Over de grens

Hallo, zou ik je misschien iets mogen vragen? Susan keek op naar de sympathiek ogende jongeman die haar zojuist op de schouder had getikt. Natuurlijk, ga je gang , antwoordde ze glimlachend. Een ogenblik ontspande ze haar sluitspier. Ze voelde hoe haar slip zich vulde met comfortabele warmte. Weet je misschien waar ik de bioscoop kan vinden? vroeg de jongen. Terwijl ze het hem geduldig uitlegde, genoot ze van de sensatie van de steeds vochtiger wordende stof rond haar billen. Nadat de jongen haar vriendelijk had bedankt, vervolgde ze haar weg door de stad. Toen ze bij een filiaal van een grote drogisterijketen een enorme rij voor de kassa zag staan, stapte ze er snel naar binnen. Ze had eigenlijk niks nodig, maar na een paar minuten dwalen langs de eindeloze schappen koos ze voor een doosje mascara. Ze sloot aan in de lange rij wachtenden, die zich tergend langzaam richting kassa bewoog. De combinatie van het lange stilstaan en het snel afkoelende katoen tussen haar benen maakte de smeekbede van haar overvolle blaas onweerstaanbaar. Terwijl de mensen om haar heen ongeduldig op hun horloge keken of de tijd doodden met hun smartphone, gaf Susan gehoor aan de roep van de natuur. Vanuit haar kruis breidde het warme gevoel zich uit naar haar dijen, en vervolgens haar onderbenen. Toen ze aan de beurt was voelde ze de zware stof van haar spijkerbroek aan haar benen plakken. Vier vijfennegentig alstublieft, mompelde de kassiere ongeinteresseerd. Susan rekende af en liep de winkel uit. Het was tijd om naar huis te gaan. Na een wandeling van een kwartiertje trok Susan de voordeur achter zich dicht. Omdat ze straks onbespied door haar hele appartement wilde kunnen lopen, liep ze eerst alle kamers af om de gordijnen te sluiten. Daarna liep ze zoals altijd naar haar slaapkamer, waar ze zichzelf in de grote spiegel bekeek. Onwillekeurig moest ze lachen. Met haar lange jas en hoge laarzen, die haar broek compleet aan het zicht onttrokken, zag ze er enigszins overdressed uit. Ze knoopte haar jas open en liet hem van haar schouders glijden. Ze bewonderde de grote natte plek in haar nauwsluitende jeans. Die begon bij de onderkant van de rits en verdeelde zich symmetrisch over beide broekspijpen, om daarna te verdwijnen in haar kniehoge laarzen. Balancerend op één been trok ze met enige moeite eerst haar linker-, en toen haar rechterlaars uit. Nogmaals bestudeerde ze in de spiegel het vochtige resultaat van haar wandeling door de stad. Met beide handen betastte ze de klamme stof van haar broek. De opwinding die ze tijdens haar stiekeme spel op straat had gevoeld, kwam in volle hevigheid terug. Ze wist dat ze van schaamte wel door de grond zou kunnen zakken als vrienden of familie haar in deze toestand zouden betrappen. Maar de zinderende spanning die zich van haar meester maakte bij het overschrijden van de grenzen die een fatsoenlijk meisje geacht werd te respecteren, was onweerstaanbaar. Toen ze voor de laatste maal haar onderlijf ontspande, zag ze vol wellust hoe het kruis van haar broek nog een tint donkerder werd. Snel liep Susan de slaapkamer uit. Haar sokken lieten een vochtig spoor na op de laminaatvloer. In de woonkamer plofte ze neer op haar comfortabele zwartleren bank. Haastig maakte ze de knoop van haar spijkerbroek los. Haar rechterhand verdween in haar doorweekte slip. Het gevoeligste plekje van haar lichaam, dat al die tijd al op scherp had gestaan, verwelkomde de hand met een aangename tinteling, die zich voortplantte door haar hele lijf. Terwijl haar hand in een steeds sneller ritme heen en weer bewoog, smeerde