De Nieuwe uitdaging (9-12)

9)
Het liep al tegen half negen toen het tweetal zich vermoeid op de bank neerzette. Ze waren zozeer opgegaan in hun werk dat ze geen enkele keer pauze hadden genomen en dat liet zich nu wel voelen.
“Sonja, zal ik je mee uit eten nemen om te vieren dat het ons gelukt is?” vroeg Carl enthousiast.
“O, wat aardig van je,” zei ze enigszins aarzelend, “maar liever niet vanavond, Carl. Ik ben eerlijk gezegd te moe om mezelf nu nog een beetje toonbaar te maken. Ik heb nog kaas en wijn in huis, als je daarmee ook tevreden bent? Vieren kunnen we feitelijk na de vergadering van maandag pas.”
Eigenlijk had hij er zelf ook niet zoveel zin in om nu nog uit eten te gaan en daarom ging hij maar wat graag op haar voorstel in. Sonja trippelde naar de keuken en niet veel later kwam ze terug met een goed gevulde kaasschotel, wat druiven en een fles rode Bordeaux. Carl opende de wijnfles en schonk twee glazen in.
“Op een winnend team, Sonja,” zei hij terwijl hij haar een glas aanreikte. “Ik ben zo blij dat ik jou aan mijn kant heb. Zonder jouw fantastische hulp was het me nooit gelukt.”
Het was voor het eerst dat hij haar lichtjes zag blozen. In gedachten sprak hij de wens uit dat hij nog veel van die momenten zou mogen beleven. Dat rode kleurtje stond haar geweldig. Het maakte haar gezicht nog mooier dan het al was. Ze klonken en dronken van de wijn, waarna ze zich tegoed deden aan de kaas en de druiven.

Aanvankelijk babbelden ze nog wat na, maar al vrij snel viel het gesprek stil. De stress van de laatste dagen eiste haar tol en de wijn deed de rest. Dit is heerlijk dacht Carl, terwijl hij met zijn hoofd achterover leunde tegen de rug van de bank. Naar opzij kijkend zag hij dat Sonja zijn voorbeeld had gevolgd. Met de ogen gesloten lag ze in precies dezelfde houding als hij. Voor de zoveelste keer gleed zijn blik als vanzelf over haar hele lichaam en opnieuw werd hij haast bedwelmd door haar schoonheid. Wat een droomvrouw… zijn droomvrouw.
Omdat Sonja de ogen gesloten hield, durfde hij het aan om zijn dij die paar centimeters naar de hare te laten overbruggen. Ze deed geen enkele moeite om het subtiele contact weer te verbreken. Hij meende zelfs heel even iets van een glimlach om haar mond gezien te hebben.
Dit is lekker comfortabel, dacht Carl. Terwijl hij de ogen ook maar sloot, corrigeerde hij zichzelf. Comfortabel was immers een te zwakke uitdrukking voor hoe hij zich nu voelde. Dit was gewoon perfect!

Carl wilde zich behaaglijk uitrekken toen hij de volgende ochtend ontwaakte maar iets onbekends, iets wat warm en zacht om hem heen gewikkeld leek, verhinderde dat. Gedurende enkele seconden kneep hij zijn ogen stijf dicht, ook al omdat hij zich niet direct kon herinneren waar hij zich bevond. Zijn geheugen liet hem echter niet al te lang in de steek en vrij snel kon hij zich alle gebeurtenissen van zaterdag weer voor de geest halen. Het laatste wat hij zich van de vorige avond herinnerde was een lekkere fles wijn en een bijzonder relaxed gevoel. Toen hij een nieuwe poging deed om zich uit te rekken, bewoog de slapende figuur naast hem gewoon mee.
“Oh shit,” mompelde hij toen de realiteit tot hem doordrong. Het besef dat hij op Sonja’s brede bank lag, nota bene met haar in zijn armen, deed hem de ogen wijd open sperren. Het was vast nog erg vroeg in de ochtend want het was nog halfdonker, waardoor hij een beetje tijd nodig om zijn ogen te laten wennen aan het schemerduister. Zodra Carl voldoende kon zien, ontsnapte hem een zucht van verlichting. Goddank, ze waren allebei nog volledig gekleed. Meer dan waarschijnlijk zou er niets gebeurd zijn waar hij zich voor zou moeten schamen. Stel je voor zeg…

Zijn kuise gedachtegang werd abrupt afgebroken toen hij zich een beetje verlegde om de opkomende rugpijn te verdringen. Bij die beweging schoof Sonja’s been tussen zijn dijen naar boven, tot tegen zijn ‘ochtendhoutje.’ Tegelijkertijd slingerde ze haar arm nog wat verder rond zijn nek, waardoor haar borsten strak tegen hem aan kwamen te liggen. Terwijl Sonja in haar slaap zachtjes kreunde, was Carl nu wel helemaal klaarwakker. Zelfs door haar T-shirt en zijn overhemd heen was de zachte indruk van haar malse rondingen op zijn borstkas ronduit adembenemend. Zijn ogen, die intussen volledig aan de flauwe schemering waren aangepast, volgden gretig de fraaie lijn van haar figuur.
Bijna automatisch streelde hij haar kastanjebruine haren. Carl wist niet dat het haar van een vrouw zo zacht kon zijn. Haar halflange lokken leken wel van fluweel.
Omdat Sonja niet bewoog en door alles heen leek te slapen, durfde hij het aan om zijn hand omlaag te bewegen. In een zacht strelend gebaar liet hij ze langzaam langs haar rug afdalen tot op het verrassend warme stukje blote huid vlak boven haar heup. Toen zijn hand even later nog wat verder omlaag ging, en zijn vingers doorheen Sonja’s sportbroekje moeiteloos de stevigheid van haar ronde dij konden voelen, kreeg Carl het plots Spaans benauwd. Hij realiseerde zich dat hij haar beter van zich af kon duwen. Als hij dat nu niet deed, dan was de kans heel groot dat hij de controle over zichzelf zou verliezen.

