So this is Xmas 5 (slot)

Jozef en Maria

Het gaat goed tot ik dit meisje aankijk en ik meteen maar dan ook totaal en helemaal en misschien wel voorgoed de kluts kwijt raak…

We hebben volgens de manager van de garderobe drie ‘gouden’ regels. Een: de klant goed aankijken. Twee: de jas of de jassen (tel ze!) weghangen. En drie: nummer of nummertjes (voor iedere jas één!) aan de juiste klant geven. En precies zo deed ik het toen ik haar voor het eerst zag…

Niet normaal zo druk als het is. We hebben de Kerstmatinee van de Maastreechter Staar in huis, speciaal voor hun families en relaties en zo, ik heb zelfs Andre Rieu zien lopen. Het is volgens mij vanavond daarbinnen volle bak want alleen al hier voor de balie staat het rijen-dik met mensen die hun jas kwijt willen. Mijn collega’s en ik rennen de benen los van onze billen om iedereen zo snel mogelijk te bedienen. Want serieus, zo láng als mensen naar die suffe muziek kunnen luisteren, zo kórt willen ze wachten op alleen maar even het laten weghangen van hun jas.

Kale kak

Negentien jaar terug ben ik op eerste Kerstdag geboren en ze noemden me Jozef!
Waren mijn ouders toevallig herders die rondliepen op de velden van Nazareth of Bethlehem? Duh…
Dus, Józef? In welke sferen wáren die lui in godsnaam toen ze dit bedachten. Wie krijgt dat verzonnen in het über-katholieke Limburg, hoe ontzettend kan je je kind pesten! Vanaf het allereerste moment dat ik me bewust ben dat ik mens ben is er altijd maar één grapje.
‘Jozef? En vent, heb je Maria al gevonden?’
Niet dus, en daarom wil ik dus al sinds lang Joz genoemd worden.

Als bijbaantje werk ik in de garderobe van ‘Theater aan het Vrijthof’. Het is werk van niks, muffe en soms echt stinkende jassen aannemen en weghangen, maar omdat je in korte tijd snoeihard moet buffelen verdient het per uur onwijs goed. Het kost me dus maar weinig tijd en toch levert het me naast m’n studiebudget genoeg op om lekker te kunnen leven. Ik heb dit baantje te danken aan mij pa en ma, die in een soort van tweehonderd-urige duo-job iets hoogs zijn in het universitaire ziekenhuis hier en die natuurlijk echt iedereen hier in deze kleine stad kennen.

Nou ja, en het was dus een easy baantje tot vanavond ineens dit meisje voor me staat. Regel één deed me haar aankijken en daar stond ze: heftig rood haar, jurkje wat bijna dezelfde kleur heeft, blauwig-groenig-grijzige ogen die me als lazerlichtjes vangen. En ja, de gouden regel één is dus dat ik de klant aankijk, maar meteen laat dit meisje me dus niet meer los. Ze reikt me twee jassen aan waardoor ik haar hand even aanraak en het voelt alsof ik onder stroom word gezet. Als ik dan stil val en niet reageer zegt ze ‘…ehm, sorry, maar we hebben haast…?’ ‘…ohw, ja, ook sorry, tuurlijk, ff wachten please’ mompel ik en weg ben ik om ze op te hangen. Als ik dan terug kom met de nummertjes staat daar ineens een oudere dame: ‘geeft u ze maar aan mij, jongeman. Het duurt hier allemaal zó lang, mijn dochter moest nog snel even naar het toilet voordat de voorstelling begint…’

Klote, echte Limburgse kale kak dus, net als mijn ouders, die gasten zijn blijkbaar de enigen die er toe doen en de jongedame had duidelijk geen zin op me te wachten. Het lukt me bozig mezelf te hervinden en al snel heb ik het tempo weer te pakken. Tot ik die rooie meid aan de andere zijde van de foyer in een huge rij voor de opgang naar het balkon zie staan en ze steeds maar mijn kant opkijkt. Wat wil die griet nou eigenlijk van mij? Eerst me met die most colorfull eyes ever betoveren, dan weglopen en me daarna gaan staan fixeren. Kan ze niet gewoon oprotten?

Maar ja, mooie meiden en ik…
Steeds als ik terugkom van jassen weghangen check ik hoe ver ze gevorderd is en steeds ook staat ze me aan te kijken. Wat ís dit, het bezorgt me kriebels en mijn pik wordt ook al onrustig.

