Cyrille’ verjaardag

Deel 1 van wat zoals het er nu uitziet een tweedelig verhaal moet worden. Ik heb een opsplitsing in twee delen gemaakt omdat het verhaal naar mijn oordeel te lang was om in zijn geheel te plaatsen. Veel leesplezier, en mocht je over mijn verhaal willen corresponderen, dan kan dat natuurlijk door op mijn naam te klikken Het moet ergens in juli vorig jaar geweest zijn dat ik op een late zaterdagmiddag nog maar één pakketje zag liggen in mijn bestelbus. “Dat zit er weer bijna op, ” dacht ik bij mezelf, en ik nam mijn opties voor de avond in overweging. “Zal ik wat vrienden proberen te mobiliseren om in de kroeg of op het terras rond te hangen, of wordt het een avondje Netflixen onder het genot van een biertje uit eigen voorraad? ” Ik was er nog niet helemaal uit, maar dat was ook geen probleem; nog genoeg tijd om dat te beslissen. Eerst maar eens dat laatste pakketje bij de rechtmatige eigenaar afleveren. Naast mijn studie bedrijfseconomie verdien ik in mijn vrije tijd een zakcentje bij door pakketjes te bezorgen voor een bezorgdienst. Werk dat me prima bevalt als bijbaantje. Niet erg uitdagend weliswaar, maar best leuk om in je eentje rond te rijden en mensen te voorzien van hun (veelal op internet bestelde) aankopen. Ik begeef me momenteel in één van de betere wijken van een middelgrote stad in Brabant, en rijd aan de hand van mijn TomTom door een brede laan met vrijstaande huizen. Het is mooi weer vandaag, met als gevolg dat ik zowat de hele dag met mijn geopende autoramen heb rondgereden. Hier naar links, en zo draai ik de straat van mijn laatste klant in. Om me heen kijkend zoek ik naar huisnummers, en al snel herken ik nummer 27. Aftellen dus. “25, 23, 21, 19, 17… ” mompel ik. Zeventien, daar moet ik zijn. Ik rijd een met losse steentjes bezaaide oprit op…of althans, dat was mijn bedoeling. Waar ik in de veronderstelling was mijn busje wel even op de oprit kwijt te kunnen, blijkt deze vol te staan met auto’s, zo’n vijf stuks in totaal. “Drukke aangelegenheid, ” concludeer ik, en ik zet mijn auto half op het voetpad, pal voor het huis. Ik grijp mijn handheld, stap uit en haalde het pakket uit de bus. Het huis betreft een vrijstaande woning (zoals alle anderen in de wijk), voorzien van een rieten dak en een vrij grote voortuin. “Aardige woning, ” denk ik nog bij mezelf, en zonder verder lang te treuzelen begeef ik me naar de voordeur. Het kan er immers maar opzitten, die werkdag. Ik bel aan, en mijn geduld word op de proef gesteld. Ik meen binnen stemmen te horen, maar het duurt toch echt even voor er open wordt gedaan. Eindelijk zwaait de deur dan open, en ik sta oog in oog met een verzorgd geklede dame, ik schat een jaar of 40. Blond stijl haar, mooie blauwe ogen, prima lijntje. Beetje kakkineus gekleed in een lichtblauwe blouse met krijtstreep (met de nodige inkijk), en een strakke witte rok. Ze kijkt me in eerste oogopslag vrolijk aan, laat haar ogen even afdwalen naar het pakketje in mijn handen en kijkt me dan vragend aan. “Goedemiddag mevrouw, ik kom deze bestelling bezorgen, ” meld ik, terwijl ik mijn arm wil strekken om haar de handheld te overhandigen met de vraag haar handtekening te zetten. De dame maakt echter een afwerend gebaar. “Wacht even, ik haal Cyrille “, antwoordt ze, en weg is ze, de de deur voor mijn neus sluitend. “Dat zal ik weer hebben, ” denk ik, haar nakijkend. “Bijna klaar met werken en dan bij je laatste pakketje nog zoveel oponthoud. ” Het duurt inderdaad weer een poosje voordat Cyrille (naar ik vermoed) verschijnt aan de voordeur. Een vergelijkbare prettige verschijning als de eerste dame. Donker krullend haar weliswaar, maar ik schat haar ook zo’n 40 jaar, met een goed verzorgd uiterlijk. Ze draagt slippertjes, een skinny camelkleurige chino met daarop een witte blouse. “Fijn, mijn bestelling! ” is haar eerste reactie, en met haar armen gestrekt vooruit wil ze de doos van me aanpakken. “Goedemiddag mevrouw, ” begroet ik haar, “zou ik eerst een handtekening van u mogen? “. Al vragend steek ik mijn handheld uit, waarop ik haar handtekening wil ontvangen. In het spoor van Cyrille is nog een dame meegelopen, valt me nu op. En terwijl Cyrille de handheld haar handtekening zet en me de handheld retourneert, neem ik de andere dame op, van teen tot top. Hakschoentje, mooie slanke benen, goed figuur, kobaltblauw getailleerd jurkje dat bijna tot de knie reikt en met de armen ontbloot, glas rode wijn in de hand, zo op het eerste oog een volle buste, lang weelderig blond haar en blauwgroene ogen die me geamuseerd en doelgericht aankijken. Ook deze dame lijkt van een vergelijkbare leeftijd als Cyrille, en maakt me enigszins van slag door haar brutale blik, en het feit dat ze me lijkt te betrappen tijdens mijn observaties. Ik ben zelfs zo uit het veld geslagen dat ik even vergeet dat Cyrille al enkele ogenblikken haar armen voor haar lichaam heeft, klaar om het pakketje van me over te nemen. Overduidelijk te laat overhandig ik het haar alsnog, klaar om de dames nog een fijne dag te wensen en terug te keren naar mijn bus. Cyrille’s buurvrouw is blijkbaar echter nog niet klaar met me: “Cyrille lieverd, moet je deze jongen niet ook wat te drinken aanbieden? De gastvrijheid straalt er nou niet bepaald vanaf. ” Terwijl ze dit vraagt blijft haar blik echter op mij gericht. Verrast kijk ik haar aan, waarrna ik mijn blik hoopvol op Cyrille richt. Een drankje doen in het gezelschap van een aantal leuke dames – ook al zijn ze zo op het eerste oog een jaar of 15 ouder -, d?ít zie ik wel zitten. Cyrille heeft zichtbaar schik over de gevatte opmerking van haar metgezel. Haar blik gaat over mijn lichaam, om me vervolgens vragend en uitdagend aan te kijken. “En? Wat zeg je ervan? Zin in een borrel? ” “Nou, graag mevrouw! ” antwoord ik. “Misschien was dat wel iets te gretig, ” bedenk ik me. Maar daar lijken de dames zich niet aan te storen. De andere dame kijkt me speels lachend aan, en Cyrille nodigt me met een wijd armgebaar binnen in haar huis. De dames lopen voor me uit door een lange gang, en ik sluit de voordeur achter me, om daarna de achtervolging in te zetten. Ik kan mezelf niet inhouden en maak van de gelegenheid gebruik om de billen van beide dames te begluren. “Twee paar mooie billen “, bedenk ik me. Ik wil net opkijken, als ik besef dat ik wederom ben betrapt door de dame wiens naam mij nog niet bekend is. “Cyrille geeft een klein feestje voor vriendinnen, en we zitten lekker buiten, in de tuin. ” De schijnbaar onschuldige mededeling gaat wederom gepaard met een brutale blik over mijn lichaam, en ik schaam me een beetje voor het feit dat ze me nu al twee keer naar haar en Cyrilles lichaamsdelen heeft zien loeren. “Ah, gezellig “, mompel ik afwezig, terwijl we intussen door een vrij ruime, modern aangeklede woonkamer lopen. We lopen richting een openstaande schuifpui, en ik hoor vrouwelijke stemmen van buiten komen. Ik laat de woorden van de dame op me inwerken, en het kwartje valt: het grote aantal auto’s op de oprit zijn dus van uitgenodigde vriendinnen van Cyrille. Buiten aangekomen zie ik op het terras in de tuin een drietal dames aan een tafel zitten. Ik voel hun blikken zich op mij vestigen. ?