Evie in Fantas’t’y Land – Hoofdstuk 5

John:
Het is zeker twee uur geleden dat ik de zware voordeur hoorde dichtslaan.
Het uurtje slaap heeft me goed gedaan. De spanningen van de laatste dagen zijn me blijkbaar toch niet in de koude kleren gaan zitten. Als ik nadat ik gedoucht heb beneden kom ligt de opengevouwen plattegrond op tafel. ‘Meenemen lieverd, niet op tafel laten liggen.’ gniffel ik in mezelf.
Echter met dat de tijd verstrijkt bekruipt me toch een gevoel van onrust. Ik heb geen idee welke kant ze is opgegaan. Ze is weliswaar een ervaren wandelaar echter naar mijn weten zijn de Limburgse heuvels het summum van haar bergervaring. Niet dat ik zo’n wandelheld ben. Wijlen mijn broer grapte wel eens dat als een geasfalteerde weg naar het toilet zou lopen , ik zelfs daarvoor de auto zou pakken.
Het is een mix van irritatie en opluchting die ik voel bij het horen van de deurklopper.
Ik druk de deuropener en trek de deur open. Met dat ik haar de les wil lezen dringt haar gejaagd, gespannen gezichtsuitdrukking zich aan me op.
“Wat is gebeurd Evie, je kijkt alsof je spoken hebt gezien.” “Geen spoken… Mag ik binnenkomen?” Nu pas besef ik dat ik met mijn lichaam de ingang versper. “Èh ja natuurlijk.” “Rosé?” Ze schudt haar hoofd. “Doe maar een flesje bronwater.” Terwijl ik naar de ijskast loop, laat ze zich met een diepe zucht in een fauteuil zakken. “Was ’t zo vermoeiend?” “Dat ook.. Tot op ’t laatste heb ik eigenlijk ook genoten.” Ik overhandig haar het flesje. “Dank je.” Ze zet het flesje aan haar mond en laat het pas zakken als het halfleeg is. “Als ik nog eens ga wandelen moet ik iets te drinken meenemen.” “En de plattegrond.” Ze schudt met haar hoofd. “De route was prima gemarkeerd.” “Maar?!” Ze kijkt me ondeugend aan. “Maar? Is dat niet het woord dat je niet meer uit mijn mond wil horen?” Ik ga tegenover haar zitten. “Je hebt gelijk. Vannacht toen ik niet kon slapen heb ik nagedacht… Ik besef dat ik je weinig ruimte heb gegeven, te weinig, dat moet veranderen. Mijn enige excuus is dat ik je erg graag wil.” Kennelijk raak ik met mijn bekentenis een gevoelige snaar. Ik zie haar lippen trillen. “Daar ben ik erg blij om John.” Ik beloof haar dat ik mijn best zal doen om m’n leven te beteren. Zonder dat ik er nog naar heb gevraagd begint ze te vertellen. Van hoe ze geschrokken was toen ze besefte dat toevallige wandelaars vrij zicht hebben op ons terras. Van het inspannende maar heerlijke vervolg van haar wandeling, van haar ongeschikte sneakers en uiteindelijk van hetgeen waar zij ongewild getuige van was geworden.
De verbijstering en verwarring die ze uitstraalt als ze vertelt van de oude man die blijkbaar vanaf het ligbed had toegekeken, hoe de vrouw seks had, staat haar goed. Opnieuw is een barst opgetreden in haar burgerlijke beeld van relaties. Ze kijkt me aan. “Wat denk jij John.” “Wat denk ik waarvan Evie?” “Van die oude man en die vrouw, natuurlijk.” “Met jou beperkte informatie kan ik alleen maar gissen… Toen hij…” Die oude man?” Ik knik. “Laat ik zeggen in de 50 was, heeft hij zijn toenmalige eega ingeruild voor een veel jonger exemplaar. Wellicht is hij niet meer in staat de seksuele honger van zijn jongere vrouw te stillen. Misschien houdt ze van hem, misschien wil ze de sociale status en de financiële zekerheid niet missen. Mogelijk wil hij haar eveneens niet kwijt, dus accepteert hij nu de rol van Cuckold.”
“Cuckold, Wat is dat?” “Dat is een man die accepteert dat zijn vrouw het met andere mannen doet. Sommigen genieten zelfs van de vernedering.” Een rilling loopt langs haar ruggengraat. “Dat deed hij ook. Toen zij hem kuste, nadat die donkere vent… in haar mond… Zijn pielie werd toen stijver.” Ik schiet in de lach. “Maar niet zo stijf als die zwarte knoepert?” Opnieuw rilt ze. “Die was niet normaal… Zoiets zou ik niet kunnen hebben.” “Waar niet Evie? In je mond, In je kutje of dacht je toch eerder in je kont” De al de hele tijd aanwezige blos breidt zich verder uit. “Jij, jij… Je bent oversekst!” “Eerder ondersekst, maar daar gaat ’t niet om. Noem de dingen toch gewoon bij hun naam.”