Ik heb maar een halve dienst, omdat mijn zusje haar kerstmusical heeft en ik mijn ouders beloofd heb om daarbij te zijn. Ik doe dat graag want ik ben gek op m’n zusje, maar het vervelende daarvan nú is dat ik er niet ben als mensen hun jassen weer ophalen en ik het meisje dus niet meer zal zien. Ik baal daarvan, want ze heeft me op de een of andere manier ingepakt, heel graag zou ik haar nog willen zien om ‘r voor ‘n date te scoren . Daarom doe ik een briefje in haar jaszak met daarop mijn nummer en ‘de jongen van de garderobe’.

Jozef vindt Maria

Maar wie me de week daarna ook belt, niet het meisje met de rooie haren. En het lullige daarvan is dat het me totaal niet lukt haar uit mijn mind te krijgen. Ik vond haar zo weird bijzonder om te zien, met die heftige ogen en dat slanke lijf in dat mooie rooie jurkje. En láng, bijna even lang als ik, en hoe vaak komt dat nou voor.

Inmiddels is het daags voor Kerstmis, ik heb nu lang genoeg gewacht en ik besluit op speurtocht te gaan. Eerst vraag ik aan de administrateur van het theater of hij van de matinee een lijst van mensen heeft die een kaartje hadden. Maar dat is niet zo, want dit is helemaal via de Maastreechter Staar gegaan. Dan vraag ik aan mijn vader of hij iemand bij die club kent en natuurlijk, hij kent iedereen in Maastricht die er toe doet en al gauw heb ik de naam van de man die de ledenadministratie bijhoudt.

Eerst wil hij me niet helpen maar hij gaat meewerken als ik zeg dat ik haar tas met een flink gevulde wallet heb gevonden en dat hij haar alleen maar ‘het nummer van de jongen van de garderobe’ hoeft te geven met het verzoek me te bellen.
En dan gaat het snel, want als ik het meisje omschrijf weet hij meteen al wie dat is: ‘oh, dat rooie meisje, dat weet ik zo wel bij zie ze hoort.’ En amper een uur later belt ze me…

Een onbekend nummer, nietsvermoedend neem ik op: ‘Met Joz’. ‘Hallo, ehm…met Maria. Jij bent die jongen van de jassen?’ Dit geloof ik niet, ik word gefuckt. ‘Zei je nou Maria? Heb jij dat rooie haar?’ Even stilte en dan: ‘ja en ja. Hoezo?’
Ik kan het niet inhouden, ik begin spontaan te lachen. ‘Whow, weet je, omdat ik Józef heet. En omdat ik mijn hele leven al te horen krijg waar Maria is. En nou ben je er ineens!’ Aan de andere kant is het eerst even stil en dan komt er een lief giecheltje: ‘dit kan toch niet…ik krijg ook altijd die vraag, waar Jozef is…’

We spreken af elkaar over een uur in de stad te ontmoeten, op een verwarmd terras aan het Vrijthof. En daar zit ze, al van ver zie ik haar, dit keer haar haren in een behoorlijk wilde krullenbol. Als ik bij haar ben staat ze op waardoor we bijna elkaar huggen maar net niet, zonder elkaar aan te raken gaan we allebei een tikje verlegen zitten.
‘Hoi, Maria’ zeg ik dan. Weer dat leuke giecheltje: ‘Hoi Jozef.’ Dit geloof je toch echt niet…

Maria ziet er zó cool uit, met die vlammende bos haar en haar leuke gezicht met best wel een bleke huid, waardoor haar sproetjes en rooie lippen extra opvallen. Daaronder een zwart leren jasje en skinny jeans, ze is práchtig en weer word ik zo’n beetje bevangen door de blik van haar ogen, die wel drie kleuren lijken te hebben, geen idee of ze nou groen of blauw of grijs zijn.

Omgekeerd word ik ook uitvoerig bekeken en ik ben blij dat ik voor deze ene keer even goed aandacht heb besteed aan m’n outfit. Ik heb lang bijna zwart haar en donkerbruine ogen, en sinds ik zanger van een bandje ben heb ik de gewoonte om een donker lijntje om mijn ogen te zetten, vinden de meiden wel cool. Verder draag ik altijd skate-kleding, want naast zingen is dat mijn andere passion. Speciaal voor deze date heb ik nu wél schone spullen aangetrokken.
En volgens mij bevallen we elkaar wel, als ik bij Maria een lachje zie verschijnen voel ik dat ook opkomen, Jozef en Maria, whow, we hebben elkaar gevonden!