een tweede lichaamsvloeistof ten overvloede haar intieme delen. Niet veel later bereikte ze kreunend haar hoogtepunt. Nog nahijgend zakte ze achterover op de bank. Een prettige loomheid nam bezit van haar lichaam. Het leven van een broekplasser was mooi. Maar toch… ondanks het niet aflatende genot dat haar geheime hobby haar schonk, verlangde ze naar meer. Reeds als jong meisje had Susan een vreemde verhouding gehad met het fenomeen plassen. Misschien had het te maken met de weinig begripvolle manier waarop haar ouders hadden gereageerd toen ze op haar tiende nog af en toe in bed plaste. Of wellicht was de oorzaak dat haar vader en moeder altijd angstvallig de deur op slot hadden gedaan als ze zelf naar het toilet gingen. Feit was dat Susan plassen altijd had gezien als een sociaal onwenselijke activiteit, die voor de buitenwereld verborgen diende te blijven. Tijdens haar middelbare-schooltijd had ze door weinig te drinken het aantal bezoekjes aan de schooltoiletten tot een minimum beperkt. Terwijl andere meiden van hun sanitaire stops vaak gezamenlijke uitstapjes maakten, had Susan altijd even schichtig om zich heen gekeken voor ze de meisjestoiletten inschoot. Plassen was vies, en ze kon de gedachte niet verdragen dat anderen wisten dat ze dat aan het doen was. Tot een jaar geleden had de rare kronkel in haar hoofd haar leven nooit erg beinvloed. Van kleins af aan had ze altijd genoeg vriendinnen gehad. Geen van hen had ooit opgemerkt dat ze Susan nooit naar het toilet zagen gaan. De mannen met wie ze de afgelopen tien jaar intiem was geweest hadden het soms wel vreemd gevonden dat ze zelfs voor een snelle plas de toiletdeur altijd zorgvuldig vergrendelde, maar nooit had het een grote rol gespeeld in haar relaties. Haar afwijking had haar af en toe wat ongemak bezorgd, maar had al met al nooit een groot stempel gedrukt op haar dagelijks leven. Maar dat was compleet veranderd nadat ze vorig jaar met een veel te volle blaas in de file was beland, en het na een ongelijke strijd tegen de elementen in haar broek had gedaan. Aanvankelijk had ze zich dood geschaamd en was ze alleen bezig geweest met de vraag hoe ze haar appartement kon bereiken zonder dat iemand haar in haar mensonterende toestand zou betrappen. Maar toen ze eenmaal veilig thuis was geweest en zichzelf met haar natte broek in de spiegel had gezien, was ze overvallen door lustgevoelens die hun weerga niet kenden. Ze had gezondigd tegen de ongeschreven regels waaraan ze zich als volwassen vrouw had moeten houden, en die wetenschap had haar enorm opgewonden. Als ze er nu over nadacht, moest dat te danken zijn geweest aan het taboe dat er voor haar altijd op plassen had gerust. Na haar ongelukje in de file was ze begonnen expres in haar broek te plassen. Aanvankelijk had ze het alleen binnen de veilige muren van haar appartement gedaan, maar om de spanning te verhogen was ze al snel ook de straat opgegaan om, beschermd door haar lange jas en laarzen, in het openbaar de regels van fatsoen te overtreden. Het hebben van een volle blaas was voor haar een geheim genoegen geworden, en om die reden was ze in het dagelijks leven veel meer gaan drinken. Een aantal keer had haar nieuwe hobby haar danig in de problemen gebracht. Het was slechts aan de onoplettendheid van haar collega Bart te danken geweest dat hij haar niet had betrapt toen ze naast hem in de auto de controle over haar blaas had verloren. Toen ze opgesloten in de lift haar zwarte maillot had bevuild, was ze aan een publieke vernedering ontsnapt doordat de nat geplaste spijkerbroek van haar onfortuinlijke collega