Berouw Komt Na De Zonde – 2

In mijn beleving maakt context een verhaal alleen maar opwindender, vandaar dat de eerste twee delen geen expliciete seksscènes bevatten. Hierna zal dat anders zijn…

Toen Anne die ochtend rond tienen wakker schoot voelde ze allereerst het bonken van haar hoofd. Daarna volgde haar maag, die fijn hielp herinneren in welke rollercoaster ze ook al weer beland was, en uiteindelijk kwam de teleurstelling in zichzelf dat ze zich verslapen had. Nu zou ze verdorie veel te laat zijn voor haar afspraak. Precies wat ze nodig had, en dat allemaal dankzij die lul!

Verwoed trok Anne het dekbed over haar hoofd. Ze zette haar tanden in de witte stof en slaakte een luide oerkreet. Het liefst was ze blijven liggen, maar ze moest door. Veel hing af van deze afspraak. Ze zou haar concept voor het gehele interieur van drie middelgrote hotels presenteren. De opdracht zou een enorme carrière-boost en flinke financiële injectie voor het bedrijf betekenen.

Anne sloeg de deken open, griste haar telefoon van de oplader en haastte zich naar de badkamer. Vlug draaide ze de douchekraan open waarna ze op het toilet ging zitten. Na een diepe ademteug en ontspannende zucht belde ze naar kantoor.

“Hi Nance… Klopt. Wat? Nee, die stond op stil,” zei Anne hoofdschuddend. Ze boog haar hoofd richting haar knieën en masseerde haar vrije slaap. Ze haatte het als ze zich versliep. “Nee, niet echt maar dat vertel ik je nog wel.” Al had ze geen idee wat precies ze tegen wie zou moeten zeggen. Wat kón ze zeggen? Dat Rob al maanden bij een ander in bed lag? Dat het nu over was en hij haar smeekte om hem nog een kans te geven? Wat dacht die eikel wel! Voor haar was het altijd kraakhelder geweest: wie beter kon, moest beter gaan. Maar dan wel altijd eerlijk. Stiekeme uitspattingen zouden het einde van hun relatie betekenen.

Er waren zat types geweest die toenadering tot haar hadden gezocht en zelfs diverse amoureuze avances hadden gemaakt. Interessante, grappige en mooie mannen, waarbij vriendschap en fysieke aantrekkingskracht soms een gevaarlijk spel speelde, maar nooit had Anne die lijn tot verraad overschreden. Ze was gelukkig in haar leventje met Rob, ze hadden alles. ‘Een kind, een huis, een auto en elkaar’, zong wijlen Hennie Vrienten. Met dat verschil dat er bij hun twee auto’s voor de deur stonden en zij geen kinderen wilden. Ze had altijd gedacht dat, als hun gezondheid het toeliet, zij het met gemak samen tot de ‘sta-op-stoel’ zouden schoppen. Nooit dat die lulhannes het gore lef zou hebben om haar maandenlang te besodemieteren en haar systematisch glashard voor te liegen.

Tja, en nu doemden de immense poorten van deze emotionele hel voor haar op. En dan voelde alles toch net even anders. Passeerde ze de drempel? Ging ze linksaf het gevecht met zichzelf aan? Ging ze rechtsaf, en zocht ze het oog van de storm op in de hoop er samen uit te komen? Het ene moment wist ze precies wat ze ging doen, het volgende klonk er een onzeker stemmetje dat haar tot kalmte maande. Wat ze nodig had was tijd, zoveel was zeker. En dat gold ook voor deze slecht begonnen werkdag.

Anne’s billen plakten aan de toiletbril vast bij het omhoogkomen.”Zou jij m’n afspraak willen bellen en vragen of een uur later voor hun ook mogelijk is?” vroeg Anne zo opgewekt mogelijk. “Dan spring ik gauw onder de douche. Ja? Super, hoor ik het zo. Oké, doei doei.”

Anne zat met een kop koffie aan de keukentafel. Ze baande zich een weg door de gemiste oproepen en nieuw ontvangen sms’jes. Zo’n driehonderdtachtigduizend keer Rob, wat natuurlijk viel te verwachten. Goede vriendin Lily, die informeerde hoe het met haar ging en voorstelde om vanavond samen uit eten te gaan. Dan twee onbekende nummers en een belletje van David, een bevriende zakenrelatie. Die zou ze vanuit de auto wel terugbellen. Ze stuurde Lily de boodschap dat ze het een heel leuk idee vond en later nog zou bellen. Eerst moest ze de verloren tijd zien in te halen, besloot Anne. Ze nam een slok van haar koffie en belde een van de onbekende nummers. Het bleek een transportbedrijf te zijn dat een afspraak wilde inplannen voor het bezorgen van de nieuwe bank. Natuurlijk, de nieuwe zitbank, dat kon er ook nog wel bij! Anne liet weten onvoldoende zicht op haar agenda te hebben en sprak met de planner af om er op een later tijdstip via de mail op terug te komen.

