Het ‘Lelijke’ Buitenbeentje (4/slot)

VADER

Dan, eindelijk. Zo zacht dat het bijna niet te verstaan is: ‘als je een meisje werd zouden we je Georgina noemen.’ Opgeschrikt door deze woorden open ik mijn ogen weer en zie dan hoe bij zijne Majesteit enkele tranen over zijn wangen lopen. Zowel Murat als ik kunnen alleen maar in grote verbijstering elkaar aankijken en dan afwachten wat er verder gebeurt.

Als de koning wat tot zichzelf is gekomen en zijn tranen met een zakdoek heeft weggeveegd, vertelt hij dat zijn vrouw Prinses Jane nog maar net zwanger was toen zijn vader, de toenmalige koning van Engeland, besloot dat zijn tweede zoon namens hem op staatsbezoek moest gaan naar de republiek Venetië. Bij Malta werd hun schip echter overvallen door piraten, die alle niet gewonde jonge mannen, de paar vrouwen die aan boord waren en alle kostbaarheden roofden en daarna de prins en met hem vrijwel de hele bemanning én de gardesoldaten die zo hard hadden gevochten zwaargewond of dood achter lieten. Het duurde maanden voordat hij in een klooster op Malta was hersteld en nog heel lang daarna liet hij overal naar zijn vrouw zoeken. Ze werd nooit teruggevonden…

Familie

In een impuls sta ik op en kniel dan voor de koning neer. Ik neem zijn rechterhand in de mijne en vraag, naar hem opkijkend: ‘hoe weet u nu al zo zeker dat ik uw dochter ben?’ De koning kijkt me verdrietig aan, maakt vervolgens een hand los uit de mijne en houdt dan de ring omhoog: ‘die heb ik zelf voor jouw moeder laten maken. En natuurlijk deze brief, het is haar handschrift…, het roept zoveel op…’ Na enige tijd stilte gaat hij verder: ‘en dochterlief, bekijk vooral eens onze gezichten, alle kenmerken zijn hetzelfde, ik wist het eigenlijk meteen al. Dezelfde kleur haren, onze blauwe ogen en het belangrijkste, je hebt het Tudor-vlekje’ en dan wijst hij op een kleine donkere pigmentvlek, net onder het linkeroor op zijn wang, die ik inderdaad ook heb en die ik al zo vaak heb verwenst.

‘Maar uw broer zou toch koning worden?’ De koning: ‘terwijl ik na op Malta genezen te zijn op zoek was naar je moeder, overleden mijn vader én mijn broer hier kort na elkaar in een pestepidemie. En zo voltrokken zich twee rampen tegelijk, ik verloor mijn lieve vrouw en ons kindje dat ze droeg én ik moest stoppen met haar te zoeken om totaal onvoorbereid de Engelse kroon op mijn hoofd te gaan dragen.’ Ik ben helemaal van de kaart door al dit nieuws en kan nog maar op één manier reageren. Ik sta op en ga dicht naast mijn vader zitten, waarna hij zijn arm om me heen slaat en samen zoeken we troost bij elkaar, om wat het lot met ons deed en omdat we elkaar eindelijk tóch hebben gevonden…

Daarna hebben we nog lang gepraat, over hoe mijn leven is verlopen en hoe belangrijk kroonprins Murat daarin was en ook nu weer is. Op zijn beurt vertelt mijn vader dat hij met vallen en opstaan het koningschap in de vingers kreeg en dat hij enkele jaren later is hertrouwd, omdat er ten slotte wel een troonopvolger moest komen.
Met zijn tweede vrouw Gwendolyn kreeg hij drie kinderen, waarvan de oudste Henry heet. Die avond maken we tijdens een gezellig diner kennis met hen en voor mijzelf is misschien het meest verbazingwekkende nog wel dat ik niet langer slavin maar iemand van koninklijke bloede ben geworden en nu met alle égards wordt behandeld. Zelfs bij Murat merk ik een verandering, alsof hij niet goed weet hoe hij nu met me moet omgaan.

