De Kronieken van Wilma – 1

Dit verhaal is een vervolg op de serie ‘Het bedrog van Wilma. Het begint daar waar het laatste deel eindigde, vanaf het moment dat ik in het ziekenhuis ontwaakte. Dit eerste verhaal is nog relatief rustig van aard, met weinig seks. Eerder een reflectie op de stand van zaken, waar we nu stonden in onze relatie. Al snel zal blijken dat verrassingen de wereld nog niet uit waren en zal Wilma na haar eerdere avonturen niet van plan is terug te kruipen in het hokje van brave huisvrouw of Milf.
Dat was een gepasseerd station maar wat het dan wel ging worden mocht joost weten. Daar gaat deze vervolgserie over.

1. Het ziekenhuis. .

Tot mijn verbazing werd ik niet in mijn eigen bed wakker maar in een ziekenhuisbed. Wel in een verduisterde ruimte en ik dacht dat er een infuus in mijn linkerarm zat. Naast het bed zat Wilma die onmiddellijk reageerde op mijn bewegingen. Ze was erg blij te zien dat ik tekenen van leven vertoonde, gaf me een kus en riep de verpleegster erbij. Deze kwam al snel in gezelschap van een arts aanzetten. Er werden me wat vragen gesteld over hoe ik me voelde en daarna wat kleine testjes uitgevoerd. Wat later kreeg ik van Wilma te horen waarom ik in het ziekenhuis was beland.

In het kort gezegd kwam dit uit de koker van mijn schoonmoeder. Zij vond deze hoofdpijn niet normaal. Ondanks tegenwerpingen van mijn moeder, nl. dat ik dit soort hoofdpijnen al twee keer eerder in mijn leven beleefd had, was ze niet te overtuigen. Ze heeft 2 dagen gewacht, omdat jij vroeger volgens je moeder altijd de derde dag bij zinnen kwam. En toen ik op zondag nog altijd niet reageerde, heeft ze haar zin doorgedreven. Blijkbaar had ze al eerder contact gezocht met een bevriende neuroloog die zondag al direct wat scans heeft laten uitvoeren. Gelukkig bleek er geen sprake van een hersenbloeding of tumor te zijn, iets waarvoor iedereen vreesde. En nu lig je dus nog ter observatie hier in bed. Iets later die dag komt dan de neuroloog in gezelschap van mijn schoonmoeder en moeder voorbij. Er blijkt gelukkig niets aan de hand te zijn, uitgezonderd die zware verkoudheid dan, en mijn schoonmoeder moet met tegenzin toegeven dat mijn moeder misschien gelijk had. In ieder geval kon ik naar huis.

Daar ik snipverkouden was, ook nog hoge koorts had, dook ik direct het bed weer in. Ondanks alle bezwaren van de volwassenen laten mijn dochters en zoon zich niet tegen houden en kwamen even later bij mij aan bed zitten. Ze waren erg geschrokken bij thuiskomst uit Limburg, had Wilma me al verteld. Helemaal mijn dochters, die naast me lagen, totdat ze werden weg gestuurd. Kaj vond nog even de tijd om snel te zeggen dat oma hem bijgepraat had over de actie van afgelopen donderdag. En hij ook de video daarvan gezien heeft. Hoe gaaf hij het wel niet vond hoe die 2 mannen op hun nummer gezet waren. En wilde nog weten of we nu bij elkaar bleven. Ik heb geantwoord dat we ons best daarvoor gingen doen maar nog verder moesten praten, ook met hun.

2. Mijn moeders mening.

Die verdere week lag ik thuis aan bed gekluisterd. De eerste dagen nog met een stevige koorts en ergens die week ving ik een deel van een gesprek op tussen Wilma, en haar en mijn moeder. Ik hoorde mijn moeder zeggen: “.. dat het waarschijnlijk kwam doordat ik op jeugdige leeftijd een paar keer na een zware hersenschudding te vroeg opgestaan was. En dat dit al eerder een paar keer gebeurd was, altijd na een zware emotionele gebeurtenis. De eerste keer na de dood van mijn hond toen ik 6 jaar was, de andere keer na de dood van mijn opa 5 jaar later. Met beide gebeurtenissen, zeg maar met verlies van iets geliefds, zou ik niet goed omgegaan zijn. Volgens mijn moeder had het mijn vertrouwen in mens en dier beschadigd, omdat ze me zo maar alleen achter lieten. Dat mijn hoofd of hersens dat niet aankonden, het niet begrepen zogezegd, dus kreeg ik een soort van blackout , zoals nu ook weer. Die duurde toen altijd twee dagen, gevolgd door een zware verkoudheid. Het was blijkbaar Martin’s manier om met verlies om te gaan, als iemand of iets zijn rotsvaste vertrouwen beschadigd. Martin was daarna wel weer ok, maar ik weet dat hij dan niet meer dezelfde is als ervoor. Dat had ze gemerkt aan mijn liefde voor honden. Die was en is er nog altijd maar hij heeft er nooit meer een genomen. Die band durfde hij niet meer aan” , zo zei ze.

“En jij Wilma”, zo ging ze door: “hebt zijn vertrouwen beschadigd, meer dan je wellicht beseft. Waarschijnlijk heb je dat zelfs verloren, vrees ik. Wat Martin nu met deze actie gedaan heeft voor jou, komt denk ik meer voort uit zijn betrokkenheid en liefde voor jullie kinderen, dat zij in een veilige en stabiele omgeving kunnen opgroeien. Dat is het allerbelangrijkste voor hem, daar zet hij echt alles voor opzij. Dan geeft hij liever de voorkeur aan een slecht huwelijk in plaats van een scheiding, simpel omdat het beter voor hun is. Hem kennende, voelt hij toch nog een soort van verantwoordelijkheid, zeg maar loyaliteit aan jou, en daarom heeft hij dit allemaal gedaan. Dat hoefde hij niet, hij had al meer dan voldoende bewijsmateriaal in handen om de zeggenschap over de kinderen te krijgen. Je bent nu verlost van het juk van die mannen, kunt op eigen benen staan en krijgt op de kop toe de beschikking over een mooie som geld. Dus je hoeft je geen zorgen te maken over je financieel toekomst.

