Met een wegwerpgebaar en ondertussen hoofdschuddend trok ik de donkerblauwe voordeur achter me dicht. Ik mopperde wat in mezelf en het kon niet anders dan dat de irritatie van mijn gezicht moest zijn af te lezen. Van boven tot onder knoopte ik mijn donkere jas dicht en sloeg de kraag omhoog. Het was koud. Er waaide een guur, waterkoud windje en de condenswolkjes die ik uitademde, werden direct meegevoerd, om vervolgens in het licht van de meest dichtstbijzijnde lantaarnpaal. Achter me, in huis, hoorde ik mijn vrouw woedend de tussendeur van het halletje naar de woonkamer dicht slaan. Ik haalde een keer diep adem; volgde de wolk die uit mijn mond ontsnapte, en begon vervolgens langzaam te lopen. Ik keek naar mijn eigen schaduw, die me langzaam inhaalde, terwijl ik een lantaarnpaal passeerde. In gedachten beschouwde ik de afgelopen avond; die in feite exemplarisch was geweest voor de meeste avonden de laatste maanden. Zoals zo vaak hadden ik en mijn vrouw ruzie gekregen. Het begon altijd met een onbenullig akkefietje, een discussie om niets. Maar elke keer groeide deze irrelevante discussie uit tot een heftige ruzie, waarbij we ons van alles en nog wat naar het hoofd slingerden. Mijn vrouw en ik waren uit elkaar gegroeid de laatste jaren; dat kon ik onmogelijk ontkennen. Er was weinig meer over van de passionele relatie die we ooit hadden gehad. Zelden deden we nog dingen samen. Vrijwel nooit gingen we in het weekend nog samen wat leuks doen, maakten we een uitje. Hoewel er op het eerste gezicht, en voor buitenstaanders wellicht niet een duidelijke, aanwijsbare oorzaak was voor het feit dat we uit elkaar waren gegroeid, was voor mij persoonlijk de reden wel duidelijk. Lies, mijn vrouw, was namelijk geen schim meer van de aantrekkelijke, actieve, jonge vrouw die ze ooit was geweest. Uiteraard was ze ook geen twintig meer – vorige maand was ze zesenveertig geworden – maar ze leek ook geen enkele moeite meer te doen er aantrekkelijk uit te zien. Het leek wel alsof het haar niet meer kon schelen. Ze was de afgelopen tijd enorm aangekomen, en kampte inmiddels met serieus overgewicht. Daarnaast droeg ze kleding die me bovendien op geen enkele manier kon bekoren. Enkel lange, wijde jurken, die op zich bij haar huidige postuur pasten, maar op geen enkele manier mijn smaak waren. Bovendien gebruikte ze nauwelijks nog make-up; enkel nog als ze met vriendinnen op stap ging. Ze leek niet ook maar de minste moeite meer te willen doen om er nog enigszins toonbaar uit te zien. Daarnaast hadden we een hopeloos seksleven. Al zeker zeven maanden was er letterlijk niets meer gebeurd op seksueel vlak. Zo nu en dan deed ik, bijna tegen beter weten in, nog wel een poging er iets van te maken. Hoewel ik haar niet eens meer echt aantrekkelijk vond, kroop ik af en toe nog wel eens tegen haar aan in bed, fluisterde soms lieve woordjes, maar het enige wat ze dan deed, was een eindje van me weg schuiven en deed ze alsof ze sliep. Maanden geleden had ik nog eens een pikant setje voor haar gekocht en had ik enkele pogingen gedaan om er een spannende avond van te maken, maar geen van deze acties hadden de gewenste uitwerking. Hoewel ik het nooit direct had uitgesproken, begon dit alles me meer en meer te irriteren. Ik had het idee dat ze volledig voorbij ging aan de seksuele behoeften die ik als man heb en het leek haar ook niets te kunnen schelen. En zo had ik al maanden een praktisch platonische relatie met de vrouw waar ik ooit verliefd op was geweest; mee getrouwd was. Terwijl ik door mijn straat liep, speelde ik, zoals ik wel vaker had gedaan, met de gedachte bij haar weg te gaan. Op de een of andere manier kreeg ik echter het idee dat ik haar dan zou verlaten, vanwege de seks. Iedere keer als ik dat bedacht, voelde ik me schuldig. Dat was toch geen reden om je vrouw te verlaten, hield ik mezelf dan telkens voor, waarna