Evie in Fantas’t’y Land – Hoofdstuk 6

Evie:
In eerste instantie weet ik niet waar ik moet beginnen. Ik vertel van het overlijden van Wouter en het feit dat John me had uitgenodigd om hem op deze zakenreis te begeleiden. Ik vertel hoe ik me koester in de geboden luxe en de schoonheid van de omgeving en de natuur. Ik vermijd angstvalling om John’s eigenlijke intentie met betrekking tot onze relatie te benoemen. Ook omzeil ik alle seksueel getinte ervaringen tijdens deze reis… Ik had beter moeten weten.
Tegen verwachting in is het Guusje die me in de rede valt. “Ik heb van Fransie begrepen dat jij op een bepaald moment met je jurk opgetrokken naast je schoonbroer op een stretcher lag.” Ik schiet acuut in de verdediging. “Dat was zijn idee!” “Hmm … Ik wil je begrijpen Evie… Het was ook Rudi’s idee om mij te betrekken bij de seks met twee verdoofde minderjarigen. Het was mijn keuze om daarin niet mee te gaan.” “Maar John… Hij heeft van die dwingende ogen.” Guusje lacht. “Kijk me eens dwingend aan John.” Het is inderdaad de blik, die mij aan mezelf doet twijfelen die hij nu ook naar onze gastvrouw toewerpt. “Zeg ’t John..” “Trek je kimono open Guusje!”
Ze weerstaat zijn blik lachend. “Zou ’t ook niet toch iets van jezelf kunnen zijn Evie? Wil jij je niet zelf ook blootgeven aan je schoonbroer?” “Sowie, ich bei dir Mutter?” “Zo maar dan anders; Liebes.”
Het liefst had ik dit bezoek nu afgebroken. Die escape heb ik echter zelf gesloten door in te stemmen met de overnachting. “Waar ben je bang voor Evie?” Ik haal mijn schouders op. “Ùh… eigenlijk ben ik niet bang… Het is meer schaamte.” “Schaamte waarvoor? Voor je lijf, voor je lust of voor wat wij van je zouden kunnen denken?” “Vooral dat laatste denk ik.” Guusje schuift haar stoel naar mij toe… Zo was ik ook Evie. “Ik schaamde voor zowat alles… Voor mijn lengte, mijn kleine tietjes, mijn gekreun als Rudi of later Fransie me likte… Maar dankzij haar,” ze wijst naar haar dochter, “ben ik de schaamte voorbij. Zij heeft me laten zien en ervaren hoeveel fijner seks is als jezelf aan je lust overgeeft.” “Maar is dat niet raar, met je dochter?” “Sie wollte erst nicht. Ich musste um ihre Gunst kämpfen.” “Dat niet alleen. Ik heb mezelf nooit als lesbisch of zelfs maar biseksueel beschouwt. En zelfs dan. Ze is dan wel niet mijn biologische dochter, maar toch.” “Erst nach meinem 21. Geburtstag ließ sie mich zwischen ihre Schenkel.”
“Dat kan ik me heel goed voorstellen, zeker in het licht van het misbruik door je vader.” reageert John onverwacht.
Guusje staat op en reikt mij haar hand. “Kom mee Evie, dan gaan wij vast in de living zitten.” “Maar zal ik niet eerst helpen met opruimen?” Ze schudt haar hoofd. “Dat doet Fransie wel, hè lieverd?” “En Johnnie zal haar helpen.” Ze pakt mijn hand en trekt mij met zachte dwang mee.

Ze gaat op een bank zitten. Ik laat me naast haar trekken.
Ze streelt mijn wang. “Alsjeblieft Evie, niet zo bang… Hoe was het voor jou toen Fransie je befte?” “Ik snapte het niet. Zeker niet nadat later bleek dat zij een politieagente is.” Wat is daaraan te snappen lieverd. Ze vertrouwde John al van hun eerdere contacten en dientengevolge vertrouwde ze ook jou. En tussen ons gezegd en gezwegen. Die jongedame heeft een neusje voor seksuele ontberingen van seksegenoten.” “Is zij wel lesbisch?”

