Evie in Fantas’t’y Land – Hoofdstuk 2

Evie:
“Vertel ’t me liefje… Welke pijn sleep jij al zo lang met je mee?”
Mijn brein spoelt de tijd razendsnel terug:
Ik ben terug in mijn tienerkamer met mijn beste vriendin Carla. Die dag was in het kader van de Biologie lessen een geïllustreerde reader voor seksuele voorlichting uitgereikt. Met het schaamrood op onze kaken hadden wij met elkaar geconcludeerd dat ons geslacht maar nauwelijks overeenkomst vertoonde met de getekende plaatjes uit de reader.
Het was nog maar een kleine stap om tegenover elkaar staand onze slips omlaag te duwen voor een vergelijkend onderzoek. Daar waar de dunne rossige beharing van Carla aanzienlijk achterbleef bij de plaatjes, stelde mijn donker schaamtapijt dat in de schaduw. Toen Carla mij vroeg of ze even mocht voelen, stemde ik daar weifelend mee in. Ze vroeg me te gaan zitten. Als automatisch spreidt ik mijn benen om haar hand ruimte te geven. Terwijl zij haar hand naar mijn kruis bewoog keken wij elkaar beschaamd aan. Al bij de eerste aanraking van haar vingers met mijn beharing voelt het alsof elektrische stroompjes langs mijn kutje bewegen. Even later drukt Carla haar hand op mijn schaamhaar, hierbij beweegt haar middelvinger tussen mijn schaamlippen. Het gevoel is heerlijk. Om dat fijne gevoel te versterken druk ik haar hand vaster op mijn geslacht. We kijken elkaar beschaamd, maar ook opgewonden aan. Als een donderslag bij heldere hemel springt Carla plotseling op. Walging is haar van het gezicht te lezen. Haar blik is op mijn kruis gefixeerd. “Jìììììeekss. Je bent een vent!”
Mijn blik verplaatst zich naar beneden. Tot mijn schrik zie ik dat er inderdaad een klein piemeltje tussen het schaamhaar uitsteekt. Mijn vriendinnetje vlucht letterlijk weg. Onze jarenlange vriendschap was in een klap teneinde. Achteraf was ik nog blij dat zij haar ontdekking niet doorvertelde. Dat kon natuurlijk ook niet. Zij had moeten bekennen dat ook zij betrokken was bij een ‘verboden’ handeling.

“Vertel ’t mij lieverd. Er is niets waarmee je mij kunt choqueren.” Ik maak me los uit zijn omarming en kijk hem van dichtbij aan. Ik zie uitsluitend empathie. Geen greintje spot of cynisme.
“Ik … Ik heb ’n pie… piemel.” “Zijn ongelovige blik brandt door tot in mijn hart.” “’T is echt waar.” “Mag ik kijken Evie.” Ik schud mijn hoofd. “Ik schaam me.” Plotseling voel ik de druk van zijn hand in mijn kruis. Waar ik Wouters hand wegduwde als hij ook maar in de buurt van mijn geslacht kwam laat ik zijn broer nu toe. Net als Carla’s vinger toen, glijdt nu zijn middelvinger als vanzelf in mijn schaamspleet. Net als toen windt die beroering mij op. Net als toen groeit ook nu mijn piemeltje.
Hij moet ’t voelen. Ik zie geen teken van afkeer. Integendeel ik zie liefde. Liefde en zelfs opwinding. Dezelfde passie die ik bij Wouter zag als hij me mocht ‘bestijgen’.
