Hoofdstuk 4 – De oude leeuwin, een snelle leerling
Ik wordt wakker doordat ik de zon op mijn gezicht voel. Blijkbaar ben ik gisteravond vergeten het rolluik naar beneden te doen. Ik doe mijn ogen open en kijk in het gezicht van mijn nog slapende tante. Het feit dat haar gistermiddag zorgvuldig opgebrachte make-up over haar gezicht is uitgesmeerd maakt haar op een aparte manier aantrekkelijk. Ik sla voorzichtig het dekbed een stukje terug. Net als gisteravond raak ik vertederd door het rimpelplekje tussen de bovenkant van haar borstjes. Ze halen bij lange na niet bij het formaat dat mijn overleden echtgenote met zich meedroeg. Maar het feit dat zij haar bescheiden voorgevel met grote trots en zelfzekerheid draagt, maakt dat deze voor haar zijn geschapen. Volgens Ria vindt het psychologisch effect van ontevredenheid met het eigen uiterlijk zijn oorsprong in gebrekkige zelfacceptatie. Dit gebrek ligt vaak aan de basis van tal van emotionele en daaruit voortvloeiende relationele problemen.
Ik kruip voorzichtig uit bed. Ik wil mijn lief vergasten op een lekker ontbijt. Op de badkamer trek ik mijn ochtendjas aan en ga naar de keuken. Nadat de tafel is gedekt en de afbakbroodjes staan af te koelen in een mandje, loop ik weer naar boven. “Irma heeft het dekbed opgetrokken tot onder haar kin. “Waar heb je mijn kleren gelaten, John?” “Ook goeie morgen Irma. Je kleren heb ik opgevouwen. Ze liggen op de badkamer. Maar waarom doe je niet gewoon een ochtendjas aan. Het ontbijt is klaar.” Ze lacht. “Welke ochtendjas?” “Oh shit ja. Je hebt verder geen spulletjes hier.” “Goede morgen John!” Ik schuif de kastenwand aan Ria’s kant open. Zoek iets uit Irma. Noem het macaber. Maar ik kon er geen afstand van doen. Niet van de nachtmode, noch van de lingerie van Ria.” “En je vind het niet luguber als ik spulletjes van haar draag?” “Geenszins, het zou me een eer zijn als je die kleding, èh… nieuw leven zou inblazen.” “En Ria, wat zou zij ervan vinden?” “Ria? Zij zou boos zijn dat ik zo lang alleen ben gebleven.” Ze lacht “In dat geval. Ga maar vast naar beneden, Ik kom zo.”
Ik heb mijn eerst mok koffie al achter de kiezen als ze na een klopje, blootsvoets, gehuld in een zwartsatijnen ochtendjas met kanten top, zichtbaar beschaamd, de keuken binnenkomt. “Koffie ?” “Heerlijk jongen, de geur kwam me op de trap al tegemoet.” Ik schenk beide mokken vol en reik haar het broodmandje. “Croissant of baguette?” Ze zegt niet veel honger te hebben maar een croissant met jam lust ze wel.
Terwijl we zitten te eten schiet mij de discussie van gisteren weer in gedachten. Beelden van zeug Annie die gedekt wordt door haar beer, ontkiemen in mijn verbeelding “Lach je me uit John?” Ik vertel Irma over het gesprek dat pas geleden aan deze tafel heeft plaatsgehad.” En nou vraag jij je af met welk dier je mij kan vergelijken.” Gelukkig lacht zij nu ook en ik zie hoe ze nadenkt. “Hmm… Een zeug ben ik zeker niet… Wanneer ik er zo over nadenk dan denk ik dat ik mijn sterrenbeeld eer aandoe.” Hoe dat zo?” Ze slaat de kraag van de ochtendjas terug en toont me twee grote zuigvlekken. “Net als een leeuwin vind ik het heerlijk als ik in het heetst van de strijd in mijn nek of hals wordt gebeten.” “Maar ik heb niet gebeten!” Ze kijkt me beschaamd aan. “Dat niet, maar dat wil niet zeggen dat ik dat niet ook plezierig had gevonden… Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd John. Terwijl jij al lag te slapen heb ik nog lang nagedacht. Ondanks die diepe bevrediging kon ik de slaap maar niet vatten. Ik voelde me schuldig..” “Maar dat…” “Alsjeblieft jongen, laat me uitpraten. Ik ben bang dat ik anders niet meer durf. Ik wil eerlijk tegen jou, maar vooral ook tegen mezelf, zijn. Onze seks van