Dit alles neemt niet weg dat je, in mijn ogen, een egoïste bent. Wij, maar ook je eigen ouders, hebben meer dan eens fases in ons huwelijk mee gemaakt dat het saai leek. Je moeder heeft ooit eens gezegd dat ‘de grootste tragedie van een gezin het niet-geleefde leven van de ouders is’ . Die wijsheid hebben wij ons in onze oren geknoopt en je ouders ook voor zover ik weet. Want zowel ik en mijn man, hebben net zo als jouw ouders daar in onderling overleg een uitweg voor gevonden. Je ouders waren en zijn swingers, ik en mijn man zijn eerst naar parenclubs gegaan en de jaren daarna hebben we heel vaak aan partnerruil gedaan. Ofwel voor een oplossing gekozen waar we samen van konden genieten, en geen van ons is ooit in zijn eentje gaan rotzooien, zoals jij dat gedaan hebt. We hadden en hebben respect voor onze partner.”

Inwendig moest ik gniffelen want diezelfde woorden heb ik recentelijk ook al gehoord uit de mond van haar moeder. Vreemd dat onze ouders ons nooit op deze, zeg maar, val gewezen hadden, dat zou ons misschien veel ellende gespaard hebben.

Mijn moeder was doorgegaan met haar betoog: “Dus houdt er maar rekening mee, Wilma, dat je zijn vertrouwen kwijt bent en dat het je zeer, zeer veel moeite gaat kosten om dat terug te winnen, als je dat zelf nog wilt tenminste. Het zal nooit meer zijn zoals het geweest is, realiseer je dat zeer goed. Je moet accepteren dat dat onvoorwaardelijke vertrouwen verleden tijd is, want anders voer je een verloren strijd. Trouwens, je moet niet denken dat je dit nog kunt bespreken met hem. Dat je zijn vertrouwen verloren hebt is een vaststaand gegeven voor hem. Te meer daar dit niet 1 keer is gebeurd maar ook nog eens over een periode van meer dan 3 jaar. Hij zal naar je luisteren maar ergens tijdens het gesprek haakt hij gewoon af. Niet dat dat bewust gebeurd. Hij heeft het gewoon te diep weggestopt in zijn onderbewustzijn, het is als een zwart gat in zijn geheugen en op een specifieke moment in het gesprek zal hij alles vergeten, zelfs datgene waar jullie over aan het praten waren. Het is zijn manier om met dingen om te gaan en verder te leven. Vraag het maar aan zijn broer of zus die hebben met hem ook proberen te praten over opa of zijn hond. Oppervlakkig kan het nog maar als je dieper graaft of op zijn gevoelens ingaat, slaat hij dicht. En is hij het gesprek op slag vergeten. Mijns inziens is dat ook goed zo want wat geweest is geweest en je moet verder met je leven. In zijn geval vergeten maar niet vergeven, nooit niet. Hij zal het met zich meedragen, je er nooit op aanspreken of je iets verwijten, maar zijn vertrouwen ben je gewoon kwijt. Dus als je echt nog iets met hem wilt zal dat anders zijn dan wat je ooit had. Niet perse slechter, misschien zelfs beter. Kun je dit aan, wil je dat, stel je die vraag want de liefde zal anders aanvoelen. En doe dit nooit uit medelijden want dan doe je jezelf te kort. Zie het als een nieuwe fase in je leven en misschien vinden jullie de liefde opnieuw uit.”

Ik luisterde het aan en was verbaasd over mijn moeder. Hoe goed ze me kende en hoe feilloos ze de hand op de wond wist te leggen. Ze had 200% gelijk en ergens was ik blij dat zij dit aankaartte. Wilma mocht nu nadenken over de consequenties van haar daden en of en hoe zij de toekomst met mij zag. Want zoals mijn moeder al zei, hetzelfde zou het nooit meer worden.

Opeens kreeg ik een hoestbui en de dames snelden de kamer binnen. Mijn moeder keek me aan, en ik geef haar een knipoog en luchtzoen, waarop ze glimlacht. Ik stond even later op voor een bezoek aan het toilet, verfriste me een beetje en poetste mijn tanden. Dat was het dan ook wel want ik was nog te beroerd om iets meer te doen en blij om het bed weer in te duiken. Gelukkig met heerlijk fris beddengoed want dat was snel verwisseld door mijn schoonmoeder. Ik kon nog net een kopje bouillon naar binnen werken voordat ik weer in slaap val. Het heeft tot aan het eind van de week geduurd voordat ik koortsvrij was. En kon me niet herinneren ooit zo ziek geweest te zijn.

3. De leegte.

De dagen daarna hadden deze woorden van mijn moeder mij in mijn dromen achtervolgd. De pijn van het verlies van zowel mijn hond als mijn opa pijnigden dezer dagen mijn dromen, hersens en gevoel. Met name dan het gemis, de grote leegte die hierdoor in mijn leven was ontstaan, maakten deze dromen tot een hel voor me. De ongrijpbaarheid en het onomkeerbare, het definitieve niets lieten een gevoel van hulpeloosheid en machteloosheid bij me achter. Vreemd genoeg werd ik uiteindelijk op zaterdag opgeruimd en verfrist wakker. Erg rustig ook voor mijn gevoel. Wel kreeg ik naderhand te horen dat ik zeer onrustig geslapen had deze paar laatste dagen. Met mijn moeder heb ik later die dag over deze dromen gesproken en ze zei dat het wellicht mijn wijze was om dingen af te ronden en te verwerken. En dat dan die griep toch ergens goed voor is geweest.

Later die zaterdag is Wilma bij mij op bed komen zitten. Ze nestelde zich aan het voeteneinde en vroeg me hoe het me ging. Mijn moeder had me al verteld dat ze elke avond en nacht aan mijn bed gekluisterd was. Altijd nadat de kinderen waren gaan slapen. Ze zat dan in een stoel naast mijn bed, en liet me geen ogenblik alleen, volgens mijn moeder dan. Steeds met een boek in de hand. Zij was het die me verzorgde, het koortszweet wegwiste, mij hielp als ik mijn blaas moest legen. En als ik onrustige dromen had, mijn handen vasthield. Mijn moeder had regelmatig alles gecheckt en als ze in slaap gevallen was, had zij haar toegedekt. Zelf had ik van dit alles weinig tot niks meegekregen.