Opeens voel ik zijn vingers aan mijn verfoeide erectie. Het voelt bizar lekker. “Wà..Wat doe je?” Hij kust mijn oorschelp en fluistert. “Ik pak je Klit.” “M’n Klit?” “Ja lieverd. Zoals je beschikt over bovengemiddeld veel schaamhaar, zo ben je ook gezegend met een bovenmaatse clitoris… Je zou trots moeten zijn op dat orgaantje.” “Trots, waarop?” Zijn vingers zetten meer druk en masseren mijn piemeltje. Hij fluistert in mijn oor en draagt me op om me te ontspannen. Ik sluit mijn ogen. Het gevoel dat zijn zacht knedende vingers veroorzaken, trekt steeds grotere warme golven door mijn onderlijf… Dit heb ik niet eerder gevoeld. Zonder dat ik dit bewust aanstuur stoten mijn heupen, zijn knedende vingers tegemoet. Ik hoor gekerm. Het dring pas later tot mij door dat ikzelf de bron van dit geluid ben. Geheel onverwacht trekt hij zich terug. Ik graai naar zijn hand om dat fijne gevoel niet te verliezen. “Nee liefje. De rest van de weg moet je zelf afleggen.” In eerste instantie begrijp ik hem niet. Dan echter duwt hij mijn rechter hand in de richting van mijn verfoeide erectie. “Doe ’t Evie… Doe het voor Wouter… Doe ’t voor mij!” Zijn fluistering is zacht maar dwingend. Bij de eerste aanraking voelt het alsof vonken overspringen van mijn vingers naar mijn pikje. Ik volg zijn voorbeeld en kneed het harde knobbeltje met toenemende druk tussen mijn vingertoppen. De wat afgevlakte sensatie keert meteen en in alle hevigheid terug. Mijn hoofd zegt me te stoppen. De drang vanuit mijn onderbuik echter is vele malen sterker. Het feit dat ik op een openbare parkeerplaats, onder toeziend oog van mijn schoonbroer, mijn lang verdrongen lust najaag vervaagd in een soort van mist. Vanuit die mist vormt zich het lachende gezicht van Wouter. Hij knikt… Het voelt alsof hij toestemt. Dan gebeurt alles tegelijk.. Ik hoor een schelle schreeuw, Wouters gezicht verdwijnt in de felle flits die, ontspringend in mijn buik, achter mijn ogen uiteenspat.
Ik weet niet hoe lang het heeft geduurd. Op het moment dat mijn lichaam weer tot rust komt lig ik snikkend in John’s armen. “Ik heb Wouter gezien…”Hij wrijft mijn haren uit mijn ogen en kijkt, althans zo voelt het, tot in m’n ziel. “Hij vond het goed.”

John:
Ik had al langere tijd het idee dat mijn lieve, onderkoeld ogende schoonzus, het bekenden ‘stille water met de diepe gronden’ zou kunnen zijn. Nu ben ik ervan overtuigd dat ik mijn ideeën moet bijstellen. Onder dat stille water bevindt zich een vulkaan. Een vulkaan die lang, te lang, heeft geslapen en maar weinig nodig heeft om tot uitbarsting komen. Het is aan mij haar aandriften te beteugelen en in banen te leiden. Banen die ons naar een hartstochtelijk samenzijn kunnen leiden.

Ik kus haar tranen weg. “Was ’t fijn lieverd?” Ze kijkt me verdwaasd aan. Alsof om haar gedachten te ordenen schudt ze haar hoofd. “Ik schaam me.” “Waarvoor Evie?” “Ik krijg het niet op een rij. Ik voel blijdschap, maar ook verdriet.” Ze kijkt van haar kruis naar mij en terug. “Mag ik me nu bedekken? … Alsjeblieft.” Haar alsjeblieft klinkt als een smeekbede.
Ik knik… “Maar ik wil een ding met je afspreken. Als je bij mij bent draag je uitsluitend een rok of jurk. Een slip is uit den boze.” Terwijl ze haar rok zover als mogelijk naar beneden trekt kijkt ze me verward aan. “Waarom?” De wetenschap dat je steeds toegankelijk bent windt me op.” Je vind mij opwindend? De vrouw van je broer? Ik ben nota bene 7 jaar ouder dan jou en echt niet zo naïef om niet te weten dat een knappe man als jij iemand die jonger en vooral mooier is, kan krijgen.” “Andere vrouwen interesseren me niet. Ik heb je eerder verteld dat ik al verliefd op je ben sinds we kennis maakten. Het was liefde op het eerste gezicht.”
Inmiddels zitten we alweer een paar minuten op de snelweg en staart zij recht voor zich uit alsof zij op het onder ons doorschietende asfalt antwoorden kan vinden.
“Je hebt me nooit iets laten merken.. Waarom heb je niet..?” “Voor je liefde gevochten. bedoel je dat?” In mijn ooghoek zie ik dat ze knikt. “Ik vrees dat ik die strijd had verloren. Ik was niet wat jij zocht in een man. Bovendien zou ik, hoe de strijd ook was uitgegaan, mijn broer en beste maatje zijn verloren. Hij was zwak in meerdere opzichten. Wij hebben hem als het ware gestut.”
Ze zucht en zwijgt. Ik heb het gevoel dat zij in slaap gesukkeld is als… “Wat denk jij dat ik in een man zoek?” “Je zocht iemand die je kon sturen. Iemand die geen bedreiging vormde voor je kleine geheim en die je in je vermeende gelijkwaardigheid zou steunen… Zo hebben jullie elkaar in een lust-dovende omstrengeling gehouden. Wouter uit zwakte en verkeerd begrepen respect en jij voornamelijk vanuit angst.”
