Véél later dan gewenst is hier deel 4 van de reeks. Mijn oprechte excuses naar diegenen die enthousiast waren en uitkeken naar het vervolg. En omdat dit een reeks is wil ik u sterk aanraden om de korte eerdere drie delen (nogmaals) te lezen om zo weer náást Anne in haar leven te staan en te begrijpen waarom de dingen gebeuren. Er zullen ook korte hoofdstukken zijn waarin geen of nauwelijks expliciete seks voorkomt. Dit komt omdat de gebeurtenissen het (seks)verhaal sturen en beïnvloeden. Niets opzichzelfstaand dus. Als dat is wat je zoekt, past dit verhaal wellicht niet bij.
Tot slot: om niet meteen een te lang hoofdstuk voor te schotelen, plaats ik eerst deeltje 4, maar het volgende deel is al klaar en volgt de dag erop. Veel leesplezier en hopelijk meer…
~~~~~~~~~~~
Anne Versteegh had weer contact met Nance, haar steun en toeverlaat van kantoor. “Sorry, Ann,” zei de secretaresse, “de afspraak een uurtje verzetten lukte helaas niet. Ze hadden nog andere verplichtingen.”
“Precies waar ik bang voor was,” verzuchtte Anne.
“Maar…” viel Nance haar snel en op enthousiaste toon in de rede, “omdat ik zo aandrong, wilden ze jou bij hoge uitzondering toch de mogelijkheid bieden om je presentatie te houden. Maar dan bij de Resident Manager – Marc, geloof ik – en een extern persoon die dicht bij hen staat, én zich ‘as we speak’ die kant op begeeft. En als je pitch in de smaak valt zijn ze bereid jou om acht uur bij hun thuis in Breukeleveen te ontvangen, zodat je je plannen ‘face to face’ uiteen kunt zetten.”
“Bij hun thuis?” riep Anne verbaasd uit. Die had ze niet zien aankomen, Nance zat er duidelijk bovenop. Ze wou dat zij hetzelfde kon zeggen. Doordat zij zich zonodig moest verslapen stond ze al met twee-nul achter voordat er ook maar een woord uit haar mond was gekomen. En dat terwijl ze de onverbiddelijke reputatie van dit excentrieke echtpaar maar al te goed kende. Een voormalig collega zou ooit twee van hun casino’s een volledige metamorfose geven, de opdracht was eigenlijk al in kannen en kruiken. Maar toen bleek dat hij een voor hen belangrijke belofte toch niet binnen de streeftermijn kon nakomen – niet eens door eigen toedoen maar door die van een tussenleverancier – werd hij zonder pardon aan de kant gezet. Anne begreep heel goed dat die harde toezegging zeer onhandig was geweest, maar om de hele boel daarop volledig te laten klappen? Dit echtpaar was meedogenloos. Aan de andere kant; Linda en Pep Chapelle waren natuurlijk niet voor niets zo succesvol geworden met al hun hotels en casino’s. Ze hadden absoluut smaak en visie en deinsden niet terug voor een fikse goed onderbouwde rekening. Daar stond tegenover dat ze het hart op de tong droegen. Ze moesten je of niet, en aan tweede kansen deed dit echtpaar niet. Dat ze met dit voorstel kwamen, verraste Anne dan ook volkomen.
Nou ja, dan gebeurde er vandaag toch nog iets goeds bedacht Anne zich en zei toen: “I owe you one, girl! Zou jij Marc – die hotelmanager – willen bellen en zeggen dat ik er om twee uur ben? Oh, en heb je dat adres in Breukeleveen?”
Anne had de verbinding nog niet verbroken of haar zware gemoed schurkte weer tegen de rauwe realiteit aan. Oké, zij had zich verslapen, maar de feitelijke oorzaak van al deze ellende lag natuurlijk bij die ruggengraatloze slappeling. En tóch hield ze van hem. Ze hield van hem en haatte hem tegelijk. Pas nu begreep ze deze dooddoener der dooddoeners.
En onmiddellijk dwaalden haar gedachten af naar het gesprek vanochtend, met dat valse mens. Wie was die Femke eigenlijk, en wat dacht die trut wel?
Had hij – zelfs na het sturen van al die smeekbedes – werkelijk met haar afgesproken? In dat geval was hij een nog veel grotere lul dan ze hem al vond. Annes hart bonsde in haar keel. Ze voelde haar ogen vochtig worden. Nee, nee, nee, niet nu, trut! Niet vlak voor de presentatie. Met beide handen omklemde ze het lederen stuurwiel tot al haar knokkels wit zagen. “Kut, kut, kut!”
Voor haar doemde remlichten op. Anne nam de aangegeven afslag en stopte voor het stoplicht. Met nog elf minuten tot aankomst was ze ruim op tijd. Helemaal prima. Waar ze echter door verrast werd waren de gedachten die zich plotseling aan haar opdrongen. Haar hart huilde en nu zei haar brein haar dat ze bij het tankstation een pakje sigaretten moest kopen en gauw een paar trekjes moest nemen. Zij! Het was verdorie een eeuwigheid geleden! In de tien jaar dat ze was gestopt met roken was ze nooit in de verleiding gekomen. Ook hierin was ze principieel en standvastig geweest. Maar sinds haar leven volledig op z’n kop was komen te staan, was alles ineens anders. Ze had zich eerder ook nooit verslapen, dus waarom zou ze vandaag niet iets verder afwijken van haar principiële natuur en toegeven aan de behoefte aan een nicotineshot?
