De Zwarte Post BV, deel 1

(c) 2019 – 2023, door P.D. Vile
Dit is deel 1 van een langer verhaal. Ik heb dit verhaal in 2019 in het Engels geschreven, onder de titel “T.B. Mail, Ltd.” Begin 2023 heb ik een Nederlandse versie geschreven, en nu heb ik die versie nogmaals een beetje aangepast, zodat ik hem ook op deze site kan delen.
Technisch gesproken gaat dit verhaal over chantage. Maar ik zie het toch liever als een verhaal over langzame, methodische verleiding, en het onvermijdelijke effect. De chantage in dit verhaal wordt niet gebruikt om seksuele gunsten af te dwingen!
Veel plezier, en laat me weten wat je ervan vindt!

Hoofdstuk 1: De directiekamer

De knappe lange man, gekleed in smetteloos designerpak, stond voor het raam. Met zijn rug naar de vergadertafel gekeerd, keek hij uit over de skyline van de stad.
Zijn staf wachtte geduldig en in stilte. Alleen Harry, de persoonlijke secretaris van de CEO, krabbelde aantekeningen op een notitieblok. De man sprak langzaam en bedachtzaam.

“Geachte heer Meijer.
Als iemand de aantrekkingskracht van mooie vrouwen begrijpt, dan ben ik het wel. Het is als een natuurkracht, bijna onmogelijk te weerstaan. Ik zal nooit iemand veroordelen omdat hij toegeeft aan dat verlangen.
Maar juist voor een man in uw positie, is discretie van uiterst belang. En tot mijn spijt moet ik u erop wijzen dat u onlangs tijdens een buitenechtelijke affaire bent gefotografeerd. Voor het geval u het niet meer weet heb ik enkele voorbeelden van deze foto’s toegevoegd, om uw geheugen op te frissen.
Ik kan u verzekeren dat ik het vreselijk zou vinden als deze foto’s publiek zouden komen. Ik heb al een deel van de middelen van mijn bedrijf voor uw belang ingezet. Zoals u misschien heeft gemerkt, ben ik er tot nu toe in geslaagd om publicatie van deze foto’s te voorkomen. En we zijn zelfs al dicht bij het opsporen van de bron.
Maar onze middelen zijn niet onbeperkt, en ik kan maar moeilijk rechtvaardigen om nog meer in uw belang in te zetten. Daarom wil ik u een voorstel doen. U bent natuurlijk op de hoogte van de aanstaande stemming over de verkoop van het Hoogland-gebouw aan Globalbank. Toevallig heeft een van onze klanten er groot belang bij dat dit voorstel wordt afgewezen, en zij hebben ons een mooie betaling beloofd als dat lukt. U heeft echter onlangs verklaard vóór te willen stemmen. Dat zou de deal laten slagen.
Ik hoop dat u begrijpt dat ik dit met tegenzin schrijf, maar de enige manier waarop wij nog meer middelen kunnen investeren in de bescherming van uw reputatie als trouwe echtgenoot, is als we de betaling van die klant krijgen. Het is nu dus uw eigen stem tijdens de raadsvergadering volgende week die uw lot bepaalt. Als u uw stem verandert in nee, dan kan ik u garanderen dat we de eigenaar van de foto’s opsporen en ervoor zorgen dat ze verdwijnen.
Maar als u vóór stemt, punt punt punt, nou, laten we zeggen dat ik in dat geval alleen maar kan hópen dat deze foto’s niet worden vrijgegeven. Het internet heeft de neiging dingen snel te verspreiden, en nooit te vergeten.
U kunt uw medewerking bevestigen door publiekelijk aan te kondigen dat u uw stem zult wijzigen. Hoe eerder we meer middelen voor u kunnen vrijmaken, des te kleiner het risico dat deze foto’s uitlekken.
Vertrouwend op uw medewerking,
Hoogachtend,
Theo de Zwarte, directeur, De Zwarte Post BV”

De man draaide zich om en liet zijn blik over de vergadertafel dwalen. Hij zag hoe Harry de laatste woorden noteerde.
De toon en snelheid van zijn spraak veranderden. Hij was nu op en top zakenman, eraan gewend dat zijn opdrachten tot op de letter werden uitgevoerd.
“Verstuur het door alle gebruikelijke beveiligingslagen. Gebruik zijn privé email adres, zijn zakelijke email wordt door zijn secretaresse gelezen. Zijn vrouw kijkt nooit naar zijn privé mail. Verstuur het vanavond, tussen 7 en 8 uur, hij bekijkt zijn mail doorgaans na het avondeten, terwijl zij tv kijkt, dus dan ziet ze zijn eerste reactie niet. Oh, en stuur niet direct alle foto’s mee, bewaar een paar van de meer expliciete. Ik vrees dat meneer Meijer een paar extra aansporingen nodig heeft voordat hij buigt.”

