PuberRuil 3 – Het is wat je ermee doet.

Emma
Waar blijft ze nou. De auto met de ruiljongen kan ieder moment komen. Lieke wordt geacht dan gelijk in die auto te stappen, om naar de ruilmoeder te worden gebracht. Het is niet de bedoeling dat zij echt kennis met hem maakt. Dat wordt bewaard voor het einde van de ruilweek.
Ik roep naar boven. “Waar blijf je nou Lieke?” “Ik kom Mama. Doe eens rustig. Als jij geen uur op de badkamer had doorgebracht, was ik al lang klaar geweest.”

Ik bekijk mezelf nog eens in de gangspiegel en twijfel. Met mijn haar in een knot en dat donkerblauwe broekpak lijk ik op een strenge schooljuffrouw. Maar dat is eigenlijk ook de bedoeling. Uit de door zijn moeder gemaakte korte beschrijving, van haar 16 jarige zoon Joep, begreep ik dat hij nogal eigengereid is… Hoe schreef ze het ook weer. ‘Mijn Joep is best wel een lieve jonge. Hij helpt me ook wel vaak in het huishoue en doet de tuin. Maar alles moet wel zo gaan als hij het wild.’ Aan haar schrijfwijze en de taalfouten is te zien dat Elly, zoals ze heet, niet bepaald een hoogvlieger is. Wellicht dat haar zoon het intellectuele gat dat zij laat vallen, onbewust heeft gevuld. ‘Niet met mij Joep. In dit huishouden voer ik de regie en gebeuren de zaken onder mijn voorwaarden.’ De tijd ik naar de pijpen van een man danste ligt ver achter me.’

“Mag ik zo gaan?” Lieke maakt een ietwat stuntelige draai. Dankzij haar aangepaste, desondanks modieuze, sneakers merk je daar normaal niets van. Maar als mijn lieverd de ballerina probeert uit te hangen spelen haar, ongelijk grote voeten haar toch parten. Het is waarschijnlijk iets erfelijks in de vrouwelijke lijn van onze familie. Gelukkig is het beenlengte verschil bij Lieke minder dan dat van mij, dat wederom een stuk minder is, dat dat van mijn moeder. Voor het feest van de dag draag ik nu een paar aangepaste pumps. Die schop ik echter meteen als de camera is gestopt, uit. Als ik het goed heb begrepen wordt vandaag uitsluitend de aankomst het voorstellen en de rondleiding door het huis gefilmd. Morgen kijkt de camera vanaf…
“Lieke aan moeder… Lieke aan moeder.. Mag ik zo gaan, vroeg ik?”
“Ùh ja schat. Sorry ik was even in gedachten.”
Ik bekijk mijn dochter nog eens goed.

Nee, ze is zeker geen top model. Verre van dat zelfs. Maar toch. Het mollige lichaam met alle rondingen daar waar ze horen, onder haar open goedlachse gezicht met de helderblauwe ogen, maakt dat er toch wel wat mannen zijn die zich naar haar omdraaien. “Ik had niet gedacht dat dat jurkje je zo goed zou staan schat. Ik was bang dat je benen..” “Ze zijn niet te dik Ma, evenals die van jou dat niet zijn. Ze horen bij mij net zoals mijn, voor mijn lief, wat klein uitgevallen tieten… Body positivity Ma. Op mijn nachtkastje ligt het boek ‘Lief voor mijn lijf’. Dat moet je echt eens lezen.
Misschien wel lieverd. “Ik zie mezelf nog teveel door de ogen van jou vader en mijn eigen vader.”

Wanneer de bel gaat verstar ik. Lieke schiet in de lach. “Maak jij de deur maar open Ma. Het was jouw idee.”
Ik trek de deur open en moet mijn oordeel meteen bijstellen. Potverdikkie, die meegestuurde oude pasfoto doet hem geen recht. Hij is een snoepie.
“Dag mevrouw. Ik ben Joep.” Ik pak zijn uitgestoken hand en we maken kort oogcontact. “Hallo Joep. Ik ben Emma. Kom toch binnen.”
“Sorry mevrouw. Kunnen we hier even stoppen. Dan filmen we eerst even het afscheid van uw dochter.”
‘Shit ja, dat hoort er ook bij. Ik wist het, maar nu pas dringt de impact tot mij door. Ik ben blij dat ze hooguit een paar uur per dag filmen. Stel je voor je doet mee aan Big Brother. 24 uur per dag onder een vergrootglas. Ik moet er niet aan denken.
Vanwege het licht wordt ik geacht Lieke een afscheidsknuffel bij de gereedstaande auto te geven. Met pumps over het ongelijke pad door de voortuin, stond niet in mijn draaiboek. Gelukkig biedt Lieke mij haar arm aan.
Nadat ik mijn dochter heb uitgezwaaid moet ik, terwijl de camera blijft draaien, nog terug naar binnen. ‘Het zal toch niet zo zijn dat…’

Joep

Als ze zonder ondersteuning terugkomt gaat ze ongetwijfeld onderuit. Ik loop naar haar toe en biedt haar spontaan mijn arm aan.
“Dank je wel Joep. Ik was al bang dat.” “Later Emma. Later!”
Eenmaal in de gezellig ingerichte woonkamer, doe ik mijn rugzak af. Onderhand ik om me heen kijk zie ik dat mijn ruilmoeder, terwijl ik wordt gefilmd, haar chique zwarte hakkenschoenen stiekem verwisseld voor een paar roze Crocs.

“Zal ik je dan nu maar de rest van het huis laten zien?” Ik knik en bedenk tegelijk dat de jungle tuin, welke ik door de schuifpui aan de achterkant kan zien, nodig aan onderhoud toe is. Nadat ze me de keuken en een kleine bijkeuken heeft laten zien, staan wij weer in het halletje. “Rechts voorin is een toilet en de meterkast daarnaast kunnen we ook overslaan.” ‘Één toilet. Er zijn er dus meer. Op de plaats van de bijkeuken is thuis de douche met daarin eveneens de wasmachine. Hier staat bovenop de wasmachine een droger. Onze was droogt buiten of als het slecht weer is, aan een rekje in het trapgat.

“Zal ik voorgaan Joep?” “De trap op. Dan hoort de man voor te gaan, toch?” Ze schiet in de lach en legt een goed verzorgde hand met roodgelakte nagels op mijn schouder. “Die regel stamt uit de tijd dat vrouwen uitsluitend nog rokken of jurken droegen. Dat was om te voorkomen dat mannen per ongeluk iets te zien zouden krijgen.” Ik knik begrijpend, maar bedenk dat dit waarschijnlijk maar zelden ‘per ongeluk’ was.

