Hollywood Boulevard

Dit verhaal wisselt enkele keren van perspectief,
de ene keer is Lynsey aan het woord, dan weer Michael.

Als je de foto’s op internet ziet is Hollywood Boulevard op zich niet eens zo heel bijzonder. Het is er druk, her en der staat een hoog opgeschoten maar verder behoorlijk zieltogende palm, er wordt veel kitsch verkocht, er staan nogal wat vreemde types of gelukszoekers of wie dan ook hun ding te doen. Maar voor mij is het papa’s droom, die het er altijd over had en me er al honderden foto’s van liet zien. De beroemde boulevard met de walk of fame, de meer dan tweeëneenhalf duizend namen in de stoep waar al die Hollywoodsterren en andere bekende Amerikanen worden herdacht.
Hét hart van de filmwereld, waar papa vaak voor zijn zaken kwam en dat hij zo graag nog eens aan mij had willen laten zien. De wereld van ‘Celluloid heroes’, papa’s lijflied van zijn favoriete band The Kinks, waar ik met dank aan YouTube mee gehersenspoeld werd…

‘Everybody’s a dreamer…,and everybody’s a star.
And everybody’s in movies…, it doesn’t matter who you are.’

LYNSEY

‘Liefje, heb je alles? Je paspoort?’ ‘Ja tante Suus.’ ‘Geld? Creditcards?’ ‘Ja Tante Suus.’ Verzekering? Voucher van je hotel?’ ‘Ja tante Suus.’ Met een diepe zucht trekt Tante Suus me voor de zoveelste keer tegen zich aan: ‘zal je héél goed uitkijken, Lynsey? En blijf je niet te lang daar hangen? Ik wou echt dat je vader je niet had meegetrokken in deze onzin.’ Ik had me nog zó voorgenomen me stoer te houden maar nu schieten verdorie toch de tranen weer in m’n ogen, voor de zoveelste keer. Ik moet wegwezen hier. Ik geef mijn lieve maar overbezorgde Tante Suus een laatste innige hug en hoewel ik alles behoorlijk wazig zie door die verdomde tranen loop ik daarna, zonder nog om te kijken, regelrecht op de paspoortcontrole af. Daar zwaai ik nog een laatste keer naar tante Suus, die iets verderop met een zakdoekje in haar hand nog een beetje eenzaam en alleen staat toe te kijken en me uitzwaait. Kutkutkut…

Meteen na de controle kom ik in zo’n lange kronkelrij terecht voor de veiligheids-scan. Metertje voor metertje schuiven we langzaam door en terwijl om me heen iedereen opgewonden kwekt en ratelt met elkaar raak ik hier langzaam maar zeker geïsoleerd in mijn eigen gedachten-coconnetje, waar ik zo vaak naartoe getrokken wordt en waar ik soms graag maar soms ook liever niet helemaal alleen ben. Eigenlijk had ik deze reis met papa zullen maken, maar een half jaar geleden is hij na een paar jaar lang en erg ziek te zijn geweest aan die klotekanker overleden. Amper een week terug ben ik achttien geworden en nu ga ik in m’n uppie uitgerekend zíjn reis maken, wat we dus nu eigenlijk samen hadden zullen doen. Sinds papa dood is voel dat ik dit moet doen, om hem waar hij nou ook is zijn rust te geven…

Engeltje

‘Ehm jongedame, zou je even door willen lopen?’ vraagt een man achter mij best wel vriendelijk, maar ik schrik ervan, het is alsof ik papa hoor praten. Daar gaan we weer, opnieuw wordt alles wazig door de waterlanders. Oef…
Eindelijk kan ik m’n rolkoffertje in zo’n bakje leggen en in een ander bakje doe ik m’n jasje, handtas, riem en schoenen. En natuurlijk heb ík dat weer, als ik door het poortje loop gaan er geen bliepjes af en tóch moet ik opzij gaan staan voor ’n bodycheck. Een pittige tante wenkt me even later achter een scherm aan de zijkant te komen, daar vraagt ze me wijdbeens te gaan staan, ook mijn armen wat zijwaarts te strekken en dan betast ze snel en geroutineerd mijn lijf. Ze knijpt even wat extra in mijn behaatje om te voelen of daar wat zit. Nou, daar zit zeker niet wat ze zoekt en ook niet veel van mezelf. Ik ben niet erg groot, behoorlijk tenger en ik ben blij dat mijn tietjes zich daarbij hebben aangepast. Gelukkig heb ik een vrij wijde outdoorbroek aan maar als ze dan toch ook nog even flink in mijn kruis grabbelt heb ik het wel gehad en vraag ik ‘moet dat nou?’ ‘Jongedame, je ziet er dan wel als een engeltje uit maar dat zijn vaak de ergste hoor’ is het kordate antwoord.

