Het was een vreselijk koude nacht. Kleine sneeuwvlokken dwarrelden langzaam en loodrecht naar beneden. Aan de donkere hemel stonden duizenden kleine, maar heldere sterren. Het was de laatste avond van het jaar. Oudejaarsavond . Achter de vele ramen in de straat brandde sfeervol kaarslicht. Binnen was het heerlijk warm, buiten was het ijzig en koud. In die kou en in het donker liep een jong meisje. Ze droeg geen muts en schuifelde blootsvoets door de sneeuw. Het vod dat ze als schort droeg, was gescheurd en toonde op enkele plaatsen haar ijskoude huid. Tot een dag geleden had ze nog pantoffels gehad. Ze waren dan wel veel te groot geweest, ze hielden haar voeten toch nog enigszins warm. Gisteren was ze ze verloren, toen ze moest rennen om de weg over te steken. De ene pantoffel vond ze nooit terug, de andere werd door een jongen voor haar ogen weggegrist en meegenomen. Daar liep het meisje op haar blote voetjes, die rood en blauw zagen door de kou. Ze rilde over haar hele lichaam. In haar oude schort had het meisje een heleboel zwavelstokjes en één bosje hield ze in haar trillende hand. Niemand had nog iets van haar gekocht, de hele dag niet. Niemand had haar ook maar een stuivertje gegeven. Hongerig en koud liep ze door de straten. Ze zag er zo zielig uit. De sneeuwvlokken vielen in haar lange, blonde haar, dat zo mooi in haar nek krulde. Maar aan dat soort dingen dacht ze nu echt niet. Uit alle ramen scheen licht naar buiten en het rook overal zo lekker naar gebraden gans; het was immers oudejaarsavond. In een hoekje tussen twee huizen, waarvan het ene een beetje vooruitstak, ging ze in elkaar gedoken zitten. Haar beentjes trok ze onder zich op, maar ze kreeg het alleen maar n??g kouder. Naar huis durfde ze niet. Ze had nog geen zwavelstokje verkocht. Nog geen stuivertje verdient. Haar vader zou haar slaan. En bovendien was het thuis ook koud. Ze woonden vlak onder het dak, waar de wind voortdurend doorheen blies, ook al waren de grootste kieren met stro en oude lappen dichtgestopt. Ze had bijna geen gevoel meer in haar handjes van de kou. Oh, wat zou een zwavelstokje lekker warm zijn. Zou ze er eentje uit het bosje durven te trekken en het tegen de muur afstrijken om haar handen te warmen? Ze trok er een uit. Ritsss Ze haalde het stokje langs de muur. Er gebeurde niets. Ritsss Andermaal leverde het geen resultaat op. Het meisje voelde aan de muur. Deze was steenkoud en vochtig van de sneeuw. Het was onmogelijk dat ze haar zwavelstokje tegen deze muur aan zou kunnen steken. Voorzichtig stopte ze het stokje terug en trok haar beentjes weer op. De kou was doorgedrongen tot in haar botten. Ze kon niets anders meer dan rillen. Daar zat ze dan, het arme meisje. Ze was haar besef van tijd verloren. Misschien zat ze er al een uur, misschien pas twee minuten. Plotseling hoorde ze een geluid achter zich. Een houten deur die werd geopend. Hoewel het meisje het eigenlijk te koud had om zich te bewegen, keek ze toch voorzichtig over haar schouder. Achter haar zag ze een donkere schim in de deuropening. Ze kon het gezicht van de schim niet zien, door het warme, gele licht dat uit het huis scheen. Ze voelde de warmte van het huisje haar tegemoet komen, draaide voorzichtig in de richting van de donkere figuur achter haar. Genoot van de warmte. Het meisje ging met haar handje in haar schort en haalde haar zwavelstokjes tevoorschijn. Ze hield ze rillend van de kou voor zich uit, in de hoop dat de man er eentje wilde kopen. De man boog zich voorover, tikte het meisje op de schouder. Ze keek op. De oude man gebaarde haar binnen te komen. Het arme meisje kon haar ogen niet geloven. De warmte was onweerstaanbaar. Vlug stond ze op en haastte zich naar binnen. De man schoof een houten stoel aan zijn tafel terug. Gebaarde dat het meisje er op mocht zitten. Totaal verkleumd nam het arme ding plaats. De man stookte de haard wat op. Hij was dik. Oud. En had een flinke, grijze baard. Het meisje had het gevoel dat ze ontdooide. De warmte was heerlijk. Hemels. De tafel was gedekt. Voor één persoon. Maar het eten leek genoeg voor een heel gezin. De oude man kwam