Juf Annemie in Italië

(deel 5) Als klein meisje wist ik al dat ik lerares wilde worden. De keuze voor het onderwijs was de keuze van mijn hart. Ook nu, na een kleine twintig jaar voor de klas te hebben gestaan, heeft die keuze me nog geen moment berouwd. Lesgeven zit me in het bloed. Ik kan me mezelf niet voorstellen in een saaie kantoorbaan, een job als loketbediende, als winkelassistente of verpleegster. Nee, dankjewel zeg, geef mij maar mijn klas, mijn collega’s en mijn pupillen. Meer heb ik niet nodig om gelukkig te zijn. Alhoewel in mijn werk voel ik me zondermeer uitstekend, maar aan de andere kant loopt het thuis tussen Arie en mij de laatste tijd niet echt zoals ik dat graag zou willen. Arie zegt wel eens dat ik wegvlucht in mijn werk en ergens heeft hij gelijk, ik weet het. Anderhalf jaar geleden kende ons huwelijk nog een echte boost. Na jaren van toenemende vanzelfsprekendheid en alledaagse sleur waren we plots weer ontzettend gelukkig met elkaar. Dat hervonden geluk namen we vanzelfsprekend ook mee naar onze echtelijke sponde. We vrijden weer bijna even dikwijls en even onstuimig als in de eerste jaren van ons huwelijk. Helaas was ons hervonden geluk van korte duur, al hadden mijn man en ik daar zelf niet echt schuld aan. Enkele maanden na die bewuste doorstart’ van onze relatie kreeg ik steeds vaker last van pijn tijdens het vrijen. In het begin verbeet ik die pijn. Ik verborg het voor Arie, maar dat hield ik niet lang vol. Toen het me steeds meer moeite ging kosten om toch ergens iets van opwinding te voelen, was de pijn al gauw niet meer te harden. De cremes die we probeerden bracht geen oplossing, dus een bezoekje aan mijn huisarts drong zich op. Vaginale droogheid’ luidde de diagnose, waarschijnlijk van tijdelijke aard. De oorzaak zou te vinden zijn in een te laag oestrogeengehalte en een te uitgesproken veelvoud aan hormoonschommelingen. Extra aandacht voor het voorspel, extra begrip en geduld van mijn partner, samen met een glijmiddel op voorschrift, zou wel helpen. Maar het hielp niet. Ook de pillen die ik na een volgende consultatie te slikken kreeg, brachten geen merkbare verbetering. Mijn schede bleef droog. Arie toonde begrip, dus weg met die pillen. Weg met die vervelende bijwerkingen ervan, maar helaas betekende dat ook het definitieve opgeven van heerlijke avonden en nachten met stomend hete vrijpartijen. Voortaan hielden we het bij orale seks. Aardig en leuk voor een tijdje, maar niet vergelijkbaar met het echte werk natuurlijk. Mijn honger’ was ook bijlange niet zo groot meer, want ik miste de opwinding. Na een tijdje verslapte ook het verlangen van mijn man naar die alternatieve seks. De dagen dat hij me likte en zeker de dagen dat ik hem pijpte, gingen steeds verder uit elkaar liggen. Ik wist dat ik mijn liefhebbende echtgenoot tekort deed, maar ik had er geen zin meer in. Liever dan dat ik telkens weer met mijn probleem’ geconfronteerd werd, begon ik hem te ontwijken. Steeds vaker ging ik vroeg naar bed, terwijl hij dan tot na middernacht achter zijn computer kroop. Toen ik hem op een dag vroeg wat hij zo laat op de pc zat te doen, biechtte hij eerlijk op dat hij op Messenger een vriendin had met wie hij urenlang heerlijk geil kon chatten. Leuk vond ik zijn antwoord niet, maar anderzijds begreep ik het wel. Arie is een gezonde vent, die heeft zo zijn behoeften en zolang hij mij maar gerust liet, ging ik hem dat pleziertje niet ontzeggen. Om hem zo min mogelijk in verleiding te brengen ging ik mezelf ook steeds mannelijker kleden. Een lange broek en losse slobbertrui werd thuis mijn vaste outfit. Mijn lange bruine krullen liet ik knippen tot een kort en sportief ogend kwajongenskopje.’ Alles deed ik eraan om er vooral allesbehalve vrouwelijk uit te zien, én het beoogde doel werd bereikt. Arie verloor gaandeweg zijn interesse en stak na een tijd geen poot meer naar me uit. We waren nog wel beste maatjes, konden nog steeds uitstekend met elkaar overweg, maar van intimiteit was tussen ons nauwelijks nog sprake. In die context mocht het me misschien niet verbazen dat mijn man me de voorlaatste week van de zomervakantie alleen naar Italië liet gaan. Nu ja, alleen is misschien niet het juiste woord. Ik was daar in de buurt van Napoli, binnen het kader van een internationaal uitwisselingsproject tussen Europese scholen. Leerkrachten van de door ons bezochte onderwijsinstelling zouden het jaar daarop een bezoek brengen aan onze school in Nederland. Samen met nog vijf andere collega’s, drie vrouwen en twee mannen, waren we daar om het reilen en zeilen van het Italiaanse onderwijs te ontdekken en te leren kennen. Het waren vier boeiende, leerrijke, maar evengoed ook vermoeiende dagen geworden. Nu het officiële gedeelte van onze trip voorbij was, begon ik Arie toch wel te missen. Mijn collega’s hadden immers allemaal hun partner meegenomen. Ik was de enige single binnen ons gezelschap. Manlief zag het niet zitten om eerst vier dagen met wildvreemden’ op te trekken voor we, als zoethoudertje, aansluitend twee dagen toeristische vakantie zouden opnemen. Enkele partners van mijn collega’s waren hem beslist niet vreemd, maar daar was dan wel weer een man bij die hij absoluut niet kan uitstaan. Dan ging hij nog liever werken. Hij kon niet begrijpen dat die uitwisseling uitgerekend midden in zijn drie weken durende vakantie moest gebeuren. Vooral dat viel hem ontzettend zwaar. Omdat ik lang had moeten aandringen voor Arie akkoord ging met de in laatste instantie concreet geworden uitwisselingsplannen leek het me beter om niet verder aan te dringen dat hij me zou vergezellen. Daar had ik nu spijt van. De vijf koppels klitten samen. Op een subtiele manier meden ze me. Zouden er misschien mensen bij zijn die mij als een bedreiging voor hun relatie zagen? Ach, ze moesten eens weten. Ik had op mijn werk tegen niemand ook maar met één woord gerept over mijn probleem, dus konden ze het ook niet weten. Nu ja, toch hoorde ik er niet echt bij, dat lieten ze me goed merken. Eigenlijk keek ik daar nogal van op. We waren toch al jarenlang collega’s en daarnaast zou ik denken dat ik niet bepaald als een asociaal type te boek stond. Begrijpen deed ik het dus nauwelijks, maar de signalen in mijn richting waren duidelijk. Dat had ik tijdens de wandeling in de voormiddag al mogen ondervinden en daarom had ik gepast voor de excursie die voor de rest van de dag gepland was. Als je zo in je eentje in de bar van een hotel de tijd zit te doden, ver van huis in een vreemd land, met een tijdschrift voor je neus waar je nauwelijks een woord van begrijpt tja, dan ga je aan thuis en aan je dierbaren zitten denken. Verdomme, Arie, was jij nou maar hier ‘ Ik mompelde het tegen mijn spiegelbeeld in het vensterglas, maar dat zei geen woord terug ‘Ach, was ik maar weer thuis.’ Het geklingel van de deurbel haalde me uit mijn sombere overpeinzing. Mijn hart sloeg en slag over toen ik de dame die de bar binnenkwam bij de eerste oogopslag herkende. Vier dagen eerder was zij het geweest die ons op die Italiaanse school hartelijk verwelkomde. Dat gebeurde in keurig Nederlands, weliswaar met een duidelijk herkenbaar Vlaams accent, maar dat maakte onze verrassing er niet minder om. Vier dagen lang was Chantal onze gids geweest, onze toeverlaat en onze vraagbaak. Ze had er werkelijk alles aan gedaan om het ons de voorbije vier dagen zo aangenaam mogelijk te maken, maar nu zat haar taak erop. Het ontspanningsgedeelte van ons verblijf viel niet onder haar verantwoordelijkheid. Daarvoor was de plaatselijk dienst voor toerisme ingeschakeld. Eventjes durfde ik hopen dat Chantal bij me zou komen zitten, maar ze zag me niet. De herinnering aan onze gesprekken van de voorbije dagen bezorgde me een warm gevoel. Eigenlijk was dat gevoel er achteraf gezien al bij de allereerste keer dat ik haar zag. Het voordeel van het single zijn was dat ik tijdens de diverse tafelmomenten de kans had gekregen om haar wat beter te leren kennen. En of ik haar wilde kennen De vorige nacht had ik van haar gedroomd. Het soort droom dat je niet zo