Inmiddels zijn John en Fransie in fauteuils tegenover ons gaan zitten. Guusje kijkt haar dochter aan. “Ich sehe mich als sex-neutral. Ich liebe die Person und nicht das Geschlecht. Bisher habe ich nur zwei Männer getroffen, die etwas in mir bewegten. Einer dieser Männer hat derzeit nur Augen für eine andere Frau.” Het is mogelijk een gevolg van de wijn dat het pas laat bij me doordringt dat een van de mannen waarop zij doelt, John is. “Guusje legt haar een hand op mijn knie en schuift die samen met mijn rok een stukje naar boven. “Je bent me nog een antwoord schuldig Evie… Hoe was ’t voor jou?” Ik kijk steunzoekend naar John. “Die vraag kan ik niet voor je beantwoorden liefje.” “Ik èh… Ik had zoiets niet eerder meegemaakt. Het was heftig. Erg heftig.” “Wat was heftig? Het feit dat het een vrouw was die je befte of je orgasme.” “Beiden eigenlijk… Ik was nog nooit eerder, gebè… gebeft.” “Dein man? Er hat dich nie…?” “Hij wilde wel… Ik heb hem nooit toegelaten vanwege m’n grote…” “Je grote Klit, bedoel je? Fransie vertelde me dat jij een mooie stijve klit hebt… Zou ik hem mogen zien?” Opnieuw kijk ik hulpzoekend naar John. Zijn ogen veranderen weer in donkere poeltjes. “Laat zien Evie!”
“Ik zal je helpen lieverd.” Guusje gebruikt beide handen om mijn rok omhoog te schuiven. Mijn lichaam pleegt verraad. Het kopje van mijn klit staat glanzend tussen mijn schaamhaar.” “Óh God Evie, je zou trots moeten zijn op dat orgaantje. Die van mij speelt altijd verstoppertje.” “Aber ich kann ihn blind finden.” “Mà, mag ik … Bij jou?” Guusje kijkt me ongelovig aan. “Heb al eens een ander kutje gezien.” “Ùh.. één keer, lang geleden.. Dat was voorbij voordat ik…”

Terwijl ze opstaat en zich naar me toedraait gaan Guusjes handen naar de band om haar Kimono. Ze knoopt hem los. “Help me Evie?” Met trillende handen trek ik de panden van de kimono uit elkaar. Nog voordat ik haar geslacht goed kan zien, ruik ik haar. Sterker nog. Ik proef haar, zonder dat ik haar met mijn tong heb aangeraakt. Op haar venusheuvel staat een, bijna doorzichtig, toefje kastanjebruin haar. Een klit is niet te zien wel piepen haar kleine schaamlippen gedeeltelijk tussen de grote uit.
Guusjes handen verschijnen in mijn blikveld. Ze trekt de schaamlippen open. “Kun je hem nu zien Evie?” “Ik geloof ’t wel. Dat kleine donkerroze speldenkopje. ”Precies… Een minuscuul kopje voor maximaal plezier. Tenminste als de plezierdonor ’t weet te vinden. Mijn man bakte daar niet zo veel van. Dat probleem zal een man bij jou niet hebben Evie.” “Möchtest Du meine Muschi auch sehen, Evie.” Ik voel dat ik knik. Moeder en dochter wisselen van plek. Meteen trekt Fransie de voorkant van haar Dirndl omhoog. Het blijkt dat ze zelfophoudende kousen draagt. Door deze omlijsting steekt het haarloos bolvormig kutje nog meer af. Haar grote schaamlippen vormen een strak gesloten verticale spleet. “Überzeuge dich selbst, jede Muschi ist anders.” Het lukt me niet om mij handen te sturen. De jonge vrouw buigt naar voren, pakt mijn handen en duwt die aan weerszijden tegen haar schaampleet. “Zieh Sie einfach auf, es tut nicht weh. Im Gegenteil; ich liebe das.” Ze ruikt zoeter dan haar moeder. Ik zet druk en trek de schaamspleet open. Het glinstert van het vocht en de schaamlippen blijven door glimmende slijmdraadjes met elkaar verbonden. Boven in haar spleet, daar waar de schaamlippen bij elkaar komen, prijkt een roze glanzend knopje ter grootte van een erwt. Ik kan niet anders, ik moet haar aanraken en streel kort met een wijsvinger over het knopje. Fransie trekt achteruit en haar ademhaling ontsnapt sissend tussen haar tanden.” “Jullie zijn mooi.” “Nou is ’t jou beurt lieverd.” “Wat is mijn beurt? Guusje kijkt me van dichtbij aan. “Setz dich, Fransie.” Ze brengt haar handen naar het bovenste knoopje van mijn blouse en maakt dat los.. Wanneer ze naar de volgende knoop zakt, pak ik haar handen.” Haar blik wordt donkerder en ze schudt met haar hoofd. “Voor straf ga je staan en knoop je de blouse zelf los.” Ik probeer oogcontact met John te maken. “Gehoorzamen Evie.” Wat doet hij? Hij wil mij, maar toch levert hij me over aan de grillen van deze grote vrouw.” Mijn schaamte, mijn opwinding en nieuwsgierigheid flitsen afwisselend door mijn brein. Plotseling grijpt Guusje de bovenkant van mijn blouse en geven een stevige ruk. De knopen van vliegen in het rond en ik hoor hoe ze over de houten vloer rollen. “Ga staan en doe die blouse uit!” Geschrokken door haar brute actie spring ik op en laat de blouse van mijn schouders glijden. Vreemd genoeg voel ik geen schaamte. Als Guusje de rits van mijn rok losmaakt en deze mijn blouse volgt is er zelfs iets van trots. “Hmm Ja John… Ik kan me voorstellen dat je haar voor jezelf wil… Zou je me willen assisteren? Pak haar van achter bij haar appeltietjes en zorg dat ze overeind blijft, ook als haar knieën haar gewicht even niet kunnen dragen. Ik voel hoe John achter me gaat staan. Hij wringt zijn handen onder mijn oksels door en zet zijn grote handen stevig om mijn borsten. Hij fluistert in mijn haar. “Leg je genot in haar handen Evie… Laat ’t gebeuren.” Ik leg mijn handen over de zijne. Ik geloof mijn eigen stem maar nauwelijks.. “Ik vertrouw je John. Ik ben van jou.” “Dank je liefje.”