ik besloot om het nog maar een tijd aan te zien. Ik moest maar accepteren dat ze er niet meer uit kon zien als een meid van twintig; dat hoorde er nu eenmaal bij. Wellicht zou ons seksleven binnenkort wel weer in positieve zin veranderen, en zou het enkel een periode blijken te zijn geweest. Wellicht werd het binnenkort weer beter. Zoals zo vaak de afgelopen maanden hield ik me aan deze gedachte vast. Toch voelde het als een overwinning dat ik die avond, tijdens de zoveelste ruzie, de deur achter me had dichtgetrokken en mijn vrouw thuis had achter gelaten. Ik hoopte dat ze eens te meer in zou gaan zien dat ze haar man seks niet kon ontzeggen; dat dit nu eenmaal iets was dat bij het huwelijk hoorde. Ik was kwaad, maar voelde me tegelijkertijd voldaan. Het was een vreemd gevoel, maar had wel het idee dat het de juiste beslissing was geweest. Op de parkeerplaats zag ik de lichten van mijn auto knipperen en enkele ogenblikken later opende ik het portier. Ik liet me in de autostoel ploffen, achter het stuur; trok de deur achter me dicht. Enkele seconden bleef ik in het donker zitten. Ik dacht aan mijn vrouw, die nu waarschijnlijk met een van haar vriendinnen aan de telefoon zou hangen; pratend over hoe onredelijk ik wel niet was. Hoewel ik nog altijd kwaad op haar was, kon het me even niet schelen. Laat haar maar praten, mompelde ik tegen mezelf, terwijl ik de auto startte. Ik trommelde op het stuur, terwijl ik de motor even stationair liet draaien. Ik keek voor me uit. Lachte even om de hopeloosheid van de situatie. Vervolgens reed ik achteruit en sloeg de hoek om, de straat uit. Al rijdend probeerde ik te bepalen waar ik eigenlijk heen zou gaan. Even overwoog ik bij Jan langs te gaan. Hij was al mijn beste vriend vanaf de middelbare school en was een uitstekende luisteraar. De laatste tijd had ik echter al erg vaak bij hem aangeklopt en ik kon me werkelijk niet voorstellen dat hij, op zijn vrije zaterdag, zat te wachten om een nieuwe episode van het verhaal van mijn hopeloze huwelijk aan te horen. Dat wilde ik hem niet aandoen. Niet nog een keer. Ik passeerde een groepje jongeren op de fiets. Drie jongens, twee meiden; late tieners, wellicht begin twintig. De jongens hadden ieder een flesje bier in de hand en de meiden deelden een gekleurd mixdrankje. Af en toe hoorde ik een van de meiden een gilletje slaken, boven het geluid van de motor van mijn auto uit. Ze waren op weg naar de stad, zo vermoedde ik. Dat kon bijna niet anders. Het was zaterdagavond, de uitgaansavond bij uitstek. Langzaam reed ik langs het groepje en keek ze nog even na in mijn binnenspiegel, tot ze in de duisternis verdwenen. Langzaam naderde ik een kruispunt. De verkeerslichten stonden op rood. Geleidelijk kwam mijn auto tot stilstand. Nogmaals vroeg ik mezelf af waar ik die avond heen zou gaan. Een bezoek aan mijn beste vriend had ik inmiddels uitgesloten. Een nacht doorbrengen in een hotel zag ik ook niet zo zitten. Misschien een biertje drinken in de stad? vroeg ik mezelf af. Ik trommelde op mijn stuur en keek naar de wegwijzers hoog boven het geelverlichte kruispunt. Centrum rechtsaf, las ik. In mijn binnenspiegel zag ik het groepje jongeren weer verschijnen. Ik bewoog mijn hoofd dubbend heen en weer en maakte toen de beslissing. De verkeerslichten sprongen op groen. Ik zette mijn richtingaanwijzer uit naar rechts en reed vervolgens aan in de richting van de stad. Niet veel later liep ik door een verlaten winkelstraat in het centrum van mijn stad. Ik haalde mijn mobiele telefoon tevoorschijn en drukte op een willekeurige toets om het scherm op te laten lichten. Het was kwart over negen. De rust in het centrum van de stad verklaarde ik vanwege het feit dat de jeugd waarschijnlijk pas later op de avond richting de stad zou trekken; het was nog te vroeg. Des te beter. Na een ruzie met mijn vrouw had ik nooit