Getuigenis van een dé- evangelisatie 5

Hoofdstuk 5 – Erfzonde en bestraffing

“Mama? wat is dit?” Geschrokken kijken wij beiden in de richting van de keukendeur, waar Ellen met een hoogrood hoofd heeft postgevat. “Ellen? Hoe lang?” Lang genoeg Mama. Blijkkaar was je te hitsig om de gordijnen dicht te trekken en je achterdeur te sluiten.” Irma verbaasd me met haar gevatheid. “En jij jongedame… Jij had blijkbaar tijd genoeg om te kijken en te weinig fatsoen om te kloppen. En wat dit is? Ik kus de man die me het gevoel geeft een begeerlijke vrouw te zijn.” “B.. b.. begeerlijk? … In Godsnaam Mam. Je bent tweeënzestig .” “En op welke leeftijd dient de begeerlijkheid van een vrouw te eindigen volgens jou bijbel? Voordat je antwoord, draai je om alsjeblieft, ik moet snel naar de badkamer. John’s zaad zoekt de weg naar buiten.” “Èh, ik weet eigenlijk niet of ik überhaupt wel wil blijven.” “Omdraaien of wegwezen Ellen. Nu!” Met een ruk draait mijn achternicht om, stormt de deur uit, grijpt haar fiets en wil deze omdraaien. Door haar abrupte bewegingen haakt een voet achter de trapper waardoor zij met een harde klap, een scherpe pijnkreet slakend, over haar fiets heen op de grond ploft. Irma springt van mijn schoot. “Help jij haar.” En stormt naar de badkamer. Ik op mijn beurt sta ook op, trek mijn joggingbroek over Irma’s slijmspoor omhoog en haast me naar buiten. Ik reik Ellen mijn hand, die ze in eerste instantie wegslaat. Pas nadat ze bij haar tweede poging om op te staan is teruggevallen, accepteert ze mijn hulp. Bij het opstappen op haar linker voet, “auauww!” klapt ze dubbel en moet ik haar opnieuw ondersteunen, hetgeen ze weerwillig accepteert. Ik begeleid haar op een keukenstoel, til haar linkerbeen op , leg die op een tweede stoel en begin de veters van haar schoen los te maken. “Wat gaat dit worden John? Laat dat.” “Stel je niet aan meid. Hij zal zich echt niet gaan opgeilen aan jou verzwikte enkel.” “Maar Mama?” “Geen gemaar tuttekè. Dit is echt je eigen stomme schuld.” Als ik onder gekerm eerste haar schoen en dan de sok voorzichtig uittrek wordt ik getroffen door de slechte verzorging van haar voet. Blijkbaar besteedt ze net zo weinig aandacht aan haar lichaam als aan haar kleding. Haar voeten zijn onverzorgd, eeltig en haar nagels slordig geknipt. Op haar enkel vormt zich een flinke knobbel die al blauw aanloopt. “Ik denk dat je enkelbanden zijn gescheurd. ” “Wat weet jij daar van af?” “Ik heb jaren gehandbald. In dat kader heb ik een cursus sportfysiotherapie en tapen gevolgd… Probeer mijn hand weg te duwen met je tenen.” “Waarom zou ik?” “Ellen, luister!” Na nog een paar functieproeven vertel ik haar dat ik denk dat er niet is gebroken, maar dat, als zij dit wil, ik haar graag naar de eerste hulp breng, voor verder onderzoek of een röntgenfoto.”Nee, laat maar.” “Toe Ellen, ik ga wel mee, dan weet je het echt zeker. ” Ze begint te blozen. “W… we hebben geen ziektekostenverzekering. Die heb je niet nodig als je in de heer bent.” “Wie zegt dat?” “Èh, Jacob.” Ik kijk verbaasd naar haar op. “Voor zover ik weet staat dat nergens in jullie bijbel. Ik weet dat bloedtransfusies verboden zijn, maar een gewoon onderzoek?” Stuurs kijkt ze van mij naar haar moeder. “Jacob weet wat het beste voor ons is!” “Dat waag ik te betwijfelen meisje… Maar hoeveel pijn mij dat ook doet. Dat is jou keuze.” “Dat is geen keuze. Jacob.. Hij is mijn man en mijn voorganger… Ik ‘moet’ hem volgen.” De emotie en nadruk die zij in het woord ‘moet’ legt frappeert me. Kort oogcontact met Irma zorgt ervoor dat ik mij onthoud van verdere tegenwerpingen.
“En nu Ellen? Zal ik Jacob bellen dat hij je komt ophalen?” Ze kijkt haar moeder zichtbaar geschokt aan. “Nee Mama, alsjeblieft niet. Hij weet niet…” “Wat niet lieverd? Weet hij niet dat je op bezoek bent gegaan bij je oude moedertje? Heb je geheimen voor je Heer en Voorganger?” Het cynisme in de stem van haar moeder lijkt Ellen te ontgaan. “Hij is naar een samenkomst van ouderlingen in Ede en komt pas morgenavond naar huis.” Dan weet ik het goed gemaakt lieverd. Je slaapt gewoon hier, en morgen brengen John en ik je op tijd naar huis.” Ze schudt angstig met haar hoofd. “Nee Mama. Jacob; hij belt vanavond rond tien uur. Dan moet ik thuis zijn.” “Technisch gezien geen enkel probleem.” Vier ogen kijken mij vol ongeloof aan. “Hoe bedoel je John?” vraagt Irma geïnteresseerd. Ik kijk mijn achternicht aan . “Ik neem aan dat jij net als je moeder gewoon een vaste lijn via KPN hebt?” “Èh, ik dacht het wel. Waarom?” “Ik zou hem kunnen doorschakelen naar hier.” Irma kijkt haar dochter aan. “Het is aan jou meisje, zeg ’t maar.” Eerst lijkt ze even te twijfelen , maar dan kijkt ze me resoluut aan. “En, èh, Jacob merkt daar niks van?” Ik schud mijn hoofd. “Dan doe maar.”
