John:
Om tal van redenen duurt uren voordat ik in een onrustige slaap val. Ik weet zeker dat Evie het in zich heeft… Maar durft ze ook? Durft zo zich te laten vallen, en zo ja kiest ze mij daarvoor uit? In tegenstelling tot wat veel mensen denken moet het subject dat je wil bezitten, daar zelf voor kiezen. Echte dwang en overgave zijn, behoudens voor enkele zieke geesten, strijdig met elkaar.
Het was geweldig om getuige te zijn van Evie’s eerste lesbische ervaring. Ik had niet anders dan naar haar gezicht gekeken. Pas nadat ze overeind was gekomen viel me op dat Beate, tijdens Evies verwenbeurt, haar borsten had ontbloot.
Van Evies gezicht was de opbouw van haar genot af te lezen. Het was uitsluitend te danken aan mijn discipline dat haar climax niet ook de mijne was geworden.
Het was dezelfde discipline die mij er gisteravond, toen ze zich geil tegen me aanduwde, ervan weerhield om haar op bed te gooien en op het matras vast te pinnen. Toegeven aan onverhoeds opkomende geilheid is niet hetzelfde als onvoorwaardelijke overgave. En dat laatste is wat ik van haar wil.
Ik hoor het vertrouwde melodietje van een binnenkomend WhatsApp bericht.
Ik kijk op het oplichtende schermpje… Notariat, Dr. Andrea Mittermaier-Wegscheider. Bij het zien van de naam kijk ik op. Mittermaier-Wegscheider; een schoonzus?
Ik lees het zakelijke bericht: ‘Wie besprochen: 10:00 uhr Conferenzzimmer, Resort Wilder Kaiser’ Ik kijk naar de tijd; ‘bijna 8 uur,’ en sta op.
Voordat ik ga douchen kan ik het niet laten om even bij Evie binnen te kijken. Ze is wakker en kijkt me, het dekbed tot onder haar kin getrokken, lachend aan. “Goeie morgen John.” “Môgge Evie. Lekker geslapen?” ze lacht, “Als een rosé roosje. Ik geloof dat ik moet opletten. Die lekkere rosé in combinatie met de berglucht is een gevaarlijke combinatie.” “Ik maak geen misbruik van aangeschoten vrouwen.” “Ik weet niet of het als misbruik zou hebben gevoeld.” “Je bent een geil wijfie, schoonzus.” Ze komt overeind, gooit een kussen naar me, waardoor ik voor een ogenblik wordt getrakteerd op haar blote borstjes. Ik gooi het kussen terug. “Douchen en aankleden tutje… Om 9 uur ontbijt in de Kaiserlounge.” “Waar?” Ik geef geen antwoord en trek de deur achter me dicht.
“Zullen we lopen?” “Draag jij de documentmap?” Ze lacht. “Doe maar in m’n rugtasje.” Ondanks mijn instructie draagt zij, bij wij wijze van uitzondering met mijn goedkeuring, een jeansbroek. Ze is niet van onderen bereikbaar, maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat de zwarte spijkerbroek in combinatie met haar witte, licht doorschijnende blouse, haar uitstekend staat.
Bij de receptie worden we ontvangen door de goedlachse Beate. Het bloesje dat ze vandaag draagt toont zo mogelijk nog meer van haar borstpartij dan die van gisteren. Het is een godswonder dat zij haar forse tepelhoven buiten beeld weet te houden.
Ze begeleidt ons naar onze tafel in de salon waar een bediende, gekleed in een identieke dirndl als onze gastvrouw, ons voorziet van een uitgebreid ontbijt.