zo’n behoefte aan drukte. Liever zou ik even op mijn gemak, in een rustige kroeg, een biertje drinken om tot rust te komen. Even geen lawaai aan mijn kop. Ik liet mijn telefoon weer in mijn broekzak glijden en met mijn handen in mijn jaszakken liep ik rustig richting de uitgaansstraat van de stad. Pakweg een kwartier later zat ik aan de bar. Het was er aangenaam warm en de muziek, die overigens niet geheel mijn smaak was, stond op een volume dat voor mijn stemming nog acceptabel was. Ik had mijn handen rond een koud glas bier gevouwen en nam er af en toe een slok van. Het was nog rustig in het caf?®. Er waren hooguit zo’n tien, twintig man binnen, waarvan de meerderheid een stuk jonger was dan ik. Ik hief mijn koude glas en zette het tegen mijn lippen, nam een slok. Ik keek naar het meisje achter de bar, dat me even eerder had geholpen. Het was een jonge meid, een jaartje of vijfentwintig. Ze zag er leuk uit; een vrolijk type, met lang, blond haar en, althans dat dacht ik, blauwe ogen. Een beetje het type dat mijn vrouw ook ooit was geweest. Maar dan twintig jaar jonger. De ruzie van eerder die avond en de gedachten aan de lange, seksloze periode die ik achter de rug had, dienden zich weer aan. Ik bestelde nog een biertje. Het was een uur of half elf toen ik mijn telefoon uit mijn broekzak haalde, om de tijd te controleren. Mijn vierde glas was inmiddels ook alweer halfleeg en stond voor me op de bar. Langzaam maar zeker stroomde het caf?® voller met tieners en twintigers. Allen uitgelaten en in een feeststemming; uitbundig. De muziek was over het afgelopen uur in stappen steeds op een hoger volume gezet, en inmiddels schalde de oorverdovende house-muziek uit de luidsprekers van de uitgaansgelegenheid. Ik voelde me hoe langer hoe meer uit de toon vallen, in mijn driedelig pak. Ik besloot mijn huidige glas leeg te drinken, er daarna misschien nog een te bestellen, en vervolgens weer op huis aan te gaan. Andermaal nam ik een flinke slok. Ik voelde me wat lichtjes in mijn hoofd. Het was een aangenaam gevoel. Het gevoel aangeschoten te zijn. Ik was al bijna vergeten hoe dat was. De feestmuziek dreunde maar door, terwijl ik mijn hoofd achterover sloeg en het glas in ?®?®n teug leeg dronk. Direct stak ik mijn wijsvinger op naar het meisje achter de bar en bestelde nog een biertje. Ik deed niet eens de moeite boven de muziek uit te komen, aangezien dit vergeefse moeite zou zijn. Het meisje leek echter te begrijpen wat ik wilde, en zette een glas aan de tap. Een half uur later zat ik nog altijd aan de bar, mijn vingers rond een koud glas geslagen. In het caf?® stonden de jongens en meiden nu bijna schouder aan schouder en de muziek leek zelfs nog luider dan een half uur eerder. Ik keek de kroeg rond, liet mijn blik gaan langs de vele, vele jongeren, stuk voor stuk zeker twintig jaar jonger dan ik, terwijl ze met elkaar praatten, dansten. In gedachten merkte ik op hoe mooi de meiden eigenlijk waren die die avond op stap waren in het caf?® waarin ik me bevond. Bijna stuk voor stuk waren ze aantrekkelijk, knap. Er waren blonde meiden, donkerblonde, brunettes, de meesten slank, maar stuk voor stuk leuk gekleed. Ze hadden duidelijk aandacht besteed aan hun uiterlijk. Zoals ik vroeger ook altijd deed wanneer ik op stap ging. Op een gegeven moment merkte ik op dat ik naar een blondine zat te staren die een eindje verderop aan het dansen was op de maat van de muziek. Ze was niet ouder dan een jaar of achttien, en ik riep mezelf in gedachten tot de orde. Het kon toch niet zo zijn dat ik hier naar meiden van achttien ging zitten gluren? Het was in elk geval volstrekt niets voor mij. Altijd al was ik de nette, correcte echtgenoot geweest, die zich volledig schikte naar het keurslijf waarin de maatschappij je dwong. Nooit had ik gedachten gehad over dergelijke jonge meiden; nooit eerder had ik zo naar ze gekeken. Ik vroeg me af of het wellicht door de alcohol kwam. Ik keek naar mijn glas, en richtte vervolgens mijn blik weer op een van de vele mooie meiden in het caf?