Ik schiet in de lach en vertel haar dat ik dan wel bij haar thuis op hun toestel moet instellen. Dit laat haar opnieuw aan twijfelen. “Toe Ellen, geef John je sleutel en laat je dit weekend lekker door je mij verwennen.” Na nog wat aandringen van Irma en een kop koffie later stemt ze uiteindelijk toe. Ze overhandigd mij haar sleutelbos en drukt me op mijn hart om bij haar thuis toch vooral niet naar boven te gaan. Dit doet ze zo nadrukkelijk dat ik ook bij Irma vaagtekens ophaar gezicht zie verschijnen.
Al bij het binnengaan van de woning bekruipt me het onwezenlijk gevoel, dat Ellens verzoek niet uitsluitend komt door de gedateerde, weinig liefdevolle inrichting. De inrichting van het huis van mijn moeder is ook alles behalve eigentijds, maar haar persoonlijke touch, familiefoto’s zelfs de kitscherige beeldjes maken het tot een warm thuis. De inrichting van dit huis is minimalistisch versleten en kaal. De enige versiering vormen tal van iconische christelijke afbeeldingen waarin de afgebeelde God, Christus of Heilige geest, de bezoeker, net zoals de Mona Lisa, uit welke hoek van de ruimte dan ook, steeds lijkt aan te kijken. Alleen de blik van Mona Lisa is raadselachtig. De blik die mij hier ten deel valt is toornig en bestraffend. Na even zoeken vind ik op dressoir een telefoontoestel. Het toestel is een van de eerste serie met drukknoppen op de plaats waarbij het voorgaande model zich nog een draaischijf bevond. Al bij het intoetsen van het #21 hoor ik een niet verbonden toon. ‘Shit, dit is blijkbaar niet het primaire toestel. Ik zoek verder, maar kan nergens een ander toestel vinden. Geflankeerd door een rij, mij giftig aankijkende, heiligen ga ik naar boven. Achter de eerste deur bevindt zich een kleine badkamer. Wat me meteen opvalt is dat op het planchet boven de wastafel behalve een tube tandpasta en een plastic bekers met twee tandenborstels niets staat. Zelfs na de dood van mijn vrouw had ik voor mezelf toch altijd wel een crèmepje , aftershave en andere persoonlijke verzorgingsproducten bij mijn wastafel.
Achter de volgende deur is blijkbaar de slaapkamer van Ellen en haar man. Midden in de kamer staat een niet al te brede boxspring. Wel valt me op dat er maar een groot kussen op het midden van het hoofdeinde ligt. Wellicht dat een van beiden liever zonder kussen slaapt. Ik kijk goed om me heen. Geen telefoon. Ik trek de deur achter me dicht en open de volgende deur. In dit kleine kamertje bevindt zich naast een kleine keerkast en een rechte stoel waarover een flanellen nachtpon hangt, uitsluitend een dun op de grond liggend matras, bedekt met een vaal dekbed. Ik pak de flanellen nachtharnas en houdt het tegen mijn neus. Het is dezelfde geur die ik rook toen ik Ellen ondersteunde. Nieuwsgierig geworden trek ik het dekbed terug. ‘Hmm.. Dezelfde geur en op het dunne kussen een paar haren in de kleur van die van mijn achternicht.’ Mij bekruipt een onbestemd gevoel. Het zal toch niet zo zijn dat Ellen een soort van derderangs bewoners van dit huis is? Ik trek de deur achter mij dicht en zet de zoektocht naar het primaire toestel voort. De laatste deur op de overloop blijkt een bezemkast met schoonmaakspullen een strijkplan en stofzuiger.
Toch maar weer naar beneden. Vanuit een soort bijkeuken open ik nu de deur waarvan ik vooronderstelde dat die toegang tot de garage zou geven. Ik moet over de muur tasten voordat ik de lichtschakelaar vind. Na drie korte flitsen baadt de ruimte in een fel wit TL-licht . Wat is dit? De ruimte is wit betegeld. In het midden van de ruimte staat een groot eiken bureau met daarachter een leren bureaustoel. Voor het bureau staat alleen een houten krukje. Tegen de achterwand staat een vreemde kast die is afgesloten met twee zware groene gordijnen. Ik trek een van de gordijnen open. Mijn mond valt open. Dit is geen kast dit is een ouderwetse biechtstoel. In de tussenwand bevind zich een rooster waardoor de biechteling zijn of haar zonden, tegen de in de naastgelegen ruimte zittende priester fluistert. Nieuwsgierig geworden besluit ik de ruimte goed te onderzoeken voordat ik mij met het telefoontoestel, dat ik al meteen toen het licht aanfloepte op het bureau zag staan, ga bezighouden. In een van de hoeken van de ruimte bevindt zich een douchekraan met een vaste, aan het plafond gemonteerde douchekop. Al snel valt me op dat het uitsluitend de koude kraan is aangesloten. In een paraplubak staan enkele dunne bamboestokken en iets dat erg veel wegheeft van een rijzweep. Langs het plafond loopt een lange deels roestige stang en op verschillende plaatsen in de wand zitten, naast een aantal grote spiegels ook metalen ringen. Ik schuif de stoel naar achteren en ga zitten. Midden op het bureau ligt een groot in zwartleer gebonden boek. Ik lees en vertaal de gouden opdruk. ‘Witches, the feminin Satan’ , Heksen de vrouwelijke Satan… Ik blader door het boek dat een handleiding lijkt te zijn voor de omgang met, en reiniging van heksen. Op de vele tekeningen is het steeds een man met een aureool van heiligheid die een al dan niet geketende vrouw martelt. Ik trek de onderste la van het bureau open. Het verbaast mij al niet meer