Plotseling voel ik twee handen die langzaam van mijn dijen naar mijn billen strelen. Ik geef me over en leg mijn hoofd achterover tegen Johns borst. Het voelt op een vreemde manier opwindend als vier handen tegelijkertijd mijn borstjes en mijn billen kneden. Een warme luchtstroom streelt mijn klit, er trekt een rilling langs mijn ruggengraat omhoog. Als Guusjes haar lippen over mijn klit stulpt, beneemt dat me de adem.
“Óóh John.” “Lekker liefje?” Ik knik tegen zijn borst. Een vinger zoekt doelgericht naar mijn ingang. Ik wil me terugtrekken. John houdt me tegen. Nooit eerder hebben andere dan mijn eigen vingers mijn intiemste opening geëxploreerd. Tijdens haar onderzoek blijft Guusjes mond verbonden met mijn klit. Gevoeld twee vingers schuiven in mijn lichaam. De sensatie is in niets te vergelijken met het stoten van Wouters onstuimige piemel. Dat was ook lekker, vooral ook in psychologisch opzicht. Het feit dat mijn lichaam in staat was hem in opperste verrukking te brengen gaf voldoening en een soor van gevoel van macht.
Guusjes vingers strelen de ziel van mijn vrouwzijn. Ze lijken op zoek. Plotseling zetten haar vingers meer druk en bewegen ze op hetzelfde plekje. Het voelt op een vreemde manier alsof ik moet plassen. Toch wil ik meer. “óh ja, ga dó.. rrr…”
Alle kracht lijkt vanuit de uiteinden van mijn lichaam te stromen naar dat ene plekje in mijn kruis.. Het voelt alsof een hete straal urine langs de binnenkant van mijn dijen naar beneden stroomt… Een explosie van genot vermengd met geluk beneemt me de adem… Het wordt zwart voor mijn ogen. Op dat moment meen ik zelfs muziek te horen.
Langzaam kom ik tot mezelf. Ik lig op de bank en John zit geknield naast me. “Ik ben trots op je Evie.” Hij kust me. Hij hoeft niet aan te dringen. Ik open automatisch mijn mond. Ik wil hem… Wat hij verder ook met me van plan is… Ik zal me voegen in mijn lot… Pas nu realiseer ik me, dat dat gelijk staat aan zwelgen in, althans voor mij, nog ongekend genot.
Met tegenzin los ik onze zoen. “Ik geloof dat ik geplast heb.” Het is Guusje die antwoord. “Niks geplast lieverd… Je hebt ge-squirt.” “Ge-Wat?” “Je hebt venussap gespoten lieverd.” “Maar… Ik wist niet dat dat kon.” John kust mijn voorhoofd. “Je weet nog zo veel niet schat… Laat je leiden.” Ik knik. “We moeten praten John. Onder 4 ogen.” “Dat doen er lieverd. Zo gauw als we morgen terug op het Chalet zijn.”