Bovenaan de trap draait ze naar me om. “Je kunt kiezen Joep. Het opklapbed op de kleine strijkkamer of de kamer van mijn dochter Lieke.” “Als het niet uitmaakt dan de laatste. Uw dochter heeft niets te kiezen. Zij zal mijn kamer moeten nemen.. “ Ik schiet in de lach. “.. of natuurlijk naast Mama in haar tweepersoonsbed.” Opnieuw land haar hand op mijn schouder. “Je bent een ondeugd jongeman en om maar meteen met de deur in huis te vallen. Mijn slaapkamer is strikt privé. Evenals overigens de badkamer, als ik me aan ’t verzorgen ben .” Ik knik. “Dat is thuis niet anders. Alhoewel, als ik klop mag ik, met toestemming, wel bij mijn moeder op de slaapkamer komen.

“Goed. Dan bewaren we jouw kamer voor ’t laatst en slaan de strijkkamer helemaal over. Of nee wacht. Daar staat een kleine kleerkast. Die heb ik speciaal voor jou leeg geruimd. “Dank u wel Emma.” Mijn vriendelijke nederigheid verward haar. “Èh ja.. Dit is mijn slaapkamer.” “En hobbyruimte?” Ik geniet ervan om haar op het verkeerde been te zetten. Dat wordt nog eens versterkt doordat ik hoor hoe de cameraman in de lach schiet. “Hoe èh, wat bedoel je Joep?” “Gewoon. Mijn moeder heeft haar naaimachine en borduurwerkjes op haar slaapkamer. En ik.. Ik Lego vaak op mijn slaapkamer. Soms samen met mijn neef Marcel.”

Door haar zwarte haar komt haar blos goed tot zijn recht. Ze duwt de deur open. Hetgeen ik zie is wel even anders dan de slaapkamer van mijn moeder. Daar waar mijn moeder een kleine dubbeldeurs kleerkast heeft staan, bedekt Emma’s kast met grote spiegeldeuren, bijna een hele wand. Haar bed is een zogenaamde boxspring die ik herken uit Samantha’s woning. Alleen lijkt deze mij een stuk groter. Ik geef mijn ogen goed de kost. In tegenstelling tot thuis waar Ma’s pyjama altijd netjes opgevouwen op haar kussen ligt, voelt het hier als een onpersoonlijke showroom. Ik ga verder naar binnen. Meteen als ik me omdraai valt mijn oog op een grote foto. Als de cameraman, die als het ware met mij mee probeert te kijken, zijn camera dezelfde kant op draait, schrikt Emma.

“Heu.. Sorry, maar ik was mij er niet van bewust dat die oude foto daar nog hing. Dat kunnen jullie toch wel eruit knippen? Ik denk niet dat de kijkers mij halfnaakt willen te zien. ‘De kijkers niet, maar ik wel.’ Bedenk ik. Het feit dat Emma haar aandacht op de cameraman heeft gericht maakt dat ik de foto goed kan bekijken. Het is ontegenzeglijk een oude foto, maar ondanks de extra kilo’s die zij sindsdien om haar heupen en borstpartij heeft verzameld is het dezelfde vrouw. Op de foto ligt zij op en soort bank. Haar lange zwarte haar is in een, over haar blote schouder uitwaaierende, paardenstaart gebonden. Jammer genoeg worden daardoor haar mooie strakke borsten goeddeels aan het oog onttrokken.

Doordat het ene been over het andere ligt blijft ook haar kruis een mysterie. Deze houding benadrukt echter de opwindende lijn, waar haar mollige bovenbeen naadloos overgaat in haar mooie gevulde kont. Haar gezicht is zorgvuldig opgemaakt en waarschijnlijk, omdat zij haar bril heeft afgezet, loenst ze een beetje. Ik neem me meteen voor dat ik er alles aan zal doen om mijn knappe ruilmoeder.. ‘Wacht even Joep objectief gezien kun je Emma niet echt knap noemen, maar ze heeft wel iets dat maakt dat de plaats in mijn bandplooibroek nu uiterst beperkt is … Enfin, je gaat er alles aan doen om je al dat lekkers in real life te zien.’

Ik voel een hand op mijn schouder. “Het was eigenlijk niet de bedoeling dat je dat zou zien jongen.” Ik kijk oprecht verbaasd in haar blozende gezicht. “Waarom niet mevrouw. Het is een esthetische foto van een mooie vrouw. Wat is daar mis mee?” “Èh ja. Misschien heb je wel gelijk. Zullen we dan nou naar jou kamer gaan. Dan laat ik je daarna even alleen. Dan kun jij je in alle rust in te richten.”
“Kunnen we dat even bewaren tot later mevrouw. Als wij beneden nog snel een paar takes kunnen maken waarbij u Joep bekend maakt met de geldende huisregels en wij afspraken hebben gemaakt over morgen, ben ik hier, voor vandaag, klaar.”
Emma is duidelijk niet gewend dat iemand anders, in haar huis, de regie neemt.
“Èh ja.. Goed dan.”

Als ze met mij in de woonkamer op de bank gaat zitten om de regels met mij te bespreken onderbreekt de cameraman haar opnieuw. “Kunnen we dat niet aan de keukentafel doen. Het licht is daar veel beter.” “Moet dat?” “Er moet niets mevrouw, maar uw vrouwelijke silhouet komt bij dat licht, wel beter tot haar recht.” ‘Slijmbal’ “Nou goed dan. Kom je mee Joep?” Ze grijpt mijn hand, neemt me mee naar de keuken en kijkt de cameraman stuurs aan. “Verder nog wensen?” Iets in haar houding maakt dat de man uitsluitend kort nee schudt.

“Mag ik weten welke huisregels jouw moeder hanteert Joep?” “Eigenlijk geen.” Ze kijkt me verbaasd aan. “Dus je kunt doen wat jij wil?” “Misschien wel. Maar ik zal nooit iets doen waarmee ik mijn moeder verdriet doe.” “Maar jullie zullen toch wel afspraken hebben?” We vertellen elkaar altijd waar we heen gaan en wanneer we terug zijn. Net als bij u kloppen we voordat we elkaars kamer of de badkamer inlopen. En oh ja. Als ik geen huiswerk of een betaald klusje buitenshuis heb, help ik mama in het huishouden of doe de tuin.” “Maar als je eens veel te laat thuis komt. Is je moeder dan niet boos?”

