De lentezon scheen op haar gezicht en voor een seconde sloot Fleur haar ogen. Ze genoot van de heerlijke warmte van de eerste warme zonnestralen van het nieuwe voorjaar. Ze snoof de frisse lucht op en hoorde de vogels kwetteren, terwijl ze rustig op en neer wiegde op haar zwarte omafiets. Het was de eerste dag van het jaar waarop iedereen weer eens zonder winterjas naar buiten kon en ze maakte hier dankbaar gebruik van. Wat had ze dit gemist! En wat was ze blij dat de donkere seizoenen voorbij waren. Het blonde meisje duwde de oordopjes van haar muziekspeler in de oren, zette zich af tegen de muur en rolde langzaam de oprit van het huis van haar ouders was. Op weg naar haar werk. Het was nog vroeg en zelfs als ze rustig zou fietsen, zou ze er nog te vroeg zijn. Het kon haar niets schelen. Fleur hield van het bijbaantje dat ze deed. Sinds een maand of vijf werkte ze, via een thuiszorgbureau, als huishoudelijke hulp bij ouderen van dagen thuis. Ze verdiende niet eens zo veel doorgaans minder dan haar, eveneens zestienjarige, vriendinnen , maar het was haar ook niet om het geld te doen. Fleur had een zwak voor bejaarden, ze kon er niets aan doen. Ze wist ook niet of het voortkwam uit een soort van medelijden, wanneer ze een omaatje bij de pinautomaat van de kassa zag staan; geen idee hoe te pinnen. Een soort mededogen met de opa die met uiterste inspanning nog net de stadsbus in kon klimmen voor zijn misschien wel enige wekelijkse uitje. Het maakte iets los bij haar. Van binnen kon ze wel huilen, van buiten zou ze ze het liefst tegen haar aan drukken. Ze was echter een te verlegen meisje om in de meeste gevallen echt te hulp te schieten. Uiteraard was ze de eerste die opstond in de bus wanneer er geen zitplaatsen meer waren, maar een gesprek aanknopen durfde ze nooit zo goed. Aan de buitenkant was er niemand die zag hoe inlevend en lief dit meisje daadwerkelijk was. Het is dan ook nauwelijks voor te stellen hoe gelukkig ze was, toen ze hoorde dat ze was aangenomen als huishoudelijke hulp. In die hoedanigheid, zo hoopte ze, zou ze wel met de opaatjes en omaatjes durven te kletsen. Zou ze echt iets voor ze kunnen betekenen. Want voor Fleur was het meer dan enkel een bijbaantje. Meer dan wat dan ook wilde ze er voor de oudjes waar ze werkte, zijn. Even had ze gewerkt bij meneer Beek. Even maar, want kort nadat ze bij hem was begonnen met werken, was het snel slechter gegaan met hem. Binnen anderhalve maand moest meneer Beek naar een verpleegtehuis en werd zijn huis leeggehaald. Ze was er nog wel enkele keren gaan kijken. Twee weken had het slechts leeg gestaan. De grote ruiten aan de voorzijde van de gelijkvloerse woning leken twee enorme, donkere ogen die haar aankeken. Iedere dag keek ze terug en elke week bracht ze meneer Beek een bezoek in het verpleegtehuis. En hoewel hij haar vaak niet eens meer herkende, voelde ze dat dit was wat ze nog voor hem wilde doen. Na tweeënhalve week was er plotseling van alles te doen rondom de woning waar meneer Beek had gewoond. Er stond een busje met daarachter een grote aanhanger. Twee potige mannen waren uit het voertuig gesprongen en hadden allerhande soorten meubilair naar binnen gesjouwd. Zeker weten deed ze het op dat moment nog niet, maar uit de stijl van meubels leidde Fleur af dat er een nieuwe, oudere bewoner was gevonden voor de gelijkvloerse woning van meneer Beek. Gezien de korte afstand tot het huis van haar ouders was het blonde meisje direct op haar fiets gesprongen. Ze had zich richting het lokale kantoor van de thuiszorg gesneld, om te informeren of er iets bekend was over de nieuwe bewoner. En of deze man of vrouw wellicht nog hulp in de huishouding kon gebruiken. De jonge vrouw achter de balie had even gezocht en vond toen enkele aan elkaar geniete velletjes papier. De nieuwe bewoner heette Rubens. Joep Rubens. En hij had precies op die dag een verzoek voor huishoudelijke hulp ingediend bij hun kantoor. Vanaf