Plotseling gaat alles erg snel. Guusje tikt John op zijn schouder. Ze vertelt dat Fransie een telefoontje heeft gehad. Ik begrijp nu wat de bron was van de melodie die ik hoorde op het moment dat… Guusje zegt dat Fransie zich aan ’t omkleden is om samen met John naar Reith te rijden.
“Mutter kümmerst du dich um Evie. Sobald wir mehr wissen, werden wir euch informieren.” Fransie zit weer helemaal in haar rol van de efficiënte rechercheur. “Du folgst mir in deinem eigenen Auto John. Ich fahre voran mit Blaulicht. Es wirft unnötige Fragen auf, wenn wir in einem Auto ankommen.” Terwijl John mij kust doet Fransie hetzelfde bij Guusje. “Pas gut auf dich auf Kind.” “Mach ich Muttie.”
John stormt achter haar het huis uit. Nog voordat hij zijn auto goed en wel heeft gestart. Vliegt Fransie met een blauw zwaailicht op haar auto van het erf af.

John:
Nog voordat ik mijn auto heb gestart scheurt Fransie het erf af. Honderden meters voor mij zie ik de weerschijn van het blauwe zwaailicht. Op de smalle bochtige bergweg lukt het me niet om ook maar een beetje op haar in te lopen.
Plotseling. In een onoverzichtelijke bocht duikt een zwarte jeepachtige auto voor me op. Ik trek mijn stuur om, maar kan niet verhinderen dat mijn bumper de achterkant van die auto schampt. Het lukt me ternauwernood om de Audi op de weg te houden. Ik geef gelijk weer gas om het contact met Fransie niet helemaal te verliezen. ‘Die schade is van later zorg.’ Ik zal de schuld van de aanrijding op me nemen en eigenaar royaal schadeloos stellen. Er klinkt een schelle toon en een rode driehoek verschijnt op mijn dash-computer .’Collision detected. Save 10 min. before & after?’
Automatisch druk ik de OK knop op mijn stuur.

Pas op de brede ‘bundesstrasse’ durf ik echt gas te geven. Langzaam kom ik dichterbij het zwaailicht. Blijkbaar heeft mijn Audi net iets meer vermogen als de dienstauto van Fransie.
Ik hang me aan haar bumper en geniet voor een moment zowaar van het voor ons aan de kant snellende verkeer. Uiteindelijk heeft de terugweg van de Gildemeester Alm nog niet de helft van de tijd gekost van de heenreis.
Bij het resort aangekomen staat de slagboom open. Tot mijn verbazing staan twee brandweerauto’s met hun hele bemanning te niksen. Enkele mannen wijzen naar de vlammen en rook die honderd meter hoger, op de plaats van het chalet, boven het bos uitstijgt.
Doordat Fransie op de toegangsweg naar het resort haar zwaailicht heeft uitgeschakeld heeft niemand op onze aankomst gelet. Ze springt uit haar auto en loopt op een brandweerman in net uniform af. Als ook ik dichterbij kom zie ik de gouden strepen en sterren op zijn schouders. “Warum löschst ihr nicht?” De man draait zich naar Fransie om. Vreemd genoeg krult een glimlach om zijn lippen. “Die Löschrohre nach oben sind trocken. Es scheint, als ob sie nicht verbunden sind.” “Wie ist das den möglich?” De man haalt schijnbaar onverschillig zijn schouders op. “Und wer ist die neugierige kleine Dame, die das wissen will?
Op het moment dat zij haar dienstpenning tevoorschijn tovert verdwijnt de arrogantie van de man als bij toverslag. “Entschuldigen sie bitte Frau Kommisarin.” “Inspektorin.” corrigeert ze de man. “Haben Sie ein Löschhubschrauber angefordert?” “Noch nicht. Ich bin noch nicht dazu gekommen.”
“Nicht dazu gekommen.. Du Arschloch, deine männer haben dich formlich darum gebeten als sie bemerkten das de Rohre trocken lagen.” Fransie draait zich om. Ik meende de stem ook al te herkennen. Het blijkt Sepp, het manusje van alles van het park te zijn, die roepend en zwaaiend met papieren op ons afkomt. “Hij duwt de papieren in Fransies handen. “Kucken Sie nur Frau Inspektorin. Es ist Seine unterschrift und sein Stempel auf der Brandschutzerklärung.”
Fransie bladert de papieren door en wenkt een van de brandweermannen. Sepp köntest du bitte mein Sprechfunkgerät aus meinem Auto holen. De inmiddels toegesnelde brandweerman kijkt van Fransie naar zijn Baas. Zij steekt haar hand uit. “Kriminal Inspectorin Gandler… Wer sind Sie? De man schudt haar hand. “Hauptfeuerwehrmann Assauer.” Ich nehme Ihren Chef, den Landesbranddirektor Möllinger, fest. Wollen Sie und Ihre männer ihm in gewahrsam nehmen bis meine collegen ihn übernehmen. De commandant staat te trillen op zijn benen… “Du.. Du.. Du bist die Tochter van Rudi.. Rudi von Meinshausen,” Fransie stapt op de man af en duwt haar gezicht zowat tegen het zijne. “Und woher hast du dieses Wissen?” De man lacht als een boer die kiespijn heeft. “Deine Familie wird dir schon beibringen, das man sich besser nicht gegen die 4 Bären auflehnt. Du und deine möchtegern Mutter.” Fransie heeft duidelijk genoeg van de onkundige corrupte blaaskaak en neemt de regie nadrukkelijk in handen. Voor het gemak vertaal ik haar woorden.
“Brandmeester Assauer neem u dit stuk verdriet mee. Hij is gearresteerd op grond van oorkondevervalsing, corruptie en bedreiging van een ambtenaar in functie.” De brandweerman verwijderd de dienstonderscheidingtekens van zijn commandant. “Voegt u brandstichting nog maar toe aan u lijstje mevrouw de inspecteur. Dit was de eerste brand waarbij de commandant al op locatie voordar de melding binnenkwam. Als er ook maar het geringste spoor is van brandstichting dan zullen mijn collega’s en ik dat vinden. Deze man is commandant geworden op basis van zijn naam en afkomst. Hij heeft nooit een passende opleiding gevolgd of ook maar een ander brandje geblust als zijn eigen dorst.”