dat ik daarin leren riemen en boeien aantref. In de middelste la liggen verschillende klemmen en metalen karabijnhaken. In de bovenste la zie ik naast een paar stapeltjes papieren ook een ouderwetse polaroidcamera. Wanneer ik nog eens goed kijk zie ik dat het eigenlijk stapeltjes met elastieken bij elkaar gebonden polaroidfoto’s zijn. Ik neem een stapeltje uit de la en draai het om. Al tussen het elastiek door herken ik Ellen die blijkbaar in haar flanellen nachtpon, geboeid en met een leren halsband onder de stromende koude douche staat. Waar ik bij de eerste foto’s naast verdriet nog onverzettelijkheid zie. Bij de foto’s dieper op de stapel zie ik alleen nog pijn. Op de foto’s van het tweede stapeltje is zij naakt. Ondanks haar mooie mollige lichaam kunnen de foto’s mij niet opwinden. Op de laatste foto’s van dit stapeltje zijn haar rug en borstjes bezaaid met rode striemen en lopen onmiskenbaar tranen over haar wangen. Ik bekijk deze foto nog eens goed. In een hoek van de foto zie ik de weerspiegeling van haar man Jacob. Hij draagt een soort van witte opengeslagen kaftan. Zijn lijf is omsnoerd door een leren harnas met een metalen ring ter hoogte van zijn geslacht. ‘Zijn geslacht?’ Ik pak mijn leesbril uit mijn binnenzak om de polaroid beter te kunnen bekijken. “Zijn geslacht staat recht vooruit echter, mocht ik ooit zorgen hebben gehad over mijn formaat dan verdwijnen die nu als sneeuw voor de zon. De stijve piemel van Jacob verdient die naam niet eens. Alleen een kleuter zou trots kunnen zijn op dit zwak excuus voor een penis. Op z’n laatst tijdens het vergelijkend warenonderzoek in het kleedlokaal na het schoolzwemmen moet hij door de mand zijn gevallen. Ik spreidt een paar foto’s uit op het bureau en fotografeer ze met mijn GSM, voordat ik ze weer netjes terug leg in de bureaula. Pas op het moment dat ik wil opstaan besef ik weer waarvoor ik eigenlijk hier was. Ik neem de hoorn van het telefoontoestel en toets snel de codes waarmee ik dit toestel doorverbind naar de vaste lijn van Irma. Nadat ik mij ervan heb vergewist dat ik geen sporen heb achtergelaten verlaat ik de ruimte, maak het licht uit en loop gelijk door naar buiten.

Ondanks dat de keukendeur bij mijn tante openstaat is van de dames geen spoor te bekennen. Het gebruikte porselein staat netjes op het aanrecht. Ik luister aan de deur naar de badkamer en meen de gedempte stem van Irma te horen. Ik klop op de deur.”Hallo… Ik ben terug.” “Niet binnenkomen John, ik kom er zo aan.” “Is goed, ik wacht wel.”
Na een kleine vijf minuten komt Irma, de deur gelijk discreet zachter zich dichttrekkend ,vanuit de badkamer naar de keuken. Ze kijkt verstoord en geëmotioneerd. “Wat is er Irma?” Ze schudt haar hoofd. “Laat maar John… ’t is een moeder dochter dingetje… Is het gelukt… Koffie?” Zonder dat ze mijn antwoorden afwacht begint zij het koffiezetapparaat te vullen. Het is duidelijk dat ze van streek is en de oorzaak daarvan, niet met mij wil delen. “Wat is er lieverd?” “Èh laat maar John… Ik heb het Ellen beloofd…” Terwijl ze de laatste woorden uitspreekt, breekt haar stem.” Ik pak mijn GSM uit mijn zak, open de fotogalerij en leg het toestel naast haar op het aanrecht. Nadat zij het koffiezetapparaat heeft aangezet kijkt ze naar het schermpje. Met een ruk draait ze zich om. “Je weet?” “Ik weet dat de relatie van Ellen met haar man allesbehalve een gelijkwaardige is en vooropgesteld dat zij niet geniet van die bestraffing en vernedering, ben ik van mening dat dit zou moeten stoppen. Irma komt zichtbaar verstoord en verdrietig bij mij aan de keukentafel zitten. “Ze.. Èh Ellen.. ze wilde zich niet uitkleden waar ik bij was. Ze was zo vreemd. Na een paar minuutjes ben ik teruggegaan maar de badkamer. Ze heeft rode striemen John. Op haar rug, bips en ook op haar borsten. Ze was kwaad. Kwaad op mij, niet op Jacob. Ze wilde me wegsturen, Ik ben niet gegaan en dat was maar goed ook. Alleen was ze nooit in bad gekomen met die pijnlijke enkel van haar.” Als ik enkele traantjes over haar wangen zie lopen leg ik mijn handen op de hare. “Hoe verklaart zij die striemen?” “Eerst weigerde ze iets te zeggen. Het leek erop dat het warme badwater en het voorzichtig afsponzen van haar rug haar aanvankelijke weerstand liet smelten. Ik ben boos en trots tegelijkertijd. Ze ondergaat haar straf uit liefde John.” Ik schudt niet begrijpend met mijn hoofd. “Uit liefde? Voor die Jacob?” “Nee uit liefde voor Karel en mij… Omdat zij ten overstaan van haar geloofsgemeenschap weigert om afstand van ons te nemen blijft ze belast met, hoe noemde ze het ook weer, oh ja, erfzonde.” “Erfzonde?” Ze knikt verdrietig. “Volgens Jacob zijn wij zondig in woord, daad en gedachten. Zolang zij geen afstand van ons doet kleurt ons zondige leven op haar af, zeg maar.” Ik denk kort na. “Dat is geen geloofsgemeenschap Irma, die club heeft alle kenmerken van een sekte.” Ze kijkt me vragend aan. “Kenmerkend voor een sekte is namelijk dat zij hun volgelingen systematisch losweken uit hun familiare en sociale omgeving.” “Maar waarom doen ze dat?” “Waarom doen leiders slechte dingen? Macht, Irma! Onder de streep gaat het altijd om macht.”