®. Een jaartje of twintig. Ik voelde me licht in het hoofd. Ik knikte. Het moest de alcohol zijn. En toch waren ze zo aanlokkelijk. Al de meiden in het caf?® zagen er plotseling zo heerlijk uit. Zo aantrekkelijk. Zo energiek. Opnieuw keek ik naar mijn glas. Viezerik, zei ik tegen mezelf. Niemand kon het uiteraard verstaan, door de bulderende bassen van de muziek. Ik schudde mijn hoofd en wilde mijn laatste glas leegdrinken, toen ik plots een por in mijn zij voelde.
Ik keek opzij en keek recht in de grote, donkerbruine ogen van een ontzettend jonge meid. Het was me even niet duidelijk of ze me per ongeluk had aangestoten, of dat ze dit opzettelijk had gedaan. Ik ging uit van het eerste, en wilde me weer richting de bar draaien, toen ze plotseling naar me toe boog en wat in mijn oor riep. Door het hoge volume van de muziek kon ik haar niet verstaan. Ik keek haar vragend aan, en gebaarde dat ik geen idee had wat ze probeerde te zeggen. Het meisje met de prachtige bruine ogen boog opnieuw naar me toe. Ben jij niet te oud voor hier? riep ze. Ik ging rechtop zitten op mijn barkruk, enigszins geschrokken van haar directheid. Ik knikte; bijna schuldbewust. Keek daarna weer op. In ?®?®n oogopslag probeerde ik het meisje in me op te nemen. Het was inderdaad een erg jonge meid. Wellicht nog jonger dan ik in eerste instantie had vermoed. Ik had niet het idee dat ze ouder was dan een jaartje of zestien. Ze had donkerbruine ogen en lang, donkerblond haar, dat ze in een klein staartje naar achteren had gebonden. Ze was slank, droeg een rood topje en, voor zo ver ik kon zien, een strakke witte spijkerbroek. In haar handen had ze een longdrinkglas met een roodachtige drank. Via een rietje nam ze af en toe een klein slokje. Ze had een prachtig gezichtje met hele lichte sproetjes en een eigenwijs wipneusje. Ze keek me wat uitdagend aan. Bijna op een manier waardoor je zou denken dat ze ruzie zocht. Vluchtig keek ik naar de jeugd om haar heen. Misschien was ze met vrienden en was ze inderdaad op zoek naar ruzie. Voor zo ver ik echter waar kon nemen, was ze alleen. Ik keek haar weer aan in haar katachtige ogen, waarna ze haar vraag herhaalde. Ben jij niet een beetje oud? Ze nam haar rietje tussen duim en wijsvinger en zoog even aan het puntje ervan. Deze keer boog ik naar haar toe. Ik kom hier normaal ook nooit, zei ik op een bijna verontschuldigende toon. Alsof uitgaan een overtreding was wanneer je zo oud was als ik. Ja ja, zei het donkerblonde meisje ongelovig, terwijl ze van haar linker- op haar rechterbeen steunde. Ik vouwde mijn handpalmen naar boven, als in een soort verontschuldiging, maar wist eigenlijk niet eens waarom ik het deed. Zeker op zoek naar jonge meisjes, zei het meisje, dat, kijkend naar haar uiterlijk, zonder twijfel nog maar een tiener moest zijn. Ik schudde direct mijn hoofd. Nee nee, ontkende ik, naar waarheid. Ik wilde alleen even wat drinken Ruzie thuis enzo Het meisje knikte eenmaal, het rietje tussen haar volle lippen. De vloer dreunde door de muziek en het leek, onder invloed van de alcohol die ik tot me had genomen, door te dreunen in mijn hoofd. Met je vrouw zeker? zei het meisje, op een puberaal, opstandig toontje. Ik knikte en probeerde een voorzichtig glimlachje. Het gezichtje van de jonge meid betrok nu iets. Maar toch ben je oud! riep ze in mijn oor, en ik zag nu ook bij haar een stiekem glimlachje. Ik lachte terug. Ik had je uitgaans-papa kunnen zijn. De tiener lachte onhoorbaar. Het enige dat je hier binnen hoorde was de oorverdovende housemuziek. Nou uitgaans-papa lachte het jonge meisje, waarna ze plotseling werd aangestoten door aan andere meid; ongeveer even oud, maar wat meer gezet en met donkerder, krullend