Dokter Line en haar speciale patiënt 4

Het onderzoek bij Dr. Schmitte.

Jorben werd door Mona naar de onderzoekskamer gebracht die dokter Schmitte had aangewezen.
Onderzoekskamer 2 was de kamer waar dokter Schmitte eveneens haar kantoor hield. Het bureau was een knus ingerichte ruimte waar zij ook haar cliënten/meesteressen ontving. Vaak welstellende dames uit de ‘upper class’ die bij haar op consultatie kwamen met hun laatste aanwinst. Deze dames stonden erop met alle ‘égards’ en in stijl te worden ontvangen en de dokter stond er inderdaad om bekend een service te bieden die uniek was en nergens anders ter wereld te verkrijgen was.
Nieuwe ‘slaafjes’ van deze dames – meestal jongens die zich volop in de kracht van hun sexuele ontwikkeling bevonden – werden door haar gekeurd en getest op hun fysieke en mentale grenzen.

Toen Mona aanstalte maakte om aan te bellen aan de parlofoon van het kantoor van de dokter, kreeg Jorben het plots benauwd en stribbelde tegen om binnen te gaan.
“Waarom moet ik handboeien dragen ? ” wou hij weten van Mona.
“Je bent hier omdat je gestraft bent wegens absoluut onaanvaardbaar gedrag bij dokter Moors “ preciseerde de dokterassistente, “ en gestrafte patiënten dragen hier handboeien”.
“Ik ben bang dat de dokter mij pijn zal doen”, stribbelde Jorben tegen.
Verpleegster Mona had wel wat ervaring met ‘angstige’ patiënten. Ze nam Jorben bij zijn kin en keek heb recht in de ogen toen ze hem zei : “ Wanneer je echt bang bent dan laat je je pik hangen, jongen, jouw pik is helemaal niet bang van de dokter, zie ik”.

“Binnen”, luidde de parlofoon en Mona duwde de jongen met zachte dwang het kantoor in.

Jorgen zag dat Dr. Schmitte met de rug naar hem stond terwijl zij de medische instrumenten die op een trolley lagen uitgespreid, met een doekje ontsmette.

“ Jouw patiënt, dokter” , sprak Mona.

“ Dankjewel, Mona”, antwoorde de dokter, “ Ik roep je wanneer ik je nodig heb”.

Zonder haar patiënt aan te kijken ging de dokter verder met het demonstratief ontsmetten van allerlei foltertuigen, wetende dat zij hiermee haar patiënten danig op hun ongemak stelde. Het was een triviale vorm van psychologische terreur.

Het hart van Jorben bonkte in zijn keel.

Na ruim 5 minuten draaide de dokter zich om en mat haar patiënt van kop tot teen.

“Zelden zo’n knappe jongen gezien”, dacht dokter Schmitte bij zichzelf. “ En hij vindt het duidelijk opwindend bij de dokter”.

Zij nam een geribbelde en puntige dilitator uit haar instrumentenverzameling en stapte tergend traag op haar patiënt toe. Toen ze voor hem stond hield ze het dertig centimeter lange instrument met een diameter van ruim één centimeter tussen haar beide wijsvingers en vroeg : “ weet je wat ik hiermee doe, jongen ? “.

Jorben had er geen flauw idee van maar nog voor hij een woord kon uitbrengen sprak zij :

“ Deze staaf duw ik door de plasbuis helemaal in de piemel van de jongens die niet doen wat de dokter van hen verwacht”, sprak Dr. Schmitte, “ zou ik mijn staaf bij jou moeten gebruiken, denk je ?”.

Jorben schudde met zijn hoofd en de dokter stelde vast dat het angstzweet de vanonder de oksel langsheen de flank van de jongeman druppelde.

Zij ging achter hem staat en rook de geur van testosteron in de zweetklieren van haar patiënt. Ze ving een paar druppels zweet op haar wijsvinger. Buiten het zich van Jorben likte de dokter haar vinger en genoot van de zilte smaak van zijn zweet.

Dr. Schmitte was dol op angstzweet en bij dit ‘lekkere brokje’ moest ze zich inhouden om niet het zweet van zijn lichaam te likken.

“Ik ga nu je handboeien losmaken”, sprak ze. “ Wanneer je tijdens mijn onderzoek tegenstribbelt wordt je opnieuw geboeid en gestraft”. Ze maakte de handboeien los en legde ze op haar bureau.

“ Leg je nu je handen in je nek !”. Jorben gehoorzaamde onmiddellijk.

Jorben schrok toen de dokter ineens de ijskoude staaf tussen zijn billen heen richting zijn scrotum liet glijden.

“ Buig voorover en trek met je handen je billen uit elkaar “, beval de dokter, “Toon mij jouw kontgaatje”.

Gedreven door de adrenaline die door zijn lichaam joeg, gehoorzaamde Jorben zonder nadenken.
Hij voelde de punt van de ijskoude dilator aanstalte maken om zijn sluitspier binnen te dringen en spande de spier op.

“Ontspan je”, sprak de dokter. Ze zag hoe de anus van de jongen hevige contracties vertoonde in reactie op de puntige staaf die zijn kontje wilde binnendringen.

“Ga maar terug overeind staan en draai je om naar mij”. “ Armen langsheen je lichaam”.
De dokter stelde vast dat de armen van de jongen zich in de juiste verhouding tot de rest van zijn morfologie vertoonden.