Wat is dit vandaag, alweer schiet ik kei-vol. Precies dat was hoe papa me altijd noemde, ‘Engeltje doe ‘ns dit, Engeltje doe ‘ns dat, tot vanavond Engeltje, eet smakelijk Engeltje, welterusten Engeltje’ en bijna ook altijd volgde er vroeg of laat wel een knuffel en een kus. Ik was zíjn Engeltje, met die rare felblauwe ogen van me en mijn lange lichtblonde haren. En niet alleen papa vond me een engeltje, altijd en overal vindt iederéén me een engeltje en onderschatten ze me omdat ik er zo snoezig en lievig en engelig uitzie. Wat er dus ook altijd voor zorgt dat ik tegen van alles en nog wat op moet boksen en misschien wel meer dan anderen voor mezelf op moet komen.

Ik heb een businessclass-stoel geboekt en mag ik via de VIP-lane doorlopen. Ik hoef niks van al die winkels hier te zien, drink alleen nog gauw een latte bij de Starbucks en ren dan door naar het vliegtuig. Het is nog zo’n ouwerwetse Jumbo waar ik op de bovenste etage terecht kom. Ja, ik hoor, ik zie die blauwe juf die me opvangt al verbaasd kijken en ja, jóu kan ik ook bijna hóren denken ‘whow, díe kan het blijkbaar hebben’. Ja dus, en ik zal het maar snel uitleggen, hebben we dat ten minste weer gehad.

Mijn vader was al best wel oud toen hij en mijn mama die veel jonger was een tijdje samen wat hadden. Na een paar maanden was het alweer over, maar niet in mama’s buik, want daar was ik in ’t geniep ondertussen aan ’t groeien geslagen. Later heeft mama me uitgelegd dat ze, toen ze dat in de gaten kreeg, heel blij was en het niet aan m’n vader heeft gemeld omdat ze bang was dat hij me dan weg wilde laten maken. Maar rond mijn tiende werd mama ziek, ja, die ook al, en zocht ze contact met papa, die me helemaal niet weg wilde laten maken maar juist heel blij was om te horen dat-ie een dochter had.

Na mama d’r dood ging ik bij papa wonen, in een huge villa in de buurt van Hilversum. En om een lang verhaal kort te maken, Papa was toen al ultrarijk geworden als producent van films en tv-programma’s. Na zijn dood liet hij zijn villa en tien miljoen na aan zijn enige oudere zus, tante Suus, onder voorwaarde dat ze er zou komen wonen en voor mij zou gaan zorgen. Voor mij regelde hij een trustfonds bij een notaris, vanaf mijn achttiende tot mijn eenentwintigste krijg ik daaruit iedere maand vijftienduizend euro en daarna valt de rest vrij, ik geloof wel vierhonderdvijftig miljoen of zo. Volgens papa ben je pas echt volwassen als je eenentwintig wordt, vandaar. Dus, ik ben stinkend rijk maar op tante Suus na die al over zeventig is, ben ik wel helemaal alleen op de wereld. En geloof me of niet, ik wou dat het anders was, ik zou zo alles inruilen om mama en papa terug te krijgen…

”Welkom in LA”

De reis duurt een uurtje of negen en papa en ik hebben al wel eens eerder gevlogen, binnen Europa, maar voor het eerst ervaar ik nu pas echt bewust hoe luxe het is in de business-class als je lang in zo’n benauwd ding zit. Je kan nog niet bedénken dat je iets wilt hebben of het is er al, die meiden rennen constant de benen uit hun blauwe kokerrokjes om je met van alles en nog wat te pleasen. Natuurlijk wilden ze meteen weten of ik alleen was en ja hoor, daar gingen we weer, dat zielig-ogende engelachtige meisje dat er zo jong en alleen uitziet, laten we haar eens goed verwennen. Misschien moet ik in Los Angeles m’n haar maar laten afknippen en zwartverven of zo.

