Robin – deel 2

In een vreselijke regenstorm pik ik een lifter op. Maar dat blijkt een liftster te zijn. Ze is weggelopen van huis, en de beste optie lijkt om haar naar haar tante te brengen. Helaas woont zij helemaal in Den Helder.

2. Het hotel

Ik durfde de radio niet harder te zetten, ik wilde niet dat Robin wakker werd. Maar daardoor werd het wel steeds moeilijker voor mezelf. Het was sowieso al een lange dag geweest. Rijden in dit weer vergde meer concentratie dan ik kon opbrengen. Het was al bijna elf uur, ik moest vechten om mijn ogen open te houden, en ik was nog maar net voorbij Amsterdam. Ik moest me erbij neerleggen dat ik dit niet ging redden.

Net op dat moment werd Robin weer wakker. Ze keek wat verdwaasd om zich heen, leek zich toen te herinneren waar ze was en wat er was gebeurd. Ze gaapte, rekte ze zich uitgebreid uit, en schonk mij een glimlach. Het viel me op hoe mooi die glimlach haar maakte. Zelfs met modder op haar gezicht, plakkerige piekharen van de regen, en ringen onder haar ogen was ze zó mooi als ze glimlachte.
“Sorry, meneer. Ik was weer in slaap gevallen. Wat zei tante Gerda?”
“Je mag voorlopig bij haar blijven. Ik breng je naar haar toe. We zijn al een tijdje onderweg. Maar het is al laat en we schieten gewoon niet op in dit kutweer. Ik ben bang dat we geen andere keuze hebben dan een hotel te zoeken en morgen verder te rijden.”

Niet veel later parkeerde ik de auto op de afgeladen parkeerplaats van een aftands uitziend hotel. Alle plekken dicht bij de ingang waren vol, we zouden een flink eind door de regenstorm moeten lopen.
“Kut, kut, kut!”
“U zegt wel erg vaak kut, meneer,” zei Robin. Het klonk verwijtend.
“Euh, ja. Dat klopt. En dat moet ik niet doen. Niet waar een tiener bij is. Alleen, …,” ik maakte een vaag, de hele wereld omvattend gebaar, “dit weer … dit hotel … deze hele situatie … jouw situatie … het is gewoon allemaal …,” ik onderbrak mezelf net op tijd, “… vervelend.”
“Oh, u mag het zeggen hoor,” antwoordde Robin, “en ik vind het ook. Alleen zeg ik het niet hardop. Ik denk het alleen maar.”
En toen lachte ze. Haar lach klonk als muziek uit de hemel.

Ik opende het portier, en de regen striemde me hard in mijn gezicht. Robin en ik sprongen uit de auto, ik deed snel de deuren op slot, en daarna renden we zo hard als we konden naar de vaag verlichte ingang van het hotel. Evengoed was ik compleet doorweekt toen we binnen stonden.
Kutweer!

“Kamer voor twee graag, mevrouw. Twee eenpersoonsbedden.”
De receptioniste keek me aan alsof alles mijn schuld was: dit kutweer, haar klotebaan in dit aftandse hotel, haar late dienst, en waarschijnlijk ook haar belastingaanslag. Maar uiteindelijk boog ze zich toch over een vlekkig schriftje op haar bureau.
“Gaat niet,” zei ze ongeïnteresseerd, “alles vol.”
“Twee eenpersoonskamers dan?” probeerde ik.
“Ook vol.”
“Wat heeft u nog wel vrij, dan?”
“Nog precies één kamer. Tweepersoonsbed.”
Nog voordat ik kon antwoorden dat dat geen goed idee was greep Robin enthousiast mijn hand.
“Oh, leuk papa! Dan is het weer net als vroeger, als ik bang was voor het onweer!”
Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar een forse kneep in mijn hand en een harde schop tegen mijn scheen maakten me duidelijk dat Robin geen tegenspraak duldde.

Ik wachtte tot we in onze kamer waren, maar toen hield ik me niet langer in.
“Ben je gek geworden? Ik ben je vader niet.”
“Dat weet ik meneer. Maar ik wilde niet weer door de regen terug naar de auto. En dan weer zoeken naar een ander hotel. Ik ben nat en koud en ik wil slapen. En u bent ook doodop. Ik denk niet eens dat u nog veilig kunt rijden, meneer.”
“Ja, en? Dat is toch geen reden om …”
“En denkt u echt dat die mevrouw ons deze kamer had gegeven als ze had geweten dat u niet mijn vader bent? Dat u me een paar uur geleden langs de weg hebt opgepikt?”
Ik viel stil. Toen knikte ik langzaam. Ze had gelijk. Ze was nog jong, maar duidelijk slimmer dan ik op dit moment was.
Mooi én slim. Wauw.

