Evie:
Al snel nadat zij afscheid heeft genomen wordt het rustig rondom de alm.
“Zal ik jullie de logeerkamer wijzen?” Ik schrik, kijk John aan en begin te stotteren “Ùh , ì , ik weet niet of ik nou al kan slapen… En ùh..” Hij slaat een arm om me heen en kijkt me indringend aan. Ik verdrink in de diepten van zijn ogen. “Liefje ik ga echt geen misbruik maken van je emotionele onbalans.” Mijn woorden zijn sneller dan mijn gedachten. “Èh, misschien zou ik dat wel willen.” Hij schudt zijn hoofd. “Dat excuus ga ik je niet geven Evie. Je schenkt je aan mij vanuit kracht of helemaal niet.”
Dankbaarheid en ontgoocheling strijden om voorrang, met mij als hun lijdend voorwerp. “Ik wil je niet teleurstellen John.” “Dat doe je ook niet liefje. Het zou me beschamen als je achteraf spijt zou hebben van je overgave.” “Dat wil ik niet… Jou beschamen, bedoel ik.” Hetgeen ik nou in zijn ogen zie, kan ik niet anders interpreteren als onvoorwaardelijke liefde… Maar waarom dan wel die voorwaarde? De voorwaarde dat ik mij aan hem overgeef. Blijkbaar ziet hij mijn emotionele worsteling. “Later liefje… Wij gaan nu proberen te rusten. Al wat rest is voor later… We gaan met je mee Guusje.”
Ze gaat ons voor door een deur die op een hal uitkomt. “Rechts is mijn slaapkamer, rechtdoor die van Fransie en hier. Ze opent de deur aan haar linkerhand. “De logeerkamer.” Ik volg haar naar binnen. Wanneer het licht van de verborgen lampen langzaam opkomt valt mijn mond open van verbazing. Deze ruimte stelt alle fantasieën, als ik die al had bij het woord logeerkamer, in de schaduw. John brengt mijn gedachten onder woorden, “Je bent een kunstenares Guusje.” “Dank je… De badkamer is overigens rechtdoor.” Ik loop door naar de badkamer. Het hoogpolige tapijt van de slaapkamer maakt dat het voelt alsof ik zweef. Evenals eerder bij de slaapkamer komt ook nu het licht langzaam op. Mijn blik valt gelijk op een mega inloopdouche met daartegenover en dubbele wastafel. Verscholen achter twee halfhoge wanden van ‘frosted glass’ bevinden zich het toilet en een bidet. “Toiletbenodigdheden en handdoeken bevinden zich achter de spiegelruit.” Guusje legt haar hand op een zwart glazen vierkant waarop de ruit even naar voren komt, opzij schuift en zo een kastruimte vrijgeeft… “Als jullie nog iets nodig hebben. Je kunt me altijd bereiken via het touchscreen in het blad van het toiletmeubel in de slaapkamer… Dan laat ik jullie nou alleen… Welterusten lieverds.” Welterusten Guusje.”
John begeleid haar tot aan de deur. “Bedankt Guusje.” Hij drukt op de rode knop naast de deur, waarop deze langzaam dicht zwaait en met zahte klik in het slot valt. “Zal ik de luiken open maken… Ik denk dat het al bijna licht wordt.” Terwijl ik op het bed ga zitten knik ik in zijn richting. Hij loopt naar de tegenover het bed, wat zeg ik, speelwei, liggende wand en bestudeert een klein display. Nadat hij ergens op heeft gedrukt schuiven de luiken die de kamer verduisterden weg. Vanuit onze kamer kijken wij over het grote balkon in de richting van de besneeuwde Wilde Kaiser bergketen die vanachter wordt beschenen door de opkomende zon.
Het panorama is even opwindend alsook adembenemend… “kan die pui ook open?” Ik heb mijn vraag nog niet helemaal uitgesproken of de ruit schuift geruisloos open. “Bedoelt u zo mevrouw?” “Precies zo, èh.. Jongen.” Zijn lach laat me smelten. “Ik ga even douchen.” Om mijn gedachten te ordenen schud ik mijn hoofd. “Dan ga ik op het balkon kijken.” “Jammer, maar ik begrijp ’t.”
