“Kut,” zei Marvin weer terwijl hij een hygiënisch papiertje in de prullenbak mikte, “ik durf te wedden dat ze smacht naar die harde lul van mij. En je weet het hè, once you…”
“Ja, ja, ja,” viel Marcel hem in de rede, “Once you go black…”
“Nee, Marcel,” onderbrak Marvin op zijn beurt weer zijn vriend, “Once you go dark, everything else feels like a walk in the park.”
“Grootheidswaanzin,” reageerde Marcel, “kom we gaan aan de slag, tijd om onze zak te legen!”
Jack was ontzettend opgelucht dat ze gingen vertrekken. Hij had het idee dat hij ieder moment kramp kon krijgen, gezien zijn ongemakkelijke houding. Eindelijk hoorde hij de toiletdeur open gaan.
“Trouwens,” hoorde hij Marvin in het naar buiten lopen nog zeggen, “als je nog eens die oude filmpjes met ons neukertje wilt bekijken?”
“Ja, graag!” klonk het gretig.
“Bij mij op kantoor, naast de laptop, liggen een paar USB sticks. Dan moet je die met een C pakken. Kiara denkt dat het voor Cash staat, maar wij weten wel beter hè!”
“Top! Dan doe ik dat straks wel even. Ik ga haar eerst maar eens opzoeken!” antwoordde Marcel.
De deur viel in het slot en Jack was weer alleen. Hij wachtte een paar minuten en stapte toen uit het toilet hokje. Hij wreef hard over zijn bovenbenen en liep snel naar de wasbak om zijn handen te wassen. Hij moest voortmaken, want hij was veel te lang weggeweest. Het gesprek van beide mannen spookte nog door zijn hoofd en opnieuw vroeg hij zich af waar Carolien bij betrokken was geraakt.
De filmpjes en de opmerking “ze heeft niets te willen”, suggereerden dat er toch sprake was van dwang of chantage. Godverdomme, wat was hier toch aan de hand? Dit maakte dat hij alles, zijn plannen, Carolien, de te ondernemen stappen, in een geheel nieuw daglicht moest bekijken.
Razendsnel schoten zijn gedachten alle kanten op. Analytisch als hij was, kwam hij al vrij snel tot een conclusie, een beslissing. 80% van zijn plannen zou hij doorzetten. De resterende 20% zou hij schrappen. Feitelijk zou hij het belangrijkste onderdeel van zijn plan laten varen. Dit laatste, puur op gevoel.
Jack had definitief een kant gekozen en voor die kant zou hij vechten. Haar kant!
Voorzichtig luisterde hij aan de deur of de kust veilig was. Geen voetstappen, niets.
Hij stapte de gang weer op en keek rustig om zich heen. Hij liep een stukje naar links, bleef toen weer stil staan en twijfelde even. Hij had echter geen andere keus, hij moest het weten.
Met ferme passen stapte hij door de gang, keek vluchtig naar rechts in de richting van de klapdeuren en bleef even later weer stil staan bij de deur met het woordje Privé erop. Zweetdruppels liepen nu over zijn rug. Ga ik dit echt doen?
Hij duwde de klink omlaag en zoals verwacht, zwaaide de deur open. Hij stak zijn hoofd om het hoekje. Niemand. Snel liep hij naar binnen en sloot de deur weer achter zich.
Leunend tegen de deur, keek hij snel rond. Het leek wel alsof er een bom ontploft was in het kantoor. Overal lag troep, etensresten, gebruikte kopjes, kleding, tennisrackets en tijdschriften.
De zenuwen gierden hem door de keel. Wat als hij betrapt werd? Hij voelde zich net een B-acteur in een slechte spionage thriller.
Op het bureau stond inderdaad een laptop. Verschillende USB sticks lagen ernaast, zelfs eentje in de vorm van een donker, gekleurde penis. Hoofdschuddend bekeek Jack snel alle sticks. Op de achterkant van een hartvormig exemplaar stond een klein C-tje. Snel stak hij hem in zijn zak en liep weer naar de deur. Muisstil luisterde hij aan de deur. Geen geluid. Hij stapte de gang weer op en haalde opgelucht adem.
Dat was stap één. De volgende was logistiek gezien wat lastiger. Hij kon niet terug via de kantine. De kans was groot dat Marvin of Marcel of allebei, hem zouden zien. En dat hij dan uit de richting van de toiletten kwam. Geen optie.