Alice als bliksemafleider had gediend. En een bizarre val in een vijver had haar op de valreep gered toen ze haar plas bij een ontruimingsoefening op het werk niet meer had kunnen ophouden. Susan was blij dat ze steeds door het oog van de naald was gekropen, en dat niemand die ze kende haar ooit in een natte broek had gesnapt. Tegelijkertijd dacht ze wel vol hartstocht terug aan de situaties waarin dit bijna was gebeurd. Maar wat haar uit haar korte carriere als broekplasser het meest was bijgebleven, was het moment waarop ze gedwongen was geweest zich met een kletsnatte broek rond haar benen aan een stomverbaasde politieagent te tonen. Op het moment zelf had ze zich een zielig hoopje ellende gevoeld, maar achteraf had ze er vaak over gefantaseerd wanneer ze zichzelf een hoogtepunt bezorgde. In gedachten verzonken propte Susan haar natte jeans in de wastrommel. Ze stelde zich voor hoe het zou zijn om midden op straat, aangestaard door verbijsterde voorbijgangers, open en bloot in haar broek te plassen, zonder aangepaste kleding om haar schande te verbergen. Zou dat niet de ultieme kick geven? Hoewel ze huiverde bij de gedachte zichzelf in het openbaar te vernederen, liet het idee haar niet meer los. In de dagen die volgden, bedacht ze voortdurend spannende scenarioÔÇÖs waarin ze en plein public de controle over haar blaas zou kunnen verliezen. En steeds meer verlangde ze ernaar haar fantasie?½n werkelijkheid te maken. Al gauw had ze haar besluit genomen: ze zou het gaan doen! In een smetteloos witte slip en beha stond Susan voor haar kledingkast. Ze had een plezierige kriebel in haar buik. Vandaag was de grote dag! Tussen de scheefzakkende stapels textiel zocht ze naar de kledingstukken die ze vandaag nodig had. Ze had bedacht dat die maar aan twee voorwaarden hoefden te voldoen: vochtvlekken in haar broek moesten duidelijk zichtbaar zijn, en niemand zou haar mogen herkennen. Even later checkte Susan voor de spiegel haar outfit. Haar benen werden omhuld door een strakke lichtblauwe spijkerbroek, die haar genadeloos zou verraden zodra ze de macht over haar sluitspier zou verliezen. Daarboven droeg ze een vormeloos groen t-shirt, dat ze ooit had overgehouden aan een sportdag van het werk. Haar blonde lokken had ze weggewerkt onder de zwarte honkbalpet die ze een paar jaar geleden tijdens een vakantie in Amerika had gekocht. Ze grinnikte. De pet en het weinig flatteuze shirt gaven haar een jongensachtige look. Het deed haar denken aan hoe ze er had uitgezien aan het begin van haar puberteit, toen ze niet goed raad had geweten met haar veranderende lichaam. Ze zette de lelijke plastic zonnebril op die ze eerder die week voor een paar euro op de markt had gekocht. Tevreden knikte ze haar spiegelbeeld toe. Zelfs haar moeder zou haar zo niet herkennen! Luttele uren later liep Susan gespannen door de drukke winkelstraten van een haar onbekende stad. Veel van de winkelketens waar ze zelf vaak haar kleren kocht, waren ook hier vertegenwoordigd. Maar de taal waarin de artikelen in de etalages werden aangeprezen, herinnerde haar eraan dat ze in het buitenland was. Hier was ze volslagen anoniem. Wat er ook zou gebeuren, niemand die ze kende zou er ooit lucht van krijgen. Desondanks gierde de adrenaline door haar lijf. Ze stond op het punt om haar spannendste droom te verwezenlijken: voor het oog van honderden mensen zou ze in haar broek gaan plassen. Er ging een siddering door haar ruggenmerg bij dit opwindende vooruitzicht. Toen ze een uur eerder de grens was gepasseerd, had ze de grote fles water die ze van huis had meegenomen voor het