gisteravond was heerlijk, voor mij ongekend. Als God het wil, wil ik zoiets zeker nog veel vaker voelen. Maar dat gezegd hebbende. Ik koester mij in het feit dat ik tot het zogenaamde zwakke geslacht te behoor. Het klinkt misschien raar, maar voor mijn gevoel ontleen ik zelfs kracht aan die kwetsbaarheid. Let op. In het echte leven wordt ik graag op handen gedragen, maar in de seks… In de seks ben ik ook graag ondergeschikt en willig. Het feit dat ik Karel met mijn kleine lijf gek kon krijgen alleen al door een babydoll aan te trekken, maakte me sterk en hitsig tegelijk. “En gisteravond dan? Was je toen niet hitsig, of geil, zoals we dat tegenwoordig noemen. ” “Eerst wel, maar jij veranderde dat in een gevoel van hartstocht en het verlangen om, hoe raar het ook klinkt, bevrucht te worden.” Ik schiet in de lach. “Die kans is klein met mijn luie zaad in jou menopauze.” Ze lacht met me mee. “Menopauze? Zeg maar gerust Menostop. Ik was wat blij toen ik niet meer ongesteld werd. Karel loodste zijn schip namelijk ook graag door de ‘rode zee’. Ik kon daar nauwelijks plezier aan ontlenen… Mag ik je iets intiems vragen John? Je hoeft echt niet te antwoorden als het je pijnlijk is.” Ik knik alleen maar. “Èh Ria? Vond zij het, net als ik, ook wel eens lekker om beestachtig afgeragt te worden?” “Nee lieverd. Ik ben ervan overtuigd dat zij het fysiek gezien best kon waarderen. Emotioneel was zij echter niet in staat zich te laten overheersen.” Dat is jammer, dan heeft ze wat gemist. Ik kan me heerlijk laten vallen als ik wordt gedomineerd.” “En gisteren kon jij je toen niet laten vallen?” “Zekerwel. je had gelijk… Gisteren hebben wij de liefde met elkaar bedreven.”
“Heb je nog plannen voor vandaag Irma?” Ze begint te blozen. “Ik zou vandaag eigenlijk naar de kliniek bij Karel op bezoek gaan. Niet dat hij er nog zoveel van meekrijgt. Het is meer voor mijn eigen gevoel. Als hij zoals vorige week vast ligt te slapen ben ik zo weer weg.” “Zodat je mij dan kunt betrappen in je slaapkamer. Was je daarom zo snel terug?” Ze kijkt op haar horloge. Wil jij me zo brengen Jongen. Ik loop dan wel naar huis.” “Hoe zou je het vinden als ik met je meega. Als je wil gaan we daarna boodschappen doen. Dan koken we vanavond samen.” “Lijkt me leuk, maar dan wel bij mij thuis. Ellen belt me elke zaterdagmiddag. Ik heb geen zin om me later ten opzichte van haar te verantwoorden over..” “Over ons?” Ze kijkt me vragend aan. “Kan dat John? Wil jij een ONS?” “Mag ik een tegenvraag stellen Irma? Denk je echt dat ik de liefde zou bedrijven met iemand waarmee ik niet ook buiten het bed samen zou willen zijn?” “Ik ook van jou John!”
Even later staan we samen op de badkamer. Van de schaamte van weleer is niet veel meer over. Terwijl ik onder de douche ga, wast zij zich aan de wastafel. Zij wil niet dat haar haren nat worden nu zij haar haarverzorgingsproducten niet bij de hand heeft. Als ze voorover bukt om een zwartkanten tanga van Ria aan te trekken, kijk ik van achteren tegen haar strak gesloten roze anus. Haar schede ingang blijft verborgen in het zwartgrijze woud. Ik stap uit de douchecabine”Komt dat door mij?” “Zeker niet lieverd. Dat komt door die sexy tandenborstels op het planchet.” Ze kijkt naar mijn stijf staande piemel. “Je hebt me vannacht diep geraakt jongen.” “Geheel wederzijds liefje.”Nu kijkt ze in mijn ogen. “Ik bedoelde dat letterlijk John. Hij is langer en harder dan die van Karel. Je raakte iets diep van binnen. Het was gevoelig en toch schreeuwde mijn lijf om meer.” “Voor mij was het ook apart. Dit heb ik bij Ria nooit gehad. Maar Karel is hij klein geschapen?” “Niet klein. Hij is dikker en minder hard; rubberachtig zeg maar. Jij raakte me dieper, Karel rekte me meer op.”