dat moment werkte Fleur één keer per week bij meneer Rubens; een stevige, aimabele, grijze man van achtenzeventig. Hij was slecht ter been, lopen ging niet zo snel meer en af en toe was hij wat vergeetachtig, maar afgezien daarvan nog aardig bij de pinken. Zijn gezondheid was redelijk, op de gebruikelijke pijntjes na. Misschien nog wel meer dan bij haar eerdere adresje voelde Fleur dat haar aanwezigheid op prijs werd gesteld. Meneer Rubers leek telkens verheugd als ze voor zijn deur stond. En hoewel ze slechts voor één keer per week kreeg betaald, bezocht ze hem ook wel eens ’s avonds, doordeweeks. Ze belde dan aan, rond achten, gewoon om eventjes te kletsen, thee te drinken (ze lustte het eigenlijk niet, maar durfde het tegelijkertijd niet te weigeren), of om een spelletje te kaarten. Meneer Rubens kon honderduit kletsen over vroeger en de tiener luisterde met oprechte interesse. Ze vond het heerlijk om te zien hoe zeer de man genoot als hij zijn ei kwijt kon. De interesse was wederzijds; hij vroeg ook regelmatig naar wat er gaande was in haar leventje en langzaam maar zeker ontstond er een prille vertrouwensband tussen de twee. Hij was de eerste en de enige die ze vertelde over haar eerste, echte, geheime liefde op school. Hij had haar ook aangemoedigd op de jongen af te stappen, maar ze had dit tot op de dag van vandaag niet gedurfd. Het doordeweekse bezoekje werd routine. Op een gegeven moment stond meneer Rubens al voor het raam te wachten en zwaaide hij als ze op haar fiets aan kwam. Meneer Rubens werd na verloop van tijd Joep , maar uit fatsoen sprak ze hem gewoonlijk nog wel aan met u . Hun band werd steeds hechter en Fleur kreeg hoe langer hoe meer het idee dat ze echt een verschil kon maken in het leven van de man. Ook vandaag stond hij, in zijn lichte kamerjas, te wachten voor het raam. Ze zag een brede glimlach op zijn gezicht toen hij haar zag. En zoals altijd wanneer hij naar haar glimlachte, sloeg ze haar blik neer en lachte verlegen. Hij wiebelde met zijn tenen toen hij haar de straat in zag komen fietsen. Elke keer als hij haar weer zag, klaarde zijn humeur. Hij had geen idee waar hij zo’n lot uit de loterij aan had verdiend. Fleur was geen hulp in de huishouding, ze was zijn steun en toeverlaat. Ze was zijn engeltje en hij hoopte dat ze nog lang voor hem zou werken. Hij glimlachte en zocht haar blik. Het meisje keek op. Hun blikken kruisten elkaar en verlegen sloeg ze haar oogleden neer. Zo schattig! Hij zag hoe ze de kuiltjes in haar wangen lachte; iets waar hij sowieso altijd al een zwak voor had gehad. Voorzichtig leunde hij op de armleuning van zijn stoel en schuifelde richting de voordeur. Ook vandaag was ze, staand in de deuropening, weer de zelfde beeldschone, oogverblindende verschijning die ze altijd was. Hij vond haar werkelijk een prachtmeid. Ze streek een lok van haar lange, rossig blonde haar achter haar oor en glimlachte. Terwijl ze door het halletje liep, merkte ze op hoe schoon de woning van meneer Rubens was. Alles blinkt nog! grapte ze zachtjes. Het lijkt wel alsof er hier elke dag wordt gepoetst! Ze hoorde Joep achter haar grinniken, liep richting de tussendeur en hield deze voor hem open. In de deuropening gaf ze hem een arm en begeleidde hem naar zijn stoel, waar hij met een diepe zucht in neerplofte. Fleur sprong enthousiast op de stoel naast hem, zette haar ellebogen op haar knieën en haar handen onder haar kin. Hoe is het met u? vroeg ze, terwijl ze met haar lichtblauwe ogen naar hem opkeek. De man tuitte zijn lippen en liet zijn hoofd vertwijfeld heen en weer deinen, alsof hij een hele zorgvuldige afweging aan het maken was. Z’n gangetje, grapte hij uiteindelijk. Maar een stuk beter nu jij er bent. Hij knipoogde naar haar. Ahh, wat lief! glimlachte ze. Ze vond het altijd zo schattig wanneer hij dat deed, en ze wist dat h?