Spelletjes van Jolijn – 11

In deel 10 heb ik verteld hoe Jolijn en ik elkaar uit het oog verloren, en hoe mijn baas me uitnodigde voor een seminar in Rome. Ik ging samen met Feline, die werkzaam is voor een zustermaatschappij. Gisteren zijn we aangekomen in Rome, en Feline en ik beëindigden de avond met een massage die enigszins uit de hand liep, op haar hotelkamer. Ik schrik wakker van het verkeer buiten, en vraag me even af waar ik ben. Ik weet het alweer. Rome. Het seminar begint vandaag. Naast me ligt Feline, de herinneringen aan gisteravond komen ineens weer bovendrijven. De massage, Feline’s lekkere volle billen onder de massageolie, haar drijfnatte kut lonkend naar mijn aanrakingen, en die geile blik, achterom kijkend terwijl ik haar doggystyle neuk. Heerlijk. Maar hoe laat is het? “We hebben ons toch niet…? ” Ik veer op uit bed, op zoek naar een horloge, telefoon of iets anders dat me kan vertellen hoe laat het is. Maar ik kan niets vinden. Buiten is het al licht en er klinkt veel verkeer, maar dat zegt me niet genoeg om een fatsoenlijke tijdsinschatting te maken. Dan Feline toch maar wekken. Ik schud haar wakker: “Feline, ik ben bang dat we te laat zijn. Waar ligt je telefoon? ” Feline doet haar ogen half open. Ze mompelt iets, maar ik versta het niet. “Wat zeg je?! ” Er volgt een nieuwe poging: “Nachtkastje “, hoor ik nu. Ik open haar nachtkastje, en tref haar telefoon aan. Met een druk op een willekeurige toets licht het scherm op: 8.28 uur. “Shit, te laat “, concludeer ik. Het ontvangst van het seminar begint over 2 minuten, realiseer ik me. En om 9.00 uur begint de grote opening. “Wakker worden Feline, we zijn al te laat! ” Bijna een uur later lopen Feline en ik met het schaamrood op de kaken de conferentiezaal in. De zaal ziet er uit als een hele grote, aflopende, collegezaal. En de zaal zit propvol. Zo op het eerste oog zijn er wel zo’n 500 mensen aanwezig. We hadden duidelijk gehoopt ergens ongemerkt op de achterste rij aan te kunnen schuiven, maar die wens blijkt een illusie. Dus moeten we verder naar voren in de zaal, op jacht naar vacante zitplaatsen. Feline en ik kijken elkaar even kort aan, twijfelend. “We zullen wel moeten “, zeg ik. “Deze opening duurt 2 uur, en ik heb echt geen zin om hier nog anderhalf uur te staan “. Feline beseft dat ik gelijk heb, en we beginnen onze wandeling naar beneden. Ergens halverwege vindt Feline al een vrije stoel, en neemt daar plaats. Ik moet nog zo’n 5 rijen verder naar beneden, en ik voel de geirriteerde blikken van de halve zaal zich in mijn rug boren. Vervelend dit. Eindelijk kom ik aan bij een vrije stoel, en opgelaten neem ik plaats. “Al met al valt de schade nog wel mee “, bedenk ik me. Een half uurtje. Vervelend is nu wel dat ik nog niets gegeten heb, en dus met een lege maag in de zaal zit. Ach, dat is de tol die we blijkbaar moeten betalen voor al het lekkers van gisteravond. Ik heb dus ook nog niet de tijd gehad om ‘gisteravond’ met Feline te bespreken. “Komt nog wel “, bedenk ik, en ik besluit mijn aandacht te vestigen op de voorzitter van het seminar, die aan het woord is. Die is gelukkig onverstoord verder gegaan, toen we de zaal in kwamen. Een paar minuten later voel ik echter mijn telefoon trillen. Een berichtje, van een onbekend nummer. “Was het lekker? ” Ademloos kijk ik naar mijn telefoon. Wat zullen we nu krijgen? Hoe kan iemand weet hebben van gisteravond? Ik kan me niet voorstellen dat Feline iemand iets heeft verteld. En van wie is dit nummer? Is het van