Rond mijn 35 à 40 jarige leeftijd was ik goed ingeburgerd in mijn werkomgeving en kwam goed overeen met de meeste van mijn collega’s. Toen een jonge collega ons kwam vervoegen, werd mij gevraagd haar een beetje te helpen om zich in te werken in haar job. Anja en ik kwamen goed overeen, ze was soms een gewillig slachtoffer om in een geplande grap te trappen, maar wist dit steeds met de nodige humor te aanvaarden. Gelukkig voor haar, want er werd op kantoor wel vaker met mekaar gegrapt.
De collega’s spotlachten met mij ook wel. In die tijd was ik namelijk een buikje aan het ontwikkelen en had ik de gewoonte om, als ik recht kwam van mijn stoel, mijn broek hoger te trekken, als ze volgens mij weer eens lager gezakt was, gevolgd door het dieper in mijn broek stoppen van mijn hemd.
Anja was al vlug erg goed bevriend met Fran, een andere collega, enkele jaren ouder dan zij. De twee liepen elkaar soms tegen het lijf in hun ontspannings- en culturele wereld en er ontstond al vlug een echte vriendschap en vertrouwensrelatie tussen hen. Via de gesprekken die ik haar met Fran op het werk soms hoorde voeren, kwam ik ook een beetje te weten over haar privé- en liefdesleven, onder andere dat zij er niet voor terugschrok om, zelfs in een periode dat ze een wat vastere relatie had, ook regelmatig een zijstapje te riskeren.
Mijn eigen vrijgezellenleven was slechts een twintigtal jaar voorbij, maar in die tijd zouden we haar gedrag sletterig en losbandig gevonden hebben. Nu leken zowel Anja als haar Fran het alleen maar als ‘van het jonge leven genieten’ te beschouwen. Ik schikte me er in dat de zeden nu eenmaal veranderd waren en ik met de jeugd niet echt meer meekon. Zo hoorde ik haar op een morgen tegen Fran fluisteren dat haar vader de vorige avond, terwijl zij en haar vriendje aan het vrijen waren, terug in de woonkamer kwam. Op de vraag van Fran of de situatie ‘gênant’ was, rolde Anja expressief met haar ogen, bracht een open vuist voor haar mond alsof ze een hoest wou camoufleren en maakte er een niet erg opvallende, maar voor een oplettend oog toch onmiskenbare zuigbeweging bij, terwijl haar hoofd haast onmerkbaar een beetje voor- en achteruit bewoog. Met twinkelende ogen verborg Fran een onderdrukte glimlach met haar hand.
-Hoe reageerde je pa?
-Hij deed of hij niet echt gemerkt had waar we mee bezig waren en zei dat hij een glas water vergeten mee naar bed te nemen was.
-Was dat zijn enige reactie?
Daarop haalde Anja, ook glimlachend nu, nonchalant haar schouders op en stapte verder nadat ik haar nog vlug hoorde fluisteren: “Ons ma zal dat bij hem ook wel doen zeker?”
Als haar mentor kon Anja als ze het nuttig vond, altijd bij mij terecht voor wat hulp maar elke vrijdag overliepen we gedurende het halfuurtje voor de break altijd even de resultaten van de voorbije week en bekeken we na het break-kwartiertje de planning voor de volgende week. Daarbij zaten we telkens in een lokaaltje van het archief, waar ik in dat pre-computertijdperk bij de nodige dossiermappen kon.
Zekere vrijdag waren we na een kwartiertje al klaar met de nabeschouwingen en haalde ik al maar een nieuw dossier, dat ze de volgende week zou behandelen, onderaan uit de kast. Bij het weer rechtop staan, verviel ik weer in mijn automatische beweging van het broek ophijsen en hemd instoppen. Groot was mijn verbazing toen ik me met het nieuwe dossier in mijn handen naar onze werktafel keerde en zag hoe Anja daar zelf ook haar hemdje beter instopte. Bij haar verliep dat wel enigszins anders: de rits van haar jeans was omlaag geschoven en beide randen ervan hingen opzij geplooid, terwijl het niet haar bloesje, maar haar hemdje was, dat ze in haar onderbroek stopte. Het leek me zo naïef onschuldig toen ik zag hoe haar hand vooraan in haar broekje gleed om haar hemdje beter te schikken.
Met een lach op mijn gelaat grapte ik: “Nu ben je toch eventjes erg verstrooid hoor!
Anja zag dat ik naar haar buik keek en keek nu zelf ook omlaag om met een “Oeps, dat wist ik niet!”, haar rits omhoog te trekken de drukknop bovenaan dicht te maken. Daarmee leek voor haar het ‘ongelukje’ van de baan.