¡j het wist. Ze kon het dan ook niet helpen dat ze, telkens wanneer hij naar haar knipoogde, een kleurtje kreeg. Hij moest er om lachen. Nee meisje, vulde hij aan, met mij gaat het goed hoor. Wat pijn in de knieën, hij wreef met zijn handen over zijn knieschijven, pijn in de armen, en ik kan me vaak dingen niet zo goed meer herinneren… Ze knikte. Wat heeft u met uw knieën gedaan? vroeg Fleur zachtjes. Hij keek haar moeilijk aan: sorry… wat? De man legde zijn hand achter zijn oor. Fleur boog wat naar hem toe: Wat u met uw knieën heeft gedaan. Joep veerde begrijpend terug. Niks, niks, zei hij. Ik denk dat het de verandering van het weer is. Fleur knikte. Lekker weertje he? Dat zonnetje zo? Ze zag een guitig lachje op zijn gezicht verschijnen. Houdt u ook wel van toch? vroeg ze met haar vrolijke, zangerige stem. Joep knikte. Hij kon er niets aan doen. Toen Fleur zich naar hem toe had gebogen om zich beter verstaanbaar te kunnen maken, was zijn blik onwillekeurig op haar truitje gevallen. Een speels, een tikkeltje strak, turquoise lentetopje. Het was niet al te diep uitgesneden, maar net voldoende om de eerste aanzet van haar jonge borstjes te zien. Haar lichte, jeugdige huidje intrigeerde hem en hoewel het absoluut een discreet truitje was, vond hij het heerlijk om er stiekem naar te kijken. En hoewel je kon discussiëren of Fleur, met haar zestien jaar en verlegen inborst nu wel of niet al echt een vrouw was of nog een meisje; hoe je het ook wendde of keerde, ze was de enige vrouw die nog in zijn leven was. Hij keek naar haar mooie, lichtblauwe ogen; de sproetjes er onder. Hij luisterde naar haar mooie stem en zag af en toe de kuiltjes in haar wangen als ze lachte. Alles aan haar was mooi. Haar slanke armen, haar blonde haar, alles. Nu boog hij wat naar haar toe. En hoe is het met mijn Fleurtje? vroeg hij op grappige toon. Na hun vriendschappelijke onderonsje was Fleur aan het huishouden begonnen. Zoals hij van elke minuut met het meisje genoot, zo genoot hij ook wanneer ze voor hem het huishouden deed. Net als iedere voorgaande keer, kwam hij, zo gauw als ze de stofzuiger tevoorschijn had gehaald, moeizaam op uit zijn stoel. Elke keer weer bood hij aan haar te helpen. Hij wist net zo goed als Fleur dat hij er lichamelijk niet toe in staat was, maar het ging om het gebaar. En zoals altijd dirigeerde het meisje hem terug in zijn stoel, waar hij guitig lachte om haar gespeelde strengheid. Want hoe schattig ze ook was, een natuurlijk overwicht had ze niet. Vervolgens legde hij, als ware het een routine, zijn voeten op de poef voor hem en keek hij naar haar terwijl ze begon te stofzuigen. Tijdens het poetsen probeerde ze het gesprek gaande te houden. Tijdens het stofzuigen, moest ze een stuk harder praten dan gewoonlijk, maar ze deed in elk geval haar best. Hij keek hoe ze de kastjes afstofte, hoe ze met een nat doekje langs zijn vensterbanken ging, hoe op haar knieën langs hem kroop met de stofzuigerslang in haar handen. En zoals iedere keer, wanneer ze zo door zijn kamer kroop, kon hij het niet nalaten naar het strakke kontje in de gebleekte spijkerbroek te kijken, terwijl de jonge eigenaresse ervan zijn vuil opruimde. De timing was perfect geweest. Op het moment dat Fleur de huishoudspullen had opgeruimd, kwam Joep schuifelend de keuken uit met het dienblad. Met trillende handen zette hij het voor zich neer op tafel, waarna ze beiden plaats namen. Gewoonlijk was dit het moment waarop zij en de achtenzeventigjarige man nog een spelletje kaart speelden. Maar vandaag niet. Ze had geen idee waarom, maar vanaf het moment dat Joep de theepot en kopjes op tafel uit had gestald, was hij in de stoel gezakt en had hij met een lege blik voor zich uit gestaard. Zijn stemming was van het ene op het andere moment omgeslagen en zag er werkelijk diep triest uit. Ze was tegenover hem gaan zitten en keek naar de bedroefde man tegenover haar. Ze probeerde oogcontact te maken, maar het lukte niet. Tot drie keer toe vroeg ze wat er met hem aan de hand was, maar hij schudde