Ze schiet meteen in de verdediging. “Ik was niet bang voor Wouter!” Ik schiet in de lach. “Lach je me nou nog uit ook?” “Sorry Evie. Ja ik lach je uit… Natuurlijk was je niet bang van hem. Hooguit van hetgeen hij had kunnen ontdekken. Ik denk echter dat je grootste angst was en is, om je echt te geven.”
“En hoe komt meneer de psycholoog aan al die inzichten?” Ik schraap mijn keel. “Meneer de psycholoog heeft het subject van zijn begeerte, zijn schoonzus, jarenlang van een afstandje geobserveerd en haar echtgenoot, bij momenten, subtiel uitgevraagd.”
“Dus Wouter heeft uit de school geklapt?” Naar wat ik van hem heb begrepen was er weinig school en weinig om uit te klappen. Neuken gebeurde voornamelijk langs het pijpje van haar katoenen vestingen. De enige variatie op dat thema was het linker of recht pijpje.” Ik hoor hoe ze begint te snuiven. “Hij heeft ook… Soms heeft hij me… van achteren… Hij trok mijn slip dan van mijn kont.” “Excuus Evie… Hoe kon ik dat vergeten. Een paar keer, na een feestje waar jullie beiden rijkelijk alcohol hadden genuttigd. Was hij van achteren op zijn lief gekropen… Dat waren, zo vertelde hij, de zeldzame keren dat hij ervan overtuigd was dat ook zijn eega een orgasme had… Met de kennis van nu, ga ik ervan uit dat dit een gevolg was van de alcoholische ontspanning in combinatie met de wrijving van je klitplikje langs het beddengoed.”
Het feit dat ze voor zich uit blijft staren en mij op geen enkele wijze tegenspreekt bevestigt mijn vermoedens. Ik besluit haar nu maar met rust te laten. Ik wil haar voor me winnen, niet wegduwen.

Bij Wörgl verlaten wij de snelweg en rijden al snel langs een bord dat aangeeft dat afstand tot Kitzbühel 35 km. is. Wanneer ik bij een splitsing richting Elmau rijdt draait ze zich naar mij om. “ We zouden toch naar Kitzbühel gaan?” “Dat gaan we ook. Om precies te zijn naar Reith bei Kitzbühel. Deze route is ongeveer net zo lang en leidt ons langs de ‘Wilde Kaiser’ bergketen. Even later bevestigen haar ‘wat prachtig’ en ‘overweldigend’ mijn keuze. Ze zucht zowaar teleurgesteld als wij in de richting van Reith afdraaien en de bergketen letterlijk achter ons laten. “Relax Evie. Vanaf het balkon bij ons Chalet kun je straks de zonsondergang over de ‘Wilde Kaiser’ volgen.” “Is Wouter ook hier geweest?” “Jammer genoeg niet. Toen de onderhandelingen met betrekking tot dit project starten was hij al te ziek om mee te gaan.” Ik slik de opkomende emotie weg. “Èh nee. In feite is dit mijn eerste soloproject.” “Dus het Chalet waar we wonen is nog niet van jou?” “Van de BV… Nee, de verkoper stelt het topstuk waarschijnlijk ter beschikking om me te vermurwen voor een hogere prijs. “En… gaat hem dat lukken?” “Laat ik het zo zeggen. Ik gun hem zijn overwinning. Bij mijn eerste bod ben ik dik 10% onder mijn max gebleven. Ik zal er dus met veel pijn in mijn hart, na een poosje tegenstribbelen, nog een paar Eurie erbovenop leggen.”
“Je bent een rat!” Geschrokken door haar heftige opmerking draai ik naar haar toe. Ze lacht. “Maar wel de liefste in zijn soort.”