Nu zat ze dus aan het uiteinde van het bed, wel een beetje gespannen zag ik aan haar trekken. Ik keek haar rustig aan en voordat ik haar wilde antwoorden realiseerde ik me dat ik mijn angst om haar te verliezen kwijt was. Wellicht was het niet zo zeer het verliezen maar meer de leegte die ze zou achterlaten in mijn leven als we uit elkaar zouden gaan. Ik voelde dat ik die leegte nu bij wijze van spreken zou kunnen omarmen, door durfde te gaan en er niet meer bang voor was. En met dat besef was ik eindelijk in staat om mijn emoties naar Wilma beter te stroomlijnen. En dat was eigenlijk ook weer een groot woord, want mijn moeder had het goed door. Er niet echt sprake meer van emoties was, van liefde voor Wilma. Niet vanuit het gezichtspunt dat zij mijn vrouw of geliefde was, dat gevoel was verdwenen. Wel dat er nog iets bestond als die gezamenlijke verantwoordelijkheid voor de opvoeding van onze kinderen.

Er viel een rust over me heen toen ik uiteindelijk het gesprek begon. Die boosheid of teleurstelling over haar verraad naar mij toe was ik kwijt, niet die naar ons gezin toe. Over haar onverantwoordelijk handelen en het verwaarlozen van onze kinderen. Maar ik zat niet in die negatieve mode meer, het verwijtende zeg maar. Afstandelijk ook niet, eerder iets van onaanraakbaar, zonder gevoelloos te zijn. Ik zag dat Wilma dat ook zo ervoer, en dat er een spanning van haar afviel.

Uiteindelijk gaf ik dan een antwoord door te zeggen dat het voor het eerst sinds dagen echt goed met me ging. We keuvelden dan gemoedelijk verder over alledaagse zaken en de kinderen. Hoe hun vakantie geweest was, en meer. Ook vertelde ze me dat ze eindelijk met Kaj de zaken uitgesproken had. En tenslotte ook over de eerder beschreven actie de avond erna in de seksclub. Ongemerkt was ze overgestapt naar haar eigen situatie. Ze vertelde me dat ze een tweetal informatieve gesprekken, in bijzijn van haar advocaat, met de politie gehad heeft en dat het daarbij voorlopig zou blijven. Daar er geen officiële aanklacht lag hoefde ze dat ook niet meer te verwachten. Wel zou ze e.e.a met de belastingdienst moeten regelen. Verder had ze een drugtest ondergaan, die gelukkig negatief was uitgevallen. Dat riep dan wel weer vragen bij mij op, die ik dan ook stel. Zoals b.v. “Hoe vaak heb je dan nu wel drugs gebruikt als je seks met klanten had?” Daar moest ze dan weer op blozen en erkennen dat het minder vaak was dan ze had doen voorkomen. Eigenlijk alleen maar op de avonden op de seksclub en bij een tweetal vervelende klanten.

4. Op hete kolen.

Het viel me op dat ze op hete kolen zat en uiteindelijk kwam dan de prangende vraag op tafel. Ze durfde me daarbij niet echt aan te kijken en vroeg zachtjes: “Heb je over ons nagedacht? Wil je nog met mij verder gaan na alles wat ik je aangedaan heb?“ Rustig liet ik de vraag bezinken. Ik had hem al verwacht maar nam desondanks de tijd om mijn antwoord te formuleren. En vroeg dan: “Wat zou je zelf doen als ik nu in jouw situatie zou zitten?” Ze voelde aan dat de vraag een valkuil was die ze echter niet kon ontwijken en zei uiteindelijk: “Ik zou je het huis uitgegooid hebben en je flink laten bloeden voor wat je me aangedaan had.”

Dit antwoord lokte natuurlijke de volgende vraag van mijn kant uit: “En wat verwacht je van mij dan nu en wat zou je graag willen dat ik zou zeggen?” Ze zuchtte verdrietig en antwoordde vervolgens: “Dat je me aan de kant zet zoals Marcel en Wouter vanaf het begin af aan al gezegd hebben. Dat geen man met een vrouw getrouwd wilt zijn die haar geld als hoer verdient en hem bedriegt. Ik had gehoopt dat je anders was, maar vergis me dus in je.” Ik keek haar verbaasd aan en zei: “Heb ik jou of iemand anders ooit veroordeeld op wat voor werk men doet? Daarvoor zou ik je nooit aan de kant zetten. Ik ben wel zeer teleurgesteld over het feit dat je me al die jaren bedrogen en niet vertrouwd hebt. Je oor naar andere mannen hebt laten hangen, geen geloof in mij had. En meer nog dat je onze afspraak stilzwijgend verbroken hebt, je eigen weg gegaan bent. Dat je daarmee verraad gepleegd hebt aan onze afspraak, aan alles wat wij hadden.”

Ze keek me in mijn ogen en vroeg: “Dus je wijst me niet af omdat ik een hoer ben?” “Klopt” zei ik “dat is geen reden voor mij en dat zou je ook moeten weten. Jij stippelt jouw levenspad uit zoals ik dat met het mijne doe. Je maakt daarop elke dag je eigen keuzes, goede en zeer zeker ook minder goede, meer niet. Het was jouw keuze om dat werk te gaan doen, net zoals het ook een keuze was mij daar geen deelgenoot van te maken, door mij niets te vertellen, en te delen met mij Ofwel: Je koos simpelweg om je levenspad zonder mij verder te willen bewandelen. Dat kan natuurlijk altijd gebeuren in het leven dat wegen zich scheiden, de afspraak was echter dit elkaar te vertellen.”

5. Schaamte.

Wilma knikte en zei: “Dat klopt dat hadden we afgesproken. Het spijt me nu dat ik dat niet gedaan heb, dat was een erg slechte keuze van mij. Dit leven is me niet bevallen, ik had alleen de moed niet om het jou te vertellen. Ik schaamde me al die jaren dood hiervoor, het vrat me van binnen op. Mams zei dat laatst ook al tegen me: ‘schaamte is een zielvretende emotie’ en dat is meer dan waar. Kun je me dit vergeven?” Mijn antwoord was vrij straight: “Wat moet ik vergeven, dat je zonder mij een nieuw leven bent begonnen of dat je mij dit niet verteld hebt? En dan nog, wat heeft het nu, na 3 jaar, nog voor zin je te vergeven. Je hebt die keuze al zo lang geleden gemaakt en er nooit spijt over gehad, al zeg je nu van wel. Voor mij betekent het gewoon dat het voor jou al die tijd de juiste keuze geweest is. Ook nu nog, want je bent nog altijd niet eerlijk tegenover mij en wellicht ook niet naar jezelf.