eerst aan haar mond gezet. Vlak voor ze haar auto in een overdekte parkeergarage had gestald, had ze de bodem van de fles bereikt. Een volle liter water reisde nu door haar spijsverteringskanaal, en zou onherroepelijk binnen afzienbare tijd de uitgang gaan bereiken. Nu al voelde Susan de druk op haar blaas gestaag toenemen. Het leek erop dat de zenuwen haar nieren tot extra activiteit hadden aangespoord. In afwachting van wat komen ging liep ze achtereenvolgens een kleding- en een schoenenwinkel binnen, maar ze gunde zich niet de tijd om er even rustig rond te kijken. In gedachten zag ze al voor zich hoe haar broek langzaam donkerblauw zou kleuren op het moment dat ze haar plas niet langer zou kunnen ophouden. Hoe zouden de mensen om haar heen erop reageren? Zouden ze met open mond stil blijven staan? Zouden ze elkaar luidkeels attent maken op het schouwspel dat zich voor hun ogen voltrok? Of zouden ze uit plaatsvervangende schaamte net doen of ze niets in de gaten hadden? Ze merkte dat haar leeggespoelde maag begon te knorren. Het was intussen ook al tijd om te lunchen, dus wipte ze binnen bij een filiaal van een grote hamburgerketen. Een kwartier later slurpte Susan met een rietje het laatste beetje cola uit de kartonnen beker op haar dienblad. Ze was eerst niet van plan geweest die hele sloot suikerwater op te drinken, maar van het zoute junkfood had ze toch weer dorst gekregen. Anderhalve liter had ze nu achterover geslagen sinds ze van huis was vertrokken. Ze voelde dat een groot deel daarvan inmiddels haar blaas had bereikt. Amper een half uur in de stad zat ze al in het stadium waarin de op haar onderlichaam uitgeoefende krachten niet meer te negeren waren. Onder normale omstandigheden zou een wc-bezoek nu dringend nodig zijn geweest. Nerveus schoof ze heen en weer op haar stoel. Waar was ze eigenlijk mee bezig? Ze was een volwassen vrouw, die door haar omgeving werd gezien als een evenwichtig en intelligent persoon. Toch had ze een urenlange autorit gemaakt naar een vreemde stad, met als enige doel om, temidden van een mensenmassa, als een klein kind in haar broek te plassen. Ze keek toe hoe twee schoolmeisjes giechelend in de damestoiletten verdwenen. Susan bedacht zich wat een bevrijding het zou zijn als ze nu gewoon naar de wc zou gaan. Ze kon nog terug. Er was niemand die haar dwong dit absurde plan door te zetten. Ze kon gewoon even gaan plassen, en met een droge broek en opgeheven hoofd huiswaarts keren. Zo vlak voor het uur u leek het opeens een bijzonder aantrekkelijke optie… Met ferme pas verliet Susan het hamburgerrestaurant. Ze stond op het punt haar wildste fantasie?½n te realiseren. Ze mocht nu niet opgeven. Haar getergde sluitspier kondigde alarmfase rood aan. Het was tijd om tot actie over te gaan. Susan schatte in dat het ongeveer tien minuten lopen was naar de parkeergarage waar haar auto stond. Ze besloot er in een rechte lijn heen te lopen, en onderweg gehoor te geven aan de wens van haar protesterende blaas. Wie kon haar wat maken? Ze was ver van huis, en bovendien onherkenbaar. Ze keek omlaag naar haar nu nog droge spijkerbroek. De groeiende waterdruk begon nu echt onprettig aan te voelen. Over een paar tellen zou ze zich gewonnen geven aan de oerkrachten in haar lichaam, en zou iedereen haar schande kunnen aanschouwen. Ze maakte zich klaar om haar bekkenbodemspieren te ontspannen… Hé, zie ik het nu goed? Jij bent toch Susan? Geschrokken keek Susan naar de vrouw van middelbare leeftijd die uit het niets leek te zijn opgedoken. Een kort moment had ze geen idee wie ze voor zich had. Toen herkende ze opeens de voormalige buurvrouw van haar ouders. Hallo mevrouw Bruinsma, verried ze zichzelf voor ze er erg in had, hoe gaat het met u? Haar jammerende blaas negerend produceerde ze iets waarvan ze hoopte dat het op een glimlach leek. Hoe had dat mens haar in vredesnaam herkend? Mevrouw Bruinsma, die in Susans tienertijd bijna dagelijks in haar ouderlijk huis over de vloer was gekomen, maar later tot vreugde van de hele familie was ge?