Ik geniet meer nog van van het met smaak verorberen van haar ontbijt door Evie dan dat van mezelf. Evie schenkt zich net een glas jus d’orange, als Beate met een knipoog naar mij, twee enveloppen, bij haar bord legt. Voordat zij kan reageren is Beate weer verdwenen. Met een vragende blik opent zij de eerste envelop. ‘LaserStudio Kitzbühel?’ Ze draait de kaart om en leest fluisterend voor. ‘Gutschein für eine Laser-Schamlippen-Haarentfernung’ “Komt dat van jou?” Ik knik. “Eerst nog de tweede envelop.” Haar handen trillen als opnieuw een kaart verschijnt. ‘Kitzbühler Luxus Trachtenboutique.’ ook dit kaartje draait om. ‘Geschenkkarte für 2 traditionelle Dirndl-Kleidungssätze.’ Ze kijkt me zichtbaar verdrietig aan. “Met dat tweede maak je me blij.. Maar die laserbehandeling..” Haar ogen worden vochtig. “Vind je het echt zo lelijk?” Ik leg mijn handen over de tafel op de hare. “Evie liefje, denk terug. Zag jij gisteren afwijzing of walging in mijn gezicht?” Ze schudt haar hoofd. “Wat zag je wel?” “Ò…Opwinding?” “Precies… Met jou toestemming gaat Beate morgen met jou op pad. .. Eerst worden je schaamlippen gelaserd. Alleen de lippen de rest van je venusvachtje wordt hooguit een beetje getrimd. De dooie puntje eruit zullen we maar zeggen… Mijn Filipino Mama had zoals veel Aziatische vrouwen ook een fors regenwoud onder haar rokken. Ze was trots op haar zwart-sluike vacht. In haar tijd was laseren nog niet uitvonden. Ondanks de pijn en het ongemak waxte ze haar schaamlippen twee keer per maand. Als ik haar moet geloven deed ze dat vooral voor haar eigen plezier. Immers Gerard en haar minnaar hadden nauwelijks inspraak.” “Ik weet ’t niet.” Ik wenk Beate die bij de ingang van de zaal staat.
“Sie zweifelt an die Haarentfernung ihrer Schamlippen.” Evie kijkt geschrokken om zich heen om zich ervan te overtuigen dat de andere gasten niets gehoord hebben. “Voel onder haar rok Evie.” Ze schudt energiek met haar hoofd. “Je voelt nou of ik trek hier en nu haar rokje omhoog, zodat je kunt kijken.” Beate gaat aan de zijde van Evie staan alsof zij iets wil inschenken. Als iemand kijkt dan verraad Evie zich waarschijnlijk zelf.. Haar blos strekt zich namelijk uit tot in haar hals.
Plotseling zie ik de Beate haar heupen naar voren kantelt. Met een ‘Herzlichen dank gnädige Frau’ trekt zijn zich even later weer terug.
“Hoe voelde ’t?” “Je bent gek!” “Moet ik haar terugroepen?” “Alsjeblieft John.” “Nou?” “Tiran! Ik raakte haar lipjes… Het voelde zacht en…” “En?” Naast haar onmiskenbare schaamte is iets anders te zien.. Haar stem zakt naar fluistertoon. “Ze… Ze was vochtig daar.” Ik had ’t goed gezien… Ik zag opwinding.
“Du wirst erwartet im nebenzimmer. Die leute der Sonderkommission sind anwesend.” “Danke dir Beate.” Ze lacht en knipoogt “Von nun an wieder Franziska, oder kurz Fransie.” Evie kijkt van mij naar de jonge vrouw en terug. “Er ist nicht schuld, er musste einen Eid zum Schweigen schwören.” “Een Eed? Waarover moest je zwijgen?” Ik sta op en bied haar mijn arm aan. De komende uren zal alles duidelijk worden en zal ik al je vragen beantwoorden lieverd.” Bij het verlaten van de salon kijkt, Fransie, of de kust veilig is en begeleidt ons naar een, aan de conferentiekamer grenzende, kleine vergaderruimte. Als wij binnenkomen staan de drie reeds aanwezige mensen op. Met twee van hen, heb ik een paar weken geleden op vliegveld Eindhoven gesproken. Ze geven mij een hand en stellen zich voor aan de uit het veld geslagen Evie. Wanneer Fransie zich officieel aan haar voorstelt als Franziska Gandler, Inspektorin für Betrug und Geldwäsche, is ze in shock. Ik kan haar gedachten lezen. “Fransie vraagt aan Evie of zij wil blijven of dat Sepp haar misschien moet begeleiden naar het chalet. Volkomen naar verwachting kiest zij ervoor om te blijven. De officier van justitie brengt mij nog op de hoogte van drukke activiteit op het Gemeentehuis van Reith vannacht. Zoals zij begrepen hebben van een mol in de ambtenarij zijn de officiële kadasterkaarten van het gebied van en rond het resort aangepast in mijn nadeel. Om de totale omvang van het bedrog vast te stellen vraagt de officier van justitie mij om de zogenaamde koop als afgesproken door te trekken. Zij zullen pas ingrijpen als alle handtekeningen zijn gezet.