Ik trek mijn schouders op. “Dat is pas één keer gebeurt. Dat ik echt te laat was bedoel ik. Op de terugweg van een computer klusje kreeg ik een lekke band. Ik heb haar toen gebeld dat ik later was. Toen was ik inderdaad pas om kwart over negen thuis.” Ze legt haar mooie handen met de roodgelakte nagels over de tafel op de mijne. “Zullen wij het dan vooreerst op diezelfde manier doen?” “Ik vind alles goed. Ik wil me deze week ook wel aanpassen aan de regels die u voor uw dochter hanteert.” “U is voor vreemden Joep. Voor jou is het gewoon je, jij en Emma.”

“Dank je Emma, dat was een leuk eindshot voor vandaag.. Dan rest mij alleen nog even wat afspraken met jou te maken, met betrekking tot de opnamen van morgen.” Ze kijkt de cameraman, die zijn apparaat van zijn schouder laat zakken streng aan. “Het feit dat mijn jongen en ik elkaar tutoyeren geeft u niet het recht om dat zomaar even over te nemen.” “Sorry Mevrouw.”
In mijn hoofd maak ik, virtueel, met mijn elleboog het welbekende Lee Towers gebaar. ‘Yes.. Ze heeft duidelijk niets met vrijpostige volwassen kerels en ik.. Ik ben nu al haar jongen.’

Emma

“Die zien we morgen voor 10 uur niet meer terug. Zo hebben we mooi de tijd om ongestoord aan elkaar te snuffelen.” “Snuffelen? Hoe bedoelt u, ik èh, hoe bedoel je?”
‘Rustig aan Es.. De jongen is nog zo groen als gras. Misschien heeft zijn eenvoudige moeder hem nog niet eens fatsoenlijk voorgelicht.’ “Wat ik bedoel is dat we elkaar zo wat beter kunnen leren kennen.” Zijn onzekere glimlach staat hem goed. “Dat lijkt me leuk mevr.. èh Emma. Ik geloof dat ik je nu al een beetje mag.” “Dank je Joep. Dat is dan wederzijds… Zal ik je dan nu helpen met het wegruimen van je spullen. Zit in die rugzak echt alles wat je nodig hebt.” “Ik denk het wel.”

Als ik zijn rugzak wil pakken houdt hij me tegen. “Dat doe ik wel. Hij is best wel zwaar.”
“Leg maar alles op Lieke’s bed. Dan kunnen we zien waar we daarna alles opbergen.” Terwijl hij zijn spullen uit de rugzak haalt en zorgvuldig op het bed uitstalt, geef ik mijn ogen goed de kost. Ik had al gezien dat hij erg slank is. Hij heeft nog niet, de vaak wat bonkige bouw en het hoekige uiterlijk, van een volwassen vent. De trekken in zijn gezicht zijn nog zacht. Het jongensachtige wordt extra benadrukt, door de blonde krullen die zijn gezicht omlijsten en de sproetjes die zich over zijn neusrug tot op de jukbeenderen uitspreiden. “Kijk me aan Joep.” ‘Wat doe ik nou?’ Hij draait zich meteen naar mij om en kijkt me vragend aan. Ik probeer mijn onzekerheid weg te lachen. “Ik dacht even dat je bruine ogen zou hebben, maar ze zijn helderblauw. Heb je die bril echt nodig?” ‘Shit ja.. Daar is het weer. Zijn blik heeft iets liefs, maar tegelijkertijd ook iets onverzettelijks. “Eigenlijk alleen bij het veraf kijken. Als ik moet schrijven of aan de computer, zet ik hem meestal af.”

“Was dat al alles.” Hij knikt. “Ik dacht dat dit genoeg zou zijn.” Zijn ouderwetse verwassen lichtblauwe heupslips hebben een hoog zeeman gehalte. Evenals eigenlijk de rest van zijn kleding. Naast de tijdloze spijkerbroeken zie ik alleen nog twee flanellen houthakkershemden en wat sportkleding. Naar vlotte shirts of polo’s zoek ik vergeefs. “Wat zit in dat plastic zakje Joep?” “Mijn toiletspullen, tandenborstel, tandpasta en douche schuim. We hebben niet zo’n speciaal tasje daarvoor. Dat is ook niet nodig. We gaan toch nooit op reis.” “Weet je wat. Ik ruim de bovenste la van Lieke’s commode leeg. Daar passen jou spulletjes gemakkelijk in. Breng jij jouw toiletspullen maar vast naar de badkamer.”

Als ik zijn kleding wegruim valt mij op dat de onderste spijkerbroek, alhoewel duidelijk gewassen, lijkt de solliciteren naar een plaats in een textiel container. “Wat is dit Joep.” Hij bloost. “Dat is mijn werkbroek. Die doe ik alleen nog aan bij het klussen. Ik wil mijn goeie broeken niet vuil maken.” Goeie broeken zegt hij. Het is echt niet zo dat het geld bij ons tegen de plint klotst. Integendeel. Toch zouden hetgeen deze knul zijn goeie broeken noemt bij mij al vijftig wasbeurten geleden hebben afgedaan.” Hij bukt bij de rugzak, ritst een vak aan de voorkant open en haalt een modern ogende aluminium notebook tevoorschijn. Ik ben verbaasd en het flapt er me ongefilterd uit. “Geen geld voor fatsoenlijke kleding maar wel voor een notebook?”

Zijn blik wordt scherp en brand in mijn ogen. “Voor deze notebook heb ik twee jaar lang klusje gedaan bij mensen uit mijn moeders geloofsgemeenschap.. En.. Wat bedoelt U met geen fatsoenlijke kleding? Mijn kleren, zelfs mijn werkbroek, zijn niet stuk en schoon. Ik zag dat je dochter een broek met scheuren aan had. Mama en ik geven onze zuurverdiende centjes echt niet uit aan het kopen van dure gescheurde spijkerbroeken.” Er is iets in zijn blik wat me tegenhoudt om met hem in discussie te gaan.