iemand in deze zaal? Of van iemand in Nederland? Ongerust kijk ik om me heen. Maar ik heb, vanaf mijn positie, slechts een zeer beperkt gezichtsveld. Iedereen lijkt een en al oor te hebben voor de spreker. Vreemd. En verontrustend ook. Ik overweeg mijn opties, en besluit me van de domme te houden. Ik stuur een berichtje terug: “Geen idee wat je bedoelt. En het lijkt me wel zo netjes als je je eerst even aan me voorstelt? ” Vervolgens probeer ik me weer te concentreren op de spreker. Maar ik heb mijn telefoon nog in de hand, en kan het niet laten om zo ongeveer iedere minuut op het display te kijken. Ik kijk nog eens om me heen, maar ik zie niks raars. Weer een berichtje. Vliegensvlug open ik het. “Ik vind die dame wel bij je passen. En volgens mij hebben jullie het wat te laat gemaakt, gisteravond. ” Ik word nijdig. Deze persoon lijkt niet van plan zijn identiteit prijs te geven, en heeft er ook nog eens plezier in me op stang te jagen. En waarschijnlijk bevindt de persoon zich dus in deze zaal. Ik verbijt me, en besluit niets terug te sturen. “Ik ga er toch niets wijzer van worden “, bedenk ik me. Ik probeer me weer te concentreren op de spreker, en dat lukt wonderwel. De berichtjes verdwijnen naar de achtergrond in mijn hoofd, en ik luister naar een boeiend pleidooi voor het belang van een goede bedrijfscultuur, juist bij financials. Ruim een uur verstrijkt, en de spreker is klaar. Er volgt een applaus, en de zaal loopt leeg. Ik denk weer aan de berichtjes, en ik kijk zoekend de leegstromende zaal rond. Ik zie geen bekenden in de mensenmassa, en als de zaal ver leeg is, besluit ik ook maar omhoog te lopen, de zaal uit. Feline staat bij de deur op me te wachten. “Waar bleef je nou? Op naar de workshops! ” Ik negeer haar vraag, en loop met haar mee de zaal uit. De rest van de dag staan er workshops gepland, in kleinere groepen. De eerste workshop wonen Feline en ik samen bij, waarna het lunchtijd is. En dat is maar goed ook, want we ze zijn beiden uitgehongerd, door het gebrek aan een ontbijt vanochtend. Daarna gaan we ieder onze eigen weg, naar een verschillende workshops. Voor ik het weet, is het bijna 5 uur. De eerste dag van het seminar zit erop. Ik heb op momenten nog goed om me heen gekeken naar een mogelijke herkomst van de berichtjes, maar ik heb geen bekenden of rare dingen gezien. Ik sta op het punt de laatste workshop te verlaten en me bij Feline te voegen, als ik mijn telefoon voel trillen. Mijn adem stokt: weer een berichtje. Vliegensvlug open ik hem. “Als je echt wil weten wie ik ben, verwacht ik je vanavond om 20.00 uur op de hoek van Via Plauto en Borgo Pio. Met een lege maag. ” Jeetje, wat moet ik hier nu mee? Ik overdenk mijn mogelijkheden, maar het staat eigenlijk al snel vast: ik ga zorgen dat ik daar vanavond ben. Ik besluit echter niets terug te sturen. Laat de persoon in kwestie ook maar even zweten. Op de terugweg naar ons hotel vraagt Feline me ineens of ik nog een goed restaurant weet voor vanavond, om samen te eten. Vervelend, want ineens besef ik me dat ik tegen haar moet liegen over de invulling van mijn avond. “Ja sorry, maar ik uhm…ik heb vanavond een afspraak met een oude bekende, die tegenwoordig in Rome woont “. Het moet maar even op deze manier, besluit ik. Feline slikt het voor zoete koek. “Oke…dan ga wel op zoek naar een of andere knappe en charmante Italiaan die me vanavond wil vergezellen “, zegt ze grappend. Ik lach, als een boer met kiespijn. “Ach “, gaat Feline door, “ik kwam mijn oud-collega