Een flauw zuchtje ontsnapte aan Sonja’s lippen en meteen daarna boog ze haar gezicht schuin naar boven, in de richting van het zijne. Carls gedachten betreffende zelfcontrole smolten bij die aanblik weg als sneeuw voor de zon. Het was alsof er een engel in zijn armen lag te slapen, zo mooi was ze. In plaats van haar van zich af te duwen, boog hij naar haar toe om een zacht en vluchtig kusje op haar lippen te drukken. Omdat Sonja nauwelijks bewoog, durfde hij het aan om haar nog eens te kussen. Ditmaal minder zacht en ook veel langer, alsof hij wachtte op een reactie.
Niets is heerlijker dan gewekt te worden door een lekkere zoen, moet Sonja gedacht hebben, want nog half slaperig begon ze hem terug te kussen. De manier waarop hun lippen elkaar vonden, voelde zo vanzelfsprekend en natuurlijk aan dat Sonja verbazend snel net zo klaarwakker was als Carl. Na minuten van zacht verkennen en speels proeven, was zij het die het initiatief nam tot een volgende stap. Terwijl ze Carl spontaan meenam in een intense en opwindende zoen, gleden haar vingers al gauw verkennend tussen de geopende knoopjes van zijn hemd. Geen haar op Carls hoofd die er aan dacht om achter te blijven en toen het eenmaal zover kwam dat Sonja’s T-shirt over haar hoofd gleed, was de honger naar elkaar zo groot geworden dat er al lang geen weg terug meer was.
‘Een condoom?” hijgde Carl toen het ultieme moment van samenkomen zich aankondigde. “Heb jij misschien…?”
“Nee, dat heb ik niet in huis,” was haar al even gejaagde antwoord. “Ik ben ook niet aan de pil. Mag ik erop rekenen dat je voor het zingen de kerk uitgaat?”
Carl beloofde het maar al te graag.
Wat volgde had weinig van doen met het bedrijven van de liefde. Het was eerder een stomend onderonsje van twee mooie, volwassen mensen die elkaar vertrouwden, respecteerden en zich prima voelden in elkaars gezelschap. Ook nu. Bezeten door een alsmaar toenemende hartstocht, passie en verlangen wisten ze elkaar ongelooflijk op te jutten. Zonder dat ze het elkaar hoefden te zeggen, wisten ze allebei wat er zou volgen. Een gezamenlijke zoektocht naar puur lichamelijk genot, waarbij ze allebei perfect aanvoelden dat ook de ander dit nodig had om de spanning van de laatste dagen achter zich te kunnen laten.

Carl greep haar borsten en begroef zijn hoofd tussen haar heerlijk zachte, warme bollen. Sonja’s tepels waren gezwollen en hard. Hij zoog er een tussen zijn lippen terwijl hij de andere tussen duim en wijsvinger rolde. Haar handen klauwden in zijn haren. Ze drukte zijn hoofd strak tegen haar lichaam en wulps perste ze haar schoot tegen zijn intussen behoorlijk erecte pik aan.
“Harder,” eiste Sonja, “zuig mijn tieten! Harder…!”
Carl gaf wat graag gehoor aan haar bevel en liet alle voorzichtigheid nu varen. Hij verslond haar borsten, kneedde ze zoveel ruwer en knabbelde nog harder op haar tepels.
“Ja…oh jaaa!” kirde ze uitgelaten.
Sonja’s handen daalden af tot op zijn kont en gleden van daar naar de voorkant van zijn broek. Weldra had ze de riem en de sluiting los. Met enige tegenzin liet Carl haar borsten voor wat ze waren. Hij stond op, legde zijn vingers op haar taille en stroopte haar sportbroekje en haar slip tegelijk naar omlaag. Binnen enkele seconden had hij ook zijn eigen hemd, broek en slip uit. Naakt stond hij voor Sonja, die intussen rechtop was gaan zitten. Zijn pik glom al van het voorvocht, terwijl hij keek naar haar kale poes. Een mooi getrimd driehoekje daarboven was het bewijs dat Sonja’s kastanjebruine haren absoluut naturel waren.
Carl zag hoe haar ogen de zijne opzochten. Ze glimlachte naar hem met de aantrekkingskracht van een onweerstaanbare duivelin. Ze trok haar benen op en spreidde haar dijen. Terwijl ze dat deed, legde ze haar hand om zijn pik en trok hem alzo naderbij.
“Nu, Carl,” fluisterde ze hees. “Doe het, nu…Ik heb je nodig.”
Carl wilde niets liever en knielde tussen haar benen. Nog verder duwde hij haar dijen uit elkaar en tegelijk trok hij haar kontje tot op de rand van de bank. Zodra hij zijn pik voorwaarts bewoog in de richting van haar lokkende vrouwelijkheid, was zij het die ervoor zorgde dat hij moeiteloos de weg vond, door met haar rechterhand zijn pik tussen haar lipjes te sturen. Het gevoel van die vochtige poezelige lipjes op de gevoelige huid van zijn top was zo sensationeel dat Carl zich een ogenblik de tijd gunde om van dat zalige moment te genieten.
“Kom…nu..!”gebood Sonja die vond dat haar geduld nu lang genoeg op de proef was gesteld.
Carl gehoorzaamde, en hoe. Met een enorme stuwkracht vulde hij haar in een keer helemaal.
“Hoo..!” kirde ze, verrast als ze was door de krachtdadige manier waarop hij bezit nam van haar schoot. Nog verrassender voelde het aan, en tegelijk o zo heerlijk, toen hij zich meteen weer terug trok en haar opnieuw diep penetreerde. Van de weeromstuit sloeg Sonja haar benen om Carls middel en haar handen klauwden in zijn rug, waarna het haar al gauw lukte om mee de gaan in de ritmische cadans van zijn heupslagen. Met alle kracht die ze in zich had stootte ze hem tekens weer gretig tegemoet.
Zonder dat ze het van elkaar wisten, waren ze allebei verliefd op de ander en toch had hun handelen niets te maken met het bedrijven van de liefde. Dit was neuken, puur om de seks, enkel en alleen gericht op lichamelijk genot. Carl was als een machine die zijn lans onophoudelijk op en neer beukte in de zuigende en slurpende kut van de al even machinaal opverende Sonja. Ongeremde beukende seks, rechttoe rechtaan, waarbij Carls schaambeen tegen haar klit aan kletste telkens hij zijn pik maximaal in haar heerlijk melkende kut joeg. Dat het op deze manier nooit lang kon duren wisten ze allebei, maar de climax kondigde zich nog sneller aan dan verwacht. Sonja voelde hoe Carls lichaam zich aanspande en meteen gaf ze haar eigen verzet tegen een te vroege explosie op. Sonja kromde haar rug toen ze voelde dat ze ging komen. Temidden van een eerste, onzettende hete stuip schreeuwde ze haar genot uit. Impulsief klemde ze haar benen zo strak om Carls middenrif als was het een bankschroef. Het was alsof hij op dat soort van signaal gewacht had, want twee krachtige wipstoten later trok Carl zich grommend terug. Net op tijd, want een seconde later spoot hij een eerste krachtige straal geurig sperma tussen haar borsten.