“Ik wilde jullie niet beledigen Joep, ik dacht alleen..” “Je vroeg je af hoe komt dat jong met zijn beperkte garderobe aan zo’n mooie laptop?” Hij doet niks, maar toch voel ik me onzeker. “Eigenlijk wel een beetje.” Hij zet zijn notebook op het nachtkastje en klapt het ding open. Kijk maar naar deze krasje en de veelgebruikte letters op sommige toetsen zijn al bijna niet meer zichtbaar. Deze laptop is refurbished.” “Wat is dat Joep dat refur.?” “Refurbished, dat is tweedehands, gereviseerd en ge-uprade. Ik heb 250 euro betaald. Deze heeft 3 jaar geleden nieuw, bijna 1000 Euro gekost.” “Ik had daar helemaal geen weet van Joep. Mijn laptop is drie jaar oud en wordt steeds langzamer. Misschien moet ik ook eens voor zoiets kijken.”

Hij kijkt me oprecht geïnteresseerd aan. “Ik wil anders best wel naar je laptop kijken. Vaak is het een kwestie van opschonen en defragmenteren om z’n lappie weer op toeren te brengen.. Zou ik de toegangscode van je wifi mogen. Dan kan ik mijn mail binnenkrijgen en ook wat op internet opzoeken, als ik dat wil.” “Natuurlijk kan dat Joep. Neem je laptop maar mee naar beneden. Die code staat op het kastje achter de tv… Weet je wat? Ik zet mijn laptop dan ook op de keukentafel. Als je wil, mag je even kijken of je kunt vinden waarom hij zo traag is.”

Gelijk nadat hij de wifi op zijn laptop heeft ingesteld, draait hij naar mij. “Mag ik Emma? Ik schrik op en controleer nog snel even of niet toch nog een van mijn geheime sticks in mijn laptop zit. “Ik wil wel meekijken Joep. Door mee te kijken, heb ik van mijn ex man geleerd hoe ik bestanden kan opslaan, ordenen en ook hoe ik zaken kan downloaden.” Hij kijkt me bewonderend aan en tikt geroutineerd op mijn toetsenbord. “Je hebt gelijk. Je laptop is bijna net zo opgeruimd als je huis. Alles staat netjes geordend in mappen. Dat zie je maar zelden.” “Bij vrouwen bedoel je?” Hij schudt zelfverzekerd met zijn blonde krullenkop. “Vergis je niet. Er zijn ook heel wat mannen die hun computer na drie jaar inruilen voor een snellere omdat ze er zelf een zootje van hebben gemaakt. Vrouwen zijn veel eerlijker. Zij zeggen het gewoon als hun iets niet lukt. Mannen blijven veel langer zelf klooien.”

Dan draait hij zijn gezicht naar me toe en knipoogt. “Niet alleen met hun computer, als je begrijpt wat ik bedoel.” Ik knik wel, maar begrijp het eigenlijk niet. Althans.. Als een volwassen man die opmerking had gemaakt, dan had ik het wel geweten.”
“Je bewaart je zoekgeschiedenis. Ik kan alles terugkijken wat je hebt opgezocht sinds je hem hebt gekocht.” “Echt waar, is dat zo?” Hij knikt. “Als ik het goed zie heb je gisteren een oude aflevering van Puberruil en twee dingen op Jusitie-net opgezocht. Ik zie het al. Iets over incest.” Ik voel schaamrood opkomen. “Oh ja dat.. Dat èh, was voor een vertrouwelijke zaak die me op het spreekuur is voorgelegd.” Opnieuw die indringende blik van hem. “Dat vind ik interessant.” Mijn mond valt open. “Jij vindt incest interessant?” Nee! Ik bedoel dat jij mensen juridisch advies geeft. Mijn moeder zei al dat zoiets in je brief stond. Ben je een soort advocaat?”

Hoe doet ie dat. Op een of ander manier weet deze jongen mij constant op het verkeerde been te zetten. “Nee. Ik heb als secretaresse bij een advocaten kantoor gewerkt. In die tijd heb ik een parttime opleiding Sociaal juridische dienstverlening gedaan.” Zijn bewonderende blik doet me meer dan ik zou willen. “Knap. Mijn moeder is niet verder gekomen dan twee jaar huishoudschool. Daarna moest ze van haar ouders gaan werken.” “Ze poetst toch?” “Ja ze poetst en krijgt daarnaast een kleine uitkering. Maar ze zou een stuk meer kunnen verdienen.”

Op mijn vraag naar het waarom van zijn laatste opmerking legt hij me uit dat Elly blijkbaar erg veel poetswerk, bij mensen uit haar geloofsgemeenschap, als vrijwilligerswerk verricht. Het zou me niets verwonderen als dat eenvoudige mens op die manier schaamteloos wordt uitgebuit. Als ik hem dat vertel geeft hij aan dat hij daar ook al aan had gedacht.
“Werk je ook regelmatig met een USB stick? Ik zie hier dat je nog een bestand, wacht even, dat lijkt wel een Russische naam, hebt geopend.” En ja hoor.. Daar is mijn blos
weer.

Joep
Ik vind je lief Emma maar je zult nooit een goede advocaat worden. Ik kan jou al net zo goed lezen als de voorkeuren in jouw zoekgeschiedenis. Volgens mij schuilt onder dat onderkoelde saaie broekpak een warmbloedig wijf. “Oh die USB stick. Dat was waarschijnlijk iets van Lieke. Zij doet soms ook dingen voor school op mijn laptop.” Nog even mijn ‘velvet stare’. ‘Hmm, dan werkt ze wel met jouw account. Dat terwijl ze ook een eigen account op dit machientje heeft.” “Dat kan.. Denk je dat je mijn laptop weer een beetje sneller kunt maken?” Praat er maar overheen lieverd. Ik ben ervan overtuigd dat ik bij jou geen chantage nodig zal hebben om..

“Ik vroeg je wat Joep.” “Oh ja sorry. Dat kan zeker. Het zou het beste zijn als ik al jouw persoonlijke bestanden even op mijn notebook parkeer. Dan kan ik jou machientje van scratch af opnieuw installeren. Daarna zal hij als nieuw zijn.” “Zitten daar geen nadelen aan?” “Nauwelijks. Het kost alleen wat tijd.” “Hoeveel tijd?” “Drie à vier uur. Maar de meeste tijd is het gewoon wachten en tussendoor, af en toe, een muisklik. Heb je wel ergens de inlogs en wachtwoorden van al je gebruikers en email accounts opgeslagen?” Ze knikt. “Mijn ex heeft me geleerd die in een document te noteren en ze zo op mijn laptop en daarnaast ook op een stick te bewaren.”