Daarboven op geniet je van de vrijheid die je hebt, dat je aan een saai huwelijk ontsnapt was, zoals je zelf gezegd hebt. Wat mij op dit moment uitermate verbaasd, is dat je toch weer iets met mij wilt. Je hebt al die jaren een dubbelleven geleid en ik had verwacht, nu je uit handen van die mannen bent, dat je op eigen benen wilt gaan staan. Dat was ook het doel van mijn actie, zoek er niet meer achter. Nogmaals, dat leven is je bevallen anders had je het niet zo lang vol gehouden, of vergis ik me hierin? Je bent nu financieel onafhankelijk dus wat houd je tegen om te scheiden van mij. We komen wel tot een regeling m.b.t. de omgang met de kinderen, dat hoeft je niet tegen te houden. En ik zal altijd op een bepaalde manier van je blijven houden. Uiteindelijk ben je toch de moeder van onze kinderen. Ik vind het alleen jammer dat het zo heeft moeten verlopen.”

Zij wilde wat zeggen maar ik gaf aan dat ik nog niet uitgepraat was, en ging verder zeggende: “Maar ok, het is nu eenmaal niet anders en we moeten door, voor de kinderen. Ik weet dat onze ouders je al op je gedrag en de consequenties daarvan aangesproken hebben. Ik heb geen behoefte om in herhaling te vallen, en kijk liever vooruit. Ik wil niet in het negatieve, verwijtende blijven zitten. Nee Wilma, ik geef hier liever een positieve draai aan. We hebben samen een drietal prachtige kinderen op deze wereld gezet en daarmee de verantwoordelijkheid voor hun opvoeding op ons genomen. Al is de liefde er niet meer, houden we niet meer van elkaar zoals voorheen en hebben onze wegen zich deels gescheiden, dan nog ontslaat ons dat niet van deze opgave. Persoonlijk zou ik graag met jou de komende zeg maar 6 jaar dit nog een mooi vervolg willen geven. Dat was voor mij ook het belangrijkste motief voor die actie. Namelijk jou uit de klauwen van deze mannen halen zodat je zonder druk van buiten hierover kunt nadenken en beslissen.

Het is nu voor jou de tijd om je keuzes te maken over het vervolg van je leven. Je kent mijn voorkeur, maar misschien is dat niet wat je zelf in gedachten hebt. Denk er goed over na, bespreek het met je moeder en eventueel anderen en dan hoor ik dat wel van je. En als je kiest voor mijn voorstel om samen de opvoeding van onze kinderen te blijven doen, dan praten we wel over hoe we dat samen gaan invullen. Zelf gaan mijn gedachten uit naar zoiets als zeer goede vrienden, misschien zelfs ooit weer ‘friends with benefits’, zoals vroeger in onze studententijd. En wie weet, misschien zelfs weer meer”. Ik haal een oude Taoïstische filosofie aan, onder meer die over de rol van leraar en leerling. Dat men in zo een relatie open moet staan voor elkaar, van elkaar leert de ene keer in de rol van leraar, de andere keer in de rol van leerling. De dynamiek van zo een relatie schets ik haar en zeg dan: “ Wij zijn op een bepaald moment gestopt met praten, om zaken met elkaar te delen en te leren van elkaar. Die wil en behoefte was er blijkbaar niet meer, we waren op elkaar uitgekeken en op dood spoor aangekomen. En nu, deze laatste paar weken is dit nieuw leven ingeblazen, uit noodzaak voor de kinderen. Of dat voldoende basis geeft om door te gaan weet ik niet. Sowieso wil ik eerst weten hoe jij hier inzit, hoe jij dit ziet. Want ik geloof niet dat je hier nog niet over nagedacht hebt.”

6. Onze kinderen.

We zagen vervolgens een tijdje rustig voor ons uit te kijken. Wilma nog altijd aan het voeteneinde van het bed, spelende met haar trouwring. Totdat we opeens gestoord werden voor het avondeten. Ik kreeg een stevige en voedzame vissoep voorgeschoteld, terwijl Wilma zich bij de anderen aan de eettafel voegde. Na het eten kwamen Manon en Lilian bij me op bed zitten en praatten we rustig over hun vakantie, school en andere zaken. Opeens, of zoals men wel eens zegt ‘vanuit het blauwe hinaus’, vroeg Manon of ik en mama gingen scheiden. Ik schrok me wezenloos en vroeg hoe ze op die gedachte kwam. Ze zei dat iedereen, maar met name mama, de hele week al liep te huilen, verdrietig en ook boos was. En dat beide oma’s wel heel erg kwaad op Wilma waren. Daarop nam ik haar in mijn armen en vertelde dat ze zich nergens zorgen over hoefde te maken. Dat mama en ik absoluut niet wilden scheiden alleen maar erg boos op elkaar waren. Maar dat was iedereen wel eens op elkaar. Ik zag hun beiden wat opvrolijken door dit antwoord en Lilian voegde toe: “Als jullie toch gaan scheiden willen we bij jou blijven paps. En dat geldt ook voor Kaj.” Ik keek haar verliefd aan en gaf haar een knuffel en zag dan in mijn ooghoek Wilma staan. In een soort van bevroren houding, waar langzaam tranen over haar gezicht begonnen te rollen. Ze wilde weglopen maar ik was erg snel uit mijn bed en bij haar. Vroeg aan Manon en Lilian, of ze wat te drinken en knabbelen voor ons allemaal konden halen ook Kaj vragen om hiernaartoe te komen. Dan gingen we samen eens praten over alles wat gebeurd was de laatste tijd en wat we er samen aan konden veranderen.

Ik nam Wilma mee terug de kamer in en praatte even met haar. Het was natuurlijk een klap in haar gezicht om te horen dat de kinderen de voorkeur aan mij gaven maar ik had haar hier al min of meer voor gewaarschuwd. En kwam hier op terug, zeggende dat ik wel begreep dat het hard bij haar aankwam, helemaal om dit uit de mond van je eigen kinderen te mogen horen. En voegde daaraan toe: ‘Kinderen worden opgevoed door wat de volwassene is en niet door zijn of haar praatjes’ . Raadde haar vervolgens aan dit in gedachten te houden als we dadelijk met hun gingen praten, temeer daar zij zich de laatste jaren te weinig aan haar woorden gehouden had. Wilma antwoordde dat dat het niet was, eerder het besef dat ze ons allen de laatste jaren zo verwaarloosd had en dat mijn moeder gelijk had toen ze stelde dat zij een slechte moeder was. Ik antwoordde snel: “Een slechte moeder is een groot woord, je hebt de laatste jaren niet altijd de juiste keuzes gemaakt en bent te egoïstisch geweest, te veel voor je eigen genot gegaan zonder acht te geven op ons. Daar komt bij dat Marcel en Wouter echte roofdieren zijn, en zich in ons huiselijk leven hebben binnen gedrongen, ons gezin hebben proberen kapot te maken. Ze hebben je proberen te isoleren zoals roofdieren dat doen als ze het zwakste dier in een kudde uitzoeken als hun prooi. Dan ben je bijna zo goed als verloren.”