Het verkeerslicht sprong op groen.
Anne stuurde de BMW recht op Hotel ‘La Pièce Cachée’ af, een idyllisch gebouw van drie bouwlagen dat in de loop der tijd een tweede gezicht erbij had gekregen. Het langgerekte pand liep in een flauwe s-vorm door de groene omgeving en was bedekt met robuuste brokken natuursteen. Maar wat extra in het oog sprong was de later aangebouwde topetage, die er losjes en scheef bovenop gelegd leek te zijn. Volledig uit staal en glas opgetrokken stak het vrijzinnig en strak af tegen de rustieke muren eronder en de weelderige natuur eromheen. Het was echt plaatje.
De hotelbar bood er een fantastisch uitzicht op de plassen en de omringende omgeving. Ook was er een bescheiden zwembad en een fitnessruimte, maar daar zou Anne zich niet mee bemoeien. Haar taak lag bij de entree, de kamers en uiteindelijk de hotelbar. Die zouden gemetamorfoseerd worden.
Langzaam reed ze het parkeerterrein aan de voorzijde op, toen op de display van het infotainmentsysteem de melding van een sms-bericht verscheen. Van Lily. Oh, en nog een. Een videobericht, dacht ze in de gauwigheid te zien. Vast een van haar gekke oppeppende filmpjes, glimlachte Anne. Kon ze gelijk voorstellen om niet straks maar morgenavond uiteten te gaan, nu ze met die presentatie in Breukeleveen zat.
Ze stuurde om het gebouw heen het privéterrein op. Er stonden vijf auto’s en een kleine vrachtwagen. Anne parkeerde achteruit, dicht tegen het met gras begroeide talud aan en zette de auto in parkeerstand, waarna de opgewonden parkeerpiepjes wegstierven. Wat een rust.
Anne wierp een keurende blik in de binnenspiegel en droeg het systeem op het laatste videobericht af te spelen. Ze slaakte een diepe zucht. Niet alleen mentaal beleefde ze een van haar ergste dagen, ook fysiek zag het er niet al te best uit. Anne wreef onder haar ogen, tot ze plotseling haar naam op spottende toon uit de speakers van de coupé hoorde komen en haar ogen naar het display schoten. “What t…”
En opeens keek ze recht in de zo bekende kijkers van Rob. “…the fuck?” De foto leek te zijn genomen op een terrasje bij het strand, met naast hem een griet van ergens in de twintig met zo’n halflang kapsel met pony. Ze was knap. Met haar wang tegen de zijne gedrukt glimlachte ze breeduit naar haar smartphone, vermoedde Anne. Ze voelde haar maag ineen krimpen. Dat zal die Femke zijn. Meerdere foto’s verschenen in beeld. Allen van hun samen. De klootzak!
Opnieuw voelde Anne de tranen opwellen. Wat had ze hem in godsnaam aangedaan dat ze dít verdiende, dat hij haar dit aandeed?! Talloze foto’s op overduidelijk verscheidene momenten. Dit was zoveel meer dan een uit de hand gelopen slippertje, ze leken verdomme wel een pasgetrouwd stelletje! Hoe had ze zich zo in hem kunnen vergissen? Waarom hield ze eigenlijk nog van die loser? Waarom kreeg ze überhaupt dit filmpje? Was dit omdat ze hem had ge-appt dat hij haar met rust moest laten? Ze probeerde verdomme haar werk te doen!
Het beeld bewoog. De camera richtte zich op een digitale klok met datum- en dagaanduiding. Het apparaat gaf vandaag aan, constateerde Anne, maar dan twee uur eerder Ja, en? Krijg lekker wat! Ze was en wel klaar mee. Maar opnieuw snerpte die snobistische stem door haar auto, die ze meende te herkennen als dezelfde die haar vanochtend telefonisch de les probeerde te lezen.
“Ik had je toch gezegd dat Rob langs zou komen omdat we even lekker samen wilden genieten? Let op…”
Het volgende moment werd het schokkerige beeld zwart om weer op te lichten in een statisch gefilmd tafereel. Wat Anne zag zou haar leven voorgoed veranderen, wist ze. Ze brak. In het liedje ‘Just Give Me A Reason’, zong zangeres Pink de woorden: ‘We’re not broken, just bent’. En zo had zij ook wel een beetje in deze situatie gezeten. Ze had herstel en hereniging in ieder geval niet volledig uitgesloten. Maar die beelden, op die bank daar, met die sloerie, deden op dat moment alles wat ooit helder en mooi was in duizend onherstelbare stukjes breken…
Zo iets komt hard binnen maar misschien is dit de nodige info om volledig met die zak te breken, dat heeft wel zijn tijd nodig en een goede vertrouwenspersoon om haar al die tijd bij te staan en te steunen