Op een scherm in de hoek van de ruimte komt de conferentiekamer in beeld. Mittermaier en de vrouwelijke notaris nemen plaats aan één kant van de tafel. De glimlach op het gezicht van de despoot laat hem niet sympathieker uitzien. Nadat het WhatsApp bericht van Frau Dr. naar Fransie had doorgestuurd had zij bevestigd dat zij inderdaad de schoonzus is van Matenaaier. Naast dat zij haar eigen Notariaat bestierd is deze dame ook al jaren de burgemeester van Reith. Een al een jaar lopend, geheim onderzoek heeft al meerdere malversaties op het gebied van grond- en bouwbeheer in de omgang met nationale en Europese subsidies aan het licht gebracht. Vreemd genoeg alleen ter meerdere eer en glorie van het geslacht Mittermaier en ten nadele van Reith en zijn hardwerkende bevolking.
“Ich werde dich jetzt nach nebenan begleiten John.” Ik sta op, neem met een knikje afscheid van de anderen en volg Fransie.
Ze klopt bedeesd op de deur van de konferentiekamer. “Herein.” Ze opent de deur en vertelt dat ik aanwezig ben. “Dan las ihn reintreten!” krijgt ze streng te horen. Ze stapt opzij en laat me binnen. Terwijl DikkieDik blijft zitten staat de vrouw meteen op, reikt mij haar hand en stelt zich voor als de notaris van matenaaier.” Daar waar Oostenrijkers normaliter prat gaan op al hun titels en functies, ‘vergeet’ zij te vertellen dat zij ook de burgermoeder van het dorp is. Ik bekijk de vrouw goed. Ze is zeker 10 jaar jonger dan haar schoonbroer, heeft een vriendelijk open gezicht en is weliswaar gezet met een flinke bos hout voor de deur maar, zou Evie niet in het centrum van mijn belangstelling staan, dan zou ik haar zeker niet van m’n bed stoten. ‘Macht doet vreemde dingen met sommige mensen’
“Soll ich noch etwas bringen, Kaffee oder ein Getränk?” “Nein Beate… Du wirst nicht mehr gebraucht.” Als ze met een onderdanig knikje vertrekt moet ik mijn lachen verknijpen. Matenaaier kijkt naar zijn schoonzus. “Die is für nichts anständiges zu gebrauchen. Sie ist nicht nur blond, sie denkt auch blond.” Waarschijnlijk denkt Matenaaier dat ik lach om zijn opmerking of om het vooruitzicht op de lucratieve deal. Hij moest eens weten.
Frau Dr. spreidt een aantal documenten voor zich uit. Ik haal het concept contract uit mijn documentenmap. Frau dr. schuift een origineel, te tekenen contract, naar mij toe. “Ich nehme an, das Sie möchten vergleichen.” Ik knik.
Ik loop met mijn vinger regel voor regel van het contract na. Op het moment dat ik bij de de kadastrale gebiedsnummers kom, wijst zij mij er fijntjes op de dat de nummers zoals ik kan zien, overeenstemmen met de nummers op mijn concept die op hun beurt weer overeenkomen met de mij bekende tekeningen van het ‘Bundesvermessungsamt.’ Het Oostenrijkse kadaster.
Ik vraag of de tekeningen er toch niet even kunnen worden bij gehaald. Zij is ze vergeten.Verzekerd mij echter dat zij in haar functie als beëdigd notaris, zich ervan heeft overtuigd dat de op de gemeente gearchiveerde tekeningen van het BVA, overeenstemmen met de aan mij overhandigde kopieën. Ze beseft niet dat zij zichzelf eens te meer beschuldigd.