Evie:
Terwijl ik in de verte kijkend een kerkje in een overweldigend berglandschap zie, draaien we een landweg op. Geschat 1 kilometer verder stoppen we voor een slagboom. Op een boog over de slagboom staat in grote koperen letters. ‘Wellness Resort Wilder Kaiser – Reith’. Nog voordat John de spreekknop kan duwen klinkt een vrouwenstem. ‘Bitte fahren Sie durch bis an der rezeption Her Berns. Ich werde sie dort empfangen.’ De slagboom zwaait open en kort daarop stoppen we voor een authentiek Oostenrijks gebouw. Nog voordat John zijn deur opent komt een lachende knappe blonde jonge vrouw in klederdracht naar buiten. Ze trekt mijn deur open. “Steigen sie aus gnädige Frau, ich hoffe ihr hattet eine gute Reise.” Gelijk wendt ze zich tot John die inmiddels ook naast de auto staat. “Schön sie wieder zu sehen Her Berns.” Ze steek haar hand naar me uit. “Ich bin die Beate.” Ik schud haar hand. “Angenehm Evie Berns.” Ze kijkt John over de auto verbaasd aan “Ihre Ehefrau?” Hij schudt zijn hoofd. “Meine Schwägerin.” De meid trekt wit weg. Drukt mijn hand opnieuw en kijkt me geraakt aan. ”Mein Herzliches beileid.”
“Folgen Sie mir Bitte.” Ze nodigt ons uit om in een luxe golfkar te gaan zitten. “Sep bringt gleich das gepäck zum Chalet.” Als vanzelfsprekend helpt John mij in het stoeltje naast Beate. Zelf gaat hij op het bankje achterin zitten.
Zoemend en zonder moeite rijdt de kar over een stijl bospad naar boven. Het is meteen duidelijk waarom wij niet met de Audi omhoog rijden. Het pad is gewoonweg te smal. We passeren, als ik goed heb geteld, negen afslagen naar andere Chalets alvorens het bos zich opent en wij aan het eind van het pad op een bergvilla stuiten. Voor het huis staat eenzelfde golfkar in een tweezits uitvoering. “Sol ich noch mit reingehen?” “Danke Beate… Wie du weist. Ich war schon mal hier.”
John is weer de perfecte gentleman. Hij helpt mij uit de golfkar en gaat me voor de trap op naar de rustieke voordeur. Hij drukt zijn duim tegen een zwart plaatje waarop de deur geruisloos open zwaait. Nog voordat we naar binnen gaan roept Beate. Ze drukt een mobieltje tegen haar omvangrijke borsten. “Her Mittermaier konte sie nicht erreichen. Er erwartet sie in einer stunde im conferenzraum.” ‘Àh ja.. Mijn handy ist noch in meine jacke im auto. Sagen sie ihrem Chef das in mich in 90 minuten im conferenzraum melde.” Ik zie een glimlach om haar mond als zij de boodschap aan haar baas overbrengt. John legt zijn hand op mijn rug en dirigeert me naar binnen.
Mijn mond valt open van de zichtbare luxe en het mooie design van de open woonruimte. Op een bar die het woongedeelte scheidt van de keuken staan een fles champagne en twee glazen in een koeler. “Jij ook een glas bubbels Evie?” “Lekker John.” Hij opent de fles zonder de kurk echt te laten knallen en schenkt de glazen halfvol. Hij reikt mij een glas. Waar zullen we op drinken Evie?” “Ùh… Op ’t succesvol afronden van dit project?” “Hmm, ja… Maar nee. Ik zou liever drinken op het succes van ons project.” “Ons project?” Hij kijkt me met zijn donkere ogen strak aan. “Het project, Free Evie.” “Jij wil me bezitten en wil drinken op mijn bevrijding?” “Ik besef dat het klinkt als een tegenspraak maar ik ben ervan overtuigd dat je onder mijn regime vrijer zult voelen dan ooit tevoren.” “Ben je boos als ik mijn twijfels heb?” Zijn lach is ontwapenend. “ik zou teleurgesteld zijn als het niet zo was.” “Nou goed dan… Free Mezelf.” We klinken onze glazen. De Champagne is heerlijk.
“Zal ik je dan nu ons verblijf tonen. Zoals je hebt gehoord moet ik al snel weg. Ik wil tevoren op z’n minst nog even douchen.”

Tijdens de rondleiding val ik van de ene verbazing in de andere. Tot mijn opluchting beschikt het chalet over twee ruime slaapkamers met aangrenzende badkamers. Het grote terras, met panoramisch uitzicht over de besneeuwde bergtoppen, beschikt over een in het terras verzonken, jacuzzi met plaats voor zeker 4 personen.
“En, heb ik teveel beloofd?” Ik schud mijn hoofd. “Het is prachtig John. Ik voel me nou al als een prinses.” Hij grijpt onder mijn rok en knijpt in een bil. “De prinses in haar blote kont.” Ik ken mezelf niet terug. Ieder ander, zelfs mijn man, zou ik op een klinkend oorvijg hebben getrakteerd. Nu sta ik schaapachtig te lachen terwijl zijn hand nog nagloeit op mijn zitvlees.