De brandweerman overhandigd de voormalig commandant aan zijn manschappen. Hij roept een paar commando’s waarop een zestal mannen met blusapparaten naar de bosrand rent. Sepp overhandigd Fransie haar walkie talkie. Hij roept naar de brandweermensen en zegt hun om de Golfkar aan de rechterkant van de ingang te nemen voor de rit naar boven. Brandweerman Assauer bedankt Sep en vraag Fransie om nu vooral geen blushelikopter meer op te roepen. Hij verwacht geen heil van de late inzet en is bang dat de bakken met vallend bluswater eventuele sporen zullen uitwissen.
Fransie zet de walkie talkie aan haar mond en deelt opdrachten uit in een voor mij onbegrijpelijke codetaal. Onderhand vraagt Assauer aan Sepp om toch met een collega gebruik te mogen maken van de andere golfkar. Sepp verwijst de mannen naar een kleiner type kar achter het ontvangstgebouw. Vlak na het uitbreken van de brand had hij de commandant op de andere golfkar gezien. Hij wil dat die kar door de recherche op sporen wordt onderzocht.

Ik merk dat Fransie erg druk is met het aanvragen en coördineren van extra hulptroepen. Ik zet het op een looppas en haal op de hoek van het ontvangstgebouw Assauer en zijn collega bij. Ik stel me voor als de nieuwe eigenaar van het resort en tijdelijke bewoner van het brandende chalet. Hij drukt mijn hand, stelt zich voor als Toni en zegt dat ik bij Sepp in een goed boekje sta. Het is mede daarom dat ik met hen mee mag.
Het doet fysiek pijn als ik, wanneer we boven komen, het al bijna totaal in de as gelegde Chalet zie. De vooruitgesnelde brandweermannen zijn vooral bezig met het voorkomen dat het vuur overslaat op de belendende bossages.
Tonie loopt met me naar wat ooit de veranda is geweest. Hij wijst naar de grond. Behalve een donkere streep in een grijze aslaag zie ik niet bijzonders. Zijn collega legt me uit dat dit een duidelijk spoor van een amateuristische brandstichting. Plotseling roept een van de mannen aan de bosrand. Hij houdt de gedeeltelijk gesmolten resten van wat ooit een plastic jerrycan is geweest omhoog. Tonie steekt zijn duim omhoog. “Einsacken!” Hij haal een aantal plastic buisjes uit zijn zak en bemonstert met een soort van watttips de net gevonden sporen.
Nadat hij klaar is legt hij een hand op mijn schouder. “Kommen Sie mit Herr Berns. Sie können hier nichts mehr ausrichten. Meine collegen warten hier auf die spurensicherung der Polizei.” Ik laat me meevoeren naar de golfkar en rijdt samen met Tonie terug naar beneden.

