Marcel keek verbaasd naar zijn vrouw. Dit was niet meteen de begroeting die hij had verwacht of op had gehoopt. Doorgaans reageerde ze uitbundiger, enthousiaster en was het bijna onmogelijk om de waterval aan woorden die uit haar mond kwam te stoppen. Deze ingetogen kant van haar was hij niet gewend.
“Laat me raden,” antwoordde Jack, “Nina?”
“Ja, zusjes praten wel eens met elkaar,” zei ze toen met een glimlach.
“Als ze haar beroepsgeheim, maar niet geschonden heeft,” antwoordde hij eveneens lachend.
Ook Carolien keek verbaasd naar het tweetal. Direct herkende ze de onmiskenbare connectie.
Het hing gewoon in de lucht en een steek van jaloezie, schoot door haar lichaam.
Het ijs was gebroken. En al snel ontstond er een geanimeerd gesprek tussen de koppels.
Of eigenlijk tussen Jack en Gina. Het klikte verbazingwekkend goed en ze bleken veel raakvlakken en dezelfde interesse te hebben. Carolien mengde zich geregeld in het gesprek terwijl Marcel vooral toehoorder was en af en toe een mislukte, grappige opmerking probeerde te maken.
En toch kon Carolien de jaloerse gevoelens niet van zich afschudden, ondanks het feit dat Jack haar daar totaal geen aanleiding toe gaf. Er speelde iets tussen die twee, sluimerend. Kort keek ze even opzij naar Marcel, die met een gespannen blik naar Jack aan het staren was.
Shit, dacht ze, Jack moest eens weten wat ze met de man die naast haar stond uitgespookt had. Over jaloerse gevoelens gesproken….”Kom Caro!” sprak ze zichzelf vermanend toe, “stel je niet zo aan en geniet van de middag”!
Nog steeds moest Marcel wennen aan het gedrag van zijn vrouw. Ze leek oprecht geïnteresseerd in Jack en had nu eens niet het hoogste woord. Ze luisterde daadwerkelijk een keer naar haar gesprekspartner. Blijkbaar had Jack toch een bepaalde invloed op haar.
Marcel was maar wat trots op zijn knappe, vrouw. Hij was totaal niet jaloers aangelegd, alhoewel ze eigenlijk “way out of his league” was. Maar Gina was Gina, hondstrouw en ze liep niet met haar schoonheid te koop, zoals zoveel andere vrouwen dat wel deden. Hij keek vol bewondering naar Gina. Wel viel het hem op dat ze verdacht vaak, fysiek contact met Jack maakte. Een handje hier, een handje daar. In gedachten haalde hij zijn schouders op, ze ging toch maar mooi met hem mee naar huis. Tijd om werk te maken van Carolien!
Bijna ongemerkt was Marcel wat dichter bij Carolien gaan staan. Ze had het wel in de gaten, maar ze negeerde hem compleet.
Plotseling voelde ze zijn hand op haar onderrug en een huivering trok door haar lichaam. Ze probeerde Jack een signaal te geven, maar die leek niets door te hebben. Leek….
Zijn hand gleed verder naar beneden en bleef rusten op haar billen. Zachtjes, maar voorzichtig begon hij roterende bewegingen te maken. God, wat voelde alles nog steeds even strak, dacht Marcel.
Omdat ze aan de zijkant van het terras bij een muur stonden, had niemand iets door en kon hij ogenschijnlijk zijn gang gaan.
Carolien verstijfde en wist niet goed wat nu te doen. Als ze er iets van zou zeggen, wist ze niet wat de gevolgen waren. Of eigenlijk wist ze dat wel. Marcel en Marvin waren hierin altijd vrij duidelijk geweest. Dat zou het einde van haar leventje zoals ze dat nu kende betekenen en alles wat haar lief was.
“Cel,” klonk opeens de stem van Jack, “als jij nou onze glazen binnen gaat vullen! Dan kun je efkes je handjes laten wapperen, voordat ze dadelijk wéér aan mijn vrouw zitten.”