Ondanks de kou laat ik mij op een van de ligstoelen zakken, trek mezelf in elkaar en geniet van de langzaam groeiende stralenkrans om de bergen. Opkomend licht vanuit een ooghoek trekt mijn aandacht. Ik kijk naar de zijkant en zie hoe Guusje zich op haar kamer uitkleedt. Als ze naakt is raapt ze haar kleren op en verdwijnt uit het zicht, naar wat ik vermoed haar badkamer is. Ze kan zich onmogelijk gedoucht hebben want nog geen minuut later kruipt ze naakt op het grote bed. Ze is een mooie vrouw, niet alleen is zij groot en slank. Zij heeft ondanks haar smalle heupen een mooie ronde kont. Het feit dat zij nauwelijks enige borstvorming vertoont doet niets af aan aan haar vrouwelijkheid. Ik kan me maar nauwelijks voorstellen dat John mij verkiest boven deze langbenige zelfverzekerde rode ras vos.
Op het moment dat zij plotseling omrolt en blijkbaar een nachtkastje opent, schrik ik op uit mijn overpeinzingen. ‘Heeft ze me gezien?’ Haar hand komt omhoog met een lang wit ding met een grote grijze kop aan de bovenkant. Ze drukt ergens op. Zelfs door de gesloten pui bereikt mij een zoemend geluid. Ze spreidt haar benen en beweegt de kop van het apparaat over haar strakke buik in de richting van haar kruis. Daar aangekomen spreidt zij haar benen zo mogelijk nog verder. Aan de spierspanning in haar armen is duidelijk te zien dat zij het zoemende apparaat met kracht tegen haar lusthof drukt. Het duurt verbazingwekkend kort voordat haar heupen omhoog bokken en haar hoofd in een kramp naar achteren knikt.. “Jà, ja … … jà .. Ja . Jáá… Aaaaargph…”
Ik voel beweging achter mij. “Ben je onze gastvrouw aan ’t begluren?” Ik draai me geschrokken om en kijk in de onpeilbare ogen van mijn schoonbroer.
Ik besef dat ontkennen zinloos is. “Ik éh.. Ik was aan ’t genieten van de opkomende zon boven de bergen toen mijn aandacht werd getrokken door…” “Door wat lieverd?” Ik ga rechtop zitten en kijk hem strak aan. “In eerste instantie door de schoonheid van Guusje.” “Hoe zij zichzelf bevredigde?” Ik schudt mijn hoofd. “Door haar naakte vrouwelijke uitstraling… Dat andere, dat gebeurde pas later… en heel snel.” “Wat bedoel je met dat andere.” Ik voel me ongemakkelijk toch antwoord ik meteen. “Haar soloseks!”
Hij reikt mij zijn hand. “Ga je mee liefje… Je ziet blauw van de kou.” Pas nu hij me erop wijst dringt de kou tot me door. Ik leg mijn hand in de zijne en loop met hem mee.
“Mag het raam nu dicht?” Ik knik. “Graag… Hoe kom je overigens aan die badjas?” “Die lag bij de handdoeken achter de spiegelwand. Ik heb voor jou ook een badjas, handdoeken en een toiletsetje klaargelegd bij de rechter wastafel.” Hij wrijft over zijn donkere kin. “Jammer genoeg lagen er geen scheerspullen.”Ik kijk nog eens goed. Ik ken mijn schoonbroer uitsluitend gladgeschoren. Zelf tijdens de gezamenlijke vakanties heb ik hem nooit ongeschoren gezien. “Het staat je anders goed.” Hij wrijft opnieuw over zijn kin. “Meen je dat?” “Ik zal nooit tegen je liegen… Heb dat overigens nooit gedaan. Ik heb hooguit gezwegen als ik me ergens voor schaamde… Ik wil me niet meer schamen. Zeker niet tegenover jou.” “ik ben blij dat te horen Evie. Je maakt me nu al gelukkig.” Ik ben verrast door deze zacht gesproken opmerking. “Ook zonder dat ik me aan jou onderwerp?” Een glimlach verschijnt om zijn lippen. “Het is niet uitsluitend de hoofdprijs die gelukkig maakt.” “Ben ik dat dan in jou ogen? De hoofdprijs?” “Op het moment dat jij je uit vrije wil en zonder reserves aan mij onderwerpt scoor ik de hoofdprijs.” “En wanneer scoor ik dan?” Hier moet hij over over nadenken. “Èh, naar mijn stellige overtuiging, op precies datzelfde moment.”
“Ik ga douchen!”
John:
Ik sla het dekbed terug en ga in mijn badjas op het warme waterbed liggen. Het doet me deugd als ik hoor hoe Evie onder de douche staat te neuriën. Het lijkt alsof zij de spanningen van de afgelopen dagen goed heeft doorstaan. Hoe anders dan verwacht is deze reis verlopen. Ik was weliswaar op de hoogte van de valstrik voor Mittermaier. Maar dat deze actie zo ver reikende gevolgen zou hebben had niemand verwacht.