Ze kijkt naar beneden en ontdekt zo het flesje dat zij de hele tijd in haar schoot in haar handen heeft gehouden. Neemt nog een flinke slok en kijkt me geplaagd aan. “Ga lekker douchen lieverd… Ga douchen en bedenk onderhand waarom je bent blijven kijken. Waarom je niet al bij de eerste glimp van dat zondige schouwspel bent doorgelopen.”
Ze staat op, kijkt langs me heen en loopt in de richting van de trap. Als ze zowat halverwege de trap is. “Wacht effè Evie.” Ze blijft staan zonder zich om te draaien. “Ik ben blij dat je terug bent.” Zonder te reageren loopt ze door en verdwijnt, de deur achter zich dichttrekkend, in haar slaapkamer. ‘Ik hou je Evie’ ontsnapt fluisterend aan m’n lippen.

Ik hoor mijn mobieltje. Het blijkt een WhatsApp van Fransie. Ze brengt me op de hoogte van het te feit dat de beide Mittermaiers zich, zoals was te verwachten, beroepen op hun zwijgrecht. Daar zij, noch de officier op dit moment aanvullende vragen hebben, nodigt ze Evie en mij uit voor een informeel etentje bij haar vriendin.
Ik loop de trap op en besluit deze keer te kloppen. “Wat nou weer?” Ik kan een lach niet onderdrukken. Door de gesloten deur breng ik haar op de hoogte van Fransies uitnodiging… Het blijft lange tijd stil. Ik wil al opnieuw kloppen als de deur open zwaait. Ze is gekleed in een witte badjas en wijst op het bed waarop zij, zo te zien, haar koffer heeft omgekeerd. “En wat moet ik dan aan? Zeg jij ’t maar… Mijn rok en het zwarte jurkje vertonen sporen van… En mijn spijkerbroek en blouse zijn bezweet.” Ik pak de genoemde kleding van het bed . “Gelukkig hebben ze hier een ‘wäscheservice’. “Het is zondag John.” “Niets dat niet met extra Eurie valt te regelen… Ga nou jij nou maar lekker douchen. Johnnie gaat de was doen.”
Ik neem de golfkar naar beneden. De mij onbekende jonge vrouw bij de receptie weet blijkbaar precies wie ik ben. De dienstbaarheid die zij aan de dag legt voelt gênant. Ze belooft me dat de kleding van ‘die gnädige Frau’ uiterlijk om zeven uur vanavond zal worden bezorgd. We zijn uitgenodigd voor half negen en zoals ik al in Google maps had gezien was het opgegeven adres iets meer dan 30 kilometer.

Wanneer ik het chalet weer betreed komt Evie, gehuld in haar badjas, de trap af. Op het moment dat het korte kledingstuk even openvalt zie ik dat zij daaronder naakt is. Mijn hart maakt een vreugdesprongjetje maar ik houd mijn gezicht in de plooi. “Kopje koffie Evie?” “Liever cappucino. Ik zag dat dat met die koffiemachine ook moet kunnen.” “Een cappucino voor mevrouw.” Ik haal melk uit de koelkast, schudt deze in de edelstaal beker en schuim deze middels het stoompijpje op.
“Ik hoor dat ze wat zegt, kan haar echter niet verstaan.” Als de grote mokken onder de koffie-uitloop staan draai ik me naar haar om.
Ze schudt met de afstandsbediening. “De TV wil niet aan.” “Dat kan kloppen lieverd. Die zit op dezelfde zekeringgroep als de camera’s en die heb ik dus uitgeschakeld. “Mag dat niet aan?” “Van mij wel. Maar totdat ik weet waar de opgenomen beelden terechtkomen wil ik wel voorzichtig zijn.” Ze kijkt me ondeugend aan. “Geen zorgen hier gebeurt voorlopig niks dat het daglicht niet kan verdragen.” Het is duidelijk dat ze probeert me uit de tent te lokken, ik besluit echter niet te reageren. “Prima. Even geduld nog. Ik serveer eerst de cappuccino’s en schakel dan de zekering in.” Ik pak een roerstaafje uit de bestek-la en teken in de melkschuim. De eerste mislukt jammerlijk dus ik besluit dat dit mijn cappuccino wordt. Bij mijn tweede poging lukt het een weliswaar onregelmatig, maar toch herkenbaar, hartje in de melkschuim te ’tekenen’. Deze kom zet ik gelijk daarna voor haar op de salontafel. Ze kijkt naar mijn creatie. “Wil je wat?” Opnieuw besluit ik niet te reageren. “Ik ben even naar de stoppenkast.
