Renate deel 11 final

In haar kutje herhaalde zich hetzelfde scenario, maar hier werd het slijmerige spoor van geil en sperma op de gladde binnenkant van haar dijen achtergelaten. William Doyle viel aan de andere kant naast haar neer. Beide mannen, vader en zoon, hijgden minutenlang zwaar na, voordat ze voldoende beheersing herwonnen om hun stembanden te kunnen gebruiken. “Zoon “, verklaarde vader Doyle, “de dag waarop je dit sletje aan de haak sloeg, met je beschermengel werkelijk aan je kant gestaan hebben. Er is mijlen in de omtrek geen lekkerder dier te vinden. ” “Nou “, zei zoon Doyle, “daar valt over te redetwisten, paps. Je hebt nooit een kans gekregen bij Laura Noll, meen ik? Dat is pas een hitsig wijf! Maar dit sletje kan het mits de goede aanpak en veel oefenen ook wel leren. ” Vader Doyle zette zich op een elleboog recht. “Je hebt het altijd maar over die Laura Noll! Nou, ik wil wel eens vergelijken! Waarom breng je haar niet een keer hierheen? Of wil je haar niet delen? Wedden dat ze een beurt met ons beiden weet te waarderen als ze “?í “?ín keer te grazen genomen is? Net als dit sletje hier! ” “Eigenlijk best een leuk idee “, zei William peinzend. “Vroeger wou ze nooit meekomen, maar nu ik getrouwd ben wantrouwt ze jou misschien niet zo erg meer. ” Beide mannen stonden recht van het bed. Dennis wreef zich in de dikke handen. “We kunnen nog een leuke tijd beleven “, kwijlde hij. “Dit blonde beest en die rode teef zullen ons heel wat aangename uurtjes bezorgen. En weet je, zoon, nu kunnen we ons ook ontmaken van die uitgedroogde trut. Dat wijf is alleen nog goed om te koken. En ze kent alleen maar stoofpot. ” “Bedoel je dat we moeder de deur wijzen? ” vroeg William. Renate was voldoende tot zichzelf gekomen om vol verbijstering en afgrijzen toe te luisteren. Deze kerels waren werkelijk beesten! Ze vroeg zich af hoe ze ooit aan hen zou kunnen ontsnappen. Ze zouden haar zeker nooit laten gaan, niet voor ze haar beu waren. En tegen die tijd zuo van haar alleen maar een erbarmelijk wrak overblijven. “Natuurlijk smijten we dat oude kreng de deur uit “, grijnsde Dennis intussen. “Waarvoor hebben we haar nodig. Of heb jij soms gewetensproblemen? ” William haalde de schouders op. “Ik niet “, grinnikte hij. “Ze is te lelijk. Als ze er nou nog wat behoorlijk uitzag. Ik heb gehoord dat sommige kerels het best lekker vinden met hun moeder, maar in dit geval het ik het nooit zo zien zitten. ” Een zwak kreetje had geklonken vanachter het gordijn dat het bed van de woonkamer afschermde, gevolgd door het geluid van snelle voetstappen. Het gordijn werd weggeschoven en Elma Doyle verscheen met een dubbelloops jachtgeweer in de handen. Haar gezicht was vertrokken in een vreselijke grijns. “He, Elma… “, begon Dennis zwakjes. “Ma? ” deed William vragend. De kleine, schriele vrouw richtte het geweer en haalde een van de twee trekkers over. In de borst getroffen door een lading hagel werd Dennis Doyle achteruit geworpen, smakte tegen de muur en gleed omlaag om met een plof op zijn kont te belanden. Toen hij zat, waren zijn ogen al gebroken. “Ma! ” gilde William. Hij maakte afwerende gebaren met de handen, maar leek zich voor het overige niet te kunnen bewegen. Zijn ogen smeekten tevergeefs. Het geweer werd opnieuw gericht. Er klonk een droge klik, toen de tweede trekker werd overgehaald, en dan een luide knal. William probeerde zich nog opzij te werpen, maar op die manier trof de lading hagel hem in het hoofd. Zijn schedelpan werd haast volledig weggerukt. Hij was eveneens dood voordat hij op de vloer belandde. Renate lag nog krachteloos op het bed, volledig naakt op haar gympies na, waarom de mannen zich niet bekommerd hadden. Ze staarde met grote ogen naar Elma en verwachtte het volgende schot voor haar, de eerste ogenblikken niet beseffend dat een dubbelloops geweer slechts twee hagelpatronen bevatte. Elma liet het geweer zakken. “Sta op “, zei ze dof. “Kleed je aan en ga de sheriff halen. Kun je rijden? ” Renate knikte. “Neem dan de pickup. Vertel hem maar wat er gebeurd is. En zeg hem dat hij zich niet hoeft te haasten. Ik ga nergens heen. ” Renate sprong van het bed en werkte zich in haar kleren. Ze zag hoe Elma het geweer herlaadde. Was de vrouw van mening veranderd? Ging ze haar ook doden? “Elma “, zei ze. “Wat ga je doen? Waarom herlaad je? ” “Maak je daarover geen zorgen, kindje. Ga nu. ” Renate weifelde nog even, maar zag dan in dat ze niets kon doen. Ze rende naar buiten, stapte in de pickup en startte. Ze had