“Mama, help je me alsjeblieft even uit bad? Het lukt me niet alleen.” “Schenk jij vast in jongen. Ik ga mijn meisje helpen.” Voordat ze badkamerdeur openschuift draait ze zich en kijkt me aan. “Help me John. Help me alsjeblieft om haar daar weg te krijgen.” Nog voordat ik kan antwoorden is zij, de deur weer zorgvuldig achter zich dichtschuivend, in de badkamer verdwenen.
Uiteraard wil ik haar graag helpen. Ik heb echter geen enkel idee hoe ik dit moet aanpakken. Het mag al een wonder heten dat Ellen zich niet heeft afgewend van haar ouders. Waarom zou zij zich ook maar iets gelegen laten liggen aan de mening van haar achterneef die ook nog eens met haar moeder neukt?” De koffie is al koud als moeder en dochter de keuken binnenkomen. De badjas van Irma die Ellen draagt is een maatje te klein voor haar. Ondanks dat de ceintuur stevig is vast getrokken, zijn haar decolleté en de split tussen haar benen niet helemaal gesloten. Met een hoogrood hoofd gaat ze tegenover mij aan de keukentafel zitten. ” Ik op mijn beurt kijk haar alleen maar aan.
“Mama heeft je alles verteld?” “Dat was niet nodig. Op zoek naar Jullie primaire telefoon ben ik in de werkkamer van je meester uitgekomen.” “Je begrijpt ’t niet.” Ik merk dat Irma wil reageren, schop haar kort tegen een been en blijf onderhand Ellen strak aankijken. Ze wendt haar blik kort af, maar komt al snel weer bij mij uit. “Hij is niet mijn meester. Hij is mijn voorganger, zoals hij dat ook voor andere gelovigen is.” “Oh, is dat zo? En die anderen? Worden die ook door hem geslagen?” “Zie je wel. Je begrijpt ’t niet.” “Dat klopt, maar leg het ons dan uit. Ik weet zeker dat je moeder het ook graag wil begrijpen. ” Zij kijkt kort naar Irma, die zoals ik vanuit een ooghoek zie, bevestigend knikt. “Ik ben de vrouwelijke Satan! Het is uitsluitend door straf en boete dat het mij gegund is naast hem te staan.” Ik ben geschokt door haar opmerking en moet me dwingen om niet meteen te reageren. Uit het feit dat ik behoudens een korte zucht niets van Irma hoor, concludeer ik dat dit statement niet nieuw voor haar is. “Jacob is mijn gebieder, mijn Heer. Hij heeft de sleutel voor mijn geluk in het hiernamaals in zijn hand.” Ze kijkt kort naar Irma. “Het zijn de zonden die ik van haar heb geërfd!” “Ik leg mijn handen over te tafel op de hare. “Welke zonden, Ellen?” Ze kijkt me bestraffend aan. “Haar duivelse wellust en wulpsheid.” Ik hoor een snik van Irma, ben echter blij dat Ellen mij, als ware ik nu haar biechtvader, strak blijft aankijken. “Hoe kom je daarbij Ellen.” “Zie je nou wel… Net als tijdens die vakantie, heeft zij jou ook nou weer, in haar ontuchtige ban getrokken. Jij was nog een kind toen. Ze had jou en mij juist moeten beschermen.” “Beschermen waartegen?” “Tegen onze wellust…. Maar wat deed zij. Zij was het die het zaadje in ons plantte…. Zij oogst nu zelf de vruchten van dat zaadje. Ze heeft jou in haar ban getrokken. Ik heb met mijn eigen ogen kunnen zien dat jij daar geen weerstand aan kunt bieden. Dat is haar schuld.” “Hmm… Ja Ellen, dat begrijp ik. Maar wat was dan jou zaadje?” De blos die inmiddels was weggezakt komt weer in volle glorie terug. “Ik heb het toen tegen haar gezegd.” “Wat heb je haar gezegd?” “Dat ik… ùh, dat ik…” Ze schudt haar hoofd. “Dat ik voor je voelde…” Ik zie hoe tranen in haar ooghoeken opwellen. “… En wat deed zij? Ze vertelde me dat gevoel te koesteren en te genieten van de wellustige gevoelens in mijn goddeloze lijf.” “Wat had zij dan volgens jou moeten doen?” Ze kijkt me ongelovig aan. “Ze had me moeten straffen. Moeten vertellen dat die gevoelens niet passen bij een godsvruchtige meisje… Als Jacob mij niet had gevonden… Dan, dan was ik geworden zoals zij …. Ik had andere mannen met mijn wellust naar de kant van Satan getrokken. De meeste mannen zijn niet zo sterk als mijn Jacob. Zij kunnen de verleiding van een wulpse helleveeg niet weerstaan.” “Is dat hoe jij me ziet Ellen?” Ze draait zich naar Irma. “Ja Mama… Jacob heeft mijn ogen geopend en het is mijn heilige plicht dat ook bij jou te doen… Misschien is het nog niet te laat… God is vergevingsgezind.” Ik zie hoe Irma haar rug recht en opstaat. Zwijgend verlaat ze de keuken om al snel weer terug te keren. In haar hand heeft zijn een bamboe stok die zij waarschijnlijk uit een van de bloempotten in de woonkamer heeft getrokken.
