Getuigenis van een dé- evangelisatie 13

Hoofdstuk 13 – Onzekerheden en levens- liefdeslessen

In de keuken staan drie dampende mokken al op de tafel. In gedachten verzonken nippen wij van de hete koffie. De blik van de beide dames is gericht op de denkbeeldige bodem van hun mok. Het is duidelijk dat het initiatief voor dit gesprek bij mij ligt.
“Dat was dan je uitstel Irma. Mijn vraag staat nog steeds in de ruimte.” Enigszins geschrokken kijkt ze me aan. Ik knik haar bemoedigend toe. “Je… Je bedoelt hoe ik denk over een verhouding tussen ons drie?” “Ik zou het anders formuleren, maar Ja, dat is ongeveer wat ik bedoel. Je hebt daar zeker al over nagedacht.” “Dat heb ik…” Nu kijkt ook Ellen op en richt haar volledige aandacht op haar moeder. “Ik wil een relatie tussen jullie niet in de weg staan en al zeker niet kapot maken hetgeen ontegensprekelijk tussen jullie groeit. Ik denk dat het daarom misschien zelfs beter is dat ik weer naar huis ga. Mm jullie de ruimte te geven. Het is nadrukkelijk mijn wens om niet een soort van derde wiel aan de wagen te worden…” Ellen komt naar voren en wil reageren.”Nee meisje. Nu moet jij luisteren… Nog minder wil ik door mijn aanwezigheid Ellen’s relatie met jou vertroebelen.” Ellen kijkt mij aan. “Alstublieft John, meester of wat dan ook… Mag ik reageren?” Een kort knikje mijnerzijds is voldoende. “Hou op Mama… Jou plaats is naast hem.. De mijne, zo hij het toestaat, onder hem.” “Nee, lieverd, dat kan ik niet toestaan. Het feit dat jij kiest voor onderworpenheid wil niet zeggen dat jij op de tweede plaats moet staan. Jou rol is die van hoofdvrouw en in die zin onderwerp ik mij met liefde aan jou…” Opeens kijkt ze mij direct aan. “En jou John.. Ik wil jou verbieden om Ellen, zo zij zou beslissen dat ik plaats maak, haar daarvoor te bestraffen.”
Ik ben geroerd door de solidariteit tussen moeder en dochter en vertel hen dat ook. Daar waar ik bang was te manoeuvreren op een smal koord van potentiële jaloezie tussen hen beiden wordt het steeds duidelijker, dat zij elkaar zo goed als alles gunnen. Ik speel dus allesbehalve hoog spel als ik Ellen vraag of ik haar moeder een dezer dagen niet beter terug kan verhuizen naar haar eigen huis. De ontzetting op haar gezicht spreekt boekdelen. “Weetje wat ik ga doen? Ik ga nog liever naar de opvang van het Leger des Heils, dan langer bij jou onder dit dak te blijven wonen.” Ze stormt de keuken uit. Al op de drempel grijp haar bij haar nek. “Laat me los gek!” Ik zet mijn handen op haar schouders en draai haar om. “Je moet nog minstens één ding leren.” “En dat is?” “Je primaire impulsen onderdrukken om eerst naar je verstand te luisteren.” “Daarvoor heb je me veel te kwaad gemaakt.” “Inmiddels staat irma lachend naast me. “Zo ken ik je liefje. Je was altijd al een opgewonden standje… Waar was dat tijdens je huwelijk.” “Waarom vraag je Ma? Bij Jacob was alles voorspelbaar, er waren nooit verrassingen.” “Nou als die ontvoering nog geen verrassing voor je was.” “Toe Ma. Je weet precies wat ik bedoel.” “Ja liefje dat weet ik. Maar net als ik nu, was John jou voorheen alleen maar een beetje aan ’t pesten.” Ze kijkt mij aan en ziet aan mijn gezicht dat haar moeder gelijk heeft. “Een beetje pesten, maar gelijk ook een laatste test, die je overigens met vlag en wimpel hebt doorstaan. Het siert je in hoge mate dat je, ondanks je eigen liefdesontberingen ,het welzijn van je Ma laat prevaleren boven je eigen verlangens.”
“Ga je douchen meisje… Douchen en naakt op je bedje.” Verbaasd door deze wending kijkt ze van haar moeder naar mij. Alhoewel ik geen idee heb wat Irma van plan is, knik ik welwillend.
Weifelend draait Ellen om en verdwijnt uit de kamer.

“Wat is je plan liefje?” Irma lacht. “Eerlijk gezegd weet ik dat niet jongen. Ik had gehoopt dat jij een idee hebt. Ik neem haar in mijn armen. Al terwijl mijn mond de hare nadert neemt zij het initiatief over en neemt op stormachtige wijze bezit van mijn mond. Zij kust als een verdorstende in de woestijn. Het lijkt alsof zij mijn speeksel tot de laatste druppel voor zich opeist. Net zo plotseling als zij haar aanval startte, zo snel lost zij ook en kijkt ze mij met een verwilderde blik aan. “Ik wil haar John… Ik verlang naar mijn meisje.” “Wat verwacht je van mij liefje?” “Niet boos zijn… Ik wil haar, voor één keer, helemaal voor mezelf.” Ik schudt mijn hoofd. “Liefje ze heeft straf… Tot a.s. zaterdag is het haar verboden om klaar te komen. Niet door haar eigen, maar ook niet door jou toedoen.” “M..m..maar ik dan?” “Jij hebt geen straf.” Irma kijkt me smekend aan. “Ze is bijna 38 en heeft nog zo weinig beleeft..” “Ik ken een dame, ze is geloof ik 62 lentes jong. Zij had tot voor kort ook nog mà..” “Ja John, je hebt weer eens gelijk en diep ik mijn hart weet ik ook dat van dit uitstel geen afstel zal komen… Integendeel.” “Maar wat zeg je nog meer.” “Mijn hart zegt dat ik haar in mijn liefde moet smoren…” Ze begint acuut te blozen. ..”…en dat is niet uitsluitend moederliefde… Ik ga naar haar toe.. Kom je mee.” “Ik kom zo liefje,ik doe niet mee. Vandaag wil ik alleen kijken. Ik zal een fles wijn en een paar glazen meenemen.”

Nadat Irma mij nog een korte zoen heeft gegeven gaat zij, zo op ’t oog toch nog wat weifelend, naar boven. Ik wil eigenlijk niets missen dus ik haal snel een fles wijn uit de kelder en grijp twee wijnglazen van het dressoir.
Wanneer ik me even later installeer in de fauteuil op de logeerkamer hoor ik geluiden uit de badkamer. Blijkbaar is moeders bij haar dochter onder de douche gekropen. Gezien het formaat van de halfronde douchecel kunnen zij daarin niet samen douchen zonder uitgebreid huidcontact. Ik schenk mezelf alvast een glas in en neem een flinke teug. Ik prijs me gelukkig met de twee mooie vrouwen die ervoor kiezen om hun leven, liefde en lichamen met mij te delen.