“Wil je eerst nog naar huis voor andere kleding?” “Nee, waarom… Vond je me niet leuk uitzien gisteravond.”ik neem haar gezicht tussen mijn handen en druk een zoen op haar lippen. “Leuk zou een understatement zijn Irma. Ik was trots op je.” Ze bijt me kort in mijn neus.”Auwa, waar heb ik dat aan te danken?” “Omdat je een slijmbal bent.”
Nadat we zijn aangekleed nemen we nog een snelle kop koffie. Bij mijn auto kijkt ze me smekend aan en vraagt om ook nu weer te mogen rijden. “Op voorwaarde dat je me geen watje gaat vinden.” Op mijn vraag of dat is hoe ze over mij denkt beaamd ze dat dit zo zal zijn totdat ik haar van het tegendeel overtuig. Ik reageer door de deur voor haar open te houden en even later naast haar in de bijrijdersstoel te gaan zitten. Haar opmerking is echter niet tegen dovemansoren gemaakt. ‘Die knoop ik in mijn oren.’
Tijdens de rit kijk ik mijn tante geregeld van de zijkant aan. Ze geniet duidelijk van het rijden in mijn grote SUV en kijkt hautain voor zich uit. Alsof ze nooit anders gedaan heeft parkeert zij de auto, bij het verzorgingshuis, in een niet al te breed parkeervak, soeverein achteruit. Bij het lopen naar de hoofdingang biedt ik haar mijn arm aan. “Niet hier John… Voor veel bezoekers is roddelen en kletsen over anderen, het favoriete tijdverdrijf.” Doelgericht Leidt ze ons door een labyrint van gangen tot een gesloten deur, waar met grote letters ‘De Berkenhof’ op staat. Ze druk op een bel. Er moet ergens een camera hangen want kort daarop horen wij een zoemer en vrouwenstem die zegt. “Kom binnen mevrouw Geelen.” Nog voordat we goed en wel binnen zijn worden we begroet door een verpleegster. Ze begroet mijn tante en reikt mij lachend haar hand. “Leren wij U dan toch eindelijk kennen meneer Geraets.” “Sorry Chantal.. Dit is niet mijn schoonzoon. John is mijn achterneef en een goede vriend van de familie.” “Excuus meneer.” “Zeg maar John.” Het voelt ongemakkelijk, zij houdt mijn hand net iets te lang vast en bekijkt me op een vreemde manier. “Hoe is mijn man vandaag Chantal?” “Ó , ja… Karel… Hij is vandaag vrij helder. Maar geen valse hoop mevrouw Geelen. Dat zien we wel vaker. Maar loop gerust door, hij is op zijn kamer.”
“Hallo Karel, kijk eens wie ik heb meegebracht.” Ik ken mijn oom bijna niet meer terug. De man die in een relaxfauteuil voor het raam zit, is maar een schaduw van de grote gespierde man van weleer. Hij kijkt me met zijn grote holle ogen vragend aan. “Wie ben je?” Ik loop op hem af en steek hem mijn hand toe. “Hallo oom Karel, ken je me niet meer? Ik ben John, de zoon van Mia en Hans.” Even lijkt het erop dat hij zijn seniele brein raadpleegt. Plotseling lichten zijn ogen op en slaat hij mijn hand weg. Zijn ogen spuwen vuur. “John… Dat onderkruipsel dat Irma gek maakt!?” “Verdwijn, onder mijn ogen uit knul, anders…” Irma stapt op hem af. Maar Karel…” “Wie ben jij oud wijf?” “Kijk eens goed Karel. Ik ben ’t… Irma.” Met zichtbare inspanning duwt hij zich op uit zijn stoel. Als hij staat is hij nog altijd een flinke kop groter dan mijn tante. “Ìrrmáá… Schlett zul je bedoe…” Als een ballon die leegloopt zakt hij terug in zijn stoel. “Ga weg, hoerrrrr. Zoek je maar een andere steker .” Met tranen in haar ogen draait, zij zich om. Terwijl ze de kamer verlaat hoor ik haar nog fluisteren. “Die heb ik al gevonden, Karel.” Op het moment dat ik achter haar aan wil lopen wordt mijn arm verrassend stevig vastgepakt. Ik kijk in de opvallend heldere ogen van mijn oom. “Zorg goed voor haar knul… Ze is niet zo sterk als ze lijkt.” Mijn mond valt open van verbazing. “Ga! En laat je hier nooit meer zien.”