“Heel verstandig. Zou ik die stick even mogen controleren.” “Die zou ik boven moeten halen.” “Zal ik die dan gelijk meenemen? Ik moet toch mijn transfer kabeltje uit mijn rugzak ophalen.” “Èh nee Joep.. Ik haal hem wel even op. Zal ik die kabel van jou dan gelijk meenemen?” “Dat is prima.”
“Mag ik dan onderhand koffie voor ons maken.” “Heel lief Joep. Maar doe mij maar een glas Earl Grey thee.”

Ik zet de waterkoker snel aan, zet een mok onder de uitloop van het koffiezetapparaat en zet hem aan. Snel terug naar de computer. Tijdens het bladeren zag ik in de afbeeldingen map, een verborgen mapje met de naam privé. Snel even kijken. ‘Vakantiefoto’s van Emma en haar dochter in badpak en daar, wacht effè is ze daar naakt?
“Bedoel je deze kabel?” Ik knik en klik het fotomapje dicht. Dat mapje wordt straks niet teruggeplaatst dat kopieer ik gewoon van mijn notebook terug naar haar laptop. Die foto’s wil op mijn gemak bekijken.
“Sluit jij de boel maar aan, dan haal ik de koffie en thee.”

Ik verbind de laptops met het kabeltje, start het transfer programma en geef de opdracht om alle bestanden uit de gebruikers mappen te verplaatsen naar mijn notebook. Emma zet de koffie en thee op tafel, trekt een stoel bij en komt vlak naast me zitten. Opeens schrikt ze. “Wat is dat Joep? Die verhalenmap in documenten hoort verborgen.” Mooi zo. Ook nog een verborgen verhalen map. Die had ik gemist. “Sorry Emma. Ik heb alle mappen op zichtbaar gezet. Ik nam aan dat je alle bestanden wilde bewaren, maar als..” “Nee jongen. Is al goed. Ik wil alleen dat je mijn privacy respecteert.”

Ik leg een hand op haar knie en kijk haar aan. “Dat spreekt toch vanzelf Emma. Dat doe jij toch ook bij Lieke. Ik zag net een verborgen bestand uit haar map passeren.” Ze kijk me ongelovig aan ze bewaart verborgen bestanden op mijn laptop?” Ik trek mijn schouders op. “Kun je me die laten zien?” “Dat zou ik zeker kunnen. Sterker nog je kon ze zelf ook eerder al zien. Als jij je eigen verborgen bestanden op zichtbaar zet, dan staan die van haar ook op zichtbaar. “Maar ik heb wachtwoord voor haar account niet.” Als ik haar aankijk zie ik dat ze nadenkt. “Maar jij. Jij hebt onze wachtwoorden ook niet, hoe kun jij dan zonder meer alles..”

Ik knijp met mijn ‘per ongeluk verplaatste hand in haar bovenbeen. “Er is ooit een standaard admin account op je laptop gemaakt.””En jij weet dat wachtwoord toevallig? Het wachtwoord was admin. Was deze laptop een demo model toen jij hem hebt gekocht. Mijn ex heeft hem nog gekocht. Volgens mij heeft hij ooit zoiets gezegd.” “Als je laptop straks opnieuw is ingericht kun je daar een eigen wachtwoord voor verzinnen. Ik kijk wel even weg als je het intikt.”

“Joep, Ik geloof dat ik een ontaarde moeder ben. Ik ben best wel nieuwsgierig naar de verborgen bestanden van Lieke.” Ik besluit hoog spel te spelen. “Dan lijken wij op elkaar.” Ze schiet in de lach en drukt zich een moment lang tegen mij aan. “Jij ben veel jongen, maar geen moeder.” Nu is het aan mij om me even tegen haar stevige borstpartij te drukken. “Maar wel een ontaarde puber. Ik zag per toeval een privé afbeeldingenmap van jou passeren. Naar die inhoud ben ik toevallig erg benieuwd.”

Haar oogopslag veranderd van verwonderd naar uitdagend. “Wat zou zo’n leuke knul als jij moeten, met pikante foto’s waarop zijn ruilmoeder wellicht al dubbel zo oud is als hij nu?” “Misschien wel hetzelfde als die ruilmoeder met pikante foto’s van puberjongens zou doen.” “Wat insinueer je Joep!” Ik trek mijn schouders op en kijk haar quasi verdrietig. “Niets.. Waarom reageert u nu zo geprikkeld.” Ze trekt mij meteen in haar armen en streelt over mijn hoofd. “Sorry Joep. Ik schoot misschien een beetje door.” Met tegenzin worstel ik mij los uit haar greep. Wat ruikt ze lekker en wat voelen die borsten lekker. Ik wijs op de verbonden laptops. “Als je me niet vertrouwt, stop ik dit gewoon. Ik wilde me alleen en beetje nuttig maken.”

Ze drukt en zoentje op mijn kruin. ‘Yes!’ “Nee Joep ga alsjeblieft door. Ik denk dat ik er gewoon moet wennen om te communiceren met een jonge man. Mijn vrienden en kennissenkring bestaat bijna uitsluitend uit vrouwen. De vaak oudere mannen die ik ontmoet willen alleen dat éne.” Ik blijf geconcentreerd op mijn laptop staren.

“Kleedt jij je daarom zo degelijk en èh streng of was dit deze keer speciaal voor mij?” “Buitenshuis draag ik eigenlijk altijd wel een broekpak.” Ze negeert mijn tweede vraag. Dat is veelzeggend. “Wat probeer je te verstoppen?”
Terwijl ik doe alsof ik rustig doorwerk, laat haar antwoord op zich wachten.

“Toen ik zo oud was als jij nu, op de middelbare school, ben ik veel gepest.” “Gepest, waarmee?” “Mijn waggelende loopje, mijn dikke brillenglazen en èh mijn grote borsten… Wordt jij niet gepest Joep? Jij ben niet bepaald groot voor je leeftijd, hebt sproeten en draagt een bril?” Ik moet van binnen lachen. Dan maar met een omweg Emma. “Nee eigenlijk nooit. Het is wel eens geprobeerd maar de bloedde vanzelf dood.” “Knap van jou. Zou je niet wat groter en steviger willen zijn?” Ik trek mijn schouders op. “Verspilde energie.” Ik voel haar ogen van de zijkant in mijn gezicht branden. “Hoe bedoel je Joep.” Nu pas maak ik langzaam oogcontact. “Dit lijf… Dit is waar ik het mee moet doen. Ik kan wel jaloers kijken naar bijvoorbeeld zo’n XXL kaneellstaaf bij een bruine man. Maar wat schiet ik daarmee op? Daardoor wordt die van mij echt niet groter.”