“Alsjeblieft meisje.” Ze reikt Ellen de stok die deze met een vragende blik van haar aanneemt. Irma laat haar badjas van haar schouders glijden en gaat gebukt over het aanrecht staan. “Wat doe je Mama?” “Ik ben er klaar voor lieverd…. Als jij vind dat ik bestraft moet worden, dan moet dat maar. Ik wil het geluk van mijn kleine meid op geen enkele wijze in de weg staan. Dat heb ik naar beste eer en geweten nooit gedaan… Maar blijkbaar was ik verblind. Verblind door mijn eigen èh, wellust.”
Met de stok in haar hand, naar de naakte achterkant van haar moeder starend, blijft ze verstart zitten. “Waar wacht je op Ellen?” Nu kijkt ze mij hulpeloos aan en reikt mij de stok… “Het is aan de man om de helleveeg te kastijden.” Ik schudt met mijn hoofd. “Nee Ellen, het is aan jou… Ik pretendeer op geen enkele wijze de plaatsvervanger van God te zijn.
“Trillend op haar benen staat ze op en strompelt naar Irma.” Iets wat ik niet verwacht had gebeurt toch. Zij heft haar arm met de stok omhoog. Nog voordat ik kan ingrijpen, zakt ze naar de grond en barst in huilen uit. Eveneens huilend neemt Irma haar dochter in haar armen en streelt haar door het haar. “Meisje toch… Mama houdt van je. Meer dan jij ooit zult begrijpen. Als jij het wil, dan zal ik omwille van jou de rest van mijn leven in kuisheid en zedigheid slijten.” Langzaam richt Ellen zich op en kijkt haar moeder van dichtbij aan. “Zou je dat echt doen?” Irma knikt. “Dat en nog veel meer… Vooropgesteld dat het je gelukkig maakt. Maar daar moet je me eerst van overtuigen.”
Achtereenvolgens reik ik moeder en dochter mijn hand en help hen overeind. Terwijl Ellen haar moeder terug in de badjas helpt kijkt ze mij kritisch aan. “Is dat nou opwindend voor jou om Mam in haar blootje te bekijken?” “Ik wil best praten Ellen, maar alleen als jij ook bereid bent om echt te luisteren.” Ze kijkt brutaal. “Luisteren? Gehoorzamen zul je bedoelen!” “Nee Ellen in mijn vocabulaire betekent luisteren niet meer en niet minder dan toehoren. Ik ben niet uit op jou gehoorzaamheid. Dat ben ik zelfs niet bij de mensen die in mijn bedrijf werkzaam zijn. Ik heb veel meer aan kritische meedenkende medewerkers dan aan mensen die mij blind volgen alleen omdat ik de baas ben.”
“Zullen we naar de woonkamer gaan. Als jullie willen schenk ik een glaasje wijn in.” Irma’s blik op het moment dat ik zeg te twijfelen snijdt door mijn ziel. “Ben je bang voor de waarheid?” “Welke waarheid Ellen? De waarheid van jou bijbel en de paar honderdduizend volgelingen? De waarheid van de Katholieke kerk en de paus met zijn miljoenen volgers of toch eerder de dogma’s van de vele Islamitische stromingen? Om eerlijk te zijn vind ik elke geloof dat volgelingen verbied zich open te stellen voor mensen die anders , zijn of er een ander geloof erop na houden, griezelig en zelfs pervers.” Dat laatste woord maakt een furie in haar wakker. “Pervers? Van alle mensen in de wereld durf jij ons geloof Pervers te noemen. Haar ogen spugen vuur en terwijl ze spreekt vliegen druppels speeksel uit haar mond. “Weet jij wat echt pervers is John Berns? Het feit dat jij Mama bespringt als een loopse teef! D…d…dat is pas echt Pervers.” De klinkende klap die Irma haar dochter in haar gezicht geeft doet zelfs mij pijn.
“Ga Ellen… ga onder mijn ogen uit!” Tranen lopen over Irma’s wangen. Ellen wrijft verdwaasd over haar wang en kijkt haar moeder verwonderd aan. “J,,Je hebt me geslagen?!” “Ja trut. Ik heb je geslagen en als ik dacht het zou helpen zou ik zo lang slaan totdat je dat kut-geloof inclusief, dat frustraat dat zich jou echtgenoot durft te noemen, de rug zou toekeren…. Mijn god, waaraan heb ik dit te danken? Dit is toch niet wat ik haar heb voorgeleefd.”
Ik voel me als toeschouwer in een verkeerde film. Moeder en dochter kijken elkaar aan. Een palet van emoties trekt over hun beider gezichten. Ik zie woede, verdriet, maar ook liefde, voordat ze plotsklaps en zonder vooraankondiging, huilend in elkaars armen vallen.
Ik steun op het aanrecht en zie hoe het gedeelde verdriet langzaam plaats maakt voor iets heel anders. Hun monden zoeken en vinden elkaar. Het is een ronduit erotisch plaatjes als moeder en dochter elkaar zoenen. Dit is heel anders dan de gangbare moeder-dochter zoentjes. De passie spat er vanaf.
