gestolen middag

Donderdagmiddag: ik heb een middag “gestolen’, een snippermiddag genomen. Eerst naar huis. Omkleden. De kleding voorschriften waren dwingend. “Kort rokje, geen slipje “?, ik kies een mooie bh en een mooie fijne blouse. Het is warm: blote benen en sportieve platte schoentjes. Ik maak er werk van, het hoort er allemaal bij. Mooie make-up en zet mijn haar in een quasi nonchalante knoop op mijn hoofd.Ik keur het eind resultaat. Het ziet er lekker uit, al zeg ik het zelf. Mijn spijkerrokje is kort maar net lang genoeg. Als ik me omdraai en buk is hij net niet lang genoeg….. ik kijk zo naar een warm, bloot en glad stukje van mezelf in de spiegel. En de, niet te negeren, kriebel in mijn buik, verspreidt zich langzaam maar zeker door de rest van mijn ledematen. Ik ga snel rechtop staan en verman mezelf. Dit moet ik volhouden tot dat pashokje, anders speel ik vals. Hoe blijf ik van mezelf af ? gelijk maar vertrekken. Het voelt vreemd en opwindend om geen slipje aan te hebben onder mijn rokje. Af en toe een windvlaagje tussen mijn benen door. Het klopt en gloeit. Ik stap in mijn autootje en kan het toch niet nalaten ff mijn hand tussen mijn benen te laten glijden…. Het voelt zacht en warm en mijn vinger voelt vochtig en glad. Met een klein glimlachje steek ik mijn vinger in mijn mond en knik naar de langs lopende buurvrouw. Starten, achteruit en weg ben ik. Het is niet ver, 12 kilometer, klein kwartiertje later stap ik uit. Ik heb niet veel aandacht voor de winkelende menigte om me heen. Ik “zie’ ze niet, ik ben te veel geconcentreerd op wat zich in mij afspeelt. Mijn ademhaling gaat oppervlakkig, en alles prikkelt. Ik probeer relaxed over te komen maar voel alle mannenogen op me gericht als ik langs loop. Zouden ze iets vermoeden ? Zouden ze kunnen weten wat ik hier doe ? het idee dat ze mogelijk een vaag vermoeden hebben over wat zich onder mijn korte rokje, of beter: wat zich niet onder mijn korte rokje bevindt maakt me gek. Waar ga ik naar toe en wat ga ik passen. Er zijn geen regels voor meegegeven. “Kledingpassen en in het kleedhokje…… “? Ik kies voor een grootwarenhuis. Daar is het druk genoeg om niet te opvallend even in een pashokje te verblijven en de drukte, het geluid van andere mensen dichtbij, wind me op. Langzaam loop ik de winkel in. Kies wat truitjes, neem verschillende kleuren en maten. En ik loop door naar de pashokjes. De vriendelijke juffrouw kijkt me even doordringend aan. Ik denk; zie je wel die heeft het ook al door ! en een huivering trekt door me heen. Ik sla mijn ogen neer en zucht een beetje bibberig….. waar ben ik aan begonnen…. Maar opgeven, nu ? dat nooit. Dit ga ik afmaken, ik kan niet anders meer. Trillend op mijn benen glip ik het hokje in de meest linkse hoek in. Rats, rats, gordijntje open, gordijntje dicht. De truitjes hang ik aan een haak. En ik ga op het bankje zitten, leg mijn hoofd tegen het wandje en sluit mijn ogen. Pffffffffffffffffffffffff…………relax…… tot nu toe is het goed verlopen en ik voel me trots en gespannen en ….. voorzichtig doe ik mijn ogen weer open, mijn benen zijn iets van elkaar en ik kijk in de grote passpiegel zo naar mezelf. Ik doe mijn benen iets wijder en voel even. Zou ik het durven ? hier ? zou ik het kunnen ? hier ? Wie niet waagt, wie niet wint. Ik laat mijn vinger zijdezacht over mijn schaamlippen glijden. Voorzichtig een beetje naar binnen. Het is warm en vochtig en helemaal klaar. In het hokje naast mij hoor ik iemand kreunend zich in en uit kleding hijsen. Een moeder die haar kinderen vermant, een echtgenote die haar man in de twintigste trui van die dag praat. Mijn vinger voelt verder, op zoek naar mijn klitje dat klopt en wacht en dan weet ik dat mij dit absoluut gaat lukken hier. Sterker nog; niemand die mij nu nog tegen kan houden. Met een zucht geef ik me over aan het gevoel dat ik zelf opwek. Af en toe kijk ik in de spiegel hoe het eruit ziet. De spanning loopt ras op. Ik heb niet veel nodig nu, om een geweldig orgasme te krijgen. Mijn vingers bespelen bedreven mijn intiemste plekje en ik spreid mijn benen maximaal. Ik bijt op mijn onderlip om niet te kreunen van genot en als ik mijn “over-buurman “?, scheldend op zijn vrouw, trui nummer eenentwintig hoor aantrekken is zijn stem precies de prikkel die me laat komen…. en komen…..en komen…. Schokkend en trillend buig ik voorover. En laat het gevoel over me komen. Warm en alles omvattend zak ik een paar seconden weg in gevoel en emoties. Hijgerig maar zonder echt geluid te maken laat ik het komen en gaan. Als ik weer bij mijn positieven kom en opkijk zie ik twee rode wangen en een paar stralende ogen. Dit was geweldig. Mijn buurman scheldt nog steeds, zijn stem heeft de betovering van zojuist verloren. Het is gewoon een ouwe chagrijn die niet passen wil. Ik glimlach, pak de, niet gepaste truitjes van de haak trek mijn kleding recht, knipoog naar mezelf en stap fier en trots uit het pashokje naar buiten. Ik kan wel zingen nu. Met een brede grijns deponeer ik de truitjes bij de juffrouw op haar tafeltje. Niets van uw gading bij vraagt ze nog. Nee niets van mijn gading bij……. Heupwiegend, zelfverzekerd en blij wandel ik de winkel uit. “