“ Toon mij jouw vingers”. De dokter zag hoe de vinger van Jorben trilden van opwinding.

“Stop jij wel eens een vinger in je poepgaatje terwijl je masturbeert, jongen ?”. Jorben schudde ontkennend het hoofd en staarde naar de grond.
“Kijk me aan wanneer ik tegen je spreek”, sprak de dokter kordaat.

Dr. Schmitte nam de linker middenvinger vast en zei : “ Vanaf nu stop je deze vinger in je kontgaatje wanneer je masturbeert en je laat hem over en weer gaan tot je klaarkomt, heb je dat begrepen ?”.

“Ik zal aan Dr. Moors vragen dat zij even controleert of je dat goed doet”. “Vindt je dat geen goed idee ?”.

Jorben wist zich even geen houding te geven en stamelde : “ Moet dat echt, dokter”.

“ In de plaats dat jij je stiekem aftrekt met dokter Moors in jouw gedachten, wil ik dat jij haar dat maar eens gaat demonstreren op haar onderzoekstafel, vindt je dat geen uitstekend idee ?”.

“ Denk je dat Dr. Moors het leuk vindt dat jij je stiekem aftrekt terwijl je aan haar denkt ?”.

“Je kunt dan met haar afspreken of je dat mag blijven doen. Dat is tussen jou en haar. Zij zal jou verder opvolgen wanneer ik met jou klaar ben”.

Maar je zult wel met een stevige uitleg moeten komen waarom jij geilt op een medisch onderzoek, jongen”. “ Dat is absoluut onaanvaardbaar, voor een dokter”.” Dit soort patiënten moeten gestraft en behandeld worden”.

Jorben was in opperste staat van verwarring toen hij de plannen van Dr. Schmitte vernam.

“ Ga nu maar op je rug op deze onderzoekstafel liggen met je handen gekruist in je nek”.

Ze duwde op de blauwe knop op het telefoontoestel op haar bureau en gaf hiermee het signaal aan Mona dat zij haar bijstand nodig had.

Toen Mona de kamer binnenkwam zag ze Jorben op de onderzoekstafel liggen. Aan zijn gelaatsuitdrukkingen merkte op dat de jongen al flink onder handen was genomen door Dr. Schmitte.

Met de vingers van haar rechterhand ging de dokter ze even door het okselhaar van haar patiënt hetgeen bij hem een siddering over zijn hele lichaam deed lopen. Dr. Schmitte was gek van jonge mannen met schaamhaar. Zij vond dat heel viriel. Zeker wanneer het okselhaar vochtig was van het angstzweet.

Zij nam de penis van Jorben tussen duim en wijsvinger en trok de voorhuid maximaal over zijn eikel. Ze zag zijn ademhaling versnellen alsook dat er permanent voorvocht uit z’n plasgaatje lekte.

“ Bind maar af, Mona” sprak Dr. Schmitte : “ Ik zie dat onze jongen het niet meer droog houdt”.

Terwijl Mona de elastieken ringen, die zowel de zaadleiders tussen de teelbalen en de penis als de schacht van de penis zouden dichtsnoeren, uit hun verpakking nam, kneep de dokter even venijning in de harde tepels van Jorben.

Hierop reageerde zijn penis onmiddellijk met een maar dansende bewegingen.

Wanneer Dr. Schmitte de tepels kneedde tussen de nagels van haar duim en wijsvinger trilde de patiënt heftig met de bovenbenen, hetgeen een opkomende zaadlozing aankondigde.

“Rustig maar” , sprak Dr. Schmitte en gaf een teken aan Mona dat de tijd gekomen was om de patiënt te fixeren op de onderzoekstafel.

De onderzoekstafel waarop Jorben lag was een ingenieuze operatietafel die toeliet de patiënt zowat in alle posities te plaatsen die de dokter wenste. De arm – en beensteunen en het hydraulische besturingssysteem lieten ook toe de armen en benen van de patiënt te spreiden derwijze dat de patiënt met wijt gespreide benen een met opgeheven bekkenbodem tot haar beschikking lag.

Mona bracht tevens de verschillende ‘monitoring patches’ aan op het lichaam van Jorben die zij vervolgens verbond met de aanwezige beeldschermen. Hierbij werd de hartslag, de ademhaling en spiercontractie van de patiënt geregistreerd en kon de behandelde arts de opwinding en orgasmegevoeligheid van de patiënt feilloos volgen.

Vervolgens bracht de dokter haar patiënt in de door haar gewenste positie met het bedieningsklavier van de behandeltafel.

Haar patiënt lag nu met wijt opengespreide benen en achterover gedwongen bovenbenen in de positie dat de dokter maximale toegang had tot de bekkenbodem van haar patiënt.

Ze zette de tafel in een hoek van 45 ° zodat ze de mimiek van haar patiënt gedurende haar behandeling kon bekijken.

De dokter ging op haar rijdend krukje zitten en installeerde zich tussen de benen van haar patiënt. Op haar teken reed Mona het instrumententafeltje binnen haar handbereik.

Instinctmatig rukte Jorben aan de fixatiebanden van de behandeltafel en smeekte de dokter hem geen pijn te doen en hem naar huis te laten gaan.

“ Hiervoor is het nu te laat, jongen”, sprak Dr. Schmitte.