Inmiddels hoor ik geen water meer stromen, wel hoor ik gegiechel . Ik concludeer dat zij elkaar aan ’t afdrogen zijn. Gezien het feit dat Ellen verstart als ze mij ziet zitten kan ik afleiden dat zij niet op de hoogte is gesteld van mijn aanwezigheid. Ik besef dat dit eigenlijk de eerste keer is dat ik haar geheel naakt zie. “Oh, ben je daar al John? Ik lust best wel een sokje wijn..Wat jij Ellen?” “Ik heb maar twee glazen meegenomen, maar drink gerust uit ’t mijne.”Achtereenvolgens drinkt eerst Irma dan Ellen uit een glas, dat ik uiteindelijk leeg terugkrijg. ” Ondanks dat Ellen, zonder dat dit haar misstaat, zeker tien kilo meer op de weegschaal brengt, is het Irma die op de rand van het bed gaat zitten en haar dochter op haar schoot trekt. “Ik vrees dat ik je erg ga pesten liefje. Ik laat ’t aan jou of jij deze uitdaging vandaag wil aangaan.” Ellen kijkt haar moeder niet begrijpend aan. “Ik begrijp je niet Mama.” Ik hoef je er toch niet aan herinneren dat het jou tot aanstaande zaterdag niet is toegestaan om het feest van een orgasme te ondergaan. Ik daarentegen wil niets liever dan jou op dit moment onder te dompelen in mijn liefde.” Ellen kust haar moeder eerst op haar voorhoofd, vervolgens op haar neus en uiteindelijk kort op haar lippen. “Ik wil niks liever Mama… Ik zal sterk zijn en vertrouw erop dat jij me daarbij helpt. En jij, schenk me dezelfde overgave die je hem schenkt, schenk me jou orgasme, mama.” Nog voordat hun schouders het matras raken zijn hun lippen met elkaar versmolten. In eerste instantie vormen zij een kluwen van strelende en eisende armen en handen. Dan weer ligt de een dan weer de ander boven. Het zijn vele jaren van onderdrukt verlangen die hen aansturen. Ik ben ervan overtuigd dat Ellen’s belofte op drijfzand is gebouwd en heb al lang besloten dat ik een eventueel orgasme, zeker niet zal bestraffen.
Geleidelijk aan luwt de storm van hun hartstocht en gaat over in een kabbelende beek van lust. Ellen ligt met haar ogen dicht op haar rug terwijl Irma met een vinger de littekens op haar tietjes streelt. Pas nou, nu ik ze in alle rust kan bekijken, valt me het verschil in b-cupjes op . Ze zijn weliswaar van zowat hetzelfde formaat en die van Irma zijn iets minder stevig, het zijn de tepels die het echte verschil maken. Daar waar Irma’s tepels als boontjes uit een donkerbruin geaccidenteerde tepelhof prijken, zijn Ellen’s tepels een met het bolvormige roze tepelhof. Ik bedenk dat het zuigende babymondje van Ellen wellicht de oorzaak is geweest van dit opwindende verschil. Nu is het echter de moeder die met haar lippen een van de puffy tepels van haar meisje omsluit. “Zuig harder mama… Oooh, ja … precies zo. Ellens handen graaien door Irma’s haar. Nadat ook de tweede tepel aan de beurt is geweest ‘reist’ Irma’s mond liefkozend van Ellens buik tot op haar bolle venusheuvel. Zij trekt haar moeder omhoog. “Nee mama, vandaag nog niet.” Ik ben trots op haar en zeg dat ook. Voor een ogenblik maakt ze oogcontact. Het is een blik die mijn hart laat smelten. Voorzichtig dirigeert zij haar moeder nu op haar rug. Haar mond zoekt en vindt de eerste van de harde bruine spenen. Ze zuigt letter haar wangen naar binnen. Het is alsof zij zich opnieuw wil laven aan de zoete ‘witte motor’ uit haar moeders tietjes. “Toe maar liefje… zuig maar lekker.. Laat mama genieten.. net als vroeger….” Terwijl een van Ellen’s handen over de buik zijn weg naar onder streelt, spreidt Irma als vanzelf haar benen. Haar bloedgevulde paarsgekleurde kleine schaamlipjes piepen nieuwsgierig naar buiten. “Alsjeblieft liefje… vinger me.” Ik ben ervan overtuigd dat Ellen deze aansporing niet echt nodig had, toch is het een geweldig gezicht als zij eerst met een, maar al snel met twee vingers op zoek gaat naar de bron van haar oorsprong. Op het moment dat Ellens mond , het pad dat eerder haar hand aflegde, gaat volgen en dientengevolge niet langer aan haar moeders tietjes zuigt, slaakt Irma een zucht van teleurstelling. Dat gevoel verdwijnt echter al snel als Ellen’s mond en tong contact maken met het centrum van haar genot. “Ja.. meiss…dá…rrrrr…” Ik vermoed dat deze handelingen zich eerder al talloze malen in Ellens fantasie hebben afgespeeld. Hoe zou zij anders in staat zijn om de acties van haar mond en vingers zo goed op elkaar af te stemmen. Inmiddels hebben Irma’s handen haar eigen tietjes gevonden. Ze masseert ze en kneedt haar tepels dermate hevig dat ik mij maar nauwelijks kan voorstellen dat dit een bijdrage aan haar genot levert. Haar kermende openhangende mond en haar schokkende heupen vertellen echter een ander verhaal. “Já Ell… Precie ‘.. zoo Gá … dóóóóóóóórrghhhhhh.” Haar ‘dóór, gaat me door merg en been. Nu is het niet zo dat ze tijdens de seks met mij erg stil was. Ook nu lijkt het alsof ze al haar remmingen heeft verloren. Ik kan niet anders, ik moet mijn tot daar toe ongenaakbare houding loslaten. Ik knoop mijn gulp los en geef mijn kloppende paal de vrijheid. Terwijl Ellen het laatste beetje van het overvloedige liefdessap tot zich neemt, schokt Irma nog een tijdje na. Ondanks haar nieuwe medicijnen duurt het ook nu een hele tijd voordat haar ademhaling zich normaliseert. Wanneer dit eindelijk het geval is dirigeert zij haar dochter omhoog en zet ze haar mond op de zichtbaar besmeurde mond van haar dochter. Terwijl ze doorzoent glijdt een hand tussen hen in naar de gesloten mossel van Ellen. Aan het schokken van haar heupen is te zien dat haar kittelplekje is gevonden. Voor een moment maakt Irma oogcontact… Een korte knik van mij is voldoende. Met hernieuwde hartstocht opent Irma de aanval op haar dochter. Ellen’s gezucht is niet van de lucht. Het is duidelijk. Zij is op weg is naar de toppen van haar begeerte. Plotseling, als een donderslag bij heldere hemel trekt zij haar geslacht weg van Irma’s hand. Zij lost de zoen en kijkt Irma van dichtbij verwildert aan. .. “Nee Mama… Ik… ik mag niet… Nog niet.” Met haar vrije hand trekt Irma haar dochters mond weer op de hare. Ik op mijn beurt kniel nu naast het bed, leg een hand op haar mooi gevormde kont en duw haar terug op Irma’s hand. Al bij de eerste aanraking schieten een paar schokjes door haar lijf. Mijn middelvinger speurt naar haar achterpoortje, waardoor deze, als ze wegtrekt van de vingers van haar moeder, haar van achteren penetreert. Ik kan niet anders dan haar mentale kracht bewonderen. Ondanks de inspanningen van zowel Irma als mij, blijft ze zich verzetten tegen het onvermijdelijke. “Néé… As..je blieffff… stò..pppfffmmmm.” Irma heeft haar opnieuw gesmoord met haar mond. Ik zet meer druk op mijn hand, duw mijn vingertop door haar kringspier en vinger zo haar anus. Dat laatste breekt haar verzet… “òh Gòd…. Òh Gòòòd … … óóóch Góóóóóóóoóóóóhhh.” De oncontroleerbare spasmen die haar lijf doortrekken heeft zij van niemand vreemds. Haar orgastisch gezucht gaat als vanzelf over in een schokschouderend gejank met diepe uithalen. “Ik, Ik.. Ik wilde niet.. Echt niet!