Het was mijn voornemen om mij na gedane zaken met huid en haar te storten op de verovering en onderwerping van mijn schoonzus… Ik had mij vast voorgenomen pas met haar het bed te delen nadat zij zich had onderworpen… Zoals het er nu uitzag kon dit voornemen overboord.
“Mag ik naast je komen liggen?” “Zie jij een ander bed?” Haar ogen fonkelen ondeugend. “Misschien dat ik bij Guusje welkom ben.” Ik sla met mijn hand naast me. “Op bed tutje. En snel!” Ze neemt een aanloop, duikt naaste met als gevolg dat ik fors opveer. Ze kijkt me verbaasd aan “Wat was dat?” “Dit is een waterbed.” “Maar ik hoorde niks klotsen.” “Dat is wat ze een gestabiliseerd waterbed noemen.” “En jij hebt thuis zeker ook zoiets?” “Schuldig eerwaarde.” “Voor jou alleen?” Ik kijk haar aan. “Sorry!”
Ik draai me op mijn zij en laat mijn blik van onder naar boven over haar in de badjas gehulde lichaam glijden. Op het moment dat we oogcontact maken wordt ik getroffen door haar blijkbaar toegenomen zelfzekerheid. “Ik wil niet meer bang zijn. Ik had dood kunnen zijn.” “Ik wil je zien Evie.” Mijn blik vooreerst nog vasthoudend gaan haar handen naar de ceintuur van haar badjas. Ze knoopt hem los en slaat de panden terug. “Mag ik?” Met uitsluitend haar ogen stemt ze in. Terwijl zij haar ogen sluit gaat mijn blik naar onder. Haar tong bevochtigd haar volle lippen die ook zonder lipstick in het oog springen. Haar smalle schouders en bleke huid geven haar iets breekbaars. In de huid van haar borstjes tekent zich een netwerk van blauwe bloedvaten af. De rozerode tepelhoven vormen een mooie ‘voedingsbodem’ voor de rechtopstaande boonvormige bruine tepels. De kamer is aangenaam warm, waardoor ik ervan uitga dat dit een teken van opwinding is.
Haar buik vertoont een nauwelijks waarneembare bolling, met daarin een aanlokkelijke navel. Gelijk onder haar navel start het spoor. De eerste 5 cm smal maar vanaf haar venusheuvel uitwaaierend tot een schijnbaar ondoordringbaar, ravenzwarte haartapijt. Mijn blik glijdt langs haar brede heuppartij… Het lijkt me aan deze poort van vruchtbaarheid vast te houden. Haar heupen en bolle bipsen zijn gemaakt om de harde stoten van een bronstig mannetje te absorberen.
Haar bovenbenen zijn vol en krachtig waarbij haar slanke maar gespierde onderbenen met de mooi verzorgde voetjes de belofte vormen voor een stevige omknelling die de garantie vormt voor dieptelozing van de vruchtbare mannenpap.
Ik voel hoe een van haar handen tussen panden van mijn badjas schuift. Ze verstart op het moment dat zij op mijn verstijvende piemel stuit. We kijken elkaar aan. “Ik wil hem voelen.” “Ik hou je niet tegen.” “Mà… Hij wordt hard.” Ik kan een glimlach niet onderdrukken. “Dat is mogelijk erfelijk bepaald. Had mijn broer dat niet ook als hij zijn vrouwtje naakt zag?” Om haar lippen krult een lach. Ze legt haar hand om mijn stam. Evenredig met mijn erectie groeien ook haar ogen.
“Hij voelt veel groter.” “Groter dan wat Evie?” Ze draait op haar zij en kijkt in mijn kruis waar mijn tot volle wasdom gekomen piemel tussen de panden van de badjas, aan de basis deels omvat door haar hand, in haar richting prijkt.
“Hij is te groot!” “Waarvoor lieverd?” “’T past niet.” Ik kijk naar beneden. “je hebt gelijk. Je handjes zijn te klein.”
Het is haar aan te zien dat ze mijn gevatheid op dit moment niet echt kan waarderen.
Ze trekt haar hand terug. Tranen wellen op in haar ooghoeken.
“Wat is nou lieverd? Ik wil je geen verdriet doen.” Ze schudt met haar hoofd. “Dat weet ik… Wouter.. als hij, ik bedoel wij… Hij vulde me helemaal op… Ik zou dat,” Ze wijst naar mijn kruis. “Dat pas niet bij mij. Je zou me uitscheuren.”