Heb je voorkeur voor een slaapkamer. Ik wil nu douchen.” “Kies jij maar.” “Dan neem ik kamer met de groentinten… Als Sep met de bagage komt, laat hem mijn koffer dan op bed leggen. Zou jij dan zo lief willen zijn om alvast mijn zwarte jeans, het zwartzijden overhemd, de van Bommel sneakers en een zwarte boxershort uit te leggen.” “Wie zou dat doen als ik er niet zou zijn?” “Beate.” zegt hij, alsof dat vanzelfsprekende is.
Nog terwijl ik de trap afloop hoor ik geklop op de deur. “Kommen sie rein, bitte.” mijn Duits is weliswaar niet zo vloeiend als dat van John, maar ik weet me te helpen. “Geht nicht. Sie müssen die tür von innen öfnen… Der grüne knopf.”
Ik zie inderdaad een groene en een rode knop verzonken in het deurkozijn. Ik heb de knop nog maar nauwelijks beroerd of de deur zwaait open. Een kleine man in een traditionele leren korte broek staat met mijn reistas en Johns koffer in zijn handen bij de deur. “Sol ich das gepäck gleich nach oben bringen.” “Gerne. Der kofffer im grünen zimmer und die tasche in das andere.” “Also der koffer im zirbenraum und die tasche in die blütenwiese.” Terwijl de man de trap oploopt zie ik op zijn golfkar John’s colbert liggen. Ik loop naar buiten om het jasje met daarin zijn onmisbare mobieltje op te halen. Nog voordat ik het karretje bereik hoor ik hoe de deur achter mij in het slot valt. ‘Dat heb ik weer.’ Ik grijp John’s jasje en loop terug naar de deur. Er zit geen klink noch een handgreep op de deur. Als ik mijn duim, zoals John eerder, op het zwarte vlak in het kozijn leg, gebeurt niets.
Er zit niets anders op dan de massieve deurklopper te gebruiken. Even later zwaait de deur open en kijk ik in het lachende gezicht van Sep. “Ich hätte die jacke auch reingebracht gnädige Frau.” Ik knik hem vriendelijk toe en ga naar binnen. “Könte ich auch… Die tür mit meinen daumen.” Hij schudt resoluut zijn hoofd. “Nur mit der zustimmung des Hern Berns… Servuss gnädige frau.” De deur zwaait achter hem dicht en ik bestijg opnieuw de brede trap. Op Johns kamer ligt zijn koffer op een soort rek aan het voeteneinde van de Kingsize boxspring. De deur naar de badkamer staat op een kier en ik hoor water stromen. Ik rits de koffer open. Zijn hemd en jeans liggen netjes gevouwen bovenop. ‘Wat zij hij ook weer, wat voor sneakers?’ Mijn oog val op een stoffen zakje gestikt met ‘Floris van Bommel’. Dat moet het zijn. Ik maak de strik los, neem de schoenen uit en wrijf in gedachten over het boterzachte beigebruine leer.
“Lekker hè, dat Kalfsleer.” Ik kijk omhoog. In de deuropening van de badkamer staat John met uitsluitend een witte handdoek om zijn heupen. Zo heb ik hem niet eerder gezien. We zijn weliswaar een aantal keren met elkaar op stap geweest. Daarbij hadden Wouter,ik, en John, steeds aparte kamers. Ik heb hem uitsluitend casual gekleed of strak in ’t pak gezien. Zelfs nooit in een zwembroek. “Je mag je mond dichtdoen Evie. Of heb je Wouter nooit zo gezien?” “Èh ja… zeker wel. Maar hij… Ik geloof dat ik maar naar mijn kamer ga.” Zijn lach is ontwapenend en beangstigend tegelijk. “Misschien is dat wel veiliger liefje.”
Ik sta voor de spiegel op mijn badkamer. Het gebruinde atletische lijf van mijn schoonbroer staat op m’n netvlies gebrand. Ik was me niet eerder zo bewust van de fysieke verschillen tussen Wouter en John. Ik kan me steeds minder voorstellen dat ze broers waren.
Ik kleed me uit en bekijk mezelf in de spiegel. Eigenlijk ben ik redelijk tevreden met mijn lijf. Zeker ik ben me ervan bewust dat ik niet de ideale maten bezit, maar behoudens mijn klitpikje zit ik best goed in m’n vel. Althans tot vandaag dacht ik dat. Hij heeft mijn zelfbeeld aan diggelen gegooid. Hij wil me bezitten. Ik lijk wel gek dat ik die gedachte überhaupt toelaat. Maar één ding staat als een paal boven water. Ik ben niet eerder zo hevig klaargekomen dan vanmiddag in zijn auto,
onder zijn spiedende blik.