… … Sory John… Ik was zwak… Zelfs Jacob… Hij wist ’t …. Ik verdien straf…. Ik weet ’t” Het kost me moeite haar verslapte lijf van Irma op mijn schoot te trekken. Ik kus haar tranen weg en zoen haar mond. Het duurt even voordat zij zich toestaat zich aan mijn mond over te geven. Zij is het die na enkele minuten lost. “Ik verdien straf meester… Alsjeblieft stuur me niet weg… Geef me nog een kans… Ik zal nog meer mijn best doen.” Ik kan het niet laten en kijk haar quasi streng aan. “Hmm.. ‘nog meer’ zeg je… Dus je hebt nu niet je uiterste best gedaan?” Mijn opmerking breekt haar opnieuw. Op dit moment haat ik mezelf voor het spelletje dat ik speel. “Rustig nou liefje… Als er vanavond al iemand straf verdient dan ben ik dat. Kun je me vergeven.” Het duurt even voordat mijn woorden tot haar doordringen. ” “Ùh.. je bedoelt.. Je bent niet boos omdat ik..” “Nee liefje… Ik ben trots en ontroerd. Ontroerd omdat je zo je best voor mij doet en trots omdat ik jou binnenkort de mijne mag noemen.” “Dat mag je nou ook al.” Ik schudt mijn hoofd. “Zoals afgesproken zal ik je aanstaande zaterdag veroveren zoals de natuur ooit heeft bedoelt. Daarna is het aan jou om te kiezen.” “Kiezen waarvoor?” “Voor het geweld van de mannelijke penetratie of de hartstocht van de vrouwenliefde.” “Maar .. stel nou… Dat ik .. alle twee?” “Uiteraard behoort dat ook tot de mogelijkheden… Maar je moet weten dat mocht jij onverhoopt ontdekken dat het heterospel jou met afkeer vervult dan…” “Maar je weet toch, ik wil me aan jou onderwerpen.” “Onderwerping in liefde en afkeer gaan niet samen lieverd. Althans niet in mijn woordenboek.”Ellen legt een vinger op mijn mond. Ik begrijp het John… Alhoewel ik mij niet kan voorstellen dat iets aan jou mij met afkeer zal vervullen… Als dat zo is, zul jij dat als eerste weten.” “En ik dan?” “Jij oud liefdesvelletje? … Jij gelijk daarna.”
Terwijl ik de glazen inschenk valt Irma mijn naar buiten hangende, nog halfstijve, lid op. “Zo, zo jongen.. Heb jij de hand aan jezelf geslagen?” Ik reik hen de glazen en neem zelf een slokje uit de fles. “Nee lieverd. Ik heb hem alleen bevrijd uit zijn benarde positie.” “Waren wij niet opwindend genoeg dan.” “Meer dan dat zelfs… Maar ik wilde mijn zaad niet aan het laminaat verspillen.” “Ik had het anders met liefde gedronken… Nog steeds overigens.” “Laten we dat nu maar niet doen. Je bent pas aan je nieuwe medicatie en na je orgasme was je, althans fysiek, een tijd lang goed van de kaart.” Irma kijkt haar dochter stralend aan en proost haar toe. “Niet alleen fysiek … Meisje… Ik weet niet wat jij daar binnen met je vingers uitspookte en op welke knopjes je heb gedrukt… Slaap vannacht maar bij ons, dit bed verdient eerst een verschoning.” “Dit zijn echt niet alleen jou sappen. Die heb ik voor ’t grootste deel opgedronken… En wat die verschoning betreft. Vannacht wentel ik mij in onze liefde. Dat plekje bij jullie in bed.. Dat plekje hoop ik zaterdag te verdienen.”
Nadat moeder en dochter ‘mondeling’ afscheid hebben genomen druk ik een zoen op Ellen’s voorhoofd en trek ’t dekbed over haar heen. ‘” Welterusten liefje.” “Jij ook John en dank je. Dank voor alles wat je voor Mama en mij doet.”
Terwijl Irma gelijk in bed kruipt besluit ik om nog even onder de douche te ‘springen’. “Kom je gauw jongen. Ik wil lekker tegen je aan kruipen.” Ondanks dat mijn douchebeurt hooguit vijf minuten heeft geduurd, als ik naast haar in bed kruip, ligt zij al vast te slapen. Ik draai me om, kijk nog snel even op mijn mobieltje en zie dat ik een whatsapp van Henry heb gemist. Hij schrijft dat Annie wonderwel opkrabbelt en dat zij een bezoekje zeker op prijs zou stellen. Ik app terug met de vraag of het bezoekuur morgenavond schikt. Nog voordat ik mijn mobieltje terug kan leggen zie ik dat hij al bezig is om een antwoord te typen. ‘Sorry John.. Morgenavond is al erg druk. Mijn schoonzusje komt dan ook al met de ouders… Als je morgenmiddag zou kunnen?’ Ik raadpleeg mijn agenda en zie dat het geen enkel probleem is . Ik tik dat terug en vraag gelijk of het Oké als Irma mij begeleid. Ik krijg gelijk een berichtje terug dat ik zijn nieuwsgierige aagje waarschijnlijk geen groter plezier kan doen.
Ondanks de wijn lukt het mij maar moeilijk om te slaap te vatten. Het is een overweldigend geluksgevoel maar ook vragen en onzekerheden over onze gezamenlijke toekomst, die mijn brein in overdrive houden.

Ik wordt wakker door de wekker. Het plekje naast mij is leeg. Door de kierende slaapkamerdeur dringen gedempte vrouwenstemmen en keukengeluiden tot mij door. Alvorens naar beneden te gaan verzorg ik mij en kleed ik me aan.
Al op de drempel van de keuken wordt ik door Irma met open armen ontvangen. De kus die ze me geeft brengt leven in mijn vooronder. Middels een kort kneepje laat ze merken dat dit compliment haar niet is ontgaan. Ze draait zich om naar Ellen die net broodjes uit oven haalt. Zou jij je meester niet even begroeten lieverd?” Zij komt omhoog en draait zich om. Ondanks dat zij gehuld is in het weinig opbeurende werkkloffie laat haar stralende gezicht mij smelten. Ze komt naar me toe, kijkt me vragend aan…”Mag ik je kussen John?” Ik krijg niet de kans om mijn goedkeurende knikje af te maken voordat zij om mijn nek hangt. Zij opent haar mond op de mijne. Ik sla haar uitnodiging met tegenzin af door uitsluitend even met mijn tongpunt langs de binnenkant van haar lippen te strelen.