Haar seksuele naïviteit amuseert en vertedert me tegelijk. “Die onderwerping kan ik dus op mijn buik schrijven?” Ze knikt verdrietig. “Zelfs als ik zou willen. Blijkbaar passen wij fysiek niet.” Ik kijk haar gespeeld kwaad aan. “En daarmee is de kous af… Zoek je maar een ander Johnny.” Inmiddels stromen tranen over haar wangen. “Je laat ’t zo gemakkelijk klinken… Ì.. Ik.. ik begon me steeds meer uiteen te zetten met de gedacht van jou te worden… Ik hou van je John.. Ik had nog wat tijd nodig.” Ze kijkt me met haar betraande gezicht aan. “Ik zal altijd van je blijven houden… Je moet een grotere vrouw zoeken..” “Groter? Je bedoelt zoals Guusje?” Ze haalt haar schouders op. “misschien wel.” “Stel dat… Ga jij dan bij me weg?” opnieuw dat schouderophalen. “Welke vrouw wil haar vent delen?” “Opnieuw Evie. Stel dat… Zou je me willen delen?” Mijn vragen dwingen haar tot nadenken waardoor zij minder in haar emotie blijft hangen. “Èh niet willen… Maar als zij zo lief is als onze gastvrouw zou ik dat misschien wel kunnen. Jij was er altijd.. Zelfs toen ik met Wouter.. Ik heb de laatste dagen veel nagedacht… Het idee jou niet meer in mijn buurt te hebben maakt me bang… Bang en verdrietig.”
“Ga liggen Evie.” Ik buig naar beneden en trek het dekbed over ons heen. “Zullen we toch nog maar even proberen te slapen lieverd.” Ze knikt. “Mogen de luiken dicht?” Ik klik op de touchpad naast het bed en ontdek al snel de goeie knop, waardoor onze kamer even later in duisternis wordt gehuld.
Ik lig al een hele tijd wakker en ben in de vooronderstelling dat Evie in slaap is gevallen als ik beweging onder het dekbed waarneem. Voor de tweede keer legt zij haar hand om mijn geslacht. Eigenwijs zoals hij is zet hij in weerwil van mijn bezwerende gedachten toch een groeistuip in. Ik fluister. “Wat is dat Evie.” Het blijft even stil. “Troostseks… Dat deed ik ook voor Wouter toen hij…” Ik leg mijn hand op de hare en schuif hem voorzichtig naar boven. “Is dit jou manier van vaarwel zeggen?” Al op het moment dat ik het uitspreek vervloek ik mezelf.
Als door een wesp gestoken, trekt zij haar hand uit de mijne en springt uit bed. Haar verdriet is omgeslagen in woede. “Dat is niet eerlijk. Dit heb ik niet verdiend… Ik ga.”
Tot mijn verbazing vind ze in het donker blijkbaar in een keer de knop, waardoor de deur open zwaait en licht vanuit de hal de kamer binnendringt. Ze stormt meteen door. Schuldbewust spring ik uit bed, trek mijn badjas dicht en volg haar.
In de woonkamer staat ze huilend in de armen van Guusje… Ze kijkt me over Evies schouder vragend aan. “Ik ben een botte ongevoelige zak Guusje.” Schijnbaar hoort Evie me, waardoor ze met nog diepere uithalen haar verdriet wereldkundig maakt. “Hij… Hij had gelijk.” Guusje streelt door haar haar. “Dat hij een gevoelloze zak is?” Evie schudt haar hoofd. “Dat ook… Ik wilde het goed maken… Ik kan niet de zijne worden, dus probeerde ik het.. met de hand…”
“Schenk jij een borrel voor ons in John… Evie en ik moeten praten.” “Borrel? Is ’t niet wat vroeg voor…” “Vroeg John? Wat is de vastgestelde tijd voor een borrel na ontvoering en doodsbedreiging?” “Sorry.”
Ik loop naar de bar en schenk drie borrels in. Guusje en Evie zitten inmiddels naast elkaar op de tweezitter. Ik zet de borrels voor hen op de salontafel. Evie doet haar best om vooral niet in mijn richting te kijken. Ik wil me net een een fauteuil tegenover hen laten zakken… “Drink jij die van jou maar op jullie kamer Neanderthaler. Hier is ladies-time.” Guusjes opmerking raakt me. Ik druip geslagen af.
Ja ik wil Evie bezitten.. Als persoon, als vrouw, met huid en haar.. In tegenstelling tot hetgeen men verwacht bij het woord bezitten wil ik haar overgave belonen met liefde, respect en een tomeloze inzet om mijn eigendom gelukkig te maken. En dat echt niet alleen tussen de lakens.
