Het Herstel 5

Verbeten bleef Jack naar buiten staren. Naar zijn geliefde tuin. Hij hoorde dan ook nauwelijks wat Carolien tegen hem zei.

“Sorry, ik was even in gedachten verzonken, Carolien. Wat ze je?”

Glimlachend keek ze hem aan. Ze begreep enigszins dat dit alles overweldigend moest zijn voor hem. Per slot van rekening waren alle indrukken die hij nu op deed, nieuw voor hem. En ze hoopte vurig dat iets, een geluid, een geur wat dan ook, hem zou triggeren. Dat er weer iets van zijn geheugen zou terugkomen.

“Ik ga weer terug naar de keuken,” herhaalde ze haar woorden, “over 10 minuutjes is het eten klaar.”
“Dat is prima,” antwoordde Jack, “ik kom zo ook naar beneden.”

Onder het eten werd er weinig gesproken. Voor beiden voelde het nog steeds onwennig. Voor Carolien omdat ze feitelijk 6 jaar alleen had geleefd met hun of haar dochtertje en voor Jack omdat hij maar niet kon verkroppen wat er zich allemaal in zijn huis had afgespeeld.
Carolien had echt haar best gedaan, hetgeen Jack dan toch wel weer kon waarderen. Met smaak at hij meerdere bordjes leeg van zijn, nog steeds, favoriete gerecht.
Met een gelukzalig gevoel bekeek Carolien haar man en vooral het feit dat hij zo genoot van het eten. Ze was blij hem weer in huis te hebben, maar besefte tegelijkertijd dat ze nog een lange weg te gaan hadden.

Na het eten nestelden ze zich op de bank met een kopje koffie. Jack aan de ene kant en Carolien aan de andere kant van de bank. Fysiek nog geen meter, maar emotioneel gezien mijlen ver van elkaar verwijdert. Zeker wat Jack betrof.
Zwijgend keken ze naar het journaal en daarna een of ander achterlijk dating programma. Onwillekeurig gingen Jacks gedachten naar Nina en vroeg hij zich af of hij haar ooit nog eens zou zien. Met haar zou hij wel op date willen.

Toen het programma was afgelopen, strekte Jack zich even helemaal uit en keek met een veelbetekenende blik naar Carolien. Het was nog vroeg op de avond, maar toch was Jack uitgeput. Deze dag en alle indrukken, zeker emotioneel gezien, hadden hun tol geëist.
Ook Carolien voelde dit aan en schonk hem een lieve glimlach.

“Je bent moe, hè?” vroeg ze dan ook, “wil je gaan slapen?”
“Graag, als je het niet erg vindt?”
“Natuurlijk niet, Jack Ik begrijp het volkomen!”

Even staarden ze elkaar zwijgend aan. Een onuitgesproken vraag hing in de lucht. Voor Carolien misschien een verlangen. Voor Jack een ondenkbare situatie. Het was Jack die de stilte doorbrak.

“Ik slaap wel op de bank vannacht, Carolien. Dan kun jij, in je vertrouwde bedje slapen. Het…het komt nog te vroeg,” zei hij haperend.
Hij zag een spoortje van teleurstelling over haar gezicht glijden. Maar ze herpakte zich razend snel.

“Geen probleem. Ik zal boven een deken en een kussen voor je halen!”

En voor dat Jack kon reageren, vloog ze al de trap op. Even later stond ze weer naast hem en legde netjes de spullen op de bank. Een beetje ongemakkelijk stonden ze nu tegenover elkaar.
Carolien nam echter het initiatief, boog zich naar voren en gaf Jack voorzichtig een kusje op de wang. De eerste in 6 jaar tijd. Zachtjes streek ze hem over zijn borst. Met een verlegen blik keek ze hem kort aan.

“Slaap lekker, Jack!” en ze draaide zich om en liep de trap op naar boven.
Beduusd keek Jack haar na. Onbedoeld deed het korte intieme moment hem toch wel wat. En hij vervloekte zichzelf erom. Boos ging hij op de bank zitten en nam zich voor om zich niet zo makkelijke te laten inpalmen door haar. Hij begon zich uit te kleden, maar hield zijn t-shirt en zijn onderbroek aan. Hij maakte het licht uit en kroop onder de deken.

Boven hoorde hij Carolien stommelen op de badkamer. Even later ging ze de slaapkamer binnen en sloot de deur. Daarna werd het stil in huis.
Vroeger sliepen ze altijd naakt in bed. En onwillekeurig moest hij denken aan haar. Zou ze nog steeds naakt slapen? En in gedachten zag hij haar waanzinnige lichaam weer voor zich. Haar lange, slanke benen, dat platte buikje met die heerlijk borsten daarboven. Haar heerlijke, sappige lipjes die hij werkelijk ontelbare keren had uitgelikt tot ze hem smeekte om te stoppen. Om nog maar te zwijgen over dat krappe kutje, dat schijnbaar altijd open stond. Klaar om hem te ontvangen.