Jack zei het op een bepaalde toon, maar zijn lach verbloemde veel. Gewoon een grapje onder vrienden. Zoiets. Zijn ogen vertelden echter een ander verhaal en Marcel wist niet hoe snel hij zijn handen moest weg trekken bij Carolien.
Dat laatste had Gina niet gezien. Gelukkig maar, voor Marcel. Met verbazing en een licht geamuseerde blik keek ze naar Jack.
Haar man was het niet gewend, dat er zo tegen hem gesproken werd. Haantje als hij was, had hij meestal het hoogste woord en liet hij zich zeker niet intimideren of kleineren. Het leek er op dat deze Jack het op de één of andere manier afdwong dat Marcel in een andere rol kroop.
En dat beviel Gina wel. Vaak ergerde ze zich aan Marcel, aan zijn geblaat, zijn hooghartige manier van doen. Zeker als hij gezopen had.
“Doe mij nog maar een wijntje, Marcel,” zei ze uiteindelijk met een triomfantelijk gezicht, “en neem ook een glaasje voor Carolien mee, Jack een biertje?”
“Lekker,” antwoordde Jack terwijl hij Marcel wat muntjes in zijn hand stopte, “ik wil je niet op kosten jagen hè!”
Met een gezicht als een oorwurm, ging Marcel de kantine binnen. Alle drie keken ze hem even na en hervatten toen hun gesprek. Inwendig moest Jack even gniffelen. Een kleine stap, een kleine overwinning. Hoewel de vasthoudendheid van de man richting Carolien, ergens bewonderenswaardig was. Maar des te gevaarlijker.
“Zeg Jack,” haalde Gina hem terug naar de realiteit, “wat doe je eigenlijk voor werk?”
Jack wierp kort een blik op Carolien. Dit was inderdaad wel een dingetje. Tot nu toe, sinds zijn ontslag uit het ziekenhuis, had hij op de zak van Carolien geteerd. Hij had ook nog geen enkele poging gedaan om een baan te vinden. Terwijl hij wist dat haar inkomen maar net genoeg was om rond te komen. Zeker nu hij weer thuis was en een flinke hap uit het boodschappen budget nam. Hij voelde zich daar dan ook schuldig over en vond dat hij dit eigenlijk niet meer langer kon maken.
“Momenteel heb ik geen werk. Maar voor mijn ongeluk, was ik makelaar. Blijkbaar…..”
Schuldbewust staarde hij naar de grond. Carolien had het onmiddellijk door, pakte zijn hand vast en kneep er zachtjes in.
“Ben je op zoek naar een baan? Ik bedoel, wil je weer aan het werk?” vroeg Gina weer.
Jack keek haar even aan en knikte bevestigend.
“Zeker, graag. Ik denk dat ik Carolien inmiddels wel genoeg op kosten heb gejaagd!”
Opnieuw een kneepje in zijn hand.
“Hmm, misschien dat ik je dan op weg zou kunnen helpen. Als je ervoor open staat, tenminste?”
Geïnteresseerd en enthousiast keek Jack haar nu aan.
Alles was beter dan niets. Uiteindelijk, als “alles” achter de rug was en hij zijn “geheugen” weer terug had, kon hij altijd zijn oude beroep weer oppakken. Hij dacht er zelfs al over, om een eigen makelaarskantoor te beginnen.
“Ik ben de eigenaar van een detacheringsbureau,” ging Gina verder.
Jack had niet helemaal een idee waar ze het over had. Vaag ging er ergens een belletje rinkelen, maar de klepel was nog even zoek. Hij had vroeger als student wat uitzendwerk gedaan, maar verder dan dat….? Nee.
“Arbeidsbemiddeling,” legde Gina uit, die de verwarring bij Jack zag, “heel simpel gezegd, nemen wij mensen aan op contractbasis en zetten ze vervolgens weg op verschillende projecten bij onze opdrachtgevers. Vaak starten onze kandidaten op een tijdelijk contract, wat meestal uitdraait op een vast dienstverband bij mijn bedrijf.”