We zitten nog maar net aan tafel als Yvette op haar fiets het terrein op rijdt. Ze voelt aan de deur van de loods en als die nog gesloten blijkt komt ze naar de keuken. Nog voordat zij kan kloppen wenk ik haar naar binnen. Na het uitwisselen van de bekende ochtendbegroetingen staat Ellen op. “Drink je een kop je koffie mee?” Yvette kijkt mij aan. “Kom op meid. Jullie hoeven pas om negen uur in Maastricht te zijn… Bovendien is Piet er nog niet.” “Oh shit ja, dat weet jij nog niet. Piet gaat met zijn eigen auto naar Maastricht… Hij wil na de klus nog bij een Bever zwerfwinkel of zoiets langs gaan.” “Bever zwerfsport.” Ze lacht. “Jij je zin baas. Ik rij dus samen met jou subje naar die klus… Het zou fijn zijn als jij na de middag even langs zou komen.” “Na de middag zeg je… Dat wordt dan denk na drieën. Ik heb gisteravond nog ge-appt met Henry. Ik ga vanmiddag eerst op bezoek bij Annie.” “Wat goed.. doe haar de groetjes en vraag gelijk effè of ze ’t leuk zou vinden als ik binnenkort ook een keertje langskom. .. Mochten we vroeger klaar zijn dan wachten gewoon op je. Wat jij Ell.” “Is prima… Wij vermaken ons wel.” “Zo de dames gaan lekker zitten kleppen en dan is het aan de baas om vanavond alles klaar te zetten voor die megaklus van morgen.” “Nergens voor nodig John… Dit damesduo werkt met graagte een uurtje over.”
Nog geen vijf minuten later rijdt de transporter met een druk op de claxon van het terrein.

“Moet je nog weg voordat je bij je werkster op ziekenbezoek gaat?” “Voordat WIJ, bij Annie op bezoek gaan. En nee liefje ik hoef niet meer weg, ik moet alleen een paar telefoontjes plegen en de materiaal bestelling versturen. Die moet echt vandaag de deur uit. “Wij? Wil je dat ik mee ga? Die Annie kent mij toch helemaal niet.” “Maar zij wil je heel graag leren kennen.” “Kun je niet beter naar buiten treden met Ellen aan je arm? Ik ben gewoon de inwonende schoonmoeder.” “Voor Annie hebben we geen geheimen. Zoals overigens ook niet voor de rest van het personeel. Ik ben een goeie monteur, maar een slechte toneelspeler. Dus hoe minder geheimen hoe beter.” “Wat moet ik aan?” “Wat is er mis met hetgeen je nu aan hebt. Annie wil maar een ding en dat is kennismaken met jou en niet met je garderobe.” “Mannen! Ga jij nu maar snel naar je kantoortje. Hoe laat wou je vertrekken.” “Hmm.. half één. Bezoek is vanaf één uur.”

Wanneer ik tegen elf uur terugkom in de keuken is deze netjes opgeruimd. De deur naar de bijkeuken staat open en ik zie dat het Ellen’s beddengoed voor de draaiende wasmachine ligt. Ik loop door naar de woonkamer waar ook geen spoor van Irma is te bekennen. Al terwijl ik trap op ga hoor ik badwater klotsen. Irma ligt met gesloten ogen in bad. Een van haar handen kneedt een tietje. Haar andere arm verdwijnt onder een laag schuim. Als ik tegen deur klop reageert zij in eerste instantie geschrokken. Ik schiet in de lach. “Een slecht geweten liefje?” “Een beetje wel. Maar niet waarom jij denkt. Dat slechte geweten heeft er meer mee te maken dat ik getrouwd ben. Mijn man is ziek en ligt in de kliniek en ik ga me te buiten aan seks met mijn neefje en mijn dochter.” “Ik kan me natuurlijk vergissen, maar wat jij daarnet deed leek in de verste verte niet op een uiting van schuld.” “Dat meen je maar jongen… Verboden vruchten en schuld kunnen ook erg opwindend zijn.” Nadat ik me heb geschoren stapt zij uit bad. Ze reikt me een grote badhanddoek. “Droog jij m’n rug?” Ik neem de handdoek van haar over, doe wat me gevraagd is en geef de handdoek terug. Zij gaat aan de slag met het afdrogen van haar voorkant. Terwijl zij haar schaamstreek droogt kijkt ze me vragend aan. “Wil jij dat ik dit ook laat weghalen, net als Brenda dat bij Ellen heeft gedaan?” “Vindt jij het vies dan?” “Ik vraag jou.. Er zit ook al grijs tussen.” Ik leg mijn handen op haar schouders en kijk haar van dichtbij aan. “Er is niets aan jou, dat ik lelijk vind. Zolang als jij dat pruikje met trots draagt, zal ik er met blijdschap naar kijken. Bovendien is jou vachtje een uitstekende geurbinder.” “Stink ik?” “Nee de geur van jou opwinding is als een toefje room op een ook zo al overheerlijk toetje. Waar komt die onzekerheid opnieuw vandaan?” “Ellen.. zij is veel jonger en èh, hoe moet ik zeggen?” “Strakker?” “Ja dat ook. Maar zij zal zich ook gemakkelijker voegen naar jou sekswensen. Ik denk niet dat ik plezier kan onttrekken aan bestraffing en onderwerping.” “Ze heeft ’t zelf verteld. Bij Yvette en Brenda.. Als Jacob haar strafte, de pijn, het achteraf strelen van haar nog bloedende striemen, dat maakt haar trots… Trots maar ook geil.” “Ben je daar jaloers op?” “Ik weet ’t niet goed… Ik denk dat ik gewoon bang ben om je te verliezen. Ik zit in de tang.. Ik wil jou ..” haar stem zakt tot een fluistertoon. “maar ik gun ik je ook aan mijn meisje.
Ik neem Irma in mijn armen, streel haar rug en probeer haar ervan te overtuigen dat haar vrees om mij te verliezen ongegrond is. Ik besef echter dat mijn woorden niet voldoende zijn om haar onzekerheid te weg te nemen… Zij zal het door de tijd heen moeten voelen. Het zijn mijn daden ten opzichte van Ellen en van haar die zij de komende tijd op een goudschaaltje zal wegen. Het is haar eigen wens om haar dochter deelgenoot te maken van haar liefdesgeluk. Tevens is het diezelfde wens die het koren is, op de molen van haar onzekerheid.