Blijkbaar duurt het ‘zijne adellijke laagheid’ te lang. “Können wir die sache endlich fix machen.” De vrouw buigt over tafel naar me toe en kijkt me vragend aan. “Her Berns?” Ik knik.
Ze legt 3 documenten netjes voor me en overhandigd me haar pen. Ik teken letterlijk drie keer bij het kruisje. Vervolgens legt ze de documenten voor haar schoonbroer, die vervolgens met een big smile eveneens, drie handtekeningen doneert.
Nadat zij twee exemplaren zorgvuldig heeft opgeborgen in haar zwartleren aktekoffer.
Legt ze het derde exemplaar op een stapeltje documenten dat al de hele tijd aan haar zijde klaarlag. Ze vertelt met een cynische grijns om haar lippen dat zij, in haar hoedanigheid van burgemeester van Reith en de aangrenzende domeinen, mij als nieuwe eigenaar van het resort, welkom heet. Middels het stapeltje documenten wil ze mij informeren met betrekking tot mijn rechten en plichten.
Op dat moment vliegt de deur open en treedt de officier van justitie binnen. Blijkbaar herkent Frau dr. de man. Ze probeert het mij net toegeschoven stapeltje papieren terug te grissen. “Oh Guten morgen Staatsanwalt. Ich kann Ihnen alles erklären.” De man lacht en zegt dat zij hiervoor nog alle tijd zal krijgen. Vervolgens draait hij zich om en roept naar de deuropening. “Inspektorin Gandler… Bitte walten sie ihres amtes.” De verbijstering op de gezichten van Dikkie Dik en zijn schoonzus op het moment Franziska, in hun ogen Beate, verschijnt is onbetaalbaar. “Aber, Aber Du, Sie sind doch die Beate, die tochter van Jozef und Lisl. “Fransie schudt haar blonde krullen. “Entschuldigen sie bitte meine falsche referenzen Her Mittermaier. Die echte Beate studiert in Innsbruck. Ze pakt een set handboeien van haar riem, leest de verblufte Mittermaier zijn rechten voor en slaat hem in de boeien. Even later is ook zijn schoonzus, die nog een poging doet om onder de gêne van de handboeien uit te komen, aan de beurt. Bij de hoofdingang voor de receptie worden beiden onder belangstelling van het toegestroomde personeel in twee klaarstaande politiewagens gezet en afgevoerd.
Evie:
Het is alsof ik als figurant in een film ben beland.
Ik kan horen wat er de naastgelegen ruimte gezegd wordt en via het beeldscherm de verrichtingen goed volgen. Op het moment dat de notaris reageert op John’s vraag met betrekking tot de kadastrale tekeningen geven Fransie en de officier van justitie elkaar een highfive.
Uit de gefluisterde opmerkingen die met name de drie mannen uitwisselen kan ik opmaken dat men blijkbaar erg blij is met John’s medewerking. De mimiek op de gezichten van Meneer Mittermaier en zijn schoonzus op het moment dat Fransie zich voorstelt is goud waard. Tegelijkertijd besef ik dat zij ook mij om de tuin heeft geleid. Het is geen moment bij me opgekomen dat de verondersteld 18 jarige receptioniste eigenlijk een 25 jarige rechercheur is. Het feit dat deze rechercheur mij oraal heeft verwend en ik nog maar kortgeleden haar naakte kruis heb betast verward me. Wat wist m’n schoonbroer wanneer en waarom heeft hij me überhaupt aan Fransie ‘overgeleverd’? En dan die tegoedbonnen, die kreeg ik nog geen uur gleden. En Fransie, toen nog Beate zou me begeleiden. Waarom? Haar gedrag was vanmorgen echt niet meer nodig om haar undercover rol te beschermen. Mijn hoofd tolt als John me komt halen.