Zodra het voorbij was en ze dicht tegen elkaar aan lagen bij te komen, voelde Carl zich op zijn zachtst gezegd schuldig. Hij had zich laten meeslepen door de omstandigheden, maar het had nooit mogen gebeuren, vond hij.
Sonja was duidelijk een andere mening toegedaan. Haar eerste woorden waren in die zin veelbetekenend. “Wauw,” zei ze, nog een beetje hijgerig, “dit had ik even nodig. Ik voel me als herboren.”
Ook Carl voelde zichzelf eigenlijk opperbest maar de directheid van haar uitspraak verraste hem. Toch was dat niet zijn grootste zorg.
“Ik denk… Wat nu, Sonja? Met ons werk… ik bedoel…Sonja, dit had nooit…” Het gebeurde hem maar zelden, maar nu struikelde hij over zijn woorden.
Glimlachend om zijn gestuntel legde ze haar handen in zijn nek en trok zijn hoofd dichterbij.
“Maak je vooral geen zorgen, Carl,” fluisterde ze bij zijn oor. “Ik wilde al lang dat dit een keer zou gebeuren.”

10)
Carl had even tijd nodig om na te denken. Sonja’s verrassende woorden brachten hem uit zijn evenwicht. Hij twijfelde, draaide zich om en stond op. De draagwijdte van haar woorden inschattend, liep hij rond het salontafeltje en zette zich in de losse zetel tegenover haar. Zijn overhemd, dat hij in de gauwigheid van de vloer had opgeraapt, drapeerde hij als een breed uitwaaierende schaamlap over zijn schoot.
Carl realiseerde zich wel dat haar woorden de zijne hadden kunnen zijn en toch zaten ze hem dwars. Sonja leek hetgeen zojuist gebeurd was doodnormaal te vinden maar hem bezorgde het vooral gemengde gevoelens. Hoe heerlijk het ook geweest was om met deze prachtvrouw te vrijen, het had nooit mogen gebeuren. Hoewel ze al maanden op voet van gelijkheid met elkaar omgingen, bleef Sonja strikt genomen nog altijd zijn secretaresse. Vroeg of laat kon dat grote problemen opleveren.
God ja, hij mocht haar graag. Veel meer dan dat zelfs, hij hield van haar. Waarom voelde dit alles dan zo verkeerd aan? Was het omdat het plots opgekomen vermoeden onophoudelijk door zijn hoofd bleef spoken? Zou het kunnen zijn dat hij zich als de eerste de beste overjaarse puber in haar web had laten vangen? Hij moest het antwoord weten, anders zou hem dat dagen, zoniet weken blijven achtervolgen.

“Sonja..?” begon hij aarzelend.
“Ja?” antwoordde ze, een beetje verbaasd om zijn reactie.
“Heb jij dit… euh… bewust uitgelokt?”
“Natuurlijk niet, malle jongen. Hoe kom je daar nu bij?” Haar begeleidend glimlachje gaf aan dat ze zijn zorgelijke blik hoogst amusant vond. “Mag ik je er trouwens aan herinneren dat jij begonnen bent? Jij hebt mij wakker gekust. Ik heb alleen de geboden kans gegrepen.”
“Maar het was nooit mijn bedoeling om…”
“Dat is van geen belang, Carl. Wat er wel toe doet, is dat ik een gezonde vrouw van vlees en bloed ben. Ik heb zo mijn eigen noden. Eerlijk gezegd, had ik niet het idee dat jij het heel erg moeilijk had met sommige van die noden.”
Opnieuw wist Sonja hem te verassen met haar bijna zakelijke terugblik. Het voelde aan alsof hij ontwaakte met zijn hoofd onder een straal koud water.
“Sonja,” sprak hij langzaam, ik kan het niet helpen, maar ik blijf denken dat het geen goed idee was. Je werkt voor mij. Nee… Correctie, wij werken samen. Zo’n sterke teamspeler als jij heb ik nooit gekend. Ik mag er niet aan denken dat dit ooit tussen ons zou komen te staan.”
Opnieuw keek Sonja hem verbaasd aan. “En waarom zou een beetje seks onze samenwerking moeten verpesten? Ik wil je nergens toe dwingen hoor. Ik hou van mijn werk en ben goed in wat ik doe. Dat weet jij intussen wel. Voor mij dus geen huisje, boompje, beestje toestanden. Zoek er niet meer achter dan er is, Carl. Jij bent de beste baas die ik ooit heb gehad. Wat dat betreft zal ik je altijd respecteren. Daarnaast ben je ook een aantrekkelijke en goed gebouwde man die weet wat een vrouw als ik nodig heeft. Dit kan voor ons allebei een win/win situatie worden. Laat het gewoon gebeuren, Carl. We zien wel waar we uitkomen en je kunt in ieder geval gerust zijn. Ik ben niet op zoek naar een hagelwitte keuken met zo’n reusachtig kookeiland of naar een glimmende Mercedes met drie kinderzitjes op de achterbank.”

Carl tuimelde van de ene verbazing in de andere. Ditmaal leek er zelf een heus koud stortbad over hem heen te komen. Kende hij haar eigenlijk wel? Het door hemzelf gecreëerde ideaalbeeld van zijn droomvrouw kreeg in ieder geval een flinke deuk. Deze Sonja leek alleen te willen stoeien, zonder emotionele of materiele bagage. Gewoon op zoek naar een goed gevoel, nemen wat je kunt gebruiken in ruil voor goede seks. Dat had hij nooit achter haar gezocht.
Ook die ‘drie kinderzitjes,’ of liever het niet willen daarvan, zat hem hoog. Zelf wilde hij ooit absoluut wel kinderen maar zij koos voor haar carrière. Sonja Scholten bleek voor hem helemaal niet de droomvrouw te zijn die hij in haar zag.
Die vaststelling was zo ontnuchterend dat Carl minstens een halve minuut sprakeloos voor zich uit zat te staren. Een stil intermezzo waarvan Sonja gebruik maakte om op te staan en in al haar naakte glorie tot bij hem te komen. Anders dan hij leek ze zich nergens voor te schamen. Nu ja, puur fysiek zou Carl niets kunnen bedenken waarvoor ze zich zou moeten schamen. Haar lichaam benaderde gewoonweg de perfectie.

