Dromerige ogen 3

Dromerige ogen 3

Normaal gesproken ga ik vrijdags al naar mijn ouders, om gezamenlijk het weekeinde door te brengen en zoals het volgens hen hoort gezamenlijk minstens twee keer ter kerke te gaan om de Heere te loven. Maar ik ben gisteren niet gegaan en bracht de nacht door met Gael, het was voor mij de eerste keer dat ik de liefde bedreef.
Zojuist belde ik naar huis, dat ik morgen kom. Mijn vader was echter ziédend dat ik pas morgenochtend kom en wat hem betreft kan ik wegblijven. Maar dat plezier doe ik hem niet, ik ga de confrontatie aan en Gael gaat met me mee!
Maar eerste vandaag een make-over, het wordt tijd dat de oude Johanna verdwijnt.

De nieuwe Joney

Nadat ook Gael zich heeft opgefrist lopen we samen naar de Oude Gracht, naar een bakker waar ik wel vaker snel een broodje eet voordat ik naar het conservatorium ga. Vervolgens zetten we koers naar de Specsavers, voor dag-lenzen. Na een test blijk ik een veel voorkomende afwijking te hebben en krijg ik ze op juiste sterkte voor het eerst in. Het is alsof er een wereld voor me open gaat. Ik zie beter dan met dat zware monster op mijn neus en gaaf zoals mijn ogen in de spiegel voor me nu veel beter tot hun recht komen. Op advies van het meisje bestel ik meteen twee-voor-de-prijs-van-een brilletjes voor als mijn ogen even geen lenzen verdragen.

Als we uit de winkel komen lijkt het of alles anders is, lichter, frisser, scherper. Het is de eerste warme dag van de lente en iedereen op straat ziet er blij en al een beetje zomers uit, ik geniet er intens van. Gael kent een paar straten verderop richting de Neude een tweedehands kledingzaakje waar het goedkoop is én ze vaak wat apartere outfits hebben. En inderdaad, whow, wat een feestje voor het oog is dit, rekken vol met jurken, broeken, shirtjes, truien, wat dan ook, in alle kleuren van de regenboog. Ik pas van alles, Gael volgt het allemaal op de voet en wat ik even vergeten was is dat ik vandaag geen behaatje heb aangedaan. Ik heb best wel kleine stevige borsten, of tietjes zoals Gael ze noemt en ze zijn nog gevoelig van afgelopen nacht. Ik had behoefte dat gevoel nog even vast te houden door ze niet ‘op te sluiten’. Maar nu staat Gael natuurlijk de hele tijd in mijn kleedhokje te loeren en kan hij amper zijn handen thuishouden.

Ik koop uiteindelijk veel en het wordt een flinke hap uit mijn geld dat ik in mijn bijbaantje verdiende, maar het is voor een goed doel, ‘de nieuwe Joney’. Het meest blij ben ik misschien wel met het jurkje tot net over mijn knieën dat ik op zijn laatst paste, een jurkje dat voor mij gemaakt lijkt te zijn, diepgeel met allerlei felrood en -groen gekleurde motiefjes erop. Gael is er meteen helemaal weg van en geeft het me cadeau! En hij zocht er een rode hoed, een spijkerjackje en een paar cowboylaarzen bij, ik ben er superblij mee. Ik houd dit outfitje meteen aan, de rest gaat in zakken vol mee naar huis.

Gael, met een lachje: ‘ohw Joney, wat ben jij onwijs mooi geworden. Echt niemand die jou nog herkent, vergeleken met hoe je tot gisteren er nog uit zag.’ Het klopt, ik vind zelf mijn verandering ook niet te geloven, zoals mijn losse haren nu onder die hoed vandaag komen en dan dat mooie jurkje. En ik moet echt uitkijken in mijn mind, steeds weer steekt er een schuldgevoel op dat dit niet mag van de Heere, maar gelukkig wint in mijn hoofd vandaag deze eerste lentedag. Ik voel me gelukkig, lichtvoetig, ik zweef bijna. Gael ziet het en hij kan onderweg zijn handen niet van me afhouden, bijna voortdurend voel ik zijn hand op mijn rug, op een gegeven moment zelfs ook lager afdwalend naar mijn billen waar hij zachtjes in knijpt op het ritme van mijn loopbewegingen. Ik kijk hem lachend aan en zeg ‘gedraag jij je eens, ik ben nog altijd wel een netjes opgevoed Christelijk meisje hoor.’