Met die beelden in zijn hoofd, had hij automatisch zijn lul vast gepakt. Hij was keihard.
Verschrikt opende hij zijn ogen en staarde in de duisternis. Godverdomme Jack, sprak hij zichzelf vermanend toe. Minutenlang bleef hij zo liggen, starend. Tot uiteindelijk de vermoeidheid het overwon en zijn ogen dicht vielen in een rustige, droomloze slaap.

De volgende morgen was Jack al vroeg wakker. Het was nog donker in huis en hij graaide naar zijn telefoon op de salontafel om te kijken hoe laat het was. Hij kreeg dat kloteding met moeite ontgrendeld. Een paar weken geleden had hij in het ziekenhuis een nieuwe telefoon aangeschaft en hij moest nog wennen aan dit toestel. Zijn eigen telefoon was door zijn ongeluk verloren gegaan. En daar baalde hij behoorlijk van, omdat daar net die fijne filmpjes en foto’s opstonden van Carolien met haar minnaar.

Het display lichtte op en hij zag dat het toch al 7.00 uur was. Langzaam ging hij rechtop zitten en merkte aan zijn lichaam dat de bank toch niet de meest comfortabele plek in huis was. Hij wreef zich de slaap uit zijn ogen en stond toen op om een kopje koffie te maken.
Het apparaat ratelde flink en hij hoopte dat het niet Carolien zou wakker maken. Met de koffie in zijn hand, stapte hij de tuin in. Slechts gekleed in zijn boxershort en t-shirt ging hij zitten in een tuinstoel. De koude ochtend lucht deed hem goed en hij genoot van de rust en stilte.

Op het gemakje nipte hij van zijn koffie en overdacht de situatie waarin hij zich bevond. En vooral wat nu de vervolgstappen gingen worden. Hij wist voor zichzelf wat het eindpunt moest gaan worden, maar daarvoor moesten nog heel wat noodzakelijke stappen worden gezet. Alles bevond zich nu nog in zijn hoofd en het werd tijd om zaken te concretiseren. Stap voor stap. Minutieus. Weldoordacht. Het zou heel veel tijd gaan kosten, maar tijd was iets wat hij nu in overvloed had. Een soort van planning was wenselijk, echter met voldoende ruimte om hier, indien nodig, vanaf te kunnen wijken.

Hij nam nog een slok van zijn koffie en moest inwendig even lachen. Hij moest denken aan een serie die hij en Carolien vroeger met veel enthousiasme volgden. Een fantasy serie.
Een serie waarin één van de vrouwelijke hoofdpersonen steeds weer een zelfde rijtje namen reciteerde. Als een mantra. Namen van de mensen op wie ze wraak wilde nemen.
Jack had ook zo’n lijstje.

Twee weken waren inmiddels verstreken en Jack sliep nog steeds op de bank. Hij was er inmiddels aan gewend, maar comfortabel was anders. Carolien deed haar best, maar pushte hem niet. Jack besefte dat hij haar “iets” moest geven en had dan ook besloten om vanaf vanavond bij haar in bed te kruipen. Slapen meer niet.

De omgang met het kind, Esmée, ging ook steeds beter. Hij tolereerde haar, deed normaal tegen het meisje, maar wilde in geen enkel opzicht een of de vaderrol op zich nemen. Nu niet, nooit niet. Hij moest wel erkennen dat het een lief en vrolijk meisje was, met ondanks haar leeftijd gezonde normen en waarden. Wat dat betreft had Carolien behoorlijk haar best gedaan met de opvoeding.
Regelmatig vroeg ze zijn aandacht en hadden ze echt leuke gesprekjes. Soms deden ze een spelletje of keken ze samen naar een tekenfilm. Momenten die Carolien glimlachend gadesloeg en haar hart vulde met vreugde en hoop.

De afgelopen weken had Jack met name gebuikt om weer in 2024 terecht te komen. Hij had zoveel gemist. De corona pandemie, de oorlog in Oekraïne en natuurlijk meer recent de ongelooflijke situatie in Israël en Gaza. Een ander dingetje was social media. Wat had dat een vlucht genomen! Natuurlijk was hij bekend met Facebook. Maar ook met Insta en Twitter wat jaren geleden nog in hun kinderschoenen stonden. Maar Snapchat? Of Tiktok? Uren was hij online op zijn mobieltje. Alle informatie tot zich nemend, zuigend als een spons. Soms met verbazing dan weer geschokt, om het volgende moment weer in lachen uit barsten om de stupiditeit die sommige mensen online ten toon spreidden. Hij had nog net geen vierkante ogen.