De secretaris sloeg zijn notitieblok dicht en verliet de kamer. De lange man nam zijn plaats aan het hoofd van de tafel in, en keek naar zijn staf. Hij had geen notities, geen papieren, niets. Dat had hij niet nodig.
“Marina, hoe staan het ervoor met dossier Morriaan?”
De lange vrouw links van hem gaf antwoord:
“Waarschijnlijk kunnen we vanavond afronden. Lorinda is op dit moment op weg naar het hotel, en de opnameapparatuur is geïnstalleerd.”
“Aha, dat verklaart waarom ze niet hier is. Goed zo.”

Hij wende zich tot de volgende medewerker.
“Stefan, is er al nieuws rond dossier Noorman?”
“We zitten nog in de verkennende fase, meneer de Zwarte. Noorman is absoluut een homo, maar nog niet uit de kast. We zijn nu bezig zijn voorkeuren in beeld te krijgen. Het lijkt erop dat hij valt op stoere roodharige mannen.”
“Dat is jammer. Niemand van ons personeel voldoet aan dat plaatje.”
“Toch wel. Sjors zit nu op de zaak. We zijn nog bezig zijn normale bewegingspatronen in kaart te brengen, zodat we een goede tijd en plaats kunnen kiezen voor de eerste ontmoeting.”
“Sjors? Sjors is toch hetero?”
“Dat klopt, maar hij heeft laten vallen dat hij bi-schierig is. En toen ik het over Noorman had, bood hij zich aan. Hij zei, als ik ooit een pik zuig, dan die van deze man.”
Meneer de Zwarte grinnikte.
“Ja, ik heb de foto’s gezien. Noorman ziet er prima uit.”
Hij twijfelde er niet aan dat Sjors het waar zou maken. Hij was al een paar jaar bij het bedrijf en kende het klappen van de zweep. Als hij een missie accepteerde, dan maakte hij hem ook af.
“Vergeet niet om, nadat de missie is afgerond, aan Sjors te vragen of hij openstaat voor meer gay opdrachten, of dat hij liever een volledig hetero veldwerker wil blijven.”

Hoofdstuk 2: Dossier Bruinsma

Meneer de Zwarte besprak nog een paar dossiers met zijn senior staf en gaf wat tips en ideeën. En toen wendde hij zich met een bezorgde blik tot de man aan zijn rechterkant.
“Oké, tot slot jij, Arwin. Nog steeds geen voortgang met Bruinsma?”
“Nee, meneer de Zwarte. Hij is een harde noot om te kraken. Isabella heeft de opdracht nu ook teruggegeven.”
“Hmmm. Dat is nu dus al vier van onze vrouwelijke medewerksters en twee van de mannen, toch? Als dit niet zo’n goed betalend contract was, dan zou ik het allang hebben opgegeven.”
Stefan stak zijn hand op.
“Meneer de Zwarte, misschien moeten we overwegen om iets anders te doen dan onze normale aanpak? Ik heb een paar vrienden die ónder de tattoos zitten en erg groot zijn. Ik weet zeker dat zij …”

Meneer de Zwarte explodeerde zowat.
“Hoe vaak moet ik dit nog herhalen? Wij zijn geen criminele organisatie! Wij verleiden mensen, halen ze ertoe over om toe te geven aan hun diepste verlangens, en dan confronteren we ze met de consequenties. Maar we gebruiken geen dwang, geweld, of bedreigingen.”
“Het spijt me, meneer de Zwarte.”
Maar meneer de Zwarte kalmeerde snel.
“Het is wel goed. Je probeert te helpen. En je bent nog vrij nieuw. Maar die morele standaard is heel belangrijk voor mij, voor dit bedrijf, want anders komen we op een hellend vlak.”