Maria’s Ontvangenis

We bestellen allebei een koffietje en dan vertelt Maria hoe ze mijn briefje in haar jaszak vond, maar dat haar moeder direct in de gaten kreeg dat het van mij was, ze het meteen afpakte en verscheurde met de mededeling ‘die jongen is niks voor jou.’
Ze vertelt dat ze enig kind is en dat sinds haar vader een paar jaren terug overleed haar moeder overbezorgd is geworden. Dat ze wil uitmaken met wie Maria wel en niet omgaat en dat ze omdat de familie heel rijk is ook wil bepalen met wie Maria wel of niet gaat trouwen.

Mijn verhaal voor Maria is dat het bij ons thuis juist bijna andersom is, dat mijn ouders allebei hoge pieven zijn in het UMC en altijd hun werk voor laten gaan waardoor ze amper of nooit tijd vrij maken voor mijn zusje en mij. Dat ik daarom het huis ben uitgegaan en nu een zolderetage hier vlakbij heb, in een leuk huis waar ook twee andere gasten van m’n bandje wonen. Dat ik tussen alle muziekoptredens en skate-sessions door ook leer voor dokter maar dat dat …ehm zeg maar project nog niet zo wil vlotten.

Ik heb geen idee wat het is. Het blijkt dat we die avond bij de jassengarderobe allebei precies hetzelfde voelden, alsof we onder stroom stonden, dat haar moeder zag wat er gebeurde en haar toen naar de wc stuurde.
Bijna onbewust neem ik Maria’s hand en daar is het weer, die energie die ze me geeft en ook bij haar zie ik het gebeuren, ze kijkt me intens aan en ik kan gewoon zien hoe haar pupillen zich iets verwijden.

Zonder het direct uit te spreken beseffen we volgens mij allebei dat we bij elkaar willen blijven. ‘We hebben met ons bandje vanavond een soort van ‘Kerstconcert’ in ’n studentenkroeg iets verderop, daarom moet ik nu gaan repeteren. Ga je mee?’ Maria knikt, ja, natuurlijk gaat ze mee, want het is écht wat we voelen, dus dit laten we niet meer schieten.

We staan op, rekenen af en vijf minuten later lopen we het souterrain binnen waar we altijd mogen repeteren. Mijn muziekmaatjes zijn er al en als ik met Maria binnenkom gaan bij alle drie de ogen wijd open. Als ik haar dan ook nog voorstel als ‘dit is nou Maria’ ontstaat er een partijtje gejoel en applaus waar zowel Maria als ik helemaal shy van worden. Maria stelt zich daarna netjes aan iedereen voor en duikt dan snel weg in de grote bank die er staat, waar we vaak ook wel andere dingen op doen dan alleen maar zitten…

Als ik dan de mic pak om wat testjes te doen is het eerste wat ik zeg: ‘hey gasten, vanaf nu is het weer Józef, oké?’ Opnieuw geklap en gejoel en Bart, al vanaf de kleuterschool mijn állerállerbeste vriend, komt even tegen me aan staan en fluistert met een brede grijns op zijn smoelwerk: ‘whow Joz, ehm sorry, Józef, zat deze schoonheid er nou ál die tijd al aan te komen?’ Ik weet niet waarom maar de tranen schieten me in de ogen en als Bart dat ziet geeft hij me een dikke hug. ‘Ze ís het écht, gast,’ fluister ik in zijn haren, ‘ze ís het’. ’Lijkt mij ook, Joz ben d’r maar zúinig op’ is zijn oprechte antwoord.

De stal

De kroeg waar we optreden ligt tegen de oude stadsmuur aan en is voor deze avond heel toepasselijk omgedoopt tot ‘De Stal’. Normaal gesproken hangen hier op oude banken studenten rond maar voor deze ene keer is de hele tent dus verbouwd tot een soort van stal, overal liggen strobalen, er staan voederbakken, allerlei gereedschappen hangen aan de muur, kerstverlichting in alle kleuren van de regenboog, best wel leuk. Er komen ieder jaar veel mensen op af en als we arriveren hangt het al met de benen buiten, voor veel van die jonge gasten is dit een soort van alternatieve nachtmis.

Voor óns is het de eerste keer en we zijn onwijs zenuwachtig, als we beginnen zoek ik oogcontact met Maria, aan haar mondbeweging zie ik dat ze ‘succes’ roept en tegelijk gaan allebei haar duimen omhoog. We spelen een soort Indi-achtige wereldmuziek en juist voor deze avond blijkt dat enorm aan te slaan. We hebben veel ballads en een paar up-tempo nummers uitgezocht en al gauw is de sfeer best wel Kerstmis-achtig.