Sepp vangt me op en duwt me en metalen zakflesje in mijn handen. “Trinken Sie.. Ein selbstgebranten Obstler.” De discussie van Fransie met een man die blijkbaar haar meedere is, is niet te overhoren. Sepp fluistert in m’n oor dat die meerdere blijkbaar een volle neef is van de door Fransie gearresteerde brandweer commandant. Uit een eerder onderhoud met Fransie en de officier van justitie heb ik begrepen dat veel van de leidinggevende publieke functies worden ingevuld vanuit familiare en politieke overwegingen. Het is daarom dat zij hun meerderen in het ongewisse hebben gelaten over het lopende onderzoek naar Mittermaier. De inmiddels verzamelde bewijzen kunnen zij niet zomaar opzijschuiven zonder zichzelf te compromitteren.
“Sie haben einen Krieg angefangen Fraulein Gandler, oder mus ich sagen von Meinshausen … Sie sind eine Nestbeschmutzerin… Sie haben vielleicht eine schlacht gewonnen, aber den krieg.. den..” Opeens betreed de jonge officier van justitie het strijdtoneel. Hij houdt zijn gsm omhoog en zegt dat hij het gesprek van Fraulein Gandler met de zeer geëerde kommisaris Möllinger heeft opgenomen. Zijn laatste woorden druipen van Minachting. De kommissaris wenkt enkele politieagenten. Hij geeft hen opdracht om mij, de officier van justitie en Fransie te arresteren. Als reden geeft hij aan dat wij een lopend onderzoek hebben gehinderd en eerbare families in diskrediet hebben gebracht. De vier Families.. “Die 4 Bären.” hebben hun zaak vanmiddag aanhangig gemaakt bij de eerwaarde rechter Andreas Mursteiner. Hij had de 3 arrestatiebevelen uitgevaardigt.

De officier van justitie toont zich, naar achteraf blijkt gespeeld, aangeslagen en vraagt commissaris nederig om alsjeblieft contact op te nemen met de rechter om de arrestatiebevelen te bevestigen. Met de arrogantie van onoverwinnelijkheid kiest de man het nummer van zijn maatje en zet zijn gsm op speaker. Een vrouw meld zich. “Büro Richter Mursteiner.” “Martin Möllinger hier.. Verbinde mich mit Andreas… Ich Warte.” De lijn kraakt even en wordt stil. “Wer ist da..” “Kommisar Möllinger… Ich..” “Aah Ja… Möllinger… Sie sprechen mit Leitende Oberstatsanwältin Giesbauer aus Wien. Ich habe die Haftbefehle gegen Berns, Gandler und meinen Kollegen Tinhofer aufgehoben und einen neuen Haftbefehl gegen den ehemaligen Komissaris Möllinger erlassen.
De mond van de man valt open en zijn mobieltje op de grond.
De op zijn bevel eerder toegesnelde agenten slaan op last van Fransie hun baas met zichtbaar plezier in de boeien.

Evie:
“Kom binnen Evie. Het zal vast wel goed komen. Mijn dochter is een kei van een rechercheur. Dat zij zelfs die officier van justitie die ze hier eens op een etentje heeft getrakteerd.” “Zo’n jonge donkerharige man die qua uiterlijk een beetje op John lijkt?” Ze lijkt even na te denken. “ Nou je zegt Evie, je hebt gelijk. Alleen kende ik John toen nog niet… Hoe heet hij ook weer? Ti.. Tin nog wat.. Oh ja Tinhofer.. Max Tinhofer.”
“Drink je nog een glas wijn met me?” “Je wil me toch niet zat voeren?” Ze lacht. “ik zou niet durven. Dat zou John me niet in dank afnemen.” “Hoe goed ken je John?” “Uitsluitend uit de verhalen van Fransie… Maar een vent van in de 40 die een aangeboden jong bloemetje afwijst. Zo’n man moet je met een lampje zoeken.” “Stel nou hij had haar niet afgewezen. Had ze hem dan gearresteerd?” Ze trekt haar schouders op. “Die vraag heb ik haar ook gesteld. Ik wacht tot heden op het antwoord.” “Haar seksualiteit steekt ze niet onder stoelen of banken.” “Alleen bij mensen die ze echt vertrouwd Evie. En dat soort mensen heeft ze hier nog maar weinig ontmoet.” “En jij… Nadat je man was gevlucht.. Op en bepaalde manier ben je weduwe net als ik.” “Zo heb ik het nooit bekeken. Maar na Rudi heb ik nooit meer een man gehad. Ook niet gemist overigens.”
“Was höre ich jetzt Goesje… Du hast mich nicht vermist?” Guusje die net opstond om de wijn in te schenken valt terug in haar stoel van verbazing. “Rudi? Du? Wie komst du hier? Du warst doch…?”
“Ja, liebes… Richter Mursteiner hat den Haftbefehl für nichtig erklärt. Ich bin seit 2 Monate zurück in Österreich. Meine Freunde hier haben mich nötig.”