enkel zijn hoofd. Ze dronk zijn thee, voelde een intens medelijden met de oude man. Ze wilde hem zo graag helpen, maar vandaag gaf hij haar niet de kans. Van binnen huilde ze, terwijl ze de thee dronk die ze eigenlijk niet lustte. Voor hem. Zijn handen lagen voor hem op tafel en even legde ze de hare over die van hem. Ze wist niet of dit hem ook maar enige steun bood, maar ze wilde het in elk geval geprobeerd hebben. Tien minuten zaten ze zo. Tot de oude man zich verontschuldigde. Sorry, zei hij zachtjes. Sorry. Fleur keek hem vragend aan. Ik praat er liever niet over. Niet nu. De jonge meid knikte begripvol, hoewel ze het niet begreep. Volgende keer misschien? vroeg ze voorzichtig. Volgende keer misschien, antwoordde Joep. Enkele weken gingen voorbij waarin er niet over die keer aan tafel werd gepraat. Joep leek het te zijn vergeten; Fleur allerminst. Het bleef aan haar knagen, gaf haar een enorm gevoel van medelijden dat de oude man met een probleem zat waar hij niet over kon of durfde te praten. Het liefst had ze het uit hem getr??kken, maar tegelijkertijd wist ze dat ze zijn privacy moest respecteren. Het duurde dan ook zo’n anderhalve maand voor aan de dag kwam wat Joep die keer aan de eetkamertafel bezig had gehouden. Want zo lang duurde het, voordat het zich weer voordeed. Het was een zaterdag als alle anderen. Het was prachtig weer en Fleur was met veel plezier naar het huis van meneer Rubens gefietst. Hij had breed geglimlacht toen ze aankwam en ze hadden flink gebuurt. Hij had opnieuw gevraagd naar de jongen waar ze nog altijd verliefd op was en zij had hem weer moeten vertellen dat ze opnieuw te verlegen was geweest om het hem te vertellen. Het was een zeldzaam gezellig bezoekje en het duurde ook een stuk langer dan gewoonlijk. Ze hadden gelachen, zelfs nog even samen televisie gekeken. Op een gegeven moment had hij haar zelfs een euro traktement toegestopt; een bedrag dat in zijn tijd wellicht een stuk meer waard was geweest dan tegenwoordig, maar het ging om het gebaar. Beiden hadden ze genoten van die middag. Aan de eetkamertafel, nadat Joep met de thee die ze nog altijd niet lustte aan was komen schuifelen en plaats had genomen op een van de twee stoelen, was hij weer dichtgeklapt. Hij had zijn hoofd weer laten hangen en had geen woord meer gesproken. Wel twintig minuten lang had Fleur naar hem gekeken, naar dit zielige hoopje mens. Ze had gevochten tegen de tranen; ze kon niet tegen oudere mensen die verdrietig waren. Ze had, opnieuw, haar handen over de zijne gelegd en tot vier keer toe gevraagd wat hem bezig hield. Ze kreeg geen antwoord. Pas toen ze de vijfde keer bijna smekend vroeg om wat er in hem omging, had hij opgekeken. Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen, Fleur, zei hij. Zijn ogen leken rood van de tranen, maar gehuild had hij niet. Het meisje was bijna verbaasd dat hij terug sprak. Wat dan? vroeg ze zachtjes. Meneer Rubens schudde zijn hoofd. Nee, zei hij. Nee… ik kan dit niet zeggen. Fleur kneep bemoedigend in de handen van de oude man. Mij kunt u alles zeggen! sprak ze. En ze meende het. Ik heb u toch ook alles verteld! Over op wie ik verliefd ben… andere geheimpjes… Hij knikte. Opnieuw kneep ze in zijn grote handen. Zeg het nou maar, zei ze. Misschien dat u zich dan beter voelt. Joep knikte andermaal. Hij durfde haar niet aan te kijken. Er volgde een lange stilte, tijdens welke Fleur de man om de zoveel tijd als teken van steun in zijn handen kneep. Na een minuut haalde hij een keer diep adem. Hij keek haar nog altijd niet aan, maar begon wel langzaam te spreken. Lieve Fleur, begon hij. Ik vind eigenlijk dat een oude man als ik zo’n leuke, jonge meid als jij hier helemaal niet mee moet lastig vallen. Het is mijn probleem, niet het jouwe en ik hoop werkelijk dat je het, als ik je heb verteld, van je af laat glijden. Loop er alsjeblieft niet mee rond, doe er niets mee. Zet het van je af. Hij keek weer heel