Halverwege breekt Bart onverwacht in op de set-list als hij me mijn mic afpakt en een praatje begint. ‘Beste mensen, zoals jullie weten is het Kerstavond, de avond waarop Maria en Jozef in een stal terechtkwamen omdat er geen plaats voor ze was in de herbergen van Bethlehem. En daar kregen ze dus hun kindje.
Nou wil het toeval dat we hier vandaag ook onze éigen Maria en Jozef hebben, nog zónder kindje, maar dat komt er ooit ook vast wel. Dames en heren, ik presenteer u Maria en Jozef!’

Meteen word me duidelijk dat Maria in het complot zit want voor ik het besef staat ze naast me, ze hugt me eerst, neemt dan mijn hand vast en alsof het afgesproken is maken we dan samen een diepe buiging. Veel lui die hier zijn kennen me en echt, de tent wordt áfgebroken. Het was van iedereen echt altijd maar een grapje, steeds meer een running gag ook, maar nou ik blijkbaar écht m’n Maria heb gevonden worden ze helemaal gek.

Het wordt een onwijs mooie avond en de enige stoorzender is eigenlijk Maria’s mama, die maar appjes blijft sturen waar ze is en dat ze nu toch écht moet komen omdat de nachtmis zo begint. Keer op keer antwoordt Maria dat ze niet komt, maar het blijkt dat haar moeder alleen díe dingen oppikt die haar uitkomen en op een gegeven moment laat Maria haar maar voor wat het is, hoe moeilijk ook.

Sterrelicht

Het is al ver over twaalven als we de trap oplopen naar de zolder waar ik woon.
Eerste Kerstdag, jarig! Iedereen feliciteerde me al en van Maria kreeg ik de liefste hug ever..
Eenmaal binnen weten we allebei blijkbaar precies wat ons te doen staat. Zonder iets te zeggen kleden we ons uit en terwijl we elkaar nauwlettend volgen bij die activiteit staan we even later helemaal bloot tegenover elkaar.

Maria is práchtig. Haar hele lijf is wit als puur Italiaans marmer, waardoor haar roze tepels en het kleine rooie driehoekje haar boven haar gleufje extra opvallen. Haar borsten zijn niet heel groot en al met al zie ik een meisje wat precies is wat ik zo mooi vind aan meisjes, lang, slank, sportief, alles niet al te rond en toch heel mooi en girly.

Het bijzondere is dat we geen van tweeën verlegen worden van hoe we elkaar bekijken, want net als ik geeft Maria haar ogen goed de kost. Ik weet dat ik een goed en mooi ontwikkeld lijf heb, dankzij ‘t skaten heb ik overal spieren waar ze moeten zitten en geen grammetje vet. Her en der heb ik een tattoo laten zetten, maar niet overdreven. En waar ik echt trots op ben is het ringetje dat ik vorig jaar door mijn eikel heb laten jassen en wat wel even heel pijnlijk was maar nu zó lekker voelt als ik meisjes neuk. Mijn geringde lul dus, die zich ook al ijverig laat zien, haast bij ieder schokje dat hij zich meer opricht hoor ik een giecheltje van Maria.

Ik neem haar bij de hand en als we eenmaal naast elkaar op mijn bed onder het dekbed liggen draait ze zich op haar zij naar me toe en kruipt ze weg in het holletje van mijn oksel, bijna spinnend als een poesje.
Op geen enkele manier kan ik er over uit wat hier gebeurt. Ik heb al veel meisjes gehad en altijd neuk ik snel en graag en veel met ze. Maar nu, met Maria, doet mijn paal wel heel opgewonden maar zelf heb ik dat helemaal niet. Dit meisje dat nu alleen maar in mijn armen ligt is momenteel eigenlijk alles wat ik nodig heb.

Ik heb het rolgordijn open gelaten en omdat het op een paar kerstlichtjes na donker is, is nu goed te zien hoe buiten het sneeuwen is opgehouden en een voor een de sterren tevoorschijn komen. Eéntje is er heel helder, en het lijkt wel of die na een tijdje hier recht naar binnen schijnt, op het lieve gezichtje van Maria. Die is ondertussen tot mijn verrassing al in slaap gevallen, heel vreedzaam ligt ze tegen me aan, met haar schouder in mijn oksel en haar hoofd op mijn korstkas, ver weg in dromenland. Zachtjes streel ik haar waar ik haar kan bereiken, door haar krullen, haar nek, de welving van haar rug, haar ronde billen en terwijl ik zo geniet van haar plotselinge komst in mijn leven, voel ik me ook langzaam wegzakken.