gauw aan een ander doorvertelt, maar waarvan je jezelf achteraf alle details moeiteloos herinnert tot en met elke erotisch geladen handeling. Het kon haast niet anders of het moest Chantal opgevallen zijn dat ik tijdens die tafelgesprekken zowat aan haar lippen hing, telkens ze me een stukje inkijk in haar leven gunde. Lang geleden was ze haar toenmalige man, een ingenieur, naar Italië gevolgd. Sinds jaar en dag werkte ze als directiesecretaresse op deze school. Toen haar huwelijk strandde, had zij in haar tweede vaderland haar weg al lang gevonden. Terwijl haar ex met zijn nieuwe Italiaanse liefde naar België terugkeerde, was Chantal in Napels achtergebleven, verknocht als ze intussen was aan Italië, zijn bewoners, hun cultuur en gewoonten. Een betere gids dan deze mooie, zelfbewuste Vlaamse vrouw hadden wij Nederlanders nooit kunnen treffen. De spontane warmte die me overviel van zodra ik haar zag was dus niet nieuw. Mijn blik werd door haar bevallige figuur gevangen. Bijna gracieus bewoog ze zich in de richting van de bar en nam plaats op een vrije kruk. Ze was hier een bekende, dat was duidelijk. Zowel de barman als de twee mannen die rechts van haar zaten, begroeten haar hartelijk met een kus op de wang. Spontaan bood een van hen haar een drankje aan. Een van de vier meiden die aan een tafeltje zaten, helemaal aan de andere kant van waar dat ik zat, zwaaide nagal opzichtig om Chantals aandacht te trekken. Met een brede glimlach liep ze op het viertal toe, schudde handjes en wisselde begroetende kusjes uit. Ik begreep geen jota van wat ze zei, maar afgewogen aan het schaterlachen van die meiden ÔÇô allemaal een pak jonger dan Chantal – moest het wel iets grappigs zijn. Zodra ze terug op haar krukje aan de bar zat, kon ik haar schaamteloos observeren. Ik schatte haar zowat van mijn leeftijd, maar daar hield elke overeenkomst tussen ons op. Anders dan ik was Chantal absoluut een opvallende verschijning, zelfbewust, zelfzeker, vertrouwen uitstralend, én het bekijken meer dan waard. Ze was mooi, heel mooi, maar naast haar uiterlijke schoonheid was het evenzeer haar houding die me aansprak. Ze had halflang donkerblond haar en een paar stralende blauwe ogen. Een goed figuur ook, met geen al te grote maar wel fraai gevormde borsten en twee mooie lange benen. Perfecte hotpants’ benen die eindigden in een fantastische ronde kont. Dat laatste viel me nu pas op, allicht door de manier waarop ze op dat krukje zat. Ik vermoedde dat Chantal trots was op haar lichaam en dat ze dat nog eens extra wilde accentueren door die strakke trui en dat korte jeansrokje. Ach, als ze nu toch maar eens even naar mij wilde kijken Haar vrolijkheid werkte blijkbaar aanstekelijk bij de andere gasten, want er ontspon zich aan en rond de bar al gauw een geanimeerd gesprek. Toch waren er ook momenten dat Chantal haar aandacht eventjes niet bij het gesprek had. Het viel me op dat ze met regelmaat naar buiten keek, net alsof ze iemand verwachtte. Mijn vermoeden werd enkele minuten later bevestigd. De opgeschoten jonge vrouw die de zaak binnenkwam liep recht naar Chantal. Ze omarmden elkaar hartelijk. De zoen die ze wisselden duurde net iets langer dan een doordeweekse publiekelijke begroetingskus. Deze vrouw, lang en tenger, met een bruingetinte huid en halflang glanzend gitzwart haar, had ik nog nooit gezien. Dat ze meer voor Chantal betekende dan gelijk wie in het café hoefde niemand me te zeggen. Om een ondefinieerbare reden mocht ik het mens niet. Of zou dat gevoel me gewoon ingegeven worden omdat ik haar benijdde omdat zij naast Chantal zat. Zij zat immers op de plaats waar ik wat graag wilde zitten. Ik had ruim de kans gehad maar de eeuwige twijfelaar die ik in mij meedraag, had het niet aangedurfd om dat in een voor Chantal vertrouwde omgeving zomaar ongevraagd te doen. Het zo rustige praatcafé veranderde onder impuls van de donkere Italiaanse binnen enkele minuten compleet van karakter. Eerst schoof ze wat tafels en stoelen aan de kant, waarna ze naar de stereo-installatie