even op, zijn ogen nog altijd rood. Fleur voelde hoe ze bijna misselijk werd van medelijden. Je bent echte een prachtige meid, ging de man door. Lief, spontaan… je doet veel meer voor me dan eigenlijk zou hoeven, werkelijk waar. Ik ben je daar zo ontzettend dankbaar voor. Maar, lieve Fleur, hoe langer je hier werkt en hoe mooier ik je ga vinden, hoe meer ik begin te realiseren hoe oud ik werkelijk ben en hoe onbereikbaar jouw jeugdige schoonheid mis. En erger nog, hoe meer ik begrijp dat ik in mijn leven, hoe lang dat dan ook nog mag duren, nooit meer van zulke schoonheid zal kunnen genieten. Hij sloeg zijn blik weer neer. Het meisje begreep niet helemaal wat de oude man tegenover haar bedoelde. Het was even stil, waarna ze de vertwijfeling uitsprak. Ik snap het niet helemaal, zei ze zachtjes en ze liet een zenuwachtig lachje ontsnappen. Joep haalde diep adem en begon weer te spreken. Sorry dat ik het zeg, Fleur. Sorry, sorry, sorry. Maar hoe meer ik jouw schoonheid zie, hoe meer ik me realiseer dat ik nooit meer zo’n mooie meid zal hebben. Dat ik sowieso nooit meer een meid of vrouw meer zal hebben. Om te vrijen, snap je. In mijn hele leven zal ik nooit meer met een vrouw vrijen. Nooit meer. Tsjonge, dat ik je dit vertel… Sorry… ik… De tiener kneep zachtjes in de handen van de oude man, terwijl hij zijn hoofd weer liet hangen. Hij schudde zijn hoofd. Haar duim ging zachtjes op en neer en streelde zo de muis van zijn rechterhand. Zo zaten ze wel een half uur. Fleur wist niets te zeggen. Maar ze had ook niet het idee dat ze iets h??éfde te zeggen. Ze hoefde er alleen maar voor hem te z?¡jn. En ze was er voor hem. Opnieuw gingen er enkele weken voorbij. Zoals Joep had gevraagd, had ze geprobeerd zijn verhaal van zich af te zetten; er niet meer aan te denken. Maar zo was ze niet. Zo zat ze niet in elkaar. Het verdriet van de oude man, waar ze zo ongelooflijk veel om was gaan geven, was aan haar gaan knagen. Het vrat aan haar. Ze dacht er aan als ze opstond. Ze zag voor zich hoe Joep in zijn woning opstond. Alleen. In de wetenschap dat die eenzaamheid nooit meer zou veranderen. ’s Nachts in bed dacht ze aan hem. Hoe hij alleen in bed lag, wetende dat er niemand was die nog eens bij hem zou kruipen. Als ze er aan dacht, stond het huilen haar nader dan het lachen. Ze had er ontzettend veel moeite mee. Om het Joep echter niet nog moeilijker te maken, liet ze hier tijdens hun bezoekjes niets van merken. Van buiten was ze nog altijd de zelfde, opgewekte, vrolijke meid die ze voorheen was. Ze lachte nog altijd de kuiltjes in haar wangen als ze aan kwam fietsen en hij voor het raam zat. Ze sloeg nog altijd verlegen haar blik neer als ze hem voor het eerst weer zag en nog altijd kleurde ze onvrijwillig rood als hij naar haar knipoogde. En zo ook op die doordeweekse avond. Ze kwam, zoals gebruikelijk, niet langs voor het huishouden, maar gewoon om hem eventjes gezelschap te houden. Opnieuw viel het haar echter op hoe keurig schoon het huis wel niet was. Joep was somber op haar overgekomen, maar tegelijkertijd merkte ze dat hij zijn best deed het voor haar te verbergen. Samen waren ze naar binnen gegaan en aan de tafel in de woonkamer hadden ze wat gekaart. Hij had thee voor haar gezet en andermaal had hij haar wat traktement toegestopt, wat ze, hoe vervelend ze het ook voor hem vond, had moeten weigeren. Het was gezellig geweest en het humeur van de oude man leek naarmate de avond vorderde ook wat te verbeteren. Af en toe lachte hij en dat voelde als een opluchting. Ze deed wat ze kan om hem op te beuren en het leek haar aardig te lukken. De grijze man in de lichte, lange kamerjas die tegenover haar aan tafel zat, de man waar ze zo ontzettend veel om gaf, leek langzaam maar zeker uit zijn dipje te komen. Tot het derde potje kaarten voorbij was. Hij liet de speelkaarten uit zijn handen vallen en ze waren weer terug bij af. Opnieuw liet de man intens somber zijn hoofd