De dagen die volgen verloopt Robins introductie soepel, maar Marie blijft ongewild een constante afleiding. Elke dag verschijnt ze in een elegante outfit: een strakke kokerrok met blouse, een modern broekpak, en soms een nauwsluitende jurk die haar figuur perfect accentueert. Robin kan het niet helpen dat hij telkens weer naar haar kijkt, het blijft niet onopgemerkt in het kantoor, want zelfs de collega’s bespreken het tijdens de koffiepauzes.
Terwijl Robin zijn koffie bijvult, vangt hij een gesprek op: “Heeft iemand gemerkt hoe netjes Marie er de laatste tijd uitziet?” vraagt een collega, waarop iemand anders met een glimlach antwoordt: “Ja, dat valt niet te missen.” Robin kan een klein, zelfverzekerd lachje niet onderdrukken, terwijl hij zich afvraagt of die extra aandacht misschien ook een beetje voor hem bedoeld is.
Het werktempo trekt aan, en Robin merkt dat hij zich steeds beter kan concentreren en langer blijft om alles op orde te krijgen. Op vrijdagavond is hij als een van de laatsten op kantoor bezig met een taak die hij nog af wil ronden. Terwijl het buiten donker wordt, vallen de stemmen in het kantoor stil, tot hij alleen overblijft. Of dat dacht hij. Tot een stem achter hem zegt: “Zo, nog zo ijverig aan het werk?”
Het is Marie, die met een glimlach en een ontspannen houding zijn kant op loopt. Haar hakken tikken zachtjes op de vloer en Robin kijkt op om te antwoorden, maar merkt dat zijn blik eerst langs haar getrainde benen naar boven glijdt, totdat ze elkaar aankijken. “Ja, probeer nog wat af te ronden,” zegt hij, zichzelf corrigerend. Het is een warme avond, en hij ziet dat ze haar blouse iets verder heeft open geknoopt, waarschijnlijk vanwege de warmte. Het was een subtiel detail, maar één die Robin niet ontging. Even later excuseert Marie zich, haar blik vriendelijk maar geamuseerd, alsof ze meer door heeft dan Robin zelf denkt.
“Hier is nog plek genoeg nu iedereen weg is,” stelt Robin voor, met een lichte blos, wanneer ze vertelt dat de airco aan de andere kant van het kantoor niet meer werkt. “Oh, dank je. Misschien een goed idee.” Ze pakt haar laptop op en neemt plaats aan zijn bureau, recht tegenover hem, gescheiden door slechts een paar computerschermen. Robin kan zijn blik nauwelijks op zijn werk houden, steeds weer vangt hij een glimp van haar op, terwijl ze doorwerkt.
Het gesprek tussen hen wordt geleidelijk informeler, luchtiger. Na een tijdje zetten ze de laptops aan de kant, een onuitgesproken signaal dat de werkdag eigenlijk wel voorbij is. Robin merkt dat hij iets dichterbij is geschoven, zijn mouwen opgestroopt en zijn stropdas losser.
Hij merkt op dat ze even naar hem kijkt en een warme lach verschijnt op haar gezicht. “Het is al een lange dag geweest,” zegt ze, haar blik onderzoekend. “En ik moet zeggen… je ruikt nog fris voor iemand die hier al zo lang zit.” Robin grijnst nerveus en leunt iets naar voren. “Ik hoop dat ik jou mag zeggen dat je… ongelooflijk lekker ruikt,” zegt hij zacht. Marie kijkt hem even stilzwijgend aan, en een ondeugende glimlach vormt zich om haar lippen.
Wanneer Marie haar brillendoos onhandig van het bureau stoot, buigt ze zich voorover om deze op te rapen. Robin’s blik glijdt vanzelf langs haar kokerrok, die strak om haar heupen zit, en hij voelt een warme gloed in zijn wangen. Hij probeert de focus te bewaren, maar merkt onvermijdelijk dat ze heel bewust haar tijd neemt om de doos op te rapen, zich volledig bewust van zijn aanwezigheid.
Terwijl ze zich opricht, draait ze zich met een glimlach om en kijkt hem aan. “Is alles naar wens, Robin?” vraagt ze, met een lichte twinkeling in haar ogen. Even weet hij niet goed hoe hij moet reageren, maar hij knikt en antwoordt: “Je bent… een prachtige vrouw, Marie,” stamelt hij zachtjes, zijn stem een tikje hees van de spanning.
Marie glimlacht en draait zich nogmaals langzaam om, zodat hij de kans krijgt om haar volledige verschijning in zich op te nemen. Ze draait zich vervolgens weer naar hem toe en blijft hem enkele ogenblikken stil aankijken. De lucht lijkt voor een moment geladen met onderlinge spanning, terwijl ze zijn blik vasthoudt. Robin voelt zijn hartslag versnellen, niet wetend wat het volgende moment zal brengen, maar tegelijkertijd zeker dat dit het begin is van een diepere, onuitgesproken connectie.
Ook het vervolg leest weer lekker weg en het verhaal wekt verwachtingen.
Als ik het zo mag brengen, de delen mogen wat langer zijn voor mij en dat is als compliment bedoeld!
Dat kan weleens een hele mooie serie worden ! Ik kijk uit naar het vervolg.