Toen wendde hij zich weer tot Arwin.
“Dus, nog nieuwe ideeën?”
“Nou … niet echt. Maar nadat ik alle observatiebeelden die we hebben nog eens heb bekeken, denk ik dat ik het nu wel begrijp. Maar dat moet u echt zelf zien. Permissie om video te tonen?”

Meneer de Zwarte had een hekel aan techniek in zijn directiekamer, maar deze keer knikte hij zijn instemming. Arwin drukte op een knop, en een groot videoscherm daalde uit het plafond naar beneden.
Op het scherm waren beelden van het doelwit te zien. Meneer Bruinsma. Een man van voor in de dertig, die eruit zag alsof hij aantrekkelijk zou kunnen zijn als hij wat meer tijd in de sportschool en wat minder tijd in de kroeg zou doorbrengen.
De meeste beelden toonden hem terwijl hij liep, soms ook terwijl hij reed. Elke keer als hij zijn hoofd draaide, bevroor het beeld, zoomde in op zijn gezicht, dan weer uit, en dan weer in op waar hij naar leek te kijken.
Iedereen in de directiekamer keek in stilte. De video duurde misschien een minuut of vijf. Iedereen wist dat dit maar een fractie was van de beelden die ze hadden. Arwin had deze fragmenten gekozen om iets duidelijk te maken.

“En, zagen jullie wat ik zag?” vroeg Arwin.
Het bleef stil in de kamer.
Uiteindelijk sprak Marina, twijfelend.
“Ik zag het doelwit kijken naar vrouwen van alle leeftijden, en van divers uiterlijk. En ook mannen. Niet zoveel, maar toch. En ik zag ook een paar keer dat er niemand in zijn gezichtsveld was, dus dan keek hij waarschijnlijk naar het uitzicht of zo. Ik begrijp niet wat je ons duidelijk wil maken.”
Maar meneer de Zwarte keek nadenkend:
“Als je wil zeggen wat ik denk dat je wil zeggen, …”
Arwin keek naar hem en wachtte, maar meneer de Zwarte maakte zijn zin niet af. En dus deed Arwin het zelf:
“Ik wil zeggen dat ik denk dat het doelwit efebofiel is.”
“Efebofiel?” vroeg Stefan.
“Iemand die seksueel is aangetrokken tot pubers, zeg maar van 15 tot 18 jaar. Veel mensen noemen zo iemand een pedofiel, maar dat is echt anders, dat is een aantrekking tot echte kinderen, nog vóór de puberteit.”

Er viel een stilte in de kamer. Arwin drukte op een andere knop, en dezelfde video speelde nogmaals af. Maar deze keer was er, elke keer als de blik van Bruinsma werd gevolgd, steeds een pijl of cirkel om duidelijk te maken dat er een kind in zijn blikveld was. Elke keer een meisje. Allemaal met lange, blonde haren. En allemaal zagen ze eruit alsof ze maximaal zestien of zeventien waren.

Hoofdstuk 3: Omdenken

Meneer de Zwarte schraapte zijn keel.
“Goed, dat verklaart waarom we geen succes hadden. Stuur een bericht aan de afdeling onderzoek. Ik neem het ze niet kwalijk dat ze dit niet hebben opgemerkt, maar we moeten er wel van leren. We hadden ons een boel moeite en geld kunnen besparen als we dit eerder hadden gezien.”
Gerard stak zijn hand op.
“Ja, Gerard?”
“Betekent dit dat we de zaak moeten laten vallen?”
“Nou ja, we kunnen nog wel een onderzoeker op Bruinsma zetten. Nu we weten waar we naar op zoek zijn kunnen we misschien belastend bewijs van misstappen uit zijn verleden opgraven. Maar zo niet … onze beelden zijn niet belastend genoeg, en als hij tot nu toe voorzichtig is geweest, dan kunnen we niet afwachten in de hoop dat hij net nu in de fout gaat. Dus ja, ik ben bang dat we de cliënt moeten informeren dat het doelwit immuun is voor onze werkwijze.”

Met een simpel handgebaar ontbond meneer de Zwarte de vergadering. Iedereen stond op en verliet de vergaderzaal. Alleen één jonge vrouw bleef achter.
“Ja, Annabel?”
“Meneer, ik heb de laatste tijd veel onderzoek naar parafilieën gedaan.”
“Ja, ik weet nog dat ik je die opdracht heb gegeven.”
“Precies. En toen kwam ik terecht op een verhalen site.”
“Fictie?”
“Ja, maar daar gaat het niet om. Het viel me op dat de categorie tieners erg populair is. En door te reageren op verhalen kreeg ik contact met enkele lezers.”
“Dus?”
“Uiteraard veel mannen, en minder vrouwen. Maar het viel me op dat er ook best veel jongeren die verhalen lezen. En vooral onder meiden lijken verhalen over een oudere man met een jonge meid best populair. En enkelen hebben me zelfs bekend dat ze dromen van seks met oudere mannen, of het zelfs doen.”