Eenmaal ze vlak voor hem stond boog Sonja voorover en met haar handen op zijn knieën duwde ze zijn benen uit elkaar. Voor Carl de kans kreeg om haar te doen stoppen, lag zijn overhemd al op de vloer en zat zij er geknield bovenop. Haar handen, zacht en warm, gleden vanaf zijn knieën naar de binnenkant van zijn dijen, om vandaar op te klimmen in de richting van zijn kruis. Hij wilde wel protesteren maar zij was hem voor.
“Carl, als je wilt dat ik stop, dan kun je daar maar beter héél zeker van zijn. Een aanbod als dit doe ik je heus niet elke dag.”
Wat dat aanbod inhield hoefde ze hem niet uit te leggen, omdat haar vingers zich meteen om het meest gevoelige plekje van zijn lichaam bekommerden. Carl wilde wel protesteren maar omdat Sonja haar lippen en haar tong in de strijd gooide, wist hij zich al op voorhand verloren. Zijn halfslappe lid kwam in haar mond in geen tijd weer tot leven en verbazend snel had Sonja zijn jongeheer alweer op volle sterkte. Eenmaal zover veranderde ze haar aanpak. Ze likte en sabbelde tot zijn hele staaf glom van haar speeksel. Carl had altijd geweten dat hij onderaan gevoelig was, maar zodra Sonja met haar tong aanviel op zijn ontblote top, wist hij niet wat hij voelde. Met de ogen gesloten legde hij zijn hoofd achterover op de leuning van de bank. Ondanks de ontnuchterende gedachtegang van daarnet was hij niet in staat om stroomopwaarts in te roeien tegen de vloedgolf van genot die hem overspoelde.
“Wauw, Sonja,” prevelde hij ingetogen, “dit is… fantastisch.”
<p align=”center”><a target=”_blank” title=”Op zoek naar een spannend speeltje ? Kijk eens in onze shop !” href=”http://sexwinkel.gertibaldi.com”><img src=”http://sexwinkel.gertibaldi.com/img/promobanners/gertibaldi_300x250_85.gif” alt=”Op zoek naar een spannend speeltje ? Kijk eens in onze shop !” border=”0″ /></a></p>
Het was het soort aanmoediging dat Sonja nodig had. Ze kon het nog. Nu ze voor het eerst sinds jaren nog eens het lid van een man in de mond nam, was het heel verheugend dat Carl haar aanpak waardeerde. In een ver verleden was ze immers door haar ex man zo vaak gedwongen tot orale verwennerij dat ze door de jaren een spontane afkeer voor pijpen had ontwikkeld. Maar al te vaak had ze tegen haar zin het bescheiden pikje van haar ex in de mond moeten nemen als hij weer eens niet spontaan tot een erectie kwam. Vandaag met Carl lag dat helemaal anders. Vreemd genoeg had ze zelf het initiatief genomen, al had ze daar zeker geen spijt van. Ook niet van het feit dat ze Carls pik in de mond nam, nadat die in haar was geweest. Dat was iets wat ze bij haar ex altijd pertinent had geweigerd. Eigenlijk viel het zelfs best mee. Eenmaal ze de afkeer van de geur had overwonnen, smaakte de cocktail van hun beider lichaamssappen helemaal niet vies. Daardoor had ze niet de minste moeite om het beste van zichzelf te geven.
Nadat ze nog enkele keren zijn harde staaf van boven naar onder had gelikt, daalde Sonja verder af. Voorzichtig knabbelend trok ze met haar tanden zijn zak naar voren en nadat ze die op haar hand liet rusten, zoog ze zijn testikels tussen haar lippen. Beurtelings liet ze zijn ballen over haar tong rollen, iets wat bij Carl de koude rillingen over zijn ruggengraat deed lopen. Huiverend van genot kneep hij met beide handen in de zitting van de bank.
Sonja legde haar handen op zijn heupen, vastberaden om haar knappe overste nog meer genot te bezorgen. Ze zoog zijn pik opnieuw diep in haar mond en begon hem vol overgave te zuigen, meteen snel én diep. Carl kreunde. Als hij zichzelf nu onder controle had, dan zou hij haar vast en zeker in de mond geneukt hebben. Hij had zichzelf echter niet meer in de hand. Sonja neukte hem met haar mond en ze deed dat zo geweldig dat hij wist dat het haar moeiteloos ging lukken om hem te doen komen.
Zodra het ritme van Carl’s ademhaling drastisch veranderde, wist Sonja dat hij dicht tegen het klaarkomen aan zat. Zijn benen begonnen te rillen en ze voelde hoe de spieren in zijn lichaam zich spanden. Snel schoof ze haar handen onder zijn ballen en begon ze te masseren. Dat haalde Carl helemaal over de brug. Hij stootte zijn heupen voorwaarts in een poging om nog dieper haar mond in te komen. Op het moment dat zijn pik tegen haar keel kwam, explodeerde hij. Sonja’s zuigen en slikken hield gelijke tred met het ritme van zijn opeenvolgende lozingen en moeiteloos eigende ze zich elke druppel sperma toe die zijn kloppende pik verliet.
Het duurde nog even vooraleer Sonja zijn verslappende pik met een slurpend geluidje aan haar lippen liet ontsnappen. Terwijl ze opstond keek ze glimlachend naar haar uitgeputte baas. Als dit geen bewijs is van honderd procent teamspirit en toewijding, dan wist ze het helemaal niet meer. Op weg naar de badkamer draaide ze zich nog eenmaal om.
“Zorg jij voor de koffie terwijl ik me opfris? Dan kunnen we dadelijk samen ontbijten.”