“Dat schuim op je bovenlip staat je goed Evie.” Mij strak aankijkend likt ze het schuim weg. “De TV zou het nu moeten doen.” Ze drukt op de afstandsbediening en gelijk springt de bovenmaatse led-tv aan. Na een paar seconden verschijnt het resort menu in beeld. Het eerste menu-item opent de infopagina’s van het resort. Vervolgens 5 menu-items die leiden naar evenzoveel nationale zenderpakketten. De 7e en laatste optie opent het Video menu.

Ik zie hoe Evie de cursor naar onder klikt en verwacht dat zij het 6e item, TV Nederlands, zal aanklikken. Zij kiest echter voor het Video kanaal en komt vervolgens in een keuzemenu met tal van filmgenres, documentaires enzovoort. “Dat laatste, XXX, wat is dat?” Ik haal mijn schouders op. “Niks voor jou, denk ik.” Deze opmerking kan zij, zoals ik al verwachte ,niet op zich laten zitten. Ondanks dat het keuze menu dat vervolgens in beeld komt waarschijnlijk ook nog een aantal vragen bij naar oproept is aan haar gezicht te zien dat ze weet wat het centrale thema van de door haar gekozen rubriek is. Opeens wijst ze met een trillende vinger naar het beeldscherm. “Is dat wat je bedoelde John? Cuckold… Maken ze daar nog films van ook?” “Ze maken overal films van lieverd… Van alle aspecten des levens om het zo te zeggen. Dus ook van alle aspecten van liefde en seks… Hebben Wouter en jij nooit naar porno gekeken?” Ze kleurt rood. “Een paar keer maar… Van die Tiroler seksfilms. Ik vond daar niet veel aan.” “Nee.. Mevrouw kijkt liever naar live porno.” Het is een complete verrassing dat ze knikt. Ondanks dat haar blos nu zelfs rijkt tot het zichtbare gedeelte van haar hals en nekt probeert ze het toch uit te leggen. “Die seksfilms die waren grappig bedoelt, maar dat waren ze niet.” “Ik weet ’t Evie, ik ken ze. Het enige dat bij mij op de lachspieren werkte Waren de lange uithalen van de mannen. Alsof ze een piemel van één meter hadden.” Nu verschijnt ook een glimlach op haar lippen. “maar in werkelijkheid zag je niks.” “Dat is het verschil tussen een softseks-film en harde porno… In de eerste wordt gedaan alsof en bij de laatste zie je alles en alle details.” “Kijk jij dat dan?” “Op het gevaar af dat je me een viezerik zult vinden. Ja Evie ik kijk porno.” Ze knikt bijna begripvol. “Zeker omdat er vooral jonge strakke vrouwen in meespelen.” Dat laatste klink eerder als een constatering dan een vraag. “Nee lieverd… Die jonge meiden met siliconen tieten en hun nagesynchroniseerde extatische gekerm doen me niks… Ik kijk liever naar authentieke amateurfilmpjes van mensen van vlees en bloed, met rimpeltjes, buikjes en andere vooronderstelde schoonheidsfoutjes, maar wel met onversneden passie en schaamteloosheid.” “Ik schaam me wel. Vooral voor m’n klitknobbel.” ‘Stel nou dat die je klit een stuk kleiner zou zijn. Zou jij je dan niet meer schamen voor je naaktheid.” “Je hebt gelijk… Ik zou me nog steeds schamen.” “Maar stel nou dat jij…”Ze knikt alsof ze eerst zichzelf moet overtuigen. “Ja; dat jij die oude man van daarstraks was…” “Of ik me zou schamen ten opzichte van eventuele kijkers?” Ze knikt. “Nee, waarom… zou ik me moeten schamen voor mijn plezier, zolang ik er derden geen schade mee berokken… Weet je wie zich moeten schamen? Mensen die als die zogenaamde Heer Mittermaier seks en bedrog inzetten als chantage middel… Wat binnen een relatie gebeurt gaat niemand wat aan tenminste als dat gebeurt op basis van vrijwilligheid.” “Soms zou ik wel willen dat ik wat vrijer was.” “Wat houdt je tegen lieverd. Jijzelf bent de smid van je eigen vrijheid.”