De gedachte aan mijn zelfbevlekking bezorgt mijn klit opnieuw groeistuipjes. Ik zet mijn voeten uit elkaar en als vanzelf glijdt een hand langs mijn buikwand over het knisperende schaamhaar naar beneden.
“Afblijven!”

John:
Ik heb haar niet eerder naakt gezien. Hetgeen ik krijg te zien valt niet tegen. Haar roomwitte huid steek schril af tegen haar zwarte haar en schaamtapijt. Haar mooi gevormde benen lopen in vloeiende lijnen over in haar brede heupen en ronde billen. Ze heeft wat men een peerfiguur noemt. Haar schouders zijn smaller dan haar heupen en de twee nog stevige ogende, naar ik schat b-cup , tietjes lijken op appels die achteraf op haar borstkas zijn aangebracht. Op het moment dat zich een beetje draait krijg ik goed zicht op haar tepels. De kleur van haar tepelhoven verschuift van buiten naar binnen van roze naar bruin. Haar tepeltjes zelf doen eerder denken aan twee overmaatse koffiebonen.
Ondanks dat ik haar al een hele tijd begluur, heeft ze me niet in de gaten. Ze is gefocust op haar eigen spiegelbeeld.
Ik zie dat ze haar voeten iets uit elkaar zet. Haar rechterhand wrijft over haar buik naar beneden…
“Afblijven!” Ze draait geschrokken om. “Wat doe je… Kù, kun je niet kloppen?”
“Dat had ik gekund… Maar dan had ik mijn mooie schoonzus niet naakt gezien.” “Dat vanmiddag? Was dat niet genoeg?” “Bij lange na niet Evie. Dat was pas het begin… “Ik wil met je afspreken dat jij je orgasmen uitsluitend nog voor en met mij beleeft.” Ze draait me haar mooie kont en rechte rug toe en kijkt me via de spiegel aan. Als blikken konden doden, was ik terstond in een hoopje as veranderd. “Ik wil dat je gaat John.. Nu!” Ik loop naar haar toe, leg mijn handen op haar schouders en houd haar blik via de spiegel gevangen. “Je hebt geluk wijfie… Ik moet nu naar een belangrijke bespreking, maar let wel. Ik ben niet mijn broer… Ik laat me niet met een kluitje in het riet sturen.”

Ik rijd met de golfkar de berg af. Nog geen 10 minuten nadat ik Evie in haar badkamer heb achtergelaten sta ik bij Beate aan de receptie balie. “Die Hern erwarten sie bereits im Konferenzraum.” “Hern? Mehrzal?” De jonge vrouw knikt blozend. “Der Herr Mittermaier hat einen Berater und seinen Anwalt zum gespräch eingeladen.” Ik ben me ervan bewust dat meneer Mittermaier via een video circuit meekijkt en wellicht ook meeluistert. Ik buig naar haar Beate en fluister. “Danken sie, Herr Mittermaier, in meinem Namen für die Gastfreundschaft. Ich reise am Morgen ab.. Möchte er noch Geschäfte machen, ist er bis 22 Uhr im Chalet willkommen. Alleine!
Ik recht mijn rug en vraag op normale geluidssterkte of zij ervoor kan zorgen dat een
lichte maaltijd voor twee op het Chalet wordt bezorgd. Vervolgens vraag ik om voor morgenvroeg de rekening op te maken. Ze kijkt me verwonderd aan. “Aber Sie sind auf Einladung hier. Sie kriegen nichts in Rechnung gestellt.” “Ja, das war der Deal. Aber die Vereinbarung war auch, dass Ihr Chef und ich versuchen würden, privat eine Einigung zu erzielen. Anscheinend ist er dafür zu feige.”
Ik weet dat ik hiermee op de ziel trap van de man die zichzelf als de zonnekoning van Kitbühel en omgeving ziet. Maar ik weet wat weinig anderen weten. Het koninkrijk van Richard Mittermaier staat op instorten. Drie echtscheidingen, de alimentatie voor 5 echte en net zoveel bastaard kinderen, en een mislukt melagomaan wintersportproject hebben hem aan de rand van de financiële afgrond gebracht. Zonder een deal met mij moet hij de volgende week surseance van betalingen aanvragen. Op het moment dat publiekelijk bekend wordt dat ‘Der Herr Mittermaier’ zijn schulden niet maar kan betalen zou dat de doodsteek zijn voor een familie die al generaties lang het wel en wee in deze regio bepaald.

