Peter Pan en de natte fluit

Wendy, John, Tijgerlelie en de tweeling waren krijgertje aan het spelen in het bos. Dwars door het bos liep een breed stroompje naar het Meerminnenmeer. Op een plek in de stroom was een eilandje. Dit eilandje was gemakkelijk te bereiken want het water rondom het eilandje was maar 30 centimeter. Op het eiland stond een grote paal en onder aan de paal zaten John en tijgerlelie. Ze waren gevangen genomen door de tweeling. John? Kan jij los komen met je handen? John probeerde uit alle macht los te raken uit zijn bandage maar moest uiteindelijk toch opgeven. Nee, de tweeling hebben deze knopen flink aangetrokken ik krijg er zelfs geen beweging in. Dan is het aan Wendy om ons los te snijden. Zei Tijgerlelie kordaat. En zonder nog een woord te zeggen tuurde ze naar de bosrand in de hoop dat Wendy ergens zou opduiken. Daar is Wendy, daar is Wendy. Piepte John. We zijn weer vrij, we zijn weer vrij. We gaan winnen vandaag. Wendy kwam rustig tussen de bomen vandaan. Bedacht op een val van de tweeling. Maar de tweeling was nergens te bekennen. Wendy stapte over haar voorzichtigheid heen en rende nu naar John en Tijgerlelie. De blijheid dat ze haar teammaatjes kon bevrijden overheerste nu, maar voordat ze ook maar 1 stap in het water had gezet. Struikelde ze over een kei in de bedding en viel voorover in het water. Even keek Wendy beduusd om haar heen er van overtuigd dat de tweeling hier achter zat. Maar het bleef rustig aan de waterkant. John en Tijgerlelie brulden van het lachen en gelukkig kon Wendy er ook de humor van inzien. Schiet op Wendy, denk aan de tweeling, die zullen niet ver zijn. Zei Tijgerlelie. Wendy stond op en veegde haar natte haar uit haar gezicht. Ze voelde zich best goed na zoon frisse duik in het water. Ze liep weer richting het tweetal dat vast gebonden zat aan de paal. John keek naar zijn zus die stap voor stap dichter bij kwam. In de verte zal hij al dat het jurkje wat Wendy aanhad door die frisse duik lekker aan haar lichaam kleefde en doorzichtig was geworden. Hij wist dat zijn zusje, 16 jaar nog maar, geen bh-tje droeg en staarde nu dan ook naar haar kleine tietjes en zag al voorzichtig dat haar tepeltjes door de stof heen priemde. John bleef kijken en beet op zijn onderlip en draaide zijn hoofd weg. Hij voelde al iets groeien in zijn broek maar bedacht zich dat hij niet op die manier naar zijn zus kon kijken. Zo broertje. Zei Wendy. Nu zal ik jullie een los snijden zodat we hier weg kunnen. John draaide zijn hoofd naar zijn zus en keek nu recht in het kruis van zijn zus. Ook hier was de stof zo doorzichtig geworden door het water dat hij direct tegen het kale kutje van zijn zus keek. Zijn lul die de eerste poging om hard te worden had gestaakt, maakte een tweede poging en met succes. Wendy bukte voor John langs om de touwen door te snijden. En terwijl dit deed, kreeg John het mooiste uitzicht wat je kunt hebben op een kutje van een meisje. Doordat ze haar benen recht hielt terwijl ze de touwen doorsneed keek John met open mond op het vlees van zijn zus dat niet beschermd werd door een slipje. En doordat zijn lul boven zijn broekrand uit kwam fantaseerde hij terplekke hoe het zou zijn om zijn zus te neuken. Kom John we gaan. Zei Wendy. En ze pakte zijn hand. Ruw uit zijn fantasie gebroken. Greep hij zijn zus bij haar middel en tilde haar op. Zijn gezicht kortstondig tussen de tietjes van zijn zus en terwijl hij haar liet zakken voelde hij dat het jurkje, nu nog tussen zijn buik en het kutje van zijn zus, langzaam omhoog schoof. Zodat zijn eikel nog net even het kale kutje van zijn zus raakte. Dank je zus, dank je! We zijn weer vrij! Schreeuwde John. En draaide zich snel om. Jij ook altijd met je geschreeuw. Zei Tijgerlelie. Daar zijn de tweeling snel wegwezen. Wendy die direct op de waarschuwing van Tijgerlelie reageerde was alweer halverwege de stroom, maar net voordat John bij het water was sprong een tweeling al weer naar zijn benen. En nu viel John voorover in het water. Tijgerlelie die struikelde over het losgesneden touw had nog een kleine worsteling met de andere tweeling maar had al gauw door dat het een zinloze missie zou zijn, toen ze John alweer aan de paal vastgebonden zag zitten en de tweeling beide alle aandacht op haar richten. Wendy rende door het bos. Ze keek niet achterom, en ontweek op een behendige