½migreerd, begon een ellenlange monoloog over haar wankele gezondheid, die overging in een verhandeling over de privéproblemen van allerlei mensen die Susan schijnbaar geacht werd te kennen. Intussen hupte Susan zo onopvallend mogelijk van haar linker- op haar rechterbeen. Haar hart klopte in haar keel. Was haar vermomming werkelijk zo slecht dat zelfs iemand die haar in geen tien jaar had gezien haar nog kon herkennen? Of had mevrouw Bruinsma haar juist gespot omdat ze in deze sjofele kleding deed denken aan de Susan van vroeger? Het deed er niet toe: ze was niet langer anoniem, en stond op het punt het in haar broek te doen onder de spiedende ogen van de grootste roddeltante die de mensheid ooit had voortgebracht. Ze moest hier zo snel mogelijk vandaan. … maar ik woon hier maar een kwartiertje lopen vandaan, be?½indigde mevrouw Bruisma haar woordenvloed. Waarom kom je niet even een kopje koffie drinken? Dat lijkt me erg gezellig, loog Susan, maar ik moet er helaas vandoor. Ik heb eh… een afspraak met een vriendin. Op het moment dat ze het zei, voelde ze wat vocht in haar onderbroek druppelen. Het was de laatste waarschuwing van haar lichaam voordat de sluizen zouden worden geopend, zo wist ze uit ervaring. Na een snelle groet maakte ze zich uit de voeten, een verbouwereerde mevrouw Bruinsma achterlatend. Gejaagd zigzagde Susan tussen het winkelend publiek door, vechtend om de controle te houden over haar om verlossing schreeuwende sluitspier. Ze moest ogenblikkelijk een wc vinden om het naderende onheil af te wenden. Hoe had ze zich veilig kunnen wanen achter een stom petje en een te grote zonnebril? Hoewel ze wist dat de kans klein was dat ze n??g een bekende tegen het lijf zou lopen, vervulde het idee publiekelijk in haar broek te plassen haar plots met angst. Hoe was het mogelijk dat ze zichzelf uit vrije wil aan de schandpaal had willen nagelen? Ze schoot een groot warenhuis binnen, waar ongetwijfeld toiletten aanwezig zouden zijn. Er was nog niets verloren. Als ze opschoot zou ze zichzelf nog net op tijd kunnen bevrijden uit de hachelijke situatie waarin ze zich had gemanoeuvreerd. De toiletten waren op de eerste verdieping, zag ze op een informatiebord. Op de roltrap verbeet ze zich toen een bejaard echtpaar haar verhinderde door te lopen. Angstvallig klemde Susan haar dijen tegen elkaar, maar ze kon niet voorkomen dat er opnieuw een klein stroompje aan haar lichaam ontsnapte. Ongerust keek ze omlaag naar haar spijkerbroek. Tot haar opluchting bleek die nog geen spoor van nattigheid te vertonen, maar het was duidelijk dat haar tot het uiterste opgerekte blaas geen moment oponthoud meer duldde. Op de eerste etage keek Susan paniekerig om zich heen: waar hadden ze in vredesnaam die toiletten verstopt? Na tien eindeloze seconden ontdekte ze tot haar vreugde in de uiterste hoek van de afdeling het uitnodigende witte bord met een zwart mannetje en vrouwtje. Met haar hand tussen haar benen slalomde ze tussen de rekken met dameskleding door. Ze zou het gaan halen! Maar op dat moment gaf haar lijf te kennen dat de grens was bereikt. Een grote golf warme vloeistof kwam tussen haar benen vandaan