Dokter Line en haar speciale patiënt 3

Al een tijdje was Jorben bij dokter Line Moors in behandeling voor een pollenallergie. Line bracht haar vriendin ervan op de hoogte dat Jorben op woensdagnamiddag even naar Antwerpen moest voor een paar onderzoeken bij een collega van haar. Niets om je zorgen over te maken, verzekerde Line haar vriendin. Of ze er wou op toezien dat hij nuchter was voor het onderzoek ?
Jorben had verschrikkelijke dagen achter de rug nu hij permanent in staat van opwinding verkeerde en het hem verboden was te masturberen. Een ware kwelling was het.
Op het afgesproken uur belde Jorben aan op het adres dat hem door Line werd meegegeven.
Het was een statig herenhuis in een betere wijk van de binnenstad en het viel Jorben op dat de naam van Dr. Schmitte nergens te bespeuren viel, geen naamplaat aan de voorgevel zoals bij dokter Line, zelfs geen vermelding op de deurbel.

Een gevoel van ongerustheid maakte zich meester van Jorben. Hij belde toch maar aan al was het maar omdat hij Line niet meer wou schofferen.
De deur werd pas na tweemaal aanbellen geopend door een dame die hij iets ouder dan dokter Line inschatte.. Zij zag er zedig uit : droeg een verpleegstersuniform met rok tot onder de knie, haar haar in een dot en een ouderwetse bril op haar neus. Ze leek wel weggelopen uit een militair hospitaal tijdens de tweede wereldoorlog.
Ze keek Jorben streng aan en verzocht hem haar te volgen.
Het huis leek ook aan de binnenzijde helemaal niet op hetgeen Jorben van een dokterspraktijk verwachte. Het had alles weg van een stadspaleis in rococo-stijl en tot in de kleinste puntjes verzorgd. Jorben was danig onder de indruk toen hij door de verpleegster werd verzocht plaats te nemen een één van de salonnetjes die zich achter gecapitoneerde deuren aan beide zijden van de majestueuze inkomhall bevonden. Jorben moest zijn identiteitskaart en zijn anorak aan haar afgeven en hij zou die straks terugkrijgen, vernam hij.
De dokter zou weldra komen verzekerde de verpleegster die de deur achter zich sloot en verdween.
Ruim een half uur later opende dokter Schmitte de deur van het salonnetje en Jorben sprong recht uit de comfortabele stoel waarin hij had plaatsgenomen.

‘Ga maar terug zitten’, sprak de dokter.
Jorben was sprakeloos en onder de indruk van de aura en het charisma van deze gedistingeerde dame die wel uit een andere wereld dan de zijne leek te komen.
‘Mijn collega heeft jou naar mij doorgestuurd omdat jij je nogal hebt aangesteld tijdens een medisch onderzoek bij haar de afgelopen week. Is dat zo ? ‘ informeerde dokter Schmitte.
Jorben kon geen woord meer uitbrengen en hield zijn blik naar de grond gericht. ‘ Kijk mij aan wanneer ik tegen je spreek’, sprak de dokter op gebiedende toon.
‘ Komaan, kerel. Wat is daar precies gebeurd ‘, wou dokter Schmitte vernemen uit de mond van Jorben.
‘Ik weet het niet meer precies’, stamelde Jorben.
‘Klopt het dat je masturbeerde en dat je bent klaargekomen toen de dokter jou onderzocht ?’, interpelleerde de dokter.
Jorben stamelde maar wat en geraakte niet uit zijn woorden.
‘Geil jij enkel op dokter Moors, jongeman ? Of geil jij op elke dokter ?’. ‘ Vindt jij een doktersonderzoek fijn ?’.

Het was alsof Jorben aan de grond genageld stond. Nog nooit had hij zich zo geintimideerd en verlegen gevoeld.
‘Sta recht en trek je hemd uit’, beval de dokter.
Ze nam haar stethoscoop uit de zak van haar dokterskiel en deed die om haar nek. De nagels van haar linkerhand liet zij in een trage maar gedecideerde beweging vanuit de nek tot aan de onderrug van de jongen gaan. Een rilling ging door zijn lichaam.
‘Je krijgt er stijve tepels van, jochie’, merkte de dokter op.
‘Mond open, wijd’, beval ze. Jorben deed wat van hem werd gevraagd en de dokter inspecteerde de mond en het gebit van haar patiënt. Ze stak de wijs- en middenvinger van haar rechterhand in de keelholte hetgeen Jorben deed kokhalzen.
Het slijm om haar vingers wreef ze uit over de linker tepel van de jongen, om het puntje van de tepel vervolgens tussen de nagels van haar duim en wijsvinger te kneden. Een pijn die Jorben niet kende deed hem grimassen en voorover buigen.
Dr. Schmitte die het menselijk lichaam kon bespelen als was het haar piano deed hem terug rechtveren door de nagels van haar linkerhand nogmaals over zijn rug te heen het laten gaan.

De dokter zag de geile ogen van haar patiënt, bracht haar stethoscoop naar haar gehoorgangen en luisterde naar het hart en de longen van de jongen. ‘Je bent hartstikke nerveurs. Straks begeeft je hart het nog’, sprak de dokter.
Zij zette een aantal stappen achteruit en ging zitten in één van de fauteuils, terwijl ze Jorben taxeerde.
‘Broek naar beneden’ was haar volgende order .Jorben twijfelde en voelde zich diep ongemakkelijk en verlegen.
‘Kijk, jongen’, zei dokter Schmitte, ‘ Ik ga duidelijk met je zijn’. ‘ Of je houd je broek aan en dan ga je nu onmiddellijk naar huis. Ik breng er dokter Moors van op de hoogte dat je verdere therapie weigert en dan bekijk je het verder maar met haar. Of je doet je broek nu naar beneden en dan ga je hier pas buiten wanneer ik dat zeg’.