Ik open de pui en ga op een ligbed op het balkon zitten. De eerste zonnestralen komen over de Wilder Kaiser maar hebben nog niet het vermogen mij op te warmen. De enige persoon die vermag mij echt op te warmen zit iets verderop in de woonkamer maar die warmte voelt nu verder weg dan toen we aan deze reis, dit avontuur, begonnen. Zelfs de borrel die ik in ene naar binnen kiep voelt als een blok ijs in mijn maag.
Evie:
De borrel voelt koud… Dit keer geen weldadige warmte die troostend zijn weg naar mijn maag vindt. “Wat is gebeurt Evie? Wat heeft hij gedaan waardoor je op de vlucht sloeg?” Haar vraag maakt dat ik mijn gedachten moet ordenen. “Èh ja, nu ik erover nadenk was het eigenlijk maar één ongepaste vraag die mijn vat tot overlopen bracht.” “Hmm.. dan is het weinig zinvol om die botte vraag te ontleden. We moeten achterhalen wat maakte, wat heeft John gedaan om dat vat überhaupt vol te maken.”
Ik kijk haar aan. Ben je naast binnenhuisarchitecte en stiefmoeder ook nog psycholoog? Ze schiet in de lach. “Bin ich so durchsichtig… Im Sechtsten, also letztem Semester an der Uni in Salzburg… ^Ben ik zo doorzichtig? In het zesde trimester aan de universiteit van Salzburg.^ Ik wilde mezelf, mijn beweegredenen, mijn liefde voor Rudi en voor Fransie leren begrijpen.” “En.. Is dat gelukt?” “Later Evie… Nu analyseren we eerst jou overgelopen vaatje.”
“Ik moet dus met de billen bloot?” Guusje lacht ontwapenend. “Dat zou ik wel adviseren.. Al is het deze keer niet letterlijk… We moeten achterhalen wat je echt wil in dit leven om vervolgens te exploreren wat je bij het bereiken van dat levensdoel in weg staat. Is dat John? Dan zul je hem moeten lozen.”
“Hij wil me als zijn eigendom!” Guusje deinst achteruit bij mijn opmerking. “Eigendom?” Ik knik… “Hij wil me bezitten, dat ik me aan hem overlever.” “Heeft hij dat gezegd?” “Zoiets verzin ik echt niet.” “Sorry Evie… je overrompelt me.” “Precies dat gevoel had ik eerst ook.” “EERST ? … In de zin van NU niet meer???”
‘Ze is goed. Beter dan John? Ik schud onbewust mijn hoofd. ‘Bij haar speelt mijn gevoel niet mee.’
“Een Euro voor je gedachten Evie.” “Je stelt ‘John’vragen… Alleen bij jou speelt mijn gevoel niet mee. Het maakt dat ik van een afstand naar mezelf kijk.” Ze klopt zichzelf op haar schouder. “Dan doe ik ’t goed… Dus ik herhaal.. EERST? Maar NU niet meer?”
Ik denk even na. “De gedachte me helemaal aan John te geven veranderde steeds meer van een nachtmerrie in een potentiële wensdroom. Het begon tot me door te dringen dat ik ondergedompeld in zijn liefde, als zijn eigendom boven mezelf uit kan stijgen. Wat heeft mijn zogenaamde soevereiniteit me gebracht?” Guusje trekt haar schouders op. “Vertel ’t me?” “Zowel als kleuterleidster alsook als echtgenote leidde ik een geëmancipeerd grijze muizen bestaan.” “Volgens een verfilmde Amerikaanse schrijfster bestaan er 50 tinten grijs.” Ik laat haar woorden door mijn mond gaan. “50 tinten grijs? Sinds ik met hem ben zie ik kleur. Ondanks de veiligheid en het bekende van het grijs… Ik ben nu al verslaafd aan kleur.” “Verslaafd aan kleur in de zin van een synoniem voor verslaving?” Ik kijk haar verwonderd aan. “Hoe bedoel je?” “Onderwerping!?”
Een rilling loopt langs mijn ruggengraat… ‘Guusje slaat de spijker op z’n kop.’ Met dat dat besef tot me doordringt dringt de onhebbelijke werkelijkheid zich aan me op. Ik voel opnieuw hete tranen opkomen. “Het gaat niet passen… Hij is gewoon te groot… Ik kan nooit de vrouw voor hem zijn die hij verdient.” “Wat is te groot? Zijn persoonlijkheid?” Ik schud mijn hoofd. “Zijn Piemel! Wouter mijn man, hij was kleiner… Hij vulde mij al helemaal. John.. Hij is veel groter.” Guusje schiet in de lach. Opnieuw borrelt mijn kwaadheid op. “Jij hebt goed lachen… Jij ben groot. Jij kunt zo’n monsterpik waarschijnlijk wel hebben.” Ze kijkt me serieus aan en legt een haar handen op de mijne… “Je hebt gelijk.. Vooropgesteld dat hij mij zou willen, zou ik hem wat graag ontvangen… Maar hij wil jou.” “En dat past niet!” “Tel tot 10 Evie.. Tel tot 10 en denk na… … Het is zowat elke vrouw gegeven kinderen te kunnen baren… Zeker de ene baby is kleiner dan de andere. Ondanks dat ik er niet voor heb doorgeleerd, waag ik te betwijfelen dat de dikste eikel bij benadering het formaat van het kleinste kinderhoofdje weet te evenaren.”