Meneer de Zwarte bleef lang stil. Annabel wachtte geduldig af. Ze wist wel beter dan haar baas op te jagen als hij nog nadacht.
Uiteindelijk reageerde hij.
“Dus dan is jouw idee om een van die meiden te vragen om Bruinsma te verleiden? Hoe wil je dat doen? Ik mag een zestienjarige niet eens aannemen. En ik wil sowieso niemand onder de 21 in dienst hebben, dat weet je.”
“Uiteraard kan ze niet bij ons in dienst komen. Maar stel nu dat ik iemand vind die het ook zo wil doen? Zonder salaris, gewoon omdat ze het graag wil?”

Meneer de Zwarte zuchtte.
“Ik moet toegeven dat het idee me niet aanstaat. Maar ik moet ook aan het bedrijf denken. We hebben al veel in Bruinsma geïnvesteerd. Nu de opdracht teruggeven zou ons veel geld kosten.”
Een lange minuut was het stil. Toen had meneer de Zwarte zijn besluit genomen.
“Goed. Van mij mag je proberen een goede kandidaat te vinden.”
“Ik heb al wel een idee. Ze schrijft steeds hoe frustrerend het is dat de jongens van haar leeftijd niet leuk zijn, en oudere mannen niets lijken te durven.”
“Goed. Neem maar contact met haar op. Leg haar uit wat we doen en wat we van haar vragen. Oefen geen druk op haar uit. Als ze niet wil, dan doen we het niet. Oh, en wees heel voorzichtig als je met haar praat, zorg ervoor dat ze niet in de problemen komt.”
Annabel knikte, en draaide zich toen om om de vergaderzaal te verlaten.
“Oh, nog één ding,” onderbrak meneer de Zwarte haar, “Ik wil zelf met het meisje praten, nadat jij haar hebt gesproken. Voordat er verder ook maar iets gebeurt.”
“Uiteraard, meneer de Zwarte.”

Annabel sloot de deur achter zich. Meneer de Zwarte zat nog lange tijd stil op zijn stoel. En toen sprak hij, wetend dat zijn secretaris luisterde.
“Harry, neem contact op met onze advocaat om te kijken hoe we het risico voor het bedrijf zo klein mogelijk houden, als we dit gaan doen.”

Hij zuchtte en begroef zijn hoofd in zijn handen.
“Wat ben ik toch voor monster, dat ik dit zelfs maar overweeg?”

Hoofdstuk 4: Het interview

Meneer de Zwarte zat op een van de lage stoelen in de ontvangstruimte. Een kort klopje op de deur, en toen kwam Annabel binnen, samen met een meisje. Ze had schouderlang, golvend zwart haar. Haar ogen waren blauw, haar huid mooi gebruind. Ze droeg een korte gele tanktop die haar middenrif bloot liet, en daaronder een kort blauw rokje.

Meneer de Zwarte kwam overeind en stak zijn hand uit.
“Goedemiddag, jongedame. Jij bent Lexi, neem ik aan? Welkom, fijn dat je kan komen. Ik ben meneer de Zwarte.”
“Ja, dat weet ik. Annabel vertelde het. Dag meneer de Zwarte.”
Ze schudde zijn hand. Haar hand voelde een beetje zweterig. Meneer de Zwarte bekeek haar gezicht. Hij zag een mengeling van angst en opwinding.
“Ga maar zitten. Wil je wat drinken?”
Harry kwam binnen, met een dienblad met glazen en diverse frisdranken. Lexi koos voor cola. Annabel en meneer de Zwarte pakten beide een glas water.
Nadat Harry weer wegging en de deur had gesloten, ging meneer de Zwarte terug naar zijn stoel. Annabel en Lexi namen plaats op de bank tegenover hem.