Ze keek me aan en gaf me een kus zeggende: “zo heb ik er eigenlijk nog nooit tegen aangekeken, maar het is een goede vergelijking. Nu ben ik maar wat blij dat ze definitief uitgeschakeld zijn door ons” en ze praatte me even bij over de getoonde video in de seksclub en de daarop volgende inval van de politie. En dat beide heren nu in de cel zaten. Ik was trots op hun en lachend antwoordde ik: “dus we moeten alleen nog de ontstane onrust in ons gezin herstellen nu die roofdieren uit de roulatie genomen zijn.” Er verscheen een lachje op haar gezicht, terwijl ze zei: “Was het maar altijd zo simpel. Ik moet je liefde terugwinnen, want ik houd nog altijd van je al heb ik de schijn tegen.”

En dat waren terechte woorden, want simpel was het dus niet, zo bleek wat later. Om eerlijk te zijn was het daaropvolgende gesprek met onze kinderen erg confronterend voor ons beiden, zelfs voor mij tot mijn grote verbazing. Onbedoeld waren Wilma en ik naast elkaar op bed gaan zitten, met onze armen in elkaar verstrengeld. Dit onbewuste gebaar, ons zo knus samen te zien zitten, bleek de spanning bij de kinderen een beetje weg gehaald te hebben.
De meisjes nestelden zich aan het voeteneinde van het bed terwijl Kaj een stoel pakte. Kinderen zijn gevoeliger en zien meer dan we vaak denken. Wilma heeft het erg voor haar kiezen gekregen in dit gesprek en het was min of meer een bevestiging van wat ik eerder tegen haar gezegd had m.b.t. het doen van de dingen die je beloofd.

Het blijkt een meer dan goede zet geweest te zijn dat we uitgebreid de tijd namen voor dit gesprek met hun. Als gezin bracht het ons ook dichter bij, is mijn inschatting achteraf. Helemaal omdat de kinderen zich gewaardeerd voelden doordat naar hun geluisterd werd, zij vrijuit konden spreken, en wij ook openlijk spraken over hoe moeilijk opvoeden soms kan zijn en iedereen wel eens fouten maakt. Aan het einde van het gesprek lagen de meisjes naast ons in onze armen en zat Kaj aan het voeteneinde. Een eerste horde was zogezegd genomen.

Het enige minpuntje was dat Wilma zich nog altijd een slechte moeder voelde, hoe ik ook op haar inpraatte. Maar deze gesprekken hadden haar gelukkig wel de ogen geopend, met name over de onverwachte en ondoordachte gevolgen van haar keuzes.

De dag daarop hebben we een lang gesprek met onze ouders gehad. Zij waren, meer nog dan ik, niet volledig overtuigd door Wilma, maar ook niet tegen onze hernieuwde poging. Uiteindelijk gaat het geluk van hun kleinkinderen hun toch het meest aan hun hart.

7. Status quo?

Wilma en ik hebben wel nieuwe afspraken gemaakt voor de komende periode. Ik had ondermeer aangegeven dat ze bij mij in bed mocht slapen als ze dat wilde, maar dat seks voorlopig niet tot het pakket hoorde. Dat ik de huidige situatie meer als een status quo zag, puur en alleen in het belang van onze kinderen, maar dat van enige vorm van intimiteit nu nog geen sprake kon zijn. Daar teveel voor gebeurd was en mijn vertrouwen te veel beschadigd. En ik niet iemand ben die van inhoudsloze seks hield. Dat was wel een tegenvaller voor haar begreep ik, maar zo eenvoudig ben ik nu ook weer niet te verleiden. Daar moest ze dan wel meer dan haar beste beentje voor inzetten. Als ze zonodig seks wilde hebben moest ze dat maar buiten de deur zoeken en doen en als ze daarna thuis wilde slapen dan maar in de logeerkamer. En sowieso geen seks meer met anderen in mijn huis en ook geen seksvrienden mee naar huis nemen. Mocht ze verliefd worden op iemand anders dan moesten we de situatie bespreken, ook met de kinderen.

Eigenlijk waren we terug bij af, zoals in onze studententijd. Maar nu met 3 kinderen en een heleboel ervaringen rijker. Wilma kon, als ze wilde., weer ongeremd haar gang gaan zoals toen, als ze maar open en eerlijk bleef. Maar nu niet alleen naar mij toe maar ook naar haar kinderen. En dat moest ze maar leren te managen.

En dat werd een zwaardere opgave dan ze vooraf ingeschat had. Gelukkig luisterde ze deze keer naar haar moeder en vroeg ze de hulp in van een psychologe/seksuologe. Een bekende trouwens van haar moeder waar deze al een aantal jaren mee samenwerkte.

8. De Psychologe.

Met deze psychologe, Karin geheten, had ze in het begin 2 maal per week een gesprek. Niet alleen over haar seksverslaving of nymfomanie, maar ook over wat ze precies wilde in haar leven en natuurlijk over ons. Midden november, op een dag na zo een sessie, kwam Wilma zwaar gefrustreerd thuis en was geen weg met haar te bewandelen. Ze vierde al haar boosheid op me los en in het gesprek dat daarop volgde zei ze dat ze niet het idee had vooruit te komen bij deze dame, dat ze empathie miste. Ze had niet het gevoel dat deze persoon zich kon inleven in haar situatie en haar dus begreep. Ik stelde voor dat het misschien een idee was als ik haar eens vergezelde op zo’n gesprek, wat haar bij nader nadenken wel een goed idee leek. Wie weet zou dat helpen dat en anders was er geen kip over boord. Ze besprak het met de psychologe en die ging aarzelend akkoord.

Ik had mijn gedachten laten gaan over Wilma’s frustratie en in mijn hoofd had zich een ideetje ontwikkeld om het probleem waarmee ze zat te visualiseren. De week daarop, op de dag van de sessie zei ik tegen Wilma: “Neem eens je mooiste lingerie setje mee en dan ook dat mooie doorschijnende negligé.” Ze keek me verbaasd aan en vroeg waarom? Ik zei: “Ik heb een plannetje en als ik je vraag of aan stoot ga je even naar het toilet en kleed je je om. En je komt pas naar buiten als ik je roep.”