Ik weeg haar woorden en kan mezelf wel voor m’n hoofd slaan. Ik voel me als een maagdelijke bakvis. Waar was diezelfde maagd die haar onzekere verloofde aan z’n kont door haar maagdenvliesje trok omdat zij niets liever wilde dan vrouw te worden. Zijn vrouw te worden. Wat als John mijn verloofde was geweest. Ik had me waarschijnlijk met hetzelfde enthousiasme op zijn geslacht gespietst. Toen had ik geen vergelijkingsmateriaal.
“Waar is hij Guusje?” “Zoek ‘m lieverd. Hij is voor jou.” Ik schudt mijn hoofd. “Neen Guusje… Ik ben van hem… Tenminste als hij me nog wil.”
“Hij wil niets liever!”
John:
Ze kijkt me verbaasd aan. “John? Jij… Hoe lang?” “Vanaf Guusjes verhaal over baby’s. Sorry liefje… Ik had je dat ook kunnen vertellen… Je ongegronde twijfels, je angsten … ze waren zo charmant. Ik besefte dat het vandaag niets kon worden. Je hebt te veel meegemaakt. Ik wil geen misbruik maken van je angst… Jou keuze moet vanuit vrijheid gemaakt worden. Op een later tijdstip, wil ik in alle rust, alles met je doorpraten.” “Je speelde een spelletje!?” “Misschien een beetje lieverd.” Ze kijkt me strak aan. Staat op en komt naar me toe. Ik vrees dat ik de verdiende oorvijg ga incasseren “Blijf dat doen John…” Ik ben verwonderd. “Wat doen?” “Blijf met me spelen.. Houdt me scherp, houdt me wakker en geef mijn leven kleur… Ik wil je John.”
Ik leg mijn handen op haar schouders en kijk van dichtbij in haar ogen. “Wat wil JIJ Evie?” Haar ogen lichten op. “Ik ben van jou. Ik leg mijn leven, mijn liefde, in jou handen… Ik laat me vallen in het vertrouwen dat jij me vangt voordat het echt pijn doet. Geloof me als ik zeg dat mijn keuze niet bepaald wordt door het gebeurde. Voor het eerst in mijn leven heb ik echt gevochten. Gevochten om bij jou te kunnen zijn.”
Door de passie en de felheid waarmee zij de laatste woorden uitspreekt landen speekselspetterjets op mijn gezicht… Ik voel ze branden. Haar vuur ontsteekt het mijne.
Ik til haar op, draag haar tot op de slaapkamer en leg haar op het bed. Zonder mijn blik los te laten maakt ze de ceintuur van haar badjas los en slaat hem open. Ik laat mijn badjas zakken met als gevolg dat zij opnieuw met mijn erectie wordt geconfronteerd. “Neem me John… Laat me kleur zien.” Ze spreidt haar benen. Ik ruik en proef haar opwinding. Ze steekt haar armen omhoog. pakt mijn handen en trekt me tussen haar benen. Ze laat mijn handen los en trekt haar geslacht voor me open. De vochtige liefelijkheid van haar van haar lustbloem en haar vooruitstekende roze klit laten speeksel in mijn mond lopen. Het zijn haar ogen die nee zeggen. Het is hooguit gefluister “Maak me de joue.” Ik schud mijn hoofd. “Ik wil je geen pijn doen.” Ik zie verdriet in haar ogen…
“Alsjeblieft John, martel me niet langer… Neem wat van jou is.” Op het moment dat ik mijn piemel in mijn hand neem, knikt ze. Ik leid mijn eikel naar haar uitnodigende rozerode lusthof. Na een kort hoofdknikje duw ik, haar blik niet loslatend, mijn eikel naar binnen. Ik zie, voel zo ook haar pijn. Maar dat is niet het enige. Meer nog dan pijn zie ik verlangen. Ik zie haar hunkering om zich ongeacht de prijs aan mij te geven. Ik leun voorover en steun op mijn handen. Ik voel haar hart kloppen in mijn eikel. Ze is heet, vochtig, maar ook ongelofelijk nauw. Ze doet het zelf. Met haar ogen trekt ze me verder naar binnen… Een melange van passie en pijn tekent haar gezicht. Bijna bij het einde voelt het alsof mijn eikel wordt gekust. In schril contrast met haar pijngrimas staat het feit dat ze juist op dat moment omhoog stoot. “Auww…Aarghh…”
Ik wil terugtrekken maar voel haar handen op mijn billen. Via onze ogen zijn ook onze harten met elkaar verbonden. De pijn verdwijnt en maakt plaats voor iets anders… Eerst nog nauwelijks voelbaar, maar steeds nadrukkelijke kantelt zij haar heupen, mijn piemel in een ongekende hete grip vasthoudend. Ze versnelt niet, toch wordt het gevoel almaar sterker. Ik besef dat dit niet lang kan duren en wil net… als haar blik breekt… Een speekselspoor loopt over haar wang… Het is mijn speeksel.