en doordrong de stof van haar strakke broek. Even leek het alsof ze alle controle kwijt was, maar met een uiterste inspanning wist ze na enkele seconden de macht over haar sluitspier te heroveren. Ze keek omlaag en zag de grote donkerblauwe kring rond het kruis van haar spijkerbroek. Schuw keek ze om zich heen. Er waren volop mensen in de buurt, maar dankzij de kledingrekken om haar heen had nog niemand gezien wat er aan de hand was. Wat moest ze doen? Kon ze hier nog wegkomen zonder op haar ongelukje te worden betrapt? Ze moest een uitweg vinden voor ze definitief haar wanhopige strijd zou verliezen. Susan zag hoe een jongedame haar kant op kwam lopen. Snel griste ze een willekeurig kledingstuk uit het dichtstbijzijnde rek. Met het rek in haar rug en het stuk textiel voor de natte plek in haar broek liet ze het nietsvermoedende meisje passeren. Het bracht haar op een idee: met een paar kledingstukken uit de rekken als camouflage zou ze wellicht ongezien de toiletten kunnen bereiken. Lukraak greep Susan wat broeken en topjes. De kledingstukken voor zich houdend schuifelde ze langzaam de kant van de wcÔÇÖs op, steeds een ander kledingrek als rugdekking gebruikend. Elke stap die ze zette, was een marteling. Af en toe voelde ze een nieuw scheutje vocht in haar slip stromen. Toen ze tot haar ontsteltenis zicht kreeg op een lange rij dames voor de ingang van de toiletruimte, drong het tot haar door dat ze verloren was: ze zou onvermijdelijk haar broek kletskliedernat gaan plassen, en dat zou ze met geen mogelijkheid meer kunnen camoufleren. Ze zag dat ze ter hoogte was van de kleedkamers. Ook daar was het druk, maar toevallig schoof er net een vrouw haar gordijntje open om zich met haar armen vol kleren richting kassa te begeven. Susan bedacht zich geen moment. Terwijl ze haar broek nog steeds zo goed en zo kwaad als het ging aan het oog van haar medeklanten probeerde te onttrekken, glipte ze snel het hokje in. Vliegensvlug trok ze het felrode gordijn achter zich dicht. Een tel later zag Susan in de spiegel hoe de pijpen van haar lichtblauwe jeans in ijltempo donker kleurden. Na de benauwde momenten van zojuist voelde het als een enorme opluchting dat ze haar plas eindelijk kon laten lopen. Het allerliefst was ze nu in trance blijven staan tot ze compleet was leeggelopen. Maar toen ze het warme vocht in haar sneakers voelde lopen kwam ze weer bij zinnen. Heb absorptievermogen van haar broek was beperkt. Op de houten vloer onder haar voeten had zich reeds een klein plasje gevormd. Het zou niet lang duren voor het zich had uitgebreid naar de aangrenzende pashokjes. Snel hernam ze de controle over haar nu enigszins verlichte blaas. Susan voelde haar hart als een bezetene tekeer gaan. Opwinding en paniek streden in haar hoofd om voorrang. De helft van haar plan was geslaagd: zonder haar beschermende jas en laarzen had ze midden in de stad in haar broek geplast. Maar voor deel twee, het quasi-ongegeneerd met haar natte jeans door de stad paraderen, ontbrak het haar na de onverwachte ontmoeting met een bekende aan moed. En toch zou ze op zeker moment de relatieve veiligheid van het pashokje moeten verlaten. Susan keek naar de kleren die ze zojuist in haar haast van het rek had gerukt. Er zat een witte broek bij in ongeveer haar maat. Als ze die zou aantrekken, zou ze haar schuilplaats droog kunnen verlaten! Staand op één been, zich aan de zijwand vasthoudend om niet uit te glijden, trok ze voorzichtig haar schoenen uit. Daarna begon ze te trekken aan de hinderlijk aan haar huid klevende pijpen van haar drijfnatte spijkerbroek. Even later