ëén van de dames herken ik als degene die de deur voor me opende. Inmiddels bevinden we ons bij hun tafel, die vol staat met rosé gevulde wijnglazen en hapjes. Cyrille neemt het woord: “Zeg dames, mag ik jullie even voorstellen aan de pakketbezorger van vandaag…uhm… ” en ze kijkt mij vragend aan. “Sorry, ik besef me nu dat we nog niet eens kennis gemaakt hebben. Hi, ik ben Cyrille. ” Haar vriendinnen gniffelen collectief, terwijl ze haar hand uitsteekt en ik deze schud. “Mijn excuses, ik had me ook gewoon netjes voor moeten stellen voor ik uw huis betrad. Ik ben Sven. ” “Geeft niet hoor “, weet Cyrille daar nog vlug aan toe te voegen. Naast haar staat haar metgezel inmiddels met uitgestreken hand, klaar om kennis te maken. “Aangenaam Sven, ik ben Margo. ” Deze keer ontvang ik een blik die ik opvat als een beetje ondeugend, terwijl ik haar de hand schud. Een derde dame (die het dichtst bij me zit) is inmiddels opgestaan, klaar om me ook een hand te geven. “Leuk dat je er bent Sven, ik ben Kyra! ” Het gaat nu snel, want inmiddels staan de twee resterende dames aan mijn beide zijden, en ook zij schudden me de hand. “Wees welkom, ik heet Sandra “, en “Hi, Claire “. Ik herken de laatste dame direct als degene die de deur voor me opende. “Ga lekker zitten Sven, wil je iets drinken? ” vraagt Cyrille. Ik ben nog steeds een beetje overdonderd door dit aantrekkelijke, oudere vrouwelijke gezelschap, en moet de vraag (hoe simpel ook) even op me laten inwerken. Intussen neem ik plaats op een tweezitsbank die volledig vrij is. “Uhm nou…doet u maar een…uhm, heeft u misschien een biertje? ” Cyrille knikt, en verdwijnt haar woning in, om die voor me te gaan halen. Daarna is het enkele even stil, en ik maak van de gelegenheid gebruik om even snel de balans op te maken. Cyrille dus, de dame des huizes. En haar vriendin Margo, de dame die me al meerdere keren betrapt heeft en me steeds zo brutaal aankijkt, in het kobaltblauwe jurkje. Dan Claire, de dame die als eerste de deur opende. Verder zijn daar nog… “Zo Sven, moest nog je veel pakketjes bezorgen? ” Kyra dus, die mijn aandacht opeist. Heel even moet ik haar afwezig vragend hebben aangekeken. “Of zit je werk er al bijna op voor vandaag? ” “Oh, sorry mevrouw. Nee mijn werk zit er helemaal op. Dit was mijn laatste pakketje vandaag, en vandaar dat ik wel een biertje lust! ” Intussen neem ik Kyra in me op. Haar mooie uiterlijk trekt direct mijn aandacht. Net als Cyrille draagt ze slippertjes, en daarboven een relatief strak rood jurkje met korte mouwtjes dat (zittend) tot halverwege haar over elkaar gekruiste bovenbenen reikt. Hoewel de dames er stuk voor stuk mogen wezen, is Kyra absoluut de mooiste van het stel. Ze oogt een jaar of 35, beschikt over een (op het eerste gezicht) mooi geproportioneerd lichaam en heeft een knap gezicht met sprekende ogen en bruin haar. “Noem me alsjeblieft gewoon Kyra hoor, ik ben immers te oud om je moeder te zijn! ” merkt Kyra geamuseerd op. “Precies! ” zo vult Margo haar aan, terwijl ze naast me op het bankje komt zitten. Ik kan het me verbeelden, maar Margo lijkt geen enkele moeite te doen om optimaal gebruik te maken van de ruimte die de bank biedt; sterker nog, ze komt pal naast me zitten. Claire zit tegenover me, en ik vestig mijn blik op haar. Ze lijkt het meest verlegen van het stel, want zodra ze doorheeft