Even staarde Anne hoofdschuddend voor zich uit. Waar was ze in vredesnaam in terechtgekomen? Ze selecteerde het volgende onbekende nummer, dronk het laatste beetje koffie uit en plaatste de mok in de bovenste lade van de vaatwasser. Net toen ze wilde ophangen werd er toch opgenomen.”Hoi Anne, je spreekt met Femke,” zei een jong klinkende stem in haar oor. ‘Femke’, prakkiseerde Anne haastig. Ze haalde haar schouders op en stak van wal. “Hoi Femke,” klonk het aarzelend, “jij hebt me gebeld?”

“Klopt, en aan je reactie te horen heb je geen idee wie ik ben, hè?”

“Nee, sorry,” bekende Anne lachend, “er schiet me zo een-twee-drie niets te binnen.”

“Ik ben de nieuwe vrouw in Robs leven. Zegt je dat iets?”

Duidelijker kon niet. Dus dit was de vrouw achter de vele e-mails en expliciete sms’jes, die ze bij toeval had aangetroffen in Robs telefoon toen ze vlug iets wilde opzoeken omdat de batterij van haar eigen mobieltje zo goed als leeg was.

“Ah, ik denk dat ik al weet wie je bent, Femke. Je naam zei me even niets. Ik ken je dan ook als Frenk. Althans, zo noemt Robs telefoon je,” zei Anne kalmpjes. Ze sloot haar ogen en wilde in stilte keihard schreeuwend tot tien tellen, maar bij de derde tel nam ze het woord alweer: “Wat wil je, Fémke?” zei ze overdreven articulerend. “Z’n tandenborstel misschien?”

“Ik wil dat je hem met rust laat, of liever gezegd: dat je óns met rust laat,” sneerde de jong klinkende vrouw. “Hij wil niet meer verder met jou. Val hem dus ook niet meer lastig! Gun hem zijn keuze. Echt, het was vast heel mooi wat jullie ooit hadden, maar nu wil hij een ander leven. Zijn hart ligt bij iemand anders, bij mij. Al maanden leegt-ie hier z’n hoofd, en z’n zak! Of was je dat niet opgevallen?”

De opmerkingen die dit wicht haar toewierp raakten haar vol in het hart, maar ze gaf geen krimp. Ze moest toegeven dat seks op een lager pitje was komen te staan, te wijten aan twee soms ontzettend drukke carrières, had Anne zich altijd voorgehouden. Dat kwam wel weer, al had haar intuïtie meerdere keren bij haar aangeklopt als Rob midden in de nacht weer eens een walm van alcohol, pepermunt en aftershave mee naar bed bracht. Ze was de precieze smoesjes vergeten, maar hoe naïef kon je zijn? Misschien had ze die lul gewoon niet wíllen zien, redeneerde Anne cynisch.

“Ach Femke, er is niet veel nodig om zo’n nietszeggend hoofd als dat van Rob te legen. Het was hem waarschijnlijk om de seks te doen, en ook dát is zo gepiept bij hem,” hoonde ze. Nog voordat Anne de woorden volledig had uitgesproken, kreeg ze al spijt. Dit was onder haar niveau, ze wilde kracht uitstralen, niet de verbitterd rancuneuze ex. “Je weet trouwens dat Rob en ik gisteravond gebeld hebben? Dat het precies andersom is dan jij denkt en hij mijn telefoon onophoudelijk overstelpt met spijtbetuigingen en smeekbedes? Zojuist nog. Ik heb ze niet geopend, want ze interesseren me niet, maar ze zijn ongetwijfeld van dezelfde strekking; meneer wil niets liever dan een tweede kans van mij. Maar waarom zou ik, hij heeft toch voor jou gekozen?”

Er viel een korte stilte. Nu was het de andere kant van de lijn die moest incasseren, gniffelde Anne geluidloos. Maar al snel drong een minzaam lachje zich op in haar oor. “Whatever. Echt, wat jij wil, Anne. Maak je vooral geen illusies. Ik had Rob zojuist nog aan de lijn. Over een uurtje is hij hier. Even lekker samen genieten,” schertste ze overdreven. “Ik zeg je een ding, Anne, en dan hang ik op: wees verstandig. Neem gewoon je verlies en laat ons verder!”

“Ben je me nou aan het bedreigen?” vroeg Anne op spottende toon. “Wie denk je dat je bent, joh? Zorg eerst eens dat je de feiten op orde hebt. Zoek het bij die lul!”

“Noem het hoe je wil, doe ermee wat je wil. Ik zeg alleen dat je er verstandig aan doet om Rob en mij met trust te laten.”