Kerst-wonder

Het is al ochtend als we zo’n beetje tegelijk wakker worden. Maria glipt snel even het bed uit om naar de wc te gaan en als ze terugkomt kruipt ze bibberend tegen me aan: ‘brrr, koud’ is alles wat ze zegt. Als ze weer warm is moet ik er ook uit om dezelfde reden en als ik terugkom slaat Maria het dek open en ligt ze daar uitnodigend met wijd gespreide armen. Ze ziet er onwijs sexy uit zo en ik ga languit op haar liggen, waarna ze het dek weer terugslaat en we zo samen terug zijn in ons coconnetje.

Genietend lig ik op haar, haar tietjes geplet tegen mijn borstkas, onze buiken ademend tegen elkaar, mijn pik ongeduldig aandringend tussen haar nu nog gesloten benen. Het is alsof alles vonkt en stroomt door het intieme contact van onze lijven. Na een tijdje kijk ik haar steunend op mijn armen aan en vraag: ‘hoe is het met je?’ Maria kijkt me met haar kleurrijke ogen stralend aan en zegt: ‘goed. En jij?’ Als antwoord kus ik haar en dat wordt onze eerste echt serieuze tongzoen. Want als ik haar alleen maar zedig op haar lippen zoen voel ik hoe haar tong zich tussen de mijne wriemelt en open ik mijn mond. Gretig komt ze bij me naar binnen, waar ze als eerste het contact met mijn tong zoekt. Onderzoekend en verkennend draaien we om elkaar heen, en zodra we samen in mijn mond alles hebben gedaan wat er te doen is steken we als het ware over en is háár mond aan de beurt.

Ondertussen voel ik hoe Maria onrustig met haar benen beweegt en ze na een tijdje uit elkaar doet. Ik wil graag weten hoe ver ze wil gaan en maak me van haar los om dat te vragen. ‘Ik wil graag van jou alles wat je me wilt geven’ is haar lieve antwoord. Als eerste geef ik haar dan opnieuw een lange tongzoen en daarna daal ik af tot tussen haar benen om haar daar te kussen. Maria spreidt zelf al haar benen zo ver als ze kan, waardoor haar mooie roze kutlipjes en haar rooie driehoekje vol in mijn beeld komen.

Er is níks lekkerders dan het likken van een meisjeskutje. Wat ik vroeger als jongetje had met ijsjes heb ik nu met kutjes. Ze smaken eindeloos lekker en hoe meer je er van likt hoe meer je er van wilt hebben. Dus lik ik Maria lang en helemaal zacht en glad en open, tot ze me aan mijn haren zo’n beetje omhoog trekt, het is blijkbaar tijd voor meer. Zonder me te haasten schuif ik eerst mijn eikel in haar en ga er dan een paar keer mee op en neer, een klein stukje naar binnen en dan weer naar buiten. Ik merk aan alles dat Maria geniet en als er na een paar minuten een zacht kreuntje uit haar mond ontsnapt ga ik langzaam dieper bij haar naar binnen.

Strák is ze. En warm, zacht, omhullend, me een thuis gevend. Vanaf het moment dat ik helemaal in haar ben pakt ze me in met alles wat ze in zich heeft, heel goed kan ik voelen hoe ze haar buikspieren aanspant waardoor ze haar kutje naar me toe kantelt en ik nog dieper in haar kan. Uiteindelijk, als ik tot aan de wortel van mijn pik en nog íetsje verder in haar zit kijk ik haar aan en het is zo über-romantisch als maar kan, maar het is niet anders.

Ik geef haar eerst een lange zoen en fluister dan ‘echt liefje, jij bent mijn alles, het is een wonder dat ik je ben tegengekomen. Ik ben blij dat ik je gevonden heb, Maria, en ik laat je nooit meer gaan.’
Mijn liefje antwoordt door haar benen om mijn heupen te slaan en me uit te nodigen haar te néuken. En dát doe ik, langzaam maar wel steady neuk ik haar. Ik neuk haar lang en door en door, en misschien wel dankzij mijn prins Albert komt mijn lieve Maria al gauw voor het eerst klaar bij mij. Wat mij betreft is dat de eerste van vele keren…

Bedankt dat je deze Kerstverhalen las.
Fijne Kerstmis!
X. Zara