Op een gegeven moment tijdens het diner vraagt Henry aan zijn vader: ‘papa, gaat Georgina nou later in plaats van mij op de troon zitten?’ Nog voor mijn vader iets kan zeggen reageer ik: ‘nee hoor Henry, dat wil ik niet, het is en blijft jóuw geboorterecht.’ Het elfjarige ventje reageert dan ad rem: ‘ohw, jammer, ik word liever staljongen want ik ben gek op paarden!’ waarna iedereen hartelijk lacht. Het ijs tussen ons allen is definitief gebroken en nu dit heikele punt is afgehandeld hebben we een heerlijke ontspannen tijd in Londen.

Keuzes maken

Inmiddels zijn we gewend aan deze nieuwe situatie, aan het feit dat ik nu niet langer een onbeduidend iemand ben maar een familie heb en dat ik van koninklijke afkomst ben, net zoals Murat. Na enkele weken heeft mijn vader het officieel bekend gemaakt dat hij zijn verloren dochter uit zijn eerste huwelijk heeft teruggevonden. Tegelijk heeft hij in overleg met mij bekend gemaakt dat ik verder als de Engelse prinses Asli-Georgina door het leven zal gaan en dat ik geen aanspraak wens te maken op de troon. Om het heuglijke feit van mijn terugkeer te vieren gaf hij een bal voor de ‘beau monde’ van Londen en één avond lang was ik hét stralende middelpunt van het koninkrijk.

Op een avond, ongeveer een maand voordat de terugreis zal aanvangen, als we samen in het hemelbed liggen van onze suite, vraagt Murat, heel timide: ‘weet je al of je mee terug gaat naar huis? Of blijf je liever hier?’
Ik vraag me dit ook al enkele weken af, want wat is nu nog ‘thuis’ voor mij.
Ik kijk hem dan aan en vraag: ‘wat zou jij willen?’
‘Dat je meegaat’ antwoordt hij zonder te aarzelen ‘en dat je met mij huwt voor de Islamitische kerk.’
Na een korte denkpauze: ‘wat wordt mijn positie dan? Die van lievelingsvrouw tussen al je andere vrouwen en slavinnen?’ Dit is het tere punt, voor mij omdat hij weet ik dat ik hem niet wil delen maar ook voor zijn vader, want die wil juist dat hij bij meerdere vrouwen nakomelingen verwekt, zodat de dynastie gegarandeerd blijft.

Nu is Murat aan de beurt om te denken en dan antwoordt hij: ‘lieve Asli, ik weet hoe jij hierover denkt. Ik wil wat jij wilt, ik wil jou als mijn enige vrouw en ik zal mijn vader ervan gaan overtuigen dat ik geen harem wens te hebben. Wat ik wil is dat een van ónze kinderen na mij de troonopvolger zal zijn.’ Dit is wat ik wilde horen, hier heb ik voorlopig genoeg aan en hoe het straks allemaal loopt in Constantinopel, dat zien we dan wel weer. Ik weet nu hoe dan ook dat ik met hem mee zal gaan.

Ik ben intens gelukkig dat ik mijn vader heb leren kennen, dat ik dankzij hem een Engelse prinses ben en dat ik nu weet dat ik hier behalve een vader ook nog twee halfbroertjes en een halfzusje heb. Maar ‘thuis’ is waar Murat is, dat besef komt binnen nu hij zo duidelijk voor mij wil kiezen. Mijn besluit staat dus vast, samen mét hem ga ik er voor zorgen dat we ons huwelijk voor elkaar krijgen en ook dat hij later met mijn steun een goed Sultan kan worden. Ik ben nu iemand van Engelse koninklijke bloede, er komt een bondgenootschap met de Engelse koning en Murats vader Sultan Achmed kan daar nu niet zo maar meer omheen.