hangen. Fleur was er deze keer bijna van geschrokken; het was zo onverwacht gekomen. Haar hart bonsde in haar keel, terwijl ze stilletjes de speelkaarten bijeen veegde en er een stapeltje van maakte. Ze schoof het stapeltje opzij en legde haar slanke handen voor zich op tafel. Ze keek naar de verdrietige man. De man die zich zo ontzettend eenzaam voelde. De man waar ze alles voor zou doen. Minuten van doodse stilte volgden. Het tikken van de klok was het enige dat ze hoorde. Nog meer minuten, nog meer stilte. Ze kon dit verdriet niet aanzien. Zachtjes legde ze haar handen weer over die van de oude man. Ze fluisterde. Joep? Ze kreeg geen reactie. Even wachtte ze. Joep? probeerde ze nogmaals. Opnieuw niets. Ze liet haar ranke schouders zakken en liet nu ook h?í?ír hoofd hangen. Het leek alsof ze het verdriet van de man via zijn handen kon v??élen. Alsof ze meemaakte wat hij doormaakte. En ze werd er doodongelukkig van. Ze voelde de tranen branden achter haar lichtblauwe ogen en kneep ze dicht. Als ze toch eens niet zo snel verteerd zou worden door medelijden… Ze kneep zachtjes in de handen van de man. Hoorde zichzelf snikken. Joep? fluisterde ze zachtjes. Geen reactie. Ze voelde hoe haar hart sneller klopte dan even voorheen. In haar hoofd was het een chaos. Er was geen ruimte meer voor logisch denken, geen mogelijkheid tot het nemen van een goede beslissing. Er was enkel medelijden. Ze voelde een traan over haar wang rollen. Snikte nogmaals. Haar hart bonsde. Andermaal kneep ze in zijn handen en daarna gleden de hare weg. Bijna geruisloos schoof ze haar stoel terug. Met trillende benen schuifelde ze rond de tafel. Joep keek niet op. Het trillen van haar benen verspreidde zich over haar hele lichaam. Hoe werkte dit? Wat moest ze doen? Onzeker ging ze naast de oude man staan, haar hart pompte als de zuigers van een treinlocomotief. Ze kon haar lichaam nauwelijks nog in bedwang houden, toen ze voorzichtig en op haar hoede de rechterarm van de man pakte en die voorzichtig van tafel haalde. Joep…? fluisterde ze zachtjes en ze hoorde de heesheid in haar stem. De oude man reageerde niet door te spreken, maar keek haar nu wel aan. Ze hurkte voor hem neer, legde haar handen in zijn knieholten en draaide hem zijn kant op, zodat zijn gezicht naar haar gericht was. Ze zag zijn door verdriet verteerde gezicht. Ze voelde zijn pijn. De zenuwen gierden door haar lichaam als duizenden elektrische bolbliksems door de nachtelijke duisternis. Ze stak haar slanke armen voor zich uit en, heftig trillend, begon het zestienjarige meisje de knoop van de kamerjas van de achtenzeventigjarige man voorzichtig los te knopen.
Het was een dubbele knoop en met haar huidige motoriek kostte het haar idioot veel tijd om deze los te maken. Enkele ogenblikken later viel het koord dan toch op de grond. Ze hapte naar adem toen ze zag hoe de kamerjas langzaam open gleed en hierdoor onvermijdelijk een strook naaktheid van de bejaarde man verscheen. Ze zag zijn harige borstkas, zijn grote buik en daaronder zijn penis. Fleur keek hem aan. Zijn blik kruiste de hare. Zijn ogen rood doorlopen. Die van haar ook. Ze voelde zijn pijn. Ze voelde het medelijden. Ze sloeg haar blik neer en knielde voor hem neer. Onwennig ging ze op haar knieën voor hem zitten. Ze legde haar handpalmen over zijn blote bovenbenen en trok ze vervolgens weer terug. Ze had dit nooit eerder gedaan. Ze wist niet hoe dit moest. Onzeker en niet goed wetend wat te doen, legde ze haar hoofd met haar rechterwang op de bovenbenen van de grijze man, haar mooie, jonge gezicht richting zijn penis. Het geslachtsdeel van Joep bevond zich op nog geen tien centimeter van haar gezicht en ze keek naar hem op. Hij keek terug. Hoe moest dit? Wat moest ze doen? Waar moest ze beginnen? Zijn hart sprong bijna uit zijn borstkas toen hij zag hoe het zestienjarige meisje haar mooie hoofdje op zijn schoot legde. Haar wipneusje raakte bijna zijn penis en toen ze