“Lexi, weet je wie wij zijn? Heeft Annabel uitgelegd wat we doen?”
“Ja, meneer. Annabel vertelde dat jullie iemand verleiden om vreemd te gaan. En daar maken jullie foto’s van, zodat zij wel moeten doen wat jullie willen.”
“Ja, daar komt het wel op neer. En heeft ze ook uitgelegd waarom jij hier bent?”
“Ze zei dat jullie iemand hebben gevonden die op pubers valt. En jullie willen dat ik hem verleid, zodat jullie foto’s kunnen maken terwijl ik me met hem amuseer.”
“Klopt. En nu wil ik dat je helemaal eerlijk bent, Lexi. Ik wil weten of je dit echt helemaal zelf wil. Niet omdat Annabel het vraagt. Niet voor mij. Niet voor wie dan ook. Alleen voor jezelf.”
Haar hoofd knikte zo heftig op en neer dat hij bang was dat het eraf zou vallen.
“Oh ja, meneer de Zwarte. De jongens in mijn klas zijn helemaal niet leuk, en als ik ze zelfs maar laat voelen scheppen ze er tegen iedereen over op en noemen ze me een hoer. En volwassen mannen lijken me niet te willen. Die weten niet hoe snel ze moeten vluchten als ik zo ga zitten.”
Ze ging in kleermakerszit zitten, en daardoor zag meneer de Zwarte nu dat ze geen onderbroek droeg. Hij had een direct uitzicht op haar glad geschoren kutje.
“Ik wil seks hebben. Echt waar! Maar mannen durven niet, omdat ik er minderjarig uitzie. Terwijl ik echt al zestien ben! Ik ben dol op seks. Is dat dan slecht?”

Meneer de Zwarte had geprobeerd zich erop voor te bereiden dat zoiets zou kunnen gebeuren, En toch werd hij erdoor overvallen. Hij huiverde. Maar het lukte wel om zijn instinctieve reactie om weg te kijken en het meisje te zeggen zich aan te kleden te onderdrukken.
“Alstublieft, meneer de Zwarte, wat moet ik ervoor doen om deze baan te krijgen? Dit is een auditie, toch? Wilt u dat ik …”
Terwijl ze sprak was ze al bezig haar tanktop over haar hoofd te trekken. Meneer de Zwarte zag haar blote borst, met daarop twee parmantig overeind staande A-cupjes.
“Nee, Lexi, nee. Hou dat alsjeblieft aan. Dit is geen auditie. Ik wil je alleen maar een paar vragen stellen.”
Lexi trok haar tanktop weer omlaag. Ze leek teleurgesteld.
Annabel merkte het. Ze boog zich naar Lexi en fluisterde in haar oor:
“Weet je nog wat ik eerder zei, dat iedereen andere dingen wil? De meeste volwassenen willen seks met mensen van hun eigen leeftijd, niet met pubers.”
Uiteraard wist Annabel heel goed dat meneer de Zwarte een heel strikt beleid had van geen seks met zijn personeel. Te veel kans dat daar later problemen van zouden komen. Maar dat leek haar moeilijker aan Lexi uit te leggen, dus liet ze dat deel maar weg.

Meneer de Zwarte was tot een besluit gekomen.
“Oké Lexi. Je hebt me overtuigd dat je dit echt graag wil. We gaan het doen. Je moet dan wel een pruik dragen, ons doelwit is dol op blonde meiden.. We hebben hier een goede pruikenmaker, zij zorgt daarvoor.”
“Een blonde pruik? Cool!”
“En ik zal een paar van mijn vrouwelijke medewerkers vragen om je wat truken te leren om een man te verleiden, op een wat subtielere manier dan wat jij nu doet.”
Hij wees naar haar kruis, waar Lexi nu openlijk haar kutje wreef.
“Oh, sorry,” ze haalde haar hand weg, “dat was niet eens om u te verleiden. Niet nadat Annabel me hielp herinneren dat u niet op pubers valt. Al denk ik dat u het eigenlijk gewoon niet durft, net als die anderen. Maar goed, uw keuze. Ik zal stoppen.”
Meneer de Zwarte wilde het niet toegeven, maar hij was enorm opgelucht toen ze stopte zichzelf te vingeren, haar benen weer sloot, en haar rokje omlaag trok. Het zien van een puber die zo openlijk seksueel was had meer effect op hem dan hij wilde toegeven.