dat ik haar aankijk, wendt ze haar blik af. Blonde krulletjes, een onschuldig gezicht…een dame van weinig woorden, zo schat ik in. Ook zij draagt een groene mouwloze jumpsuit, met slippers eronder. Het valt me op dat de verlegen Claire ontzettend gebruind is, zeker is voor een blondine. Wellicht is ze net terug van een zonvakantie? Naast Claire zit nog Sandra, een rossige dame wiens ogen ik nog niet heb kunnen zien door de zonnebril die ze draagt. Sandra lijkt de meest volle van de vijf dames. Ze is verre van dik, maar in haar zwarte jurkje met beige ceintuur om haar middel tekent haar iets vollere figuur zich duidelijk af. Haar borsten tekenen zich af in een mooi decolleté, zonder dat het ordinair oogt. “Zo Sven, je biertje “. Cyrille zet een koud flesje bier voor mijn neus op tafel weg. “Dankuwel mevrouw “, zeg ik beleefd. Margo reageert daar een beetje vinnig op: “Laten we alsjeblieft stoppen met “mevrouw “-en en elkaar gewoon tutoyeren Sven. Je bent hier om gezellig met ons een borrel te drinken op Cyrille’s feestje. De tijd van beleefdheden uitwisselen is nu wel voorbij. ” Cyrille knikt: “Inderdaad Sven, noem me alsjeblieft gewoon Cyrille. Ik voel me alleen nog maar ouder als ‘mevrouw’ “. “Sorry, vanaf nu is het gewoon Cyrille, Margo, Kyra, Sandra en Claire. ” “Juist! En nu ga je ons eens wat over jezelf vertellen! ” zegt Margo, terwijl ze speels met haar wijsvinger op mijn bovenbeen tikt. Uiterlijk probeer ik onbewogen te blijven, maar het korte lichaamscontact geeft me toch even een tintelend gevoel. Ik begin over mezelf te vertellen. Mijn wekelijkse bezigheid (studie), leeftijd, woonplaats, hobby’s en nog veel meer. De dames luisteren aandachtig, en met name Margo en Kyra onderbreken me nog wel eens om een vervolgvraag te stellen. Zo willen ze weten of ik veel sport (ja, voetbal) of ik single ben (ja, al een tijdje), of ik nog bij mijn ouders woon (nee, op kamers), en of ik vaak wordt uitgenodigd voor een borrel nadat ik een pakje heb bezorgd (nee, dit is de allereerste keer). De laatste vraag is voor mij een mooie gelegenheid om de aandacht op anderen te vestigen. “Zeg Cyrille, ter ere waarvan is dit feestje eigenlijk? ” “Oh, mijn vriendinnen zijn hier ter ere van mijn verjaardag! Ik was eergisteren jarig namelijk “, is haar antwoord. Prompt sta ik op, en loop op haar af om haar te feliciteren. Die volgt, inclusief de drie zoenen op haar wangen. “En Cyrille, zoent Sven een beetje lekker? ” vraagt Margo lachend. Cyrille’s antwoord is adrem: “Dat kan ik aan de hand van drie zoentjes op de wang nog niet beoordelen hoor schat! ” De dames lachen er gezamenlijk om, en ik lach mee. Ik neem weer plaats op de bank, en ik kan het mis hebben, maar Margo lijkt nog iets dichter naar me toe geschoven. Kyra stelt me de volgende vraag: “Sven, voor het geval je je dat afvraagt: Cyrille is 49 jaar geworden! Dat zou je toch niet zeggen als je naar haar kijkt, toch? ” Alsof ik Cyrille nog niet uitvoerig had bekeken, doe ik nu net of ik haar voor het eerst bestudeer, om daarna toe te geven dat ik niet had ingeschat dat ze al 49 is geworden. Ik zou haar inderdaad een jaartje of 8-9 jonger schatten. Voordat het gesprek zich voortzet staat Claire (die amper iets heeft gezegd in de tussentijd) op, en maakt aanstalten om te vertrekken. “Sorry dames, maar ik ga jullie verlaten. Sjoerd komt zo thuis van zijn zakenreis, en we zouden vanavond weer eens samen eten. ” De dames staan stuk voor stuk op, en kussen Claire gedag. Ik sluit aan in de rij, en Claire