Nadat hij zich had aangekleed deed Carl wat van hem verwacht werd. Toch was het niet van harte want nu hun heftige vrijpartij helemaal achter de rug leek, kwamen de zorgen vanzelf weer terug. Tijdens het ontbijt werd er nauwelijks gesproken. Allebei worstelden ze met hun eigen gedachten. Onder de douche was Sonja namelijk tot het inzicht gekomen dat ze naar Carl toe een beeld van zichzelf had opgehangen dat helemaal niet strookte met de werkelijkheid. Zijn zwijgzaamheid was voor haar het bewijs dat ze daarin veel te ver was gegaan. Omdat ze niet zo snel wist hoe ze dat ongedaan kon maken zonder ongeloofwaardig over te komen, hield zij haar mond maar. Toen ze even later voorstelde om samen gezellig de stad in te gaan, was dat eigenlijk tegen beter weten in.
Carl bedankte beleefd voor de uitnodiging. Die middag moest hij naar zijn ouders. Hij verzon het niet, maar ‘vergat’ er wel bij te zeggen dat hij daar, net als de rest van de familie, pas tegen vijf uur in de namiddag werd verwacht. Hij wilde naar huis, zodat hij kon nadenken of en hoe hij nu verder moest met Sonja.
Het kusje op de wang bij het afscheid was vluchtig. Carl leek te aarzelen maar stapte toch over de drempel van de voordeur de centrale hal in. Na een paar passen draaide hij zich echter al om en keek haar vragend aan.
“Sonja… Heb jij écht nooit kinderen gewild?”
Zijn directe vraag verraste haar. De plotse, felle blos op haar wang verraadde haar twijfel. Zolang hij haar kende, was het nooit eerder gebeurd dat ze zolang na moest denken over een antwoord.
“Carl,” zei ze uiteindelijk, “assistente van de Distributiemanager zijn, is geen job voor een vrouw die om vier uur thuis moet zijn om de kinderen op te vangen.”
Het was een ontwijkend antwoord, maar voor hij haar dat kon zeggen, viel de deur al in het slot.

11)
Met haar rug tegen de gesloten deur aangeleund, hoorde Sonja hoe het geluid van Carls voetstappen met de seconde zwakker werd. In schril contrast met het geluid van de wegstervende voetstappen stond de alsmaar razender wordende storm in haar hoofd.
‘Stom rund!’ schold ze zichzelf uit, daarbij met de vlakke hand tegen haar voorhoofd kloppend. Zelfs op zijn directe vraag naar haar kinderwens had ze haar ware ik verloochend. Waarom had ze de man die haar hart deed overlopen van verliefdheid niet gewoon gezegd dat ze dolgraag kinderen wilde? Als het aan haar lag zelfs minstens drie.
De vraag stellen, was ze beantwoorden, wist ze. Haar hoofd woog loodzwaar als gevolg van de verwarrende gedachten. Langzaam liet ze zich naar beneden glijden, tot ze op de koude vloer zat in een poging om de storm in haar hoofd wat tot rust te laten komen. Ze had het niet aangedurfd om hem de waarheid te zeggen omdat het totaal niet paste bij het beeld dat ze van haarzelf tegenover hem had opgehangen. Ingegeven door de angst om haar ware gevoelens voor haar baas bloot te geven, had ze zich voorgedaan als een op en top carrièrevrouw, voor wie liefde en huiselijk geluk eenvoudigweg niets betekenden. Toen Carl zich schuldig leek te voelen omdat ze toegegeven hadden aan de lokroep van moeder natuur, had ze er zelfs nog een schepje bovenop gedaan. Ze huiverde toen de woorden die ze hem op dat moment toegesproken had weer in haar opkwamen
“Dit kan voor ons allebei een win/win situatie worden,” echoden de woorden in haar hoofd na. “Laat het gewoon gebeuren, Carl. We zien wel waar we uitkomen en je kunt in ieder geval gerust zijn. Ik ben niet op zoek naar een hagelwitte keuken met zo’n reusachtig kookeiland of naar een glimmende Mercedes met drie kinderzitjes op de achterbank.”
Wat had ze daar nu spijt van. Spijt ook omdat de zo duidelijk afleesbare verbazing op zijn gezicht geen belletje had doen rinkelen. Helaas was haar muntje pas gevallen nadat ze een tweede keer intiem waren geweest. Een tweede keer waartoe zij hem had verleid omdat ze geen ander antwoord wist op de teleurgestelde blik waarmee hij haar had aangekeken. Ze had een enorme vergissing begaan, wist ze nu. Carl was helemaal niet uit geweest op een moment van kortstondig genot. Altijd als hij de voorbije maanden naar haar keek, had ze het gevoel gehad dat hij haar zag als een aardig stel hersenen bovenop een goed gevulde boezem en een fraai onderstel. Wat had ze zich vergist. Voor zover ze er nog aan twijfelde dat hij veel meer in haar zag dan alleen maar een mooi lijf, was zijn laatste vraag bij het afscheid daarvan het bewijs. Maar ook die laatste kans om Carl duidelijk te maken wat voor een vrouw ze in werkelijkheid was en welke dingen er voor haar in het leven van wezenlijk belang waren, had ze verprutst door een ontwijkend antwoord te geven. Wat moest hij nu van haar denken? Door haar onverantwoord sletterig gedrag had ze hem afgeschrikt, dat was haar inmiddels wel duidelijk. Sonja durfde er niet eens aan denken hoe het nu met hen verder moest op kantoor. Ze vreesde het ergste.

Het huilen stond haar nader dan het lachen toen ze uiteindelijk opstond en op automatische piloot de sporen van een krankzinnig verlopen ochtend begon op te ruimen. Toen ze een halfuurtje later klaar was, wilde ze de PowerPoint presentatie nog een laatste keer nakijken, maar ze was er met haar hoofd niet bij. Ook het boek dat ze probeerde te lezen, kon haar aandacht niet vasthouden. Het was alsof de muren op haar afkwamen en voor het eerst sinds ze in de loft woonde, voelde ze zich er eenzaam en alleen. Het gevoel dat ze naar buiten moest om aan haar doemdenken te ontsnappen, werd steeds groter. Maar waar moest ze naartoe? Alleen de stad in zag ze niet zitten.
Naar Annie en Mark misschien? Zouden ze thuis zijn? Sonja graaide naar haar handtas en dertig seconden later vertrok er een digitaal berichtje naar haar zus. Terwijl ze op antwoord wachtte, realiseerde ze zich dat het alweer ruim een half jaar geleden was dat ze de tweeling had gezien. Axel en Alex, de oogappels van Annie en Mark zouden alweer aardig gegroeid zijn in die tussentijd. Opeens verlangde ze er enorm naar om de jongens weer eens te zien. Sonja was dan ook oprecht blij toen ze Annie’s verlossende berichtje ontving. Ze waren thuis en ze was welkom.