We bekeken het nieuwe dossiertje al even tot het tijd was voor onze break. Zoals meestal gingen we langs Fran om samen naar de cafetaria te stappen. Ik kon het niet laten haar over Anja’s ‘verstrooidheid’ te vertellen.
Fran’s reactie was echter anders dan ik verwachtte: “Ik heb haar al meermaals gezegd dat ze bij zoiets wel eens een verkeerde man zou treffen.”
Ik lachte een beetje schaapachtig toen de betekenis van die woorden stilaan tot me begon door te dringen en meed het bewust Anja nu aan te kijken.
In de cafetaria speelde het gebeuren zo fel verder in mijn hoofd, dat een collega me vroeg: “Je bent zo stil, Karl. Je bent blijkbaar met je hoofd in hogere regionen.”
Waarop Fran met een spotlachje en haar blik naar Anja reageerde: “Of in lagere regionen? Allee, toch minstens bij een andere regio, vermoed ik.”
Zowel ik als Anja hielden ons van den domme. Ondertussen was het feit dat Anja bewust met haar jeans open gestaan had en niet zij, maar ik, daarbij de naïeveling was, genoeg tot me doorgedrongen.
Toen we opnieuw in ‘ons’ bureeltje kwamen, verontschuldigde ik me.
-Waarom verontschuldig jij je nu?
-Omdat ik tegen Fran vertelde over die openhangende broek van jou.
-Dat is geen probleem, hoor! Fran en ik zijn goede vriendinnen geworden. We praten met mekaar wel vaker over persoonlijke zaken. Tenslotte heb je mij ook maar enkele seconden zo zien staan. Zoveel zal je dus niet gezien hebben.
-Dat klopt, al zijn me wel enkele dingen opgevallen.
-Ja? Wat dan?
-Dat je nog een stevig plat buikje lijkt te hebben. En dat je ma een extra goed wasmiddel gebruikt, want je ondergoed is sneeuwwit. Ofwel zijn je hemdje en broekje gloednieuw, dat kan ook.
-Als dat alles is wat je per ongeluk gezien hebt, valt er niet veel over te vertellen tegen Fran he.
-Behalve dan dat Fran in haar antwoord leek te denken dat je er niet per ongeluk zo bij stond.
-Die kan daar niets over weten, ze was hier toch niet bij, he. En jij zei toch al dat ik verstrooid was?
-Ondertussen kan ik daar anders over denken, he?
-Denk je er nu dan anders over?
-Ik denk nu toch ook dat een broek niet zo ver open kan gaan zonder dat je het voelt.
-Bij jou waarschijnlijk niet, omdat je er een broeksband in draagt, maar ik draag geen broeksband en dan valt het verschil tussen een losgekomen of toegeknoopte broek veel minder op. Ik zal jou het zelf eens laten vaststellen.
Meteen begon ze mijn gesp los te maken. Het enige wat ik kon uitbrengen was een verward: “eh,… maar,… eh..” Iets wat ze direct smoorde met een lachje: “Je gaat nu toch niet superpreuts doen he! Ik doe enkel je band eruit hoor, je moet niet bang zijn!”
Handig trok ze de losgemaakt riem uit de lussen.
-Zie je nu dat je zonder broeksriem niet veel verschil merkt tussen een wel of niet toegeknoopte broek?
-Dat kan ik toch niet merken! Mijn broek is toegeknoopt!
-Vraag je me nu ze ook nog los te doen, om het verschil te merken?
-Helemaal niet.
-Je twijfelt nog! Vooruit! Sluit je ogen, zodat je niet ziet wat ik doe en zeg het me als je zou voelen dat je broek openvalt.
Ik merkte hoe ze traag mijn rits omlaag schoof. Daarbij viel me op hoe haar vingers tamelijk stevig drukkend over mijn onderbuik omlaag gleden.
-Dat voel ik hoor.
-Natuurlijk voel je dat ik je rits opendoe. Daar gaat het ook niet om. Zeg het enkel wanneer je zou voelen of je broek open hangt. Maar hou je ogen wel toe! Anders zie je het aan mijn bewegingen en weet je het niet door het gevoel.
Even leek er niets te gebeuren, toen voelde ik Anja’s handen aan mijn lenden. De spanning op mijn heupen bleef echter. Ze had de haak bovenaan dus nog niet losgemaakt. Dat dacht ik tenminste, tot haar stem uit de diepte klonk:
-Natuurlijk vind je mijn ondergoed erg wit. Jouw onderbroek ik gekleurd. En je draagt geen hemdje.
Enkele vingers gleden even over mijn blootgekomen buik: “Je hebt al een klein hangbuikje gekregen.” klonk een lachje.