“Ó… ó.. ó. God… Óóó … Gò .. óóóóódd.” Met dat zij… loop ik in haar leeg. .. Geen spetterend orgasme, maar een adembenemende apotheose van genot…
Evie:
“Voor het eerst in mijn leven heb ik echt gevochten. Gevochten om bij jou te kunnen zijn.”
Door mijn felheid landen speekselspetters op zijn gezicht… Zijn ogen worden groot Ik zie echter geen spoor van walging.
Geheel onverwacht tilt hij mij op, draagt me naar de slaapkamer en legt me op bed. Ik zoek oogcontact, maak de ceintuur van mijn badjas los en sla hem open. Als antwoord laat hij zijn badjas naar de grond glijden. Ik word opnieuw getroffen door zijn, in mijn ogen overmaatse geslacht… Mijn aanvankelijke angst wordt verzwolgen door begeerte. “Neem me John… Laat me kleur zien.” Ik spreid mijn benen. Het steigeren van zijn piemel versterkt mijn lust. Ik ruik mijn opwinding, maar ben de schaamte voorbij. Ik steek mijn armen omhoog, pak zijn handen en trek hem tussen mijn benen. Ik laat zijn handen los en trekt mijn schede open. Zijn pupillen worden groot, zijn tong schiet langs zijn lippen en ik zie hem slikken. Dat is niet wat ik wil… Nu niet! Hij leest mijn gedachten. Ik hoor mezelf fluisteren “Maak me de joue.” Hij schudt zijn hoofd. “Ik wil je geen pijn doen.” Ik voel verdriet… Angst dat ik hij me niet wil….
“Alsjeblieft John, martel me niet langer… Neem wat van jou is.” Als hij zijn piemel pakt slaat mijn hart over. Ik knik. Zijn eikel kust mijn lusthof. Ik knik nog eens. Mijn blik niet loslatend, splijt zijn eikel mijn voorportaal. Het doet pijn, maar er is meer. Meer nog dan pijn voel ik tomeloos verlangen. De behoefte om me ongeacht mezelf aan hem te geven. Hij leunt voorover. Zijn handen staan naast mijn hoofd. Zijn eikel steigert, brandt als vuur.. Ik wil dat vuur… Ik wil het diep van binnen.. Hij weet ’t en schuift almaar dieper… Het is een compositie van pijn, lust en een bizarre honger. Plotseling raakt hij iets… Een hevige pijnscheut trekt vanuit mijn buik naar mijn brein, toch schieten mijn heupen omhoog… Mijn kut omhelst als het ware de pijn. Ik hoor mezelf kermen… Ik raak in paniek, hij trekt terug. Met mijn handen op zijn kont duw ik hem krachtig terug… Mijn honger is niet gestild. Nog niet.
Een golf van ongebreidelde wellust spoelt de pijn weg… Evie is niet langer hoeder van haar vermeende kuisheid… Mijn lijf voert regie en claimt genoegdoening.
Met toenemende kracht en nadruk kantelen mijn heupen. Zijn mannelijkheid en mijn vulva zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het gevoel wordt almaar sterker. Ik heb geen idee waar en hoe dit eindigt… Zijn speeksel druipt in mijn mond. Ik slik… Eerst wordt het donker… Gelijk daarop wordt ik verblind door een hemels licht.