vertrekt, ons nog een fijne dag wensend. Als ik weer terug ga zitten, lijkt Margo nog dichter tegen me aangekropen. Haar dijen raken de mijne, en ik krijg het er warm van. We keuvelen verder, Cyrille schenkt de roséglazen nog eens vol en haalt nog een biertje voor me. De dames blijken al enkele tientallen jaren goede vriendinnen van elkaar te zijn. Ze delen veel hobby’s met elkaar, en “kennen elkaars diepste geheimen “, zo bekent Sandra met een blik die ik niet helemaal kan peilen. Cyrille voegt daaraan toe, op samenzweerderige toon: “Precies. Sven, je mag best weten dat wij hele bijzondere dingen met elkaar delen. ” Ik weet deze opmerking niet direct te plaatsen dus ik besluit maar begrijpend te knikken, maar ik kan het niet helpen dat ik deze opmerking wat dubbelzinnig opvat. “Zeg Cyrille, ” merkt Margo wat later op een achteloze toon op, “nu ik erover nadenk is het eigenlijk wel ongepast dat Sven hier op je verjaardag komt zonder een cadeautje voor je mee te nemen. ” Terwijl ze dit zegt, legt ze haar hand even op mijn bovenbeen, en knijpt er heel kort in. Daarna legt ze haar hand weer op haar schoot. Ik krijg het wederom warm van haar aanraking. Sandra valt Margo bij. “Nou, inderdaad! Wij doen moeite voor onze vriendin en nemen een leuk cadeau voor je mee! Maar deze jongen mag op je feestje zijn en hoeft daar helemaal niets voor te doen! ” Ik weet me wederom niet zo goed raad met deze opmerkingen en weet even niets te antwoorden. Het is een moment stil. Ik voel de spanning stijgen. Vragende blikken kijken me aan, dus ik besluit toch maar mijn mond open te trekken. “Nou uhm…ik heb eigenlijk niets bij me. Ik zou ook niet weten waar ik Cyrille blij mee kan maken “, zeg ik aarzelend. “Jeetje Cyrille, hoor die jongen nu eens “, zegt Sandra op een beetje smalende toon, “hij heeft dus geen idee waar hij je blij mee kan maken. ” Cyrille lijkt niet verre van verlegen te worden door de opmerkingen van haar vriendinnen. Ze blijft rustig onderuit gezakt in haar stoel zitten, neemt een slokje van haar rosé om daarna op gedempte en geamuseerde toon te antwoorden: “Wel, aangezien mijn beste vriendinnen mij als geen ander kennen, kunnen jullie die jongen vast wel wat ’tips and tricks’ geven met betrekking tot dat cadeau. ” In haar uitspraak legt ze de klemtoon op het woord “cadeau “, en ik krijg opnieuw het idee dat haar woorden wellicht dubbelzinnig bedoeld zijn, maar zeker weten doe ik het niet. Opnieuw legt Margo haar hand op mijn bovenbeen, en ze duwt haar lichaam nog iets dichter tegen me aan. Ze buigt haar mond richting mijn oor, en ik voel haar borst tegen mijn bovenarm drukken. “Lieverd, Cyrille is gek op tongzoenen, en dat weet ik uit eigen ervaring. Ik denk dat ze het echt wel zou waarderen, eens lekker zoenen met een leuke vlotte jonge knul. Het zou het beste cadeau van de dag zijn. ” Vertwijfeld kijk ik Margo aan. “Meent ze dit nu echt?? ” vraag ik mezelf af. Margo kijkt me bloedserieus aan, en kijkt vervolgens naar Sandra. Die lijkt de woorden van Margo te hebben gehoord, of begrijpt direct wat Margo me heeft toegefluisterd. Met ernstige blik kijkt ze me aan. “Of durf je soms niet? ” zijn haar uitdagende woorden. Ik vestig mijn aandacht weer op Cyrille. Die zit nog rustig op haar stoel, ogenschijnlijk afwachtend en op haar gemak. Kyra kijkt me verwachtingsvol aan, en ze zegt op gedempte toon: “Ik denk dat je onze jarige Job daar een prachtcadeau mee zou geven. ” Ik haal diep adem, en probeer het te bevatten. Ik zit hier dus tussen vier