Een uur later lopen wij gearmd, de door Henry doorgeven route volgend, door het labyrint van het ziekenhuis. Al tijdens de ziekte van Ria had dit mij verwonderd. Dit is het enige bedrijfspand dat ik ooit heb betreden waarin ik zou kunnen verdwalen. Mijn anders zo goeie oriëntatiegevoel, in een ziekenhuis lijkt dit te worden uitgeschakeld. Na tal van lange gangen, liften en vreemde afslagen staan we voor een matglazen schuifwand met de opdruk ‘oncologie’. Ondanks de drukkende ziekenhuiswarmte trekt bij het lezen van dat woord een koude rilling over mijn rug. Irma voelt mijn verstarring en kijkt naar me op. “Ria?” Ik knik alleen maar… Dit ene woordje, de naam van mijn echtgenote… Irma begrijpt me.” Ik druk op een grote knop op de muur, waarop het glas opzij schuift en toegang geeft tot de zoveelste brede gang. We lopen de gang op, op zoek naar het kamernummer dat Henry me kort voor ons vertrek had ge-appt… Annie was vanmorgen verhuist van een eenpersoons- naar een tweepersoonskamer. Al voordat we de openstaande kamer binnenlopen, hoor ik Annie. Het doet me goed te horen dat zij blijkbaar al in staat is in gesprek te voeren met haar kamergenote. Wanneer we echter de hoek omkijken blijkt het bed naast haar leeg. Annie ligt met haar gsm op haar buik te bellen en heeft duidelijk niet in de gaten dat zij niet langer alleen is. ‘Nee Elly, je laat hem met rust, hoor je.’ Het mobieltje staat kennelijk op speaker. ‘Maar zussie, ik mag hem toch wel een bietje pesten.’ ‘Je pest de stieren maar, maar mijn beer laat je met rust… Wee je gebeente als ik merk dat je mijn vent tussen je verdorde dijen probeert te lonken.’ ‘Verdorde dijen? Wiens schuld is het dat mijn pruim verlept is? Voordat jou hengst je van de boerderij haalde kon je met jou vetklep maar moeilijk van mijn slijmspleet afblijven… Maar maak je geen zorgen. Ik zal geen misbruik maken van je situatie. Zo ben ik niet en als je met je kop zou denken in plaats van met je kut, dan zou je dat weten ook.’ Ik voel me steeds meer opgelaten en schraap op een theatrale manier mijn keel. Geschrokken kijkt Annie naar mij en Irma. ‘Ik moet hangen Ell, mijn baas en z’n vriendin komen net binnen.’ ‘Z’n vriendin? Z’n sekstante bedoel je toch?’ ‘Je staat op speaker Ell…’ ‘Kut.. Dat heb ik weer, sorry Baas… We belle Ann!”
“Sorry John… Ze bedoelt het niet zo. Ze is een gefrustreerde ouwe vrijster. Als ik beter ben moet ik haar opgeven voor boerin zoekt iemand.” “Zoekt man toch?” “Man,vrouw, Elly is niet eenkennig. Ik ben blij dat Pa en Ma ook nog op de boerderij wonen, anders gaf ik geen cent voor haar belofte.” “Haar belofte misschien niet Annie, maar Henry…” “Vergis je niet John. Henry is een gezonde beer en m’n zussie verspreidt een geur die een dode nog een erectie bezorgd. Aan die zogenaamde ver-hormonen heeft ze geen gebrek.” “Feromonen, bedoel je.” “Whatever … Als ik niet hier zou liggen dan zou ik me niet zo onzeker voelen. Het is echt niet zo dat Henry niet eerder gelegenheid heeft gehad… Maar.. Wat leuk dat je er bent John. U, moet Irma zijn.” Ze steekt haar hand uit die meteen door Irma wordt geschud. “Aangenaam mevrouw. John heeft me al verteld hoe blij hij met u is.” “Laat die U maar wijfie. Ik ben gewoon Annie.” Irma lacht. “Ik ben ook gewoon Irma en jij.” Zonder schroom bekijkt Annie mijn tante van top tot teen, vervolgens kijkt ze mij aan. “Je zoekt ze wel uit John.” “Ik ben anders maar een ouwe doos, Annie.” “Als mijn doossie zo mooi verpakt was als ’t jouwe dan zou mijn vent niet meer aan werken toekomen.” “Nou moet je ophouden Annie, je weet dat Henry jou op handen draagt.” Ze schiet in haar bekende schaterlach. “Ik mag hopen van niet. Dat zou zijn rug niet lang uithouden.” Ik trek een stoel bij en biedt die Irma aan. Ze schudt met haar hoofd. “Ga jij maar zitten.” Zij hijst zich naast mij op de brede vensterbank.
“Hoe is ’t nu Annie?” “Dat ik hier moet liggen,dat is gewoon kut. Maar de dokters zeggen dat ik niet mag klagen. Ze hebben mijn zieke tiet niet helemaal verwijderd. Er bleek genoeg gezond weefsel te zijn om nog een kleine tiet te behouden. Ik ben nu de vrouw met anderhalve tiet zeg maar.” “Heb je nog pijn… Niet als ik m’n pillen op tijd pak. Maar volgens de witjassen hier is ook die pijn positief. Het gevoel is er nog.” “Maar dat is toch mooi.” Zegt Irma spontaan. “Mooi is ie niet. Althans nog niet, zeker niet met de twee slangetjes voor het wondvocht. Maar als je bedoelt dat ’t fijn is dat ik straks nog kan voelen als mijn beer met zijn favoriete speelgoed speelt. Dat is ’t zeker… Als die zakjes naast het bed morgen leeg blijven dan gaan die slangen eruit. Als ik koortsvrij blijf mag ik een dag later naar huis… Henry is nu naar de uitleen van de wijkzorg voor een hoog- laagbed.” “Òh , ik miste je vent al… Ik dacht; die is al naar zijn schoonzusje.” Terwijl Annie opnieuw in de lach schiet krijg ik een reprimande van Irma. “John Derks.. Gedraag je!” “Laat hem toch wijfie. Ik weet wie ’t zegt… Ik hoop alleen dat ik weer snel op de been ben. Die vent van mij mist z’n werk. Alhoewel hij ongetwijfeld zijn best doet, is het bijhouden van ons stulpje en het verzorgen van zijn zieke zeug, niet zijn stiel.” “Hmmm… Ik heb voorstel Annie. Gezien het drukke opdrachtenboek de komende maand heb ik Henry liever vandaag dan morgen terug. Hoe zou jij het vinden als ik je een hulp in de huishouding en zodoende ook wat aanspraak regel. Zou jij Henry dan kunnen missen.” Annie kijkt van Irma naar mij. “Nee John. Dat kan ik niet aannemen Vanaf maandag stuur ik beer wel weer naar z’n werk. Ik red me wel.” “Wat kun je niet aannemen dan?” Nu kijkt ze Irma opnieuw aan “Niet voor het een of ander wijfie. Maar jij bent niet meer de jongste. Ik wil niet dat je ook mijn huishouden nog komt doen, hoe gezellig me dat ook lijkt.” “Ho nou Annie, niet zo snel. Ik bedoel niet Irma. Ellen Irma’s dochter, mijn achternicht, woont ook bij mij in. Deze week loopt ze met Yvette mee om het bedrijf te leren kennen, maar vanaf de volgende week staat ze elke werkdag een dagdeel tot jou beschikking.” Ze kijkt me verwonderd aan. “Moet je dat niet eerst met haar overleggen.” Ik schudt mij hoofd. “Ik ga ervan uit dat zij de zonder te morren zal doen.” Annie kijkt naar Irma. “Ze is jou dochter? ” Irma knikt alleen maar. “En hij? Hij beslist voor haar.” Irma bloost maar besluit blijkbaar toch te antwoorden. “Het is haar wil zich aan John te onderwerpen. Zij moet leren dat die woorden ook door daden gevolgd dienen te worden.” “Nondejú, John Derks… Je hebt er geen gras over laten groeien sinds ik…. Niet één maar twee vrouwen… Hoe is dat voor jou wijfie? Ik bedoel dat hij niet alleen jou, maar ook je meisie.” “Eerlijk gezegd, weet ik dat nog niet. Althans niet helemaal. Hij heeft haar nog niet… Waarschijnlijk zaterdag.” Annie die kort overeind was gekomen zakt weer terug in haar kussens.” “Je verwacht toch niet van mij dat ik haar als een slaafje ga behandelen.” “Nee zeker niet. Ben jij maar gewoon jezelf.” “En hoe is dat volgens jou?” “Recht voor de raap en zonder dubbele boodschappen. Ik wil dat Ellen leert voor zichzelf en voor haar wensen op te komen.” “Heb jij haar dat dan niet geleerd wijfie?” “Èh.. Ik heb dat wel geprobeerd, althans met woorden. Maar mijn man was.. , is eigenlijk een notoire vreemdganger en ik ben bij hem gebleven.” “Was, is… En jij doet ’t nu met John?” De verbazing op Annie’s gezicht laat me lachen. Het is wat ik het Annie effect noem, waardoor Irma nu haar verhaal doet. Annie is als geen ander in staat een sfeer te creëren waarin iemand zijn of haar standaard aanwezige voorbehoud laat varen.