Het is, tijdens deze reis, niet de eerste keer dat ik me een onuitgenodigde figurant voel in een absurde film.
Uit het gesprek dat zich tussen Guusje en haar ex ontvouwt begrijp ik dat de vier machtige families in deze regio hun vooraanstaande positie in gevaar zien. Ze hebben een pact gezworen dat zij al het nodige zullen doen om hun macht en indien dat niet helemaal mogelijk is dan toch hun kapitaal veilig te stellen. Guusjes tegenwerping dat zij hetgeen hij hun kapitaal noemt in feite het kapitaal is van de regionale bevolking lacht hij smalend weg. Het feit dat Oostenrijk na de 1e wereldoorlog de adelstand heeft opgeheven betekend niet dat het verschil tussen adel en ‘bastarde’ daarmee is verdwenen. Hij had verwacht dat juist Guusje als telg uit een verarmde Nederlandse adelijke familie, hiervoor begrip zou kunnen opbrengen. Het feit dat zij het linkse, socialistische, gedachtegoed omarmde had hem in de armen van vrouwen die hun plaats nog wel wisten, gedreven. Guusjes gespuugde opmerking dat hij blijkbaar de slap was om een echte vrouw aan te kunnen en het zelfs nodig had om kinderen te verdoven voordat hij ze aan zijn adellijke’ piemel kon rijgen, beloont hij met een vuistslag in haar gezicht.
Ze slaat achterover en haar ogen draaien weg. Ik ben opgelucht als zij gelijk weer bij bewustzijn is. Haar onderlip is gesprongen en bloedt hevig. Op het moment dat ik opsta vraagt hij wat ik van plan ben. Als ik zeg dat ik een handdoek wil pakken om het bloeden van Guusje te stelpen, knikt hij goedkeurend.
Ik pak een handdoek en maak die onder de koude kraan nat, ga naast Guusje zitten en druk de handdoek stevig tegen haar lip.
Rudi loopt naar de drankkast, schudt zichzelf een whisky in en gaat op een hoge kruk aan de bar zitten. Plotseling gaat zijn telefoon over. De boodschap van de andere kant is blijkbaar niet zoals gewenst of verwacht. Hij slaat zijn borrel achterover, slaakt een getergde zucht, loopt naar de voordeur, roept iemand en komt de deur openlatend op ons af. Kort daarop komen twee kleerkasten van kerels binnen.
Hij verteld ze dat het plan wordt aangepast. Hij heeft van een spion op het resort doorgekregen dat de brandweercommandant door zijn dochter is gearresteerd. Hij is boos dat de ‘amateur’ zich blijkbaar heeft laten betrappen. De kerels krijgen de opdracht ons naar de leegstaande ‘FeschAlm’ te brengen en daar verdere instructies af te wachten. Op de vraag van een van de dommekrachten hoe zij dat moeten doen omdat ze immers met z’n drieën in de Defender hier omhoog waren gereden, bedenkt hun baas dat hij in het geval hij vervoer nodig heeft, de Suzuki van Guusje neemt.

Wij hebben weinig overtuiging nodig om met de twee ‘sportschoolkasten’ mee te lopen. Nadat Rudi zich onze mobieltjes heeft toegeëigend worden we op achterbank van een grote zwarte SUV geduwd.
In tegenstelling tot hetgeen ik had verwacht rijden we niet naar beneden maar op de onverharde weg verder omhoog in de nacht.
Na een paar minuten nodeloos getik op het scherm concludeert de bijrijder dat de FeschAlm niet in het navigatie systeem staat. Hij draait zich naar achter om, kijkt naar Guusje en vraagt haar of zij de weg weet. Zij schudt met haar hoofd, maar op het moment dat de man weer naar voren kijkt, knipoogt ze naar me en begint de fluisteren. “Gaat ’t Evie.” “Ik knik, dat moet je mij vragen. Jij bent neergeslagen.” “Seit stil dahinten.” “Ich muss meine Holländische Freundin beruhigen… Sons flipt Sie gleich noch aus.” Blijkbaar neemt de man genoegen met haar antwoord want als we opnieuw tegen elkaar fluisteren besteedt hij geen aandacht meer aan ons. De mannen zijn erg druk met het bepalen van de route. Bij elke splitising of afslag wordt gestopt en volgt een discussie. Het blijkt dat de chauffeur, Karl, zo weten we inmiddels, een keer eerder Materiaal heeft afgeleverd op de FeschAlm. Dat was echter lang geleden en de boer had naast hem gezeten en had hem de weg gewezen.