wel gezegd dat ze kon rijden, gewoon om de vrouw gerust te stellen, maar in werkelijkheid had ze alleen maar haar vader en William geobserveerd. Ze meende echter de theorie voldoende te beheersen. Toch duurde het een tijd voor ze de oude wagen aan het rijden kreeg, met veel schokken en stil vallen. Toen ze de zandweg naar de hoofdweg opreed, hoorde ze achter zich het geluid van een derde schot. De knal leek haar, ondanks de afWilliamd, luider dan de twee vorige. Zoals van een dubbelloops geweer waarvan beide trekkers tegelijk overgehaald worden. Ze wist nu wat Elma bedoeld had, toen ze zei dat ze nergens heen ging. Ze wist ook wat David Jones hier bij zijn aankomst zou vinden. Renate haalde opgelucht adem, toen de onderzoekszitting werd afgesloten. De zaad was eigenlijk routine geweest: dubbele moord en zelfmoord. Maar ze had gevreesd dat men haar veel erger op het rooster zou gelegd hebben voor haar aandeel in het drama. Gelukkig had David Jones haar geholpen, na het horen van haar verhaal. Hij had links en rechts in wat oren gefluisterd en ervoor gezorgd dat haar geen netelige vragen gesteld werden tijdens het onderzoek. Nu leunde ze dankbaar tegen hem aan, toen hij haar uit het kleine gerechtsgebouw naar buiten bracht. Ze was hem veel dank verschuldigd. Niet alleen voor zijn hulp bij het discreet houden van de oorzaak voor het drama, ook voor wat hij tijdens de dagen nadien gedaan had. Zoals het weghouden van journalisten. Ze had gevreesd dat haar belevenis lang en breed zou uitgesponnen worden in de pers, dat haar ouders dit zouden lezen en haar zouden komen halen. Ondanks haar nare ervaringen wou ze voor niets ter wereld terug naar Princetown. En hij had ook haar kamer in het plaatselijke pension betaald uit de politiekas. Hoe ze hem terug moest betalen, wist ze nog niet. Er leken geen banen te zijn in Selmerville. Maar waar ze ook terecht kwam, ze zou zeker zorgen dat hij zijn geld kreeg. Nu bracht hij haar weer naar het pension, niet rechtstreeks naar haar eigen kamer, maar naar de zijne, waar hij de pensionhoudster gevraagd had voor koffie en gebak te zorgen. Ze gingen samen zitten op de bank in de kleine, maar knusse kamer. Renate schonk koffie in. Toen ze hem zijn kopje aanreikte, nam hij dit aan, zette het meteen neer en hield haar hand vast. “Kijk eens, Renate “, begon hij aarzelend. “Ik… ” “Ja? ” vroeg ze. De aanraking van zijn vingers op haar hand bezorgde haar een vreemde gewaarwording. Hij schraapte de keel. “Nou “, vervolgde hij, moed vattend. “Kijk, het zit zo: er is me een baan aangeboden als hoofd van politie in Darlington, een redelijk stadje in Florida. Die betaalt beter dan hier. ” “Gefeliciteerd “, zei Renate oprecht. “Het is een grote stap “, verklaarde hij. “Selmerville is mijn geboorteplaats. Ik heb hier heel mijn leven gewoond. Ik ken hier iedereen en alles. Onder andere omWilliamdigheden zou ik er, ondanks het hogere loon, niet aan denken het aanbod aan te nemen, maar… ” “Maar? ” vroeg Renate. “Ik stel me zo voor “, vervolgde hij op schuchtere toon, “dat jij wel niet in Selmerville wilt blijven, na wat je hier meegemaakt hebt. Officieel is natuurlijk niet bekend wat je in werkelijkheid overkomen is, maar de mensen hier kenden de Doyles heel goed. Er wordt heel wat geroddeld. ” “Ik heb hun blikken wel opgemerkt “, verklaarde Renate. “Nee, ik kan hier niet blijven. Er is trouwens geen toekomst voor me. Ik heb een baan nodig. ” De jonge sheriff keek haar nu ernstig aan. “Wat zou je er dan van vinden met mij naar Darlington te gaan? ” vroeg hij, ietwat bangelijk klinkend. Renate staarde hem aan. “Bedoel je… Na al het schandelijke wat mij overkomen is? Zou je mij mee willen nemen? Je weet nog niet eens alles, David! ” De jonge sheriff haalde zijn schouders op. “Wat je overkomen is, maakt voor mij niets uit. Het verleden laten we achter. En wat zou ik dan niet weten? ” Blozend en stamelend vertelde Renate hem over het feit dat ze eerst door William niet bevredigd was, doch wel orgasmes gekend had tijdens de twee verkrachtingen. David Jones lachte en verzekerde haar dat het gebrek aan bevrediging bij William lag en niet bij haar en dat haar reakties tijdens de daarop volgende gebeurtenissen helemaal niet abnormaal waren, maar een instinktief zelfbehoudsmechanisme van haar lichaam. “Werkelijk? ” vroeg ze schuchter. “Werkelijk “, zei hij. “En ik zal het je bewijzen. Ik zal je leren dat iemand die echt van je houdt je ook kan bevredigen op een normale manier. ” En dat deed hij ook. ::Einde::”