In haar ogen zie ik dat ik opnieuw een zaadje van nieuwsgierigheid heb geplant. Nu is zij het die haar hand op mijn bovenbeen legt. “Het is niet het formaat van je penis jongen. Het is wat je ermee doet.” “Is dat zo? Dan geldt voor jou toch hetzelfde. Het is niet het formaat van je borsten. Het is wat je ermee doet… Voor zover ik het in je kantoorharnas kan zien, heb je een mooi en vrouwelijk lijf. Als anderen dat niet kunnen zien moeten zij wellicht ook een bril gaan dragen.” Onder haar verlegen lachje kiemt mijn, in humor gehulde, compliment.
Ze schudt met haar hoofd. “Wat wil je straks eten Joep?”

Emma

“Wat wil je straks eten? Waar loop je voor weg Emma? Wie hebben ze jou gestuurd? Een casanova in het lijf van een 16 jarige puber. Zijn complimenten. Ze gaan onder je huid.
“Wat je in huis hebt Emma. Ik lust eigenlijk alles wel.” “Ik moet sowieso nog naar de winkel. Daarom vraag ik.” “Mama pakt eigenlijk altijd iets, dat op dat moment is afgeprijsd. Bijvoorbeeld omdat de houdbaarheidsdatum afloopt. Maar, mag ik niet meegaan?” “Natuurlijk mag dat. Ik dacht niet dat een tienerjongen..” “Als ik niet aan ‘sporten of klussen ben, ga ik eigenlijk altijd met mijn moeder mee. De fietskar kan niet aan haar fiets en ik vindt het niet veilig als ze met een tas aan het stuur…”

In godsnaam Elly. Waarom vond jij het nodig jouw juweeltje te ruilen. “Zeg maar wanneer jij zover bent Joep.” Hij scant geconcentreerd de twee schermen. “Over 8 minuten is het verplaatsen van de bestanden gedaan. In die tijd heb ik ook de instellingen genoteerd. Over tien minuten dus. Dan kun jij misschien de fietsen al buiten zetten. Tenminste als je dochter het goed vindt dat..” “We gaan met mijn auto Joep.” Hij kijkt me verwonderd aan. “Je hebt een auto?” “Je moeder niet dan?” Hij schudt zijn charmante hoofd. “Ze heeft geeneens een rijbewijs en als ze dat wel had, zou er geen geld zijn voor een auto.”

Terwijl ik de tassen en het leeg goed klaarzet, werkt Joep geconcentreerd door. Als hij iets noteert gaat het puntje van zijn tong voor een ogenblik tussen zijn tanden. Dat tongetje zou ik best wel eens.. Kan hij gedachten lezen? Hij kijkt me aan. “Zo ik ben zover. Gaan we zo of wil je nog omkleden?” Die had ik niet verwacht. “Hoe bedoel je. Ben ik niet netjes” “Dat wel. Maar volgens mij zou je met een rok nog beter uitzien.” “Denk je?” Hij knikt. Weer die indringende blik van hem. Die blik die meer zegt dan 1000 woorden. “Zal ik me dan nog even omkleden?” “Het hoeft niet.” Dat zeg je wel, maar je ogen die.. “Ik ben zo terug Joep.” “Ik wacht wel.”

Ik lijk wel gek. Als Remmert me kort voor het boodschappen doen had gevraagd, me nog om te kleden dan.. Ja wat dan? Hij vroeg dat nooit, omdat hij nooit meeging. Alsof dat de gewoonste zaak van de wereld was, zeulde jij in je uppie met zijn krat pils.
‘Wat zal ik aandoen? De bloes en beha zijn prima, althans.. Die zwartleren rok, zou die nog passen? Niet gek, hij spant wat meer om je kont maar dat maakt het plaatje nog wat spannender. Witte slip uit, zwarte aan en dan nog een zwarte panty, of toch van die zelfophoudende kousen? Er was is een tijd dat je Remmert daarmee gek kon maken. Zeker als je bij het naar bed gaan ‘vergat’ ze uit te doen. Ben je gestoord Es? Een panty is veiliger.
“Mag ik zo mee?” Ik lijk wel gek. Ik maak een stuntelige pirouette voor een knul van 16 en vraag om zijn goedkeuring. Toch voelt zijn keurend blik als een streling.
“Veel beter Emma. Ik zal vol trots naast je lopen.”

En dat deed hij. Nog voordat ik mijn kenteken in de parkeermeter heb getikt, staat hij met een winkelwagentje naast mij en biedt mij zijn arm aan. Hij is echt niet de enige die even later vol trots door de gangpaden van de Jumbo loopt.
Ik doe de boodschappen op de automatische piloot. Onder Joep’s regie leg ik bijna afgelopen gehakt en een eveneens afgeprijsd Macaroni groentepakket in mijn kar. “Wat wil jij drinken Joep, ik drink een wijntje om onze ruilweek in te luiden. Ik zou wel Cola lusten, maar het hoeft niet de echte te zijn. Die is veel te duur.” “Welke vindt jij het lekkerst?” “De echte Coca Cola. Die drink ik wel eens bij mijn neef Marcel. Zijn vader en moeder hebben allebei een goeie baan.” “Dan nemen we de echte.”

Als we thuiskomen en via de achtertuin naar binnen gaan, wijst hij me op de tuin. “Jij en je dochter hebben geen groene vingers, hè?” In eerste instantie begrijp ik hem niet. “Heb je wel tuinmateriaal?” “Alles wat ik heb staat in de schuur.”
“Mag ik zo even kijken?” “Natuurlijk, waarom niet?” “Hij kijkt me ondeugend aan. “Zonder eerst te kloppen?” Ik knik lachend.
Onderhand ik de boodschappen wegruim en koffie en thee zet kruipt Joep achter de laptops en hoor ik soms even driftig getik. Toch voel ik zijn ogen regelmatig in mijn rug branden.