“Trainer Geelen is jou man?” “Ken je hem dan?” “Alleen uit verhalen. En als daarin maar een kern van waarheid zit dan deed hij beslist niet onder voor de dekhengst van mijn Pa.” Irma kijkt onthutst naar Annie. “Je vader was ook zo?” Terwijl Annie in de lach schiet grijpt ze naar haar borst.” Auwa… kut wijfie… Nee ik kom van een boerderij en wij hadden een Friese hengst met een goeie stamboom, zijn zaad was erg gewild… Nee Papa.. Hij mocht uitsluitend Mama’s akker inzaaien. En voor zover ik van haar weet, heeft hij daar zijn handen nog steeds aan vol.”
“Mevrouw Mertens… Ik kom over tien minuten uw verband verschonen.” “Is goed zuster. Ik stuur mijn bezoek zo wel weg.” Nadat wij nog een paar afspraken hebben gemaakt nemen wij afscheid van Annie.
“Wat een leuk mens.” Ik leg mijn arm over Irma’s schouder. “Ik denk daar eigenlijk te weinig bij na liefje. Maar eigenlijk heb ik alleen maar leuke en lieve mensen om me heen. Ik weet niet waaraan ik dat verdien.” Zij legt haar arm om mijn middel en drukt zich iets steviger tegen mij aan. “Ik kan alleen voor mezelf spreken jongen. Maar ik voel me veilig bij jou. Veilig en geliefd. Ik kan mezelf zijn.” “Hoe zou je het vinden om mee te rijden naar Maastricht, naar die montageplek.” “Dat lijkt me leuk, ik wil alleen niet dat ik iemand in de weg loop.” “Dat zal niet gebeuren lieverd. Behalve Yvette, Ellen en mogelijk Piet zal er niemand zijn. De opdrachtgever verhuist zijn bedrijf pas de volgende week naar dat nieuwe pand. Ik lever de installatie maandag aan hem op.”
Ik parkeer mijn auto naast de transporter. Net als wij uitstappen komt Piet door een grote rolpoort naar buiten gelopen. “Hey John, mevrouw… We zijn net klaar. Yvette en Ellen werken alleen de bekabeling nog netjes weg en ruimen de boel op . Ik ga dan zo richting Bever. Morgen kom ik wat vroeger om de bussen t beladen.” “Nergens voor nodig Piet. Daar zorgen de meiden en ik straks wel voor. Je moet overigens de groeten hebben van Annie.” Zoals niet anders verwacht toont hij zich erg geïnteresseerd in de toestand van Annie . Hij is dan ook blij te horen dat zij overmorgen mogelijk al met ontslag mag. Ook het feit dat zijn kameraad Henry in dat geval snel weer van de partij zal zijn, verheugd hem zichtbaar. “Het is echt niet zo dat wij het niet zonder hem zouden redden. En èh Ellen… Zij doet haar stinkende best en is een prima handlanger. Maar Henry, soms mis je toch zijn kennis en inzichten. Yvette is een kei, maar ze mist nog de ervaring.”
Nadat we afscheid van Piet hebben genomen lopen Irma en ik door de zo goed als lege bedrijfshal. Nog voordat wij ze zien, kunnen wij ze horen. Wij lopen op het geluid af, de trap op naar het boven in de hal gelegen kantoortje.
‘Hoever wil je gaan om van John te zijn’ ‘Hmm, ik denk verder dan jij je kunt voorstellen.’ Ik houd in en hou Irma tegen. ‘Maar stel je voor hij kiest voor je moeder alleen, zou jij haar dan..?’ “Nou moet je ophouden Yvette.. Ik zou Mama nooit… ‘ Ik schraap mijn keel en loop, op de voet gevolgd door Irma het kantoor binnen.’ “Wat zou je nooit Ellen?” Beide dames kijken, vanuit de hoek waar zij blijkbaar bezig waren de laatste rotzooi op te ruimen, geschrokken om,. “Ik, èh…Ik zou mama nooit pijn kunnen doen op welke manier dan ook.” “Oké, maar stel nou… Ik ben nogal eenkennig zo je misschien wel weet. Stel ik kies voor jou, de jongere uitvoering, en daarmee niet voor haar?” Aan Ellen’s gezicht is af te lezen dat dit wellicht de ene mogelijkheid is die zij niet eerder heeft doordacht… “Dan… In dat geval moet ik verdwijnen.” “Hoe verdwijnen?” “Hoe dan ook!”
Het is Yvette die de momentele spanning doorbreekt door te mij vragen om de door haar aangesloten converters te controleren en door te meten. “Doe die troep maar in de afvalzak Ellen, het is hier nu al schoner dan hoe wij ’t aantroffen.””Gaat die zak mee in de transporter.” “Nee wijfie, achter de loods staat een nog zo goed als lege afvalcontainer.” “Loop jij even met mij mee mama? Dan laat ik je zien wat we vandaag hebben gedaan.” “Zeker lieverd, dat lijkt me leuk.”