Ik huiverde in mijn natte kleren. En toen zag ik dat Robin nog veel harder stond te trillen.
“Oké, tijd voor een warme douche en dan in bed, jongedame,” commandeerde ik.
“Morgen heb je je kleren weer nodig. Leg ze maar buiten de badkamer, dan hang ik ze hier zoveel mogelijk uit. Hopelijk zijn ze dan morgen weer droog. Ik zal niet kijken.”
En met die woorden draaide ik haar mijn rug toe. Ik hoorde het geritsel van haar kleding. Het vochtige geluid van nat textiel dat op de grond viel. Ik onderdrukte mijn verlangen om stiekem toch te kijken en probeerde niet na te denken over wat zich op dit moment achter mij afspeelde.
“Ik heb geen pyjama meneer. Ik heb helemaal niks. Wat wilt u dat ik straks aandoe?”
Kut. Daar had ik niet aan gedacht.

Ik knoopte mijn overhemd los, liet hem achter me op de grond vallen, en deed twee stappen naar voren zodat zij hem kon oprapen.
“Doe die maar aan als je klaar bent met douchen. De knoopjes zullen niet echt lekker zitten maar ik heb niks anders.”
“Bedankt!” was haar antwoord.
Even later hoorde ik haar de badkamerdeur sluiten. Ik draaide me om en raapte snel haar kledingstukken bij elkaar. De spijkerbroek was oud, maar de stof was nog dik en stug. Ik hing hem over de rugleuning van een stoel, zo ver mogelijk uitgespreid, maar ik wist nu al dat Robin morgen het onaangename gevoel van een nog klamme spijkerbroek zou gaan ervaren. Het oude sweatshirt met de vervaagde print van een rockgroep zou waarschijnlijk wel op tijd drogen.

Robin had mijn overhemd meegenomen naar de badkamer. Maar tot mijn verrassing zag ik wel een meisjesslip op de vloer liggen. Ik raapte hem op en snapte meteen waarom haar slipje hier lag, het was veel te nat om in te kunnen slapen.
Kut!
Ik wist dat mijn overhemd lang genoeg was om alles te bedekken. Maar toch. Ik zou straks in één bed liggen met een meisje dat mijn overhemd draagt en verder niets. Een heel mooi meisje, zelfs.
Kut, kut, kut!

Ik keek nog even goed om me heen maar zag verder geen kleding liggen. Geen beha dus, realiseerde ik me. Kon ik daaruit iets concluderen over haar omvang? Of kon het, met haar dronken moeder, ook zo zijn dat ze al wel borsten had, maar dat haar moeder ook dat had verwaarloosd?
“Kut,” mompelde ik boos tegen mezelf, “stomme eikel. Het is al kut genoeg zonder dat je ook gaat zitten nadenken over haar borsten.”
Ik zette snel de televisie aan, in een uiterste poging mijn gedachten af te leiden. Na korte tijd voelde ik mijn ogen zwaar worden.

Ik werd wakker van het geluid van de badkamerdeur en keek op.
“Godskolere!”
Het vloog mijn mond uit voordat ik me in kon houden. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was stond Robin spiernaakt in het gangetje, rustig zichzelf af te drogen.
Snel keek ik weer richting televisie, maar ik wist nu al dat dit beeld nooit meer uit mijn geheugen zou verdwijnen.
“Godskolere?” herhaalde Robin verbaasd, “Die is nieuw! Wat is er met kut gebeurd, meneer?”
Ik ging niet op haar vraag in.
“Je bent bloot! Waarom sta je je dáár af te drogen? Waarom niet in de badkamer?”
“U heeft die badkamer niet van binnen gezien, meneer. Het is daar zó klein en nat. Ik kon me daar echt niet afdrogen. En ik was bang dat uw overhemd op de grond zou vallen en nat zou worden.”
Ze pauzeerde even. Ik bleef strak naar de televisie kijken, zonder iets te zien.
Toen praatte ze verder.
“Bovendien, er is toch niks te zien. Ik ben niet eens mooi. Mijn moeder zegt het de hele tijd. En de jongens op school kijken ook niet naar me om, omdat ik geen grote tieten heb zoals Emma of Annelie.”

Ik hoorde het verdriet in haar stem.
“Dat zal toch wel meevallen,” probeerde ik haar te troosten, “je bent vast …”
“En u vindt me ook lelijk,” viel Robin me in de rede, met een van tranen verstikte stem, “ik zag het wel, hoe u snel een andere kant opkeek. En me nu niet meer aan durft te kijken. Iedereen heeft gewoon gelijk. Ik ben een lelijke meid, en ik zal altijd lelijk blijven.”
Ik hoorde een onderdrukte snik en het gesnuffel van Robins vochtige neus. Ik voelde diep van binnen een enorme pijn. Een tiener, zo jong nog, zo onschuldig, zo overtuigd door klootzakken en idioten om haar heen dat ze lelijk zou zijn.
Ik wist direct wat me te doen stond.