Veel vroeger dan Evie maar ook dan ik had verwacht, ben ik terug op het chalet. Uiteindelijk vind ik mijn schoonzus, genietend van de ondergaande zon en het uitzicht op het terras. Ik besluip haar van achteren en druk een zoen op haar kruin. Ze springt geschrokken op, maar ontspant gelijk als ze mij ziet. “Ben je al terug? Ik had je nog niet verwacht… Wat kijk je nou?” Begrijp me niet verkeerd, die little black dress staat je uitstekend, maar is wat minder voor deze privé omgeving.” Ze begint gelijk te blozen. “Het was het enige dat ik nog bij me had. De rok die ik aanhad die… die had ’n vlek van achteren.” Ik onderdruk een opkomende glimlach. “Dus als ik ’t goed begrijp is toch een beetje geilsap gevloeid.” Inmiddels gloeien haar wangen van schaamte maar waarschijnlijk ook opwinding. “Mà dat.. het.. ’t kwam niet uit mijn pie.. steeltje.” Je hoeft toch niet te stotteren lieverd. Ik pak haar bij haar schouders. “Besef ’t nou eindelijk. Jij bent mooi Evie. Ook daaronder… Je hebt een grote clitoris, niet meer en niet minder. Het is geen piemeltje en dat zal ’t ook nooit worden. Menige vrouw zal je benijden om je pretsteeltje.”
Ik trek haar jurkje omhoog. Mijn vermoeden wordt bewaarheid. Het kopje van haar klit piept loert al door het omringende bos. Ik laat haar jurkje weer zakken en kus haar mond die ze nog angstvalling gesloten houdt. Nog wel. Ik zal er alles aan doen om deze ingeslapen vulkaan tot uitbarsting te brengen. Uit het feit dat zij me sliploos opwachtte in haar enige andere jurkje, leid ik af dat het zaad van hartstocht begint te kiemen.
“Wil je wat drinken Evie… Ik heb een lichte maaltijd voor ons besteld. Die zal zo wel worden bezorgd.” “Ik zag rosé in de wijnkast. Ik zou wel een glaasje lusten.”
“Ga zitten ik schenk twee glazen in.”
Als ik gewapend met twee glazen terugkom, kijkt zij gefascineerd naar het kleurenspel van de ondergaande zon op de Wilde Kaiser. Blijkbaar heeft ze me dit keer horen aankomen. Ze draait zich kort naar me om. “Het is hier prachtig John… Heb je zoiets al eens eerder gezien?” Ik reik haar een glas en ga naast haar op een chaise longue zitten. “Zeker dat. De laatste keer dat ik hier was, zowat een maand geleden, heb ik met Beate van die zonsondergang genoten.”
“Met Beate? Die blonde stoot van de receptie met haar ingesnoerde tietenbalkon?” “Hmm ja.. Ik geloof dat we het inderdaad over dezelfde vrouw hebben… Overigens ik kan je vertellen dat zonder de steun van het korset onder haar blouse, haar melkmachientjes een aardig stuk naar beneden zakken… Die van jou zijn veel steviger.” “Jij smeerlap… Je.. je .. hebt ’t.. Je heb d’r..” Ik leg een vinger op haar lippen. “Daar moet je geen gewoonte van maken Evie.. Dat stotteren bedoel ik. Dat is allesbehalve charmant.” Ik hef mijn glas. “Laten we eerst een slokje drinken. Daarna zal ik je in de schunnige details van het zakendoen inwijden.” Haar gezicht vertoont een uiteenlopende mix van emoties. Dat precies is mijn bedoeling. Ik wil haar uit balans brengen. Mijn grootste wens is dat ze samen met mij naar een nieuw evenwicht zoekt.
Het is mooi om te zien hoe zij haar glas in twee teugen leeg drinkt. Dat op zichzelf is spijtig. Want het is juist de manier waarop zij fysiek en qua mimiek uiting geeft aan haar genot waar ik op kik. Of dit nou is bij lekker eten, drinken of zoals zojuist tijdens een mooi natuurschouwspel, haar gevoelens beleefd ze, zogezegd, in woord en beeld. Het is onder meer door dit gegeven dat mijn altijd al sluimerende verliefdheid, na het overlijden van mijn broer, is uitgegroeid tot een brandend verlangen.