haar. Beide meiden giechelden. Ze leken elkaar te kennen. Allebei dronken ze met een rietje hetzelfde drankje. Een ogenblik praatten ze met elkaar. Onmogelijk te verstaan voor mij. Ik wilde me eigenlijk weer richting de bar draaien. Ik had niet de illusie dat het meisje ook nog maar enige interesse in me zou tonen. En waarom zou ze ook? Precies op het moment dat ik me wilde draaien, zag ik het volslanke, donkerharige meisje me even wat vijandig aankijken. Vervolgens trok ze de tiener, die me even daarvoor had aangesproken, aan haar blote bovenarmpje mee. Het meisje met de grote, bruine ogen keek nog even in mijn richting. Ze lachte en zwaaide, met rietje nog in haar mond. Minutenlang zat ik aan de bar, over mijn glas gebogen. Tot mijn eigen verbazing en ontzetting was ik enorm onder de indruk van het meisje dat me enige tijd eerder had aangestoten. De energie en vitaliteit die ze door haar jonge leeftijd had uitgestraald, werkte aanstekelijk. Bovendien had haar jeugdigheid een bijna onweerstaanbare aantrekkingskracht. Ik voelde me enorm schuldig vanwege deze gedachten. Probeerde ze uit mijn hoofd te verbannen. Bovendien begreep ik maar al te goed wat een waanzinnige en zinloze gevoelens het waren. Waanzinnig vanwege het leeftijdsverschil. Ze was een tiener, ik zag binnenkort Abraham. Zinloos aangezien ik ook niet op zijn minst de illusie had dat ze ook maar een beetje ge?»nteresseerd zou zijn in iemand als ik. Iemand van mijn leeftijd. Ik was zelf van mening dat ik er, met mijn moderne kapsel en netjes in pak gestoken, er vanavond wel degelijk, in elk geval voor mijn leeftijd, goed uit zag. Mijn grijze haar verraadde echter mijn werkelijke leeftijd, en geen tiener hier binnen zou zich in me interesseren. Ik besloot er niet meer aan te denken, mijn glas leeg te drinken en huiswaarts te keren. Autorijden leek me niet meer verstandig, dus haalde ik al mijn telefoon tevoorschijn om een taxi te bellen. Plotseling voelde ik een vinger in mijn zij prikken. Ik keek geschrokken om en zag andermaal het jonge meisje, dat me eerder had aangestoten, achter me staan. Ik was zo verbaasd, dat ik even niets uit wist te brengen. Hey uitgaans-papa, zei de donkerblonde meid, terwijl ze gespeeld onschuldig met haar grote, bruine ogen naar me op keek. Ik glimlachte voorzichtig, en zij lachte verlegen terug. Ik kon niet peilen of dit gespeeld of oprecht was. Nog altijd had het meisje het rietje tussen haar lippen. Haar glas was inmiddels bijna leeg. Een ogenblik zwegen we. Ik zittend op mijn kruk, zij voor me staand. Ik keek achter haar. De gezette vriendin die haar eerder mee had getrokken was in het feestgedruis nergens te bekennen. Nogmaals lachte ik een keer; wat ongemakkelijk nu. Wat moest ik in vredesnaam zeggen? Ik kon niets anders bedenken dan haar een drankje aan te bieden. Maar hoe vreselijk ongepast was dat, gezien het leeftijdsverschil? De tijd dat we niets tegen elkaar zeiden, werd met de seconde langer en ongemakkelijker. Uiteindelijk knikte ik naar haar glas, maakte een proostgebaar en richtte mijn blik op de bar. Nieuwe? riep ik. De ogen van het jonge meisje werden groot en ze knikte enthousiast. Ik boog naar haar toe. Wat is het? vroeg ik, wijzend naar het drankje in haar handen. Passo?ú, antwoordde de tiener lachend. E?®n Passo?ú voor mevrouw, zei ik, en draaide me om op mijn kruk. Amper een minuut later draaide ik me weer om, met voor het meisje een flink glas van haar favoriete drankje, en voor mezelf een nieuw biertje. Ik overhandigde haar het glas en nam zelf direct een slok van het schuim dat op mijn biertje dreef. Ik verwachtte dat het meisje nu weer in de feestende menigte zou verdwijnen, maar ze bleef echter staan. Ze zei echter niets. Aangezien ik zo veel ouder was dan zei, voelde ik me op de een of andere manier verplicht de stilte tussen ons te vullen. Ik boog voorover. Hoi, ik ben Bram, zei ik, terwijl ik mijn hand uitstak. Opnieuw zag ik het stiekeme glimlachje op het gezicht van het meisje verschijnen. Fleur, zei ze, terwijl ze haar elegante handje in de mijne legde en deze schudde. Onmiddellijk realiseerde me wat een belachelijke manier van jezelf voorstellen het eigenlijk was tijdens het uitgaan, maar het leek Fleur niet echt te kunnen schelen. Ik keek naar haar onweerstaanbare gezichtje en realiseerde me dat zij wellicht nog meer aangeschoten was dan ik. Langzaam zag ik de hoeveelheid Passo?