Een uurtje later zaten we bij de psychologe. Wat een mooie vrouw was de eerste gedachte die bij me opkwam. Ongeveer van dezelfde leeftijd als Wilma, wellicht iets jonger. Zeer elegant gekleed, design mantelpakje waarvan ze het jasje uit had gedaan. De verwarming stond relatief hoog, dus dat was wel te begrijpen. Ze had een mooie witte bloes aan, een fraai decolleté, cup-D was mijn inschatting. Donkerblond met een lichte tint, wellicht Zuid-Europese roots uit een ver verleden. Als ze ook dat temperament zou hebben zou het plaatje compleet zijn.

Ik stelde me voor en zij vroeg daarop aan Wilma: “Waarom wilt u zo graag dat uw man u vergezelt?” Ik zei daarop: “Mag ik deze vraag i.p.v. mijn vrouw beantwoorden?” en stootte tegelijkertijd Wilma aan. Die snapte de hint, stond op en zei: “Sorry, maar ik moet dringend naar het toilet.” Ik knikte en ging verder in op de vraag van de psychologe. “Wilma heeft het gevoel dat u haar niet volledig begrijpt of aanvoelt. Misschien is het daarom verstandig dat iemand anders haar situatie aan u uitlegt, dat kan soms verhelderend werken en een impasse doorbreken.” De psychologe knikte begrijpend en ik ging verder.

Ik vertelde een beetje over Wilma’s seksuele verleden, zei dat ze vroeger, in onze studententijd, ook vaak erg losbandig was, soms ook wat langere seks-relaties naast onze relatie erop na hield. Vervolgde mijn verhaal door te zeggen: “Dat was eigenlijk vrij normaal in die tijd, veel studenten hadden toch een wat meer vrijere moraal of kent u dat niet uit uw eigen tijd?” Ik zag haar lichtelijk blozen zonder dat ze verder op mijn opmerking inging. Mijn uitleg vervolgend zei ik: “De vraag die Wilma nu bezighoudt is of haar ‘oversekste of nymfomane’ gedrag, de extremere losbandigheid en het verlangen naar seks voortkomt uit het gebruik van drugs, zoals XTC of cocaïne, of iets van haarzelf is, wat nu losgekomen is in deze laatste periode?”

9. Wilma presentatie aan de psychologe.

Ik riep Wilma en die kwam in een werkelijk oogverblindende outfit naar binnen gelopen. Ik keek naar de reactie van de psychologe, zag ook weer die lichte blos op haar gezicht verschijnen, en als ik het goed zag ook wat hardere tepels. Dit negerend zei ik: “Ik heb Wilma gevraagd dit mee te nemen en aan te trekken. Wat ik u wil duidelijk maken hiermee is dat ze een erg sensuele en seksuele uitstraling heeft. Het is dat gevoel van verleiding, van macht over mannen en vrouwen, dat haar opwindt. En ik zie dat het u ook niet onberoerd laat. Dit is waar Wilma van geniet en waardoor ze zich kan overgeven aan haar lustgevoelens. In het begin is het de pure geilheid en dat gevoel van macht, maar later op de avond is het meer de lust en een soort roes waarin ze zich laat meeslepen.”

De psychologe knikte begrijpend en ik had het gevoel dat de boodschap was overgekomen. Zag haar ook weer stiekem naar Wilma gluren, ze kon haar ogen haast niet van haar afhouden. Wilma keek me aan en ik zei: “Kleed je maar even om schat, ik denk dat Karin nu weet waar je mee worstelt”. De psychologe knikte bevestigend en slikte even toen Wilma wegliep. Ik zei: “Ja he, ze is een zeer mooie en sexy vrouw” en weer moest Karin blozen alsof ze zich betrapt voelde. Om haar te redden uit deze ongemakkelijke situatie ging ik verder met mijn betoog: “Ik heb u zojuist uitgelegd wat Wilma graag bespreekbaar wilt maken, wat haar dwars zit. Zelf zou ik graag zien dat u alles in een nog wat breder perspectief plaatst. Dat Wilma leert wat haar sterktes zijn en daar voor durft uit te komen. Dat ze zogezegd in haar sterkte gaat staan. En dat is volgens mij heel veel anders en meer dan want ze hier laat zien met haar sexy en spetterende uitstraling. Dat is slechts een aspect van haar, zij is zoveel meer waard als vrouw, moeder en persoon. Ze heeft veel meer in haar mars dan ze denkt, iets waar ze zich misschien niet bewust van is of niet durft te laten zien.

Ik weet dat dit een andere vraag is als waarmee zij naar u toegekomen is, ze is te bescheiden of te onzeker schat ik in. Ze heeft de laatste tijd ook wat klappen gehad die haar zelfvertrouwen aangetast kunnen hebben. Enerzijds het feit dat ze misbruikt is door die mannen, maar ik denk dat de keuze van onze kinderen voor mij bij een eventuele scheiding nog harder bij haar aangekomen is. Dit zal ze vanuit zichzelf nooit naar voren brengen. Ik vind het belangrijk dat ze haar eigen sterktes leert zien, en stel het op prijs als hier een tipje of meer van naar buiten komt , dat u een eerste aanzet levert als Wilma daar klaar voor is. Zij zal dat nooit durven zeggen of vragen. Ik heb mijn kansen bij haar hierop verspeeld ben ik bang.”

Karin stelde dan een wedervraag: “Waarom denk je dat laatste Martin?” Mijn antwoord was simpel en direct: “Wat ik u net liet zien van Wilma kon ik vroeger nooit. Haar mooiheid, haar sensualiteit delen met anderen was een stap te ver voor me. In mijn hart was ik erg jaloers en heb nooit echt kunnen omgaan met haar seksuele moraal. Heb het toegelaten maar echt over haar libido nooit gesproken. Simpel, omdat ik altijd bang was om haar te verliezen, zag wel die mooiheid of grootsheid in haar maar om dit te delen met anderen zoals zojuist is me nooit echt gelukt. Een gebrek van vertrouwen in mijzelf en indirect heb ik daarmee bijgedragen dat Wilma haar vertrouwen in mij verloor. Dat heb ik pas de laatste weken leren inzien. Ik kan haar nu loslaten, nu het te laat is.” Op dat moment kwam Wilma weer aangekleed naar binnen gelopen en brak ik het gesprek af. Stond op, en boodschapjes Wilma mijn stoel aan en nam afscheid van Karin. Waarop zij zei dat als ik wilde we een andere keer hier eens verder over konden praten.