“Waar zal ik beginnen…” Al bij het uitspreken van dit zinnetje heb ik Evies volledige aandacht. “Onze gastheer is op z’n zachtst gezegd geen fijne man. Hij komt voort uit de geldadel van dit dal. Hij is niet anders gewend dan dat mensen naar zijn pijpen dansen. Doen ze dat niet dan hebben ze in deze regio geen toekomst. Hij is autoritair en volgt een stijl van verdeel en heers. Wat hij niet beseft dat deze techniek niet meer past in de 21e eeuw en de manier waarop waarop ik zaken wil doen. Zoals je inmiddels weet was ik een maand geleden als eens hier voor een zakelijke oriëntatie. Ik zou dit resort graag aan de collectie van Fantas’t’y Resorts toevoegen.
De vraagprijs van de plaatselijke despoot voor dit juweel ligt echter ver boven de door mij berekende economische waarde.” Hoever?” “Ongeveer vier miljoen.” Haar mond valt open. “Euro?” Ik schiet in de lach en knik. “Shilling nemen ze ook in Oostenrijk niet meer aan… Daar gaat het echter niet over.. Na mijn oriëntatie heb ik dhr. Mittermaier een bod gedaan. Het zal je niet verwonderen dat hij dit meteen heeft verworpen. Ook mijn tweede bod stuitte op weinig sympathie. Ik heb hem toen medegedeeld dat ik gegeven de discrepantie niet langer geïnteresseerd was en de volgende dag terug naar Nederland zou reizen. “Mooi verhaal John, maar wat heeft dat met die blonde snol uit te staan.” “Geduld Evie en alsjeblieft verlaag je niet tot het niveau van onze gastheer. Beate is blond, dat is zeker, maar ze is geen snol.
Kortom; terug op dit chalet, ik was juist, mijn koffer aan ’t pakken, hoorde ik de deurklopper. Beate stond in haar krapste dirndl met bevreemde glimlach voor de deur. Ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat zij niet vrijwillig kwam. Uiteraard liet ik haar binnen. Haar baas had haar gevraagd mij te helpen bij het inpakken. Nu ga ik lang genoeg in deze business mee om te beseffen dat haar opdracht meer waarschijnlijk was, om vooral mij in te pakken. Het duurde dan ook niet lang. Ik kwam met mijn toiletspullen uit de badkamer. Beate stond naakt in de slaapkamer. Haar kleren lagen op een hoopje aan haar voeten. Ik ben naar haar toegelopen. Hoe dichter ik bij haar kwam, hoe harder zei begon te rillen. Ik heb me gebukt, haar kleren opgeraapt en in haar handen gedrukt. Daarna heb ik haar bedankt voor het genereuze aanbod en naar de badkamer gestuurd om zich aan te kleden. De opluchting stond het kind op haar gezicht geschreven.” “Hoezo kind?” “Ze was toen nog 17… Bij ’t afscheid bij de voordeur drukt ze een briefje met het nummer van haar mobieltje erop gekrabbeld, in mijn hand.
Zo leerde ik later dat zij was gechanteerd door haar baas. Haar moeder en ook haar oudere zus werken ook voor Mittermaier. Haar vader heeft paar jaar geleden bij een skilift een bedrijfsongeval gehad. Dankzij de bezuinigingsdrift van meneer Matenaaier was een poelie gebroken en was de man geraakt door de losschietende kabel. Uiteraard werd meneer de directeur in dit dal niet veroordeeld voor nalatigheid en zodoende zit de man nu gehandicapt, zonder inkomen, thuis. Had zij zich niet aan mij aangeboden dan waren niet alleen zij maar ook haar moeder en zus werkeloos geweest.” “Maar als je nou wel?”
“Als ik haar had geneukt?” Evie knikt. In dit huis hangen camera’s en microfoons. Ook in dit land is seks met een minderjarige strafbaar. Dit zou hij dan tegen mij hebben gebruikt om de prijs op te drijven.”
“Ik geloof dat ik me moet verontschuldigen John… Zal ik nog een glaasje rosé inschenken.” Ik sta op, buig over haar heen en druk een zoentje op haar neus. “Geen excuses lieverd. In de zakenwereld zijn dingen soms anders dan ze lijken. Doe jij nu maar wat Wouter vroeger deed.” De verbazing op haar gezicht staat haar goed. “Het begeleiden van de verbouwingen?” “Nee lieverd … Mij met mijn beide benen op de grond houden.”