stond Susan voor de paskamerspiegel met niets anders aan haar lijf dan haar witte beha en zwarte honkbalpet. Omdat haar t-shirt aan de onderkant natte plekken had vertoond, had ze hem maar gebruikt om haar klamme benen af te drogen en het plasje onder haar voeten weg te werken. Nu lag het als een vodje bij de rest van haar natte kleren, op de grote witte kubus in de hoek van de paskamer. Het idee dat slechts een lullig gordijntje haar blote billen afschermden van de boze buitenwereld was zinnenprikkelend, maar Susan had niet de rust om ervan te genieten. Hoewel de grootste druk even van de ketel was, moest ze nog altijd nodig naar de wc. Snel stapte ze in de witte broek. Hoewel hij rond haar kruis wat strak zat, kreeg ze hem gemakkelijk dicht. Snel schoot ze ook het donkerblauwe topje aan dat ze het beste bij de broek vond passen. Het zag er in de spiegel niet eens onaardig uit. Ze stapte in haar vochtige gympen. Met een mengeling van opwinding en schaamte keek ze naar het natte hoopje kleren op de kubus. Waar moest ze die in vredesnaam laten? Ze had geen tas bij zich om ze ongezien in mee te smokkelen. Ze zag geen andere mogelijkheid dan ze in de kleedkamer achter te laten. Ze schoof het houten zitblok een eindje van de kant, en propte haar doorweekte kleren er achter. Toen verliet ze haastig de paskamer. Het liefst had ze eerst haar overspannen blaas ontlast, maar de file voor de damestoiletten bleek nog steeds niet te zijn opgelost. Susan voelde zich in het warenhuis te slecht op haar gemak om twee wachtrijen te trotseren. Stijf van de spanning sloot ze daarom maar direct aan in de rij voor de kassa. Terwijl ze een logische verklaring bedacht voor het feit dat ze de af te rekenen kleren al aan had, hield ze van achter haar zonnebril angstvallig de hoek van de kleedkamers in de gaten. Hoe lang zou het duren voordat iemand zou ontdekken wat daar was gebeurd? Het schoot niet erg op. De mensen voor haar leken uitgerekend vandaag hun complete garderobe te hebben vervangen. Het vriendelijke winkelpersoneel nam alle tijd om de grote stapels aankopen netjes op te vouwen alvorens ze in grote plastic tassen te schuiven. Hoewel ze nog niet was begonnen te druppelen, bekroop Susan opnieuw het angstige gevoel dat ze haar plas niet lang meer zou kunnen ophouden. Ze voelde hoe de vrijgekomen ruimte in haar blaas zich in ras tempo hervulde. Als ze nog lang zou moeten wachten, zou ze het alsnog en plein public in haar broek doen. Hoewel dat precies was waarvoor ze naar deze stad was gekomen, vervulde dit idee haar nu met afgrijzen. In gedachten zag ze mevrouw Bruinsma weer onverwacht opduiken. Nog twee mensen voor haar. In de ijdele hoop op enige verlichting klemde Susan haar bovenbenen nog wat dichter tegen elkaar. Intussen hield ze haar ogen gericht op de kleedkamers verderop. Ze zag twee personeelsleden met elkaar overleggen, en vervolgens de winkel rondkijken. Verbeeldde ze het zich, of waren ze naar haar op zoek? Had iemand nu al haar nat geplaste kleren gevonden? Susans hartslag versnelde toen ze één van de winkelbedienden in haar richting zag lopen. Ze moest hier ogenblikkelijk vandaan! Ze verliet de rij en beende snel naar de roltrap. Ze nam hem met twee treden tegelijk, tot ze weer op een blokkade van minder gehaaste mensen stuitte. Op de benedenverdieping spoedde ze zich naar de dichtstbijzijnde uitgang. Daar bleef ze even stilstaan. Schichtig keek ze om zich heen. Er leek geen winkelpersoneel in de buurt te zijn. Snel stapte ze tussen de detectiepoortjes door. Terwijl achter haar het alarm begon te loeien, mengde ze zich in de