niet voor hier maar voor op de kamer en je hebt de keuze uit twee heel leuke dessertjes”. Dan zwijgt ze even moedwillig. Bert kijkt nog meer onbegrijpend en op het onnozele af naar Amélie. Die lacht en dan fluistert ze, opdat niemand aan de andere tafeltjes iets zou kunnen horen : “je hebt de keuze Bert ofwel, als we terug in de kamer zijn pijp ik je en jij mag niets doen tot je in mijn mond klaargekomen bent en ik je helemaal leeg gezogen heb, ofwel, ga ik gewoon liggen en dat moet je voor je tweede keuze wel iets doen, want dan moet je mij jouw sperma in mijn kontje spuiten in plaats van in mijn mondje. Nu kijkt Bert helemaal onnozel en belachelijk naar Amélie en tot zijn verbazing begint zijn piemel in zijn broek zich al te roeren. Hij was nog geen uur tevoren klaar gekomen en het getater over ‘dessert’ van Amélie bracht al wat teweeg. Dan zegt Amélie fijntjes : “je mag natuurlijk voor beide desserten kiezen Bert, maar gezien jouw leeftijd…..” en ze schatert het uit. Hij weet niet of hij nu lichtjes kwaad moet zijn of blij.
Dan zegt hij : “ik kies voor de eerste optie en als je me dan even tijd geeft en daarna in staat bent om mijn gereedschap terug paraat te krijgen, dan neem ik optie twee erbij”. Zo kaatst hij de bal netjes terug en nu schatert hij het uit. Sommige mensen aan de andere tafeltjes draaien hun hoofd naar de hartelijk lachende Amélie en Bert.
Een klein uur later heeft Amélie Bert zodanig gulzig en hard leeggezogen dat Bert dacht dat heel zijn binnenkant via zijn piemel naar buiten gezogen werd. Om zo’n vijf minuten voor middernacht heeft hij nog, oké, een kleinere lading maar toch, in Amélie haar kontje gespoten. Daarna slapen ze verstrengeld in mekaar in. Zijn allerlaatste gedachte van de dag : “ha, leeftijd, dat is hier van geen tel” en hij grinnikt.
Voor commentaar op dit waargebeurde verhaal, enkel namen en locaties zijn aangepast ; stuur een berichtje naar rickdanvers@yahoo.com of hier op de site. Alle eventueel crimineel interpreteerbare feiten zijn vanzelfsprekend compleet verzonnen. Tevens is dit verhaal enkel bedoeld voor de Gertibaldi site, enkel te kopiëren of te vertalen, mits voorafgaande, schriftelijke toestemming van de auteur.
Vervolg in Bert 7
Sensuele groeten, Rick
Graag commentaar op dit verhaal.