ú in haar glas slinken en realiseerde me dat ze met iedere slok die ze nam, minder nuchter werd. In gedachten haalde ik het stiekeme glimlachje van de tiener terug. Ik wist totaal niet hoe ik het lachje moest interpreteren. Aan de ene kant leek het een lachje wat je zou verwachten wanneer dit meisje je keihard voor de gek zat te houden; aan de andere kant had het ook iets schattigs, iets lieflijks. Ik zag Fleur wat ongemakkelijk, verveeld op de muziek bewegen en boog andermaal naar haar toe. Hoe oud ben je eigenlijk? riep ik naar haar. Ze lachte weer.
Wat denk je? stelde ze als tegenvraag. Ik denk twintig, loog ik. Fleur zag er niet ouder uit dan achttien. Glimlachend schudde het meisje haar hoofd. Zestien, riep ze in mijn oor. Direct werd het me weer duidelijk hoe belachelijk deze hele situatie was. Wat dacht ik wel niet? Waar was ik mee bezig? Zat ik nu werkelijk te flirten met een meisje van zestien? Een meisje dat nog jong was geweest als het mijn eigen dochter was? Dit was totaal niets voor mij. Waar was ik in vredesnaam mee bezig? Van de innerlijke tweestrijd liet ik haar echter niets merken. Ik knikte enkel ernstig en verwachtte ieder moment de vraag die ik nu even vreesde. Ze vroeg echter niet hoe oud ik was. Alsof ze geen nadruk wilde leggen op het grote leeftijdsverschil tussen mij en haarzelf. Nu was het de tiener die naar mij toe boog. Nog steeds boos op je vrouw? vroeg ze. Ik knikte. Langzaam voelde ik hoe de omgeving rondom ons meer en meer begon te draaien. Ik wist dat ik ruimschoots te veel alcohol had gedronken en voor Fleur gold duidelijk het zelfde. Ze leek te genieten van de keiharde muziek die werd gedraaid. De muziek die duidelijk niet mijn smaak was. Dat kon eenvoudig worden verklaard met de generatiekloof tussen ons. Wat duidelijk wel mijn smaak was, was de slanke tiener voor me, met haar lange, donkerblonde haar, kastanjebruine ogen, eigenwijze wipneusje en engelachtige gezicht. Ik was op een punt aanbeland dat ik me bijna niet eens meer afvroeg hoe het in vredesnaam mogelijk was dat toenadering zocht tot een tiener. Nog een biertje of twee en het zou me niets meer kunnen schelen. Ik weet niet hoe veel later het was dat we besloten het caf?® te verlaten. Al die tijd was Fleur bij me geweest en hadden we gepraat over van alles en nog wat. Om de meest stomme zaken hadden we moeten lachen. Af en toe realiseerde ik me wat een belachelijke situatie ik me in bevond, maar het voelde zo goed, dat ik niet langer weerstand bood. Zometeen gaan? had ze tegen me geroepen. Ik had haar in de ogen gekeken en zag dat het er om zou spannen wie van ons het meest onder invloed was van de alcohol. Ik had geknikt, hoewel ik niet precies wist wat de tiener bedoelde met zometeen gaan . Is goed, had ik geantwoord, waarna de donkerblonde tiener me duidelijk had gemaakt dat ze even haar jas moest halen. Ik had andermaal geknikt, waarna Fleur in de drukte was verdwenen. Ik bolde mijn wangen en zuchtte een keer diep. Keek om me heen en verwachtte de nodige afgunstige blikken, maar blijkbaar had niemand mij en Fleur opgemerkt. Ik nam een flinke slok van mijn bier en voelde het langs mijn slokdarm naar beneden stromen. Ik was heerlijk, aangenaam dronken. Zelfs de muziek waar ik me eerder die avond aan had gestoord, klonk nu zo gek nog niet. Ik nam een nieuwe slok en wachtte op Fleur. Nogmaals drong het tot mezelf door dat ik nu aan het wachten was op een meisje van zestien. Een meisje drie keer zo jong als ik. Waar dacht ik mee bezig te zijn? Wat zou er gebeuren als we zo meteen het caf?