Zonder me naar hem om te draaien. “Wat kijk je Joep?” “Eigenlijk zit ik me iets af te vragen.” Ervan uitgaande dat het over de instellingen van mijn laptop gaat. “Wat vraag jij je af jongen?” “Panty of kousen?” Ik draai me boos om. “Waar ben je mee bezig jongen.” De aanzet tot een glimlach die op zijn gezicht verschijnt maakt me onzeker. “Multitasking Emma. Ik installeer je laptop, bewonder tegelijkertijd mijn mooie ruilmoeder en omdat je het toch vroeg. Ik snap niet waarom je nu zo kwaad reageert. Als je het niet wil vertellen dan zeg je dat toch gewoon. Ik wilde gewoon niet achterbaks zijn.” “Achterbaks.. Hoe dat zo?” Ik had ook mijn pen op de grond kunnen laten vallen en me terwijl ik hem opraap..” “Panty.. Nou goed?” Hij haalt achteloos zijn schouder op en kijkt weer naar het scherm. “Persoonlijk, vind ik kousen mooier.”
Als ik even later een kop koffie bij hem op tafel zet kijkt hij me aan alsof er niets gebeurt is. “Dank je Emma. Daar had ik echt zin in.”

Was er wel wat gebeurt? Onderwijl ik doelloos spullen in mijn keukenkastjes herschik, probeer ik datzelfde met mijn gedachten te doen. Ik kan me niet heugen, zelfs in de periode van hevige verliefdheid, dat Remmert mij zo op het verkeerde been wist te zetten. Als hij me complimenteerde of iets vroeg over mijn onderkleding leidde dat onherroepelijk tot een potje, zoals ik pas later begreep, fantasieloze seks. Na zo’n vraag als zojuist, had ik al lang met mijn slip op mijn enkels en een beukende pik in mijn kutje, aan het aanrecht gestaan.

“Lekker Emma.” “Wat nu weer Joep?” Hij kijkt me oprecht verbaasd aan en tilt zijn mok op. “De koffie… Overigens heb je zo mijn hulp nodig? Bij het koken bedoel ik.” Wat is dit? Ik sta letterlijk te trillen op mijn benen. “Èh, wat bedoel je.” Hij wijst op de laptops. “Dit hier dat loopt wel. Als je het goed vindt ga ik een beetje in de tuin werken.”

“Als dat een beetje werken is, dan wil ik niet weten wat er gebeurt als die knul echt los gaat. Nog geen uur later is het terras onkruidvrij. Voor het eerst sinds jaren kan ik de verschillend getinte tegels weer van elkaar onderscheiden.
Ik ben net bezig om het gehakt te rullen als op de pui wordt geklopt.
Als ik hem naar binnen wenk schudt hij zijn hoofd.
“Wat is er Joep? Je kunt gewoon naar binnen komen.” “Ik wil het binnen niet vuil maken. Als jij me even een sportbroekje boven wil halen, dan hang ik de werkkleren wel in de schuur. Morgen werk dan verder in de tuin.” “Begrijp me niet verkeerd Joep. Ik vindt het heel lief wat je doet, maar ik ben niet aan dit avontuur begonnen om mijn tuin op orde te krijgen?” Zijn lach staat hem goed. “Niet dat ik dat dacht, maar ik kan ook niet ontkennen, dat ik me afvroeg.. Waarom dan wel?” “Het leek me wel spannend.” Zijn knipoog is veel betekenend. “Het is dus aan mij om die verwachting waar te maken.”

Joep

Wat voor een heerlijk wijf is ze toch. Onder een dunne schil van opleiding, intellect en vermeende status schuilt nog steeds het gepeste onzekere meisje. Dat dit meisje ook nog eens in een voluptueus, ronduit erotiserend lijf steekt, maakt haar verovering tot een uitdaging.
Als ze met mijn sportbroek naar onder komt en mij, op mijn onderbroek na, bloot op de mat voor de pui treft valt haar mond letterlijk open. “Is deze èh, goed?” Ik schiet in de lach. “Volgens mij is het de enige die ik bij me heb.” Ik stap in mijn sportbroek. Vindt je het goed dat, als ik het tuinmateriaal heb weggeruimd, me ga douchen?” “Zeker kerel. Ik denk dat we over een half uur aan tafel kunnen.”

Nadat ik alles in de stal heb geruimd en naar binnen loop staat Emma aan het fornuis. “Mag ik hier mijn handen even wassen? Dan kan ik voor het douchen nog even door het einde van de Windows installatie heen klikken. “Zeker Joep. Wacht even, dan zet ik eerst de salades aan de kant.” “Het ruikt al heerlijk. Heel anders dan de spaghettisaus van mijn moeder. “Ik doe er altijd een extra handje gedroogde Italiaans kruiden bij.”
“Zo Windows staat er weer op. Ik ga dan nu douchen.” Ze draait kort om. “Je weet het wel te vinden hè Joep?” “Zeker.”
Op de douche kijk ik om me heen. Geen handdoeken, prima. Straks even roepen.
Zover komt het echter niet. Ik ben me net aan het afspoelen als er op de deur wordt geklopt. “Ik bedacht net dat er geen handdoeken liggen. Kan ik even binnenkomen.”

Yes.. Ik open snel de deur van de douchecabine. “Het is jouw huis.”
Ze maakt er een gewoonte van. Haar mond valt opnieuw open.”
“Je bent naakt!?” “Meestal als ik onder de douche uit kom.” Ik stap uit de douchecabine op het badmatje. Nu je toch hier bent. Zou je m’n rug even willen drogen?” “Èh ja.. Waarom niet. Zelfs door de dikke handdoek heen voel ik haar handen trillen. “Doet je moeder dat ook wel eens?” “Regelmatig.” lieg ik.
Onder aan mijn rug aangekomen merk ik dat ze twijfelt. Als zij vervolgens mijn billen begint te drogen is mijn mannelijkheid per direct op oorlogsterkte.
“Zo de rest kun je zelf wel.” “Dank je. Ik draai me om en neem de handdoek van haar over. “Je, hij is.. .. Ik ga snel naar beneden, anders brandt het eten zo nog aan.” “Dank je.. Ik kom dan ook.”
Dat was veelbelovend. Ze had haar blik niet afgewend en was ook niet meteen omgedraaid. Voordat ik mij naar haar omgedraaide, had ik nog snel mijn eikel bloot getrokken. Hij had letterlijk ‘oogcontact’ gemaakt.

Emma

Wat gebeurt er met me. Die verlangens naar jongens, dat is niet meer dan een onschuldige fantasie. Je droomt ook over het winnen van de jackpot in de postcodeloterij en je weet dat dat ook nooit gaat gebeuren. Nadat ik zijn rug had gedroogd had hij een erectie. Kwam dat door mij?
Is dat nou echt? Ik voel met een hand onder mijn rok. ‘Je bent nat Em.’