“Ó… ó.. ó. God… Óóó … Gò .. óóóóódd.” Ik voel het, mijn mond drinkt zijn speeksel en mijn schoot slikt zijn zaad…
Hij smoort me met zijn lijf… In het verleden, met Wouter.. Ik had hem gelijk van me afgeduwd. Maar nu… Ik wil hem niet kwijt.. Wij delen zijn geslacht.. Ik ben huiverig voor de leegte die hij achterlaat. Onze monden vinden elkaar. Ik drink van hem alsof ik dagen zonder water in de woestijn heb doorgebracht.. ‘Wat gebeurt met me? Waar is de Evie die na de daad louter afkeer voelde als zij in aanraking kwam met eigen of haar eega’s lichaamssappen ? Het duurde hooguit 5 minuten voordat de douchesproeier zelfs het laatste restje lust door het putje spoelde…
“Ik voel me schuldig John?” Hij komt overeind en kijkt me van dichtbij aan. “Wouter?” Ik knik. “Maar niet zoals jij denkt… Het koste hem uren, soms zelfs dagen, om mijn lust op te wekken. Enkele uitzonderingen daargelaten stond ik 10 minuten nadat… onder de douche.” Ik zie zijn pupillen samentrekken. “Nadat wat, Evie? Noem de dingen bij hun naam.” “Nadat hij me geneukt had.. Bedoel je dat?” Hij knikt, maar zijn strenge blik blijft. “En zo net Evie… Heb ik je geneukt?” Zonder na te denken schudt mijn hoofd. “Wij hebben… Wij.. we hebben liefde bedreven.” Zijn blik wordt zachter, maar wacht..voel ik ’t goed… In mijn buik groeit iets.. Hij ziet het aan me.. Hij ziet dat ik het weet… Dat ik het wil.
“Ik wil het horen Evie.” “Ik wil je John.” “je hebt me toch…” Ik schud mijn hoofd. “Mondje open!” Ik doe wat hij me vraagt… Hij tuit zijn lippen. Een druppel spuug valt gloeiend op mijn tong. Ik slik.”Meer?” Ik knik en open mijn mond opnieuw.
Ik ken mezelf niet meer. Ik drink zijn spuug en in plaats van walging voel ik schaamteloze wellust. “Heb je nog meer dorst?” Er knapt iets in me.. Teugels van schaamte, feministische overwicht en katholieke deugdzaamheid worden verbroken…
“Doe met je wat je wil John… Ik ben geil…” Een glimlach krult om zijn lippen. “Zal ik ’t wulpse kutje van mijn geilteefje nog eens volspuiten?” Ja, John.. Neuk me… Neuk me suf.”
Hij trekt zich terug… Ik schrik. Mijn handen schieten naar zijn kont. Hij houdt in. Alleen zijn eikel steekt nog in mijn voorportaal. “Handen thuis Evie.. Kneed je tieten.”
Weifelend verhuizen mijn handen naar mijn borst. “Kneden!” Ik sluit mijn handen om mijn tietjes. Precies in datzelfde ogenblik stoot hij met kracht toe..Van schrik knijpen mijn handen dicht… Mijn borstjes hebben eerder hooguit een secundaire rol gepeeld in mijn seksualiteit.. Door onze kinderloosheid waren zij nooit meer dan veredeld speelgoed voor mijn echtgenoot. Dat veranderd op slag.. Telkens als John toestoot knijp ik in mijn tietvlees… Had Wouter me daar ooit zo hard geknepen, ik had hem voor weken uit de echtelijke sponde geweerd… Nu doe ik het nota bene zelf… Opwinding werd lust… Verlangen, tomeloze geilheid… Het is niet langer uitsluitend mijn klit die aan de wieg staat van mijn genot… Het zijn mijn hele kut, mijn buik en tietjes die nu regie voeren… Mijn brein is beneveld, verslaafd aan de eisen van mijn geile lijf. Zelfs mijn mond en keel worden aangestuurd door de hunkering naar genot. “Ja John.. Jááá…” Het gevoel dat hij me met zijn kracht verder open splijt is als olie op mijn liefdesvuur… Hij pookt dit vuur tot ongekende hoogte. Ik verlies het besef voor tijd en plaats. “Jááá… Jáá.. jà.. ù.. ùt Kòoooommmmttt.” Ook achteraf kan ik nauwelijks helder denken… Mijn lijf schokt lang na. Als ik langzaam bij mijn positieven kom is hij niet langer in me. Ik open mijn ogen. Het eerste wat ik zie is zijn piemel. “Mondje open liefje.” Ik volg zijn opdracht automatisch op, buig naar hem toe en stulp mijn lippen over zijn eikel… Wouters onvervulde wens maak ik al bij de eerste keer met zijn broer waar… Hij trekt zich af in mijn mond en ik brand van verlangen om zijn zaad te drinken. “Jááá… Eééévvv.” Zonder ook maar de geringste terughoudendheid slik ik alles.. Ik drink hem tot de laatste druppel.