Onderweg bedacht ze dat ze voor Mark eigenlijk wel een cadeautje had kunnen meenemen. Dat was het minste wat ze voor hem kon doen om hem te bedanken voor het opofferen van zijn vrije zaterdagmiddag. Zijn hulp was immers van cruciaal belang geweest bij het opmaken van een objectieve kostenberekening. Ze overwoog om terug te keren en thuis de duurste fles wijn op te halen die ze in huis had, maar net op dat moment passeerde ze een drankcentrale die ook op zondag open was. Tien minuten later vervolgde ze haar weg, met op de achterbank een drie liter geschenkfles van Marks favoriete abdijbier en een viertal flesjes gekoelde Fristi voor de tweeling.

De vrolijke kinderstemmen die haar vanuit de tuin tegemoet klonken, deden Sonja maar meteen achterom lopen. Het knisperen van haar voetstappen op het grindpad werd door Axel als eerste opgemerkt.
“Tante Sonja!” Stralend van blijdschap kwam hij op haar afgerend, direct gevolg door zijn al even enthousiaste broertje. “Tante Sonja!”
“Hé jongens..!” Sonja moest zich schrap zetten om niet achterover te tuimelen onder het geweld waarmee haar vijfjarige neefjes tegen haar aan vlogen. Ze was blij dat ze de geschenkjes nog eventjes in de auto had gelaten. Meer dan waarschijnlijk zou een dergelijke stormachtige begroeting anders voor de nodige glasbreuk en de daarbij horende smurrie hebben gezorgd.
“Jongens, komen jullie even mee naar de auto,” vroeg ze, “ik heb wat lekkers bij voor jullie.”
Dat hoefde ze niet te herhalen. Zo snel als haar hoge hakken het toelieten, draafde ze weldra achter de jongens aan in de richting van het terras. De grote fles abdijbier droeg ze wijselijk zelf.
De begroeting met haar zus en schoonbroer was hartelijk, zoals vanouds. Aan niets was te merken dat ze Mark daags voordien gedwongen had om te werken. Zelfs toen Sonja erop zinspeelde en hem als dank de grote fles in zijn handen stopte, maakte Mark er zich vanaf met een simpel ‘graag gedaan.’
Terwijl de kinderen zich al gauw tegoed deden aan de lekkere, koele yoghurtdrank, haalde hun vader de kurk van de grote fles. Mark stond erop dat de dames een glas mee dronken, iets waar Sonja slechts schoorvoetend mee instemde.
“Een kleintje dan,” zei ze uiteindelijk, “ik moet straks nog rijden.”

De volgende drie kwartier stonden de kinderen centraal. Zodra er echter op grote mensen thema’s werd overgeschakeld, verslapte hun aandacht en gingen ze vanzelf weer aan het ravotten in de tuin. Voor Mark en Annie was dat het moment om bij Sonja te polsen naar de precieze toedracht van haar dringende verzoek op zaterdagmiddag.
Angstvallig bereidde Sonja zich al voor op eventuele verwijten. Dat bleek echter nergens voor nodig. Tijdens het chronologisch verslag dat ze hen gaf, waarbij ze de intieme details van die ochtend maar wijselijk oversloeg, werd ze geen enkele keer onderbroken. Ze wensten haar en haar baas integendeel alle succes toe.
Nog wat later zaten de beide zussen alleen op het terras en keken hoe Mark met Axel en Alex tikkertje speelde. Papa’s inbreng deed de jongens kraaien van de pret.
Annie,” zei Sonja, nadat ze het vertederende schouwspel een tijdje had gevolgd, “jij boft toch maar met zo’n geweldige vader voor je kinderen.”
“Dat is zeker zo,” antwoordde haar zuster, “al kan ik wel raden waaraan jij nu zit te denken.”
“Heu?” Sonja keek haar quasi verbaasd aan, want ze wist allang wat Annie bedoelde.
“Zus ik ken je toch. Jij zit je af te vragen wat voor een vader die Carl van jouw zal zijn.”
“Hij is mijn Carl niet!” reageerde Sonja kregelig. Sinds wanneer kon haar zus gedachten lezen?
“Hou een ander voor de gek, Son. Jij had jezelf daarnet moeten zien en horen, zeg. Carl denkt dit, Carl doet dat, Carl zegt… geef maar gewoon toe dat jij tot over je oren verliefd bent op die baas van je.”
Bij de norse blik die Annie toegestuurd kreeg, bereidde ze zich al voor op een ‘dat zijn jouw zaken niet’ kanonnade van haar oudere zus, maar in plaats daarvan wendde Sonja zwijgend het hoofd af. Toen ze zich toch weer naar haar toedraaide, zag Annie twee dikke tranen over Sonja’s wangen rollen.
“Ik heb het verknald, Annie.” Meer dan een fluistering was het niet, maar bij de droge snik die erop volgde, wist Sonja’s zus dat het van heel erg diep kwam.
“Son, jij en ik gaan naar binnen,” klonk Annie’s stem beslist. Tegen haar man riep ze dat ze alvast de tafel gingen dekken en dat ze wel zou roepen als ze daarmee klaar waren.
“Zo vroeg al?” riep Mark terug. Een simpel knikje van zijn eega deed hem echter begrijpen wat er aan de hand was. De zussen hadden iets te bespreken waarbij hij en de kinderen gemist konden worden.
<p align=”center”><a title=”Thuis.nl – Live met geile huisvrouwen” target=”_blank”href=”http://www.thuis.nl/?utm_source=gertibaldi.com&utm_medium=banner+rectangle&utm_campaign=gertibaldi.com”><img border=”0″ src=”http://www.gbimg.nl/banners/300-250-2011.jpg” width=”300″height=”250″></a></p>
12)
Op ongeveer hetzelfde tijdstip als waarop Sonja haar zus in vertrouwen nam, wandelde Carl de tuin van zijn ouders in, waar traditiegetrouw de door zijn vader georganiseerde jaarlijkse familiebarbecue plaats vond.
“Kijk wie we daar hebben!” klonk de luide basstem van zijn broer, die hem als eerste opmerkte. “Onze verstokte vrijgezel laat zich ook nog eens zien.”
Hij was eraan gewend geraakt dat zijn oudere broer hem zowat bij elke ontmoeting aan zijn single bestaan herinnerde, maar voor het eerst had een dergelijke zinspeling voor Carl een wrange bijsmaak. Na een hele middag dubben en afwegen wat Sonja wel of niet bedoeld kon hebben en wat dat dan voor hem inhield, had hij geen zin in de nieuwe voorraad vrijgezellengrappen die zijn broer altijd voor hem in de aanbieding leek te hebben.
“Dag Geert,” zei hij, koeler dan hij bedoelde. Om de onderzoekende blik die zijn broer hem toestuurde te ontwijken, haastte Carl zich om zijn ouders, zijn nichtjes en zijn schoonzus te begroeten. Geert was gelukkig wel zo verstandig om geen verdere vragen te stellen. De afspraak binnen de familie, dat er op verjaardagen en andere feestjes nooit over het werk werd gesproken, kwam hem ditmaal goed uit en als vanouds liet hij zich onderdompelen in het ontspannen en gezellige sfeertje dat er hing.
Het zelf ineen geknutselde toneelstukje dat zijn nichtjes van twaalf en veertien voor opa en oma opvoerden, werd het hoogtepunt van de dag. Terwijl de andere volwassenen schaterlachend het kluchtige stukje aanschouwden, worstelde Carl met zijn gevoelens. De vingers van Geerts rechterhand sloten zich om de pols van zijn vrouw en de fonkeling in hun ogen toonde aan hoe trots ze waren op hun meiden. Als hij zou trouwen met Sonja, bedacht Carl bitter, dan zou hij dit soort geluk alvast nooit mogen beleven.
Bij het afscheid kreeg Carl ongevraagd nog wat ‘wijze’ raad mee van Geert. “Blijf jij maar lekker vrijgezel,” zei hij vrolijk, terwijl hij zijn jongere broer een bemoedigende klap op de schouder gaf. “Vrouwen blijven ondoorgrondelijke wezens, Carl. Ze zeggen altijd iets anders dan hetgeen ze bedoelen.” Hoewel zijn broer het allicht als grap bedoeld had, bleven de ‘dwaze’ woorden van Geert de hele verdere avond door zijn hoofd spoken.