Het zat er dik in, terug op mijn kamer slaat alweer de vlam in de pan, niet alleen bij Gael maar ook bij mij. Alles gaat snel uit en voor ik het besef heeft Gael zich tussen mijn benen diep in mij verankerd. We knuffelen en kussen elkaar alsof het weken geleden is dat we elkaar hadden, alles wat ik miste aan liefde en warmte maakt deze jongen in me wakker en vraagt direct om vervulling. Nog steeds zit er op mijn schouder mijn vaders duiveltje dat me influistert dat ik slecht ben, maar gelukkig weet ik zelf zo langzamerhand wel dat dat niet zo is. Ik doe hier niemand kwaad mee, dit kán dus niet slecht zijn.

Langzaam schuift Gael in me op en neer en het lijkt wel of hij me van binnen in brand steekt. Alle gevoelige plekjes die na de heftige afgelopen nacht net in de rust waren komen weer tot leven en al snel vonkt het diep in me weer volop en voel ik hoe kleine schichtjes van vuur en lust door mijn lijf razen. Gael versnelt zijn beweging en probeert iedere keer nog iets dieper in me te komen. Ik voel die behoefte ook, wil hem het liefst helemaal opnemen en ik maak me zo open mogelijk voor hem, ontvang hem met alles wat ik in me heb! Deze beweging houden we samen lang vol, het wilde en het snelle elkaar willen leren kennen is er af en waardoor het nu vooral gevoelig en aandachtig en, ja, liefdevol is. Met alles in ons bewegen we samen op, samen roepen we onze oerkrachten weer op en samen temmen we ze.

Indie-gangers

Die middag fietsen we naar Overvecht waar Gael woont. Daar deelt hij een flatje met Anthony en Bas, die al weg blijken te zijn naar het buurthuis waar ze vandaag repeteren. Ik kijk mijn ogen uit, wat een puinhoop hebben die jongens van hun huisje gemaakt, overal slingeren boeken, kleren en muziekspullen. Maar ’t oogt wel gezellig, hier wordt geleefd. Mijn leven bestaat tot nu toe alleen maar uit de boel opgeruimd en afgeschermd houden, uiterlijk vertoon dus, voor het oog van het kerkvolk zeg maar en ongemerkt heb ik dat geloof ik wel overgenomen. Nou, daar zijn deze jongens dus duidelijk niet mee bezig.

Gael vertelde me al dat ze hun eigen repetities hier thuis doen, maar dat ze iedere eerste zaterdag van de maand een zaaltje in een buurthuis mogen gebruiken voor een soort van jamsessie met meer mensen. We kunnen het belopen vanaf Gael zijn huis en zo gaan we samen die kant op, Gael met zijn gitaar en banjo en ik met mijn viool in mijn hand. Onderweg vertelt Gael me wat over hun muziekstijl, dat ze Indie spelen, wat eigenlijk is afgeleid van independent en zich afzet tegen commerciële muziek. Indie heb je in rock en pop maar dus ook in folk, in zeg maar vroege muziek en oude ritmes, en dat is waar hun bandje Cosmic Rhytms zich op richt.

Ik voel me wat gespannen, eigenlijk heb ik nog nooit met anderen gespeeld, hooguit eens een uitvoering in het conservatorium, maar dat was toch anders. Deze zenuwen vallen eigenlijk direct van me af als we het zaaltje binnenkomen. Er zijn een stuk of twintig mensen en allemaal reageren ze enthousiast op onze binnenkomst. Gael zijn huisgenoten hadden al verteld dat ik mee zou komen, met een viool, en de ene jongen na het andere meisje begroet me met een knuffel en met te zeggen dat het zo fijn is dat er nu eindelijk ook iemand met een viool is.