Als om die uitspraak te weerleggen, trok ik mijn buik in. De vingers die langs de bovenrand van mijn slip gleden, glipten daarbij plots tot een centimetertje langs de binnenkant omlaag.
-Oeps! Sorry, dat komt omdat je zo plots je buik introk.
Ze deed echter niet de minste moeite om die vingers weer uit mijn onderbroek te halen. Toen ik mijn ogen opende, zag ik dat Anja gehurkt voor me zat.
-Heb je nu zelf vastgesteld dat je broek al open hing voordat je het wist?
-Maar je hebt mijn broekrand nog altijd stevig vast ook! Daardoor voel ik dat niet.
-Als ik mijn handen daar weghaal zakt je broek af en ik denk niet dat je ervoor kiest. Of wel?
Daarbij liet ze die losgeknoopte broekrand uit haar hand glijden. Ik verdenk haar er zelfs van dat ze die nog een beetje extra omlaag trok. Dadelijk zakte mijn broek inderdaad tot op mijn voeten.
-hhmmmm…. wat ik te zien krijg valt beter mee dan ik dacht.
-Dan moet je je wel erg weinig voorgesteld hebben, want hetgeen je nu aan bilspieren ziet is maar miniem.
Terwijl ze zich weer oprichtte, liet ze haar vingernagels lichtjes over mijn billen krassen.
–Dat is waar, maar dit is helemaal niet miniem.
Hierbij legde ze haar hand tot mijn grote verrassing volop op mijn kruis en kneep zachtjes. Toen ze opstond gleed ook haar jeans meteen ook tot op haar voeten.
-Je hebt je eigen broek ook open geknoopt, toen je dat bij mij deed.
-Natuurlijk. Ik wou meteen zien of mijn ondergoed echt witter is dan het jouwe, maar omdat je een gekleurde onderbroek draagt kan ik dat nu niet vergelijken. Hey, je schatje lijkt dit leuk te vinden, want er komt beweging in!
Zelf liet ik nu ook alle terughoudendheid varen.
-Wat had je anders gedacht. Als ik jou hier in je kruis pak, zal je foef ook wel nat beginnen worden!
-Nee, daarin vergis je je.
-Daar geloof ik niks van. Bij ‘deugdzame’ Kathy van wat verder op het bureel zou dat misschien niet het geval zijn, maar bij een heet geval zoals jij begint die spleet zeker drassig te worden.
-Kathy dan ook! Trouwens: bij haar zou je de kans niet krijgen om je hand daar te leggen. Bij de minste poging daartoe geeft die droge pruim je al een draai om je oren.
-Dat denk ik ook. Maar je verandert van onderwerp. Is dat om niet te moeten toegeven dat ik je toch nat maak?
-Helemaal niet. Ik heb gewoon gelijk. Durf je er voor te wedden?
-Stel je dit nu voor om je slip te kunnen laten zakken en je foef te tonen ?
-Helemaal niet maar als dat nodig is om een weddenschap te winnen, heb ik dat er wel voor over. Waarvoor wedden we?
-Sinds ik die weddenschap voor 500 frank met Marie onlangs verloren heb, wed ik niet meer.
-Voor iets anders dan geld dan?
-Ik ben er zeker van dat je al iets in je hoofd hebt waar je wil voor wedden, is het niet?
Met een half verborgen glimlach ging ze verder.
-Als jij wint, zuig ik die stijve in mijn hand af, als ik win lik jij mijn spleet.
-Dan kan ik niet verliezen!
-Waarom niet? Wees daar maar niet zo zeker over!
-Ik bedoel dat als ik verlies, nog altijd van de inlossing ga genieten. Je natte foef likken vind ik niet echt een straf hoor. Vooruit, laat die slip van jou zakken, dat ik zie hoe nat je bent en dat jij de weddenschap verliest.
Plagend traag, terwijl ze sensueel haar heupen zachtjes heen en weer wiegde, schoof ze haar slip omlaag. Ik zag haar gitzwarte bosje verschijnen. De haartjes vlak bij haar spleet klitten, zoals ik verwacht had, vochtig aan mekaar.
-Zie je wel dat ik gelijk had! Je hebt een natte kut!”
Ze streek haar wijs- en middenvinger door haar kutje en hield hen me voor. Triomfantelijk klonk het:
-Merk je nu dat ik gelijk heb?
-Helemaal niet! Je vingers plakken aan mekaar van het slijm! Je kut is drijfnat! Ik heb gewonnen!