liep. Ze gaf de volumeknop een forse draai en een opzwepend ritmisch deuntje galmde door de ruimte. De vier jonge meiden sprongen op en al gauw swingden ze ritmisch mee in de maat van de muziek. Het volgende nummer was wat romantischer en minder meeslepend. Ik zag hoe Chantal door de langharige Italiaanse werd meegetrokken naar de ge?»mproviseerde dansvloer. Als gauw golfden hun lichaam ritmisch mee met de muziek. Steeds dichter schoven ze naar elkaar op en hun handen vonden elkaar. Ik zag hoe ze hun vingers samenvlochten, dij tegen dij en buik tegen buik. Het schouwspel voor mijn ogen deed mijn hart behoorlijk tekeer gaan. Het harmonieus samenspel van hun lichamen deed mijn bloed bruisend door mijn aderen stromen. Ingegeven door een aanzwellend gevoel van jaloezie vormde zich in mijn keel een dikke krop die ik niet meer doorgeslikt kreeg. Zonder mijn blik ook maar een seconde van het dansende tweetal af te wenden, reikte ik naar mijn glas en bracht het naar mijn mond. Het koele vocht liep langs mijn lippen in mijn mond maar ik merkte het nauwelijks. Vol ongeloof staarde ik naar het schouwspel dat zich voor mijn ogen afspeelde. Het gezicht van de zwartharige zat verborgen achter Chantals blonde lokken. Ze dansten niet meer in de maat van de muziek. Ze schuifelden maar wat en op die manier draaiden ze zich langzaam weer in mijn gezichtsveld. Plots begreep ik het. Ze waren aan het zoenen Correctie, ze waren aan het tongzoenen. Ik stikte zowat in mijn slok wijn. Ik kon het vocht niet tegenhouden en stootte het proestend uit tegen mijn hand. Terwijl ik ongecontroleerd zat na te hoesten, werd de kus afgebroken. Twee paar ogen keken me aan. De blik van de Italiaanse was er eentje van ergernis en boosheid omdat ik hun intieme moment verstoorde, maar die van Chantal was een blik van herkenning. ÔÇ£Annemie?ÔÇØ De verwondering in haar ogen was zo oprecht dat ik er gelijk heel zeker van was dat ze mij niet eerder had opgemerkt. Ze liet haar danspartner los en kwam op me toe. ÔÇ£Gaat het een beetje?ÔÇØ Het hoesten en kuchen maakte het onmogelijk om te antwoorden, dus knikte ik maar. Chantal stond intussen naast me en met een paar welgerichte kloppen op mijn bovenrug, hielp ze me over de ergste hoest heen. De vrouw met het donkere haar stond nu ook voor mijn tafeltje en keek me doordringend aan. In haar ogen las ik ergernis en het verwijt dat ik hun dans had onderbroken. Ze had niet helemaal ongelijk natuurlijk en in dat besef voelde ik een warme blos over mijn wangen glijden. Met een minachtend trekje om haar mond draaide ze zich om en liep terug naar haar kruk bij de bar. Chantal vroeg nog eens of ik echt wel oké was en zei vervolgens dat ze verbaasd was om mij hier te zien. Met de vlammende blik van de zwartharige op mij gericht, hield ik mijn uiteenzetting zo beknopt mogelijk. ÔÇ£Ga maar terug naar je vriendin,ÔÇØ rondde ik af, ÔÇ£ik trek mijn plan wel.ÔÇØ De glimlach waarmee Chantal me aankeek was warm en had iets mysterieus. Zonder nog iets te zeggen, liep ook zij terug naar de bar. De donkerharige had intussen twee nieuwe drankjes besteld en nadat Chantal een slokje genomen had, probeerde ze een gesprek aan te knopen met haar Italiaanse vriendin. Die zei echter zelden iets terug. Ze hield het meestal bij een kort knikje, terwijl haar blik haast onophoudelijk op mij gericht bleef. Hoe langer Chantal aan het woord bleef, hoe nijdiger de blik van de Italiaanse leek te worden. Wat ze te horen kreeg, daar had ik geen idee van, maar dat het haar niet aanstond, dat was wel duidelijk. Ook al was mijn glas al lang leeg, toch bleef ik zitten waar ik zat. Als betoverd door die voor mij wildvreemde vrouw leek ik wel aan mijn stoel vastgenageld. Plots sprong ze van haar kruk en zonder Chantal nog een blik te gunnen, kwam ze recht naar mij toe. Ik schrok. Ik was niet uit op moeilijkheden of problemen, maar de heftigheid in haar tred beloofde weinig goeds. Haar ogen spuwden vuur toen ze met twee handen op mijn tafeltje leunend voorover boog en me dwingend aankeek. ÔÇ£Chantal is mine! Is that clear?