achter het meisje staan. Genietend van de warmte kwam het niet in haar op om naar hem op te kijken. Even later voelde ze de grote, harige handen van de man haar schortje beetpakken en het in één beweging over haar hoofd uittrekken. Het meisje schrok. Haar zwavelstokjes vielen op de houten vloer. Automatisch bedekte ze haar kleine borstjes. Ze durfde de man niet aan te kijken. Het meisje voelde de grove, harige handen van de man. Hij pakte haar polsjes vast en spreidde haar armpjes. Geschrokken sloeg het meisje haar blik neer en zag haar eigen borstjes. Als twee stevige, kleine appeltjes stuiterden ze eigenwijs op en neer. De man voorkwam met zijn sterke handen dat ze haar borstjes weer zou bedekken. En even later voelde ze hoe de grote handen haar borstjes keurend tussen de vingers nam. Het meisje kon niets anders dan de oude man laten begaan. Vol schaamte zag ze hoe de man, ongevraagd, met haar kleine borstjes speelde. Hoe hij ze kneedde. Hoe hij aan haar tepeltjes plukte. Ze hoorde de oude man hijgen. Toen pakte hij het meisje bij haar bovenarmpje en nam haar mee naar de bank voor het raam. Hij liet haar op handen en knieën plaatsnemen op de zachte bank. Hij trok haar onderbroekje naar beneden. Het arme meisje keek, zittend op handen en knieën, voor zich uit. Uit het raam. Buiten dwarrelde de sneeuw en was het koud. Binnen was het warm. Maar binnen was ook de man achter haar. Het meisje voelde de handen van de man over haar billen gaan. Ze voelde hoe hij met haar speelde. Ze keek weer naar buiten. Daar was de kou. Hier binnen de oude man. Ze voelde hoe hij met haar spleetje speelde. Ze schaamde zich. Kneep in de kussens van de bank.
De oude man gromde dierlijk toen hij zijn dikke penis tegen het jonge kutje zette. Hijgend stootte hij eenmaal. Andermaal. Wat was het arme meisje klein. Nog eens stootte de oude man. En nog eens. En toen, met een floep, zat hij in haar lijfje. Het meisje verkrampte. Ze voelde hoe de man bij haar binnendrong. Ze hapte haar adem en probeerde haar zinnen te verzetten. Bijtend op haar onderlip voelde het meisje hoe de oude man begon te stoten. Met krachtige, lange halen drong hij dieper en dieper bij haar naar binnen. Het meisje was gehard door de kou en het leven op straat, maar kon een zacht gejammer nu niet onderdrukken. Ze keek uit het raam. De sneeuw dwarrelde naar beneden. Buiten passeerden af en toe mensen. De mensen die eerder geen zwavelstokjes van haar wilden kopen. Nu keken ze naar binnen en zagen ze haar wanhopige gezichtje. Zagen ze hoe ze keer op keer naar voren werd gestoten. Zagen ze haar jammeren en naar adem happen. Binnen hoorde ze de man grommen. Hijgen. Steunen. Wilder en wilder ging hij om en neer in haar breekbare lijfje. Hij leek wel een wild dier. Het meisje voelde hoe de man haar lange, blonde haar in zijn hand nam en haar hoofdje naar achteren trok. Geschrokken keek ze de man vanuit haar ooghoeken aan. En precies op dat moment draaiden zijn ogen weg. Stootte hij nog een maal heel diep. En kwam klaar. Het arme meisje voelde de warmte van de zaad van de oude man bij haar naar binnen glijden. Haar zachte gejammer was gestopt en even later duwde de man haar van zich af. Haar spleetje deed pijn. Ze liet zich vallen op de bank. Meteen echter voelde ze de hand van de man rond haar bovenarmpje. Zonder een woord te spreken, sleurde hij het arme ding mee richting de houten voordeur. De deur werd geopend en zonder het minste mededogen duwde de man het meisje naar buiten. De kou in. Voordat hij de deur achter haar sloot, wierp hij haar nog haar schort en onderbroekje toe. Ook haar zwavelstokjes belandden in de sneeuw. Van de rijkelijk gedekte tafel kreeg het meisje een schijfje droog brood. En toen was de deur weer dicht. Het was weer koud. De sneeuw dwarrelde neer op haar naakte lijfje. Het meisje kleedde zich aan. Ze stond op, en liep met trillende benen langzaam verder. Af en toe hield ze haar zwavelstokjes omhoog als mensen haar passeerden. Niemand besteedde aandacht aan haar. Buiten was het koud. Binnen brandde het licht. Het arme meisje sloeg rechtsaf, de hoek om. En verdween in de nacht.”