Dank je de koekoek. Ik ben het gewoon niet gewend dat een man zich voor mij in het zweet werkt. De enige transpiratie die ik ooit bij Remmert zag, was als hij zich, voor de zwangerschap, op mijn lijfje afragde. Daarna was zijn interesse, omgekeerd evenredig met de toegenomen kilo’s en cupmaat, als sneeuw voor de zon verdwenen. Het zal toch niet zijn dat je ruilpuber aanslaat op een oud wijf met megatieten en… En als dat al zo zou zijn. Het mag gewoon niet Em… Stel je voor dat zoiets ooit zou uitkomen..
“Mag ik zo aan tafel. Ik kan ook een trainingspak aandoen.”

Hij draagt dezelfde zwart glanzende sportshort die ik daarstraks naar beneden heb gehaald, met daarboven een zwart shirt met een logo en opdruk. “Wat is dat Joep. Aikido?” “Aikido is een filosofische zelfverdediging kunst waarbij de kracht van de aanval wordt gebruikt als basis voor de verdediging. Het woord aikido bestaat uit de Japanse begrippen voor ontmoeting of evenwicht (ai), levenskracht (ki) en weg (do).”
“Doe je dat al lang? Vanaf mijn 10e. Ongeveer zes jaar dus.” “Ik zou eigenlijk ook wat meer aan sport moeten doen. Maar op de een of andere manier komt het er niet van. Ik zou eigenlijk flink wat moeten afvallen.”

Hij bekijkt me schaamteloos. “Sporten is altijd goed. Ook voor het geestelijk evenwicht. Dat jij moet afvallen? Dat zie ik niet. Vindt jij dat niet omdat maatje 38 tot de, voor de meeste vrouwen onhaalbare, norm is verheven.” Zijn opmerking verbaast me. “Misschien wel. Je zei geestelijk evenwicht. Denk je dat ik dat nodig heb?” Dom Em. Open deur. “Hij kijkt me opnieuw met zijn ondoorgrondelijke blik aan. “Jij niet dan?”
Na het eten helpt hij me ongevraagd mee met het opruimen van de keuken. Telkens als wij elkaar, in de relatief kleine ruimte, als terloops raken, voelt het meer vertrouwd.

“Wat doen we vanavond Joep?” “Ik wil de herinstallatie van je laptop afmaken en jij?” “Er is een Deense film op tv, die een filmprijs in Rotterdam heeft gewonnen. Dronningen of zoiets.” “Vindt je het goed als ik de laptop dan op de salontafel bij de tv doe? Dat is gezelliger, vindt je niet?” “Dat is het zeker, maar kun je zo wel werken?” “Thuis doe ik dat ook wel eens. Ik maak dan mijn huiswerk, terwijl Mama tv kijkt.” “Goed knul. Pak jij de laptops maar, dan schenk ik ons iets te drinken in.”
Terwijl ik aan mijn tweede glas wijn begin, zit Joep aan mijn voeten op de grond. Telkens als hij iets op zijn eigen laptop moet doen, leunt hij tegen mijn, onder mij gevouwen benen.

“Hoe laat begint jouw film en waarover gaat die?” “Over tien minuten en waar die over gaat? Ogenblik ik kijk even in de tv-gids op mijn gsm.”
‘Shit heb ik dat: In het gewaagde Deense drama Dronningen volgen we een vrouw die, door verliefde te worden op haar veel jongere stiefzoon, stap voor stap seksuele grenzen overschrijdt.’ “Mag ik het ook zien?” Met een trillend hand draai ik het scherm van mijn gsm in zijn richting. Nadat hij het gelezen heeft maakt hij hij kort oogcontact en draait dan gelijk weer naar mijn laptop. “Hmm.. interessant. Mijn moeder kijkt alleen van die vervelende soapseries.” “Ik wil ook wel wat anders opzetten.” Zijn “Waarom?” vraagt niet om een antwoord.

De film draait er geen doekjes om en zoals het een Scandinavische film betaamt, worden ook de seksscènes, smaakvol maar weinig verhullend, in beeld gebracht.
“Zo die is weer klaar. Je zult hem morgen wel willen testen?” Hij wacht mijn antwoord niet af, klapt de laptops dicht en komt dicht tegen mij aan op de bank zitten.
“Onbegrijpelijk hè.” Wat bedoel je Joep. Hij wijst op de tv waar de Moeder en stiefzoon, na de liefde te hebben bedreven, ietwat radeloos naast elkaar op bed liggen. “Dat dat verboden is. Wat hebben ze nou echt verkeerd gedaan? Haar echtgenote onthoudt haar hetgeen zij nodig heeft en is bovendien nooit een echte vader voor zijn zoon geweest.”

Ik kijk hem verbaasd aan. “Heb je dat gevolgd. Je was toch bezig met..” “Multitasking Emma. Misschien is dat wel mijn vrouwelijke kant.” Zo zag je daarstraks anders niet uit.” Flap ik er zonder na te denken uit.

Het was hooguit één seconde, toch heb ik de kortstondige verwijding van zijn pupillen niet gemist. “De moeder in die film heeft dan ook wel alles mee. Vindt je niet? Ze is lang, slank en blond.” “Dan ben ik misschien wel een beetje vreemd. Ik val meer op kort, volslank en zwartharig. Hij draait zich naar mij om. Ik vindt het alleen jammer dat je het in een knot draagt. Ik denk dat los of in een paardenstaart je veel beter staat.” Als vanzelf gaan mijn handen naar mijn knot. Ik trek de haarspelden eruit en maak mijn knot los en schudt mijn haar los.

“Zo bedoel je?” Hij staat op, harkt met zijn vingers voorzichtig door mijn haar en kijkt me aan. “Deze nog even afzetten. “Hij pakt de bril van mijn neus, legt deze achter hem op de salontafel en bekijkt het resultaat. “Waarom kijk je nou weg?” “Ik loens.” “Kijk me aan Emma!” Als mijn blik op de zijne treft slaat mijn hart over. ‘Hij voelt dat. Hij vindt me mooi.’
Als hij voorover buigt tuit ik mijn lippen. Zijn lippen treffen echter op mijn voorhoofd.
“Welterusten ruilmama. Ik ben best wel moe geworden van het werken in jouw tuin.