ÔÇØ In al haar boosheid nam ze niet de moeite om op antwoord te wachten. Het vensterglas van het raam naast mij rammelde in de sponning onder de kracht waarmee de vurige Italiaanse de cafédeur achter zich dichtgooide. Vanzelf rolde mijn blik weer naar Chantal. Ik zag haar weifelend een slokje nemen, terwijl haar ogen gericht waren op de deur waardoor haar vriendin zojuist verdwenen was. Langzaam verscheen op haar anders zo sympathieke gezicht een sombere grimas. In twee drie slokken werkte ze de rest van haar drankje naar binnen, waarna ze opsprong en op haar beurt het café verliet. Liefst van al was ik haar achterna gelopen, maar ik durfde niet. In plaats daarvan nam ik plaats aan de bar en bestelde een nieuw glas wijn. Vol spanning ging ik zitten afwachten of ze nog terug zou komen. Een uur en evenveel minuten van teleurstelling later gaf ik het op. Ze zou allicht vandaag niet meer terugkomen. Op mijn kamer lag nog een boek op me te wachten, misschien zou dat mijn zinnen wat verzetten. Als occasionele drinker had ik al meer alcohol op dan goed voor me was, dus kon ik maar beter op bed wat gaan lezen. Terwijl ik in mijn handtas zat te rommelen, op zoek naar kleingeld om mijn drankjes te betalen, voelde ik plots een hand op mijn schouder. ÔÇ£Annemie, mag ik?ÔÇØ Chantal stond vlak voor me en wees naar de lege kruk aan mijn rechterkant. Ik had de deurbel niet gehoord en haar dus ook niet zien binnenkomen. Verder dan een knikje kwam ik niet omdat ik van de verrassing geen woord kon uitbrengen. Ze nam plaats en keek me zwijgend aan. Haar blik was onpeilbaar en betoverend tegelijk. Mijn hart sloeg een slag over toen ze haar arm naar me uitstrekte. Haar zachte warme hand sloot zich om mijn vingers, terwijl ik me afvroeg waarom ik zo compleet ondersteboven was van deze vlotte Vlaamse vrouw. ÔÇ£Nog een wijntje?ÔÇØ ÔÇ£Nee maar, euh toch bedankt Chantal.ÔÇØ Ergens schaamde ik me voor mijn onzekerheid die me bijna deed stotteren. Aan de basis daarvan lag alweer dat warme gevoel dat over me kwam telkens ik haar zag, maar dat niet alleen. Nu ze me aanraakte voelde ik voor het eerst sinds heel lang weer iets in mijn onderbuik. Iets wat ik niet meteen als opwindende kriebels zou catalogeren. Eerder een deugddoende warme tinteling die ik in tijden niet meer had gevoeld. ÔÇ£Zullen we ergens anders heengaan waar we ongestoord kunnen praten?ÔÇØ vroeg ze. Natuurlijk wilde ik dat. Al urenlang wilde ik dat, dagenlang zelfs, als ik eerlijk met mezelf was. Alleen had ik niet de moed gehad om op haar toe te stappen en haar aan te spreken. Terwijl ik me dat realiseerde, zag ik weer de donkere Italiaanse voor me. Haar dreigend uitgesproken woorden deden me aarzelen. ÔÇ£En die donkere dan, ÔÇØ ik kon de woorden nauwelijks over mijn lippen krijgen. ÔÇ£die die vriendin van daarstraks.?ÔÇØ Chantals vertrouwde lieve glimlach kwam meteen weer op haar gelaat. ÔÇ£Oh die,ÔÇØ zei ze verrassend luchtig, ÔÇ£dat was mijn ex vriendin. Ik heb het net uitgemaakt.ÔÇØ Of het voor mij een verschil zou uitmaken wist ik niet, maar zonder het waarom te kennen geloofde ik haar. ÔÇ£Mijn bescheiden flatje of jouw hotelkamer?ÔÇØ vroeg ze, ÔÇ£ik woon hier maar twee straten vandaan.ÔÇØ Ze keek me vragend aan, maar tot meer dan mijn schouders ophalen kwam ik niet. ÔÇ£Oké. Dan gaan we voor een kop koffie naar mijn optrekje,ÔÇØ besloot ze in mijn plaats. Eenmaal op straat liep ze heel dicht naast me en al gauw voelde ik hoe haar hand de mijne zocht. We keken elkaar enigszins verlegen lachend aan, waarop ik mijn vingers spreidde tegen die van haar zodat ze in elkaar konden verstrengelen. Een simpel en deugddoend gebaar dat me op slag een dubbele dosis vertrouwen in Chantal bezorgde. Haar appartement was als Chantal zelf. Niet overdreven groot of luxueus, maar het droeg hetzelfde soort hartelijke warmte in zich die ze zelf ook uitstraalde. Het soort warmte, rust en geborgenheid waar ik me meteen goed bij voelde. Ergens leek het alsof ik thuiskwam, zo vertrouwd voelde haar flatje