“Zegt de man die mij zou willen bezitten.” “juist daarom Evie… Ik wil de boeien van je roomse opvoeding en de feministische doctrine breken.” “Dus jij zou een losbandige vrouw verkiezen boven een trouwe echtgenote.” Ik zou me een loyale vrouw wensen. Loyaal aan mij maar vooral ook loyaal aan haar eigen verlangens.”
“Ze kijkt me aan en neemt mijn blik in de hare gevangen.”

Evie:
Achteraf weet ik niet wat me op dat moment stuurt. Hij wil mij, hij wil een vrouw die loyaal is aan haar verlangens. Ik weet niet of ik hem wil. Althans nog niet… Ik wil me niet meer schamen. Niet voor mezelf.. Niet voor m’n schoonbroer?!” In zijn ogen kan ik het antwoord niet lezen. Zijn blik is donker, onpeilbaar en … opwindend.
Het is een andere Evie dan de echtgenote van zijn boer die de ceintuur van haar badjas losknoopt. Die andere vrouw slaat de panden van haar basjas open, spreidt haar benen en toont hem zo haar schaamte… Zijn lippen bewegen. Het gefluisterde “Je bent mooi Evie.” streelt mijn trots.
Al sinds ik getuige ben geweest van de oude man, de vrouw en haar lover ben ik me bewust van mijn klit. Nadat ik me ervan had overtuigd dat John inderdaad weg was, was ik gaan douchen. Ik had mijn luststeeltje bekeken en indirect gestreeld. Via de spiegelwand in de douche had ik mijn lijf bekeken… Ik had mijn door mezelf soms verfoeide lijf bekeken door hun ogen. Die van Wouter en die van John… Ik herinnerde me de blikken in hun ogen … Raakte opgewonden van mezelf.. ‘T was niet genoeg… Ik wild niet zwelgen in het verleden in mijn herinnering.
Het was koud water waarmee ik uiteindelijk het zoete zweet van mijn wandeling en de lust van me had afgespoeld. Ik had me gedroogd en de korte badjas aangedaan. De vraag om een slipje aan te doen, had zich niet gesteld.
Terwijl ik de trap afliep streelde de zachte badstof het topje van mijn klit. Op datzelfde moment was ook John binnengekomen. Voor een ogenblik zie ik zijn ogen oplichten.
Terwijl hij de keuken induikt om cappuccino voor me te maken, laat ik me in een van de fauteuils zakken.
Ik wil me afleiden.. Tv kijken… Maar de afstandsbediening lijkt ’t niet te doen. Op het moment dat hij me het waarom daarvan vertelt weet ik ’t weer.
Het hartje in de melkschuim voelt als een grote bos bloemen… We praten over de TV, over Seks, schaamte en vrijheid. Het besef ontkiemt dat vrijheid die ik mezelf toedichtte in werkelijkheid een schijnvrijheid was. Vrijheid door een katholiek-feministische bril. John kijkt niet door een bril, zijn blik is niet vertroebeld hij ziet mij, zoals ik ben… Niet zoals ik mij voor mezelf en de buitenwereld presenteerde.
Mijn linkerhand kneedt mijn rechterborst. Het voelt alsof mijn tepels kloppen, alsof ze synchroniseren met mijn versnelde hartslag.
Met de duim en wijsvinger van mijn rechterhand grijpen ik mijn klit. Ik ben de schaamte voorbij. Alle opgekropte spanning van vandaag concentreert zich in dat ene orgaantje… Hij wil mijn orgasme… Hij zal ’t Krijgè….éééééggghh’.
Wanneer ik mijn ogen open is hij verdwenen… “John?” Gelijk voel ik zijn handen om mijn tietjes en zijn mond in mijn haren. “Dank je lieverd… Je bent zo al mooi… Maar als jij toelaat dat je orgasme bezit van je neemt bent je de meest opwindende vrouw van de wereld. Ondanks dat ik normaal gesproken niet gevoelig ben voor in superlatieven uitgesproken complimenten, koester ik me nu in zijn warme woorden.

Langzaam druppelt de realiteit terug in mijn brein. “Ik schaam me John… Begrijp me niet verkeerd. Niet voor wat zojuist gebeurd is, maar voor Wouter… Bij hem heb ik nooit, ben ik nooit…” Tranen van gemiste kansen lopen over mijn wangen. John neemt me in zijn sterke armen en kust mijn tranen weg. “Hij hield van je Evie… Hij hield van, en respecteerde je… Dat laatste misschien zelfs een beetje te veel.
De deurklopper brengt ons terug naar het hier en nu.