Simon tegen bij een van de workshops. Leuke kerel. Anders bel ik hem wel even of hij zin heeft om mee te gaan eten. ” Als ik Feline gedag wil zeggen op het moment dat onze wegen scheiden voor de deuren van onze kamers, opent ze ineens het bovenste knoopje van haar blouse. Haar zwarte, goedgevulde BH wordt zichtbaar. Ze kijkt me verleidelijk aan. “Loop even mee Sven. Ik wil je nog even bedanken voor de fijne behandeling gisteravond. ” Ze opent de deur van haar hotelkamer, en stapt naar binnen. Ik volg haar, benieuwd naar wat komen gaat. Heupwiegend in haar strakke rokje loopt ze voor me uit. Ze stopt bij haar bed, en draait zich om. Tot mijn verrassing heeft ze haar blouse inmiddels volledig opengeknoopt, en ze toont me haar in BH verpakte buste. “Wat een tieten “, bedenk ik me. Ze stapt op me af, haakt haar vingers achter de rand van mijn pantalon, en trekt me maar zich toe. Ze duwt haar borsten tegen me aan, en zoent me in mijn hals. Ik geniet, en sluit mijn ogen. “Dankjewel voor de fantastische behandeling vannacht. Ik heb zo verschrikkelijk genoten, en wil even wat terugdoen. ” We zoenen hartstochtelijk. Heerlijk. Maar daarna breekt Feline de zoen af. Ze gaat op de bedrand zitten. Vervolgens gaat ze doelgericht en razendsnel te werk. Voor ik er erg in heb, is mijn riem los, en hangen pantalon en boxershort op mijn enkels. Feline heeft enkele seconden later mijn aanzwellende pik in haar mond hangen, en sabbelt gulzig op de eikel. Al snel heb ik een flinke erectie, en Feline laat haar tong inmiddels met lange halen over de schacht van mijn pik gaan. Met haar hand wrijft ze het plekje achter mijn ballen, en dat geeft een zalig gevoel. Ik laat mijn handen door haar haren gaan, gooi mijn hoofd achterover in mijn nek en sluit mijn ogen. Wat een genot. Ik begin te hijgen. Feline maakt er inmiddels echt werk van, en doet haar best mijn lul helemaal in haar mond te nemen. Mijn eikel vult ritmisch haar keel. Ik kijk omlaag, en zie dat Feline tranen in haar ogen krijgt bij de uitvoering van deze deepthroath. Haar make-up begint uit te lopen, maar als een echte hete slet blijft ze me pijpen. “Wie had dat gedacht? ” bedenk ik me. Mijn collega’s zouden hun ogen niet geloven als ze dit zouden zien. Deze keurige en ambitieuze tante die hier even mijn paal haar keel in schuift, alsof ze nooit anders gedaan heeft. Wat een geil dier! Dat seminar kon me gestolen worden, hier wilde ik de rest van ons verblijf wel continu van genieten. Feline heeft echter bedacht dat dit niet eindeloos zo door kan gaan. Blijkbaar is het tijd wordt voor de grande finale: ze verhoogt het tempo, en doet alle moeite om mijn lul nog iets verder in haar keel te laten verdwijnen. Ik grijp een flinke pluk haar van haar achterhoofd, en besluit haar een handje te helpen. Ik trek haar als het ware aan haar haardos om beurten over mijn pik heen, en er dan weer vanaf. Feline ondergaat het gewillig. Het is heerlijk, en het wordt me te veel. Ik voel dat het zaad in mijn ballen haar kookpunt aan het bereiken is. Ik grom van genot. “Pijp me klaar, ooh, pijp me klaaaaaar… ” Dat zijn de laatste woorden die aan mijn mond ontsnappen, voor ik een lading sperma aan haar goddelijke keeltje toevertrouw. Zalig. Feline slikt keurig alles door. Ze komt even op adem. Ze ziet er doorleefd uit met die betraande ogen en uitgelopen mascara. Desondanks kijkt ze me poeslief aan. “Slaap je weer bij me vannacht? ” Ik hoop dat je genoten hebt van deel 11. Voor vragen of opmerkingen, mail me. Op naar deel 12!“