Langzaam, nadrukkelijk, draaide ik mijn hoofd haar kant op.
Robin zag het, keek verbaasd, maar bleef stil staan terwijl ik uitgebreid haar jonge lijf bestudeerde.
Haar blonde haren, nu schoon maar nog steeds nat en ongekamd, als slordige slierten om haar gezicht. Haar heldere blauwe ogen boven dat schattige wipneusje. Haar mooie rode lippen, nu geplooid in een afwachtende treurigheid maar ik wist nog hoe haar ogen straalden en haar witte tanden schitterden als ze lachte.
Haar schouders, glooiend van vorm, bedekt met een stralende, licht gebruinde huid.
Haar borst. Haar borstjes. Oh, mijn god. Haar borstjes. Klein, waarschijnlijk nog niet uitgegroeid. Roomblank, parmantig naar voren wijzend. De donkere cirkel van haar tepelhof, met daarop een klein, dapper naar voren priemend tepeltje.

Ik wilde wel blijven staren naar die prachtige borstjes. In mijn gedachten stelde ik me al voor hoe het zou zijn om het zachte vlees van die tietjes in mijn hand te voelen. Hoe het zou smaken om mijn mond rond haar kleine hobbeltje te sluiten en zachtjes op haar tepeltje te sabbelen.
Maar ik dwong mezelf om mijn blik verder te laten dalen. Naar haar buik. Ze was slank, té slank. De contouren van haar ribben waren zichtbaar. Dat herinnerde me weer aan de moeilijke tijd die ze had gehad, met nooit genoeg eten in huis. Snel keek ik verder.
Eerst dacht ik dat haar venusheuvel helemaal glad en kaal was. Maar toen ik beter keek zag ik kleine, zachte, blonde schaamhaartjes.
Ik voelde mijn mond droog worden toen ik mijn aandacht verlegde naar het verticale streepje tussen haar benen. Het spleetje dat ik zo graag van dichtbij zou willen bekijken. Helaas had ze haar benen bij elkaar zodat ik niets kon zien van de schatten die in dat spleetje verborgen lagen. Maar alleen dat streepje zien was al genoeg om mijn pik te laten steigeren. Ik was blij dat mijn broek wijd genoeg was, dat ze mijn erectie niet kon zien.
Ik liet mijn ogen nog verder glijden, langs haar goed gevormde benen. Stevig door spieren, niet door vet. Een zacht uitziende huid. De top vrij wit, maar vanaf een paar centimeter onder haar kruis mooi gebruind. Kennelijk had ze deze zomer veel in korte broek of in rokjes buiten gelopen.
Ik zag wat oneffenheden van schaafwondjes en blauwe plekken op haar onderbenen. Maar die verstoringen van de perfectie maakten haar alleen maar nog mooier.

Ik liet nog één keer mijn ogen over haar hele lijf glijden, van haar voeten terug tot haar hoofd, en keek haar vervolgens recht in haar vragende ogen.
“Robin, ik draaide mijn hoofd weg omdat de meeste vrouwen en meiden niet willen dat een man hun bloot ziet. Maar nu heb ik je wel bekeken. En ik kan alleen maar zeggen dat je moeder het fout heeft. Ik weet niet of het de drank is, of het verdriet om je vader en je broer, of beide. Maar ze heeft het fout. Jij bent een ontzettend mooie meid, en ik weet zeker dat je zal opgroeien tot een gruwelijk mooie vrouw.”
Ik zag hoe haar ogen opnieuw nat werden, maar deze keer was het geen verdriet.
“En die jochies in je klas? Sorry hoor, maar wat weten zij nou? Het zijn nog kinderen. Ze roepen maar wat. Ze denken nu nog dat het in het leven alleen maar om grote tie … borsten draait, maar ze hebben geen idee. Jouw borstjes zijn misschien klein, maar ze zijn prachtig om te zien. En misschien groeien ze nog. En hoe groot of hoe klein ze uiteindelijk ook worden, ze zullen je fantastisch staan. Omdat jij een prachtige meid bent.”