John gaat naar de deur. “Darf ich reinkommen Her Berns… Ich bringe die gereinigte kleider ihrer Frau.” Terwijl de deur open zwaait kijkt hij naar mij. “Kommen Sie ruhig rein. Sie sitzt da.” Ik hoorde de stem van een jonge vrouw. Tot mijn eigen verbazing komt het niet bij me op om mijn badjas dicht te knopen.
Een mooie Aziatisch ogende vrouw, duidelijk niet van Oostenrijkse voorouders met mijn, in doorzichtig plastic verpakte, kleding over haar arm komt binnen. Ondanks haar kleine cupmaat ziet zij, in haar decolleté etalerende Drindl, uit om op te vreten.
Ik ken mezelf niet terug… Zo heb ik nooit naar vrouwen gekeken.
“Möchten sie Kleider controlieren gnädige Frau?” Ik schud mijn hoofd, neem de kleding van haar over en bedank haar voor de snelle service.
Met een kort knie- en hoofdknikje, waarbij ze haar rok en schortje een stukje optilt, neem ze afscheid.
John sluit de deur achter haar en kijkt me aan… “Volgens mij beviel jij haar wel.” Zonder ook maar één seconde na te denken flap ik eruit. “Zij mij ook.” Ik ben blij dat hij hier niet verder op in gaat.
“Zal ik me dan nu maar aankleden?” “Doe je ’t korte zwarte aan. Dan pas ik mij daarop aan.” “Ik wou eigenlijk mijn grijze linnen rok met die witte blouse aandoen.” “Ook goed… Dan doe ik mijn jeans met een witzijden overhemd aan.” ‘Zelf schuld tutje… waarom moest jij zo nodig tegen hem ingaan.’ “Is goed, dan zie ik je zo.”

Als ik beneden kom zit John op de salontafel voor de TV. Ik hoor nog net hoe de nieuwslezer het centrale nieuwsitem van de uitzending aankondigt. ‘Der Kitzbühler Bär gefangen.’ De Kitzbüheler Beer is gevangen. John heeft me niet horen aankomen. Ik besluip hem van achteren en druk een zoen in zijn nek.
“Waar heb ik dat aan te danken.” “Dat weet ik niet. Het voelt gewoon goed… Gaat dat over, hoe noemde je hem ook weer? Matenaaier.” Hij knikt. “Ik krijg de indruk dat die Beer nog veel dieper gaat zakken. Zijn voormalige ‘vrinden’ laten hem nu al vallen. Zijn vaste jurist heeft zich al teruggetrokken. Er zijn heel wat figuren in zijn directe gevolg met boter op hun hoofd. Ze zijn nu bang dat hij hen in zijn val meesleurt. Ik moet me goed informeren… Ik wil geen zaken doen met zo’n laffe overloper. Die opportunisten kennen geen loyaliteit anders dan die aan henzelf.”
Hij drukt de TV uit, staat op en bekijkt me van top tot teen. “Gewaagd lieverd.” “Te? Zal ik toch maar een beha aandoen?” “Niet voor Fransie en al helemaal niet voor mij.. Haar vriendinnetje ken ik niet.” “Ik waag het erop.” “Ik hou van je.” “Heeft je al eens iemand gezegd dat je een slijmbal bent John Berns?” “Hmmm… Niet dat ik me kan herinneren.”

“Wil jij rijden.” “Ik heb nog nooit in een automaat…” Hij gooit me zijn Keycard toe. “Voor alles is een eerste keer.” Nou is mijn mini bepaald geen minderwaardige auto, maar John’s Audi doet er qua rijgenot en luxe nog een behoorlijke schep bovenop. “Hier zou ik aan kunnen wennen.” “Die automaat bedoel je?” “Dat ook… Maar ook dat grote navigatiescherm en de rijassistenten.” “Je kunt solliciteren. Er is een baan vrij voor een persoonlijk assistente.” Het sturen over de bochtige bergweg laat het niet toe dat ik me naar hem omdraai om zijn gezichtsuitdrukking te zien. “Meen je dat?” “Het kwam spontaan bij me op, maar ik meen elk woord. De functieomschrijving moet wel nog worden uitgewerkt.” “Ben je geïnteresseerd?” “Misschien wel. Ik moet erover nadenken. Er gebeurt zo veel de laatste paar dagen.” “Ik voel een hand op mijn bovenbeen. Zij stem wordt zachter maar gek genoeg ook dwingender. “Ik besef dat het voor jou nooit genoeg zal zijn om mijn alleen maar mijn eigendom te zijn… Ik had dat kunnen weten. Ria.. Ze was mijn eigendom en leidde daarnaast een transportbedrijf.” Ik voel een glimlach opkomen. “En ze had, hoe zij je het ook weer? Platonische seks met haar man.” Hij knijpt in mijn bovenbeen. “Dat Evie. Dat zou ik van jou nooit accepteren.” “Maar ik had wel seks met Wouter.” “Hij was mijn broer en je was met hem getrouwd.” Ik kan het niet laten om hem te plagen. “Je hebt niet toevallig nog een broer?” “Als ik mijn moeder mag geloven, en dat doe ik, dan moet ik je wat dat betreft teleurstellen.” “De jongens van Berns hebben mij nog nooit teleurgesteld.” Zijn hand kruipt een stuk omhoog en kneed mijn bovenbeen. “Wouter maakt nu een vreugdesprong in de hemel.” “En wat doet John?”