Zoals verwacht ziet de schakelkast met de converters er prima verzorgd uit. Er is nauwelijks meer dan een oogopslag nodig om te zien dat alles correct is aangesloten. Toch meet ik alles nog een keer door.” “Je hebt weer eens knap werk geleverd Yvette.” “Wij John. Dit klusje hebben Piet, Ellen en ik samen geklaard. Zonder Ellen waren we echt nog niet klaar geweest.” “Dat is fijn om te horen. Van Piet had ik niet anders verwacht. Dat is gewoon een werkpaard die zich graag voegt als iemand anders de leiding neemt. Maar dat zelfs Ellen..” “Vergis je niet in haar John. Die vrouw werkt zich letterlijk uit de naad om haar baas te behagen. En nu we het toch over haar hebben. Ik maak me zorgen. Ze doet zich stoer en sterk voor, maar dat is ze niet.” “Ze is net als mijn Brenda… Broos en breekbaar. En dan meen ik niet fysiek. Zij hebben littekens John, niet op hun lichaam, maar vooral op hun ziel. Als Ellen gaat twijfelen aan je liefde, dan is ze in staat gekke dingen te doen.” “Gekke dingen? Hoe bedoel je?” “Moet ik ’t echt voor je uittekenen? Ik bedoel dat zij zichzelf wat zou kunnen aandoen. ” “Suïcide bedoel je?” Ze knikt serieus. “In uiterste wanhoop zeker. Het is aan jou om haar te leren dat haar leven niet uitsluitend om jou kan draaien… Brenda, zij had jarenlang een relatie met haar manager. Hij stond aan de basis van haar modellencarrière en maakt haar groot. Op het moment dat haar lichaam niet meer in de maatje 34 modellenmal paste, was zij ook als vriendin passé. Hij paste met zijn lijf, maatje regenton van 130 kg, niet eens in een normale stoel.” “Zij had een man? Is ze niet lesbisch?” “Nee, als zij al iets is, dan is dat Bi. Zij kan verliefd worden op zowat elke persoon die haar behoefte aan liefde, veiligheid en structuur weet te voldoen.” “Maar dan is de kans groot dat zij op enig moment… een ander…” “Je begrijpt het nog steeds niet John… Als zij, en naar ik vermoed ook Ellen, haar liefde heeft gevonden dan geven ze zich letterlijk met huid en haar en zijn bijna griezelig monogaam.” “Griezelig?” “Ja. Vind jij het niet griezelig als het geluk en misschien zelfs het leven van je geliefde volledig in jou handen wordt gelegd?”
“We zijn klaar, alles is opgeruimd. ” We draaien ons om en kijken in het blozende gezicht van Ellen. “Weer eens luistervinkje aan ’t spelen?” “Èh ja… Sorry, ik bedoel nee… Ik hoorde alleen per ongeluk dat laatste.” “En wat vind jij daar dan van?” “Ik weet niet precies waarover jullie hebben gesproken. Maar ik weet wel dat k niks liever wil dan me overgeven aan jou John.” Ik kijk in het begrijpende gezicht van Yvette. “Je hebt gelijk Yvette… Het voelt op z’n minst als een zware verantwoordelijkheid…. Overigens, waar is je moeder Ellen?.” “Mama? Oh ja. Ze wacht op in de auto. Ze vond het een beetje koud beneden in de hal.”
“Dan ga ik nu maar. Ik zie jullie dan thuis in de loods.” “Ik sluit de boel nog even af… Nadat we de sleutel bij de Vries hebben afgegeven rijden wij ook aan.”

Tijdens de rit naar huis is Irma opvallend stil. Omdat mijn brein nog druk is met de implicaties van het gesprek met Yvette, heb ik op dat moment ook weinig behoefte aan een belangeloze babbel. Toch begint de stilte mij tegen het einde van de rit te storen. “Is er iet liefje? Je bent zo stil.” Ik voel dat Irma naar me kijkt, kan haar blik echter niet zien omdat het verkeer in dat ogenblik mijn aandacht opeist. “Dat wou ik jou ook al vragen John. Maar nu het mij vraagt. Er is iets en toch ook niets… Ik snap het eigenlijk zelf ook niet. Enerzijds ben ik trots op Ellen. Het is mooi om te zie hoe zij steeds enthousiaster wordt. Niet alleen over jou, maar ook over je bedrijf en haar werkzaamheden. Als het zo doorgaat is zij binnen de kortste keren een onmisbare peiler in alle aspecten van jou leven. Ik ben bang dat voor mij straks hooguit nog de functie van een onbetekenend, misschien zelfs hinderend steunwieltje, overblijft.” Gezien de relatieve rust op de weg lukt het me nou wel haar kort aan te kijken. Ik getroffen door de onzekerheid in haar blik. “Liefje toch… Ik dacht toch echt dat we deze discussie achter ons hadden gelaten.” ‘”Die discussie zoals jij het noemt heb ik ontelbare keren met Karel gevoerd. Even zo veel keren heeft hij mij bezworen dat ik ondanks zijn buitenechtelijke escapades zijn enige echte liefje was… “Ik besluit niet te reageren en we rijden zwijgend verder. Na een aantal minuten zoek ik via de knoppen op mijn stuur het mobiel nummer van Yvette. Irma die in het scherm van de navigatie ziet dat de kaart wordt verwisseld voor het telefoonmenu, kijkt mij vragend aan. ‘Hey baas. Mis je ons nu al.’ ‘Kan Ellen meeluisteren?’ ‘Zeker, je staat op de Handsfree.’ “Dat is mooi. Zet Ellen af op de Hertogstraat 26.’ ‘De Hertogstraat? Wat is daar te doen.’ Op datzelfde moment wordt het in kakofonie van geluid. Via de boksen hoor ik Ellen die Yvette verteld dat dit het adres van haar ouderlijk. Irma knijpt me in een been en vraagt me, onmiskenbaar geschrokken, waar ik in godsnaam mee bezig ben. Ik breek het handsfree gesprek af met de mededeling dat ik zo terugbel. Op Irma’s vraag waarom ik Ellen naar huis laat brengen, kijk ik haar voor een ogenblik indringend aan. Ik vertel haar dat ik niet alleen Ellen thuis laat afzetten, maar dat ik datzelfde met haar van plan ben. Haar volgende huilend uitgesproken ‘Maar waarom?’ beantwoord ik met dat ik er geen trek heb in een positie waarin ik het twistpunt tussen moeder en dochter vorm en mezelf en mijn liefde over en weer, constant onder bewijs moet stellen. Ik vertel haar dat ik in dat geval, met pijn in mijn hart, hier en nu de eindstreep trek. Het wordt een tijdje stil . Irma zit naast me te huilen. Het liefste zou ik op de vluchtstrook stoppen en haar in mijn armen nemen. Ik besef echter dat ik nou echt moet doorzetten.
“Alsjeblieft John… Bel haar op. Zeg haar Ellen naar jou huis te brengen… Breng mij maar naar huis… Mijn meisje.. Ze heeft nog nooit echte liefde mogen voelen.. Ik kan haar geluk niet in de weg staan.” “Als dat is wat jij wil. Oké” Schijnbaar onberoerd kies ik opnieuw Yvette’s nummer en geef haar kort de opdracht om toch maar door te rijden naar het bedrijf.