“Ga je mee Evie. We zijn de rest van de dag vrij. Vanavond komt Fransie nog even op ons chalet langs om afspraken te maken voor de eerstvolgende dagen.” De officier van justitie geeft John nog een hand en bedankt hem voor zijn medewerking. Net voordat we bij de receptje naar buiten lopen, stapt Fransie op ons af. Ze kijkt even schichtig om zich heen en kijkt mij dan aan. “Es war nicht nur gespielt, Evie. Bitte lassen Sie sich erklären, bevor Sie sich eine Meinung über Ihren Schwager oder mich bilden… Wen sie es möchten sprechen wir heut abend.”
“Frau Inspektorin Gandler, haben sie einen moment?” Een agent in uniform roept haar. “Ich komme.” Nog een blik van verstandhouding, een knipoog en ze is verdwenen.
“Soll ich Sie rauffahren?” John kijkt me aan. “Eigenlijk zou ik liever lopen. Wat jij.” Ik knik. “Ik ook wel.” “Danke Sepp. Wir laufen jetzt lieber.”
Nog geen honderd meter verder heb ik spijt van dit besluit. Een steil bospad oplopen op pumps met een sleehak is geen lolletje. Vanmorgen naar beneden dat ging nog wel, maar nu, naar boven dreig ik bij elke stap om te zwikken Daar veranderd ook de ondersteuning van John maar weinig aan.
“John ik…” “Je hebt veel vragen… Op het Chalet, zal ik ze zo veel mogelijk beantwoorden. Geniet nou nog maar even van de wandeling.” “Genieten? Misschien als we ruilen. Jij m’n pumps en ik jou sneakers. Hij laat me los. “Doorlopen!” Al na een paar passen haalt me in en legt zijn arm om m’n middel. “Ik heb ’t al gezien. De laserbehandeling en dirndl’s moeten worden aangevuld met een sexy wandelkloffie met bijbehorend stevig schoeisel. Ik weet van Wouter dat je graag wandelt. Ik ben benieuwd of jij me kunt bekeren tot die, in mijn ogen saaie, senioren sport.” “Je weet niet wat je mist” “Dat weet ik wel.. Jou!” “Ik ben toch bij je.” “Bij me Ja… Niet van me… Althans nog niet.”
Nog voordat de deur open zwaait heb ik de pumps al in m’n handen. “Wat zou je vinden van een glas wijn?” Ik kijk op m’n horloge. “Vind je het niet wat vroeg voor alcohol?” John is al doorgelopen naar de keuken en heeft de wijnkoeler geopend. “Nu kun je zeker niet weerstaan… De koeler is aangevuld met je favoriete rosé.” “Één glaasje dan.”
Twee glazen en en lang verhaal verder, weet ik dat John pas sinds de zogenaamde verleidingspoging door de, verondersteld 17 jarige Beate, door Fransie is ingelicht. Later is hij op Eindhoven airport, bijgepraat door de officier van justitie, die hem verzocht zijn medewerking te verlenen bij het ontmaskeren van dhr. Mittermaier. Nadat de Oostenrijkse justite zijn eisen had ingewilligd had John toegestemd. Zo verdwijnt Mittermaier nu achter de tralies en is John de rechtmatige eigenaar van het resort. Bovendien heeft hij zwart op wit de toestemming het resort met nog eens 10 luxe chalets uit te breiden. Dat laatste mits de aanbesteding plaatsvind in de directe omgeving van Reith. Op het door de Nederlandse Bank overgemaakte aankoopbedrag is per direct beslag gelegd door de Oostenrijkse justitie.
Aan het einde van zijn relaas bekijk ik mijn schoonbroer met andere ogen. Ik wist al langer dat hij een gewiekste zakenman was, maar zijn rol in deze detective waarbij hij tevens zijn eigen belangen veilig stelt, dwingt bewondering af. Tenminste bij mij.