“John? Hmm… John zit trots naast zijn mooie schoonzus.”

We passeren een bord dat aangeeft dat we Oberau uitrijden. “Was dit niet het dorp waar we zijn moesten.” “Vertrouw nou maar op de navigatie Evie.” Plots besef ik dat noch ik noch John ons doeladres in het navigatiesysteem hebben ingevoerd. Toch begeleid de vriendelijke vrouwenstem ons al vanaf ons vertrek.” “Hoe weet ze überhaupt weer we heen moeten?” Een App in mijn mobieltje communiceert met de auto. Ik heb het adres dat Fransie heeft doorgegeven, vanuit WhatsApp naar de AudiApp gestuurd.
We rijden door een dicht bos. ‘Over 300 m. naar rechts op de onverharde weg.’ Tot op het punt waar wij daadwerkelijk moeten inslaan is geen weg te zien. Dan verschijnt plotseling een opening tussen de bomen wat bij het inrijden inderdaad een smalle bosweg blijkt te zijn. “Had je dat gezien Evie?” “Wat bedoel je?” “Dat bord… ‘Gildemeester Alm en boerderij camping. 5 km.’ “Gildemeester? Nederlands?” De weg draait in haarspeldbochten omhoog. Ik hoop in stilte dat er geen tegenliggers komen. De enige uitwijkmogelijkheden die ik zie zijn in de wat ruimer bemeten bochten. Na geschat een paar kilometer maakt het bos plaats voor een frisgroen steil weidelandschap.
Op het moment dat de weg plotseling naar beneden duikt, doemt voor ons een grote Oostenrijkse hoeve op. Links van de boerderij staan een paar caravans en tenten. “kijk Evie… ‘Welkom op de Gildemeester Alm.’ ” “Zal ik daar parkeren bij; P. Alm-Gasten?” “Doe maar.”
Het is een deja vu. Nog voordat wij uitstappen komt, nu Fransie, lachend naar de auto. Ze trekt de autodeur open en begroet me als een langjarige vriendin. Inmiddels is John ook uitgestapt. “Komt docht bitte herein… Muttie erwartet euch schon.” Op dat moment zwaait een deur open “Deine Mutter?” “Ja meneer Berns… Moeder en vriendin.”

John:
Ik ben verbaasd “U bent Nederlands?” “Geboren en getogen. Aangenaam; Guusje Gildemeester.” Ik krijg een warme stevige hand, die ze gelijk daarop aan Evie aanbied. “Zullen we dat meneer en mevrouw maar laten… Ik ben gewoon Guusje.” “Evie, aangenaam.” Ondanks dat nou al tig vragen op mijn lippen branden besluit ik voor dit moment te wachten. “Hebben jullie ’t goed kunnen vinden? Wat ben ik voor gastvrouw.. Kom binnen.”
We komen binnen in een grote woonkeuken met professionele apparatuur. We lopen door naar een klein maar modern ingericht kantoortje met 2 werkplekken. Achter het de keuken toetst zij een code in op een display. De achterwand schuift gedeeltelijk open en geeft toegang tot een grote open ruimte.
Net als in ons Chalet staan wij nu in een grote woonruimte. Het centrum van de ruimte wordt gevormd door een grote ronde, uit rotsen gemetselde open haard met daarboven een zwevende kap van zwart staal. De living, de eetkamer en de keuken lopen naadloos in elkaar over. Zullen maar meteen aan tafel gaan. Ik hoop dat jullie van raclette houden. “Als je het niet erg vind zou ik graag eerst even rondkijken, ik moet je binnenhuisarchitect nou al mijn complimenten maken.” “Die zal ik zeker overbrengen.” lacht Guusje. “Nicht so bescheiden Muttie… All dies; die Renovierung und Einrichtung des ehemaligen Hofes war ihre Idee und wurde unter ihrer Leitung durchgeführt.” “Wil jij me dan rondleiden Guusje.” De vrouw bloost en knikt. “Zal ik voorgaan? Dan beginnen we buiten op het terras.”