“De idioten… De alm wordt momenteel verbouwd, daarom heeft Rudies Firma vanaf onze Alm een tijdelijk kabelbaantje voor het vervoer van bouwmaterialen aangelegd. We hebben de kabel al minstens drie keer gekruist.” “Bestaat die firma dan nog?” Ze knikt. “Een neef heeft de leiding overgenomen, maar ik ben ervan overtuigd dat Rudi vanuit de achtergrond alle touwtjes in handen had.” “Wat zijn ze met ons van plan?” Ze trekt haar schouders op. Blijkbaar zijn we op dit moment levend nog van waarde. Gezien het feit dat Rudi noch zijn kornuiten moeite doen om hun identiteit te verbergen denk ik dat wij op enig moment, moeten verdwijnen of net als de moeder van Fransie slachtoffers worden van een onfortuinlijk ongeluk.” Koude rillingen lopen langs mijn ruggengraat. “En dat vertel je zo koeltje?” “Ik denk dat ik onbewust altijd al rekening heb gehouden met een wraakactie van mijn eega. Dat soort mannen vergeten een krenking van hun vooronderstelde superioriteit nooit… Het is aan ons om die twee Neanderthalers voorin buiten spel te zetten.”
“Maar hoe?” “Een voor een en met hun grootste zwakte.” “En die is? We geven hen het gevoel dat we ze onweerstaanbaar vinden… Kareltje is voor mij. Die kon daarstraks zijn ogen maar nauwelijks van mijn tienertietjes decolleté losweken.” “We moeten ons bewapenen en Peppie en Kokkie uit elkaar spelen.” “Zeg maar wat ik doen moet.”
“Hey Peter, ist es nicht dort oben an diesem Turmkran?” Hij brengt de auto tot stilstand stapt uit en staart in het donker in de richting van een knipperende rood licht. Ook Karel stapt uit en gaat naast zijn kameraad staan. Het valt me op dat mijn kant van de auto onbewaakt is. Ik tik Guusje aan. “Is ’t daarboven?” Ze knikt “Blijf tegen me praten… Ik ga ervandoor. Wacht boven op me. Ik geef je een teken als ik er ben.” Nog voordat zij kan protesteren druk ik de klink omlaag. “Om eventuele geluiden te overstemmen begint Guusje te praten.” Ik duw de deur open en laat me uit de auto zakken. Ik ben blij dat ik na het seksspel mijn sneakers heb aangetrokken. Op de slippers van Guusje zou mijn voorgenomen missie met zekerheid zijn mislukt.
Ik duw het portier voorzichtig weer in het slot. Ik hoop zo wat extra tijd te kopen. Door het geopende bijrijdersportier hoor ik Guusje praten.
Via de naast de weg liggende ondiepe greppel kruip ik naar een bossage verderop. Ik ben nog niet halverwege of ik hoor de deuren van de landrover dichtslaan. Mijn hart staat stil als de lichtbundels van de auto over me heen wegdraaien. Nadat de auto mij is gepasseerd kom ik overeind en ren in de bescherming van het donker naar het bosje, waar ik mij verstop. Ik ben net weggedoken als ik aan de knerpende stenen hoor dat de auto komt teruggereden. Rudies gorilla’s hebben blijkbaar ontdekt dat een van hun gevangenen zich niet langer in hun auto bevind.

Als de auto mijn schuilplaats achteruitrijdend is gepasseerd en de voorlichten het bosje niet meer beschijnen kijk ik voorzichtig naar beneden. Karl is uitgestapt en schijnt met een grote zaklamp bergafwaarts. Nadat hij via het geopende portier met zijn kornuit heeft gesproken, gooit hij de deur dicht en begint door de steile alpenwei, van links naar recht zwaaiend met zijn zaklamp, af te dalen. De auto wordt weer gestart en rijdt even later langs me heen omhoog. Enkele minuten later beschijnen de lampen van de auto een kleine blauwe torenkraan. De lampen gaan kort daarop uit.
Ik kijk naar beneden en zie dat Karl, zijn zaklamp zwaaiend, langzaam naar beneden loopt.