Een stuk of zeven mensen zitten bij onze binnenkomst met hun instrumenten al klaar. Een jongen zet op een soort van djembé een ritme in en langzaam vallen anderen op hun instrumenten bij. Eerst lijkt het nergens heen te gaan maar langzaam komt er meer kleur in, meer samenhang, en ik merk dat ik zonder het eerst in de gaten te hebben ben begonnen mee te wiebelen op de muziek. Dat geldt ook voor anderen, als ik zo om me heen kijk. Iedereen die niet een instrument bespeelt danst voor zichzelf of neuriet of zit alleen maar te genieten van de muziek. De sfeer is zo totaal anders dan wat ik ken, iedere dwang en ‘zo hoort het’ is afwezig, mensen doen hier wat goed voor ze voelt en vinden elkaar daarin. Verwonderlijk hoe het groepje samenwerkt en reageert als iemand een nieuw thema ontdekt en in de muziek weeft. Het lijkt daardoor wel eindeloos door te kunnen gaan, tot ik op een gegeven moment zie dat de jongen met de djembé nog maar met een hand het ritme aangeeft, vertragend, terwijl hij met zijn andere hand het gebaar maakt om zachter te gaan spelen. Als ze uiteindelijk stoppen klinkt er een gejoel en applaus, whow, dit is echt zó inspirerend.

Gael, Anthony en Bas stappen nu met hun spullen naar voren, en er sluiten nog wat andere mensen bij aan. Gael wenkt mij en met nogal wat aarzeling stap ik met mijn viool in de hand in het groepje. ‘Joney, zou jij in willen zetten met dat stuk wat je gisteren speelde, van Bertali?’ vraagt Gael. ‘ja, ehm, maar Gael, dat is geen folk hoor.’ ‘Geeft niet, het past wel, speel maar.’ Ik sluit mijn ogen, omdat ik het spannend vind iedereen aan te kijken, maar ook om verbinding te maken met het stuk, een Chaconne, een muzieksoort die veel in de Barok werd gespeeld. Zachtjes zet ik in en ik hoor hoe het meteen muisstil wordt. Het maakt dat ik echt pianissimo kan spelen, het begin van dit stuk vraagt er om. Voor mij zijn de oude Italiaanse componisten uit de barok de klassieke muziek die me het meeste raakt en ik zit er direct in, vergeet alles om me heen.

Gael zet met zijn gitaar ritmisch in als ik het intro heb gespeeld en dan ontstaat een samenspel dat ik niet voor mogelijk had gehouden. Nu pas valt het me hiér en nu op hoeveel de barokritmes en toonzetting overeenkomen met de muziek die de mensen hier mooi vinden. Ik wist het natuurlijk al wel dat in de muziek alles met alles samenhangt, maar folk en oude muziek leken altijd gescheiden werelden en dat zijn ze helemaal niet. Vanuit de Chaconne komen we in andere ritmes, zoals de sarabande en de fandango en het is zó leuk zoals we elkaar aanvoelen en elkaars motieven en inzetten oppikken. Als we uiteindelijk met onze improvisatie stoppen is er ruim een half uur voorbij, iets wat ik totaal niet in de gaten had.

Er wordt tot een uur of zes doorgespeeld en het is niet te beschrijven hoe fijn het is dat ik nu ergens bij hoor. Ik heb echt een klik met deze mensen en hoop ze nog vaak te zien. Met de huisgenoten van Gael, Bas en Anthony, heb ik ontzettend veel lol. Anthony, een leuke excentrieke jongen met blauwe ogen en lange blonde dreadlocks en vreemde kleren over elkaar aangetrokken fluistert als we even naast elkaar zitten in mijn oor dat het zó jammer is dat Gael mij als eerste heeft ontdekt. ‘Volgens mij ben jij mijn meisje’ fluistert hij op een gegeven moment. Ik kijk hem liefjes aan en murmel in zijn oor terug ‘volgens mij ben ik niemands meisje, Anthony. Ik ben blij dat ik net wat los kom van de Heere en ik hoef er niet een nieuwe voor terug.’ Anthony lacht luidkeels, steekt zijn duim op en dan kletsen we onbekommerd verder over van alles en nog wat.

Dit is wat het is…

Die avond peddel ik in mijn uppie terug naar mijn kamer, ik heb weer even tijd alleen nodig en Gael en ik hebben afgesproken elkaar morgen om zeven uur op het centraal station te treffen. Erg vroeg voor een zondag, maar het moet omdat ik mijn ouders wil spreken voordat we ter kerke gaan. Ik heb me anders dan anders gekleed, niet al te kleurig maar wel in een grijze linnen broek, zwart spijkerjackje en met mijn haren los. Gael heeft zich ook wat aan de situatie aangepast, hij heeft juist zijn haren in een knotje bij elkaar geharkt en een gewone jeans aangedaan.