“Soll ich das Geschirr mit Fleisch und Obst schon auf den Tisch legen?” “Danke liebes.” “Èh, ich kan wel helpen hoor. “Gerne Evie… Dan komst du mit mir in die Küche… Apropos. ihr könt ruhig Holländisch sprechen. Ich kans gut verstehen, nur das sprechen bereitet mir schwierigkeiten.”
Terwijl ze me voorgaat naar de gigantische halfronde erker bekijk ik onze gastvrouw pas goed. Zoals wel vaker wordt mijn interesse in het uiterlijk van een vrouw pas gewekt nadat ik kennis heb mogen maken met haar talenten. Ze is groot, doet nauwelijks onder voor mijn 1 meter 85. Ik schat haar leeftijd op hooguit 40, wat het vreemd maakt dat Fransie haar met ‘Muttie’ aanspreekt. Ook wat betreft haar voorgevel zijn de appels blijkbaar ver van de boom gevallen. Ondanks de laag uitgesneden dirndl blouse en het ingesnoerde lijfje is enkel een aanzet van borsten te zien. Haar bewegingen zijn zeker voor zo’n grote vrouw afgemeten en elegant. Haar blijkbaar lange kastanjebruine haar is in een speelse vlecht op haar achterhoofd vastgemaakt. Met een voet drukt ze op een knop in de vloer. De glazen erker schuift van het midden uit open en we betreden een boven het dal zwevend houten terras.
“Het mooie uitzicht was er al.” “Niet zo bescheiden het is jou verdienste hoe dat uitzicht via het glas van de erker onderdeel wordt van de inrichting…. Ik zou hooguit nog een jacuzzi hebben toegevoegd, Maar dat komt ook doordat ik mijn Chalets inricht voor gasten die alle luxe gewend zijn.” “Bedoel je zoiets John.”Opnieuw tikt ze met een voet op een zwart glazen vlak in de vloer. Zoemend schuift een deel van het terras weg en komt een jacuzzi 30 cm. Omhoog uit de vloer. Ze gaat me voor naar binnen en toont me nog een aantal van de door haar bedachte constructies. De in eerste instantie afwezige TV bevind zich achter een licht abstract schilderij waarin zelfs met weinig fantasie twee vrouwen in een erotische omstrengeling zijn te herkennen. In alle tafels zit een zwart glazen touchpad ingebouwd waarmee zich tal van functie, van tv, audio maar ook de verlichting laten bedienen.

“Zullen we dan nu maar aan tafel gaan?” Ik knik. “Ik zou graag nog eens met je doorpraten over je bouwkundige talenten, maar wil de andere dames daarmee niet vervelen. Waar ik onderhand wel nieuwsgierig naar ben waarom Fransie jou moeder noemt. Ik kan mij maar moeilijk voorstellen dat…” “Zal ik Fransie of wil jij liever?” “Du erzählst es auf Niederländisch.”
Ik was de 2e vrouw van Fransies vader. Toen ik hem leerde kennen was hij net weduwnaar geworden. Ik had na mijn studie een off year genomen en kwam hier tijdens de wintersport de knappe gebruinde blauwogige Rudi tegen. Ondanks het leeftijdsverschil van 14 jaar was ik meteen verkocht. Zelfs het feit dat ik toen ik na 3 maanden met hem trouwde, stiefmoeder werd van de toen 8 jarige Fransie, schrok me niet af.” “Waar is je man nu.” Ze trekt haar schouders op. “Naar wij vermoeden is hij naar Thailand gevlucht. Hij heeft daar invloedrijke pedovriendjes.” “Dus je bent gescheiden?” “Nee Evie… Dat mochten hij en zijn familie willen. We zijn op een soort van huwelijkse contract getrouwd. Zolang hij leeft en wij officieel getrouwd zijn heb ik het vruchtgebruik van al zijn onroerende goederen. Zijn activa heeft hij verzilverd voor zijn vlucht.” “Muttie, Soll ich einen Teller für dich machen?” “Gerne Liebes.” “Voordat je verder vertelt Guusje. Waarvoor is je man gevlucht?” “Nadat hij al een jongere vrouw had getrouwd was zijn honger naar fris fruit niet gestild. Ze moesten steeds jonger. Op een dag, ik was naar een meubelbeurs en zou daar overnachten. Doordat die beurs enorm tegenviel ben ik diezelfde avond nog teruggereisd. Toen ik rond 10 uur thuiskwam, was het stil in huis, wat mij verbaasde. Rudi