Toen Carl die maandagmorgen op het werk aankwam, waren de voorbehouden parkeerstroken voor bedienden en kaderpersoneel nog nagenoeg leeg. Geen wonder dat Sonja’s hagelwitte Mini, met de twee brede blauwe sierstrepen van bumper tot bumper, hem meteen opviel.
“Verdomme,” mompelde hij binnensmonds.
Hij was met opzet anderhalf uur vroeger gekomen om in alle rust zijn presentatie te kunnen voorbereiden. Dat was hem de avond voordien thuis niet gelukt. Hij had het wel geprobeerd, maar de gedachten aan Sonja en de verwarring omtrent zijn gevoelens voor haar, hadden hem veel te vaak afgeleid. Hij had gehoopt om in zijn vertrouwde werkomgeving de rust te vinden die hoognodig was om alle details van het reorganisatieplan in zijn hoofd te prenten, zodat hij eventuele bijkomende vragen kon beantwoorden en in staat was om de te verwachten bezwarende opmerkingen te pareren. Nu Sonja er al was, zag hij die hoop ik rook opgaan. Naar huis terugkeren betekende echter nog meer tijdverlies. Dus stapte hij toch maar uit, al was dat niet bepaald in een opperbest humeur.
Sonja was nergens te bekennen toen hij, op weg naar zijn kantoor, aan haar bureau voorbij liep. Zou hij zich dan toch hebben vergist? Hij had niet op het kenteken gelet. Misschien werkte hier nog wel iemand die met zo’n wagen reed.

“Goedemorgen, Carl.”
Het voorbije uur was het hem aardig gelukt om zich op zijn werk te storten maar de stem van zijn secretaresse haalde hem meteen uit zijn concentratie.
“Ook een goedemorgen,” bromde Carl, terwijl hij lichtelijk verveeld naar de stapel identieke mapjes keek die ze voor hem op het bureau legde.
“Om helemaal zeker te zijn dat er niets van ons plan nog voor de vergadering uitlekt, ben ik vanmorgen maar wat vroeger gekomen,” zei Sonja zakelijk, alsof er tussen hen nooit iets was gebeurd. “Ik ben hier destijds begonnen op de grafische dienst, dus hebben die machines daar niet al te veel geheimen voor me, snap je? Hier heb je de beknopte schriftelijke versie die je nog nodig had, eentje voor elk lid van de directieraad. Wil je even kijken of dit volstaat?”
Terwijl Carl het bovenste mapje van de stapel nam, realiseerde hij zich hoe pijnlijk het aanvoelde dat Sonja met geen woord repte over de zo uit de hand gelopen zondagochtend. Zelf was hij wel van plan geweest om dat onderwerp ter sprake te brengen, zodra hij haar zag. Nu Sonja zich weer geheel en al als zijn secretaresse gedroeg, leken alle mogelijke openingszinnen die hij had bedacht plotseling waardeloos geworden en dus liet hij het onderwerp ook maar rusten. Voor nu toch, hij had tijd nodig om na te denken.