De heenreis verloopt een beetje gespannen en als we arriveren gaan we achterom. Mijn ouders zitten in de keuken nog aan het ontbijt als wij binnenstappen. Ze vallen allebei stil, kijken me bijna ongelovig aan. ‘…Johanna, God betere het, dus toch…’ mompelt vader. Het blijft dan stil en ik doorbreek de spanning door Gael aan mijn ouders voor te stellen, maar vader reageert niet eens op zijn uitgestoken hand, waardoor moeder dat ook niet doet. ‘Johanna, ik heb je toch gezegd dat je niet welkom bent als het zo moet’ barst vader dan los. Zelfs moeder schrikt er van, terwijl ze toch wel wat van hem gewend is. ‘Theo, alsjeblieft….’ Zegt ze zachtjes.

‘Anna, houd jij je er om ’s-Heerenwille even buiten’ schreeuwt hij bijna. ‘Als mijn dochter zich niets meer wil aantrekken van het gebod van de Heere hoef ík haar ook niet meer te zien’ en hij staat op om te verdwijnen. Ik weet hoe hij is, ik heb me hier zo goed mogelijk op voorbereid. Ik weet dat dít het moment is om mijn leven in eigen hand te nemen en zeg luid en duidelijk ‘vader, luister naar me!’ Dat brengt hem tot stilstand en bijna ongelovig staart hij me aan wat dít nou weer is. ‘Al sinds Markus is verongelukt tiranniseer je mama en mij. Ik heb ontdekt dat dat helemaal niet de wil van de Heere is, het is jóuw wil dat wij zo leven. Jíj verzint dit allemaal. Ik wil dat je leert naar mij te luisteren en te aanvaarden dat ik anders ben dan jij. Ik wil dat je van me houdt, niet om wie ik van jou moet zijn maar om wie ik ben. En trouwens, voor moeder mag je ook wel eens wat liever worden.’

Vader loopt tijdens mijn ‘speech’ rood aan, hij barst geloof ik nog net niet uit elkaar. Hij kijkt me woedend aan, brult ‘Johanna, verdwijn, voorgoed!’ en vertrekt dan, de deur naar de kamer achter zich dichtknallend. Nou, wat had ik nou gedacht, dit was het dus, niet echt een succes. Moeder kijkt eerst mij en daarna Gael verbijsterd aan en snikt dan ‘oh, Johanna toch…’ Ik trek moeder tegen me aan en heb voor het eerst sinds ik weet niet hoe lang lichamelijk contact met haar. En heel vreemd, de omgekeerde wereld eigenlijk, ik troost haar in plaats van zij mij. Ik weet niet hoelang we zo staan maar dat maakt ook niet uit, het is fijn mijn moeder te kunnen troosten. Ze snikt het uit en ik heb wel een idee wat dat allemaal is, mijn overleden broertje en mijn tirannieke vader en ons treurige leven met hem…

‘Mama’ zeg ik, en het valt me direct al op dat ik niet meer moeder zeg. ‘Mama, het komt wel goed. Ik blijf gewoon komen als hij niet thuis is.’ Maar dan schiet mama alweer in haar oude rol: ‘ik praat wel met vader, hij draait over een tijdje wel bij, blijf tot die tijd maar even weg, kindje.’ Mijn vader is een stijfkop, ik weet dat ik dat echt niet ga afwachten maar laat het voor nu maar. Ik knuffel mama nog als afscheid en vertrek dan met Gael. In de trein weet ik me met al die mensen om me heen goed te houden, pas op mijn kamer kom ik aan mijn eigen gevoelens toe en in de armen van Gael heb ik de huilbui van mijn leven. Ik had het zó graag zó anders gehad, maar dit is dus wat het is, hier moet ik voorlopig mee verder. Maar zeker is dat ik mama niet laat barsten, ik zie in dat ze net zoveel lijdt onder het gedrag van vader als ik. Ik blijf haar bellen en opzoeken en misschien dat vader op een dag wel bijdraait…

Liefderijke troost

Pas als ik een beetje tot bedaren kom voel ik hoe close we samen op bed liggen. Ik ben in mijn behoefte aan liefde en bescherming zo’n beetje half op Gael gaan liggen en heel lief heeft hij beide armen om me heen geslagen terwijl ik op zijn borstkas lig te snotteren. En ik kan er niks aan doen, door alle misère heen voel ik zijn pik tegen mijn been aandrukken, half stijf. Ik duw mijn been er zachtjes een paar keer tegen aan en Gael’s reactie is dat hij diep en een beetje trillend inademt en dan flink zucht. Ik kan er niks aan doen, ik word er vrolijker van en giechel zachtjes. Gael, fluisterend: ‘ehm, waar ben jij mee bezig, Joney?