Links van hem bevond zich een nooduitgang. Hij dacht even na over de indeling van het gebouw en waar hij eventueel zou uitkomen. Hij nam de gok en vertrouwde wederom op zijn analytische geest.
Hij duwde de hendel van de deur naar beneden en stapte naar buiten. Gelukt, niemand te zien en niemand die hem kon zien.
Hij banjerde door een bloemenperkje en kwam uit op een pad, dat om het hele gebouw heen liep.
Links van hem, op een meter of 50, stonden de fietsen en als hij rechts de hoek om ging, kwam hij weer uit op het terras. Rustig slenterde hij, nog steeds uit het zicht van het terras, naar de fietsen.
Hij had het geluk dat er nog steeds mensen aankwamen, waardoor hij niet zo opviel.
Hij was nu wel weer voor iedereen zichtbaar. Vluchtig keek hij naar het terras, maar niemand leek speciaal aandacht voor hem te hebben.
Hij liep naar zijn eigen fiets en deed alsof hij wat aan frotten was aan zijn slot. Daarna ging hij recht staan en keek naar het terras. Hij voelde even in zijn zak, maar de USB-stick was veilig.
Hij haalde eens diep adem, stak zijn handen in zijn zakken en kuierde op het gemak naar het terras. Zijn pokerface was weer terug.
Terwijl Jack het terras naderde zag hij dat Carolien aan het meest achterste tafeltje van het terras was gaan staan. En niet zonder reden, Marcel stond al naast haar. Die liet er geen gras over groeien.
Haar vriendinnen stonden, met een glas wijn in de hand, verspreidt over de andere tafels druk te kleppen. Waarschijnlijk op een vrij slinkse wijze, had Marcel haar weten af te zonderen. Het tafeltje stond zeker een meter of 4 a 5 van de andere mensen vandaan.
Jack bleef staan, dacht even na en liep toen met een boogje naar rechts om het tweetal van achteren te benaderen.
Naarmate hij dichterbij kwam, zag Jack dat het tweetal dicht bij elkaar stond.
Heup tegen heup. Marcel had zijn arm om haar middel geslagen en kriebelde haar lichtjes in haar zij. Tot twee keer toe duwde ze zijn hand weg, maar bij de derde keer gaf ze het op en legde haar arm op de tafel. Met hun hoofden op nog 10 cm van elkaar, zag Jack dat ze op gedempte toon met elkaar aan het praten waren. Althans Marcel was veelal aan het woord, leek het wel.
Jack kwam nog wat dichterbij en toen hij het koppeltje op zo’n 3 meter genaderd was, kon hij alles prima verstaan.
Ze hadden totaal niet door dat hij achter hun stond, omdat hun vizier angstvallig gericht was op alle andere mensen op het terras. Waarschijnlijk toch bang om betrapt te worden of om in de gaten te houden waar Jack zich bevond.
“…….dat wil ik niet!” hoorde hij Carolien zeggen.
“Jij hebt niks te willen. Dat weet je toch. Je doet precies wat wij zeggen, wat wij willen, Carolien!”
“Ja, maar…”
“Niks te, ja maar,” ging Marcel verder, “je gaat straks als een gehoorzaam vrouwtje met mij mee.
Marvin en ik hebben hoge nood en jij gaat ons daar vanaf helpen.
“Je bent gek geworden, man. Jack is toch ook hier. Dacht je dat hij niks door zal hebben?”
Marcels ogen zochten zijn vrouw terwijl Carolien zijn blik volgde.
“Ik denk dat zij wel voor de nodige afleiding van Jack zal zorgen,” zei Marcel met zijn blik op zijn vrouw, “ik denk dat het hem een halfuurtje zal kosten om van haar af te komen. Meer tijd hebben wij niet nodig. Tenminste als jij goed je best doet!”
Gedwee sloeg Carolien haar ogen neer. Ze had geen idee hoe ze hier onder uit kon komen. Opnieuw was ze overgeleverd aan de grillen en de perverse wensen van Marcel en Marvin. En ze kon er helemaal niets tegen doen. Zelfs niet, nu Jack in de buurt was.
Ze vervloekte zichzelf dat ze toch hier naar toe gekomen was. Ze had naar dat kleine stemmetje moeten luisteren.
“Je hoeft niet eens te praten. Je houd je mondje open en wij doen de rest. Jij doet gewoon waar je goed in bent!”
Jack besloot dat hij nu wel genoeg gehoord had. Hij zette zijn voet op de stenen verhoging en stapte het terras op.