Het is Irma die haar dochter, die steeds onstuimiger wordt, voorzichtig van zich afduwt. Ze is buiten adem. “Wat is dit meisje?” “Het spijt me Mama.” “Waar heb je spijt van?” Schaamte en twijfel zijn van Ellens’ gezicht te lezen. “`Eh dat ik je … ùh… een loopse teef heb genoemd?” Irma schudt resoluut me haar hoofd. “Dat is ’t niet alleen hè Ellen?” Mijn achternicht worstelt zichtbaar met zichzelf. Ze lijkt op dit moment niet te beseffen dat ik me in dezelfde ruimte bevind. “Ik ben bang Mama.” “Voor wie meisje? Voor Jacob?” Ze schudt haar bruine krullenhoofd. “Nee, niet voor hem… Ik ben bang voor m..m. mezelf.” Irma kijkt haar dochter vragend aan. “Voor jezelf?” “Ja Mama… Die loopse teef… Die loopse teef, dat ben ik zelf!” Nu het hoge woord eruit is barst ze opnieuw in huilen uit. Irma sluit haar meisje weer in haar armen en streelt haar door ’t haar.
Van over haar schouder kijkt ze mij aan en vormt met haar mond het woordje wijn. Pas bij de tweede keer begrijp ik haar en sluip weg.
Wanneer ik met de fles vanuit de kelder terug in de keuken kom zijn Irma en Ellen niet meer te zien. Ik ga door naar de woonkamer en vind hen daar. Ellen op de tweezitter terwijl Irma drie wijnglazen uit het dressoir pakt. “Schenk jij in John?” Irma gaat naast haar dochter zitten en legt een arm om haar heen. “Ik wil alles weten meisje. Ik wil uit jou mond horen waarom jij je laat slaan door de man die zegt van je te houden.” “Dat doet hij ook Mama… Hij wil niets liever dan dat ik in het hiernamaals mijn plekje naast hem kan behouden. Als hij me straft doet hem dat meer pijn dan mij.” Ik overhandig de dames hun glazen en ga tegenover hen in een fauteuil zitten. “Ik waag dat te betwijfelen Ellen.” Ze kijkt mij verwonderd aan. “Jij begrijpt dat niet John, Jij bent niet in de Heer, zoals hij dat is. De heer is zijn herder, zijn licht aan het einde van de tunnel vol verleidingen die het leven heet.” “Proost dames, opdat het ook mij gegeven mag zijn ooit dat licht te zien.” Zowel Irma als Ellen heffen hun glas en toosten eerst mij en dan elkaar toe. Onderwijl ik de heerlijke Chianti door mijn mond laat rollen, neem ik de tijd om mijn gedachten te ordenen. Ik wil dat Ellen zelf de ware aard van haar echtgenoot ontdekt. Als ik haar ongefilterde met mijn mening confronteer zal alles in haar zich daartegen verzetten. “Hmmm.. . Heerlijk, tante.” Zeg ik terwijl ik snel een knipoogje naar haar toestuur. Uit haar nauwelijks waarneembare hoofdknik concludeer ik dat ze begrijpt.
“Je hebt gelijk Ellen, ik kan dat niet begrijpen, maar anderzijds, zou ik dat wel willen. Het doet mij, en waarschijnlijk meer nog je Ma, pijn als ik eraan denk dat jij geslagen word.” Ellen kijkt zijdelings naar Irma die gelijk bevestigend knikt. “Dat straffen, gebeurde dat altijd al in jullie relatie?” “Nee, zeker niet. Vroeger wist Jacob helemaal niet dat ik eigenlijk straf verdiende.” Maar waarom, wanneer is dat begonnen?” Ze neemt nog een slok wijn en kijkt me onbevangen aan. “`Eh… Eigenlijk is dat pas begonnen nadat Jacob als ouderling binnen onze kerk is geïnstalleerd.” “Wat veranderde daardoor?” “Toen mocht hij de biecht afnemen. Je gelooft niet hoeveel zondigheid, zelfs binnen onze gemeenschap speelt. Jacob is vaak helemaal van streek als hij een hele middag geconfronteerd is met de bekentenissen van onze jonge volgelingen. Daar zijn mijn zondige gedachten niks bij.” “Biecht jij ook bij Jacob?” “Natuurlijk.. Bij wie anders. Hij is mijn echtgenoot en leider in ’t geloof.” “En na jou biecht, dan straft hij je.” “Niet direct, hij voert datgene uit dat de Heer hem opdraagt. Je moest hem dan zien, de schat. Hij smeekt de heer regelmatig om mij toch alsjeblieft te ontzien. ” “Hmm ja, Ik geloof dat ik ’t begin te begrijpen. Die andere biechtelingen straft hij die eigenlijk ook?” “Jazeker, maar dat is anders. Zij moeten dan extra diensten of goede daden verrichten binnen onze gemeenschap. Maar voor mij is dat anders. Ik ben zijn vrouw, ik moet aan een hogere standaard voldoen.” “Een hogere standaard? Zijn in Gods ogen niet alle gelovigen gelijk?” Ellen kijkt me verwonderd aan terwijl ik van binnen een kleine vreugdesprong maak.”Ik ken althans geen enkele heilige schrift die onderscheidt maakt tussen gelovigen.” Ik neem nog een slok wijn, terwijl de verwarring op Ellens gezicht toeneemt.