ook nog naar hem omhoog keek en hij in haar waterige, blauwe ogen keek, kon hij bijna niet meer geloven wat hij zag. Fleur trilde over haar hele, prille, jeugdige lijf. Ze was zonder twijfel ontzettend gespannen. Wat was ze schattig! De prachtige, blauwe ogen; het strakke rossige, blonde staartje met kleine krulletjes; haar sproetjes. En haar ranke armen die langzaam en onzeker richting zijn kruis gleden. Ze keek hem niet meer aan. Nog altijd lag ze met haar wang op zijn schoot, maar haar blik was nu gericht op zijn penis en het duurde slechts enkele ogenblikken voor hij twee vingers van haar linkerhand langs zijn, helaas nog slappe, pik voelde strelen. Zachtjes aaide ze over zijn geslachtsdeel, zoals ze eerder met haar duim over zijn hand had geaaid. Hoe veel beter was dit?! Haar blik bleef strak gericht op zijn kruis, terwijl haar vingers zachtjes zijn lul bleven aaiden. Haar slanke schouders trilden en voorzichtig legde hij zijn handen er op. Opgewonden keek hij haar de tiener die voor hem zat. Haar blik op zijn pik. Toen zag hij hoe ze voorzichtig haar tong uitstak. De hand die eerder over zijn geslachtsdeel had geaaid, trok nu met grote voorzichtigheid zijn voorhuid terug en ontblootte zijn eikel. De jonge tong kwam dichter en dichter. Zijn handen rustten op haar schouders. Even liet Fleur zijn voorhuid weer terug schieten, om deze vervolgens weer terug te trekken. Haar mooie gezichtje vlak voor zijn lul. Zijn voorhuid ging weer op en neer, tot zijn eikel opnieuw bloot werd gelegd. Hij keek naar de jonge meid en haalde de rechterhand van haar schouder, om vervolgens haar zachtjes over haar hoofd te aaien. Precies op dat moment trok de tienermeid de voorhuid van de oude man nog net wat verder terug, waarna haar tongetje heel voorzichtig zijn gladde eikel aanraakte. Hij sidderde van genot en voelde hoe zijn lul een sprongetje maakte. De zestienjarige tiener voor hem, begon voorzichtig de ontluikende erectie te cultiveren. Hij voelde hoe hij langzaam maar zeker stijf begon te worden, terwijl de lieve tiener, die hier eigenlijk enkel en alleen zijn huis hoefde te poetsen, nieuwsgierig aan zijn eikel begon te likken. Terwijl haar tong langzaam over de gladde eikel van Joep gleed, voelde ze hoe zijn pik langzaam hard begon te worden in haar linkerhand. Ze bleef om en neer gaan, zijn voorhuid gleed over zijn eikel en weer terug. Haar tong danste over de glanzende kop van de bejaarde lul en voor de allereerste keer proefde ze de smaak van voorvocht. De pik waar ze mee speelde, werd harder en harder. Op een gegeven moment voelde ze hoe Joep haar over haar hoofd begon te strelen en voorzichtig opende ze haar mond. Ze trok zijn voorhuid zo ver mogelijk terug, haalde een keer diep adem en nam vervolgens zijn hele eikel in haar mond. Terwijl het voorvocht uit de achtenzeventigjarige eikel zich vermengde met het speeksel uit haar zestienjarige mondje, hoorde ze hoe Joep zachtjes begon te kreunen. Ze voelde de gladde kop van zijn eikel langs haar lippen glijden; met een smak gleed hij uit haar mond. Opnieuw liet ze de eikel in haar mondje gaan, waarna ook haar tong zich er weer mee begon te bemoeien. Rustig ging ze met haar hoofd op en neer en rustig gleed de eikel naar buiten en weer naar binnen, alwaar deze een erotische traktatie kreeg van haar jonge tongetje. De pik werd harder en harder en leek verbazingwekkend veel in omvang toe te nemen. Haar linkerhand begon de man wat onbeholpen af te trekken, terwijl ze hem verder en verder in haar mondje naar binnen liet glijden. Ze hoorde zichzelf door haar neus ademen en hoorde Joep kreunen. Vanuit haar ooghoeken keek ze op en zag hoe hij zijn ogen had gesloten. Hij leek te genieten in stilte. Haar hand begon de de pik, die nu werkelijk in erectie was, enthousiaster af te trekken, terwijl haar verkennende tong danste over de glanzende eikel, gleed langs zijn toompje. Ze zoog hard op de top van zijn lul, liet haar lippen met