Het ging snel. Te snel. Voor ik er erg in had, stormde Robin op me af, sloeg haar armen om mijn nek, en drukte haar lippen op mijn wang.
Ik was me erg bewust van hoe haar blote borstjes tegen mijn al even blote bovenlijf drukten. Van de geur van haar vers gewassen haren in mijn neus. Van haar zachte lippen op mijn wang.
Mijn armen bungelden onzeker langs mijn lichaam. Moest ik haar ook omarmen? Haar rug aftasten met mijn handen? Of zou dat ongepast zijn? Kut! Was dit niet al ongepast? Moest ik haar wegduwen? Wilde ik haar wel wegduwen?

Snel, veel te snel, liet ze me weer los.
“Bedankt, meneer,” zei ze nog. En toen liep ze terug naar waar ze haar handdoek op de grond had laten vallen, bukte om hem op te rapen, en droogde zich toen verder af. Ik onderdrukte een zucht bij het zien van haar perfect ronde billen.
Ik richtte mijn aandacht weer op de televisie. Zonet had ik een goede reden om haar te bekijken. Nu niet meer. Nu zou het weer raar zijn.

Niet veel later liep een zeer jonge schoonheid, gekleed in slechts mijn eigen overhemd, voor de televisie langs. Hoewel het overhemd wijd was, bleven haar borstjes net bedekt. En het was lang genoeg om tot halverwege haar dijen te komen. Ze zag er nog steeds bloedstollend mooi uit, en de gedachte dat ze onder mijn overhemd helemaal bloot was liet me bijna watertanden. Snel drukte ik die verboden gedachte weg. Ik keek toe hoe ze om het bed heen liep en haar bevallige lijfje onder de deken schoof.

Ik schoof haar de afstandsbediening toe en kwam overeind.
“Tijd voor mijn douche. Kijk maar of je hem uit wil zetten of op iets anders.”
Ik liep richting badkamer en hoorde achter me hoe Robin van kanaal naar kanaal schakelde.

Mijn broek was lang niet zo nat als de kleren van Robin, maar nat genoeg dat ik hem uitdeed en over de enige nog lege stoel hing, zodat hij morgen weer droog zou zijn. Mijn boxershort was gelukkig nog droog. Ik hield dit laatste stukje kleding aan totdat ik in de badkamer was en de deur achter me dicht had getrokken.
Ik had gepland om vanavond gewoon thuis te zijn. Ik had geen andere kleren bij me. Mijn boxershort moest maar genoeg zijn vannacht.
“Kut,” dacht ik toen ik me realiseerde dat ik in alleen mijn boxershort straks vlak naast Robin zou liggen. Die alleen mijn overhemd droeg. “Kut, kut, kut!”

De badkamer was vreemd ingericht. De douchecabine was verrassend groot, eigenlijk té groot voor de kleine badkamer. Ik hing mijn boxershort over het handdoekenrek, stootte me eerst aan de WC en toen aan de wastafel, wist eindelijk de deur van de cabine te openen, en had toen opeens alle ruimte om mij te douchen.
Na een paar minuten onder de fijne warme regendouche voelde ik me alweer een stuk beter. Lekker opgewarmd door het water, schoon gedoucht, haren gewassen. Heerlijk!
Ik draaide de kraan uit en merkte dat de sproeikoppen boven me enorm bleven nadruppelen. Mijn plan om me in de grote douchecabine af te drogen kon niet doorgaan. Zuchtend stapte ik in de kleine ruimte buiten de cabine, maar ik moest al snel erkennen dat Robin gelijk had gehad. Het was gewoon onmogelijk om me hier af te drogen. Ik zou dat, net als haar, in de hotelkamer moeten doen. Vol in het zicht van Robin.

Ik vroeg me af of ze misschien al zou slapen. Of misschien zo in de televisie opging dat ze niks zou merken. En ergens in een verboden hoekje van mijn hoofd speelde zich een ander scenario af. Een scenario waarin ze wel zou kijken, en dan …
Ik dwong mezelf om die sowieso al compleet onrealistische gedachte aan de kant te zetten.
Maar of ze nu sliep of niet, of ze nu zou kijken of niet, ik kon het moment niet langer uitstellen.
Kut.

Ik duwde de deur open en liep de kamer in, mijn handdoek losjes in mijn hand. Robin was nog wakker en lag ontspannen naar een tekenfilm te kijken. Toen ze de deur hoorde draaide ze haar hoofd mijn kant op. Ik zag een glimlach om haar lippen vormen.
“Zie je wel?” merkte ze droogjes op. En daarna draaide haar hoofd terug naar de televisie, die ze duidelijk veel interessanter vond.
Ik betrapte mezelf er op dat ik tóch teleurgesteld was in haar reactie.
“Idioot,” schold ik mezelf in gedachten uit, “had je nu echt verwacht dat zo’n jong grietje blij en enthousiast zou reageren bij het zien van een veertigjarige, niet overdreven groot geschapen en licht kalende man met een beginnende bierbuik?”