“Marcelleke,” riep hij met een stem die luider was dan noodzakelijk, “je bent toch niet mijn vrouw aan het versieren, hè?”
Verschillende mensen keken even om en glimlachten vriendelijk, omdat ze dachten dat Jack een grapje maakte.
Zowel Carolien als Marcel schrokken zich rot en draaiden zich razendsnel om. Marcel had Carolien al losgelaten en deed een stap achteruit.
Jack stapte op Marcel af en gaf hem een harde klap op zijn rug. Daarna stapte hij nog iets dichterbij en legde zijn hand in Marcels nek. Een pijnlijke grimas trok over zijn gezicht door de druk van Jacks hand.
“Dat je een tennisracketje wilt bespannen is tot daar aan toe. Maar je blijft met je poten van haar af!” siste Jack in zijn oor zonder dat Carolien het kon verstaan.
Uiterst langzaam liet hij Marcel los en draaide zich om naar Carolien.
“Waar kom jij nou opeens vandaan?” vroeg ze verbaasd en nog steeds met een lichte paniek in de ogen.
“Ik wist niet zeker of we de fietsen goed hadden afgesloten, dus dat ben ik even gaan controleren,” antwoordde hij zonder blikken of blozen.
Hij deed een stap naar voren, nam Carolien in zijn armen en keek haar recht in de ogen aan.
Onzeker keek ze hem aan. Teder, maar niet minder intens, drukte hij zijn lippen op de hare. De zachtheid, het gevoel, haar lichaam in zijn handen. Alsof er niets was gebeurt of verandert. De passie, het vuur in hem, voor haar, was weer aangewakkerd. Seconden lang bleven ze zo staan totdat Jack zich terugtrok.
Verbaasd en verward opende Carolien haar ogen weer. Ondanks het absurde moment en het verschrikkelijke gesprek met Marcel had Carolien kippenvel over haar hele lichaam.
De kus was echt, althans voelde echt…. Voor het eerst sinds weken voelde ze iets van de echte Jack, de”oude” Jack. Haar Jack! Er was iets verandert. Maar wat? Ze zag het in zijn ogen. Vanmorgen al en nu weer. Zou het? Mocht ze weer hopen?
Marcel stond er nog steeds een beetje onnozel bij te kijken. Hij pakte zijn glas op en keek Jack even aan. Een ongemakkelijk gevoel kwam over hem heen toen Jacks ogen zich haast in zijn ziel leken te boren. Wellicht hadden ze de man toch een beetje onderschat.
“Ik ga er weer vandoor,” zei hij uiteindelijk, “veel plezier nog, en Carolien, we praten straks misschien nog effe verder….”
In het weglopen, buiten hun gezichtsveld, kwam er een smerige grijs op zijn gezicht. “Blijf met je poten van haar af?” dacht hij. Ik heb mijn poten straks helemaal niet nodig met dat wijf.
“Wat was dat?” vroeg Carolien toen Marcel weg was.
“Weet ik niet. Daar had ik zin in,” antwoordde Jack wat bedeesd.
“Dat mag je dan vaker doen!” zei ze met een glimlach.
Jack pakte haar hand vast en giechelend werd ze meegetrokken in de richtig van barbecue.
Een half uurtje later veegde Jack zijn mond af met een servet en smeet daarna de bordjes in een afvalbak.
“Dat was voortreffelijk,” zei Jack die moeite moest doen, om niet te boeren, “de spare ribs waren echt waanzinnig!”
“Ik zei toch van tevoren dat het goed verzorgd zou zijn, mijn ongelovige!” antwoordde Carolien lachend.
Ze draaide haar hoofd een kwart slag en gaf Jack aarzelend een kusje op de mond. Onwennig en toch vertrouwd.
“Wat was dat?” vroeg Jack, terwijl hij een verongelijkt gezicht trok.
“Daar had ik nu zin in…..”
“Dat kunnen we toch beter, niet?”
En voorzichtig legde hij een hand in haar nek en trok haar zachtjes naar zich toe.
Opnieuw vonden hun lippen elkaar. Gretiger, hongerig. Een zacht kreuntje ontsnapte uit haar mond. Brutaal duwde ze met het puntje van haar tong tegen zijn lippen. Vrijwel direct volgde zijn antwoord en proefde ze hem voor het eerst in jaren weer echt. Liefdevol streelde hij haar nek en haar hals hetgeen ongekende sensaties van lang geleden weer naar boven brachten.