aan. Haast een droom was het, behalve dan de grote mok koffie die ze me aanbood, die was echt. Terwijl we van de hete koffie nipten, kwam Chantal naast me op de bank zitten. Ze plooide haar voeten onder haar billen, waardoor haar ene knie op mijn dijbeen kwam te liggen. Het gebeurde gewoon, vanzelfsprekend haast, alsof het zo hoorde. We dronken onze koffie zonder dat er tussen ons ook maar één woord viel. Van mijn kant kwam dat omdat ik behoorlijk nerveus was. Ik wist dat het niet bij een kopje koffie zou blijven. Chantal verwachtte meer van me. Door met haar mee te gaan, had ik haar minstens de indruk gegeven dat ik dat ook wilde. Op het moment dat we het hotel verlieten wilde ik dat wel degelijk, maar de tintelingen van toen waren nu heel ver te zoeken. Chantal was mooi en lief en ergens verlangde ik er zeker naar om dat mooie lijf van haar te verkennen en te verwennen. Maar zou ik het wel kunnen als die intieme prikkels achterwege bleven? Vaginale droogheid op dat moment kon ik mezelf erom haten. Pas toen onze mokken koud waren, nam Chantal de mijne uit mijn handen en zette de koppen netjes naast elkaar op het bijzettafeltje aan haar kant van de bank. Ze schoof dichterbij, haar schouder rustte tegen die van mij. Haar helderblauwe ogen boorden zich in de mijne. ÔÇ£Mag ik, Annemie?ÔÇØ fluisterde ze. Wat ze precies bedoelde wist ik niet, maar met een bescheiden knikje stemde ik toe, daarbij mijn onzekerheid negerend. Ze boog naar me toe en met haar hand streelde ze mijn haren achteruit tot mijn oor vrij kwam. Direct daarna trok ze van daaruit met haar warme lippen een strelend zacht spoor over mijn wang tot bij mijn mond. Ik rilde en hield mijn adem in. Chantal was lang niet zo verlegen als ik. Haar warme adem suste mijn trillende lippen. Het puntje van haar tong volgde de lijnen van mijn mond, zacht en teder, zonder dat ze me ook maar een moment het idee gaf dat ze me ergens toe wilde dwingen. Haar fluweelzachte lippen proefden de mijne zonder dat ze me opjoeg. Die streling was zo vertederend dat mijn lippen vanzelf open gingen en ik haar tong bij me binnenliet. Speels zoenend, met slecht het puntje van haar tong in mijn mond, wachtte ze af. Zodra ik haar terug begon te zoenen kwam ze plots veel dieper bij me binnen. Ze kuste me indringend en zo gepassioneerd dat ik onze zoen vrij snel moest afbreken om naar adem te happen. ÔÇ£Dit deed jij nog nooit hé, is het wel?ÔÇØ vroeg Chantal. ÔÇ£Toch wel,ÔÇØ zei ik snel. Ik dacht vertederd terug aan mijn avontuurtje met Maya Van Den Buys en besloot om eerlijk te zijn tegenover Chantal. ÔÇ£Een keer, op een onverwacht moment. Het was met een oud-leerlinge van me. Een lesbische meid die me op sleeptouw nam.ÔÇØ ÔÇ£Waarom ben je dan bang, Annemie?ÔÇØ Haar stem klonk niet verwijtend of afstandelijk. Integendeel, ze vleide zich zelfs strak tegen me aan. ÔÇ£Was het misschien een nare ervaring toen?ÔÇØ ÔÇ£Helemaal niet. Het was zelfs een heel fijne ervaring waar ik met veel plezier aan terugdenk.ÔÇØ Het enige wat ik mezelf naar Maya toe kon verwijten, dat was dat het nooit meer verder dan aan terugdenken’ was gekomen. Dat ik op Maya’s uitnodiging nooit meer was ingegaan, dat hoefde ik Chantal nu echter niet allemaal uit te leggen. ÔÇ£Waarom heb ik dan het gevoel dat je bang bent, Annemie? Ligt het aan mij?ÔÇØ ÔÇ£Nee Het ligt absoluut niet aan jou. Ik ben echt niet bang toch niet zoals jij dat bedoelt. ÔÇØIk bloosde verlegen. Die laatste woorden waren een ingeving van het moment, maar daardoor kon ik uiteraard niet meer terug. Ach, ik kon maar beter mijn probleem opbiechten. Ik was ervan overtuigd dat Chantal het wel zou begrijpen, mocht het me niet lukken om los te komen. Zeker als ik haar vooraf in vertrouwen nam. ÔÇ£Hoezo, zoals jij dat bedoelt? Hoe zou ik jouw twijfel dan moeten interpreteren?