Ik voel dat ze me verdrietig aankijkt en moet opkomende tranen wegslikken. “Dank je jongen.” Als we tien minuten later toch mijn terrein oprijden is ze niet verbaasd. “Goed bedacht John. Ik ga gelijk mijn koffers pakken. Ik kan dan zelf met de Corsa naar huis rijden.” Dit was niet wat ik had bedacht maar besluit toch nog even met haar plannetje mee te gaan. “Zullen we niet eerst koffie drinken. Ellen kan je dan helpen met pakken en jullie kunnen dan nog even afscheid nemen .” Terwijl wij de keuken betreden schudt ze met haar hoofd. “Beter van niet… Zij zal me willen tegenhouden en in mijn plaats…” Ik draai me met een ruk om, til Irma op en zet haar op ’t aanrecht. “Wat doe je?” Voor een moment kijk ik haar in de ogen dan druk ik mijn mond op de hare. Aanvankelijk verzet ze zich, maar al snel ontvangt ze mijn tong vol hartstocht in haar mond.” Als ik na een paar minuten even plotseling los dan ik ben begonnen, kijkt ze me verwonderd en verwilderd aan. “Moederliefde en passie spelen krijgertje in haar hoofd. “Nog één keer dan…” “Wat nog een keer” “Neem me John, alsjeblieft… Een laatste keer.” Ik schudt mijn hoofd. “… Voordat in dit huis nog iemand wordt genomen, wordt er gepraat. Wij gaan met z’n drieën bespreken of en hoe er een gezamenlijke toekomst kan zijn. Komen wij daar niet uit dan zullen wij afscheid moeten nemen. En met wij bedoel ik: ik van jou en Ellen.”
Het gesprek dat nog diezelfde avond, gelijk na het nuttigen van een maaltijd van de bezorg-chinees aan de keukentafel plaatsvindt klaart de lucht. Voor mij geheel ten overvloede bevestigt Ellen andermaal dat het voor haar ondenkbaar is, zich zonder voorbehoud aan mij te geven als het directe gevolg daarvan zou zijn dat ik Irma uit ons leven zou verbannen. Ook bekent zij inmiddels voor de tweede keer, onder tranen, dat op de een of andere manier ook Irma aan de basis staat van haar zondige verlangens. Ik besluit door het heffen van het tweede glas wijn van de avond met een toost waarbij ik Irma indringend aankijkt. “Op een respectvol en liefdevol samenleven waarbij eenieder , ook het oudste lid van ons liefdestrio, onzekerheden en angsten steeds bespreekbaar maakt en vervolgens vertrouwen schenkt aan de gegeven antwoorden.” Waarschijnlijk is het niet uitsluitend een gevolg van de wijn dat een hevige blos Irma’s gezicht kleurt. Ze kijkt van mij naar Ellen en terug. “Sorry lieverds. Ik zal echt mijn best doen. Telkens als ik me op z’n gelukkigst voel bekruipt me de angst dat dit niet zo kan of mag blijven. Alsjeblieft Ellen… Help me als ik me onzeker voel. Tot verbazing van Irma schiet haar dochter in de lach. “Mamàtje toch… Jij voelt je onzeker. Wat moet ik dan wel niet voelen? Wat heb ik nou precies van ervaring. John heeft geneugten van al jou lichaamsopeningen geproefd en daarvan mogen genieten. Ik daarentegen ben een maagd van middelbare leeftijd met geen enkele ervaring op liefdesgebied. Hoe anders dan mij geheel en al aan hem te schenken kan ik mijn liefde onder bewijs stellen.” Bij Ellens laatste woorden hoor ik op en schieten mij de woorden van Yvette weer te binnen. ‘Vind jij het niet griezelig als het geluk en misschien zelfs het leven van je geliefde volledig in jou handen wordt gelegd?’
“Is dat echt wat jij wil Ellen?” Nu kleurt ook zij rood. Ik begrijp wat je bedoelt John. Ik had die laatste vraag van Yvette inderdaad meegekregen… Maar Ja, dat is wat ik wil… Je kunt me geloven ik heb daar de laatste dagen veel over nagedacht. Ik wil de jouwe zijn en zal alle consequenties van die keuze met liefde ondergaan. Het is niet mijn leven dat ik in jou handen leg, in ’t geval jij me niet wil zal ik me echt niets aandoen. Maar mijn liefde en geluk zijn echt van jou afhankelijk… Zonder jou slijt ik mijn leven in eenzame afzondering… Als een non die nooit is ingetreden.” “Zo leg je wel erg veel druk op mij.” “Integendeel. Volgens een bekende geestelijke moet je de bloemen van geluk zelf planten… Dientengevolge is het mijn eigen keuze en zeker niet jou verantwoording die mijn mogelijke liefdesgeluk in de weg staat. Net zoals het mijn keuze was om met Jacob te trouwen om zijn liefdeloosheid en vernederingen te ondergaan.” “Dat heb je mooi gezegd Ellen. Ik wil je nu al beloven dat ik alles in het werk ga stellen om ervoor te zorgen dat je van jou keuze voor mij, geen spijt zult krijgen.” Tijdens de stilte die volgt zijn twee paar ogen op mij gericht. Het liefst zou ik beiden mee naar boven nemen en mijn liefde voor hun meteen onder bewijs stellen. Ik besluit mij echter bij mijn plan te houden, waarbij ik aanstaande zaterdag Ellen ook fysiek aan mij zal onderwerpen.
“Zo nu de lucht tussen ons drieën is geklaard.. Heb jij nog huiswerk Ellen?” Ze moet van ver komen. “Ùh, huiswerk? Ooh Ja, Ik wil eigenlijk nog een taak afmaken en opsturen naar mijn online mentor.” Ik kijk op mijn horloge. “Het is nu zeven uur, denk je dat je om half negen klaar kunt zijn, ik heb namelijk nog een klusje voor jou.” “Zo lang heb ik niet nodig… Alhoewel, ik wil mams eerst effè helpen met afruimen.” “Naar kantoor jij… Dat afruimen doe ik wel met je moeder.” Pas nadat Irma bevestigend heeft geknikt, staat zij op en verdwijnt achter de kantoordeur.
Die laatste kijkt me nu lachend aan. “Je bent wat van plan, ik zie het aan je.” “Betrapt… Ga je mooi maken liefje. Maak je mooi voor je meisje.” In een oogwenk verdwijnt haar lach. “Ik, mooi voor Ellen?” “Jazeker… Ik wil jullie je moeder dochter liefde nog een demonstreren.” “Ùh, hoe bedoel je.. Demonstreren.” Ik sta op en begin zwijgend met het afruimen van de tafel en het inruimen van de vaatwasser. “Èh, zal ik je niet helpen?’ haar totaal negerend ga ik door met mijn werkzaamheden. Na een paar minuten staat ze onzeker op en verdwijnt , mij in de keuken achterlatend, door de woonkamer naar boven. Ik zet een extra versnelling in bij mijn opruimwerkzaamheden en als ik klaar ben ga ik naar kantoor. Wanneer ik binnenkom kijkt Ellen op van achter de computer. “Hoe ver ben je?” “Ik heb net de laatste vraag beantwoord, moet mijn taak alleen nog opsturen. Hoezo?” “Vanavond ga je mij en je moeder nog eens tonen hoever jou liefde voor haar reikt. ” “Bedoel dat ik zelf niet mag klaarkomen? ” “Dat is precies wat ik bedoel.” “Ik ben al tevreden als ik haar liefde voel.” Ze drukt demonstratief op de enter toets. ” “Klaar!”