“Ik wil niet ongezellig doen Evie, maar ik wil zo even gaan liggen. Ik heb vannacht nauwelijks geslapen” “Hoe laat komt Bea.. Ik bedoel Fransie?” hij trekt zijn schouders op. “Ik ga er eigenlijk van uit dat ze nog wel een tijdje bezig zal zijn. Ik verwacht haar zeker niet voor vanavond. Dan ben ik al lang weer op. Weet je wat. Ik stuur haar WhatsApp dan kunnen we tevoren even in het dorp gaan dineren.” “Lijkt me leuk. Ik kan best wel wat afleiding gebruiken.” “Ben je boos dat ik je hierin heb betrokken?” Ik moet kort nadenken over zijn vraag. “Niet boos. Enerzijds zie ik het als een blijk van vertrouwen..” “En anderzijds?” Het doet me deugd dat ik, al is het ook sporadisch, onzekerheid bij hem zie. “En anderzijds.. Daar ben ik nog niet uit.” Lach ik…
Als je het goed vind, wandel ik over over het resort terwijl jij een tukje doet.”Hij lacht nu ook. “Op je pumps?” “Neen gek, ik heb dan wel geen dure huppeldepup sneakers, maar mijn Nike’s doen ’t ook.” “Neem de plattegrond mee. Ik wil niet dat je de weg kwijt raakt. Ik weet van Wouter dat…” “Wil je me niet komen zoeken dan?” “Ik zou heel Oostenrijk naar je afzoeken Evie.” Zijn woorden maar vooral de blik in zijn ogen wanneer hij dit zegt raken me diep.
We lopen elk onze eigen kamer in. Hij om te gaan liggen en ik om mijn pumps te verruilen voor mijn Nike gympen en om een vest te pakken. Als ik klaar ben duw ik de deur van zijn slaapkamer open. Hij komt net naakt uit zijn badkamer. Mijn blikt wordt meteen naar zijn kruis getrokken. Hij is kaal. Zijn zaakje is kaal en zongebruind. Zelfs in slappe toestand is zijn eikel onbedekt. Dat bedoelde hij dus met besneden. Plotseling verschijnt een kussen in mijn beeld. “Kun je niet kloppen?” “Dat had ik gekund… Maar dan had ik mijn mooie schoonbroer niet naakt gezien.” Hij schiet in de lach en gooit het kussen in mijn richting. Ik ben sneller. Het kussen raakt de inmiddels dichtgetrokken deur. “Slaap ze, mooie man.” “Tot straks lieverd.”
Ik vouw de plattegrond open en vind daarop een paar wandelroutes. Ik besluit dat ik de gele route van circa 90 minuten ga volgen. De route gaat gelijk achter ons Chalet naar boven en leidt zo het lijkt naar een kruis zo’n 300 m. boven ons. Het “Goasjoch” lees ik. Van daaruit zou ik hetzelfde pad naar beneden kunnen nemen of de route verder volgen die bij het derde Chalet onder ons uitkomt. Van daaruit kan ik dan het centrale bospad terug naar boven nemen.
Al op het moment dat de voordeur achter mij in het slot valt besef ik dat ik mezelf nu al voor de tweede keer heb buitengesloten. ‘Dat is latere zorg.’
Het duurt even voor ik het smalle steile pad achter ons chalet heb gevonden. Dit soort geitenpaadjes ben ik hooguit tijdens een vakantie in Limburg tegengekomen. Die paadjes leiden echter al na enkele honderden meters naar een soort van top, waarna het dan naar beneden ging. Deze kuitenbijter lijkt geen einde te kennen. Al snel raak ik buiten adem. Ik besef dat ik mijn staptempo drastisch moet verlagen. Op een uitzichtpunt stop ik om op adem te komen. Mijn blik zwalkt naar beneden. Mijn hart slaat over. Van hieruit heb je een uitstekend zicht op ons terras. Ik hoop maar dat hier geen wandelaars onderweg waren tijdens mijn orale verwenbeurt. Ik zet mezelf weer in beweging. Na een tijdje vind ik een evenwicht tussen mijn ademhaling en mijn staptraagheid. Ondanks of misschien ook wel dankzij mijn blouse nat aan mijn lijf kleeft, voelt het heerlijk. Ik ben al zeker drie kwartier onderweg als de begroeiing minder word. Even later loop ik omgeven door geiten op een steile grashelling. Een paar minuten later sta ik voor een groot houten kruis. ‘Goasjoch 1710m.’ Het zal toch niet? GoasJoch.. Geitenjoch zijn? Ik vraag het aan een van de mekkerende medewandelaars. Krijg echter geen antwoord.