Bij de rest van het gesprek was mijn aanwezigheid niet nodig dus ging ik in een bar aan de overkant van haar kantoor een lekker glas bier drinken. Een klein uur later kwam Wilma opgetogen naar buiten toe en gaf me een dikke kus op het verwarmde terras, opgetogen zeggende: “Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Eindelijk begrijpt ze me en hebben we heerlijk gesproken met elkaar.” Er volgde van mijn kant een kort antwoord: “Gewoon een gevoel schat, meer niet. Ben nu wel blij dat de aanpak goed is gevallen en je stappen kunt gaan maken. En trouwens wat een mooie vrouw is die psychologe en zag je hoe ze op je reageerde. Je liet haar niet onberoerd,” waarop Wilma geheimzinnig lachte. De daarop volgende weken ging Wilma met steeds meer plezier naar deze psychologe toe en het was duidelijk te merken dat de sessies aansloegen en haar goed deden.

Dan kwam een moment, vlak voor de kerst, dat ze me vroeg om bij het gesprek, begin januari, aanwezig te zijn. Ik kon daar geen nee tegen zeggen als het om onze toekomst ging. Maar gaf wel aan dat ik eerst alleen een sessie met Karin wilde hebben. Dat werd geregeld en in de periode tot die afspraak heb ik mij regelmatig afgevraagd waar ik aan begonnen was en wat ik bespreken wilde.

Met name voor Wilma veranderde er heel veel nu ze niet meer als hoertje hoefde te werken. Ook niet meer als beleggingadviseur trouwens. Wel zou ze haar studie afronden en tot die tijd blijven werken voor die holding. Maar dat zou niet meer dan 6 en hoogstens 8 maanden zijn, dan zou haar contract aflopen. Wilma gaf aan dat ze deze wereld wel spannend vond, maar absoluut niet meer als hoertje wilde werken. Wat haar bevallen was waren die thema-avonden in de seksclub en eigenlijk wilde ze graag iets meer in die richting doen. Meer inhoud en cachet geven zei ze, maar het hoe en wat wist ze nog niet. Ze vroeg me wel of ik haar eens mee wilde vergezellen naar zo een avond zodat ik een idee zou krijgen. En voegde er direct aan toe dat ze eerst de gesprekken met Karin, haar psychologe annex seksuologe, achter de rug wilde hebben voordat ze hiermee iets wilde gaan doen. Want misschien kwam ze daar wel op andere ideeën of inzichten. Voor nu wilde ze weten of ik er problemen mee zou hebben als ze in die wereld wilde blijven werken.

Een week of 6 later, aan het begin van een avond zat ze weer eens bij me aan het voeteneinde. Wat me opviel was dat ze inmiddels veel rustiger was, relaxed op een bepaalde wijze. En toen ik haar aankeek zag ik dat die harde trekken vervangen waren door een zachtere en meer sensuele uitstraling.

In de periode na de inval in de seksclub heeft Wilma toch nog een aantal gesprekken met de politie gehad. Wouter en Marcel zijn daarbij in hechtenis genomen en Wilma haar betrokkenheid bij de chantage zaken wordt dieper uitgelicht. Uiteindelijk loopt dit voor haar met een sisser af, omdat al snel blijkt dat alles uit de koker van Wouter en Marcel kwam, en Wilma en haar andere ‘collega’s’ gewoon in de val gelokt zijn door beide heren. Haar advocaat heeft in diezelfde periode een schikking getroffen met de belastingdienst. Dit laatste ging uiteindelijk relatief gemakkelijker dan gedacht, mede omdat bewezen kon worden dat alles buiten haar medeweten gebeurd was. Tenslotte is ze er met een waarschuwing en een fikse naheffing van afgekomen.

10. Waar hangt Wilma uit?

Helaas werd de goede sfeer van de laatste weken toch weer verbroken door Wilma. Ze was in december weer elke dag gaan werken voor die holding. Haar baas had haar en haar collega in de periode daarvoor vrijaf gegeven in afwachting van het politieonderzoek zo had Wilma gezegd. Iets vergelijkbaars gold ook voor haar studie. Begin december was er gelukkig een verklaring gekomen die stelde dat Wilma en haar collega onwetend waren van de criminele activiteiten van hun opdrachtgevers. Dat was voldoende om weer aan het werk te gaan en de studie voort te zetten.
Om wat achterstallig werk zo snel mogelijk te verwerken was Wilma elke dag gaan werken, maar niet meer dan 6 uur per dag was afgesproken. Ook tussen Kerst en nieuwjaar zouden we beiden een drietal dagen werken, maar dan ging het meer om jaarafsluitingen, zowel voor haar als voor mij.
In ieder geval gingen we zoals gebruikelijk tweede kerstdag bij mijn ouders eten en zouden de kinderen daar een paar dagen blijven. Ik zou ze dan de 29e in de loop van de middag ophalen.

Wilma was de 27e al vrij vroeg de deur uit zonder echt goed afscheid te nemen van mij en de kinderen. En de 2 dagen daaropvolgend leek ze wel van de aardbodem verdwenen. Een vrijwel totale radiostilte zoals men zegt, ik kreeg geen enkele reactie op wat voor Whatsappje dan ook. En hetzelfde hoorde ik ook van de kinderen die me in paniek belden. Het echt enige contact wat ik had was daarbij ook nog eens zeer bevreemdend. Op de avond van de eerste dag had ik haar via FaceTime proberen te bellen. Standaard neem ik altijd mijn telefoongesprekken op als die via FaceTime verlopen, dat is een soort obsessie. Dus nu ook en tot mijn verrassing werd de telefoon opgenomen. Maar niemand antwoordde ik hoorde in eerste instantie alleen maar achtergrond geluiden die leken op slagen, gekreun en gezucht. Toen zei een vrouwenstem: “Wilma, deze is voor jou” waarop terug geschreeuwd werd: “Zet uit …ddomme, we zijn met opnames bezig, dat zie je toch.” En daarop volgend een mannenstem: “Zet direct uit trut, je ziet toch dat ze in deze positie niet kan praten”. En vanaf dat moment was de telefoon uitgeschakeld. Daarna niets meer gehoord en de telefoon was de 2 volgende dagen ook uit. De dag daarop ben ik naar mijn schoonmoeder gelopen met de vraag wat te doen. Moest ik naar de politie gaan om een vermissing te melden? Ze wist hier ook geen raad mee en we hebben van lieverlede besloten het een paar dagen aan te kijken.