was wat je noemt, een nachtbraker. Ik liep naar onze slaapkamer. Daar kreeg ik de schrik van mijn leven.” “Hij lag met een ander in bed!” Ze knikt. “Niet zo maar met een ander Evie. Hij lag met Fransie en haar beste vriendinnetje, waarvan ik wist dat ze zou blijven logeren, in bed. Als ze gewoon hadden liggen slapen had ik het waarschijnlijk niet eens vreemd gevonden. Maar de meiden waren naakt en mijn man lag met zijn hoofd tussen de dijen van het vriendinnetje… Het was alsof ik figurant was in een bizarre film. Ik herinner het me alsof het gisteren is gebeurt. ‘Rudi… was machst du?’ vraag ik schaap hem zelfs nog.. Alsof dat niet overduidelijk was. Hij kwam geschrokken overeind en staarde me een tijdje aan. Je zult het niet geloven, ik deed dat destijds ook niet. “Mach doch mit Goesje. Diese heise Luder wollen nichts anderes.” Evie die net een slok rode wijn nam verslikt zich en proest de wijn over de tafel. De wijnregen land op de witte blouse en in het decolleté van onze gastvrouw, die gelijk in de lach schiet. “Je heb helemaal gelijk Evie. Ik had me ook enorm verslikt in die vent. Als jullie me verontschuldigen. Ik ga even wat anders aandoen.” Guusje staat op en verdwijnt in een gang. Wij maken van de gelegenheid gebruik om nog wat te eten. Even later pakt Fransie de karaf. “Soll ich nachfüllen?” “Evie legt een hand op haar glas. “Doe jij maar John. Ik rij dan wel terug.” “Heut abend fährt niemand nach Hause, Ihr könt hier schlafen…” “Doch.. Mutti?” Ik draai me om en mijn mond valt open. Guusje schrijdt als het ware terug aan tafel. Ze heeft haar Dirndl ingeruild voor een paars glanzende kimono. Haar vlecht heeft ze losgemaakt en haar lange kastanjebruine haar valt als een waterval over haar schouders. Afgaande op de tepels die als twee toefjes uitsteken is zij onder de kimono naakt.
“Sicher Liebes… De gastenkamer is al lang niet meer gebruikt.” “Maar we.. ik heb niks bij me.” “Wat heb je nodig Evie? We hebben voor nood altijd gastensetjes met toiletartikelen klaarliggen.” Ze kijkt me hulpzoekend aan. “Het is aan jou lieverd… Deze keer voeg ik me naar jou wensen.” Plots lijken haar ogen op te lichten. Ze heft haar glas. “Graag Fransie… Jullie wijn is heerlijk.”
“Sorry Guusje… Tenminste als jullie het niet vervelend vinden… Hoe heeft hij de meiden in zijn bed gelokt.” Onderwijl Fransie de wijn inschenkt. “KO tropfen, John.” Guusje knikt. “Hij had rohypnol in hun cola gedaan.” Ik heb mijn mobieltje gepakt en heb 112 gebeld. Een paar minuten later was meneer vertrokken. We hebben de lafaard noot meer terug gezien.
Uiteindelijk heb ik naar aanleiding van de afwezigheid van mijn voortvluchtige echtgenoot de voogdij over Fransie gekregen. Op haar 16e heeft ze ervoor gekozen om de meisjesnaam van haar moeder aan te nemen. Haar moeder die overigens onder nogal verdachte omstandigheden is gestorven. Zowel Fransie en ik zijn er inmiddels van overtuigd dat hij daar zijn hand in had… We kunnen het echter niet bewijzen.” “Noch nicht Muttie… Noch nicht.”

“Evie kijkt Fransie aan.” “Ben je daarom bij de politie gegaan?” “zuerst ja, später auch, um die 4 mächtigen Familien zu entlarven, die Tirol in ihrem Würgegriff halten. Ich will sie vom Thron stoßen. Tirol ist eine Scheindemokratie es sind 4 familiën die an alle faden ziehen… Wir brauchen leute wie Muttie und dich John. Leute die die bevölkerung einbeziehen in Ihre geschäfte und sie nicht zu leibeigenen degradieren.”
“Das hast du schön formuliert Liebes… Zo dan, nu jullie alles over ons weten, vertel: hoe zijn jullie hier verzeild geraakt?”
Ik kijk Evie aan. De wijn heeft een blosje op haar jukbeenderen getoverd. “Wil je dat ik vertel?” Ik knik alleen maar. Ik ben nieuwsgierig naar wat zij als de essentie van onze relatie ziet.