Jack knikte, nu wel begrijpend, met zijn hoofd.
“En je wilt mij op projectbasis ergens aan het werk zetten?”
Gina schoot in de lach, “Nee, joh!”
“Jij weet toch nog niet wat je kwalificaties zijn, wat je kunt. Laat staan, dat ik dat weet. Nee, ik wil je aan mijn kant van de tafel zetten.”
“Aan jouw kant van de tafel?”
“Ja. Precies. Kijk, we bemiddelen mensen in diverse sectoren op minimaal HBO niveau. Denk bijvoorbeeld aan techniek, gezondheidszorg, finance en logistiek.”
“Geen makelaars, dus?” vroeg Jack met een schaapachtige blik.
“Hahaha, nee. Ik zoek mensen die de koppeling maken tussen kandidaat en project. Een commercieel iemand. Welbespraakt met een bepaalde charme. Én een goed stel hersenen tussen zijn oren. Volgens heb jij dat allemaal wel.”
Carolien had het hele gesprek gevolgd en keek bemoedigend naar Jack. Haar gedachten gang was hetzelfde als die van Jack, beter iets dan niets.
Met hernieuwd respect keek ze naar Gina. Ze wist dat deze een goede baan had, maar dit? Nee. Jammer van deze leuke vrouw, dat ze met zo’n verachtelijk mannetje getrouwd was.
Marcel die altijd hoog van de toren blies en smeet met geld. Dit terwijl zijn vrouw overduidelijk de kostwinner was in hun gezin.
“Zo, hier overval je me wel mee, Gina,” antwoordde Jack, “hier moet ik even over nadenken.”
“Maar je eerste indruk of reactie?”
“Nou, het klinkt interessant, maar ik heb totaal geen ervaring in deze branche.”
“Dat snap ik, Jack. En dat is ook geen probleem. De fijne kneepjes van het vak leer ik je wel en we bieden een veelvoud aan cursussen aan voor starters op de arbeidsmarkt,” de nadruk lag op haar haar laatste woorden en een grote glimlach verscheen op haar gezicht.
Ook Jack moest even lachen om haar grapje en keek opzij naar Carolien. Een kort bevestigend knikje, vertelde hem genoeg.
Even later was Marcel al weer terug met de drankjes, die hij netjes neerzette op het tafeltje.
“Schat,” zei hij met zijn blik op Gina gericht, “ik ga nog even terug naar binnen. Ik kwam Peet tegen en die heb ik al eeuwen niet meer gezien. Lekker bijkletsen!”
“Dat is goed, lieverd. Dan zie ik je straks wel weer.”
Marcel liep weer weg en het drietal hervatte toen hun gesprek weer, waarbij met name Jack een spervuur aan vragen had voor Gina over het werk bij haar bedrijf.
Gina had geen moeite met al zijn vragen. Ze was oprecht blij dat hij zo geïnteresseerd was. Ze vond Jack een leuke en aantrekkelijke man. Misschien wel te leuk, dacht ze af en toe bij zichzelf.
Ze had het goed en fijn met Marcel. Op alle vlakken, ook in bed. Nog nooit had ze behoefte gehad aan een andere vent, alhoewel daar plenty mogelijkheden toe waren geweest.
In haar werk, wat nog steeds een mannenbolwerk was, zeker in de top, had ze regelmatig zeer aantrekkelijke mannen ontmoet. Mannen die soms vrij duidelijk en expliciet waren, in wat ze wilden. Haar.
God, ze had een hele harem, maar dan bestaande uit mannen, kunnen hebben. Nooit was ze ook maar ergens op in gegaan. Ze had genoeg aan Marcel.
Tot nu. Tot deze man. Deze Jack. Hij intrigeerde haar mateloos, voor Gina een vreemde gewaarwording. Ze kon haar ogen niet van hem afhouden en hoopte maar dat Carolien niets door had.