De vliegreis duurt ruim negen uur en gelukkig val ik al snel in slaap. Maar jammer genoeg niet lang, al na een uur of drie word ik weer wakker en daarna komt het totaal niet meer van slapen. Eerst zit ik een tijdje naar m’n muziek te luisteren, dan zet ik een filmpje van het vliegtuig op, maar het kan me eigenlijk allemaal niet echt boeien. Steeds heb ik het onderliggende gevoel dat ik met papa bezig moet zijn, dat ik hem niet wil teleurstellen. En wat nu ook echt opspeelt is dat ik tante Suus mis, ze is dus wél m’n laatste familielid en door deze reis voelt het nu ineens bijna alsof ik ook haar aan het kwijt raken ben. Ik voel me alleen…

Voor de zoveelste keer lees ik over bezienswaardigheden van Hollywood maar eerlijk gezegd, echt boeiend is het allemaal niet. Het enige wat me echt interesseert is alles wat met films te maken heeft. Ik hoop dat ik ergens een grote studio binnenkom en ik ga zéker naar de ‘Walk of fame’ met de sterren in het trottoir van al die beroemdheden. Het zijn er meer dan tweeëneenhalf duizend, waarvan ik er zoveel mogelijk wil bekijken. Ik denk dat ik die fixatie op films van papa heb geërfd, hij was er ook van jongs af aan al mee bezig en ik heb wel eens tegen papa gezegd dat ik ook wel in een film zou willen optreden. ‘Liever niet Engeltje,’ en hij waarschuwde me toen voor dat wereldje, ‘het stikt in dit wereldje van de roofdieren die vooral mensen willen gebruiken. Mocht je ooit wat gaan doen als ik je niet kan beschermen, let dan alsjeblieft goed op, liefje!’ En uitgerekend nu is hij er niet om me te beschermen en zal ik het alleen moeten uitzoeken.

Eindelijk zet het vliegtuig de landing in naar LAX, de luchthaven van Los Angeles. Voor de zoveelste keer check ik m’n hotelvoucher, ik heb het hotel genomen waar papa ook altijd naartoe ging, ‘Loews Hollywood-hotel’, dat wat hoger op de helling van een heuvel ligt, waardoor je een mooi uitzicht hebt over Hollywood. Vanuit het hotel ligt maar een paar blokken verderop Hollywood Boulevard, ik kan het van daaraf allemaal te voet doen. Loes, de stewardess die me het meest heeft bediend vannacht komt me nog even gedag zeggen, vlak voordat we de riemen vast moeten zetten. ‘Let je goed op jezelf daar?’ fluistert ze. Ik heb haar verteld waarom ik naar Hollywood ga en inmiddels heeft zij zich gevoegd in het clubje mensen dat vindt dat ik voortdurend beschermd moet worden. Maar ze bedoelt het aardig dus beloof ik het haar en bedank haar voor haar goede zorgen.

Op het vliegveld is het een totale chaos, die Amerikanen maken het buitenlanders geloof ik liefst zo moeilijk mogelijk om hun land in te komen. Allereerst komen we terecht in een eindeloos lange tussen linten door slingerende rij voor de paspoortcontrole. Als je daar dan helemaal versuft en met rugpijn van het lange staan en slenteren aankomt wordt iedereen met een kleurtje er sowieso uitgepikt en extra gecontroleerd. En blijkbaar hebben ze die opdracht ook voor kleine engelachtige meisjes met blauwe ogen en blonde haren want ik word er ook hier weer uitgepikt om betast te worden. En al snel kom ik er achter dat dat er hier aanzienlijk anders aan toe gaat dan op Schiphol. Ik moet met een vrouw in uniform mee een kamertje in en moet me helemaal uitkleden. Als ik vraag waar dat voor nodig is komt er een botte reactie: ‘you wanna go back?’ Dan wijst ze eerst naar een deur links waarop staat ‘home’, daarna naar een andere rechts met ‘America’. Niet zeuren maar meewerken dus of anders oprotten. Pure “gastvrijheid” dit