Natuurlijk zat Jack niet alleen maar op zijn telefoon te pielen. Waar hij voor zijn ongeluk een bloedhekel had aan fietsen, zat hij nu iedere dag minstens 1 a 2 uur op zijn old skool fietsje te tuffen door de stad. Ontspannen, alles bekijkend, bezig met zijn plannen. Een enkele keer ging hij naar zijn ouders om een kopje koffie te drinken. Ook ging hij minstens 4 keer in de week hardlopen. Alleen.
Hoe zeer Carolien ook aandrong om mee te lopen, tot nu toe had hij het nog steeds kunnen afwimpelen.
Jack was dan ook in een uitstekende conditie. Zeker fysiek en ook steeds meer mentaal. Klaar voor de volgende stappen.

Volgende week moest hij weer naar het ziekenhuis voor een controle. Hij maakte zich daar totaal geen zorgen over. Hij hoopte zo, dat hij Nina weer zou ontmoeten. Even had hij getwijfeld of hij haar in vertrouwen moest nemen. Maar als snel had hij dat idee al weer verworpen. Dat zou te veel complicaties met zich meebrengen.

Op wat eigenlijk haar vaste thuiswerkdag was, staarde Carolien versuft naar haar beeldscherm. Apathisch, verslagen, maar vooral onzeker. Na het gebruikelijke flesje water had ze zeker al 3 koppen koffie gedronken. Maar Rubens smerige sperma smaak kreeg ze maar niet weggespoeld. Giftig had ze het handdoekje in de prullenbak gegooid toen ze zijn kantoor was uitgelopen. Uiterlijk onbewogen, maar van binnen opnieuw tot op het bot vernedert. Ze was ten einde raad. Die oude man, haar baas, werd steeds gekker leek het wel. Vanochtend had ze haar bovenkleding moeten uit doen. Na een pijp sessie van zeker een halfuur, was hij niet zoals gebruikelijk in haar mond klaar gekomen. Nee, hij had als een fontein haar hele gezicht en borsten ondergespoten. Daarna had hij triomfantelijk met zijn lul zijn eigen sperma opgelepeld van haar borsten en haar bevolen om zijn pik helemaal schoon te maken.
Nadat ze zich weer had aangekleed, had hij haar een minuutje stilzwijgend zitten bekijken.
De volgende keer, zo zei hij vervolgens, zouden haar andere twee gaatjes aan de beurt komen.

Een traan rolde over haar wang terwijl ze nog een slok van haar koffie nam. Gatver. Alles leek wel naar zaad te smaken, bedacht ze zich.
Ze moest een einde aan deze situatie zien te maken. Maar ze had geen idee hoe ze dit moest aanpakken. Hij had haar volledig in zijn macht. Een andere baan vinden was haar nog niet gelukt en zolang Jack nog niet aan het werk was, had ze het geld hard nodig. Ze moest een manier vinden om te stoppen met het hoereren van zichzelf. Maar hoe?

Een bleepje op haar telefoon deed haar opschrikken uit haar gedachten. Een berichtje. Van Jack!
Met een kleine glimlach opende ze het berichtje en al lezend werd haar glimlach alsmaar groter en groter. Ze had eindelijk het idee dat er licht begon te schijnen aan het eind van de tunnel.

Na het versturen van het bericht legde Jack rustig zijn telefoon aan de kant. In gedachten staarde hij voor zich uit. De tekst was simpel geweest. Eenvoudigweg een mededeling dat hij wat boodschappen zou doen en vanavond zou koken. Echter was hij het berichtje begonnen met het woord Caro.
Caro was het koosnaampje dat hij en hij alleen vroeger gebruikte voor Carolien. Hij wist zeker dat ze dat zou opmerken.
Het spel was op de wagen

Hij liep naar boven om zich even lekker af te douchen na zijn hardloop rondje. 10 minuten later stond hij zich alweer af te drogen, toen de deurbel ging. Hij was alleen thuis, Carlien was werken en Esmée was nog op school. Hij sloeg zich een groot badlaken om zijn middel en snelde naar beneden. Toen hij de voordeur open trok, staarde hij naar een voor hem bekend gezicht.
De man staarde verbouwereerd terug en begon wat onsamenhangendst te mompelen. Totaal verrast door Jacks aanwezigheid.
Marcel!