Deze man deed haar iets minder stevig in haar schoenen staan. Ze kon nu ook heel goed begrijpen waarom Nina, tegen alle regels in, verliefd was geworden op haar patiënt. Deze zusjes deelden inderdaad alles.
Toen er een korte stilte viel, zette Gina haar glas op de tafel en raapte haar handtas op van de grond.
“Ik moet nu toch echt even naar het toilet,” zei ze, “al die wijntjes hebben een behoorlijke invloed op mijn blaas!”
“Bij mij ook!” giechelde Carolien, “ik ga met je mee.”
Ze gaf Jack vluchtig een kus op de mond en haastte zich achter Gina aan.
“Tot zo, liefje!”
Jack keek de dames even na en haalde toen zijn telefoon tevoorschijn.
De volgende 15 minuten was hij, online, verdiept in de wereld van detachering. Hij nipte af en toe van zijn biertje en keek dan rustig om zich heen. Hij moest eerlijk toegeven, dat hoe meer hij er over las, hoe meer het idee hem aansprak. In zekere zin kon hij zelfs parallellen trekken, met zijn vorige beroep. Iets verkopen kon hij wel.
Nog eens 15 minuten waren verstreken, toen hij op de klok keek van zijn telefoon. Het zal wel druk zijn op het dames toilet, dacht hij bij zich zelf. Hij keek over zijn schouder naar binnen en zag dat Gina met een andere vrouw stond te praten. Ze maakte echter aanstalten om naar buiten te komen en stond even later weer naast Jack. Verbaasd keek Jack haar nu aan.
“Ja, sorry” kwam er bijna schuldbewust uit, “ik kwam een bekende tegen en ja, daar kon ik helaas niet zomaar bij weglopen.”
“Waar is Carolien gebleven? Zit ze nog op het toilet?” vroeg Jack tegen beter weten in.
“Carolien? Nee, die was vrij vlot klaar. Volgens mij is ze met Marvin meegegaan en ik meen dat Marcel ook mee is gelopen.”
“W…wat?” zijn stem sloeg nu over.
“Ja, ze wilden heel graag haar mening weten. Iets met de uitbreiding van de kleedlokalen of een aanpassing. Ik weet het ook niet precies.”
“Godverdomme,” vloekte hij binnensmonds terwijl de paniek door zijn lijf raasde.
Bijna een half uur alleen met die gasten? En hij stoof naar binnen in de richting van de toiletten.
Al snel kwam hij tot de conclusie dat er geen doorgang was naar de kleedlokalen. Hij rende weer naar buiten, het terras op, en bleef toen even stil staan en keek om zich heen.
“Wat is er aan de hand, Jack?” vroeg een bezorgde Gina.
Hij negeerde haar vraag en met ferme passen, verliet hij het terras. Binnen een minuut stond hij al aan de deur van de kleedlokalen te rukken. Natuurlijk, afgesloten!
Hij vroeg zich af, hoe hij het drietal gemist kon hebben.
Gina was hem achterna gelopen en kwam bij hem staan.
“Jack?”
“Wat?” snauwde hij haar toe.
Gina, geschrokken, deinsde achteruit.
“Sorry, Gina,” zei Jack iets kalmer nu, “zo bedoelde ik het niet. Maar de moeder van Carolien belde me net. Esmeé heeft ergens een allergische reactie op gehad en ze weet niet wat ze nu moet doen.”
Begripvol keek Gina hem even aan.
“Ik snap het. Volgens mij heeft Kiara een reserve sleutel van de kleedlokalen. Ik ga het haar wel even vragen.”
Snel liep Gina weer weg in de richting van het terras. Jack draaide zich om en keek naar de deur.
Ongeduldig. Ongerust. Bang.
Een klein half uurtje eerder had Marvin, Carolien opgewacht buiten de toiletten.
Vriendelijk had hij gevraagd of ze even mee wilde komen, omdat hij benieuwd was naar haar mening.