ÔÇØ ÔÇ£Ik ÔÇØ Hoe zeg je tegen een zo’n lief mens, die op dat moment niets lever leek te willen dan met je te vrijen, dat het meer dan waarschijnlijk niet zal lukken door de fysieke remming waar je mee zit? Een weg terug was er niet en dus koos ik maar voor de directe weg. ÔÇ£Ik heb een gynaecologisch probleem, Chantal. Sinds ruim een jaar heb ik last van vaginale droogheid, waardoor ik tijdens ÔÇØ ÔÇ£Ssst ,ÔÇØ fluisterde ze in mijn oor. Met een vinger op mijn lippen legde ze me het zwijgen op. ÔÇ£Ik hoef geen details, Annemie, ik begrijp het zo ook wel. Voor een lieve warme vrouw als jij, nota bene in de fleur van je leven, moet dat wel heel erg moeilijk zijn. Ik leef met je mee.ÔÇØ Alsof haar woorden extra ondersteuning nodig hadden, nam ze mijn rechterhand in de hare. Ze trok zich niet terug maar ging nog wat steviger tegen me aanleunen. Minstens een volle minuut zeiden we geen van beiden iets, tot ik voelde hoe ze mijn trouwring tussen haar vingers nam en er een beetje mee speelde. ÔÇ£En hij?ÔÇØ vroeg ze tenslotte, ÔÇ£hoe gaat hij daar mee om?ÔÇØ ÔÇ£Ach ÔÇØ Verwonderd om haar reactie wikte ik mijn woorden. Ik had wel eens eerder iemand in vertrouwen genomen, maar niemand had mij ooit een vraag in die richting gesteld. Dat was nieuw. ÔÇ£Mijn man toont begrip voor me en dwingt me nergens toe, maar anderzijds is hij de interesse in zijn echtgenote aan het verliezen. Wat me daarbij nog het meest verontrust, dat is dat ik dat niet eens zo erg vind. Chantal, ik maak mezelf wijs dat Arie en ik nog steeds in perfecte harmonie kunnen samenleven, zolang hij me maar niet aanraakt. Natuurlijk is dat niet zo en weet ik dat ik hem tekort doe, maar bij de minste streling van hem reageert mijn lichaam haast allergisch. Bang als ik dan telkens ben dat hij op zoek zal gaan naar meer intimiteit, verdraag ik zijn aanraking niet meer.ÔÇØ Chantal omarmde me stevig en met haar hoofd op mijn schouder rustend, nam ze de tijd om mijn woorden te interpreteren. Eigenlijk waren die twee zachte armen om me heen precies hetgeen wat ik op dat ogenblik nodig had. Meer nog dan woorden gaf ze daarmee aan dat ze me begreep en met me meevoelde. ÔÇ£Annemie?ÔÇØ zei ze na een tijdje. ÔÇ£Ja?ÔÇØ ÔÇ£Hoe moet ik dit naar mij toe vertalen? Mag ik je aanraken?ÔÇØ vroeg ze. ÔÇ£Gekkie Dat doe je toch al.ÔÇØ ÔÇ£Ja, maar intiem aanraken bedoel ik. Dat wil ik al vanaf de eerste avond dat jullie hier zijn . Als ik me vergis moet je het zeggen, maar ik voelde toen tijdens het diner al een soort wederzijdse aantrekkingskracht tussen ons. Wat mij betreft is die sindsdien alleen maar toegenomen.ÔÇØ Het jubelende gevoel dat me overviel deed mijn hart sneller slaan. Mijn probleem’ schrok haar niet af. Ze wilde me nog steeds Wat kon ik anders dan zeggen dat ze zich niet vergistte. Dat die aantrekking er bij mij absoluut ook was maar dat ik anderzijds bang was dat ik haar teleur zou stellen. ÔÇ£De kans dat jij me teleur zult stellen lijkt me heel erg klein, Annemie. Ik ben bang dat het eerder andersom zal zijn, maar niet proberen is niet weten. Als je me durft vertrouwen, zal ik echter alles geven wat ik in me heb om het jou naar je zin te maken, lieve schat. Ik beloof dat je dat ik niets zal doen wat je niet wilt. Ik zal voorzichtig zijn, beloofd.ÔÇØ ÔÇ£Voorzichtig?ÔÇØ Ik moest er zowaar om lachen. Ergens was het een vreemde uitdrukking om mij op mijn gemak te stellen, maar het lukte haar wel. ÔÇ£Ik ben niet van porselein hoor.ÔÇØ Chantal richtte zich op en kwam over mijn schoot zitten, met haar knieën naast mijn heupen op de bank. Haar handen steunden boven mijn schouders tegen de rugleuning. ÔÇ£Voorzichtig ja ÔÇØ Terwijl ze me recht in de ogen keek zag ik haar lacherige blik. ÔÇ£Je hebt er vast zelf geen idee van hoe je mij die eerste avond hebt zitten aanstaren. Weet je wel hoe ik me daaronder voelde?