Ik besluit langs de andere kant af te dalen. De conclusie dringt zich vanuit mijn pijnlijke enkels aan me op. Nike’s geven onvoldoende steun voor dit soort wandeltochten. Maar ik geniet, dus zal in elk geval John’s aanbod voor een goeie wandeloutfit dankend aannemen. Tenminste… Ik vrees dat het een niet zonder het ander kan. Geen schaamhaar toilet, geen dirndls dan ook geen wandeloutfit. ‘Vrees ik dat wel echt?’
Ondanks mijn slechte schoeisel beleef ik plezier aan het afdalen. Het vergt mijn opperste concentratie. ‘Hoezo saaie senioren sport. Ik zal je bekeren John Berns.’ Bij een splitsing kan ik kiezen, doorlopen naar Reith of via een draaihekje het terrein van het resort op. In rode letters staat vermeld dat het pad door het resort voorbehouden is aan gasten.
Ik loop het terrein op en kijk vanaf een open plek met een bankje op een van de lager gelegen chalets. Ik ga op het bankje te zitten om nog even na te genieten. Terwijl ik om me heen kijk zie ik vanuit een ooghoek beweging op het terras onder me. Wanneer nog eens goed kijk stokt mijn adem. Een vrouw van, naar ik achteraf schat, in de vijftig zit bloot op de rand van de jacuzzi. Dat is echter niet wat mij de adem benam. Tussen haar benen beweegt de krullenbol van en veel jongere donker gekleurde man. Ik wil wegkijken, opstaan en doorlopen. Doe echter niets van dien.
Ik zie en hoor hoe de vrouw geniet… Haar gekerm wordt steeds luider en hoger. Plotseling klauwt zij met kracht in de donkere krullenbol.. ‘Jaaaargghhh’
Nadat zij op adem is gekomen en overvloedig speeksel is uitgewisseld, verruilen ze van plaats. De vrouw behoeft geen aansporing en neemt de forse eikel meteen in haar mond. Terwijl de man genotvol achterover hangt verdwijnt steeds meer van zijn machtige apparaat in haar mond. Ik betrap me erop dat ik zit te slikken en kan me niet voorstellen dat iemand dit vrijwillig doet. Maar zij doet ’t zelf. Zijn handen staan naast hem op de vloer. Een paar maal geeft ze zijn piemel de vrijheid, kijkt hem uitdagend aan om haar hoofd vervolgens weer over zijn pik te laten zakken. Zijn gezucht is duidelijk hoorbaar en wordt steeds sneller. Zijn climax laat niet lang op zich wachten. ‘Schluck du Schlampe… Jááa’es kòòòmmt.’
Terwijl de man nog naschokt geeft ze zijn pik vrij en stapt uit de jacuzzi. Ze loopt naar een van de ligbedden. Hoe kan ik hem gemist hebben? Op het ligbed ligt een oudere man die aan zijn halfstijve penis trekt. De vrouw knielt bij de oude man en zet haar besmeurde mond op de zijne. Het is duidelijk te zien dat de piemel van de man met schokjes overeind komt. Ze lost de zoen, kijkt hem van dichtbij aan en fluistert iets. Hij knikt. Ze lacht, komt overeind, zet een been over hem heen en grijpt met een hand naar zijn pik. ‘Ja Hure.. Machs mir.’ Lachend laat zij zich op de, zichtbaar verslappende, pik zakken. ‘Fick mich… Du NegerHure.’ Ze begint onstuimig te wippen waardoor de pik er een paar keer naast floept. Nadat ze hem heeft teruggestoken hervat ze haar wilde rit. Het duurt niet echt lang voordat zijn ogen wegdraaien. “Ja Marie… Es komt mííí…rrrr…” Ze laat zich over hem heen zakken en streelt zijn gezicht en hals. Wanneer ik weer in de richting van de jacuzzi kijk, is de donkere man verdwenen.