Zijn toon en hele manier van doen was aardig, maar duidelijk was dat hij geen tegenspraak duldde.
En Carolien wist het, voelde het. Ze kon er niet onderuit en ze voelde de tranen al opkomen.
Hij nam haar mee naar de kantine, stapte achter de bar en samen gingen ze door een deur die alleen toegankelijk was voor het personeel. Marcel had zich al bij hun gevoegd. Ze stonden nu met zijn drieën in de gang van de kleedlokalen.
Marvin sloot de deur af en ging hun voor naar één van de doucheruimtes. In zijn hand had hij een map vast.
“Zo, daar zijn we dan….Carolientje,” klonk het bijna dreigend.
En zo voelde het ook voor Carolien die angstig om zich heen keek. Het was een typisch kleedlokaal met een soort van massagetafel, een paar stoelen en een aantal banken. De ruimte rook sterk naar shampoo en deodorant van de mensen, die vanochtend het tennistoernooi gespeeld hadden.
Marcel liep even de ruimte uit terwijl Marvin een rondje om Carolien heen liep. Starend naar haar als een wild dier dat op het punt staat zijn prooi te verslinden. Zwaar intimiderend.
Carolien wist zich geen houding te geven. Bang voor wat er ging komen. Voor wat ze moest gaan doen.
“Dacht je nou werkelijk, dat je er onderuit kon komen?” klonk Marvins stem weer, toen spottend, “omdat je mannetje erbij is?”
Marcel kwam weer binnengelopen met een handdoek in zijn hand. Hij bleef staan en keek met samengeknepen ogen naar Carolien. Hij lachte vriendelijk naar haar, maar zijn ogen vertelden een heel ander verhaal. Hij kon bijna niet wachten en wreef vulgair met één hand over zijn kruis.
“Volgens mij had Marcel je vanmiddag al haarfijn duidelijk gemaakt wat de bedoeling is?” Of niet soms?
Carolien reageerde niet en staarde wezenloos naar de grond.
Of….niet…..soms, Carolien?” Hij schreeuwde het bijna uit.
Haast onmerkbaar, knikte ze met haar hoofd.
“Goed zo. Dan zitten we weer op één lijn,” lispelde Marvin, terwijl hij een van de stoelen dichterbij trok. Hij begon zijn broek al los te knopen, terwijl Marcel met de grootste precisie het handdoekje voor de stoel legde.
“We willen niet dat je je tere knietjes bezeerd, op die harde en koude stenen vloer,” zei hij grinnikend, “we zijn geen beesten hè!”
Marvin had zijn broek al laten zakken en aan de bobbel in zijn onderbroek was te zien, dat hij al behoorlijk opgewonden was. Hij stroopte ook dit kledingstuk naar beneden en een harde lul zwiepte zijn vrijheid tegemoet. Hij nam zijn pik in zijn hand en trok er een paar keer verlekkerd aan.
Toen richtte hij zijn blik weer op Carolien, terwijl hij zich langzaam liet zakken in de stoel.
Hij zette zijn benen uit elkaar en wenkte haar met zijn wijsvinger om dichterbij te komen.
Voetje voor voetje schuifelde Carolien naar voren. Tergend langzaam.
“Een beetje rapper!” klonk de stem van Marcel achter haar, “we hebben niet zoveel tijd als normaal!”
Voorzichtig liet Carolien zich zakken. Ze zat eindelijk op haar knieën, op het handdoekje, met haar mond op nog geen 20 cm van Marvins harde lul.
Ze sloot haar ogen en opende gewillig haar mond. Een traan rolde over haar wang.
Zo ging het altijd en ze had besloten om het over zich heen te laten komen. Het had geen zin om te vechten. Ze kon dit nooit winnen. Vroeger niet, nu niet, nooit niet. En ze wachtte af.
Ze wachtte af tot het moment dat hij hem weer in haar keel zou steken, zijn ding deed en haar slokdarm vol spoot met zijn zaad.
Maar er gebeurde niets.
Mooi verhaal met een cliffhanger als einde