Het landschapsbureau

Robin, een wat verlegen, sportieve man van begin dertig met kort bruin haar, begint aan een nieuw hoofdstuk in zijn carrière. Met een portie gezonde zenuwen stapt hij maandagochtend het kantoor van zijn nieuwe werkgever binnen, waar hij haastig wordt verwelkomd door een collega. Het is een drukke ochtend en zonder veel omhaal leidt de man hem via een metalen trap door het industriële pand naar de open werkruimte boven. Ze komen aan in een groot, open landschapsbureau. Robin voelt de ogen van enkele collega’s op hem gericht; nieuwsgierige blikken die hem doen denken: “Nieuw vlees.”

Aan een bureau neemt de collega tegenover hem plaats en overhandigt hem een laptop. Terwijl hij de werking van het bedrijf uitlegt, dwaalt Robins blik af door de ruimte. Het is begin zomer, en de vrouwelijke collega’s hebben duidelijk een luchtig jurkje of rokje uit de kast gehaald voor de warme dag. Zijn aandacht wordt weer naar zijn collega getrokken, die voorstelt om eerst een koffie te halen en daarna een kennismakingsronde te doen langs de collega’s. Robin, wat schuchter in een nieuwe omgeving, ziet er niet meteen naar uit. Ze lopen langs de bureaus, zijn collega stelt hem voor aan iedereen, en Robin houdt zijn introductie kort en formeel. Alhoewel… bij enkele dames laat hij zijn blik iets langer hangen.

Halverwege de ronde zwaait de deur van het kantoor open. Robin ziet een vrouw binnenkomen die een sterke aanwezigheid met zich meebrengt. Haar blonde haar is netjes kort geknipt, en ze draagt een lange, luchtige zomerjurk met bloemenprint, gecombineerd met felgekleurde hakken. Hij schat haar rond de 40. “Zo, wat een verschijning,” denkt Robin, licht onder de indruk. Ze ziet hen staan, lijkt zich plots te herinneren dat Robin vandaag zijn eerste werkdag heeft, en loopt direct naar hem toe.

“Oh, jij moet Robin zijn!” zegt ze met een warme glimlach, terwijl ze haar hand naar hem uitsteekt. “Ik ben Marie, welkom!”
Robin neemt haar hand aan, merkt haar verfijnde gelnagels op en voelt een lichte tinteling bij het handenschudden. “Dank u, we gaan ons best doen, Marie,” antwoordt hij wat stuntelig, zich meteen realiserend hoe knullig het klinkt. Hij voelt zijn gezicht rood worden en denkt: “Wat een domme respons, man!”

Tot zijn opluchting lijkt Marie echter eerder geamuseerd. Een glimlach trekt over haar gezicht en haar mondhoeken krullen op in een vriendelijke, bijna ondeugende grijns. “Laten we dat hopen, Robin,” antwoordt ze, waarna ze zich omdraait en verder de ruimte inloopt. Hij kan het niet laten om haar na te kijken, zijn gedachten even op de loop, terwijl hij zichzelf weer tot de orde roept.

Gedurende de rest van de dag blijft Robin afgeleid. Hij worstelt om zich op de uitleg van zijn collega te concentreren en merkt dat zijn blik geregeld door de ruimte zwerft, op zoek naar Marie. Haar verschijning heeft een indruk op hem achtergelaten, meer door haar zelfverzekerde houding en uitstraling dan door iets anders. Op een gegeven moment hoort hij het ritmische geluid van hakken op de vloer en ziet Marie naar de keuken lopen. Ze houdt haar kop thee in de hand, en als ze de ruimte doorloopt, lijkt het even alsof ze over een catwalk beweegt.

Op datzelfde moment kijkt Marie over haar schouder en hun blikken kruisen elkaar. Ze glimlacht en loopt verder. Hij voelt zijn hartslag versnellen en maakt zich wijs dat hij zich moet concentreren op zijn werk, maar haar verschijning, haar geur—die subtiele, zoete geur die hij eerder had opgemerkt—blijven door zijn gedachten dwalen. Plots hoort hij haar zachte stem vlak naast hem. Ze heeft zich naar hem toe gebogen en vraagt: “En, lukt het een beetje, Robin?”

De zachte geur van haar parfum komt hem opnieuw tegemoet, en zijn blik schiet automatisch even naar haar decolleté voordat hij zichzelf weer herpakt en haar aankijkt. “Ja, het is veel informatie, maar dat hoort er natuurlijk bij op de eerste dag,” antwoordt hij zo professioneel mogelijk, terwijl hij zich van binnen afvraagt of ze zijn afdwaling heeft opgemerkt. Ze kijkt hem kort aan, haar ogen twinkelend, en haar hand rust even geruststellend op zijn schouder. “Goed zo,” zegt ze, “ik ben er zeker van dat je snel je draai zult vinden.”