het hotel – Mr Van Orten

De uit Amerika afkomstige Mr. Van Orten was een belangrijke gast van ons hotel. Hij kwam regelmatig om zaken te doen in Europa en daarvoor diende het hotel als zijn tijdelijke thuislocatie. Het hotel verhuurde ook permanent appartementen. Het is dan ook niet gek dat Mr. Van Orten daar gebruik van maakte, aangezien het wel zijn voordelen heeft, als geld niet zo een belangrijke rol speelt. Het appartement kan bij permanente bezetting volledig volgens de gast worden ingedeeld, bijzondere gewoontes zoals vers fruit of dolby surround geluidssysteem zijn daar geen uitzonderingen. Het personeel weet ook waar het aan toe is, omdat bijna elke verzoek uitgevoerd kan worden en “highly appreciated’ is. Als geld geen rol speelt is dat is eigenlijk de ultieme win-win situatie, de gast krijgt waarnaar hij vraagt en het personeel kan alle middelen inzetten om daaraan te voldoen. Omdat mijn functie om de speciale wensen van de gasten draait, ben ik heel nauw betrokken geweest bij Mr. Van Orten’s wensen. Wij hadden in de loop van de jaren een professionele, ja haast vriendschappelijke relatie gekregen, die door wederzijds respect en eerbied werd onderhouden. Mr. Van Orten was oudere man, mid-vijftig, die door zijn familie erfenis het nodige startkapitaal had om bedrijven geld te verstrekken en met rente of aandelen terug te vorderen. Hij was niet echt deftig, zoals men wel eens van de Engelsen hoort, maar gewoon een makker, die je wel eens op je schouder klopte en je vaderlijk toesprak. Zijn echtgenote kwam ook wel eens mee, een imposante dame met warme bruine ogen en een zachte glimlach, maar dat was dan wel een uitzondering. Zij hield niet zo van reizen en vooral niet naar het koude Europa. Telkens als zijn secretaresse zijn aankomst meldde, werden allerlei radertjes aan de gang gezet om al zijn “habits and customs’ te voorzien. Meestal was dat de standard lijst, die bij zijn data bestand hoorde, maar soms moesten we ook dingen veranderen of nodigde hij zakenmensen uit op zijn appartement. Bij aankomst verwelkomde ik hem natuurlijk persoonlijk, wat meestal eindige met het opsteken van een sigaar en het bijpraten over zaken. Dit keer zou Mr. Van Orten bezoek krijgen uit Zwitserland. Hoewel deze heren natuurlijk een eigen kamer zouden krijgen, wenste Mr. Van Orten een banquet tafel met de nodige accessoires. Mr Van Orten was dol op vers fruit en naast de standaard gerechten van een banquent wenste hij een groot gedeelte bestaande uit vers fruit. Hij gaf de voorkeur om zaken dinner’s op zijn appartement te houden, wat wel begrijpelijk is, daar de appartementen volledig geluidsdicht zijn. Het gezelschap uit Zwitserland telde zes personen en zaten allemaal in de banking business. Het ging om drie bedrijven, dus twee personen per bedrijf. In het bankwezen is het vaak zo, dat een mentor en zijn “leerling’ voor de onderhandelingen of zakendinner’s aanwezig zijn. De mentor zit al jaren in het vak, is natuurlijk dan ook wat ouder en poogd zijn kennis over te dragen naar de volgende generatie, zijn persoonlijke leerling. Mr. Van Orten liet mij weten dat het een belangrijke klus zou zijn en dat hij liever een permanent personeels lid zou willen hebben om de hele avond te verzorgen. Ik stelde natuurlijk meteen voor dat persoonlijk te willen doen, aangezien er dan weinig fout kan gaan en als, ja…dan zijn wij zodanig bevriend dat het niet veel uitmaakt. Om risiko’s te vermijden, wilde ik de avond dus persoonlijk verzorgen. Hij keek me met zijn trouwe ogen aan, legde een hand op mijn schouder en wilde net zijn goedkeuring uitspreken, toen Frederique achter mij langsliep. “heyyy..who’s that? “? fluisterde hij naar me toe met een knipoog “can’t she serve us tonite, ej? “? ik legde de situatie uit, dat zij nieuw was, nog niet zo bekend was met de faciliteiten, het taal gebruik en dat ik haar al helemaal niet geschikt zou bevinden om hem zij zaken dinner te verzorgen. “oh..c’mon on boy, give people chances man! “? Nee, het kon niet, zij kon onder geen beding zijn avond verzorgen, ik zag al allerlei horrorscenarios voor me. Hoe ze alles omgooide, ja misschien wel over iemand heen, hoe zij in gebrekkig engels verzoeken opnam, en ja..dat gewoon alles in de soep loopt en dat Mr. Van Orten zijn zaken met Zwitserland wel kon vergeten. Ik stelde alternativen voor, ik stelde Anna voor, die echt een pro was, ik stelde Kevin voor, die wel vaker met Mr. Van Orten’s echtgenoot was gaan shoppen, hij sjouwde dan natuurlijk alle tassen, maar goed…ik stelde, Wan-Toh voor, de hoteleigen chauffeur voor permanente residents, ik ging maar door met mijn wanhoops lijst onderwijl hij mij glimlachend en hoofschuddend verzekerde dat hij toch echt haar wilde hebben voor de avond. “?gimme that woman, let me give her a chance, nottin’ can go wrong man “? Ik zag de horrorscenarios voor me, met lichte teleurstelling en waterige ogen gaf ik op. At the end, customer is always right, niet? Ik ging accord, ik benadrukte nog wel, dat hij echt niet veel moest verwachten en zodra er iets misging, moest hij het mij persoonlijk melden. “no worries, buddy, send her in topless and everything is gonna be okay! “? mijn mond viel open, hij klopte mij op mijn schouder, gaf me knipoog en ging. “