Diepgaand onderzoek

Als ik alles op mijn boxertje na heb uitgetrokken gebaart de vrouw dat dat ook uit moet en als ik dan uiteindelijk in mijn blootje sta moet ze toch zó kunnen zien dat ik geen bommen of wat dan ook aan m’n lijf heb. Maar daar vergis ik me dus in, ik moet in een gynaecologenstoel met van die beugels gaan liggen en als ik even later met m’n benen wijd en m’n vers geschoren kutje te kijk voor haar lig vraagt de vrouw: ‘Virgin?’ Ik schud nee. ‘Pregnant?’ Ook niet. Daarop trekt de vrouw handschoenen aan, doet glijmiddel op mijn kutje, spreidt de lipjes met duim en wijsvinger van haar linkerhand en steekt dan doodgemoedereerd haar rechter wijs- en middelvinger bij me naar binnen. En ook nog niet zomaar een beetje, volgens mij heeft dat mens de langste vingers ter wereld want ze gaat serieus díep, alsof ze zich zo mijn baarmoeder binnen wil porren om die op smokkelwaar te controleren. Als ik nog maagd was geweest zou er nou van het vliesje niks meer over zijn.

Dan mompelt ze ‘I’m not sure’ en pakt ze zo’n apparaat om een kutje mee open te trekken. Ze steekt het koude ding zonder pardon bij me naar binnen, knijpt het uit elkaar waardoor ik het gevoel krijg alsof er een superpaal in me is gestoken en schijnt dan met een lampje bij me naar binnen. Volgens mij moet ze me tot zowat aan mijn maag toe kunnen bekijken.

Als ik vraag waar ze in mij toch naar op zoek is antwoordt het mens ‘Dutch drugs’. Ja, ’t zal niet. ‘Why me?’ vraag ik. ‘Your looks and you’re Dutch,’ zegt de bitch. Ziek word ik hier van. Terwijl ik me weer aankleed is mijn koffer aan de beurt, alles wordt er uitgehaald, uitgeplozen en daarna op een hoop gegooid. En natuurlijk mag ik zelf zorgen dat de boel er weer een beetje fatsoenlijk in komt. Wóest ben ik en als ik mag vertrekken en zeg dat ik een klacht wil indienen wijst de vrouw laconiek naar een andere ultra-lange rij: ‘daar aansluiten dan.’ Dat ze hier het heen en weer krijgen, ik besluit het er bij te laten zitten en stamp de aankomsthal door, op zoek naar een taxi. En opnieuw mis ik m’n vader ontzettend, want dit bevooroordeelde gedoe allemaal had hij vast kunnen voorkomen…

Het blijkt een ‘hell of a job’ om in spitsuur Hollywood binnen te komen, ten minste, volgens de taxichauffeur. Het is vanaf LAX een afstand van niks maar toch doen we er ruim twee uur over en van airco in taxi’s hebben ze hier blijkbaar ook nog nooit gehoord. Ondertussen leutert die taxichauffeur maar tegen me, waar ik vandaan kom, wat ik kom doen, hoe fijn LA is, waarom Amerika zo leuk is. Nou, niet dus. Maar gelukkig, we zijn er bijna.

MICHAEL

Ik zit hier al een uur te wachten en eindelijk, daar is ze. Whow, Gabriëla die haar op het vliegveld checkte heeft aan de phone niks teveel gezegd. Hoewel ze er moe en chagrijnig uitziet is toch echt goed te zien dat dit een héél mooi meisje is, klein, engelachtig, ze ziet er nog totaal niet als achttien uit. En voor zover ik heb begrepen op vitale delen nog helemaal strak, ideaal voor m’n project, daar gaat het vast mee lukken…

LYNSEY

Als ik eindelijk bij hotel Loews arriveer ben ik niet alleen chagrijnig maar ook hélémaal kapot en doorgezweet. En terwijl ik afgepeigerd door de draaideur ga is vervolgens zo ongeveer ’t eerste wat ik zie een gast die fris en fruitig in de lobby zit te chillen en mij zodra hij me in beeld krijgt nogal geïnteresseerd bekijkt. Daar heb je d’r weer een, net als thuis al die gasten die altijd maar om me heen draaien in de hoop op een fuck, nou, fuck thém. Oké, toegegeven, hij is leuk, blond-rood-bruin of weet ik veel krullend haar, donkerbruine ogen met pretglimmertjes erin, niet al te lang, slank, leuk gekleed in ’n linnen pak, normaal gesproken zou ik hem echt wel aandacht geven. Maar nú even niet, ik wil naar m’n kamer én ik wil nooit maar dan ook nóóit meer ook maar één Amerikaan zien. Ik ga nu pitten en nog eens pitten, dan ga ik een paar dagen de ‘walk of fame’ doen, wat studio’s bekijken en daarna weer gauw terug naar huis, naar tante Suus. Zal ze fijn vinden als ik er zo snel weer ben…