Zonder verdere aarzeling en geintimideerd door het ultimatum van Dr. Schmitte, knoopte Jorben zijn jeans los en stroopte die tot zijn kniëën naar beneden. Aan de blik van de dokter zag hij dat van hem werd verwacht dat hij ook zijn onderbroek liet zakken.
Jorben dacht aan dokter Line. Zij had hem hiernaartoe gestuurd en hij wou het ten allen prijze goedmaken met haar.. Hij stroopte dan ook zijn onderbroek naar beneden.
De dokter bekeek haar patiënt aandachtig, liet hem om zijn as draaien en stond op uit haar fauteuil. Ze zag dat de penis van de jongen flink overeind stond en dat hij stiekem wel opgewonden geraakte van wat hem overkwam. Penissen en geile ogen liegen nooit, wist dokter Schmitte.
‘Je bent een knappe jongeman’, zei de dokter,’Ik zie dat je tussen je benen al helemaal volwassen bent. ‘Je mag blijven’.
Ze ging naar de telefoon, nam de hoorn van de haak. ‘ Breng iets mee tegen de zenuwen, Mona’, vroeg ze de verpleegster.
Deze kwam het salonnetje binnen met een dienblad met daarop een glas water en twee pilletjes Librium. ‘ Tegen de zenuwen’, sprak de dokter’ .We geven dit ook aan patiënten die we klaarmaken voor een operatie’.

Jorben slikte de medicijnen door. Hij deed het voor Line sprak hij zichzelf moet in.
‘Maak jij de patiënt klaar voor onderzoek ‘, vroeg de dokter aan de verpleegster en ze verliet de wachtruimte.
‘Breng hem maar naar onderzoekskamer 2’. riep ze nog na.
In afwachting dat haar patiënt arriveerde controleerde dokter Schmitte nog even of alle camera’s goed functioneerden, want ze had aan Line beloofd het onderzoek van Jorben volledig te filmen.
Onderzoekskamer 2 was uitgerust met een hypermodern cameranetwerk waardoor het mogelijk was om in de beste beeldkwaliteit het onderzoek van een patiënt vanuit iedere hoek van de kamer te filmen.
De camera’s waren volledig weggewerkt in de onderzoekslampen en andere randapparatuur aanwezig in onderzoekskamer 2.
De patiënt merkte nieteens dat hij gefilmd werd.

‘Doe je kleren maar allemaal uit, neem ze mee en volg mij maar’, sprak de verpleegster.
Ze nam Jorben mee naar een de kamer waar de patiënten werden gemeten, gewogen en verder alle klinische en administratieve voorbereidingen werden getroffen.
Opzettelijk liep Mona met haar nieuwe patiënten steeds even door onderzoekskamer 4. In deze kamer was een operatiekwartier ondergebracht. Er stond een onderzoekstafel met hand – en beenboeien en een instrumententafel waarop een ruim gamma aan foltertuigen werd uitgestald.
De verpleegster zag de angstige blik in de ogen van de jongen en toen kwam haar sadistische kant naar boven : ‘ Hier komen de jongens die hardleers zijn en niet doen wat de dokter van hem verwacht. ‘ Hier gaan de balletjes er even uit en legt de dokter een knoop in de draadjes’, verduidelijkte Mona. ‘ Dan is het meteen gedaan met klaarkomen wanneer je dat verboden wordt’.

Ze zag dat de jongen rilde van de angst en de adrenaline door zijn aderen gierde. Daar genoot ze van, Mona.
Ruim tien jaar al was Mona de vaste assistente van dokter Schmitte. Het was een uit de hand gelopen nevenactiviteit van haar. In het dagelijkse leven was ze een gerespecteerde verpleegster in een Nederlands ziekenhuis. Bij Dr. Schmitte kon ze haar duistere lusten beleven die ze in haar reguliere job moest in bedwang houden.
Haar voorkeur ging uit naar die overdreven zelfzekere kereltjes, patsertjes vaak van midden de twintig. Zij die enkel en alleen voor het geld bereid waren het slaafje te zijn van rijke dames van middelbare leeftijd uit de hogere kringen die uit verveling en wellust vaak fortuinen uitgaven om hun donkerste fantasieën te beleven.

Heerlijk vond ze het om deze ‘zelfzekere’ knapen te horen schreeuwen, brullen en om genade te horen smeken.
Dokter Schmitte stond erom bekend dat ze feilloos was in het scheiden van het kaf van het koren.
Voor Jorben voelde Mona meer sympathie. Hij was zo kwestbaar en zich helemaal niet bewust van het spinnenweb waarin hij was terecht gekomen.
Ze voelde ook perfect aan waar het evenwicht lag tussen opwinding en angst en zag hoe de jongen onder de indruk was bij de aanblik van de uitgestalde instrumenten. Penissen liegen niet, herhaalde dokter Schmitte vaak.
Na de klinische voorbereidingen was het tijd om de patiënt aan te bieden bij dokter Schmitte.
‘De dokter staat erop dat de patiënten bij haar geboeid worden binnengebracht’, sprak verpleegster Mona. ‘ Ze nam een stel stalen handboeien uit een lade en vroeg Jorben met de handen op de rug te gaan staan. In een vloeiende beweging had hij de boeien om en ze zag opnieuw de ontreddering in zijn ogen.
‘Wees maar niet bang’, sprak de verpleegster. ‘Ik blijf de hele tijd bij je’