mensenmassa op straat. Slalommend door de drukke winkelstraten realiseerde Susan zich wat ze zojuist had gedaan: voor het eerst in haar leven had ze een diefstal gepleegd. Maar tijd om er over na te denken had ze niet. Ze moest hier vandaan! Ze had het angstige gevoel dat ze gevolgd werd, maar durfde niet achterom te kijken. Intussen voelde ze hoe haar sluitspier het gevecht tegen haar weer overvolle blaas opnieuw dreigde te gaan verliezen. Verbeten vervolgde ze haar weg naar de parkeergarage. Het kon nu toch niet ver meer zijn? Tot haar wanhoop voelde Susan hoe een eerste straaltje aan haar lichaam ontsnapte. Onwillekeurig versnelde ze haar pas, maar dit had slechts een averecht effect: ze voelde het kruis van haar broek warm worden. Uit alle macht probeerde ze verdere schade te voorkomen, maar al lopend wist ze de zeggenschap over haar onderlichaam niet te herwinnen. Machteloos moest ze toestaan dat haar blaasinhoud steeds sneller haar strakke witte broek inliep. Ze voelde de stof rond haar bovenbenen nat worden. In de verte zag ze de grote witte P van de parkeergarage. De warmte die tussen haar benen vandaan kwam, drong door tot aan haar billen. Ze had de strijd verloren. Met haar blik op oneindig liep ze verder. Het vocht bereikte intussen haar onderbenen. Ze stapte stug door, durfde niet te kijken naar de reacties van de mensen om haar heen. Ze schaamde zich dood. Maar tegelijk voelde de wegvallende druk in haar buik als een enorme bevrijding. Terwijl ze de garage naderde, deed ze dan ook geen enkele moeite meer om de eindeloze stroom te stoppen. Na een half uur snelweg stuurde Susan haar auto een grote parkeerplaats op. Ze reed door tot ze een stil plekje zonder andere autoÔÇÖs had gevonden. Daar hield ze stil. Ze keek naar haar doorweekte witte broek en slaakte een diepe zucht. Ze had het gedaan. Als een angsthaas had ze haar stoute plannen willen afblazen, maar Moeder Natuur had anders gewild. Ze had temidden van honderden andere mensen in haar broek geplast. Hoewel het vochtige spoor dat ze had achtergelaten ongetwijfeld volop de aandacht had getrokken, had ze zich op weg naar de parkeergarage nog van de reacties van haar medemensen kunnen afsluiten. Pas tijdens de eindeloze minuten in de wachtrij voor de betaalautomaat had ze met bonzend hart en vuurrode konen het gefluister achter haar aangehoord. Op het moment zelf had ze wel door de grond kunnen zakken, maar eenmaal veilig in haar auto had de opwinding langzaam bezit van haar genomen. Onhandig maakte Susan het knoopje van haar onrechtmatig verkregen broek los. Ze trok de natte stof van haar billen. Ze slaakte een zucht van verlichting toen de druk van het antidiefstallabel op haar onderrug wegviel. Vol wellust liet ze de gebeurtenissen van die dag nog éénmaal aan haar geestesoog passeren. Ze had zichzelf nog nauwelijks aangeraakt of een kettingreactie van genotsexplosies overspoelde haar lichaam. Minutenlang bleef ze met gesloten ogen nagenieten van de weldadige rust die zich vervolgens over haar uitgeputte lichaam verspreidde. Toen Susan de volgende dag uit de douchecabine stapte, overdacht ze haar zonden. Ze keek naar de witte broek met lichtgeel opgedroogde vlekken, die over de rand van het bad hing. Ze schaamde zich voor wat ze had gedaan. Hoe had ze dit als welopgevoede dame ooit kunnen doen? Ze nam zich voor het nooit meer zover te laten komen. Snel kleedde ze zich aan. Ze pakte de anonieme excuusbrief met geld, waarop het adres van het warenhuis prijkte. Ze schoot haar kniehoge laarzen aan en trok haar lange jas van de kapstok. Toen stapte ze de deur uit.”