Ik geloof dat ik wel twaalf uur aan een stuk gepit heb, als ik de volgende morgen wakker word voelt alles anders. De zon schijnt m’n hotelkamer binnen, die beslist niet fout is, lekker groot en luxe uitgevallen. Ik douche me uitvoerig, maak me mooi op, doe een rood jurkje aan met daaronder goudkleurige gemakkelijk lopende sandaaltjes en ga dan op zoek naar de ontbijtzaal. En uitgerekend als ik voor het buffet mijn bordje bij elkaar aan het scharrelen ben staat die frisse krullenbol van gisteren uit de lobby er ook weer. ‘You slept well?’ informeert hij, best wel aardig. Maar ik ben hier nog echt niet aan toe dus kortaf antwoord ik ‘sure’ en weg ben ik.

Walk of fame

Na het ontbijt lever ik mijn sleutel in bij de receptie. Ik tref er een man van een jaar of veertig, op zijn badge lees ik dat hij Joe heet. Nadat hij de sleutel heeft aangenomen vraagt hij ‘Gaat u erop uit voor een sightseeing, Miss …?’ ‘De Jong’ antwoord ik. ‘Lynsey de Jong.’ En dan vertel ik dat ik vandaag en morgen de ‘Walk of fame’ ga doen en over enkele dagen een filmstudio wil bezoeken. ‘Well, miss de Jong, als u een studiotour doet kunt u de vier meest bekende bezoeken, Universal, Paramount, Sony en Warner Bros.’ Ik bedank hem voor de tip en net als ik wil weglopen krijg ik er nog een: ‘Ehm, en nog iets, miss de Jong. Ehm…, sorry maar u ziet er nog erg jong uit, let u wel op voor alle mensen van de ‘casting bureaus’? U zult vast mooie aanbiedingen krijgen als u door Hollywood loopt, maar houdt u please goed in de gaten dat het meestal om adult-movies gaat…’ Daar gaan we weer, maar het is natuurlijk goed bedoeld, dus ik bedankt hem met een knikje en een lief maar toch ook wel ’n tikje zuur lachje.

Getsie, echt gezelliger wordt het er zo niet op. Gelukkig heb ik de telefoonnummers van enkele van papa’s Amerikaanse vrienden hier, als er problemen komen kan ik altijd een van hen bellen. Ik zet het verder van me af en wandel richting Hollywood Boulevard, om het eerste deel van de ‘Walk of fame’ te bekijken, met in de trottoirs de sterren met de namen van al die bekende Amerikanen. Papa zei altijd al dat het indrukwekkend is als je de hele ‘walk’ doet, naam na naam lees je dan en pas dan besef je hoeveel beroemde mensen hier een plekje hebben weten te bemachtigen maar vaak ook al vergeten zijn. Omdat papa zelf in die business zat liet me hij me mijn hele jeugd al zijn lijflied ‘Celluloid Heroes’ horen, dat beschrijft dat het echt niet allemaal rozengeur en maneschijn is:

“You can see all the stars as you walk down Hollywood Boulevard…,
Some that you recognize some that you’ve hardly even heard of…,
People who worked and suffered and struggled for fame…,
Some who succeeded and some who suffered in vain.”