Initiatief nemen

Intens gelukkig omhels ik Murat, we kussen elkaar langdurig en al tijdens die kus maakt hij aanstalten om mij in bezit te nemen. Tot nu toe is hij degene in ons liefdesspel die het initiatief neemt en mij betreedt, maar dit keer wil ik hém betreden, we hebben als haremmeisjes destijds ten slotte niet voor niets zoveel lessen gehad in het behagen van de man. We zijn allebei al naakt en nadat ik mijn mond heb losgemaakt van de zijne duw ik Murat zelfverzekerd van me af en op zijn rug. Nu ik weet dat hij mijn echtgenoot zal worden wil ik verder gaan, wil ik dat we ook in ons liefdesspel gelijk zullen zijn.

Ik buig me over hem heen en neem dan voor het eerst zijn staf in mijn mond. Het is fijner dan ik had gedacht. Het is de staf van mijn geliefde die ik proef, zijn smaak en geur vermengen zich nu met de mijne. Zachtjes lik ik rond het kopje van de staf en daarna neem ik hem nog ietsje verder in mijn mond, tot ik voel dat Murat verder wil gaan en in me begint te stoten. Ik sta dat even toe maar dan laat ik hem los, ik wil hém nu betreden. Ik ga op mijn knieën over hem heen zitten en terwijl ik hem strak aankijk plaats ik zijn staf voor de ingang naar mijn lichaam en laat hem dan langzaam maar zeker in mij zinken. Pas als hij helemaal in me is en mijn bosje haar daar beneden het zijne raakt ben ik tevreden.

Zo blijf ik een tijdje zitten, met mijn ogen dicht, om goed te voelen hoe het is om totaal verzonken op Murats staf te zitten. Ondertussen wacht Murat geduldig af, iets wat hij een tijdje terug nog niet zo goed kon, maar sinds we elkaar onze liefde hebben verklaard lijkt hij veel liever en rustiger te zijn geworden. Nou ja, en misschien komt het ook wel omdat ik nu een prinses ben en hij zich ook wel koest móet houden, bedenk ik met een glimlach in mezelf.

In overleg met Murat gebruik ik sinds enkele dagen het elixer om te voorkomen dat er kindjes in me groeien niet meer, we hopen dat er spoedig een bij ons wil komen. Op en neer verend beweeg ik me nu over de staf om zijn zaad in me te krijgen en het voelt heerlijk om dit ook eens in mijn eigen tempo op te kunnen roepen. Door met mijn bekken te bewegen lukt het me alle fijne plekjes daarbinnen mee te laten doen en al spoedig breekt zowel bij Murat als bij mij het moment van de extase aan. Intens gelukkig laat ik me voorover vallen op hem, mijn lichaam daarna over het zijne op en neer bewegend, genietend van ons contact. Genietend van deze jongen, deze man, die me ooit redde van zijn pesterige broertjes en die me nu hielp mijn vader te vinden…

Vroeg in de lente vertrekken Asli-Georgina en Murat weer naar Constantinopel, nadat ze heel intens afscheid hebben genomen van de Engelse Koninklijke familie.
Murat heeft het bondgenootschap gekregen wat hij zo vurig wenste en na niet eens zo lang aandringen accepteert de sultan dat zijn zoon het bij een huwelijk met alléén zijn prinses wil houden.

Samen krijgen Asli-Georgina en Murat vijf kinderen en hun huwelijk is lang en gelukkig.
Als Murat negenentwintig is overlijdt zijn vader, hij volgt hem op en bij zijn officiële troonsbestijging zijn de Engelse Koning George en zijn echtgenote Gwendolyn als eregasten aanwezig. Sultan Murats ruim vijftigjarige regeerperiode die daarna volgt wordt veel later bekend als het laatste gouden tijdperk voor het Ottomaanse rijk.

X. Zara