Ik vind haar terug bij de afdelingsdeur. De verpleegster van daarstraks heeft een arm om haar heen geslagen. “Ik heb het gehoord mevrouw van Geelen… Hij meent ’t niet.” “Hij meent ’t wel zuster. Daarbij was hij het die constant buiten de deur flikflooide.” “Dat weet ik mevrouw.” “Hoe kunt u dat weten?” “Annemarie Wings, zegt die naam u iets.” “Èh ja. Hoe zo?” “Ze is mijn moeder. Sinds ik uw man heb leren kennen, twijfel ik. Ik twijfel of de man die ik Papa noem wel echt mijn vader is.” “Maar ik….” “Daar kunt u niets aan doen mevrouw. Hij was niet haar enige misstap en ik, ik ben vermoedelijk dubbel genetisch belast… Maar gaat u nu maar… Hij komt hier niets te kort. Vanochtend nog vond ik hem tussen de lakens met een van de vrouwelijke bewoners.”
Irma kijkt verdrietig naar me op. “Zullen we dan maar gaan Jongen?” Terwijl de verpleegster de deur voor ons opent bied ik haar mijn arm aan, die zij nu wel accepteert. “Alstublieft meneer John, mijn kaartje. Voor het geval u nog vragen heeft.”
Nog voordat we bij de auto zijn drop ik het visitekaartje in een prullenbak. Irma kijkt me vragend aan. “Het is een persoonlijk kaartje, met haar privé telefoonnummer.” Ik word blij als ik zie dat een glimlach om haar lippen speelt. “Dat bedoelde ze dus met genetisch belast… Dank je jongen.” “Waarvoor?” “Dat kaartje… Zuster Chantal, ze is veel jonger en aantrekkelijker dan ik ben.” “Jonger zeker, maar op het gevaar af dat je me weer een slijmjurk noemt. Qua aantrekkelijkheid overtref jij haar met straatlengtes.” Het voelt goed als ze zich dicht tegen me aandrukt.’
Na een kort bezoek aan de supermarkt rij ik door naar haar woning. Al bij het vertrek bij het verpleeghuis had ze mij gevraagd om nu toch maar zelf te rijden. Bij haar thuis in de keuken wordt ik meteen aan ’t werk gezet. Terwijl ik een stronk broccoli snijd, kust zij me in mijn nek. “Ik ga even iets gemakkelijks aandoen lieverd.” Nadat ik de broccoli roosjes in een pan met water heb gezet, zet ik koffie. Ik besef dat ik me nu in dezelfde situatie bevind als zij gisteravond, Ik heb er geen moment aan gedacht om toiletspullen, ondergoed en kleding mee te nemen.
“Kan ik er zo mee door?” Ik draai me om. Ze draagt een glanzend paars negligé tot net boven haar knieën De cups zijn van kant waardoor haar blanke tietjes en harde tepels vaag zichtbaar zijn. Het geheel wordt van voren bij elkaar gehouden door een goudkleurig dun, door lusjes geregen, lint. Aan haar voeten draagt ze zwarte satijnglanzende muiltjes. “Je ziet er uit om op te vreten Irma.” “Dank je, maar ik denk dat het beter is al we eerst eten en het telefoontje van Ellen afwachten… Terwijl ik me omkleedde bedacht ik dat jij niets hier hebt en de spullen die nog hier zijn, van Karel , die gaan je echt niet passen. Rij even naar huis als je wil, dan kun je spulletjes halen. Ik zorg onderhand voor het eten. ” “Vind je het echt niet erg als ik je daarmee alleen laat?” Ze komt op me af, neemt mijn hoofd tussen haar handen en kust me.” Waar heb ik dat nu weer aan te danken?” “Nergens aan . Beschouw het maar als een terugkeer motivatie.” “Daarvoor heb ik echt geen extra motivatie nodig.” “Ik zou wel gek zijn als ik me het toetje zou laten ontgaan.” “Schiet nou maar op knul.”