Wat ik niet wist is dat veel nog levende mensen ook al een ster hebben. Op een gegeven moment loop ik bijna een gat in en dat blijkt de ‘ster’ van Donald Trump te zijn, of liever gezegd, dat was hem want mensen hebben hem compleet weggekapt. Zo zeg, die hebben dus een behoorlijke hekel aan ‘m, nou ja, snap ik dus wel. En wie ook nog leven zijn: Tom Hanks, Madonna, Harrison Ford en noem maar. Maar de meesten zijn dood en de bekendste daarvan is voor mij wel Michael Jackson, met om zijn ster heen allemaal bloemen en gedenkkaarsjes. Beetje lastig trouwens, zo midden op de stoep. Terwijl ik daar even in gedachten bij stil sta komt er een jonge man naast me staan en vraagt me of ik interesse heb ook in een movie te spelen. Hij zou me dan naar een castingbureau kunnen brengen. Ik kijk hem eens goed aan, leuke gast wel, maar dan schud ik nee, Joe van het hotel had dus wel gelijk. En terwijl ik daarna in een chilled tempo de sterren verder afwerkt overkomt me dit zeker nog drie keer. Gelukkig zijn die gasten niet echt opdringerig.

MICHAEL

Perfect girl

Vanuit het hotel volg ik haar op een afstandje en zie hoe ze eenmaal op de Fame regelmatig wordt aangeschoten door de ‘collega’s’ van concurrerende castingbureaus. Ik weet dat het hotel alleenreizende meisjes waarschuwt, dus poeiert ze al die gasten af. Maar ja, wat zij ook niet kunnen weten is dat dit meisje voor mij is, ze weet het zelf immers ook nog niet. Ík heb haar als eerste gespot en ík móet en ik zál haar hebben, ik zie grote mogelijkheden in haar.

Terwijl ze langzaam over de Fame wandelt en alle namen leest stopt ze regelmatig bij een ster, ik denk om even over zo’n persoon te mijmeren. Regelmatig botst ze tegen iemand op en dat brengt me op een idee. Ik zorg dat ik voor haar kom te lopen en laat me dan afzakken. Als ze na weer wat gemijmer bij een ster door loopt zorg ik dat ik bij de volgende onverwacht stil sta en ja hoor, ze botst tegen me op. Ik draai me om en doe alsof ik geïrriteerd ben maar lach dan mijn mooiste lach als ik haar zogenaamd herken, ik weet dat alle meiden daar voor vallen. Dan zeg ik ‘whow, sorry, maar dit kan echt niet.’ En yes, het werkt, het meisje giechelt en zegt ‘loop je me te stalken of zo?’ ‘Nou, graag!’ grijns ik en stel me dan voor ‘Michael Cassillas, aangenaam.’ Ze neemt mijn hand aan en zegt ‘Lynsey de Jong.’

Ik wijs naar een terrasje en vraag ‘mag ik je een koffie aanbieden?’ ‘Ja graag, was ik net aan toe’ antwoordt ze. In de pocket!
‘Waarom loop ik je steeds tegen het lijf? Of jij mij?’ vraagt ze dan. Ik vertel haar mijn standaardverhaal, dat ik een film-agency heb ik San Fernando, ten noorden van Los Angeles, dat ik een congres in een conferentiecentrum vlak bij ’t Loews heb en voor het gemak daar dan een kamer neem. Ik vertel haar meteen ook wat over mezelf, dat ik opgroeide in een arme buurt van San Francisco, een selfmade man ben en dat m’n agency langzaam maar zeker een succes wordt maar dat het wel hard werken is. En dat zo’n conferentie dan niet alleen nuttig is maar ook wel ontspannend en tegelijk veel nieuwe contacten oplevert.

‘Zoals nu, met een leuk meisje uit…?’ ‘Holland’ antwoordt Linsey dan en ze neemt meteen het stokje van me over. Hoe ze deze reis met haar vader had zullen maken, dat ze die nu alleen doet en niet echt plannen heeft voor de terugreis maar zoals het er nu uitziet binnen een week teruggaat.

Het wordt steeds beter, helemaal alleen hier en blijkbaar zit er ook nog eens niet ergens iemand op haar te wachten tot ze op een of andere datum weer thuis is. Onbeperkt beschikbaar, zeg maar.
Steeds meer raak ik er van overtuigd dat ze ideaal is voor mijn nieuwe project. Nu ze uitgerust is en zich mooi heeft opgemaakt is ze precies wat ik nodig heb: klein, tenger, onaards mooi, jonge looks en toch al een pure sexy uitstraling. Ik neem me voor haar vanavond in mijn kamer eens goed te testen. Ik heb er in ’t geniep een paar cam’s opgesteld, wat ook meteen een leuk intro kan opleveren…

X. Zara