® zouden verlaten? Waarom moest ik op haar wachten? Enkele seconden later stond het tienermeisje alweer voor me en het was duidelijk dat ze naar buiten wilde. Ik stond op van de barkruk, trok mijn jas aan en volgde het meisje. Door de menigte van mensen, naar de uitgang van de kroeg. Het was koud buiten. Vele stappers haastten zich een weg naar een nieuw caf?® en we moesten werkelijk slalommen tussen de mensen die te veel hadden gedronken. In een uiterste poging een aangeschoten jongen van ongeveer haar eigen leeftijd te ontwijken, viel Fleur tegen me aan. Ik ving het jonge meisje op en hoorde hoe ze moest giechelen, terwijl ze haar evenwicht probeerde te hervinden. Ik lachte terug en hield haar weer op de been. Ik zag zo nu en dan wel mensen kijken en kon me hun gedachten maar al te goed voorstellen. Of ze dachten dat ik de vader van Fleur zou zijn, of gewoonweg een of andere viezerik. Iets anders kon ik me niet voorstellen. Beiden onder invloed liepen we richting het einde van de uitgaansstraat. Daar eenmaal aangekomen, bleek Fleur linksaf te moeten, terwijl de taxi’s juist in het verlengde van de straat stonden. Een kort ogenblik stonden ik en de jonge tiener tegenover elkaar. Ik achtte het absoluut uitgesloten dat ik met het meisje mee zou gaan. Tenminste, ik achtte het uitgesloten dat ?¼k het voor zou stellen. Ik kon het niet aan mezelf verantwoorden. Ik glimlachte naar Fleur en knikte naar haar, maakte aanstalten om weg te lopen. Plotseling riep het meisje me na. Ga je niet mee dan? Verbaasd draaide ik me om. Wat ? vroeg ik, enigszins overvallen. Ik vroeg me af waar ze wilde dat ik naartoe mee zou gaan. Ga je niet mee? herhaalde Fleur. Ik ging wat dichter bij haar staan en lachte even naar haar. Mee? glimlachte ik. Naar huis ofzo? Het meisje keek me met haar grote, donkere ogen aan. Waarom niet dan? vroeg ze. Ik kon wel duizend redenen bedenken. En wellicht evenveel om wel te gaan. Maar ik kon het toch niet maken om met een meid van zestien mee naar huis te gaan ? Nou omdat jij zestien bent, en ik bijna vijftig begon ik. Omdat het niet netjes zou zijn als ik misbruik maak van deze situatie; omdat je ouders het vast niet goed zouden vinden Ik lachte om die laatste opmerking. Fleur keek me verveeld aan en haalde haar schoudertjes op. Boeiend, zei ze. En mijn ouders zijn niet eens thuis. Ik wist het nu echt niet meer. Mijn verstand schreeuwde me naar huis te gaan, mijn hart ging het liefst met het meisje mee. Ik had nu enkel nog een klein duwtje, een kleine aansporing nodig Wil je nou, of niet? vroeg Fleur toen direct. Ik durfde bijna niet te denken aan wat de tiener bedoelde met die vraag. Ja w?¼llen antwoordde ik vaag. Ja kom dan! piepte ze, en ze pakte mijn hand en trok me mee. Als twee dronken pubers waren we de stad door gelopen. Fleur bleek in het centrum van de stad te wonen. Bij haar ouders, die dit weekend niet thuis waren, zo had ze me verschillende keren verzekerd. Voortdurend moesten we lachten om de meest eenvoudige zaken. Zaken waarvan je enkel de humor in zag wanneer je te veel had gedronken. Keer op keer liet de tiener zich tegen me aan vallen wanneer ze begon te giechelen. En ik ving haar vervolgens dankbaar op. Onderweg moest ik enkele keren denken aan mijn vrouw, die nu ofwel ongerust op mijn thuiskomst zat te wachten, of reeds aan het slapen was. Welke van de twee ook waarheid was, mijn werkelijke bezigheid was oneindig veel beter dan weer een seksloze nacht bij haar in bed. Plotseling liep Fleur een stukje voor me uit, verdween bijna in de duisternis. Hier is het! riep ze, en ze liep een voortuin in. Nog geen minuut later trok ik de voordeur van het