Daar de afspraak was dat als ze seks met iemand zou hebben, ze ofwel daar bleef slapen of thuis op de logeerkamer dacht ik dat dit het zoiets moest zijn. Aan de andere kant was de afspraak dat ze in de avond thuis zou zijn voor de kinderen, maar ja die waren er nu ook niet, dus had ze haar kans blijkbaar geroken. Helaas had ze Zich niet aan haar afspraken gehouden om mij te informeren als ze zou wegblijven. Ik was dus aardig pissig en teleurgesteld toen ik de kinderen ging ophalen. Had al haar kleding en toiletspullen uit onze slaapkamer verwijderd en naar een logeerkamer verplaatst. Ook haar toegang tot ons huis was al geblokkeerd.

In de tussentijd had ik al een paar keer gecheckt waar ze verbleef middels de functie ‘waar zijn mijn vrienden’ op de telefoon en ik kreeg constant dezelfde locatie, ergens ten zuiden van de snelweg tussen Tilburg en Eindhoven. Of het nu in de ochtend, middag of nacht was, dat maakte geen verschil de auto stond daar. Het bevreemdde me een beetje en ik besloot er naar toe te rijden, voordat ik de kinderen zou ophalen. Het was een kleine omweg en ik besloot de 29e erg vroeg af te rijden en gaf mezelf tot 11.00 de tijd om zeg maar te spioneren. Had een thermosfles met warme koffie meegenomen, alsmede wat broodjes, een verrekijker en een goede fotocamera.

Zo stond ik al om 8.30 op een desolaat bedrijventerrein, bijna tegen de Belgische grens aan. Het zag er verlaten maar niet verwaarloosd uit. Maar ja, ik was er ook bijzonder vroeg en dan vlak voor de jaarwisseling. Haar auto stond een eindje verderop geparkeerd en aan de bladeren en vogelpoep op het dak van de auto te zien, werd al duidelijk dat deze een even niet gebruikt was. Ik had mijn eigen auto wat verder op geparkeerd, uit het directe zicht van Wilma haar auto maar wel met een goede kijk op de diverse bedrijfspanden en loodsen. Er gebeurde vrij weinig in de tijd dat ik daar was. Logisch gezien de tijd van het jaar. Juist op het moment dat ik het wilde opgeven kwamen 2 Volkswagen busjes gevolgd door een grote Mercedes het terrein opgereden. Ik legde de fotocamera naast me neer en nam de verrekijker in mijn handen.

Uit de eerste auto stapten een 4-tal goed uitziende mannen, en uit de tweede een 6-tal zeer schaars geklede vrouwen, maar geen Wilma. Als laatste gingen de deuren van de Mercedes open. Er stapten een twee stevige mannen uit, en een van hen deed de achterdeur open. Aan een paar riemen sprong een tweetal honden uit de auto. Niets bijzonders was mijn eerste gedachte en wilde mijn verrekijker al weer opruimen. Toen zag ik de man aan een andere riem trekken en tot mijn grote verbazing kwam Wilma als een hondje uit de auto gekropen. Vrijwel helemaal naakt en ik toen ik goed keek zag ik een staart uit haar kont omhoog steken. De man nam de riemen in een hand en Wilma werd net als de honden mee getrokken. Op handen en knieën kroop ze voort, maar wel met hand- en kniebeschermers. Ook viel me op dat de man haar met een zweepje regelmatig een tik gaf, blijkbaar ging het hem niet snel genoeg. Ik was met meer dan stomheid geslagen en had nog net het besef om snel mijn fotocamera te nemen en wat foto’s te nemen voordat ze het gebouw in verdwenen.

Verdwaasd bleef ik achter in de auto en het koste me een aantal minuten voordat ik me weer hervonden had. Dacht je alles in de wereld al meegemaakt te hebben en overkomt je dit. Zoiets bizars had ik in mijn leven nog nooit meegemaakt en kon het eigenlijk nauwelijks geloven. Ik pakte de camera op en speelde de foto’s terug. Vergrootte het beeld een beetje en ja het was duidelijk Wilma die daar aangelijnd mee naar binnen werd getrokken. En. Iet alleen een plug met staart in haar kont had, bij het scherper instellen en inzoomen zag ik ook dat haar tepels en borsten uitgerekt werden door klemmen met gewichten. En naar haar gezicht kijkend was er geen blik van schaamte of zo. Eerder het tegenovergestelde schatte ik in, iets van opwinding en lust. In gedachten verzonden ben ik vervolgens naar mijn ouders gereden en heb daar de kinderen opgehaald.

Op de terugweg naar huis vroegen de meisjes of mama ziek was omdat ze niet gewhatsappt had zoals beloofd. Ik zei dat ik het niet wist, ook geen enkele reactie van haar had gekregen en vertelde hun over de gemaakte afspraak wanneer ze met iemand anders seks zou hebben. En dat als mama straks toch nog thuis zou komen ze in de logeerkamer moest slapen. Omdat ze weer niet haar afspraken met ons was nagekomen. Dat konden ze wel begrijpen maar de stemming was weg.

Bij thuiskomst was er nog geen Wilma te zien dus waren we maar naar Oma gegaan. En hadden we afgesproken dat als we morgen nog niets gehoord hadden ik naar de politie zou stappen. Heb oma maar niet de foto’s laten zien, want die arme vrouw had de laatste maanden al te veel meegemaakt met haar dochter.

Pas iets na middernacht, ik lag net in bed, stond Wilma voor de deur te claxonneren. Eigenlijk had ik geen zin om open te maken, maar dit geluid kon de kinderen wakker maken. Deze lagen trouwens bij mij in bed omdat ze net als ik erg van slag waren over hun moeder. Ik was voorzichtig opgestaan, naar buiten gelopen en gevraagd wat ze op dit tijdstip wilde. Ze werd witheet van woede maar dat deed me niets meer en uiteindelijk werd ze wat rustiger. Ze vroeg me wat aan de hand was dat ze niet naar binnen kon. Haar uitgelegd dat ze nu even niet welkom was na haar gedrag van de laatste dagen. Dat we op het punt stonden de politie in te schakelen en haar als vermist op te geven. Want uiteindelijk was ze al 3 dagen niet te bereiken en niemand wist waar ze uithing. En dat ze niet moest verwachten dat we haar met open armen ontvingen als ze ons zo respectloos behandelde. Ook dat ze in mijn huis slechts te gast was, dat ik haar getolereerd had in het belang van de kinderen. Dus vroeg ik nogmaals: “Wat wil je nu eigenlijk?”