Ik ga helemaal languit op hem liggen en kus hem. ‘Dankjewel liefje, dat je bent mee gegaan vandaag. Hoe vond jij het nou?’, ondertussen een beetje gemeen zijn pik tussen mijn benen wat knedend. Gael kreunt zachtjes, antwoordt dan, naar woorden zoekend: ‘… ehm, eigenlijk, ehm, ja, eigenlijk was het wel zoals ik had verwacht. Ik weet dat mensen vast kunnen zitten in hun opvatting en je ouders kwamen wel overeen zoals je ze beschreef. Ik vond het vooral heel erg voor jou, Joney, dat je zo hebt moeten leven en dat je nou nog steeds niet begrepen wordt.’

Hij is zo lief, ik kus Gael en dat brengt ons in een heftige tongzoen. En op dat moment weet ik het, ik wil hem hebben, nú, ik wil seks hebben met hem. Ik klauter van hem af, kleed me snel uit, sjor Gael zijn broek uit en vind het onwijs spannend om zijn nu helemaal harde paal uit zijn broek te zien floepen. Ik geef er zacht een kusje op, de eerste keer dat ik hem zo aanraak! Gael kreunt zachtjes, trekt dan snel zijn shirt uit en wacht daarna in volle glorie uitgestrekt voor me af wat er gebeuren gaat. Ik heb op internet al zo vaak gekeken naar meisje die het heft in handen nemen en zich op een jongen werken, dat wil ik nu óók eens beleven.

Ik klauter op Gael, kniel aan weerszijden naast zijn heupen en laat me dan zakken tot ik zijn pik tussen mijn lipjes voel. Langzaam glijdt hij in me en omdat ik nu boven zit kan ik zelf bepalen hoe diep ik hem wil hebben. En ik wil hem diép, ik wil hem tegen ieder fijn plekje in mij aan voelen wrijven. Als ik helemaal over hem heen zit laat ik me voorover zakken tot ik mijn gezicht naast het zijne kan leggen en wrik me dan nog net ietsje dieper op hem. Dan kijk ik Gael aan en kus hem weer, het voelt zó fijn om tegelijk onder en boven met hem verbonden te zijn. Ondertussen beweeg ik me zachtjes op en neer over zijn paal en tot mijn eigen verbazing kom ik binnen een minuut klaar. Al die emoties maken in mijn lijf duidelijk ook andere dingen los…

Gael trekt zijn knieën op en kan mijn bewegingen zo wat tegendruk geven en ik geniet intens. Maar tegelijk is het alsof diep in mij een grote zwarte bal aan het loskomen is en al stuiterend allerlei plekjes aanraakt die me flink pijn doen, vooral in mijn hart. De zwarte bal vindt een weg uit mij als Gael zich met me omdraait, hij mijn benen ver spreidt en zich dan heftig in me op en neer beukt. Het voelt alsof hij me ver opent en alle ellende en zwartgalligheid me kan verlaten. Het is tegelijk een gevoel van diepe pijn en grote opluchting dat ik ervaar, het voelt als een bevrijding. En op dat moment begin ik weer hard te huilen, de tranen stromen over mijn wangen en ik gil het uit.

Van schrik houdt Gael zich stil maar tussen de heftige snikken door weet ik hem duidelijk te maken dat hij door moet gaan, het is juist goed voor me! En terwijl ik het open en weerloos onderga legt Gael zich volledig over me heen, stevig in me doorpompend terwijl hij me ondertussen overal kusjes geeft op mijn gezicht, mijn tranen op die manier wegnemend. Ik kan niet anders, ik huil met luide snikken en met alles wat ik in me heb klamp ik me aan Gael vast, alsof hij mijn reddingsboei is, alsof ik opnieuw word geboren…

Fijn dat je dit verhaal leest! Liefs, Zara