ouderlijk huis van Fleur achter me dicht. Mijn hart klopte in mijn keel. Wat ging er in vredesnaam gebeuren? Het halletje was volledig in duisternis gehuld en het duurde enkele seconden voor ik het silhouet van Fleur waar kon nemen. Voortdurend spookten de zelfde gedachten door mijn hoofd. Waar ben je mee bezig? Een meisje van zestien! Waar ben je mee bezig? Ik knipperde enkele malen met mijn ogen in een ultieme poging ze te laten wennen aan de duisternis. Fleur? fluisterde ik, terwijl ik op de tast een lichtknop zocht. Plotseling vloog de dronken tiener me om de nek en ik voelde hoe ze haar zachte lippen op de mijne drukte. Automatisch pakte ik haar met beide handen in haar zij vast. Ik voelde mijn hoofd tollen van de alcohol en hoorde het meisje door haar neus ademen, terwijl ze haar mondje opende om mijn tong toegang te geven. Voorzichtig, heel voorzichtig liet ik mijn tong in haar mond glijden. Ik voelde de warmte van haar jonge lichaam in mijn handen en mijn hart ging als een razende tekeer. Waar was ik mee bezig? Langzaam maar zeker raakte ik verstrengeld in een heftige tongzoen met het zestienjarige meisje. Ik kon nauwelijks geloven dat dit gebeurde en kon me nog minder voorstellen dat iemand me zou geloven wanneer ik hem of haar dit zou vertellen. Ik liet mijn handen langs het zachte textiel van haar kleding glijden, terwijl onze tongen een amoureuze dans bezigden. Geleidelijk voelde ik een steeds harder wordende, knellende bobbel ontstaan in mijn broek. Ik begon nu werkelijk opgewonden te raken van het meisje dat ik vanavond in de kroeg had ontmoet. Mijn stijve verraadde dat mijn lichaam zich aan het voorbereiden was op seks op een tiener. Alleen het idee al. Plotseling stopte het meisje met zoenen. Ondanks de duisternis in het halletje kon ik nog net zien hoe de tiener me uitdagend aan keek, zich vervolgens met een ruk omdraaide en de trap wilde bestormen. Aangezien ik van mening was dat zij zojuist de eerste stap had gezet, kon ik de moed verzamelen om de achtervolging in te zetten. Toen Fleur halverwege de trap was, greep ik haar bij ?®?®n van de broekspijpen van haar strakke, witte spijkerbroek en gaf hier een flinke ruk aan. De heerlijke tiener verloor bijna haar evenwicht, maar, belangrijker voor mij, haar strakke broek zakte een klein stukje naar beneden, terwijl ze bijna languit op de trap lag. Ik hoorde haar giechelen. Ik keek gefixeerd naar het naakte onderruggetje van de tiener en de eerste aanzet van haar heerlijke billen, terwijl ze verder omhoog de trap op probeerde te kruipen. Hier blijven, grinnikte ik hijgend, terwijl ik andermaal aan haar broekspijpen trok. Fleurs broek schoof nog iets verder naar beneden. Het jonge meisje slaakte een gilletje, giechelde, terwijl ze zich uit mijn greep probeerde te ontworstelen. Terwijl ik aan haar broekspijpen bleef trekken, zag ik hoe langzaam haar roze stringetje zichtbaar werd. Het was nog enkel haar stringetje, niet haar ondergoed, maar het uitzicht hierop maakte me nog meer opgewonden dan ik al was. En toen, plotseling, zonder dat ik er extra moeite voor hoefde te doen, schoof haar spijkerbroek in een keer omlaag langs haar slanke benen, tot aan haar knieholtes. Fleur slaakte een gilletje, trok zich los en kroop zo snel ze kon de trap op. Ik volgde de tiener en keek naar haar heerlijke, bolle strakke kontje, terwijl ze omhoog kroop en boven aan de trap verdween. Ik hoorde mezelf hijgen van opwinding; voelde me al schuldig over wat er tot dusver gebeurd was. Ik was hier ten slotte de oudste; bijna vijftig. Ik moest mijn verantwoordelijkheid nemen en deze puber tegen zichzelf beschermen. Ik moest direct het huis verlaten. Mijn opwinding won het echter van mijn verstand en langzaam besteeg ik de trap.
Op de overloop was het donker. De kamer aan het einde ervan leek echter verlicht te zijn. De deur stond op een kier. Ik spits