mooie, verzorgde dames (zeker voor hun leeftijd), en drie ervan sporen me op uitermate serieuze toon aan om de vierde te zoenen? Ik verzamel mijn moed, en knik naar Margo. “Als dat wat jullie betreft een gepast cadeau is, dan kan ik daar natuurlijk voor zorgen. ” Margo kijkt verrukt, legt opnieuw haar hand op mijn bovenbeen en lacht. “Mooi! Cyrille lieverd, ik wil dat je gaat staan met je ogen dicht. Sven gaat het cadeau voorbereiden, en dus mag je even niet kijken. ” Zonder protest of verdere vragen te stellen gaat Cyrille akkoord, en gaat ze staan. Ze kijkt me nog even verwachtingsvol aan, en sluit daarna haar ogen. Haar laatste blik stelt me gerust. Opgezet spel of vriendinnen die elkaar gewoon feilloos aanvoelen: Cyrille weet vermoedelijk wat er gaat gebeuren, en ik hoef dus niet bang te zijn voor een verontwaardigde reactie van haar kant. Opnieuw buigt Margot zich naar me toe. Ze fluistert: “Toe dan. Bezorg haar de verjaardag van haar leven. ” Ik lach, toch nog een beetje ongemakkelijk. Ik geloof namelijk niet dat ik haar ‘de verjaardag van haar leven’ kan bezorgen met een kus, maar ik verheug me wel op het feit dat ik haar innig en teder ga zoenen. Ik heb altijd een zwak gehad voor iets oudere, goede verzorgde dames, en met dat gegeven is deze situatie een absolute buitenkans. Ik ga dus zelf waarschijnlijk ook enorm genieten van deze kus met Cyrille, en ik voel dat mijn jongeheer zich langzaam een beetje begint te roeren van opwinding. Het is opnieuw Margo die me wakker schudt, met een hand op mijn bovenbeen. Hoger op mijn been (en dus dichterbij mijn in beweging komende geslacht) dan eerdere keren, en ze fluistert me op gespannen toon toe: “Kijk haar daar staan. Pak haar maar, ze staat te wachten op je. ” Ik sta op, en probeer geruisloos voor Cyrille te gaan staan. Kyra, Sandra en Margo gaan om ons heen staan, me verwachtingsvol aankijkend. Cyrille’s mond verraadt een flauwe glimlach, en het is me niet duidelijk of dat is omdat ze doorheeft dat ik en haar vriendinnen voor haar neus staan, of dat ze een beetje lacht van de zenuwen. Het maakt me niet meer uit ook, besluit ik. Ik zak enigszins door mijn knie?½n (Cyrille is namelijk iets kleiner dan ik) en net voordat ik voor het eerst haar lippen wil zoenen besluit ik het anders te doen; tijd om zelf wat initiatief te nemen! Ik zak nog iets door mijn knie?½n, en mijn lippen richten zich nog iets lager, op Cyrille’s hals. En op dat moment sla ik toe, met een voorzichtig kusje in de zijkant van haar nek. Cyrille slaakt een diepe zucht. Ik interpreteer het als hunkering naar meer. Het laatste stukje bevestiging dat ik nog zocht, en ik ga door, me focussend op haar hals. Mijn ene hand in haar zij, mijn andere hand stevig achter haar hoofd…en mijn hongerige lippen in haar hals plantend, op vijf, zes plaatsen. Likkend, zuigend, bijtend. Cyrille haar handen bewegen zich over mijn rug, strelend. Ze slaakt opnieuw een paar diepe zuchten. Ze smaakt lekker, haar ranke, zachte hals. Ze smaakt naar meer. Ik wil meer. Mijn mond baant al likkend en kussend een weg omhoog. Over haar kin, bereik ik Cyrille’s onderlip. Die neem ik in mijn mond, zacht bijtend. Ik voel haar handen zich aanspannen, op mijn rug. Ze vergrijpt zich zowat aan me, en ik verwonder me even over het feit dat iemand zo heftig kan reageren op een paar aanraking van mijn lippen in haar hals en op haar mond. En dan is het moment daar, onze tongen vinden elkaar, en opnieuw verstevigt Cyrille voor even haar greep op mijn lichaam. We zoenen