manier allerlei takken en kuilen. Ze begon buiten adem te raken maar voordat ze stopte met rennen keek ze toch even achterom voor de zekerheid. Niemand te zien ze was weer alleen. Wendy wandelde verder, in gedachten aan het smeden aan een nieuw plan om John en Tijgerlelie vrij te krijgen. Tijdens het lopen krijg Wendy ineens een warm gevoel. Terwijl ze terug kwam uit haar gedachten, zag ze tot haar verbazing dat ze door een zon overgoten grasveld liep. Heerlijk. Dacht Wendy. Nu kan ik mijn kleren even drogen. Ze zocht een mooi plekje in de zon en zette zichzelf neer. Viel achterover en sloot haar ogen. Haar gedachten gingen naar de mislukte bevrijdingspoging. Wat vreemd dat John me zo bedankte. Dat deed hij normaal nooit. En voelde ik het nu goed toen John me weer neer zette? Wendy voelde even aan haar kutje. Ja, volgens mij voelde ik het goed. Wendy speelde met haar hand na wat ze zojuist bij John gevoeld had. Hmm…haar kutje begon spontaan vochtig te worden. Dit had ze nog nooit gevoeld. Die tinteling die door haar buik kroop. Langzaam duwde ze haar lipjes opzij. Wat een genot. Langzaam streelde ze de binnenkant van haar lipjes. Ooow…wat een lekker gevoel. Hallo Wendy dame, zijn we aan het zonnen? Ik kom er lekker naast liggen. Peter! Je kunt niet zomaar bij een dame binnenvallen! Sorry Wendy dame, maar we zijn niet binnen. Peter! Wendy? Peter Pan, als je niet snel maakt… wacht eens even Peter. Jij kunt me helpen John en Tijgerlelie te bevrijden van … Haak. Ik zal zijn… Nee Peter, van de tweeling. O… nee Nee? Waarom niet Peter? Ik heb iets belangrijker te doen. Wendy liet zich echter niet zomaar uit het veld slaan en sprong boven op Peter en duwde zijn armen tegen de grond. He… ga van me af. Je bent nat…en bovendien zit je nu in mijn zon. Nee Peter wij gaan John en Tijgerlelie redden. Ik zit bovenop dus ik win het van jou en moet jij nu luisteren naar mij. Niet eerlijk, ik ben aan het zonnen. Maar goed als ik boven kom moet jij doen wat ik zeg. Oke? Ha! Jij zult het nooit winnen van mij Peter. Ondanks dat Wendy nu bovenop zat had ze nog niet echt een stevige grip op Peter. Die nu nog niet echt aanstalte maakte om los te komen. Dus gebruikte Wendy deze tijd om iets steviger te gaan zitten. Wendy zakte iets lager met haar kontje naar Peters schoot. Maar plots voelde ze een dikke bobbel tegen haar kutje stoten. Daar lag Peter dan. Met zijn ogen dicht en een grote glimlach op zijn gezicht. Wendy schokte naar voor, maar bedacht zich. Langzaam zakte ze weer naar beneden. Weer die dikke bobbel tegen haar kutje. Weer schokte ze ietsjes naar voor maar niet zo ver dit keer en zakte weer naar beneden. Door al dat geschuif was het jurkje zover omhoog geschoven dat Wendy nu met haar kale kutje op die grote bobbel van Peter zat. Peter lag nog steeds met zijn ogen dicht maar nu had ook Wendy een grote glimlach op haar gezicht. Wendy kreeg een heerlijk gevoel tussen haar jonge beentjes. En dat alles door die dikke bobbel van Peter. Wendy wou meer voelen. En begon lichtjes met haar heupen heen te weer te gaan. Wendy merkte dat, dat haar lichtelijk gek maakte, en doordat haar kutje vochtig begon te worden duwde de Bobbel van Peter haar lipjes uit elkaar en zakte ze er iets verder overheen. Doordat Wendy niet echt stil meer kon zitten had de bobbel van Peter zich ook gedeelte lijk ontbloot. Dit merkte Wendy natuurlijk ook en probeerde de knop in haar 16jarig kutje te werken. Maar doordat haar kutje zo gemasseerd werd begonnen de tintelingen in haar lichaampje toe te nemen. En op het moment dat er een explosie door Wendy’s lichaam gierde liet ze de druk op peters armen los. Peter greep zijn kans en smeet Wendy op haar rug en vloog er boven op. Ha! Ik win! Riep Peter. Ik hoef je niet te helpen. Peter stond op, keek omhoog, en schoot omhoog naar een wolkeloze lucht Tot vanavond Wendy. Riep Peter. Daar lag Wendy op haar rug in het gras. De tranen stonden in haar ogen. Voor even had ze gedacht dat ze een geweldig moment met Peter voor altijd met hem kon delen. Maar nu besefte ze dat ze dit met niemand zou kunnen delen. De schaamte die ze voelde nu ze daar lag, met de fluit van Peter tussen haar benen. Helaas voor haar zou Peter zijn fluit terug willen. Maar misschien zou aan Peter vragen of hij er voor haar ook een kan maken. Dan zou ze er nog vele avonden op kunnen spelen. The end voor nu”