Ik moet even zoeken voordat ik een weekendtas en mijn leren toilettas heb gevonden. Sinds Ria is overleden zijn die spullen niet meer gebruikt en voorheen, als we op reis gingen, was zij het die alles voor me klaar legde. Terwijl ik wat spullen uitzoek en tussen bad- en slaapkamer op en neer loop bedenk hoe het zou zijn als ik dit alles weer met een vrouw, met mijn tante, zou delen. Ik merk dat alleen al de gedachte, me een blij gevoel geeft. Toch voorzie ik ook problemen. Voor zowel Irma als mij is familie belangrijk. Hoe zal de familie reageren als Irma bij me intrekt. We zouden het natuurlijk kunnen voordoen als een puur praktische besluit, waarbij de nog energieke tante haar alleenwonende bedrijvige achterneef huishoudelijke ondersteund. Maar ik wil niet liegen. Bovendien woont de familie in de buurt. We zouden buitenshuis gedwongen zijn om uitingen van liefde of genegenheid achterwege te laten. Ik schudt mijn hoofd. ‘Latere zorg John!’ Dit weekend heb je de kans om Irma te geven waarna zij verlangd… ‘Doe dat, maak haar en zodoende ook jezelf gelukkig… De rest komt later.’
Ik heb een déjà vu. Loop via de tuin de keuken in. Irma staat in haar negligé gebogen over het aanrecht. Ze heeft mij blijkbaar niet gehoord. Nog terwijl ik mijn weekendtas voorzichtig op de grond zet meldt zich mijn jongeheer. Ik zie dat Irma, net als Ria jaren geleden geen slip draagt. Tevreden dat ik thuis mijn pantalon heb verwisseld voor een joggingbroek trek ik deze van mijn kont en besluip de lieverd van achteren. Als ik vlak achter haar staat aarzel ik. Haar gefluisterde, “Doe maar jongen, neem wat van jou is.” Laat geen plaats voor twijfel. Terwijl ik haar heupen vastgrijp zet zij haar voeten verder uit elkaar. Weer is het haar hand die mijn pik bij zijn eerste stoot de weg wijst. Al bij de tweede stoot raak ik haar moedermondje. Haar gekermd ‘auwm’ laat me inhouden. Nu is het Irma die met kracht terugstoot en zich zo aan mijn pik rijgt. “Niet met mij slet!” Met geweld grijp ik haar weelderige heupen. Ik heb maar een paar stoten nodig om de maximale bewegingsruimte te bepalen. Het woord palen dat in mijn huwelijk geen plaats had ontrolt zich en wordt werkelijkheid. “Jáááá, neuk me…” Niet dat ik nog veel aansporing nodig zou hebben… “Zó… Jáá… dieprrrrr.” Het helpt me wel om ook het laatste greintje schroom over boord te gooien. “Ik ga je volspuitè .. slè …ttt.” “Kop dicht Jò..nn… splijt mù kùùù`…. JAAAaaaaarrggh.” Als ik haar niet had vast gehad was ze van mijn pik gegleden. Tijdens een snel staccato bereikt mijn zaad het point of no return en wordt met een laatste ultieme beuk diep in haar lijf te geïnjecteerd.
Wanneer bij mij het besef voor tijd en plaats langzaam terugkomt hangt Irma nog steeds zwaar zuchtend over het aanrecht. “Was ik? … Lieverd, was ik te onstuimig?” “Ogen-“zucht “-blik … Jò..hn.” zucht “-Help me over-eind..” zucht. ” “laat je maar zakken Irma. Ik heb je.” Wanneer zij zich laat zakken, til ik haar op en ga, haar bij mij op schoot trekkend, op een keukenstoel zitten. Ik schrik ervan dat zij nog steeds naar adem hapt en trek haar dicht tegen mij aan.
Na een aantal minuten, haar ademhaling gaat inmiddels rustiger, maakt ze zich een beetje los uit mijn omarming. “Geef me wat ruimte jongen.” Tot mijn verbazing zie ik in haar gezicht naast vermoeidheid vooral bevrediging en voor het eerst ook, onverhulde geilheid. Op het moment dat ik haar kus, is zij het die bezit neemt van mijn mond en ze lost pas als ze opnieuw buiten adem is. Alleen is het deze keer direct gevolg van haar eigen onstuimigheid. Zucht. “Ó jongen, wat doe je toch met me?” “Hopelijk niets dat jij niet zelf wil.” Ze schudt met haar hoofd. “Wil je me één ding beloven John? ” ” En wat mag dat zijn wellustig wijfie van me.” “Laat me alsjeblieft niet meer inslapen… Al wordt het m’n einde… Laat me nooit meer inslapen.”