“Maar Jacob… Hij… Al die biechtgeheimen… het doet hem pijn…” “Oh ja… en omdat hij pijn lijdt, doe jij dat ook. Wat denk jij Irma? Is dat nou meer Oog om oog, tand om tand of toch eerder een staaltje gelijke monniken, gelijke kappen.” “Ik weet het echt niet John. Ik begrijp ’t nog steeds niet.” Ik kijk mijn nicht strak aan. “Je moet me excuseren Ellen. Maar op zoek naar jullie telefoon viel mijn blik per ongeluk op een stapeltje foto’s.” Ze begint op slag te blozen. “Je hebt de foto’s gezien?… Ook die… Blote?” Ik knik. “Maar maak je geen zorgen. In tegenstelling tot jou man raak ik niet opgewonden van een naakte, mishandelde vrouw.” Gelijk wordt ze fel. “Ik wordt niet mishandeld.. Bovendien is Jacob dan niet opgewonden… Het doet hem juist pijn als…” “Niet zo boos Ellen. Ik geloof je wel. Ik weet best dat een langdurige erectie best pijnlijk kan zijn.”Bij het woord erectie valt haar mond open en kijkt ze me strak aan. “Hoe bedoel je ? Erectie…” Ik haal mijn mobieltje uit mijn zak, bedenk echter dat dit niet het goede moment is om haar met dit bewijs te confronteren. “Doet er ook niet toe. Ik denk niet dat ik iemand opzettelijk zou kunnen pijnigen. En al zeker niet als ik van die persoon zou houden.” Met trillende handen brengt ze het glas naar haar mond en drinkt het in één teug leeg. Irma legt een arm om Ellens schouder en trekt haar dochter tegen zich aan met als gevolg dat een van haar borsten uit de ochtendjas piept. “Vertel het me meisje. Vertel je moeder hoe het liefdesleven met je man is.” Op het moment dat ze Irma aankijkt bemerkt zij haar blote borst en bedekt deze weer. Ik heb hem echter lang genoeg gezien om te constateren dat met name de bovenkant van het gevoelige vlees overdekt is met rode striemen. “De betekenis van seks wordt zwaar overschat Mama. De heer heeft de seks geschapen om nageslacht te garanderen. Het is daarom dat alleen het orgasme van de man noodzakelijk is voor een geslaagde bevruchting. Het orgasme van de vrouw doet er niet toe.” “Maar dat vrouwelijk orgasme, is dat dan een vergissing in de schepping?” “De almachtige vergist zich nooit Mama!” Irma veinst dat ze nadenkt. “En hoe kom jij dan erbij dat ons orgasme er niet toe doet?” “Ùh, Jacob… Hij… Ik moet boete doen…” “Is dat altijd al zo geweest meisje ?” Ze schudt verdrietig met haar hoofd. “Nee de eerste jaren niet, toen hadden we Goddelijke seks.” “Goddelijke seks? Was het zo fijn?” “Nee, volgens Gods gebod. De man boven de vrouw en zij ontvangt zijn zaad… Maar toen een zwangerschap uitbleef en Jacob de apostolische ladder beklom, heeft de Heer tegen hem gesproken.” Opnieuw verschijnen tranen in Ellens ogen. “Ik ben niet waardig … Mijn akker is schraal en onrein. .. Ik ben zijn zaad niet waardig… Alleen als ik mijn straffen devoot onderga, is het mij gegeven om het zaad vanaf de bron te mogen drinken. Zo God het wil, zal ik van binnenuit worden gereinigd.”
“Pfff… Ellen, dat moet ik echt even laten bezinken… Mag ik nog een flesje wijn ophalen Irma.” “Natuurlijk John, dat hoef je niet te vragen.”
Wanneer ik met de geopende fles terugkom in de woonkamer zit Ellen met een blozend hoofd aan de telefoon. “Nee Jacob. Ik weet inmiddels mijn plaats. Ik zal jou kamer niet betreden…” … … Terwijl haar man aan het woord is lijkt Ellen in elkaar te krimpen. “Zeker Jacob, je weet toch.. Ik zal bidden en al mijn zondige gedachten met je delen… Maar wanneer kom je terug. Ik mis je.” … … “Maandagmiddag pas… Dus morgen laat je me ook alleen? ” … … “Sorry Heer… Ik wist niet…” … … “Ik zal klaar staan en mijn straf zonder weeklagen ondergaan.” … .. “Ook met U Heer… Het is mij een eer als U mij waardig acht om u te blijven dienen.” Ze overhandigt haar moeder de telefoon. “Hij heeft opgelegd.” Vanwaar die omslag liefje… Eerst is het nog Jacob en jij en dan opeens Heer en U?” Haar stem trilt. “Jacob.. Hij… Hij is benoemd tot Opperapostel … Het is nu aan hem om te bepalen wie waardig is om aan zijn zijde te staan…” Haar stem breekt… “Hij twijfelt… Zolang ik geen afstand neem van mijn inferieure afkomst zal het mij niet gegeven zijn om alleen al in zijn schaduw te staan.” Ik reik haar het inmiddels weer volle glas, dat zij met een trillende hand aanneemt. “Wijn dat mag toch wel, hoop ik.” Zonder mij daarbij aan te kijken prevelt ze. “Want dat is mijn bloed… ‘Drink mij en ik zal u zuiveren’.” Met een extatische blik neemt zij een slok en spoelt haar mond, alvorens de wijn door te slikken. “Ik mag hier niet blijven. Ik moet naar huis en mezelf kastijden.” “Maar liefie toch… ” “Blijf van me af. Laat me met rust Mama.. Ik zie het toch wel. Jij bent de Satan al vervallen.. Hij heeft je wil gebroken met zijn vurige zwaard.” “Satan? Welke Satan meisje?” Ze schiet overeind en duwt Irma van zich weg. “Dat vraag jij nog… “Ze priemt een vinger in mijn richting. “Daar zit ie… Ik heb het zelf gezien hoe hij je op zijn Satanshoorn nam… ik was te laat… Jacob hij moet het gevoeld hebben… Ook ik was bijna gezwicht voor zijn gladde praatjes.”
Als een gekooid dier strompelt ze door de woonkamer. “Wat ga je doen Ellen?” “Ik.. Ik ga me aankleden en dan naar huis… Ik zal boete doen.”