Bladerend door de inhoud van het mapje stelde Carl vast dat hij het zelf nooit beter had gekund. De lay-out was mooi verzorgd, de inhoud beknopt maar duidelijk. Alles wat erin moest staan, stond er ook in.
“Het ziet er heel mooi uit,” zei hij, haar voor het eerst die ochtend echt aankijkend. Compleet verrast door haar voorkomen, kon hij de woorden ‘en jij ook!’ nog maar net inslikken. Sonja had zich precies zo gekleed en opgemaakt als op de dag dat hij haar voor het eerst zag. Net als toen werd hij helemaal overdonderd door haar stijlvolle verschijning. Wat zag ze er weer adembenemend mooi uit. Het duurde enkele seconden voor het tot hem doordrong dat hij haar met open mond zat aan te gapen. Als hij op tijd klaar wilde geraken met de voorbereiding van zijn presentatie, dan moest ze zo snel mogelijk zijn kantoor uit. Zoveel was zeker.
“Dankjewel, Sonja,” zei hij na eerst een keertje moeilijk geslikt te hebben. “Als het straks toch nog fout zou gaan, dan zal het alvast niet aan jou hebben gelegen. Zelf heb ik echter nog heel wat werk vooraleer ik alle details in mijn hoofd heb. Als je me nu zou willen excuseren?”
“Ik laat je zo meteen met rust, Carl, maar eerst heb ik nog iets voor je. Een ogenblik.”
Onwetend over wat Sonja nog voor hem in petto kon hebben, keek hij haar na terwijl ze zijn kantoor uit trippelde. De strak zittende zwarte rok leek haar zo typische vrouwelijke loopje nog meer te accentueren dan anders.
Toen Sonja seconden later terug binnenkwam, hield ze nogal opvallend een hand achter haar rug. Ze liep om zijn bureau heen tot ze vlak naast hem stond en haalde een bos rode rozen van achter haar rug vandaan.
“Alsjeblieft,” zei ze.
“Heu?” reageerde Carl verbouwereerd, terwijl hij in een reflex de bloemen aannam. “Van wie komen die?”
“Van mij.”
“Van jou? Waarom?”
“Oh, ik dacht dat die rozen wel leuk zouden staan op jouw bureau,” antwoordde ze zo luchtig mogelijk, terwijl ze de op voorhand gevulde vaas van achter de plantenbak vandaan haalde, zodat Carl ze in het water kon zetten.
Enigszins gerustgesteld zag ze hoe zijn blik heen en weer ging tussen haar gezicht en de bloemen. De aanpak die haar zuster haar had aangeraden, leek te zullen werken.
‘Zorg ervoor dat jij er op je paasbest uitziet en probeer hem ergens mee te verrassen, waardoor je zijn aandacht hebt bij wat je hem wil zeggen,’ galmden Annie’s woorden nog na in haar hoofd.
De verrassing was er en ze had zijn aandacht, maar nu het moment aangebroken was om haar spijt te betuigen, kreeg ze geen woord over haar lippen. Gelukkig had ze daar vooraf rekening mee gehouden, anders zou ze zich nu geen raad weten. Het was een hele opluchting toen Carl de stilte verbrak.
“Sonja, is dit niet de wereld op zijn kop? Volgens de etiquette is het de man die bloemen schenkt aan een vrouw, niet andersom.”
“Hoog tijd dat die stomme regel eens doorbroken wordt, vindt je ook niet?”
“Dat weet ik zo gauw nog niet hoor. Als een man een vrouw bloemen schenkt, dan wil hij daar iets mee uitdrukken. Soms is het zijn liefde, soms gewoon uit dankbaarheid, en soms doet hij dat omdat hij iets goed te maken heeft.”
“Ik heb iets goed te maken, Carl… Ik wil iets rechtzetten.”
“Oh ja…?” Ondanks dat hij wel enigszins kon vermoeden waar zijn secretaresse naartoe wilde, lukte het hem om enige verbazing in zijn stem te leggen. “Ik luister, Sonja.”
Hij zag hoe ze bij hem vandaan ging en nerveus in de richting van de deur bewoog. Een ogenblik dacht hij dat ze zijn kantoor zou verlaten zonder nog iets te zeggen, maar in de deuropening draaide ze zich om.
“Carl, het spijt me zo.”
“Wat spijt je? Dat we met elkaar…?”
“Nee,” onderbrak ze hem hoofdschuddend. “Dat niet. Dat was eh… heerlijk.”
Hij zag hoe ze aarzelde en hij meende een vochtige fonkeling in haar ogen te zien die er eerder niet was. “Carl,” zei ze met onvaste stem, “ik hoop dat je me vergeeft dat ik niet gewoon in je gezicht durf zeggen waar het op staat, maar ik kan het niet. Er zit een kaartje bij die bloemen. Misschien moet je dat maar eens lezen.” Het volgende moment draaide Sonja zich om en trok de deur achter zich dicht, bang als ze was dat hij anders haar tranen zou zien.

Het was voor het eerst dat hij Sonja zo emotioneel bewogen zag en enigszins beduusd bleef zijn blik eventjes op de gesloten deur gericht vooraleer hij het kaartje uit de ruiker viste en open plooide. Haar handschrift was hem na zes maanden zo vertrouwd dat hij niet de minste moeite had met lezen. De draagwijdte van haar verrassende woorden in één keer bevatten was echter iets anders en dus las hij Sonja’s tekst een tweede keer.

Carl,

Het spijt me ontzettend dat ik me zo in jou en jouw intenties heb vergist, waardoor ik je een beeld van mezelf heb geschetst dat niet klopt met de werkelijkheid. Ik mag niet van je verwachten dat je me gelooft als ik je zeg dat ik helemaal geen hardvochtige carrièrevrouw ben die haar neus ophaalt voor liefde en huiselijk geluk. Ik besef nu dat ik zwaar in de fout ging door je zoiets voor te liegen en mezelf anders voor te doen dan ik ben. Mocht je desondanks ooit overwegen om mij alsnog de kans te geven om dit goed te maken, weet dan dat ik wel dolgraag kinderen wil. Als jij echter inmiddels tot de conclusie kwam dat tussen ons vanaf nu werk en privé beter gescheiden blijven, dan zal ik dat accepteren, in de hoop dat we ook in de toekomst op een even vertrouwelijke en vriendschappelijke basis kunnen blijven samenwerken.

Sonja.

Carl staarde een tijdlang naar het beladen kaartje in zijn hand. Hij dacht terug aan de woorden van zijn broer toen die zei dat vrouwen altijd wat anders zeggen dan ze bedoelen. Hij had gelijk, dacht Carl, dit kaartje was daarvan een bewijs. Zo dwaas was Geert dus ook weer niet. De betekenis van haar woorden wierp een heel ander licht op zijn gevoelens voor haar en een mogelijke relatie. Zijn opluchting was enorm en hij voelde een grote blijheid opborrelen. Plots was Sonja Scholten wel weer de droomvrouw die hij al maanden in haar zag. Uiteraard geloofde hij haar onvoorwaardelijk, en in die overtuiging nam hij zijn besluit. Straks, na de vergadering, zou hij haar ten huwelijk vragen, precies zoals hij dat zichzelf al dagen geleden had voorgenomen. Al dat getob van de voorbije dagen was nergens voor nodig geweest.
Eerst moest hij er echter nog voor zorgen dat hun reorganisatieplan door de directieraad werd goedgekeurd. Gesterkt door een plotse, hartverwarmende gemoedsrust ging hij met hernieuwde ijver aan de slag.

(Wordt vervolgd)