ÔÇØ Alweer klom een verlegen blos langs mijn wangen omhoog. Vanaf het begin had ze me door gehad, net zoals ik haar. Ze boog haar gezicht steeds dichter naar me toe en nog vooraleer ik haar lippen weer op de mijne voelde, had ik mijn mond al open. Ditmaal was het mijn tong die langzaam bij haar naar binnen gleed en vrijwel direct voelde ik haar vingers door de korte haren van mijn achterhoofd friemelen. Net alsof ze mijn hoofd wilde vasthouden omdat ik anders opnieuw een einde aan de kus zou maken. Daar moest ze echter niet voor vrezen, integendeel. Om haar daarvan te overtuigen, legde ik mijn armen stevig om haar rug en trok haar strak tegen me aan. Chantal kon zoenen! Met al haar ervaring die ze inbracht, koste het me geen enkele moeite om me door haar hartstocht te laten overrompelen. Ik liet me mateloos meeslepen in een heerlijke, lang uitgesponnen tongzoen die ik nooit meer zou vergeten. Of zij mij duwde of ik haar meetrok, dat was bijkomstig, maar het duurde niet lang voordat ik zijdelings op de bank kwam te liggen. Zij lag bovenop me met haar ene been tussen die van mij geklemd. Ze bewoog haar dijen langzaam en ritmisch op tegen die van mij, net alsof we een intieme slow dansten. Vanzelf trok ik mijn been wat hoger op, tot het tegen haar kruis drukte. Ze kreunde zacht en tegelijk met het warme, verliefde gevoel dat me overspoelde, voelde ik zowaar de voorzichtige warme tintelingen van eerder die middag terugkeren. Ja, ik verlangde naar haar. Ik wilde haar beminnen, strelen en liefkozen. Alsof Chantal mijn gedachten kon lezen, maakte ze een einde aan de lekkere zoen. Haar adem streelde mijn lippen toen ze zacht fluisterend vroeg of ik meeging naar haar slaapkamer. Mijn goedkeurend kreuntje volstond als antwoord. Ze stond op, hielp me opstaan en hand in hand leidde ze me naar de slaapkamer. Daar vielen we meteen op bed en zonder aarzelen hervatten we het zoenen. Toch was het niet helemaal hetzelfde. Chantal lag nu naast me, waardoor ik de directe nabijheid van haar lichaam miste. Net toen ik me wat strakker tegen haar wilde aandrukken, werd ik verrast door haar strelende handen. Haar vingers gleden over mijn bloes naar boven van waaraf ze de knoopjes begon los te maken. Haar handen gleden naar binnen en streelde mijn borsten doorheen mijn bh. Rustig, doelbewust en verleidelijk. Al snel voelde ik mijn tepels stijf worden, heel erg stijf zelfs na al die tijd zonder zoveel extra aandacht. Zelf wilde ik niet achterblijven. Mijn hand schoof over haar rug omlaag om van daaruit onder haar shirt te glijden. Al strelend kwam uit ik bij de sluiting van haar bh. Het haakje bood geen enkele weerstand en al gauw bracht ik mijn hand naar haar buik. Vandaar naar omhoog, tot een warme borst het kommetje van mijn hand vulde. Ook haar tepel was hard en drukte in de palm van mijn hand. Alle vrees, alle remmende gedachten en alle eventuele doemscenario’s dwong ik uit mijn gedachten en uit mijn hoofd. Het zoenen bleef heerlijk opwindend en mijn borsten hadden het ongelooflijk naar hun zin in Chantals handen, waardoor de tintelingen in mijn onderbuik alsmaar toenamen. Daardoor had ik iets anders om me op te concentreren. In dat deel van mijn lichaam, waar het al die maanden zo goed als dood’ was gebleven, leek het nu door toedoen van Chantal stilaan te bruisen van leven. Vaag herinnerde ik me de woorden van mijn dokter toen hij zei dat die droogheid waarschijnlijk tijdelijk zou zijn. Zou hij gelijk hebben en was dit het moment van de ommekeer? Zou ik weer als vanouds kunnen genieten van het beminnen en het bemind worden? Nu ja, het was niet het moment om daar bij stil te staan, want nu het me eindelijk nog eens gegund leek, wilde ik nog maar één ding. Vrijen Vrijen met deze Vlaamse schone, tot de stukken eraf vlogen. Hand over hand voelde ik hoe mijn verlangen de controle over mijn handelen overnam en geen seconde dacht ik eraan om me daartegen te verzetten. Dit had ik veel te lang moeten missen. In één vlotte beweging trok ik Chantals shirt en bh over haar hoofd. Mijn blik werd vanzelf gevangen door haar niet bijzonder grote maar wel heel erg fraai gevormde borsten. Terwijl ik genoot van de aanblik van zoveel vrouwelijke perfectie, maakte zij van dat moment handig gebruik om mij uit mijn kleren te helpen. Ook mijn spijkerbroek moest eraan geloven, waarna ze haar jeansrok van haar heupen stroopte en naast het bed deed belanden. Toen ze zich weer naar mij toedraaide, lag ik al in spanning na