-Helemaal niet. Je zegt het zelf: mijn kut is drijfnat. Dat betekent toch dat ze niet pas nu begon nat te worden. Ze werd al nat toen ik gehurkt voor je zat om je broek open te maken. Dus werd ze niet nat doordat jij je hand op mijn slip legde.
-Dat is een vreemde redenering hoor. Maar omdat ik met plezier de straf voor mijn verlies uitvoer, ga ik er niet over in discussie met jou.
-Heb je er geen probleem mee dat je enkele loskomende haartjes in je mond kan krijgen?
-Daar ben ik aan gewend. Dat gebeurt met Maggy ook wel regelmatig.
-Lik je haar dan vaak?
-Dat gaat jou toch niet aan?
-Ik zal het anders vragen: lik jij haar vaker dan zij je afzuigt, of andersom?
-Waarom wil je dat nu weten?
-Ik ben gewoon nieuwsgierig. Mag dat niet? Als je het me vertelt, mag je me poepen nadat je mij lekker gelikt hebt.
-Ik lik vaker dan dat zij zuigt. Tevreden nu?
Met een lachje om haar mond wipte Anja achterwaarts met haar kont op de rand van het bureau en spreidde haar benen wijd.
-Ja, komaan, lik me lekker, maar lik me niet droog, want ik ben te geil om met een beetje gelik tevreden te zijn. Daarna moet je me poepen, maar niet klaarkomen in mijn kut!
-Je moet niet bang zijn om zwanger te worden! Na onze zoon ben ik naar het ziekenhuis geweest voor een vasectomie.
-Dat is het niet: ik neem ook de pil. maar alles wat jij in me spuit, moet er ook weer uit. En ik wil hier zo dadelijk niet buitenstappen met een kut waar zo veel van jouw nazaten uit sijpelen dat er een natte vlek in mijn jeans komt.
Ze nam me bij mijn hoofd en legde het tussen haar benen. Na enkele brede likken, waarbij ik een groot deel van haar warm slijm van haar schaamlippen haalde en de ietwat ziltige smaak proefde, bracht ik mijn tong tot een puntje om haar clitoris er mee te bewerken. Ze drukte mijn hoofd steviger tussen haar hete billen en kantelde haar bekken meer naar voren.
Toen rinkelde het klokje, dat elke vrijdag het sein aangaf dat ons overlegmoment voorbij was. Met een zucht duwde ze mijn hoofd weg.
“Dat poepen zal voor een andere keer zijn,” besloot ze opeens op een nuchtere toon. Ze nam enkele tissues uit haar handtas, gaf mij er ook een en begon haar kutje droog te deppen.
-Veeg je mond maar zo goed mogelijk proper, want anders maak je al onze collega’s daarbinnen zo dadelijk nog geil met de geur van mijn kutsausje, die rond je mond blijft hangen. Vergeet ook niet om die zo dadelijk in het toilet weg te gaan wassen. Wat moeten we nu met dat dossier voor volgende week? We hebben niks voorbereid. Zie je een kans om dit voor maandag nog te doen?
-Onze tijd hier is toch voorbij! Nee dus.
-En in het weekend?
-Bedoel je buiten de werktijd?
-Ja, ik kan me wel vrij maken hoor. Zie jij geen kans ertoe?
-Zaterdag doe ik meestal klusjes in en rond het huis. Morgen geven ze mooi weer: dan moet ik dringend in de tuin werken.
-Zondag dan?
-In de voormiddag ga ik meestal met de kinderen naar het zwembad terwijl mijn vrouw het eten voorbereid. Na de middag gaan de kids naar de jeugdbeweging en mijn vrouw naar basketcompetitie. Deze week spelen ze op verplaatsing, Dan spreken ze meestal af aan de sporthal om samen verder te rijden, zodat ze om 3 uur kunnen beginnen spelen.
-Dan ben je in de namiddag alleen thuis? Kan ik dan niet langs komen?
-Dat zou eventueel kunnen, maar liever niet: met de buren is dat een beetje verdacht als je autootje voor onze deur staat gedurende de tijd dat ik alleen thuis ben he.
-Geen probleem: ik parkeer de auto wat verder en kom langs de wei achter je huis door het tuinpoortje achteraan. Kan dat niet?
Ik begreep nu dat dit plannetje al langer in haar hoofd zat en zag er ook wel wat in om met zulk een geile, knappe, jonge collega mijn zondagmiddag door te brengen. Lang twijfelde ik niet meer.
-In orde, tot zondag dan. Laten we nu hopen dat we niet erg opvallen als we weer in het open bureel stappen. En vergeet je dossiertje voor volgende week niet.
Wie suggesties of commentaar wil geven, kan dat hier op Gertibaldi doen, of op mijn mail: karlverschueren@tutanota.com.