Vrijwel tegelijkertijd verbroken ze de kus. Lichtjes hijgend, opgewonden, daalde de temperatuur heel langzaam weer een beetje.
“Jezus,” fluisterde Carolien hees.
“Nee Jack,” antwoordde hij gevat, “zal ik dan nu maar die ice tea van daarstraks gaan halen?” vroeg hij, “om een beetje af te koelen?
“Graag!” antwoordde ze dankbaar en gaf hem nog een zoen.
Zuchtend keek ze hem na, terwijl hij de kantine weer binnen wandelde. Ze vroeg zich nu nog meer dan daarstraks af, wat er in godsnaam met Jack gebeurt was. Als ze niet beter zou weten, was haar man weer helemaal terug. Ze genoot van elke seconde en toch…..toch knaagde er iets. Waar kwam deze intimiteit opeens vandaan? Of zou hij opnieuw voor haar gevallen zijn?
Mijmerend, maar vooral genietend met de bijhorende warme gevoelens, had ze niet door dat Marcel met in zijn kielzog zijn vrouw, naast haar kwamen staan.
Jack liep direct door naar de kant van de bar, waar Kiara zich uit de naad aan het werken was.
Met een schuin oog hield hij Marvin in de gaten, die meer lulde dan dat hij werkte.
“Kiara!” riep hij toen ze weer langs wervelde.
Hij stak zijn hand uit over de bar, binnen het gezichtsveld van Marvin.
“Jack,” zei hij vriendelijk, toen ze hem de hand schudde.
Iets langer dan nodig was, bleef hij haar hand vast houden terwijl hij zijn bestelling deed.
Langzaam liet hij haar hand los, terwijl hij vanuit zijn ooghoek zag dat Marvin al kwam aangeslenterd. Perfecte timing, Marv, dacht Jack bij zichzelf.
Vluchtig keek hij over zijn schouder, naar buiten, naar Carolien. Hij zag haar gezicht betrekken en las de paniek in haar ogen. Marcel. Shit!
Even later stonden de glazen voor zijn neus. Hij viste 2 muntjes uit zijn zak en legde deze op de bar. Gedecideerd schoof Kiara ze terug in de richting van Jack.
“Deze drankjes zijn van mij!” zei ze met een knipoog.
“Nogmaals, dank je wel, schoonheid,” antwoordde Jack met een smile en pakte de drankjes op en liep haastig weg.
Marvin keek hem stuurs na, krabde wat aan zijn neus en liep weer naar de andere kant van de bar.
Diep in gedachten verzonken. Die Jack was duidelijk een ander type man, dan wat ze in eerste instantie gedacht hadden. Nou ja, dacht hij bij zichzelf, dat maakt de uitdaging alleen maar groter.
Buiten gekomen liep Jack op een drafje in de richting van Carolien. Marcel stond inderdaad al bij haar, met naast zich zijn vrouw.
“Personeel,” riep Jack aangekomen bij het groepje en zag direct de opluchting in het gezicht van Carolien.
De vrouw van Marcel, die met de rug naar hem toe stond, draaide zich om een keek hem geïnteresseerd en tegelijk onderzoekend aan. Een glimlach verscheen op haar gezicht.
Opnieuw bekroop Jack het gevoel dat hij haar kende, maar dat was vrijwel onmogelijk. En toch…?
Hij stond inmiddels naast Carolien en gaf haar de ice tea. Hij legde zijn arm om haar middel, trok haar even tegen zich aan en gaf haar een klein kneepje in de zij ten teken dat het goed zat.
Die geborgenheid deed haar meer dan goed en met haar vrije hand, pakte ze de zijne vast en speelde kort met zijn vingers.
“Jack, dit is Gina, mijn vrouw! Gina, dit is Jack, de man van Carolien,” introduceerde Marcel met lichte trots in zijn stem hun respectievelijke partners.
Bij het horen van haar naam, liet Jack bijna het glas uit zijn handen vallen. Net op tijd wist hij zich te herstellen. Het o zo bekende kwartje was bij hem gevallen. Nu wist hij waarom de vrouw hem zo bekend voorkwam. Dit maakte een en ander wel heel wat gecompliceerder.
Hij liet Carolien los en pakte het glas over in zijn andere hand, om Gina een hand te kunnen geven.
Nieuwsgierig keken ze elkaar een paar seconden aan.
“Dag Jack,” sprak Gina met een heldere en krachtige stem, “ik heb al veel over je gehoord!”
Gina uit het ziekenhuis?