hongerig, invulling gevend aan de spanning die met momenten vanavond al in de lucht hing. Mijn tong streelt de hare. En haar tong de mijne. Ik vergeet mijn voornemen om haar te laten genieten, en geniet vooral zelf ook van dit fijne moment. Natuurlijk heb ik vriendinnetjes gehad, een klein dozijn onderhand. Maar met geen van hen heb ik met een tongzoen zoiets intens gevoeld als nu, met deze vrouw van bijna een halve eeuw oud. Die twee keer oud is als ik ben. Onze hartstochtelijke tongzoen duurt nog even voort, terwijl haar handen over mijn bovenlichaam glijden, en in mijn billen knijpen. Ook ik laat mijn handen over haar lichaam gaan; haar rug en haar billen. Ik heb nog de tegenwoordigheid van geest om niet direct te handtastelijk te worden. Naar haar borsten grijpen zou wellicht iets te vrijpostig zijn, voor de neus van haar vriendinnen. En zo zoenen we en betasten we elkaar. Geen idee voor hoe lang, maar het kan zomaar een minuut of tien hebben geduurd. Ik besluit een adempauze in te lassen, be?½indig de kus en open mijn ogen. Ook Cyrille opent haar ogen, waarbij ze de eerste momenten wordt verblind door het licht. Ze lacht, zonder enige g?¬ne voor het feit dat ze zo zichtbaar stond te genieten van de aanrakingen met mijn mond. Ik kijk opzij, en daar staat Margo. “Zie je? Zo’n jonge potente knul kan onze Cyrille het mooiste en lekkerste cadeau op aarde geven! ” Ik lach, en probeer me bescheiden op te stellen. “Oef…dat was wel heel erg lekker! ” beaamt Cyrille. “Ja, best wel “, mompel ik. “Waarom dan stoppen? ” vraagt Margo. “Wat ons betreft gingen jullie nog even door. Wij vonden het een prachtig schouwspel. ” Margo kijkt vragend naar Sandra en Kyra, en die bevestigen haar reactie knikkend. Ik aarzel. Zou ik gewoon doorgaan waar ik met Cyrille ge?½indigd was? Cyrille lijkt mijn twijfel te zien, en doet strijdvaardig een stap naar me toe. Haar armen vouwen zich opnieuw om mijn bovenlichaam, en haar hoofd buigt naar me toe, op weg naar meer lekkers. Ik beantwoord enthousiast haar toenadering; pak haar beet en in no time zitten we weer verstrengeld in een innige, hongerige kus. Cyrille lijkt nu nog meer zin in me te hebben, want haar tong beweegt wilder dan zojuist langs de mijne. Ik besluit opnieuw haar hals te likken en te zoenen, en dat is voor haar het teken om helemaal los te gaan. Ze kronkelt in mijn armen, zuchtend en kermend, mij de indruk geven dat ze haar vriendinnen helemaal vergeten is. Die indruk wordt alleen maar sterker als ze mijn hoofd met haar handen in mijn hals duwt, om vervolgens in mijn billen te knijpen. Ze duwt één hand tussen ons in op mijn borstkas, waarna die langzaam afdwaalt naar mijn buik, en nog lagere regionen. Ik voel hoe ze door mijn jeans heen vat probeert te krijgen op mijn edele delen. “Ik heb hier een echt tijgertje in mijn handen “, realiseer ik me, terwijl ik onverstoorbaar doorga. Intussen voel ik meer dan alleen Cyrille’s handen op mijn rug en billen. Ook haar vriendinnen lijken me te betasten! Ik laat het gebeuren, minutenlang. Vanuit mijn ooghoek komt plots Margo tevoorschijn, en die gaat pal achter Cyrille staan, recht in mijn blikveld. Ze kijkt me opgewonden aan, likt van de achterkant heel even Cyrille’s oorlel en fluistert me daarna zwoel toe: “Wauw, je doet het echt heel goed Sven. Zullen we ons gezellig naar binnen begeven? Dan bezorgen we Cyrille daar een verjaardag die ze nooit meer mag vergeten. ” Tot zover deel 1. Deel 2 volgt direct hierna, en daarbij wens ik jullie nog veel leesplezier.”