een smak loskomen en gleed vervolgens met haar tong langs zijn plasgaatje. Ze keek weer omhoog. Precies op dat moment keek hij naar beneden. Onder zich zag hij een tafereel dat te mooi was om waar te zijn. Zijn Fleur, zijn poppetje, het lieve, schattige en attente zestienjarige meisje, zat voor hem, zijn jeugdige hand was hem aan het aftrekken, terwijl haar heerlijke, warme tongetje langs zijn natte eikel gleed. Het genot was onvoorstelbaar toen ze langs zijn plasgaatje gleed en langs zijn toompje danste. Hij keek naar haar ongelooflijk mooie gezichtje en woelde zachtjes door haar blonde haar. Het puntje van haar jonge tong cirkelde rondjes rond zijn eikel. Hij kon zijn kreunen niet meer onderdrukken. Het mooiste meisje ter wereld, zestien lentes jong, sabbelde aan zijn pik. Opnieuw ging haar tienermondje open en liet ze zijn lul naar binnen glijden.
Fleur voelde hoe ze hoe langer hoe minder begon te trillen. Ze had zelf idee dat het pijpen ook iets soepeler ging. Met enige handigheid liet ze de eikel van de oude man in, uit en weer in haar mondje glijden. Steeds ietsje dieper. Ze voelde af en toe hoe hij bemoedigend zachtjes op haar achterhoofd duwde, terwijl zijn pik tussen haar lippen verdween. Zijn vingers gleden langs haar gezicht, langs haar hals, haar schouders en bovenarmen terwijl ze de man pijpte. Dieper en dieper. Haar tienertongetje over zijn penis, langs zijn schacht, over en rond zijn eikel. Zijn voorvocht tussen haar lippen, haar eerste pik in haar mond. Even liet ze zijn pik uit haar mond glijden en legde haar hoofd weer op zijn schoot. Ze keek naar de man op en begon hem zachtjes tedere kusjes te geven over de lengte van zijn schacht. Hij zag de onschuldige ogen van de tiener, terwijl ze naar hem opkeek. Haar getuite lippen gaven zachtjes kusjes op zijn keiharde lul. Wat een meisje! Het beeld voor zich, in combinatie van de leeftijd van het jonge ding zorgden ervoor dat hij gek werd van opwinding. Ze keek hem lief aan. Met haar blik leek ze bijna te smeken om een verbetering van zijn ellendige gevoel. Terwijl haar linkerhand op en neer bleef gaan en zijn eikel bleef ontbloten, gleed haar jonge tong omhoog en omlaag langs zijn schacht. Hij hield haar staartje stevig vast en regelde hiermee het tempo. Met een paar handige bewegingen zorgde hij ervoor dat zijn kleverige eikel langs het tienermondje afschoot en even door haar mooie gezicht gleed. Hij liet een kleverig spoor achter langs haar oogleden, over haar wangen en langs haar mooie lippen. Even leek zijn poppetje te schrikken en ze richtte zich op. Ze stond voor de man waar ze al die tijd het huishouden had gedaan. Al die tijd was hij een onschuldige, onschadelijke, lieve oude man geweest. Hoe was ze in vredesnaam op dit punt aanbeland? Zij, als zestienjarig meisje, zuigend aan de lul van een hoogbejaarde man. Ze wist dat het allemaal te maken had gehad met schuldgevoel, medelijden. Maar voor nadenken was nu geen plaats meer. Voor nadenken was het nu te laat. Ze zag hoe de ogen van Joep groot werden, toen ze met bevende handen de knopen van haar spijkerbroek los maakte. Een voor een knoopte ze ze open. Een ogenblik later stapte ze uit de strakke jeans en knielde ernaast neer. Met duim en wijsvinger ging ze in een van de broekzakken en haalde voorzichtig een condoomverpakking tevoorschijn. Onhandig scheurde ze het open en pakte ze het anticonceptiemiddel vast. Met trillende handen en haar hart kloppend in de keel knielde ze weer neer bij de oude man en probeerde een tikkeltje klunzig het condoom af te rollen. Het duurde niet lang alvorens de handen van Joep tussenbeide kwamen en het taakje van de tiener overnamen. Behendig rolde hij het condoom af over de hele lengte van zijn steenharde lul, waarna de jonge meid zich weer oprichtte. Ze wist dat ze te onzeker was voor een werkelijke striptease-act, maar om het er toch zo veel mogelijk op te doen lijken, keerde ze de oude man de rug toe, om