Terwijl Ellen via de keuken in de badkamer verdwijnt kijkt Irma mij radeloos en verdrietig aan. “Hoe moet dit nu verder John.” “Hoe wil jij dat ’t verder gaat Irma?” “Ze moet weg van hem! Die man en zijn sekte zijn vergift. Ze heeft haar veelbelovende toekomst in zijn handen gelegd. In niets is ze nog de zelfbewuste jonge vrouw die jaren geleden in het huwelijk trad. Ik ben bang dat als zij nu weggaat, dat ik haar nooit meer terugzie.” “Zonder dwang zal zij niet blijven Irma… Ze is geradicaliseerd in haar geloof.” Ze kijkt me met betraande ogen aan. “Help me John… Alsjeblieft!”
Op de voet gevolgd door Irma ga ik naar de keuken. De schuifdeur naar de badkamer staat open. Zittend op het toilet probeert Ellen haar dikke panty aan te trekken. “Doe geen moeite Ellen. Jij gaat vanavond nergens meer heen.” Als blikken konden doden was ik terstond tot as vergaan. “Wat wil je doen Satan. Ga je me net zoals Mama met je satanshoorn opspietsen?” Ze probeert standvastig te lijken maar uit haar ogen spreken angst en onzekerheid.” Ik schudt mijn hoofd. “Nee, ik zal nooit iemand, om jou woorden maar te gebruiken, opspietsen zonder dat zij daar zelf om vraagt. En zelfs dan alleen nog als ik liefde voor haar voel.” “Jij hebt Mama niet gevraagd… Je hebt achterbaks, van achteren genomen wat niet van jou is.” “Nee meisje… John, heeft niks genomen. Ik heb me aan hem geschonken… En na een volgens jou geheel overbodig orgasme heb ik hem gesmeekt om dat niet de laatste keer te laten zijn.”
“Hij heeft je met zijn duivelse zaad vergiftigd.. Ik kan me niet voorstellen dat een deugdzame vrouw zich zo kan laten misbruiken en daar nog van geniet ook.” Inmiddels is ze gestopt met haar pogingen om de panty over haar pijnlijke enkel te trekken. “Weet je wat ik mij niet kan voorstellen Ellen? Ik kan me niet voorstellen dat ik me laat straffen. Zeker niet op een dusdanige manier dat ik de tekenen daarvan voor lange tijd op mijn lichaam moet meedragen.” “Misschien heb ik daar wel aanleiding voor gegeven.” “Wat mag die aanleiding dan wel geweest zijn… Was jij je Apostel ontrouw?” “NOOIT! Alleen in mijn slaap. Mijn handen, ze gaan dan onbewust naar mijn zondenpoel. Jacob; hij kan dat ruiken aan mijn vingers.” “En wat bewijst dat volgens jou?” “Wat dat bewijst Mama? Dat bewijst dat ik de liederlijkheid van Papa en jou heb geërfd… Jullie zijn zo lustgedreven dat je elkaar bij voortduring ontrouw bent.” Wat betreft je Pa heb je misschien een beetje gelijk zijn libido..” “Een beetje? Heb jij vroeger binnen de worstelvereniging wel eens om je heen gekeken? Ik ben dan wel de eerste maar zeker niet de enige vrucht van zijn schoot.” “Dat kan dan wel zo zijn Ellen.. maar tot één week geleden ben ik je vader trouw geweest. Ondanks al zijn buitenechtelijke escapades.” “In gedachten was je toen, tijdens die kampeer vakantie al ontrouw.” “In gedachten was jij toen ook al jaloers op mij.” “Ik was nog een kind.” “Niet kind genoeg om je niet elke avond klaar te vingeren.” Ellen kleurt rood, staart haar moeder aan en begint te stotteren.”M..m..maar.. jullie, jullie sliepen dan al. Ik hoorde Papa snurken.” “Precies lieverd, en juist dat snurken hield mij uit m’n slaap en zittend bij de open caravandeur kon ik mijn meisje in de voortent horen.” “Je,,, je hebt geluisterd?” “Ja liefje, één keer ben ik zelfs samen met jou…” Ellen schudt ongelovig met haar hoofd en kijkt me brutaal aan. “En jij John, ga jij me tegenhouden?” “Zolang als je moeder dat nodig vindt!” Onverwacht rustig lijkt zij zich hierbij neer te leggen. “Heb je misschien een pyjama voor me Moeder?” Irma loopt door naar haar slaapkamer en komt bijna gelijk weer terug. “Hier meisje.. Deze zit mij wat ruim.” “Laat dat meisje maar. Dat ben ik al lang niet meer en voor het geval dat jij eraan twijfelt. Ik blijf tegen mijn zin. Ik wacht op Jacob. Hij zal mij bevrijden uit dit Sodom en Gomorra… Ga alsjeblieft naar de keuken John. Ik wil je niet in verleiding brengen. ” “Het is niet dat ik dat voor mogelijk houd, maar ik wil je ook niet verder in verlegenheid brengen.” “Jij ook Moeder!” “Nee dochter. Voordat jij die pyjama aandoet wrijf ik eerst je striemen in met bio-oil… en voordat je begint te protesteren. Als je tegenstribbelt vraag ik John je vast te houden.”
Vanuit de keuken loop ik kort de tuin in en zet Ellens fiets in de garage. Terug in de keuken sluit ik de deur achter mij af en steek de sleutel bij me. Datzelfde doe ik bij de voordeur, voordat ik weer in de fauteuil in de woonkamer ga zitten.
Nippend van de wijn dringt het besef tot mij door dat deze dag en wel heel bizarre wending heeft genomen. Eindelijk was mijn Tante Irma over haar schaduw gesprongen. Zij had haar hart en vulva voor mij geopend en du moment ons liefdesweekend was begonnen werden wij betrapt door haar bezeten dochter. Het voorlopig einde van dit lied is dat ik nu, althans voor de letter van de wet, een kidnapper ben.