“Oh, nog één ding. Als we jou eropuit sturen om Bruinsma te ontmoeten, dan moeten we er wel voor zorgen dat we mensen in de buurt hebben om hem te stoppen en jou te redden als hij te ver wil gaan.”
“Stoppen? Redden? Te ver? Wat bedoelt u?”
“Nou, wat nou als hij bijvoorbeeld echt wil neuken? Jij bent niet sterk genoeg om hem tegen te houden.”
Haar ogen werden groot van de opwinding.
“Oh, denkt u echt dat hij wil neuken, meneer de Zwarte? Gaat hij dat echt doen?”
Ze sprong overeind, sprong bij meneer de Zwart op schoot, en omarmde hem,
“Dat zou zo fijn zijn! Alstublieft, stop hem niet als dat gebeurt. Ik wil dat zo graag!”

Meneer de Zwarte slikte moeizaam. Hoe zeer hij zich ook had voorbereid, hier was hij niet klaar voor. Niet voor een zestienjarige die niet gered wilde worden van een aanrander. En ook niet voor een zestienjarige die haar naakte kutje op zijn schoot plantte.
Hij worstelde tegen de impuls om het meisje weg te duwen. Hij bleef zichzelf herinneren dat dit een normale reactie was voor een jonge meid die zojuist een fantastisch kado had gekregen. En dat, kennelijk, dit meisje puber-misbruik als een fantastisch kado beschouwde.

“Ik weet niet of hij dat gaat doen. Eerlijk gezegd begrijp ik überhaupt niet wat hij wil. Maar als jij niet wil dat we hem stoppen als dat gebeurt, dan doen we dat niet. Ik gebruikte het alleen maar als voorbeeld. We bespreken alle mogelijkheden later wel. Waar het om gaat is dat we zeker willen weten dat jij veilig bent, oké?”
“Oké, meneer de Zwarte. Bedankt!”
Ze kuste hem vluchtig op zijn lippen en ging toen van zijn schoot af. Meneer de Zwarte zag dat ze een vochtige plek op zijn broek achterliet.
“Annabel zal je hier alles laten zien en je voorstellen aan de mensen die je gaan helpen, oké? Bedankt, Lexi. Het was fijn je te leren kennen.”
Annabel stond op en nam Lexi bij de hand.
“Oh, en Annabel. Goed werk!”
Annabel wist hoe zeldzaam complimenten van meneer de Zwarte waren. Ze glimlachte terwijl ze de zaal verliet.

Harry kwam binnen en gaf meneer de Zwarte een schone broek.
“Bedankt, Harry. Net zo attent als altijd. Wat denk jij, doen we hier goed aan?”
“Nou, op basis van wat ik heb gezien is dit meisje nog gretiger dan wie dan ook van ons personeel. Ik zie niet in hoe het slecht voor haar zou kunnen zijn, zolang we ervoor zorgen dat er mensen in de buurt zijn die haar kunnen beschermen als Bruinsma gewelddadig wordt.”
“Volgens ons onderzoek doet Bruinsma nog geen vlieg kwaad.”
“Klopt. Maar toch moeten we haar beschermen, voor het geval hij besluit alle bewijzen te wissen. Of gewoon ruiger wil dan zij.”
“Natuurlijk. Maar toch heb ik nog één zorg. Onze medewerkers weten allemaal wat we hier doen. Ze weten dat er foto’s van hen met onze doelwitten gelekt kunnen worden. Beseft zij dat? Snapt ze dat het haar leven zou ruïneren? Dat is mijn zorg. Wat als Bruinsma niet toegeeft?”
Harry grinnikte.
“Oh, kom op, Theo. Jij kent Bruinsma’s plek op de sociale ladder net zo goed als ik. En je weet dat hij makkelijk aan de eisen van onze klant kan voldoen, en nauwelijks risico loopt. Denk je nu echt dat hij de gok zou nemen dat er wellicht foto’s lekken waardoor hij als pedofiel en kindermisbruiker aan de schandpaal gaat?”
Meneer de Zwarte knikte, langzaam.
“Tja, da’s waar, Harry. Bedankt. Maar toch, ik hou van deze hele zaak wel een slechte smaak in mijn mond.”

Harry opende zuchtend een kastje, nam twee glazen, en vulde ze met zeer rijpe Scotch.
“Ik ook, Theo. Ik ook.”
Theo de Zwarte hief het glas dat Harry hem gaf.
“Laten we dan samen die slechte smaak wegspoelen, Harry. Proost.”